#winterschoenen | Explore Tumblr Posts and Blogs

vsvis · 4 years

Text

De gastheer

De deur stond op een kier en zonder vragen hadden we onszelf binnengelaten. In de smalle hal vertel ik hem haastig en te laat van De Gastheer; van zijn dansende lange haren en ronde bril op het puntje van zijn neus. Ik weet dat mijn woorden ratelen en dat het lusje van mijn jas het haakje mist, maar mijn enthousiasme is sterker dan ikzelf ben. De Jongen naast me knikt; raapt mijn jas weer op van de grond. Door de deur heen hoor ik de anderen al, muziek overstemt door stemmen. Het is een tijd geleden dat er een feest was en De Jongen was nog nieuw. Vlug probeer ik nog beelden te schetsen van het gevolg in de woonkamer; van gezichten en verhalen, bijnamen en stopwoorden. Hij wacht mijn woorden af. In zijn armen een plastic tas met zakken chips.

Zoals in de film vertraagd het beeld wanneer ik de deur open. Het geluid word harder, de sfeer overweldigend as vuur in nood van zuurstof. Het zuigt ons de kamer binnen. Er zijn kerstlampjes en blikken bier, rode en oranje tinten; luidruchtig gedruis. De camera op onze gezichten met de focus als een 50 millimeter lens. Het publiek ziet mijn zelfverzekerde blik en de zijne met grote ogen achter mijn schouders langs. Nog steeds in slow motion word ik opgetild en geknuffeld. Er staat een beker klaar met mijn naam erop en we proosten op tepelkwastjes. Wanneer we beginnen met onze grappen en rituelen zie ik mijn kleine eend voor onder mijn vleugels met een onbeholpen houding staan. De plastic tas nog in zijn armen. Vlug kijk ik hoe ver weg De Gastheer is en bereken ik de meters tot de keuring. De Jongen had een ruitjesblouse aan met blauwe en groene tinten, van dichtbij verstopte dunne strepen geel. In zijn hand duw ik een flesje bier, gooi de plastic tas over de bank waarnaast we staan – en herinner hem aan de namen van de cirkel mensen waarin we ons bevinden. Hij stelt zich voor, ik maak een grap, we proosten nogmaals en De Jongen lijkt meer ontspannen.

Tijd verspringt. De grote klok aan de witte muur slaat elf en de benedenverdieping is stampvol. Niemand is te vroeg op het feest van De Gastheer, enkel zo vroeg mogelijk. Ze zijn te sporadisch om er ook maar iets van te missen. Wij die de regels kennen zien een bekend gezicht op de salontafel staan. Ze raakt met haar armen omhoog bij lange na nog niet het plafond, maar krijg van iedereen de aandacht. Op haar teken trekken zij die het willen en zij die geen schaamte kennen hun shirt uit. Vanuit de hoeken van mijn ogen bestudeer ik de blik van De Jongen. Hij maakt geen aanstalten om zich te betrekken bij de rest van de nieuwelingen. Een slinger breekt onder het gewicht van een wollen trui. De DVD voor de tv in de hoek word vervangen. Led Zeppelin dit keer. De Gastheer komt eraan. Ik weet dat iedereen in deze ruimte naar hem opkijkt, ieder heeft een verlangen de meester der feesten te zijn. En vanuit hun ooghoeken, zonder te stoppen met praten of dansen, zullen ze kijken hoe zijn bruine krullen over zijn schouders vallen wanneer hij beweegt door de kamer. Hoe hij zich ritmisch langs de mensen heen laat vallen, als water dansend langs stenen. Shit. Hij is amazing als altijd. Zijn effen blouse gekleurd als mos, een deken van donker bos. Een glimlach op zijn lippen. Hij heeft zich geschoren voor deze avond. Iedereen in deze cirkel van mensen die mijn aankomst uitbundig hadden gevierd met bruisend alcohol, voelt zich zichtbaar vereerd door zijn aanwezigheid. Er ontkomt hem niets wanneer hij zich aansluit, een vriendelijke hand op mijn schouders legt en me persoonlijk begroet. Bier word hem glad in de handen gelegd, conversatie onderwerpen buigen ongezien en moeiteloos naar wat De Gastheer interessant vind. Wij buigen naar wat De Gastheer interessant vind, want De Gastheer – De Gastheer geeft de beste feestjes. Het zijn de avonden en vroege ochtenden waar legendes worden geboren. Relaties zijn begonnen en beëindigd op zijn feesten – verhalen worden verhandeld. Hier worden grappen gemaakt die het hele land doorgaan. Waar ik ook ben, als ik er naar vragen zou, er is altijd herkenning wanneer ik de naam van De Gastheer noem.

