#ik ben zo moe van alles

[posititties]

Het is zo raar want ik houd mensen graag op afstand omdat ik echt heel erg verander op het moment dat ik een close band met ze krijg omdat ik dan een soort omslagpunt krijg dat ik gewend ben aan ze en te bang ben om dat te verliezen en ik dan of aanhankelijk word of mezelf aanpraat dat hoe meer ze over me te weten komen hoe groter de kans is dat ze me zien voor wie ik ‘echt’ ben en ze vertrekken of gewoon iedere kleine interactie te overdenken tot het punt dat ik bijna op zoek ga naar signalen dat iemand klaar met mij is.. ik merk het in daten, op t moment dat ik al denk dat ik iemand leuk kan gaan vinden omdat diegene niet echt flaws heeft en respectvol met me omgaat wil ik weg omdat ik al gelijk de angst voel dat diegene ooit op een dag weg kan gaan bij mij, maar ik merk t ook in vriendschappen want eigenlijk zegt alles in me dat ik nu per direct de vriendschap met mn andere vriend moet beëindigen omdat ik al te gewend aan hem ben geraakt en ik er niet mee kan leven dat ik hem minder zie/spreek.. ik voel aan alles dat ik spijt heb dat ik ooit een goede vriendschap met hem ben aangegaan in deze afgelopen twee jaar en dat ik dat heb laten groeien omdat ik nu merk dat ik het te moeilijk vind dat we elkaar minder gaan zien nu we niet meer samen op dezelfde studie zitten aankomend jaar. Ik ben helemaal paranoïde aan het worden dat hij me eigenlijk al niet meer wilt zien en dat hij me over een paar weken al 100% vergeten is. En ik vind het raar want dit is wat ik altijd heb met mensen en dat is één van de redenen dat ik liever geen close vrienden maak omdat ik gewoon niet dat omslagpunt wil bereiken omdat het of mijn hele leven gaat beheersen en mn stemming te veel gaat bepalen of het zorgt ervoor dat ik zelf die relatie ga saboteren waarmee ik de ander onterecht pijn doe om eigenlijk iets wat ik zelf zo groot heb gemaakt in m’n hoofd. Zodra ik eenmaal iemand heb toegelaten in m’n leven voel ik me zo zo zo kwetsbaar en dat vind ik extreem moeilijk en kut en daardoor krijg ik zo’n alles of niets mindset waarbij ik of de vriendschap echt op dat exacte level moet houden zoals het altijd is geweest of de vriendschap helemaal moet beëindigen. Gewoon iets minder in elkaars leven zijn - omdat het leven nou eenmaal zo loopt - bestaat niet in m’n hoofd, omdat dat me te veel onzekerheid geeft en me te veel laat twijfelen over mezelf tot het punt waarop ik aan niets anders meer kan denken.

Ik weet echt niet waar ik naar toe wilde want alles is zo chaotisch in m’n hoofd maar het andere wat ik wilde zeggen is dat ik juist enorm close ben met mijn beste vriend en ik me echt absoluut niet onzeker voel over zijn presence in m’n leven terwijl hij t meest dichtbij me staat, dus volgens het ‘patroon’ zouden die gevoelens en die onzekerheid juist het ergste moeten zijn bij hem.. Maar ik zag hem afgelopen maandag omdat ik me weer slecht voelde en toen ik aan kwam lopen en hem alleen maar zag staan was alles in mn hoofd zo rustig alsof ik nog nooit van mn leven iets van pijn of verdriet heb gevoeld en hebben we een superleuke dag gehad, terwijl ik in de ochtend nog met tranen in mn ogen voor de spiegel mn haar en makeup heb gedaan (ik had dus uiteindelijk enorm pluizig haar en nauwelijks mascara op). Het is zo raar want ik hou echt zoveel van hem omdat hij de enige bron van stabiliteit en consistentie is in mijn leven maar tegelijkertijd vind ik het zo raar dat ik dat nog nooit bij iemand anders heb gevoeld en dat gewoon niet lukt bij die andere vriend. Ook al spreek ik hem twee weken niet of zie ik hem een maand niet, ik voel me nooit onzeker over waar ik sta in z’n leven en ik kan altijd vertrouwen op hem en vooral op mezelf. En t is aan de andere kant ook zo frustrerend want ik heb toen we eenmaal terug naar huis gingen in de trein aan hem verteld over die andere vriend (ze kennen elkaar) en dat ik het gevoel had dat we geen vrienden meer waren maar dat ik mezelf dat aanpraat en dat ik daarom maar de vriendschap wilde beëindigen voordat het erger wordt en ik hem nog minder ga zien en dat ik dit altijd heb met mensen waar ik close mee word, en toen begreep hij het niet omdat wij juist erg close zijn maar ik het bij hem juist totaal weer niet heb. Ik weet gewoon niet waar dat verschil in zit en t maakt me gek. Ik ben dus gewoon in staat om een gezonde en tegelijkertijd ook een oprechte en hechte vriendschap te onderhouden met iemand zonder dat ik daar continue bevestiging van nodig heb maar het lukt me gewoon niet met niemand anders dan hij.

Misschien is het gewoon omdat ik onze vriendschap niet had verwacht en hem eerst op afstand hield maar hij al die jaren stabiel en consistent is geweest tegen mij waardoor ik gewoon heel erg lang de tijd heb gehad om het op te bouwen (I mean 7 jaar is niet niks + middelbare school en coronatijd en mn hele studietijd is de vriendschap gebleven dus ook veel verschillende fasen van mij) waardoor ik nu al zo lang zie dat het gewoon goed gaat en ik daardoor meer op mezelf en onze vriendschap durf te vertrouwen, en dat met die andere vriend 2 jaar gewoon echt te snel is geweest om dat gevoel van stabiliteit en vertrouwen op te bouwen en dat ik te snel te close ben geworden voor mijn doen en we nog niet door genoeg ‘fasen’ zijn geweest die mij de zekerheid hebben kunnen geven dat de vriendschap op een stabiel level zou blijven bestaan in periodes waarin we elkaar niet meer vaak zien of spreken

[stomgetoeter]

x

[remidavs]

Wat een vertrouwd beeld…en wat een fijn bezoek ☺️ al had ik me gisteren mijn nacht en weekend anders voorgesteld.

Gisteren nog de onzekerheid of de chemotherapie zou kunnen doorgaan om dan ‘‘s avonds met lichte koorts naar het ziekenhuis te moeten voor grondig onderzoek… toen vonden ze niet meteen iets, maar oncologie wou me toch graag hier houden om zeker te zijn dat ze niets over het hoofd zien. Mijn bloedwaarden zijn over de nacht gezakt en de ontstekingswaarde minimaal gestegen dus genoeg om nog verder op te volgen en er snel bij te zijn… echte koorts heb ik niet, wel lichte verhoging met af en toe kou…

Ik heb wel het geluk dat ik onverwacht op de fantastische pneumo-afdeling opgenomen werd. Iedereen is hier zo lief! Ik werd vannacht supergoed onthaald en kan alleen maar blij zijn dat ik hier ben. De nacht was kort en zoals gewoonlijk niet top na de chemokuur maar ik heb toch wat kunnen slapen. 😴 en ik zal dat de komende dagen nog veel moeten doen voel ik.

Jan stond voor een grotere uitdaging… ik mocht gewoon proberen slapen en me laten verzorgen, maar Jan moest thuis wachten tot er iets van nieuws kwam en deze ochtend de kinderen vertellen dat ik naar het ziekenhuis ben moeten gaan. Remi schrok maar reageerde begripvol en was superflink. Ida had het lastig, zocht constant nabijheid en ‘kon met zichzelf geen weg’.

