#zoveel nadneken

[posititties]

Het is zo raar want ik houd mensen graag op afstand omdat ik echt heel erg verander op het moment dat ik een close band met ze krijg omdat ik dan een soort omslagpunt krijg dat ik gewend ben aan ze en te bang ben om dat te verliezen en ik dan of aanhankelijk word of mezelf aanpraat dat hoe meer ze over me te weten komen hoe groter de kans is dat ze me zien voor wie ik ‘echt’ ben en ze vertrekken of gewoon iedere kleine interactie te overdenken tot het punt dat ik bijna op zoek ga naar signalen dat iemand klaar met mij is.. ik merk het in daten, op t moment dat ik al denk dat ik iemand leuk kan gaan vinden omdat diegene niet echt flaws heeft en respectvol met me omgaat wil ik weg omdat ik al gelijk de angst voel dat diegene ooit op een dag weg kan gaan bij mij, maar ik merk t ook in vriendschappen want eigenlijk zegt alles in me dat ik nu per direct de vriendschap met mn andere vriend moet beëindigen omdat ik al te gewend aan hem ben geraakt en ik er niet mee kan leven dat ik hem minder zie/spreek.. ik voel aan alles dat ik spijt heb dat ik ooit een goede vriendschap met hem ben aangegaan in deze afgelopen twee jaar en dat ik dat heb laten groeien omdat ik nu merk dat ik het te moeilijk vind dat we elkaar minder gaan zien nu we niet meer samen op dezelfde studie zitten aankomend jaar. Ik ben helemaal paranoïde aan het worden dat hij me eigenlijk al niet meer wilt zien en dat hij me over een paar weken al 100% vergeten is. En ik vind het raar want dit is wat ik altijd heb met mensen en dat is één van de redenen dat ik liever geen close vrienden maak omdat ik gewoon niet dat omslagpunt wil bereiken omdat het of mijn hele leven gaat beheersen en mn stemming te veel gaat bepalen of het zorgt ervoor dat ik zelf die relatie ga saboteren waarmee ik de ander onterecht pijn doe om eigenlijk iets wat ik zelf zo groot heb gemaakt in m’n hoofd. Zodra ik eenmaal iemand heb toegelaten in m’n leven voel ik me zo zo zo kwetsbaar en dat vind ik extreem moeilijk en kut en daardoor krijg ik zo’n alles of niets mindset waarbij ik of de vriendschap echt op dat exacte level moet houden zoals het altijd is geweest of de vriendschap helemaal moet beëindigen. Gewoon iets minder in elkaars leven zijn - omdat het leven nou eenmaal zo loopt - bestaat niet in m’n hoofd, omdat dat me te veel onzekerheid geeft en me te veel laat twijfelen over mezelf tot het punt waarop ik aan niets anders meer kan denken.

Ik weet echt niet waar ik naar toe wilde want alles is zo chaotisch in m’n hoofd maar het andere wat ik wilde zeggen is dat ik juist enorm close ben met mijn beste vriend en ik me echt absoluut niet onzeker voel over zijn presence in m’n leven terwijl hij t meest dichtbij me staat, dus volgens het ‘patroon’ zouden die gevoelens en die onzekerheid juist het ergste moeten zijn bij hem.. Maar ik zag hem afgelopen maandag omdat ik me weer slecht voelde en toen ik aan kwam lopen en hem alleen maar zag staan was alles in mn hoofd zo rustig alsof ik nog nooit van mn leven iets van pijn of verdriet heb gevoeld en hebben we een superleuke dag gehad, terwijl ik in de ochtend nog met tranen in mn ogen voor de spiegel mn haar en makeup heb gedaan (ik had dus uiteindelijk enorm pluizig haar en nauwelijks mascara op). Het is zo raar want ik hou echt zoveel van hem omdat hij de enige bron van stabiliteit en consistentie is in mijn leven maar tegelijkertijd vind ik het zo raar dat ik dat nog nooit bij iemand anders heb gevoeld en dat gewoon niet lukt bij die andere vriend. Ook al spreek ik hem twee weken niet of zie ik hem een maand niet, ik voel me nooit onzeker over waar ik sta in z’n leven en ik kan altijd vertrouwen op hem en vooral op mezelf. En t is aan de andere kant ook zo frustrerend want ik heb toen we eenmaal terug naar huis gingen in de trein aan hem verteld over die andere vriend (ze kennen elkaar) en dat ik het gevoel had dat we geen vrienden meer waren maar dat ik mezelf dat aanpraat en dat ik daarom maar de vriendschap wilde beëindigen voordat het erger wordt en ik hem nog minder ga zien en dat ik dit altijd heb met mensen waar ik close mee word, en toen begreep hij het niet omdat wij juist erg close zijn maar ik het bij hem juist totaal weer niet heb. Ik weet gewoon niet waar dat verschil in zit en t maakt me gek. Ik ben dus gewoon in staat om een gezonde en tegelijkertijd ook een oprechte en hechte vriendschap te onderhouden met iemand zonder dat ik daar continue bevestiging van nodig heb maar het lukt me gewoon niet met niemand anders dan hij.

Misschien is het gewoon omdat ik onze vriendschap niet had verwacht en hem eerst op afstand hield maar hij al die jaren stabiel en consistent is geweest tegen mij waardoor ik gewoon heel erg lang de tijd heb gehad om het op te bouwen (I mean 7 jaar is niet niks + middelbare school en coronatijd en mn hele studietijd is de vriendschap gebleven dus ook veel verschillende fasen van mij) waardoor ik nu al zo lang zie dat het gewoon goed gaat en ik daardoor meer op mezelf en onze vriendschap durf te vertrouwen, en dat met die andere vriend 2 jaar gewoon echt te snel is geweest om dat gevoel van stabiliteit en vertrouwen op te bouwen en dat ik te snel te close ben geworden voor mijn doen en we nog niet door genoeg ‘fasen’ zijn geweest die mij de zekerheid hebben kunnen geven dat de vriendschap op een stabiel level zou blijven bestaan in periodes waarin we elkaar niet meer vaak zien of spreken