thelinthing

[thelinthing]

Thank you! There you are then! :)

hi there! I assume you are the artist behind the famous comic of Aziraphale and Crowley's drunk bookshop scene? I was wondering if I have your permission to make a little edit out of it, using the audio where David Tennant reads the scene from the book. You'll be fully credited as the artist of course, and I won't monetize the edit in any way. It'll probably go on youtube and tiktok. Hope to hear from you!

Hi! Yes, I'd love that.

Everyone has blanket permission to do whatever you want with my fanart. You can edit it, recolor it, dtiys it, make fanfic adaptations of the comics, print them out for yourself, make stickers of Crowley to put on your plant pots, etcetcetc. Credit and links would be nice because it feeds my ego!!

Thank you for asking.

[thelinthing]

Het is Pride maand. Onder elke post op sociale media met een regenboog staan honderden haat-comments. In reactie hierop ben ik vorig jaar begonen met het één en ander op papier zetten om mensen bewust waar ze eigenlijk over praten.

In de loop van de maand post ik telkens een hoofdstuk uit dit boek.

Tijd voor hoofdstuk 3!

____________________________

DENK AAN DE KINDEREN! Telkens als kinderen erbij worden gehaald vraag ik me af wat men zelf aan hun kinderen verteld, als die er überhaupt naar vragen.

Maar oké, wat zeg je inderdaad, als je kind terloops vraagt waarom er daar een man in een rokje over straat loopt?

Als ik uit ga van de manier waarop de gemiddelde Nederlander van kleur verschiet bij het idee al, denk ik dat het ongeveer zo gaat:

"Papa, waarom heeft die man een rokje aan?"

"Oh? euh.. die man is homo! Wat is een homo? Dat zijn mannen die seks hebben met andere mannen. Hoe ze seks hebben? Een andere man stopt zijn piemel in de kont van deze man. Daarom heeft hij een rokje aan, om andere mannen te laten weten dat hij graag een piemel in zijn kont heeft. Fucking linkse nichten! Zijn jullie nou blij? Moet ik helemaal anale seks gaan uitleggen aan mijn kind!!"

Overdreven misschien, maar hier blijkt het vaak op neer te komen volgens veel mensen. Op één of andere manier zijn geaardheid, gender expressie en seks niet te onderscheiden voor veel mensen. Ik zal even een concept introduceren:

Niets heeft te maken met seks zolang er geen seksuele handelingen verricht worden.

Simpel toch?

Ik geef even een voorbeeld van hoe je het heel simpel voor jezelf kan maken met bovenstaand voorbeeld.

"Papa, waarom heeft die man een rokje aan?"

"Dat vond hij leuk staan vandaag. Wat is jouw favoriete kledingstuk?"

Hoppa. 1 zin. En je maakt het gelijk herkenbaar voor het kind door te vragen wat die graag draagt.

We leven ook in de tijd waarin openlijk word gesproken over de LHBTQI+ op basisscholen. Dit om dezelfde reden waarom we kinderen leren waarom wasberen bestaan, en dat we in een maatschappij leven met meerdere religies.

Het hoeft niet bij elk kind een plek te vinden. De meesten zijn 'gewoon' meisjes en jongens die later vast netjes trouwen en kinderen krijgen. Maar we zijn er intussen ook achter dat dit lang niet de standaard hoeft te zijn.

In elke klas zit wel een kind die mag - en moet - verteld worden dat hun gevoel en hun identiteit ook mag bestaan. Dat ze niet jarenlang een slecht zelfbeeld hoeven te hebben omdat cis zijn niet aan hun is besteed.

Ik wou zo graag dat iemand aan 12 jarige Linda had verteld dat ik meer opties had dan alleen vrouw te zijn. Deze kans geven we nu aan kinderen. We leren ze aan dat iedereen respect en liefde verdient, ongeacht hoe ze zich identificeren.

Laatst zag ik een filmpje waarin een kind van hooguit 6 zei aan de ontbijttafel: "Als ik later groot ben, word ik een jongen."

De moeder, die dit filmde en rustig dit kwetsbare moment online pleurde in ruil voor een paar views en likes, ging ertegenin. "Je bent een meisje. Je gaat jurkjes dragen, trouwen en kinderen krijgen. En ik duld geen tegenspraak."

Het kind werd boos, gefrustreerd, en terecht. "Ik word later een jongen!" werd er luid geroepen door tranen heen.

"Ja maar kinderen denken ook op die leeftijd dat ze Thor zijn, of een prinses, of Spiderman."

Klopt. Dit doen kinderen. Ze ontdekken hun krachten door fantasie.

Wat is zou het toch mooi zijn dat hun kracht ook tot uiting kan komen in het echte leven!

Ik gun het kind op dit filmpje een waarheid en een troost die niet door hun ouder word gegeven. Ouders die zo geobsedeerd zijn met het vormen van hun perfecte poppetje. Vanaf het moment dat je geboren bent, word er tussen je benen gekeken en daar word dan leuk je hele leven op vormgegeven.

