#wandelstok

[wesley-broekhuis]

Cane Form 'He Yong Gan' Cane Martial Arts

A nice Cane Form which we practise in the Cane Fighting He Yong Gan International Group. Done by Wesley Broekhuis.

[shaolin-vechtsport-apeldoorn]

He Yong Gan Cane Fighting Martial Arts

Cane Fighting is hot and also in our He Yong Gan School we practice the art the Cane - Sutekki Jutsu.

[hildeshongarije]

Een flitsbezoek aan papa

10 februari 2023

Eind januari ging ik dus even heen- en weer naar België.  Met het vliegtuig.  Ondanks die vervelende hernia, wilde ik toch niet langer wachten.  Luc bleef met de hondjes thuis.  En dat heeft hij geweten ... Xena is bijna de hele tijd blijven piepen en janken .... verlatingsangst als ze mij niet ziet hé.

Luc bracht me naar het treinstation van Szentlörinc.  Ticket in 1ste klasse geboekt en zitplaats gereserveerd ... 13 euro voor een rit van 2u30 tot Budapest.  Treinen rijden stipt op tijd en heel zacht.  Dat was prettig voor mijn rug.  Ik zat in een stiltebox.  In elke box is er een schermpje aar je de vorderingen op kunt volgen: verwachtte aankomsttijd in het volgende station, welke aansluitingen je daar hebt en op welk spoor, temperatuur buiten, de snelheid van de trein, afgewisseld met een kaartje waarop je kunt zien waar ergens op het traject je bevindt.  In Budapest nam ik een taxi tot de luchthaven.  Dat was minder ... amai een echte cowboy was die chauffeur!  Mijn rugske protesteerde luid!  In de luchthaven kon ik meteen doorheen de security, waar ik veel hulp kreeg van lief en attent personeel.  Daarna was het wachten tot we konden boarden.  Gelukkig had ik een wandelstok bij, want de gate was helemaal de andere kant ...  Maar ik had tijd genoeg hé. De vlucht verliep voorspoedig en in Eindhoven werd ik opgewacht door een broer van Magda die me naar het WoonZorgCentrum bracht.

Papa was heel blij en verrast om me te zien.  Ik denk dat hij het toch niet helemaal doorhad.  Hij was ook erg moe.  Met de belofte dat ik ‘morgen’ d hele dag bij hem zou zijn, vertrokken Magda en ik.  Ik had een kamer in een B&B gehuurd, op wandelafstand van het WZC.  

De volgende morgen wandelde ik dus via een wandel- en fietspad heel makkelijk naar het WZC.  Papa was erg blij dat ik er weer was.  Hij had geen beste dag en viel heel vaak in slaap.  Maar tussenin, als hij wakker was, hadden we fijne babbels en intense momenten.  Een heel fijne verrassing ... een van de medewerkers was in een vorig leven professionele cellist.  In het WZC gaat hij geregeld een privé-concertje geven met zijn cello.  Het was prachtig en soms erg emotioneel.  Papa leek geregeld te slapen, maar als hij een stuk herkende glimlachte hij.  ‘s Avonds ben ik samen met Magda een hapje gaan eten.  Dat gaf ons ook de kans om eens goed bij te praten.

De tweede dag was het even flink fout, net toen ik arriveerde.  Papa hallucineerde en was erg gefrustreerd en boos.  Dat was erg confronterend.  Vreselijk wat die ziekte met iemand doet!  Uitgeput viel hij in slaap.  En toen hij weer wakker werd, was hij weer helemaal helder, vrolijk en lief.  Na de middag was de cafetaria open (door vrijwilligers bemand) en dus gingen papa, Magda en ik even iets drinken daar.  Papa zegde dat hij zo blij was dat ik er was, helemaal uit Hongarije.  Dat vind ik geweldig, het deed zoveel deugd dat hij inderdaad besefte dat ik er echt was.  