De Jongen was uit mijn zicht geglipt. Het feestje was verplaatst naar de keuken. Mijn blonde jongen met zijn korte stugge haren verliest zijn woorden bij het zien van een lege koelkast. Hij durft te vragen, onderbreekt het gesprek, en word tegemoet gekomen met een stilte binnenin het lawaai. De Gastheer weet precies hoe pretentieus en denigrerend hij zijn woorden laat klinken wanneer hij zegt: “Nóvember is onze koelkast.” Een korte lach, enigszins de hoogte in op het eind, zijn bier vast met een pink in de lucht. De anderen lachen mee. Mijn jongen kijkt beteuterd en hier sta ik dan, half te glimlachen omdat ik de De Gastheer niet teleurstellen wil. Want ik ken de regels wel.

In mijn zwarte hoodie verstop ik mijn armen, probeer ik mezelf te verbergen voor de november wind. De Jongen is geërgerd met me. Naast het bier staan we samen en ik wacht op zijn gesprek. De nacht is nu echt begonnen. Het huis maakt haast nog meer herrie wanneer je buiten staat, maar de buren lijken het niet erg te vinden. Op de achtergrond hoor ik iemand huilen. Ik gok dat het al half twee is geweest. De Jongen verteld me dat hij er klaar mee is voor vannacht, dat hij zijn fiets gaat zoeken in de voortuin en vraagt of ik mee kom. Ik ben verward; vraag hem waarom, gezien er nog bier is om te drinken en onbekende mensen om te ontmoeten. Had hij meer verwacht? Met zijn vertrapte sneakers schopt hij een leeg blikje dieper de tuin in. Hij mag De Gastheer niet. De Gastheer met zijn zachte stem en zwarte strakke broek – de heer des huizes met de beste moves. Hij mag hem niet. Ik laat hem vertrekken. Door het keukenraam staar ik nog even na, hef mijn drankje op zijn mooie gezicht en meng me weer door de drukte. Er worden foto's gemaakt die niet zullen worden gezien. Op een matras op de grond staar ik naar mijn verkleurde winterschoenen. Het bruist, alles bruist, ik wentel me in gedruis. De kamer draait. Ik verplaats me weer, vind een gesprek op de trap, meng me met de woorden over muziek. We lachen. Ik spendeer de uren tot de donkerblauwe ochtendlucht met slierten paars met mensen die ik enkel ken van gezicht. Ik ga naar huis voor het opkomen van de zon. Ik vertrek voor het daadwerkelijke einde.

#De gastheer #schrijfwerk #writing #vsvis #november is onze koelkast

1 note · View note

derandpsychotischeautist · 6 years

Text

Hobbelen

De vloer was geplaveid met vagina’s. Als de zon scheen gingen ze open, net als bloemen. Zodra het donker werd sloten ze zich weer, met een meerstemmig, smakkend geluid. Rudy en Guy vonden het leuk om de vaginavloer te foppen door met het lichtknopje te spelen. Aan, uit, aan, uit. Een kakafonie van openploppende en zich dichtzuigende vleesflapjes.

Ze konden er uren lol aan beleven, net zolang tot Mama Beer binnenkwam. Mama Beer was een grote Hongaar van wie het geslacht niet helemaal duidelijk was. Ze droeg standaard een lange katoenen jurk met een gebloemd schort om haar fikse boezem (ze was zo’n vrouw wier borsten niet als twee objecten, maar als één massief geheel op je afkwamen), maar ze had ook een beetje een vacht. Vandaar Mama Beer.