Natuurlijk, de kans is zeer groot dat je kind het daarmee eens is. Dat het kind met een gaatje tussen de benen van roze gaat houden, een prinses wilt zijn en jurkjes helemaal top vind. Dat die met een piemel met graafmachines gaat spelen en bouwvakker word.

De kans is er ook dat dit niet het geval is. Wat doe je dan? Volgens de media: je kind publiekelijk op de schandpaal zetten op sociale media, en vooral nergens in steunen. Goh, wat zal je tijd in het bejaardentehuis later eenzaam zijn, hoe zal dat nou kunnen?

Kindverminking. O jee, de nachtmerrie is werkelijkheid! Je kind geeft aan gevoelens te hebben dat meer past bij het andere geslacht! Wat een schande! een ramp! Nou gaat je mooie dochter gewoon haar borsten eraf snijden!

Bovenstaand is natuurlijk bullshit.

Wat kan je doen als je kind aangeeft trans te zijn?

Zolang het om kinderen gaat is er werkelijk niets wat je kan doen wat permanent is. Nee, er worden geen operaties uitgevoerd op minderjarigen. Wat er wel gebeurd is:

• een ander kapsel

• andere kleding

• verandering van voornaamwoord

• puberteitsremmers

Alles hiervan is omkeerbaar, niet permanent en zelfs de puberteitsblokkers nog altijd minder schadelijk dan de anticonceptiepil waar we al jaren niet over twijfelen om daar 11 jarige meisjes mee vol te stoppen met alle gevolgen van dien.

En zelfs al zal het een 'fase' zijn voor dit kind. Mooi! Ga door fases heen! Probeer het leven uit, en als je daarna zegt dat het niets voor jou is, dan weet je dat. Je kan het met alle macht tegenwerken waardoor je gegarandeerd het respect van je kind verliest, of je kan ze begeleiding en steun geven hierin, en de kans vergroten dat ze als volwassenen nog steeds van je houden.

Om een geslacht bevestigende operatie te ondergaan moet je sowieso boven de 18 zijn en eerst een aantal jaar aan hormoon vervangende therapie (HRT) zitten, wat je vanaf je 16e kan krijgen. Verder moet je een bevestiging hebben van een psycholoog en je huisarts.

Ik zag dit fantastische citaat laatst: "Hoeveel trans mensen heb je nodig om een lamp te vervangen? Maar eentje, maar er moeten eerst minstens 3 specialisten langs komen om te bevestigen dat de kamer ook daadwerkelijk donker is."

[thelinthing]

Het is Pride maand. Onder elke post op social media met een regenboog staan honderden haat-comments. In reactie hierop ben ik vorig jaar begonen met het één en ander op papier zetten om mensen bewust waar ze eigenlijk over praten.

In de loop van de maand post ik telkens een hoofdstuk uit dit boek.

Dit is hoofstuk 2.

________________________________________

ZE DUWEN HET SOOR ONZE STROT

Het is de terugkerende leus onder elk artikel, post, filmpje, foto ooit op het hele internet. Meestal vooraf gegaan door een compleet misplaatst: "Ik heb niks tegen die lhbqxyz lui maar..."

Het heeft een beetje dezelfde vibe als "Ik ben echt geen hekel aan buitenlanders maar..."

Werkelijk, die disclaimer doet echt helemaal niks.

Maar enfin, 'we duwen het door je strot.' word er tegen me gezegd. Ik, persoon die nog het meest druk is met binnen zitten en bedenken wat ik vanavond wil eten.

Wie duwt het precies door je strot? De homo aan het eind van de straat die rustig in de tuin zit met z'n man? De non-binair die daar bij de kapper zit voor een verse pixie-cut? De transgender die z'n studie psychologie aan het afronden is?

Wat zijn precies de elementen die de cis-hetero zo storen?

Rainbow washing: Als we onze focus even ergens anders leggen dan je doorsnee regenboog-burger die gewoon een dag probeert door te komen zonder uitgescholden te worden, komen we terecht bij het regenboog kapitalisme. De bedrijven achter het regenboogje op elk product in je winkelkarretje. Dit staat ook wel bekend als pinkwashing of rainbow washing.

Nee, we schrijven geen brieven naar Calvé pindakaas voor een regenboog op het etiket. We lobbyen niet voor een roze Starbucks beker. Voor de meesten van ons mag de Primark hun regenboogcollectie ook ergens steken waar de zon niet schijnt.

Het enige wat dit is, is een marketingsstunt. Bedrijven zien een mogelijkheid voor geld verdienen over de rug van wat in feite niets meer dan een protest en een sociaal symbool is. Dit is het peace-symbool afpakken van de hippies om op t-shirts te printen en vervolgens verkopen aan militairen.

Niemand, maar dan ook niemand, zit te wachten op een regenboog tandenborstel voor gelijkheid, op een 'great to be gay' op een mok of op een 'have a gay day' op een boxershort. Het doet niks, helpt niks en het enige wat het doet is inspelen op een sociaal concept zodat marketing giganten hun zakken kunnen vullen. Het enige wat het doet is de mensen uit alle hoeken van de maatschappij eraan herinneren hoe snel ze buitenproportioneel boos kunnen worden op een verpakking.