Het was super om ze alledrie op bezoek te hebben! Maar ook best pittig. (Vooral Ida dus) we speelden wat, knuffelden en gingen samen naar de cafetaria. Ze mochten opnieuw de verpleegkundige helpen en namen afscheid… Remi vond het niet fijn maar begrijpt dat ik nog even hier moet blijven. Ida vond het verschrikkelijk. Ze huilde tranen met tuiten, echt verdriet omdat ze mama hier moest achterlaten en ik niet kon beloven wanneer ik terug thuis zou komen.

Dus chapeau voor Jan! En ik ben zo dankbaar voor hem en voor iedereen rond ons. Alle steun en hulp doet zoveel deugd op een moment als deze.

Ikzelf voel me ook niet ziek, gewoon heeeeel erg moe. Maar ik ben me bewust van dat mijn immuunsysteem op dit moment niet zo fantastisch is en ik best gewoon rust neem en hier blijf zolang de dienst oncologie dit nodig acht. Oja, en ik ga ervan uit dat volgende vrijdag een chemoloze vrijdag kan worden…

It has begun…

Chemo en alles wat erbij komt, maar ik blijf ervoor gaan en vechten, dat stopt nooit en lukt door alle steun van rondom! 🤗

[salernoah]

Dinsdag | 21-05-2024 | 23°C | Salerno | Dag 8

Vitrine bij Bar Rosa

Helaas voel ik me niet helemaal lekker. Ik heb keelpijn en ben verkouden. Omdat ik me niet al te best voelde, ben ik tijdens de pauze naar huis gegaan en heb ik geslapen. Onderweg naar huis heb ik bij de markt nog wat fruit gekocht en zag ik de Italiaanse marktjongen. Hij zag mij echter gelukkig niet, dus kon ik hem ontlopen. We hadden eigenlijk afgelopen zondag afgesproken, maar daar is het uiteindelijk niet van gekomen. Ik zag het niet zo zitten. Thuis heb ik een dutje gedaan (zeg maar gerust anderhalf uur lang) en nog voelde ik me moe. Ik wilde eerst nog naar de lezing over de Italiaanse handgebaren gaan, die op school werd gegeven, maar daarvoor voelde ik me te beroerd. Ik ben thuisgebleven en heb zojuist mijn huiswerk gemaakt en nog een paracetamol genomen. Bij de apotheek had ik vanochtend heel dure keelpastilles gehaald (dan is het maar te hopen dat deze ook enigszins werken). Hopelijk voel ik me morgen beter.

Op school hebben we il condizionale semplice/presente geleerd: de voorwaardelijke wijs: zowel lastig als gemakkelijk tegelijk. Eigenlijk is de vervoeging van deze werkwoordstijd niet lastig, maar je moet wel goed opletten. Bij werkwoorden die op –are eindigen, verandert de ‘a’ in een ‘e’. Daarnaast heb je nog de onregelmatige werkwoorden, maar die zijn niet bijzonder lastig.

Het uitspreken van sommige woorden is best wel een uitdaging... di-men-ti-che-reb-be-ro... of zo...

Wist je dat ze in Italië ook Expeditie Robinson hebben? Het staat nu aan op tv, maar in het Italiaans heet het programma L’isola dei famosi. Het is nu dag drieënveertig. Verder is er niks op televisie. Ik ga zo pizza bestellen, misschien om mee te nemen om thuis op te eten; ik weet niet of ik zin heb om daar te eten.

Over pizza gesproken: gisteren ben ik met twee nieuwe Nederlandse meiden (van tweeëntwintig en bijna-negentien) en een Franse naar Nettuno (gelateria) geweest, waar je voor €2,20 een goede vegetarische pizza kon scoren. Dat was gelijk mijn avondeten. Daarvóór waren we met een groep een ijsje gaan eten bij een andere gelateria, vlakbij het strand. Helaas heb ik geen foto gemaakt van alle ijssmaken, maar het waren er veel. Veel aparte smaken, vooral, zoals fuori di latte (karnemelk) en andere smaken waarvan ik niet wist wat het was. Ook hadden ze een ijssmaak met baba’s! Ik nam, heel saai, munt met chocolade en stracciatella. Het was een zeer smaakvol ijsje.

Voor ons ijsje hebben we gezamenlijk geluncht bij Nonna Maria, waar ik met Valeria al eens eerder na school heb geluncht. Voor €8 heb je een heerlijke vegetarische pasta (dikke pasta die op udon noodles lijkt). Deze keer hadden ze dit type pasta niet, dus kreeg ik gnocchi (ook erg lekker) met dezelfde pastasaus.

Ons groepje dat uit een handjevol jongeren bestond is sinds de komst van nieuwe studenten gegroeid. Ons groepje bestaat nu uit: Valeria (Brazilië), Julien (Franstalig Zwitserland), Yves (Duits-Zwitsers), Illaria (Duits-Zwitsers), Thijs (Harderwijk), Nadine (Ede), Laura (vergeten welke Nederlandse stad, ergens bij Wageningen in de buurt?), Louise (Parijs, maar half Zwitsers), Carol (Braziliaanse die ik maar twee keer heb gezien) en nog een paar anderen.

Na ons ijsje ben ik met Louise, Laura en Nadine naar het strand gegaan. Het was gisteren 28°C. Die temperatuursveranderingen doen me denk ik ook geen goed. Vanochtend was het fris. Ik had spijt dat ik mijn trui niet had aangedaan. Toen ik terug naar huis liep miezerde het zelfs. Nu is het weer zonnig en aangenaam genoeg. Nu ik wel trek begin te krijgen, denk ik dat ik me zo omkleed en dan naar Addor i pizza, het pizzarestaurantje vlak naast de groente- en fruitmarkt, loop.

Bij Addor i pizza kun je ook een pizza met frietjes krijgen. Ik vraag me af of de Italianen daadwerkelijk zo'n pizza zouden eten, maar misschien wel. Ik sla deze even over...

[stormvanwoorden]

Ik leef het overgrote merendeel in mijn hoofd. Het meeste van wat ik in het dagdagelijkse leven zeg is gewoon geruis. Vulling voor iets wat niet te vullen valt. Een kleed dat ik over mij heen gooi om er bij te horen. Een ingebouwd mechanisme om aanvaard te worden door mensen die mij niet kennen. En ik word daar zo moe van, van die eigen opgelegde oppervlakkigheid. Iemand zei me eens dat ik denk als een dichter, en ik geloof haar. En iemand anders zei me onlangs nog dat het feit dat ik zelfs poëzie kan zien in mijn ongeluk en kwalen het bewijs is dat ik een echte dichter, kunstenaar ben. En ik geloof hem. Want dat wil ik zijn. Ik wil de poëzie (kunnen) lezen dat in alles verstopt zit (en het zit ook echt in alles en iedereen, ge moet gewoon weten hoe ge het moet lezen) en zo wil ik ook gezien worden, als iemand die weet hoe iets gelezen kan worden. Maar ik beweeg nog niet als een kunstenaar. Ik spreek nog niet als een dichter. Ben ik die dingen dan wel echt? En hoe breek ik dan vrij van die ketens die ik telkenmale rond mijn eigen benen bind?

[gewoonkarin]

Mwah. Dat is het gevoel op het moment. Ik heb zo goed als geen vakantiegevoel deze vakantie. Twee weken zijn om en ik ben moe, leeg en verdrietig.