Mama Beer placht dan in stilte, met een minzame uitdrukking op haar donzige gelaat, de twee belhamels bij hun nekvel te grijpen en hen vervolgens met zachte doch dwingende hand de kelder in te duwen. Er waren geen ramen in de gleuvenkamer, alleen een kleine opening in het plafond; hij was louter bedoeld als ontspanningsruimte en er was dientengevolge zo weinig mogelijk afleiding aanwezig.

Toch was het in de kelder wel twee keer zo donker. De eerste keer dat Rudy en Guy kattenkwaad hadden uitgehaald, hadden ze geschreeuwd en gegild als krankzinnige varkens, maar tegenwoordig wisten ze waar ze aan toe waren. Iedereen kende hun heldenverhalen, ze hadden eenzelfde legendarische status als de beruchte voorlichtingsfolder “De puberteit: geen pretje!” die Vette Flip onder zijn matras had liggen.

Na exact twintig minuten in de vochtige, naar aarde ruikende ruimte ging het luik open. Een straal licht die je ogen een moment lang pijnlijk deed samenkrimpen viel naar binnen. Als je daarna een vlugge blik om je heen wierp, kon je een glimp opvangen van indrukwekkende glazen potten met allerlei troebele, vlokkerige substanties erin. Eén keer had Rudy een etiket opgemerkt met het raadselachtige opschrift “strengetjes oogst 08 – bikkeltje bal”.

Dan werd er een grote, kordate hand door het luik gestoken. Nog steeds geen geluid. De hand bleef daar hangen totdat je hem vastgreep. Daarop een harde ruk, je pols werd bijna fijngeknepen, en voordat je het wist stond je weer met je blote voeten in het wurmachtige gebreide tapijt in de gang. Mama Beer gunde je geen blik waardig en beende met grote stappen weg. Haar voetstappen waren nog een paar seconden zichtbaar in de gedaante van platgetrapte wollen regenwormen.

Nee, dan Dikkie Blitskous. Die kleine rakker was nog niet tot de minste ballorigheid in staat. Hij speelde liever in het daarvoor bestemde vertrek op de vliering. Daar stond een grote houten kist vol met enge pluchen clowns die een muziekje afspeelden als je aan hun neus draaide en blikken autootjes met roestige deurtjes. Op een kleed in de hoek ging Dikkie Blitskous dan zitten spelen, vroem vroem, kijk uit, straks knalt-ie nog! Maar botsen deden de karretjes van Dikkie nooit. Hij zette op elk kruispunt kartonnen verkeersborden op satéprikkers neer en als er iemand linksaf sloeg, tiktakte hij netjes tot zijn blikken vrienden hun richtingsaanwijzer weer uit mochten zetten. Behalve de langpootspinnen in de hoeken van het schuine dak kwam er nooit iemand op de speelzolder, maar dat maakte Dikkie Blitskous niets uit. Hij was graag alleen.

In de zomer ging het hele stel naar buiten. Meisjes waren er niet, op de twijfelachtige verschijning van Mama Beer na. Ze renden elkaar achterna in de tuin en schoten elkaar dood met geknikte takken totdat ze er genoeg van kregen. “Ik ga”, zei Rudy dan, en natuurlijk ging Guy ook.

“Ik ga” betekende altijd hetzelfde. Als één man slopen ze naar de dichte heg aan het einde van het grasveldje, behoedzaam om zich heen kijkend als echte spionnen, om naar Jeannetje Mettenaer te gaan gluren. Jeannetje Mettenaer woonde in het witte huis tegenover de Vriezinkhof. De heg was te hoog om haar daadwerkelijk te kunnen zien, maar als ze omhoog keken konden ze haar dunne witte sokken over een tak van de vlierbes zien hangen.

De familie Mettenaer had een zwemvijver. Wat dat precies betekende wisten ze niet. Zou je in je blootje tussen de kikkers moeten zwemmen? Zouden je tenen in zacht opwolkend zand staan als je over de bodem liep? Aan Jeannetjes gekir en gegiechel te horen was het in ieder geval erg leuk. Ademloos stonden de jongens te luisteren, hun oren geconcentreerd tegen de heg aan gedrukt, hun mond een beetje open, als twee opgewonden mongoloïde bordercollies die een hondenfluitje hadden gehoord. Het liefst hadden ze hun armen door de prikstruik gestoken en met geschramde vellen de takken aan de kant getrokken, het verboden eiland Jeannetje tegemoet. Maar er was nog altijd Mama Beer.