Jammer genoeg was het de volgende ochtend weer tijd om te vertrekken.  Magda reed me naar het vliegveld in Eindhoven.  Dit keer had ik meer geluk.  Toen het gatenummer op het infobord verscheen, bleek ik net voor die gate te zitten!  Na een turbulente vlucht, kon ik met een taxi naar het treinstation in Budapest. Een lieve en rustige chauffeur die heel goed Engels sprak ... dat was prettig.  Ook de treinrit verliep weer heel vlot.  Tegenover me zat een jongedame met haar zoontje.  Ze sprak me aan in het Nederlands ....  ze was Hongaarse maar woonde al heer haar leven in België.  Het werd een leuke babbel ..., gedeeltelijk in het Nederlands, deels in ‘t Hongaars met de medepassagiers. In Szentlörincs stond Luc me al op te wachten.  

De volgende dagen waren nodig om de ervaringen met papa een plekje te geven.  ik ontving via mssgr een foto van het WZC van papa die zit te smullen van pannenkoeken ... ah ja, dat is een traditie hé ... “er is geen vrouwke zo arm of ze maakt met Lichtmis haar pannetje warm”.  Gelukkig zijn ze in het WZC zo lief om ons via de TV en een laptop te helpen om op woensdagnamiddag te kunnen videobellen!!!!  Zo kunnen wij toch wekelijks even virtueel ‘op bezoek’!!!

[vanderstichele]

Marc Didden (journalist, cineast, scenarist, columnist, lesgever) is still standing. Met een wandelstok in zijn hand en een hoop verhalen in de binnenzak van zijn lange zwarte jas, yeah.

#knack, interview Stijn Tormans.

[rotterdamvanalles]

Paul Kruger bij het Maasstation, 26-28 juni 1901.

Uit het Rotterdamsch Nieuwsblad van 27 juni 1901:

Vandaag is president Kruger de gast van Rotterdam geweest. In een mooien zomerschen morgen heeft hij er zijn intocht gedaan, te midden van een werkelijk indrukwekkend huldebetoon van de zijde der bevolking. Langs den geheelen intochtsweg stonden menschen, dik de beide zijden der straten vullend, onophoudelijk juichend en wuivend, één lange weg van vaandels en telkens in het gejuich, onafgebroken, het Transvaalsche volkslied, gespeeld door de fanfarekorpsen. Een ontvangst niets minder geestdriftig dan die in 1882, wat de grijze balling, op het Stadhuis den burgemeester beantwoordend, dan ook hartelijk heeft erkend.

Het bezoek had, uit den aard, een zuiver officieus karakter, officieel was alleen de ontvangst ten Raadhuize, waar het gemeentebestuur ex officio optrad. De ontvangst. Op het perron van het station Maas waren, tegen het uur van aankomst ter ontvangst, bijéén de burgemeester en de besturen der Ned. Zuid-Afrikaansche Vereeniging en het Algemeen Nederlandsch verbond, met vele dames der bestuursleden. De heeren droegen ailen gekleede jas en zwarte das, overeenkomstig den wensch van president Kruger, ofschoon bij de ontvangst van een hoofd van staat rok en witte das behoort. De burgemeester, overeenkomstig het officieus karakter der plechtigheid, was niet in ambtscostunm.

De onvermoeide heer André Laurense was op het perron met drie 89-jarige oudstrijders : Koezemans, Monasch en Kree, kranige oudjes, die wat blijde waren met deze gelegenheid om den ouden Paul te zien. De trein, een extra-trein der H. IJ. S. M., bracht den grijzen bezoeker van Scheveningen langs de Ceintuurbaan in het station Maas. Het stafmuziekkorps van de d.d. schutterij speelde, toen de trein aanreed, het Transvaalsche volkslied. President Kruger gekleed in zwarte jas en hoogen hoed, in zijn hand den bekenden wandelstok met ivoren knop, stapte langzaam uit den salonwagen en stond op het perron vóór den burgemeester.