Ik krijg het ook niet uitgelegd. Gisteren stond ik te strijken en overviel het me. Dat ik altijd wel met zorgen bezig ben. Altijd is een te groot woord, dat kan niet maar wel heel vaak. Dat ik in twee weken vakantietijd twee keer kort iets ontspannends heb gedaan. Met handicap. Lunchen en schoolspullen halen met jongste liefje. De handicap? Mijn noodgebit. Zonder kleef valt het uit. Met kleef is het nog kokhalzen dus de firma stophoest moet mee in de tas en ik doe een uur of 3 met een rol. Het werkt laxerend en dat is ook handig. Na die lunch werd het wel duidelijk dat ik niet echt mee op pad kan. In plaats van donderdag naar zee heb ik de voordeur geverfd en het huis gepoetst. Ik wil voor de liefjes geen last zijn. Zo voel ik me wel. Ik zie als een berg op tegen sociaal gedoe. Praten maakt de werking van de kleefpasta niet beter en met stophoest in de bek is het lastig praten, ik wil nog wel eens kwijlen.

Wat dit met me doet. Het maakt me onzeker. Het liefst kruip ik tandeloos in bed en blijf ik weg van iedereen. Eten in gezelschap vind ik kut. Ik kan niks kauwen zonder tanden dus snijd het heel klein en slik alles in ene door. Met tanden in eten doe ik af en toe maar ik vind twee keer plakken op een dag meer dan genoeg en m'n tandvlees is er geïrriteerd door. Ik dus ook.

Ik mis ons ma nu. Het luisterend oor en zij begreep me. Nu voel ik me onbegrepen. Ik mis mezelf, ik mis eten, ik mis een borrel met vriendinnen. Ik zie foto's van vakantie, dagjes weg. Mijn enige uitjes de afgelopen maanden waren een feestje, een uitvaart en ziekenhuisbezoeken. Oja, protheticus. En de tuin. Daar zit ik nu ook. Ook daar zit ik mezelf in de weg want ik ben moe. Weinig kunnen eten betekent ook minder energie. Ik eet al vanaf half oktober bagger. Ik krijg niet veel werk verzet en het voelt op het moment ook als werk. Alles voelt als werk. Ik zucht er veel bij.

Zo ben ik niet. Ik word normaal gesproken blij van de tuin maar nu vaak niet. Dan ga ik maar weer even zitten om bij te komen. Effe uitrusten.

Ik ben mezelf kwijt. Ik vraag me ook af of het nog wel goed komt. Of de nieuwe tanden gaan helpen. Of ik dan niet meer hoef te kokhalzen maar wat als dat wel zo is. Mijn lief tandeloos kussen. Ik vind het verschrikkelijk. Naar mezelf kijken helemaal. Overal rimpels rond mijn mond door het slechte noodgebit en het vaak zonder tanden in rondlopen. Thuis doe ik de krengen uit. Even geen stophoest.

En nu. Ik ben met onenigheid weg gegaan thuis. Na discussie vertrokken op het verzoek van oudste liefje. Ze had gelijk. We kwamen even niets verder omdat we niet naar elkaar luisterden. Daarom vermijd ik discussies liever. Je schiet er niks mee op.

Het komt er meestal op neer dat ik het laat rusten en ergens de modus van gewoon doorgaan weer vind. Niet klagen maar dragen.

Ik heb dus een werkvakantie. Poetsen, boodschappen doen, verven en tuinen. Met soms een uitstap van maximaal 3 uur aaneengesloten. Als ze me maandag over een week vragen hoe mijn vakantie was weet ik niet goed wat te zeggen. Geen reis, geen dagjes naar zee, geen ontspannen Karin. Ik ga maar liegen denk ik. Dat ik een fijne vakantie heb gehad. Deels waar want ik ben een beetje meer bij met klussen. Dat is dan weer fijn. De tuin ziet er ook best netjes uit en ik heb al best wat geoogst. Ook fijn. Courgettes in diepvries, ook fijn. En de rest van het gezin heeft leuke dingen gedaan, van lezen tot naar zee. Van zwemmen tot met vrienden op stap. Van muziek maken tot films kijken.

Volgende week start ik met de kast van jongste liefje verven. Van de nood maar een deugd maken. Lief en zij gaan vier dagen kamperen. Ik hoop dat ik het oudste liefje een beetje naar haar zin kan maken.

[whatsuphereisshittypoetry]

Aan de eerste jongen die mijn hart wist te breken

ik ben er moe van. je constante koppigheid in me nog verder slopen dan je al gedaan had. dan je deed toen je zei dat je niet van me hield en niet gaf om me en alles een leugen was. elke “ik hou van je” elke “ik ben blij met je” elke “blijf nog iets langer” elke “hoe was je dag?” het was allemaal nep. allemaal geconstrueerd zodat jij me kon houden als een praktische zaak. als iemand om te neuken iemand om je warm te houden iemand om je te steunen iemand om je ego te strelen. ik hield zo veel van jou.

- Oktober 2022

[euroadventure]

Bathan - Charyn Canyon National Park

Woensdag 22 augustus

Na zes dagen hiken trekken we verder het binnenland in. Aylona en Alek, onze gidsen, zijn vertrokken, en nu staat onze nieuwe gids Mazghan (uitgesproken als "marsjan") voor ons klaar. Hij is een vrolijke, jonge kerel die uitstekend Engels spreekt en enorm veel kennis heeft over zijn land, echt top!

We reizen verder met een minibus voor ongeveer 15 personen. De bus zit grotendeels vol met rugzakken en andere spullen, maar gelukkig passen we er zelf ook nog net bij 😉. Onze eerste stop is bij een museum, waar we meer te weten komen over de geschiedenis van de "Golden Men".

Een gids van het museum geeft ons een enthousiaste rondleiding en vertelt met passie over de ontstaansgeschiedenis van zijn land. Hij benadrukt dat onderzoekers onlangs hebben ontdekt dat de beschaving in Kazachstan, of Centraal-Azië, zijn oorsprong heeft, en niet op de plek die men eerder dacht (die plek ben ik even kwijt, maar even zoeken op internet levert Afrika op haha). Normaal gesproken ben ik niet zo van de musea, maar zijn manier van vertellen houdt mijn aandacht vast.

Na een paar uur rijden we weer verder. Het is warm buiten, maar gelukkig hebben we airconditioning in de bus. Onze volgende stop is een lunch bij een traditioneel Oergoers restaurant. Onze gids bestelt allerlei overheerlijke gerechten in overvloed 😉, en ik laat me verrassen. Hoewel ik alles lust, merk ik dat ik na dagen van droogvoer en noodles een beetje 'noodle-moe' begin te worden.

Bij het verlaten van het restaurant worden we aangesproken door een local, die in zijn beperkte Engels vraagt of hij met ons op de foto mag. Super schattig! Voordat we het weten, staan we met z'n twaalfen om hem heen voor de foto, hij weet niet wat hem overkomt, haha.

We vervolgen onze reis richting het Charyn Canyon National Park. Het is nog een flinke rit, en we verwachten pas tegen het einde van de middag aan te komen. Onderweg stoppen we bij een supermarkt om wat biertjes, chips en snoep in te slaan. Of we dat echt nodig hebben na de uitgebreide lunch en het diner dat volgt, is een andere vraag, maar een beetje afwisseling is altijd welkom haha.