Soms, als het heel erg warm was, aten ze buiten. Dan zette Mama Beer de parasol die op een verschimmelde legertent leek op en moesten ze allemaal helpen om het servies buiten te zetten. De chique borden met de randjes. De soepkommen. Het bestek. Rudy droeg de pannen, Guy dekte de tafel en Dikkie verlegde alles weer zodat de messen rechts lagen en de vorken links. Ze aten aardappels met jus en vlees, zoals altijd, maar vandaag kregen ze pudding na. Lang gekookte griesmeelpudding met een vel erop. Ze aten tot hun buiken als opgeblazen ballonnen de lucht in priemden.

Op een avond zaten ze met zijn allen onder de parasol. Rudy en Guy en alle anderen zaten in een kring en vertelden moppen, waar vooral de spreker zelf ontzettend hard om moest schuddebuiken. Het werd donker.

“Kijk, de maan”, zei Rudy.

“De maan is van kaas”, antwoordde een jongen wiens voortanden de wetten van de zwaartekracht heldhaftig tartten.

“Niet, want de maan is wit”, zei Rudy.

“De maan is geel”, verweerde het menselijke knaagdier zich.

“De maan is een klootzak”, zei Guy.

Dikkie Blitskous hoefde niet te lachen. Hij wilde liever niet bij de anderen zitten, want ze schreeuwden zo hard en de tuinstoelen deden pijn aan zijn achterwerk. Hij drentelde een beetje beteuterd rond bij de waterpomp. Niet op het grasveldje bij de heg, want daar woonde ’s nachts een paard dat graag soep met balletjes at. En Dikkie haatte soep met balletjes.

De kiezels knarsten onder zijn vochtige schoenzolen. Vanonder de parasol klonk een nieuwe stortregenende lachbui. Hij drukte zijn handen tegen zijn oren en keek mismoedig naar de moestuin. Daar stond een ander paard, een zielig paard dat moest huilen omdat het niet op een hobbelpaard kon hobbelen. Dikkie nam zich voor om morgenochtend een hobbelmens te figuurzagen. Zijn benen waren moe. Hij plantte zijn billen in het lauwe grind en wachtte tot zijn huid schors werd.

Een week later zat Dikkie op zijn oude plek op de vliering te schilderen. Zijn hobbelmens was al bijna klaar; het was een vrouwtjeshobbelmens. Hij voelde zich opgetogen. De zon was eindelijk wat minder woest gaan schijnen en dat betekende dat er een eind in zicht kwam voor Dikkies ellende. Hij had namelijk de vervelende gewoonte om buitensporig veel te zweten, en in combinatie met zijn twee maten te grote gespsandalen leidde dit tot een pijnlijke en doorlopende stroom van dagelijkse uitglijpartijen. Hierbij knapte telkens de bloedkorst in zijn neus weer open, waardoor het terrein van de Vriezinkhof er op den duur uit kwam te zien alsof er een enthousiasteling lukraak in een stel flinke loopse teven had staan knijpen. Maar met deze misère was het, zoals gezegd, tot Dikkies grote vreugde binnenkort gedaan.

Ook had Dikkie op een goede dag de stoute schoenen aangetrokken en had hij het aangedurfd te onderzoeken wat er eigenlijk in de verhuisdozen zat die naast de houten kist stonden. Wat hij toen had gevonden was bijna niet te geloven zo mooi: een heuse ouderwetse typmachine. Met een lint en een flesje tipp-ex en een stapeltje papier. Met bevende knieën was hij naar Mama Beer gegaan om te vragen of hij misschien alsjeblieft op de typmachine mocht. Het mocht, maar alleen als hij geen vieze woorden zou typen.

De hobbelvrouw kreeg een stoma, had Dikkie besloten. Hij had bedacht dat een anus misschien rare neigingen zou opwekken bij het huilende moestuinpaard.