Het verblijf in Nederland heeft hem goed gedaan. Het vermoeide in zijn oogen en in zijn zware rimpeltrekken, dat wij op de reis van Keulen naar Den Haag bij hem opmerkten, is verdwenen. Hij bewoog zich krachtiger, meer recht-op, zijn gebaar was breeder, zwaarder dan toen. En ook zijn stam heeft minder schorrigen klank. — Mijnheer de Staatspresident, zei de burgemeester, ik heet u hartelijk welkom in Rotterdam en ik verzeker u dat buiten het volk met ongeduld wacht, om u geestdriftig blijk te geven van zijn liefde voor u en uw volk. De president boog, wuifde even met den hoed naar de juichers op het perron, een breed groetend gebaar, dat hij langs den geheelen weg uit zijn rijtuig naar de menigte zond, en ging, voorafgegaan door den burgemeester, de wachtkamer eerste klas binnen

De foto komt uit de fotocollectie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt uit het Rotterdamsch Nieuwsblad.

[thequickfl]

98-jarige Oekraïense vrouw loopt 10 kilometer op pantoffels en met wandelstok om aan de Russen te ontsnappen

[jurgenameen]

200, 28, steun

Een extra steun onder mijn hak eventueel mogelijk bij ongelijke benen

Echter de wandelstok zou ook zinvol kunnen zijn

Of ligt het verlangen in het licht

Betrouwbaar lichaam

Afgestemd op het licht

Wat is de echte steunzool?

Terwijl je op blote voeten loopt

-copyrights Ameen 2024-

[vintagefashionplates]

Dame met wandelstok, 1874

[wesley-broekhuis]

Cane Fighting Instructor Course under guidance of sensei Wesley Broekhuis from He Yong Gan Martial Arts in the Netherlands.

Cane Fighting - Sutekki Jutsu - Cane Ryu - Cane Fighters

[bergpapa]

niet om bergwandelaar te zijn op main, maar wie wil er met mij kaas eten op een grote boomwortel en dan de bast van een tak afsnijden en gebruiken als wandelstok?

[josephinesliteraireblog]

DOVDH - Hoofdstuk 63-65

Hallo lezers,

Dit is een van mijn laatste posts over mijn leesdagboek. Ik vond het een leuke reis in het boek om met jullie te delen.

Dit is wat ik vanaf hoofdstuk 63 t.e.m. 65 heb gelezen:

Hoofdstuk 63, p 873

Quinten vond het lachwekkend:"Is het dan niet om je gek te lachen? Al die biddende mensen, terwijl er nu juist niets meer te aanbidden is? Alleen die malle wandelstok van jou." Ze kochten vervolgens een nieuwe wandelstok voor Onno en stapte rond. Ze kochten een platte grond en gingen naar de joodse wijk. Ze gingen naar de muur dat de enige restant was van het tempelcomplex van Herodes. Ze gingen daarna ook naar de olijfberg en de Al-Aqsa. Een ene Ibrahim, een dichter met als bijbaantje gids, vertelde een beetje meer over de stad Jeruzalem en zijn geschiedenis. Alle drie stapte ze langs de belangrijkste religieuze monumenten en plekken in de stad.

Quinten wilt de stenen terug geven aan de Joden, maar Onno wilt dat niet. De derde wereldoorlog tussen de religies zal uitbreken als dat zou gebeuren.

Hoofdstuk 64, p 894

Onno en Quinten gingen zitten aan een tafeltje op een terras. Onno legt uit hoe de Koran, Torah en de Bijbel een verband hebben met elkaar. Ze praatte over het verleden en wat ze na deze situatie gingen doen. Toen Onno keek naar een oudere vrouw die rechtstond met de tatoeage 31415 op haar arm en met lapis lazuli ogen, zweeg hij. Er was iets met hem, misschien een kortsluiting in zijn brein. Quinten was ongerust, maar Onno zei dat hij alleen moest zijn,. Toch volgde Quinten hem terug naar het hotel, om te zien of hij ok was.