De route naar het nationaal park is prachtig. We rijden door een droog, woestijnachtig gebied, en de goudgele kleuren zijn supermooi! Af en toe maak ik al rijdend een foto, maar het uitzicht is zo mooi dat ik vooral probeer te genieten, terwijl anderen hun ogen dichtdoen, zonde!

Bij aankomst bij de canyon is het verrassend druk. Onderweg leek het rustig, maar bij de parkeerplaats is een groot bezoekerscentrum opgezet, met alle faciliteiten zoals toiletten, een restaurantje en veel informatie over het gebied. Ze hebben dat hier goed geregeld

We pakken onze rugzakken uit de bus, want het plan is om vanavond in de canyon te kamperen. Zelf had ik tijdens het boeken even niet door dat we na zes dagen hiken weer zouden kamperen, ik dacht dat we in kleinschalige accommodaties zouden verblijven. Even schakelen dus, maar het is natuurlijk supertof!

We krijgen de keuze om met een terreinwagen mee te rijden of onze rugzakken daarin te laden, of om te wandelen met de rugzakken op onze rug.

Omdat we toch even moeten wachten op de jeep en het licht prachtig is, besluit ik te gaan lopen. De wandeling naar de kampeerplaats is maar 2,5 kilometer, prima te doen dus!

Onderweg roepen we continu "ooh" en "ah", zo mooi is het! Het lijkt wel een decor uit ‘Wie is de Mol?’; het zou me niet verbazen als Rik van de Westerlaken ineens om de hoek zou komen 😉. De wandeling duurt wat langer omdat we veel stoppen voor foto’s, maar dat maakt het alleen maar leuker.

Bij de kampeerplaats vertrekken de laatste bezoekers terug naar het bezoekerscentrum, sommigen te voet zoals wij, anderen met de jeeps. Uiteindelijk blijven wij en een ander stel over. Terwijl wij wandelden, was de kok al vooruit gereden om ons diner voor te bereiden. We kunnen meteen aanschuiven aan grote picknicktafels onder een houten afdak. Perfect! Onze biertjes houden we koel in een bak water uit de nabij stromende rivier 😉.

Na een late lunch en het snoepen onderweg hebben we opnieuw veel te veel eten, maar dat drukt de pret niet. Tijdens het eten komt er een man op de fiets aan, bepakt en bezakt. Hij blijkt een Sloveen te zijn die van Mongolië naar huis fietst. Superstoer! Als fervent bikepacker heb ik enorm veel respect voor wat hij doet. We bieden hem wat eten en een biertje aan, en dat slaat hij natuurlijk niet af. Grappig genoeg woont hij in Škocjan, waar ik in 2021 tijdens mijn sabbatical ben geweest, een prachtig gebied in Slovenië bekend om de Škocjan-grotten.

Na het eten zetten we snel onze tenten op, want het begint al te schemeren. Het is even een uitdaging met de kurkdroge grond, maar met een hoofdlamp lukt het redelijk. In de buurt van onze tenten is het pikdonker, waardoor we een schitterende sterrenhemel zien, inclusief de Melkweg. Het vastleggen op foto lukt aardig, maar overdag blijkt de foto gewoon zwart te zijn, haha.

Na het bewonderen van de sterren keren we terug naar de picknickplaats voor nog een biertje en een gezellige avond. Uiteindelijk besluiten we met een deel van de groep om die nacht om half vier op te staan en de berg te beklimmen voor de zonsopgang, want dat schijnt geweldig te zijn. Ach, waarom ook niet? We zullen het wel zien 😉

[corverver010]

DE BLOG VAN DONDERDAG 29 AUGUSTUS 2024 ✅

Goedemorgen volgers, we zijn weer onderweg naar het weekend, maar ik ben weer wakker en is dit weer de nieuwe blog, het is vandaag donderdag 29 augustus 2024 en wat ik vandaag allemaal ga doen, vertel ik pas in de volgende updates, maar dadelijk eerst even een mok cappucino ☕️ dus zie ik jullie weer zo, ¹>

Zo dat was weer een lekker bakkie, dus ga ik nu even vertellen wat ik vandaag allemaal ga doen, zo ga ik dadelijk eerst even een washandje door mijn gezicht halen, 🧼👋 en ga ik daarna weer even boodschappen doen, 🚴‍♂️🛒 en ga ik daarna even de huisvuil weggooien in de vuilcontainer, maar ga daarna eerst even de afwas doen, waar ik al dagen overpraat, en daarna ga ik hier alvast even alles schoonmaken, tenminste een gedeelte, de rest van de huisvuil doe ik morgen, ²>

Maar van praten doe je nog niets ik moet heb nu ook doen, en dat ga ik nu ook doen, en daar ben ik nog wel een tijdje mee bezich, en verder ga ik vandaag ook weer wat oude foto's plaatsen, en verder vandaag ook even de wasophangen, en verder zie ik wel weer wat ik nog ga doen, maar dadelijk eerst even de ochtend ritueel, dus zie ik jullie weer in een van de volgende updates, ³>

Nou heb nu wel goed nieuws de geldautomaat doet het weer, na haast twee weken kapot te zijn geweest, bij albertheijn benthuizerstraat en heb ik weer boodschappen gedaan, nu even pauze, ga ik straks even de boodschappen opruimen, en een 2e mok cappucino maken ☕️ haast heb ik niet, want het zijn allemaal dingen die buiten de koelkast bewaard kan worden, aangezien mijn koelkast kapot is, maar straks wel even hier aan het werk, en verder zie ik wel weer, dus zie jullie weer laters, ⁴>

Nou van dat wat ik vandaag zou gaan doen, is niets van gekomen, heb nu besloten dat morgen te doen, dan hoef ik ook geen boodschappen te doen, hoop dat het vannacht rustig blijf in het pand, want heb morgen een afspraak met mijn begeleider, en heb geen zin om het iedere keer te verzetten, ik moet het gewoon negeren, en dat ga ik ook doen, is wel vervelend maar net doen of ze er niet zijn, zo ja het wel, en ga ik dus morgen hier alles schoonmaken, wat ik allemaal ga doen, dat morgen, ⁵>

Maar heb vandaag wel weer de ochtend ritueel gedaan, met wat feyenoordnieuws, en ga ik straks nog wat oude foto's en een zelfgemaakte filmpjes, dus morgenochtend een drukke ochtend ton ongeveer 11,00 uur, en verder was ik er vanochtend ook later uit, om dat ik afgelopen nacht niet goed heb geslapen, ben ik net weer wakker van een siësta van haast 4 uur, heb nu wel goed geslapen, dus ga ik zo even wat oude foto's plaatsen, dus zie ik jullie weer in een van de volgende updates, ⁶>

Zo dan is dit weer de laatste update van vandaag, heb weer wat oude foto's geplaatst, maar had vandaag niet veel zin, was moe, heb vandaag daarom ook niet veel gedaan, maar morgen ga ik wel even aan de slag, dus is het voor vandaag wel weer genoeg geweest, dus wens ik jullie voor nu nog een fijne avond, en voor straks slaap lekker en tot morgen weer gezond en fris weer op voor een nieuwe dag, TOT MORGEN 🥱😴 ⁷<

[fransopdefiets]

23-6 Driva

Het werd gisterenavond bijna dezelfde maaltijd als de dag er voor, het aanbod in de dorpssupermarkt was niet denderend. Wel hadden ze naturel yoghurt, daar kon ik met frambozen een lekker toetje van maken. Het bier heb ik maar laten staan, het is hartstikke duur en ik mis het niet. Straks in Trondheim misschien om het einde van de etappe te vieren.