Vooralsnog moest hij dus wachten op een plastic zakje met natte ontbijtkoek. Dat ging nog wel even duren, want Mama Beer deed altijd pas op zaterdag de boodschappen. Gelukkig had hij nu zijn typmachine. Hij zat met een intens tevreden gezicht in een hoekje te tikken, de machine op zijn schoot. Het maakte een lekker klakkend geluid elke keer dat hij een letter op het papier drukte. Dikkie was bezig de minst vieze woorden die hij kende te typen, om te beginnen met een lijst van alle snacks die ze bij Mobiele Snackbar De Bamisnuit verkochten.

Opeens klonk er gestamp op de trap. Dikkie schrok, hij drukte per ongeluk op de a. Nu stond er ‘bamisna’, en dat was helemaal geen woord. Een hoopje zaagsel dat nog op de grond lag veerde op bij iedere stap.

Een tanig hoofd stak door het trapgat. Het hoofd zat vast aan Rudy, maar dat wist Dikkie allang want Rudy’s droge oksels maakten altijd krantachtige geluiden wanneer hij liep.

“Wat heb je daar”, zei Rudy. Het was een bevel, geen vraag. Dikkie Blitskous kreeg een vervelend voorgevoel.

“Een typmachine”, antwoordde hij naar waarheid.

Rudy keek met samengeknepen oogjes naar het gezicht van Dikkie Blitskous. Hij had een extreem klein mondje, en dat ergerde Rudy. Het was net alsof iemand de vochtige, slakachtige lipjes van een baby eraf had getrokken en die op Dikkies smoel had geplakt. Nee, vond Rudy, iemand met zo’n kleine mond, die verdiende het eigenlijk niet om te leven.

“Is dat jouw typmachine?” vroeg hij.

“Nou”, zei Dikkie, “eigenlijk…”

“Nu niet meer.”

Naast de gleuvenkamer was een gangkast met kleren. Versleten jackies, opgeborgen winterschoenen en een sobere lange mantel hingen op kleerhangers aan een lange grijze stang. Het was er bedompt en het rook er naar oud jongenszweet. Dikkie kwam er niet graag, maar soms moest het.

Als je je door de jassen heen worstelde, kreukelig katoen langs je bovenarm, vond je een geheim.

Daar in de linkerhoek, bij de plint, sliep Kipman. Kipman was klein en bewoog zich voort op een onnavolgbare manier die nog het meest deed denken aan een ambitieuze bejaarde die per se rechtopstaand zijn sokken aan wil trekken.

“Kipman?” vroeg Dikkie. “Ik ben iets kwijt.”

Kipman blafte.

“Heb jij niks gevonden? Geen dingen die je nog niet eerder had gezien?”

Twee lodderige ogen staarden hem aan vanboven een veelkleurige pedofielenbaard. Kipmans stakerige ellebogen prikten gaten in de taaie lucht van het jassenhok. Er vielen dingen.

Dikkie Blitskous besloot zijn heil elders te zoeken.

De boodschappen kwamen in kartonnen dozen het bestelbusje uit. De slaven van de week, oftewel de corveeërs, moesten helpen om de dozen met aardappels, vlees en brood naar de voorraadkast te dragen. Als ze geluk hadden had er shag in de dozen gezeten en geen bananen of instant soep, want al het papierafval ging de kachel in en dat shagvleugje rook zo lekker naar boterhamworst en oude mannen met borstelsnorren.

Daarna was er geen tijd meer om nog uitgebreid te koken, dus stond er zaterdags macaroni met ketchup op het menu.

Rudy droeg de pannen, Guy dekte de tafel en niemand verlegde alles weer zodat de messen rechts lagen en de vorken links. Tijdens de maaltijd bleef er één bord onbesmeurd.

“Van wie is dat bord?” vroeg Mama Beer.

Ze keken om zich heen met monden vol saus.

“Hé! Volgens mij is Dikkie weg!” riep toen een kind met een slijmerig glimmend neusgootje.

Mama Beer stond op. Haar borstpartij wierp een schaduw over de tafel. In haar ogen was iets dat zelfs Rudy ervan weerhield zijn mond open te trekken.

“We gaan nu zoeken.” En ze rende. Haar beenhaar wuifde in de wind.

De billen van Dikkie Blitskous stonden nog altijd buiten in het grind. Twee kuilen, meer niet. Nu hadden ze voor niks ontbijtkoek gekocht.

#verhaaltje voor het slapengaan

0 notes