In de kamer ging hij direct op het bed liggen. Had Onno nu Eva WeiB gezien, Max zijn moeder? Maar als het zo was, dan moest hij ook de onvoorspelbare consequentie onder ogen zien. Dan was Quinten niet zijn zoon, maar die van Max. Alleen door de identieit van die mevrouw 31415 vast te stellen, kon hij achter de waarheid komen.

Hoofdstuk 65, p 906

Quinten wou weten hoe het met zijn familie ging in Nederland. Toen Quinten uit het raam keek zag hij een raven, Edgar. Ineens begint Max te hallucineren of te dromen, hij weet het niet zo goed. Alle muren en deuren beginnen te verdwijnen. Hij ziet de Burcht en Edgar is een soort gids voor hem dat hem door deze plek begeleid. Quinten heeft al het gevoel van tijd en richting verloren: "Nee het is geen droom al het andere is een droom, Istrael, Italie, Nederland, - de Burcht is het enige dat werkelijk bestaat." Het enige wat nu in de ruimte was was de brandkast. Hij opent hem en pakt de koffer eruit. Hij pakt de stenen uit de koffer en houd ze vast. Edgar vliegt op zijn schouder om hem te volgen. Hij stapt rond en ineens nadert er een wit paard in galop. Het paard brengt hem ergens naar toe en zegt dan vaarwel. Hij was bij een poort. Een vrouw kijkt naar hem terwijl ze zit te bidden en voordat hij het weet kijken alle vrouwen naar hem. Ze hadden allemaal het gezicht van Ada, zijn moeder. De stenen begonnen ineens heel zwaar te voelen en hij liet ze los. Ze vielen op de grond en braken in stukjes.

Onno was ondertussen wakker geworden en klopte op de muur van Quintens kamer. Hij deed niet open en de deur was opslot met een ketting. Onno wist dat er iets aan de hand was en begon Quinten zijn naam te roepen. Hij trapte de deur open en Quinten was nergens te bekennen, het raam was te hoog om uit te springen en de deur was opslot: er moest hier iets onmogelijks gebeurd zijn. Onno ging naar de receptie om te kijken of hij nergens beneden was.

Onno belt Sophia om alles uit te leggen. Maar op het moment dat hij iets wou zeggen kreeg hij barstende hoofdpijn en ging alles zwart.

Epiloog, p 924

De twee engelen praten over de opdracht en zijn verhaal. De engel heeft gefaald en heeft zijn opdracht niet goed volbracht. Hij is daar boos over en vraagt om een antwoord,maar dat kreeg hij niet.

Dit is hoe ik mij de twee engelen voorstel:

-> Ik vind het jammer dat we een soort openeinde kregen, maar op hetzelfde moment vind ik het wel interessant dat het geen 'echt' einde heeft.

Josephine

[rijksmuseum-art]

Portrait of Prince Philip William of Orange, 17??, Museum of the Netherlands

Portret van Philips Willem, prins van Oranje, oudste zoon van Willem van Oranje. Staand, kniestuk, de rechterhand op een wandelstok, de linkerhand rustend op het gevest van zijn zwaard. Links de helm op een tafel.

http://hdl.handle.net/10934/RM0001.COLLECT.9097

[rotterdamvanalles]

Met de cup op de kiek', 5 augustus 1970. Op het Stadhuisplein bevindt zich het Feyenoordpaviljoen waar mensen zich kunnen laten fotograferen met de Europacup 1. Op de achtergrond loopt de kabelbaan ter gelegenheid van de manifestatie C70.