Vannacht heb ik heerlijk geslapen in deze hut. Gisterenmiddag was ik moe en hangerig, ik denk ook vanwege alle temperatuurswisselingen. Het ene moment zweet je als een otter in de brandende zon terwijl je tegen de helling op zwoegt, even later schuift er een wolk voor de zon en daal je af in ijskoude wind.

Ik lees het laatste deeltje Terry Pratchett op mijn e-reader uit. Een heel originele, maar zeldzaam vermoeiende stijl van fantasy.

Ik wil beginnen aan A tramp abroad van Mark Twain, maar Mark Twain wil niet. Ik heb de epub gedownload van het Gutenberg project, maar het bestand is zo groot dat mijn ereader er op vastloopt. Zijn de meeste boeken onder de 1 mb, deze is iets van 20. Dat is jammer, ik had me er op verheugd. Dan maar good old Murakami, 1q84, dat is zo’n goed geschreven verhaal, zowel stilistisch als qua plot, waar zoveel in zit, dat lees ik graag nog een keer.

Ik vertrek vroeg vandaag, dan heb ik de weg nog voor mezelf. Het is eerst nog 20 kilometer lang geleidelijk stijgen naar Hjerkin. De lucht is grijs en het is nog koud.

Als ik bijna aan het einde van de klim ben, zie ik een bordje langs de kant van de weg, kerk open. Je moet dan even langs een steil gravelpaadje omhoog, maar dan heb je ook wat . Een klein kerkje of misschien beter gezegd een kapelletje uit 1969 op een plek waar sinds de 7e eeuw al af en aan kerkjes hebben gestaan. Je wordt er ontvangen door twee vrijwilligers, twee hele aardige dames, de koffie en koekjes staan klaar. De ene is een aantal jaar geleden van Kopenhagen via Zweden naar de Noordkaap gefietst via de route die voor de terugweg heb uitgezocht. Op mijn vraag naar haar ervaringen met de muggen in Lapland, vertelt ze dat daar eind augustus was, als de eerste nachtvorst geweest is, dan zijn de muggen al weer weg. Ik ben een beetje te vroeg om daarvan te kunnen profiteren. Ik maak een mentale notitie.

Maar nu moet ik nog 40 kilometer langs de E6, een drukke tweebaans weg. Die is niet alleen populair bij de Noren zelf, maar ook bij de Ferrari-, Porsche- en MG-clubs zo te zien, evenals bij motorclubs en natuurlijk de eeuwige campers. Het gevaar zit in die laatste categorie. De Noren zijn zeer voorzichtige rijders, die halen me echt niet in als het niet kan. Maar die buitenlanders, lees Nederlanders en Duitsers, die hoor je denken, terwijl de buitenspiegel langs je schouder schampt, “kan die man niet ergens anders fietsen?”. Toch is dit een gewone provinciale weg, waar iedereen gebruik van maakt.

Naarmate we meer dalen, vernauwt de kloof zich tot een trechter waar de weg, de spoorbaan en de rivier doorheen moeten.

In Kongsvoll staat een houten herberg langs de weg, ik ben hartstikke koud van het afdalen zonder te trappen en daas van alle verkeer. Doet u mij maar een cappuccino van 5 euro met een stukje cake met creme van 6,5. Ik aarzel lang over een tweede koffie, want deze prijs/kwaliteit verhouding is stuitend. En toch doe ik het, gewoon omdat het hierbinnen zo lekker warm is.

Na Kongsvoll is het nog anderhalf uur dalen en soms weer stijgen naar Driva. Daar verbreedt het dal zich en er is een camping met hutten. Ik ga nog een nachtje op chique en huur een kabouterhutje.

Afgelegde afstand: 59 km

Gefietste tijd: 4,5 uur

Afstand langs een lineaal naar de Noordkaap: 1.180 km (maar dan ben ik nu virtueel op de helft!)

[hopefulminds]

Ik ben zo moe van alles. Ik ben moe en uitgeput. Ik wil niet meer. Ook al is dat geen optie. Ik zie het niet meer. Uiteindelijk gaat het toch terug slecht. Het gaat altijd slecht. Ook al gaat het goed, dan gaat het slecht. Ik voel me leeg en tegelijk voel ik zoveel verdriet. Ik weet het niet. Ik wil niets meer voelen. Ik wil niet meer.

[dickvanas]

Net nu het leven hem toelacht: 'het is een gedwongen afscheid'.

Net nu het leven Hans de Booij (65) eindelijk weer toelacht, moet hij opnieuw een fikse tegenslag zien te verwerken. En wat voor een. De zanger en liedjesschrijver heeft besloten zijn muzikale carrière, noodgedwongen, vaarwel te zeggen. „Ik ben bang dat ik binnenkort niet meer aan de verwachtingen van mijn publiek kan voldoen. Om dat voor te zijn, heb ik nu zelf de streep getrokken.”

Hans De Booij legt het bijltje erbij neer. Postcovid heeft er naar alle waarschijnlijkheid voor gezorgd dat hij te weinig energie heeft om nog de planken op te gaan. De zanger van hits als Annabel, Een vrouw zoals jij en Thuis ben keek tweeënhalf jaar geleden de dood in de ogen toen hij met ernstige coronaklachten op de intensivecareafdeling van het Amsterdam UMC belandde. Sindsdien kwakkelt hij voortdurend met zijn gezondheid. De Booij, die volgende maand zijn 66e verjaardag hoopt te vieren, vreest dat het op fysiek vlak nooit meer helemaal goed met hem zal komen.

„Het is een gedwongen afscheid”, verzucht hij. „Ik had graag nog een tijdje willen blijven zingen, mijn carrière zat het afgelopen jaar weer behoorlijk in de lift, maar bij elk optreden ging ik uitgeput naar huis. Ik heb alles gedaan om mijn conditie te verbeteren, maar niets heeft geholpen. Ook de medicijnen die mijn huisarts me had voorgeschreven hebben niet gewerkt. Ik ga ervan uit dat ik long covid heb, maar de dokter kan dat niet bevestigen. De oorzaak van mijn klachten kan hij niet thuisbrengen.”

Nieuwe fase

De Booij zegt „vaak onverklaarbaar moe” te zijn. „Zingen en optreden wordt steeds zwaarder. Ik ben bang dat ik binnenkort niet meer aan de verwachtingen van mijn publiek kan voldoen. Om dat voor te zijn, heb ik nu zelf maar de streep getrokken. Na ruim veertig jaar op de planken valt eind december voor mij definitief het doek. Ik bereid me voor op een nieuwe fase in mijn leven, waarin ik niet meer zal optreden en ook geen nieuw materiaal meer ga opnemen.”

Sinds vorig jaar zomer woont de zanger in het Brabantse Fijnaart, waar hij een fraaie eengezinswoning betrok. Aan die verhuizing ging echter een periode vol onzekerheid en misère vooraf. Omdat De Booij na zijn coronabesmetting niet meer kon optreden vanwege gezondheidsklachten, kwam hij zonder inkomsten te zitten. Daardoor was hij niet meer in staat om de huur van zijn appartement in het Brabantse vestingstadje Heusden te betalen. Een urgentieverklaring had hij niet, en dus kon hij fluiten naar een sociale huurwoning. Noodgedwongen nam de zanger vervolgens zijn intrek in een oude caravan. Daar kon hij echter maar beperkte tijd over beschikken.

 ’Straks eindig ik onder een brug!’

