#worldofpusakal

[hermespaper]

Hmmm... nu ba? nugagawen? HAHAHAHA joke Anyways hellooo, I don't know if someone might read this blog of mine or nah pero I'll still do it hoping that this could help me release my thoughts in this stressful life of mine, wow HAHAHAHAHA

Kumusta ba kayo? Alam niyo ba walang kumu-kumusta sa'kin? Alam lang nila na pagod ako sa course ko pero hindi lang naman yun yung nararamdaman ko :)) Napapagod na me sa lahat HAHAHAHA ako kasi yung tipo ng kaibigan na ayokong ma-feel nila na wala akong pake sa kanila? Ayoko kasi ng ganoong feeling, kaya kahit pagod ako I try to make time for them pero it damaged me a lot :(( I'm always available for them pero when I needed them, wala lang hehehehe although siguro its my bad na I try to take it as a joke palagi since yun yung naging coping mechanism ko, pagtripan yung sarili ko kapag na-ooverwhelm na talaga tapos hindi ko masabi sakanila, pero I try to open up my thoughts to them naman eh kaya lang parang ang nangyayari pa feeling ko minamaliit na nila ako, I feel so small too. Parang ayoko na maniwala na kaya ko since yun yung napaparamdam nila sakin or dahil lang siguro I'm overly sensitive these days? They're my childhood friends and I treasure them a lot, pero minsan talaga feeling ko naabuso yung pagiging present ko sa lahat ng bagay, kasalanan ko naman. Oo, pero I feel guilty afterwards kapag hindi ako nagparamdam sa kanila, I don't want them to feel na i'm aloof pero it hurts :(( soooo baaad. I can't be the same person whose willing to sacrifice everything for those people whom I cherish :(( parang its exhausting na I don't get the same energy pala, although baka ako lang nakaka-feel ng ganito? Baka naman they're praying for me palagi pero dahil masama akong tao eh pinangungunahan ko sila? HAHAHHAHAHA pero I really don't feel it. The only things that keeps me going is my guilt for not repaying the goodness my parents give me. Sobra, sobra sobrang dami nilang sinakripisyo para sakin which honestly naninibago ako kasi yan yung palaying kong pinag-prapray dati, wala akong ibang emotional support system maliban sa family ko at nga kaibigan ko, I really don't have someone whom I can open up too since busy nga din sila, I don't want to disturb them, i know they're happy so I don't want to share them this heavy feeling :)) Wala lang yan lang sa ngayon, hindi ko na alam kung papaano ko pa mailalabas yung nararamdaman ko since I'm bottling it up for yeaaarsss HAHAHAHAHA ang sakit lang talaga today, since hindi ko na mapagsabay sabay yung pagiging mabuting anak, kaibigan at estudyante ;)

Sana kayo masayaaa :)) Sana you can balance roles that you're playing in life, I'm happy that you can, but if you can't like me hmm wag lang tayong susuko, hindi naman araw-araw ganito. Wag na wag niyo lanf hahayaang mawala yung hope sa puso niyo na baka bukas okay na, baka bukas mas magaan na, baka bukas maayos ko na 'to, sa lahat ng nakakaranas ng pagdududa sa sarili tandaan niyo lang palagi na parte yun ng proseso, na dadating ka din sa point na mas madali na yun sayo, hindi ako naniniwala na maiiba yung daan mo dahil lang hindi kayang sumuong ng sasakyan mo sa mapuputik na lugar, maaring maulan nung pumunta ka pero hindi naman araw-araw umuulan, hindi naman laging maputik ang daan, kung wala talagang ibang routa patungo sa pupuntahan mo, at kung wala kang signal pang-waze ituloy mo na yan, kesa maligaw ka? HAHAHAHAHAHA pero wag din kayo matakot sumuko sa isang bagay ah? Lalo pa kapag bangka ang sasakyan mo sa maputik na daan? Hanapin mo yung dagat kung saan pu-pwede ka mag-layag ^^

-pusakal