Uit het Vrije Volk van 11 juni 1970:

ROTTERDAM — „Er komen hier bussen vol mensen uit de provincie of uit het buitenland voorrijden. Die mensen laten een foto maken en kopen 'n Feijenoordpetje of iets dergelijks. Dan zeggen sommige Rotterdammers „wat doen die overdreven", maar ze vergeten dat, wanneer wij naar Valkenburg of Tirol gaan, ze ook met een petje of een wandelstok terugkomen.' : Die man uit Valkenburg of Tirol doet nu precies hetzelfde."'

De heer A. F.J. Groffen heeft er duidelijk plezier in. Van 's morgens tien tot' 's avonds tien staat hij zeven dagen per week in het Feijenoordpaviljoentje op het stadhuisplein. De zaken gaan daar uitstekend. „Van de foto's weet ik niets af, daar gaan de fotografen over, maar er moet toch al een bijzonder groot aantal gemaakt zijn. De opbrengst van de foto's komt evenals een gedeelte van de in het paviljoentje verkochte souvenirs, ten goede aan de jeugd in de oude wijken van Rotterdam.

Duizenden mensen stonden de laatste weken al trots glunderend naast "de Cup" Voor ƒ 2,50,- kunnen zij zich even een Europacupwinnaar wanen en als bewijs daarvan krijgen ze een polaroidfoto toe.

De fotograaf is H.M. Vrijmoet en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het Vrije Volk van 11 juni 1970.

Bericht van 2021

[euroadventure]

Finestrat - Benidorm - El Maigmó - Aspe

Zaterdag 26 februari

We hebben deze nacht beiden prima geslapen! We zijn op tijd opgestaan, omdat we mooie wandelplannen hebben voor vandaag. We kunnen gelukkig wederom ons ontbijtje buiten opeten. Tijdens het ontbijt komt de eigenaresse van de camperplaats met een kopje koffie. Superlief toch?

We hadden tijdens ons avondeten plannen gemaakt voor de wandeltocht van vandaag, maar als we richting de bergen kijken zien we daar een hele donkere lucht hangen. We veranderen onze plannen en trekken eerst naar de kust, naar Benidorm. Ern verschrikkleijke plaats vinden wij beiden, maar er schijnt een mooie wandeling naar 'het kruis' te zijn én de lucht trekt daar open!

We parkeren de auto vlakbij het centrum en lopen naar het beginpunt van deze wandeling. Het is een wandeling over asfalt,  deels door een woonwijk, in ieder geval geen aanrader. Het uitzicht op de top is ok, maar tja...je kijkt vooral naar flats. We zijn dan ook weer snel beneden, wandelen hier nog naar de kliffen, eten onze lunch hier op en drinken een koffie in een restaurant voor we weer wegrijden.

We rijden alsnog naar de bergen, naar natuurreservaat El Montgó. In plaats van de lange wandelroute kiezen we voor de korte, maar steile route. Voor we daar aan kunnen starten brengt de navigatie ons via een behoorlijke steile en smalle weg naar het beginpunt 😳.

De lucht trekt open wanneer wij onze eerste passen op de berg zetten. We hebben een prachtig uitzicht over de vallei en verschillende dorpjes, echt wauw!

Miranda vindt het laatste stukje wat minder prettig, het is erg steil en er liggen veel losse keien. Ik geef haar mijn wandelstok zodat ze ook wat meer grip heeft en zo maakt ze haar laatste meters richting de top.

Uiteindelijk lopen we weer rustig naar beneden en drinken we nog nog een latte uit een zakje en een kopje thee voor we weer in de auto stappen.

We rijden nog een drie kwartier verder richting de gereserveerde camperplaats met daartussen een stop bij de supermarkt.

Vanavond logeren wij op de camperplaats van David en Gine die mee hebben gedaan aan het tv-programma 'Ik vertrek'. Zij bleken destijds een huis gekocht te hebben wat gemaakt was van karton. Inmiddels hebben zij er weer een mooi paleisje van stenen van gemaakt.