Nederpop All Stars

Het was zakenman Gerard van der Horst die na het lezen van de situatie van De Booij, die aan Privé zijn verhaal deed, hem wist te behoeden van een leven op straat. Hij stak de zanger de helpende hand toe door een van zijn huizen beschikbaar te stellen. De woning werd compleet ingericht en ook verlangde Van der Horst geen huur. „Dat doe ik om Hans de gelegenheid te geven helemaal op verhaal te komen en zijn leven weer op de rit te krijgen”, sprak de nobele vastgoedondernemer in september bij de overhandiging van de sleutel.

Het leven leek Hans de Booij weer toe te lachen. De zanger had in die periode zijn nieuwe album Hoe had ik het anders moeten doen gelanceerd, en niet veel later verscheen ook zijn biografie Het wordt niets zonder jou. „Ik had geen zorgen meer”, blikt hij nu terug. „Zelfs mijn financiële sores werd opgelost, omdat ik veel werk kreeg. Ik werd gevraagd voor de Nederpop All Stars, waar ook onder anderen de dames van Loïs Lane, Henk Westbroek, Erik Mesie en Nol Havens deel van uitmaken. Met die show ben ik nog steeds in het land te zien. Mijn contract loopt eind december af en dat lijkt me een geschikt moment de showbizz voorgoed vaarwel te zeggen.”

Geduld

Dat besluit heeft Hans, zo zegt hij, na lang wikken en wegen genomen. „Het coronavirus heeft me flink te pakken gehad. Ik had nagenoeg een jaar nodig om een beetje op te knappen. Ik dacht dat het langzaam wel weer beter met me zou gaan, maar ik ben niet over mijn vermoeidheid heen gekomen. Bij de minste en geringste inspanning raak ik uitgeput. De doktoren kunnen niets voor me doen. Ik krijg steeds weer te horen dat ik geduld moet hebben, maar de klachten houden aan. Ze worden niet minder. Ik gooi nu de handdoek in de ring.”

Lichamelijk is de zanger niet meer in staat om lang op de bühne te staan. „Na vier of vijf liedjes heb ik geen energie meer. Dat frustreert me. Op deze manier kan ik niet langer meedraaien in de showbizz”, aldus De Booij, die met name in de jaren tachtig mening hart op hol liet slaan. „De vrouwen zijn me nog altijd niet vergeten. Bij optredens van de Nederpop All Stars staan ze in drommen voor het podium. Dan zingen ze al mijn hits luidkeels mee. Ik ben er blij mee, omdat ik dan niet al mijn krachten hoef te geven. Toch blijft zo’n optreden zwaar voor me.”

AOW

Nu het definitieve einde van zijn muzikale carrière in zicht is, denkt De Booij voorzichtig na over zijn toekomst. „Ik ga in elk geval niet achter de geraniums zitten. Tot volgend jaar februari mag ik in mijn huis blijven wonen, daarna hoop ik mijn koffers te pakken en naar Malta te vertrekken. Vrienden van me kweken er groenten. Ze hebben me gevraagd om er in de tuin te gaan werken.”

’Mijn vader wilde mij nooit meer zien’

De Booij verkocht onlangs voor meer dan een ton alle rechten van zijn liedjes aan Pythagoras Music Fund, het investeringsfonds dat drie jaar geleden door voormalig platenbaas en muziekuitgever Hein van der Ree en songwriter en producer John Ewbank werd opgericht. „Dat klopt, ik zit al een tijdje niet meer op zwart zaad. En dat is een heel fijn gevoel. Volgend jaar hoop ik ook mijn eerste AOW te ontvangen. Rijk word ik daar echter niet van. Omdat ik van mijn leven een puinhoop heb gemaakt, door jarenlang in het buitenland te vertoeven zonder een boekhouding bij te houden, heb ik niet recht op meer. Ik zal het dus de rest van mijn leven zuinig aan moeten doen.”

Met zijn laatste single Bergen aan Zee wil de zanger afscheid nemen. „Het is een romantisch liedje over het witte strand van Bergen aan Zee. Ik had het een tijdje geleden geschreven voor Loïs Lane, maar Suzanne en Monique Klemann vonden het niet bij hen passen. Het origineel was in het Engels, en ik heb het nu in het Nederlands vertaald, met de bedoeling het na de zomer uit te brengen als afscheidssingle. Zodra ik met zingen ben gestopt, wil ik gedichten gaan schrijven en weer gaan schilderen. Maar voordat het zover is, moet ik alles even laten bezinken. Het besluit om te stoppen is nog heel vers.”

(Door  Dick van As)

[rivaro78]

Marathon van Londen, 21-4-24

Na een prima nacht konden we ontbijten. Best wel relaxed aangedaan, want we vertrokken pas tegen half9. De groep werd ook nog in 2 groepen verdeeld. Wij moesten het verst met de OV, startvak rood. We konden in een lange slinger naar het startvak wandelen. Onze tas inleveren voor na de finish, langs alle rijen voor de dixi’s, naar de kortste rij. En toen was het wachten bij de ingang van onze wave.

Vlak voor die tijd kwam ik erachter dat m’n broekje aan de binnenkant was gescheurd. Helaas had de EHBO geen tape oid, dus ingesmeerd met vaseline. mr ervan uitgaan dat het zeer zou gaan doen.

Toen konden we in het startvak. Onze trui enzo achterlaten voor de goede doelen. En werden de kriebels in onze buiken wat meer. Even na 11u startten we. Na 3 mijl zouden alle kleuren startwaves bij elkaar komen. Mr bij km 3 moesten we allebei ff een wc-stop maken.

De waterposten waren met enige regelmaat en het zat in handige flesjes. De sportdrank kwam wat minder vaak (had wel meer gemogen) en er waren zelfs gelletjes.

Eigenlijk ging alles redelijk goed. Zelfs m’n ‘blessure’ voelde ik niet, sterker nog, die heb ik totaal niet gevoeld. Het schuurplekje bij m’n broekje wel, mr dat kon ik ook wel uitschakelen.

De TowerBridge kwam bij 20km en een hardloper vroeg mij om een foto te maken, nadat ik zelf foto’s had gemaakt.

Rond km 30 begon ik misselijk te worden. Het werd zelfs soms zo erg, dat ik dacht dat ik alles eruit moest gooien. Dat gebeurde gelukkig niet.

Bij ‘het leger des heils’ een bekertje cola deed wonderen. Iwan moest wat vaker de dixi gebruiken, mr dat ging verder prima.

Bij km-punt 39,5 stond Marathons International ons aan te moedigen. Dat gaf weer ff een boost. Aan de linkerkant de London Eye en voor onze neus the Big Ben. En dan het laatste stuk naar Buckingham Palace. Dat was wel erg tof! Natuurlijk nog ff een foto maken.

Ik heb zo goed als de hele route met een smile rondgelopen. In New York weten ze hoe ze moeten aanmoedigen, mr in Londen kunnen ze er ook wat van. Ik heb m’n naam zo vaak gehoord, ik wist soms niet waar ik moest kijken om te groeten enzo. We werden ook heel vaak samen nageroepen (toch handig dezelfde soort shirt), mr Iwan werd ook vaak geroepen. Wat een publiek, wat een sfeer.

Na de finish onze medaille, flesje water en warmtedeken. Bij de vrachtwagens onze tassen gehaald, ff een schoon/droog shirt aan en door naar Ralph (van Marathons International). Gedag gezegd en via subway Embankment (dat was nog een uitdaging, zoveel mensen) terug naar het hotel. Zo fijn dat het OV gratis was voor marathonlopers.

Even gezellig gekletst met Manouk (Marathons International), elk 2 muntjes gekregen voor bij de borrel later. Op onze kamer kijken wat de schade is, op wat stijve bovenbenen (en een schuurplekje op mijn been), valt het heel erg mee. Lekker douchen!

Na de douche naar de borrel met de groep. Stefan (fysio) gesproken en verteld hoe blij ik was met zijn behandeling en dat ik zonder die pijn heb kunnen lopen. Ook gezellig gekletst met andere lopers en supporters.

Nog even wat eten bij de food court. We dachten aan een hamburger, mr het werd iets anders. Alleen wat teveel voor mij. Eten ging nog steeds niet heel goed. Mr ik heb wat binnen gekregen.

Terug in het hotel wat gereageerd op berichtjes, appjes, messenger enzo. Zo lief, leuk en super!

Moe, mr voldaan in slaap gevallen.

[salernoah]

Zaterdag | 18-05-2024 | 21°C | Positano | Dag 5

8:25 ‘s Ochtends. Mijn wekker ging vandaag al om 7:00. Valeria en ik gaan vandaag naar Positano met de veerpond, die om 8:40 vertrekt vanuit de haven van Salerno. Ik heb niet heel lang geslapen vannacht, want Italianen eten laat en gaan dus ook laat slapen.

Ik ben gisteren met de groene Vespa netjes thuisgebracht. Ik had om 20:00 afgesproken met de Italiaan bij Bar Rosa, een makkelijke ontmoetingsplek. We zijn als eerst naar een park gegaan, dat iets buiten het centrum lag. Het Italiaanse verkeer is verwarrend en chaotisch. Hier halen scooters auto’s van rechts gewoon in. Alles gaat hier op z’n Italiaans.

We hebben een rondje in het park gelopen. Ondertussen werd ik onderwezen in het Italiaans. De Italiaan had gereserveerd om 21:15 bij een Italiaans restaurant. Hij had me de beste pasta ter wereld beloofd. Op de groene Vespa reden we erheen. Bij binnenkomst had ik al gelijk door dat ik de enige niet-Italiaanse was. Dat is een goed teken, maar ook voelde ik me erg zelfbewust. Alsof ik een indringer was en niet zou mogen afweten van het bestaan van dit restaurant. [Edit om 19:01: Ik kom er nu achter dat ik het restaurant al had opgeslagen in mijn Google Maps. Niks ernstigs dus.]

Helaas weet ik niet meer welk voorgerecht we aten, maar wel weet ik dat het werkelijkwaar verrukkelijk/heerlijk/zalig/délicieux/deliciozo en vegetarisch was. Echt waar, het was onbeschrijfelijk lekker. Daarnaast is het fijn als er voor je besteld wordt en je het zelf niet hakkelend hoeft te doen. Mozzarella met basilicum en plakjes tomaat (hoe heet dat ook alweer?) en daarna nog beiden een portie spaghetti met zeevruchten (ik maakte hier een uitzondering op mijn vegabeleid, want eenmaal in Italië dient men ook een beetje te genieten, nietwaar?) Uiteraard kon ik zo veel eten niet op. Geen idee hoe de Italianen zoveel kunnen eten: een aperitivo, een voorgerecht, een hoofdgerecht, een nagerecht én koffie? En er dan ook nog zó bijlopen?

Na het diner zijn we naar een van de havens van Salerno gereden, bij Piazza della Liberta, en hebben we daar langs de kade gezeten. Vanaf deze haven konden we de rest van de verlichte stad zien. Uiteindelijk ben ik netjes thuis afgezet en naar bed gegaan.

19:30 | Ik eet nu een heel saaie pasta (zelfs voor mijn doen) met tomaat en kikkererwten. Dit omdat ik niks anders in huis heb en omdat ik amenooitniet nu boodschappen ga doen. Niet eens omdat het regent, maar omdat ik best moe ben na onze dag in Positano. Op de terugweg ben ik in de boot in slaap gevallen en nu nog voel ik het schommelen.

Het was eigenlijk helemaal niet de bedoeling om zo vroeg weer terug in Salerno te zijn, maar het weer sloeg ineens om. Er was wel enigszins regen voorspeld, maar niet veel. Eenmaal aangekomen in Positano begon het te onweren. Valeria kocht bij de eerste de beste winkel een paraplu voor vijftien piek. Het werd ons toen duidelijk dat Positano zó toeristisch is dat de plaatselijke ondernemers niet schromen om de toeristen uit te buiten (snap ik wel; toeristen zijn vreselijk irritant). Zo bleek later dat – zelfs voor Nederlandse standaard erg duur – je al gauw €30 voor een club sandwich of Cesar salade  betaalt en minimaal €18 voor een pasta. Een glaasje huiswijn is €9 en een glaasje sjampie kost je €30. Let op: ik verzin dit niet. Ik vraag me af hoe de zaken op Capri gaan…

Uiteraard had ik domweg niks te vreten meegenomen, en Valeria alleen een pakje Tucs en een proteïnereep (wisten wij veel!?), dus was ik genoodzaakt ergens pasta te consumeren. Alle restaurants waren duur. Peperduur, alsof je van een gouden bordje at (was echter niet het geval, maar dat terzijde). We bestelden ravioli, die erg smaakvol was. Ondertussen regende het steeds harder en harder en knalde het boven onze hoofden. Stof en dennennaalden (of iets dat daarop leek) waaiden in ons eten. Een hele dag doorbrengen in zulk rotweer? De beslissing was al snel genomen: de eerstvolgende boot terug naar huis proberen te nemen. We hadden immers tickets gekocht voor de terugweg. Zonder enig probleem drongen we ons als verstekelingen met de rest van de natte masse op de boot. In de rij raakten we aan de praat met een groepje Amerikanen uit Alabama met vuilniszakken op hun hoofd en maakten een foto met hen voor ons plakboek.

Nu begon onze ochtend in Positano echter beter dan het verhaal doet vermoeden, want nadat de eerste regenbui voorbij was brak een zuinig zonnetje door. Het was aangenaam genoeg om een zonnebril op te zetten en rond te scharrelen in het overvolle centrum. Kronkelstraatjes met hordes toeristen en schattige boetiekjes met vanallesennogwat. Overal waar men keek kon men citroenen zien. De Amalfikust staat bekend om haar citroenen. Nu weet ik zeker dat ik in een vorig leven een Italiaanse was, want mijn obsessie met citrusvruchten werd hierdoor alleen maar aangewakkerd. Citroenkaarsen, citroenzeepjes, citroensnoepjes, citroen huisparfum, limoncello, schorten met citroenmotief, sieraden met citroenen bedeltjes, bikini’s met citroenen, citroenen bij de groenteboer die groter dan mijn hand waren, keramiek met citroenen. Alles in Positano was geelgekleurd. Alles in Positano was in feite indrukwekkend mooi en beeldschoon, heel pittoresk. Alleen jammer van de vele toeristen die rond krioelden als mieren. Goed voor de economie, dat wel.

Bij een winkeltje kocht ik parfum uit Positano. Bij een ander winkeltje kocht ik een keramieken schaaltje in de vorm van een – je raad het al – citroen. Bij nog een ander winkeltje kocht ik zes prachtige aquarel ansichtkaarten. Als het allemaal niet zo duur was, had ik zowat heel Positano leeggekocht. Gelukkig beschik ik over enige zelfbeheersing, maar voor keramiek heb ik een zwak.