We worden hartelijk verwelkomt en krijgen een welkomstdrankje, zelfgebrouwen rode wijn😋. We kletsen uitgebreid met hen en krijgen een lift aangeboden naar het centrum van Aspe waar Miranda en ik nog een hapje gaan eten. Eind van de avond pikt David ons weer op en een derde nacht in de camper is aanstaande.

[join-the-dutch-clan]

Elderly Vocabulary 👵🏾👵🏼

* disclaimer that not all of these words are for elderly specifically, but just things that you commonly find in elderly.

Bejaarde (de) - senior

Bejaardentehuis (het) - retirement home

Bril (de) - glasses

Gehoorapparaat (het) - hearing aid

Gouden huwelijk (het) - golden wedding anniversary (50 years)

Grijs haar - grey hair

Jeugdherinneringen (de) - youth memories

Kleinkind (het) - grandchild

Leesbril (de) - reading glasses

Oma (de) - grandma

Opa (de) - grandpa

Oud - old

Ouderen (de) - elderly

Pensioen (het) - pension

Mantelzorg (de) - informal care

Met pensioen gaan - to retire

Rimpels (de) - wrinkles

Rollator (de) - walker

Snoeppot (de) - candy jar

Van de oude dag genieten - enjoy retirement/old days

Vereenzamen - grow lonely

Verzorgingstehuis (het) - nursing home

Wandelstok (de) - cane

[andrebannenberg]

*We zitten nog steeds in 1990, herfsttijd. Jaantje voelde zich na de ziekenhuisopname weer de oude en ging in de herfstvakantie met de 3 kinderen en een vriendin naar haar broer Michel met zijn ook nog jonge gezin in Zuid-Frankrijk, terwijl ik op avontuur ging in mijn geliefde Japan na een lange reeks van commercials.

In Tokyo aangekomen eerst even een bezoekje aan Mochizuki's familie; met hem en de TOHO-crew in Amsterdam was het tenslotte allemaal begonnen in 1973. Het liefst was ik meteen naar Okayama, 800 km./4 uur in de bulletttrain, naar Okasan doorgereisd maar een beleefdheidsbezoek kan nooit kwaad. Mochizuki, met rood overhemd, had zijn huis naar westerse maatstaven verbouwd, maar bleef toch het patserige type, dat zo trots was op zijn kolossale bioscoopspeakers die tegen de achterwand van zijn woonkamer stonden tot aan het plafond (foto). Niet om aan te horen. Maar dat zeg je niet bij een beleefdheidsbezoek.

*Veel echter en warmer werd het met Okasan en haar familie.

Okasan en ik staan hier voor Tea Room SATO, gedreven door haar dochter Midori; zo'n typisch Japans klein lunchplekje midden tussen de kantoorgebouwen in het centrum van Okayama, waar je als salaryman snel snel snel je middageten tussen 12 en 1 uur voor een soepele prijs kan oplepelen, maar dan met stokjes. Niet alleen Okasan was daar, helemaal van haar berg Kinkozan afgedaald, er stond een heel welkomstcomité. Kaori, Midori, Fumie en Jerommeke en een paar zeer sympathieke brandweercollega's van hem. Zij nodigden mij uit op een heel bijzondere trip een dezer dagen.

Zoals een moslim probeert minstens één keer in zijn leven naar Mekka te gaan, zo zal de Japanner gedurende zijn leven minstens een paar van de 88 shinto-tempels op Shikoku, het grote eiland tegenover Okayama aan de andere kant van de nieuwe brug, proberen te bezoeken. Zie kaartje hierboven, Shikoku is iets groter dan Holland.

De echte pelgrims tooien zich in het wit, schaffen een wandelstok aan voor de gelegenheid en gaan op pad om een stempel op te halen van de te bezoeken tempel. Het geheel heeft trekjes van onze Europese pelgrimstocht naar Santiago de Compostela in Spanje.

Wordt vervolgd.