Valeria en ik hebben ook nog wat cultuur gesnoven. In de kerk. De Chiesa di Santa Maria Asunta, niet te missen in het kleine stadje. Toegang was gratis, dat dan weer wel. De kerk had mooie gouden details; vooral de gouden sterren op het plafond vond ik mooi. Verder dacht ik vooral dat het heel vreemd moet zijn voor de bewoners in Positano dat al die toeristen alleen maar de kerk bezoeken om een leuk kiekje te maken voor op Instagram. Wat zouden de mensen uit de achttiende eeuw wel niet van ons denken als ze ons nu zo zouden zien? Nog raarder is het feit dat je een recensie over de kerk op Google Maps kunt achterlaten. Eigenlijk heel raar toch? “De mis was erg saai vandaag, maar de pastoor is wel vriendelijk. Ik sla de volgende mis wel even over. Het is hier wel altijd gezellig met Kerst, maar houd rekening met drukte.” Of zoiets.

De kerk is inderdaad een uitermate geschikte plek voor contemplatie, dacht ik zo.

[gewoonkarin]

Ik was er even niet. Ben er nog niet helemaal.

Ik was en ben nog niet fit. Dat is niets voor mij want ik ga meestal gewoon door. Dat lukte me nu niet. Moe. Misselijk. Verdrietig. De combinatie moe en misselijk maakte verdrietig want met m'n carnavalsgebit in moet er niets tegen zitten. Ik kon het niet inhouden. Nu nog steeds met moeite. Nog even volhouden. Dat mantra werkt niet echt en ook dat het goed komt is tijdelijk op vakantie. Ik zag het niet meer zitten. Mezelf kwijt.

Het was lang geleden dat ik dat gevoel zo sterk had. Niet de beste periode van mijn leven. Het was voor ik lief en liefjes in mijn leven had. Ik was er toen wel klaar mee. Ik vind het leven soms wat lastig. Die levenshaast zit diep. Als ik niet zo kan leven stort ik in. Zo ook nu. Niet kunnen doen wat ik wil, me beperkt voelen door niet gewoon te kunnen praten, eten, gewoon zijn wie ik ben maakt me gevoelig voor het donker. Dan kruip ik weg. Ik voel me dan nutteloos, lastig, een blok aan het been.

Toch blijf ik doorgaan maar in een ander tempo. Ik ben vertraagd mezelf nu. Het vermoeden dat corona op bezoek is geweest want geur en smaak ver weg. Dat zou de moe en misselijk verklaren. Ik ben een slechte zieke want dat had ik niet in de gaten. Mijn lief weet het zeker. Ik twijfel nog.

Daarom rustig aan wat was weggewerkt, gepoetst, boodschappen gedaan en veel op de bank en vroeg naar bed. Die behoefte aan slaap is normaal aan het worden. Vroeger had ik aan een paar uur slaap genoeg. Nu is 7 uur slaap te weinig. Ik heb wat sla verspeend en ga zo thuis opzoeken. Tanden uit en op de bank.

Die tanden. Ik dacht m'n tandenverdriet achter me te kunnen laten maar het is een toestand nu. De binnenkant van m'n lippen is stuk door de te grote tanden waar ik langs kom om m'n lippen nat te maken. De kleefpasta maakt misselijk maar zonder gaat niet. Rammelbak in m'n bek. Rare nieuwe rimpels door een slecht passend gebit. Ik kijk liever niet meer in de spiegel. En ja, er zijn ergere dingen, dat weet ik. Veel ergere dingen. Al jaren relativeer ik alles, tot nu. Ik vind dit bijna half jaar niet mezelf kunnen zijn zwaar. Het tandeloos bekkie een mentale nekslag. Het zo niet mezelf zijn ongekend heftig.

Ook dit komt goed. Daar moet ik op vertrouwen maar ook dat kost kruim. Tijd voor lente. Tijd voor nieuwe tanden. Tijd voor terug mezelf zijn. Eerst zoeken en vinden.

[tumblingmaurice]

Iets wat ik van me af moet schrijven. 

En iets wat ik wil delen met jullie :)

Want ja! Waarom niet?

Mijn vader liet het leven op 8 januari 2024. 

Sindsdien probeer ik te begrijpen wat dat betekent. En wat het met me doet. Tot dusver is het vrij simpel; ik snap er geen zak van. Het besef blijft uit. En het doorklooien op de manier zoals ik al deed, dat gaat me prima af. 

Alsof er niets gebeurd is. 

Op de dag van zijn overlijden zei ik tegen mijn familie dat ik het accepteerde. Ik ben voor 90% een kopie van mijn pa. Mien moathad eindelijk rust.

En de band die ik had met mijn vader was er één om door een ringetje te halen; dezelfde interesses, dezelfde humor, dezelfde ergernissen, dezelfde verwonderingen. 

Maar hij had de knoll’n op*. 

En al een lange tijd had hij de knollen op. Dat betekent niet dat hij alles had opgegeven. Hij was gewoon moe. Ontzettend moe. Zijn geest wilde wel, zijn lichaam niet meer. En nu is hij weg. Alleen is ie niet helemaal wég weg. Maar ik merk wel degelijk dat er iets is veranderd, binnenin mij. 

En aan de hand van de komende analogie poog ik tot een zo helder mogelijke uitleg;

Sinds 8 januari is er een draaikolk. Een vortex. Een orkaan. Hij is binnenin mij gaande. Visualiseer die draaikolk van bovenaf. Dan zie je het oog, en de cirkels die steeds kleiner worden. Dat oog was er altijd al. Gitzwart, dreigend en onvermijdelijk. 

Het oog was eerst ter grootte van een punaise, zoiets.

Heden is dat oog zo groot als een fikse pizza. 

Hij zuigt onverbiddelijk alles op wat in zijn buurt komt. Ik draai op een enorme snelheid de diepte in. Snap je het nog? Dondert niet…

Afijn.

Ik kon relatief makkelijk tegen de stroming in blijven zwemmen, toen dat oog nog een punaise was. Nu heeft dat kreng de grootte van een pizza, waardoor de stroming keihard is. En ik moet nu zwemmen als bezetene, om maar niet in dat oog te verzeilen. Doodsbang om te verdrinken in het gitzwarte onbekende. 

Doodsbang om te verdrinken. Om te verdwijnen.

Oké.

Wat nou als het oog júist de onvermijdelijk plek is waar ieder mens eens in zijn leven zich in moet laten opzuigen? Het is een paradoxaal idee; alles wat angst inboezemt, is alles wie jij bent.  En des te harder je jezelf er van af wilt worstelen, de vermoeider je wordt. De banger je wordt.  De verder je bent verwijderd van je echte zelf. 

Mien god. Ik erger me dood aan mijn eigen gelul. 

Het is was het is. Ik haal het niet weg. Zo werkt de binnenkant van mijn hersenpan momenteel.

‘You can dance in a hurricane. But only if you’re standing in the eye’.

Brandi Carlile

Goed.

Genoeg over die kut metafoor. Het moge duidelijk zijn dat er geen fuck van te snappen valt. Maar één ding weet ik zeker: het is gewoon de leven, jatog.

Ik zocht een passend stukje muziek. Tijdens de uitvaart wist ik bij voorbaat dat ik geen noot uit de vingers kon krijgen. Dus dan maar via deze weg.   

En het is een kleine compositie genaamd ‘Keep the faith’.

Geschreven door me, myself and eye. 

Keep the faith, my dear friends.

X

Maurice

——-

*Voor de niet Twentse/Achterhoekse dialectici:

‘De knoll’n op.’  

Dat betekent da’j kats an de latt’n bunt.