Mensen zijn collectief woest op een gekleurd stukje plastic, en de bedrijven erachter boeit het echt niet of hun opbrengst naar Oxfam Novib of naar sweatshops in China gaat.

Maar prima, je hebt een paar pallets Bud Light gekocht om het in een rivier te dumpen. Het geld is naar Bud Light gegaan en de rivier zit nu vol met slecht bier. Allemaal omdat je absoluut uit je knar gaat als je een 'man in een jurk' ziet.

Kapitalisme lacht je vierkant uit. A tale as old as time... aan boze mensen word geld verdient. De tweedracht zaai je zelf. Je kan het negeren net als je elke nieuwe design op een verpakking negeert, of je kan op elk Facebook post je ongenoegen spuien, wat er alleen maar voor zorgt dat je algoritme je steeds meer ervan laat zien.

Maar er zijn twee kanten aan het verhaal. Er is een reden waarom de regenboog bestaat en gebruikt word. Rainbow Washing is het negatieve neveneffect van iets wat begon - en bedoeld was - als symbool voor gelijkheid.

We pakken even het scenario van Finn en Nora weer erbij.

Finn is opgegroeid in een dorpje in Brabant. Hun ouders zijn ouderwets Christelijk en willen niks meer met hun te maken hebben. Ze kunnen hun kind niet meer in hun roze en blauwe wereld passen, en daar lag de limiet voor hun ouderlijke liefde. Finn moet zich elke dag verantwoorden voor hun uiterlijk. Finn word verteld dat die zich schuldig moet voelen voor de dingen die hen gelukkig maakt.

Finn wilt samen met Nora wat drinken op een terrasje. Ze vermijden de drie bars waar Nora al is uitgescholden voor manwijf en er moeilijk werd gedaan toen ze naar het dames toilet wilde. Maar ook op een mannentoilet is ze niet veilig, is al gebleken. Een man had haar afgelopen zomer belaagd en geroepen: "als je je als een wijf kleed dan begeef je je maar onder de wijven. Hou je nichterij bij me vandaan!"

Finn ziet hoe ongemakkelijk Nora zich voelt en weet niet meer waar ze veilig kunnen zitten, totdat ze een progress - regenboogvlag zien bij een grand café op de hoek van het plein.

Ze kunnen hier zeker weten dat het personeel hun kant zal kiezen als er wat mis gaat. Ze kiezen een tafeltje en voelen zich wat minder blootgesteld en vreemd. Hier mogen ze zijn. Hier is het veilig.

De vlaggen, stickers en spelden hebben een functie. We vullen onze kleren en tassen ermee om die trans jongen in de trein te laten weten dat hij prima naast ons mag zitten, en we voor hem opkomen als iemand wat probeert. We hangen het op aan onze bedrijven om onze nieuwe medewerkers en klanten te laten weten dat ze geen rare vragen krijgen over hun uiterlijk. Het laat de weggelopen tiener wiens vader hun dreigde te vermoorden als hij met een man thuis kwam weten dat er een plek is waar hij zijn verhaal kwijt kan, en dat niet de hele wereld op hem uit is. Het laat aan de juiste mensen zien dat de wereld groter is dan de angst en schaamte waarmee ze opgroeien. Die regenboog is er niet voor de cis hetero mensen die overal kunnen gaan en staan waar ze willen, die nooit zijn belachelijk gemaakt voor hun relatie of zelf expressie. Het is een symbool voor degenen die het nodig hebben.

Boos worden op een zichtbare regenboog is net zo belachelijk als boos worden op blindengeleide-stroken. Het maakt de wereld ietsje makkelijker en veiliger voor slechtziende mensen om te navigeren, en de rest van ons negeert die dingen. Niemand zegt daarover: 'ze duwen het door onze strot! Die dingen vind je op elke stoep in het land!'

Je mag de regenboog net zo negeren als een nopjes strook. het is er niet voor jou, dus waarom zou je er wat mee moeten?

[thelinthing]

Het is Pride maand. Onder elke post op social media met een regenboog staan honderden haat-comments. In reactie hierop ben ik vorig jaar begonnen met het één en ander op papier zetten om mensen bewust waar ze eigenlijk over praten.

In de loop van de maand post ik telkens een hoofdstuk uit dit boek.

En dit is de proloog.

_____________________________________________

Regenboog voor Beginners

Het is 2023. In mijn stad ligt er een regenboog zebrapad. Deze is laatst beklad met anti homo leuzen na een concert op de markt.

Nivea kwam laatst met een regenboog design op hun huidcrème en onder de advertenties ervan staan honderd comments van mensen die zweren nooit meer iets van Nivea te kopen.

In de eerste helft van 2023 zijn tieners uit een LHBTQI+ club in Brabant in elkaar geslagen door voetbal hooligans omdat ze gekleurd haar hadden.

Een medewerker van PostNL weigerde zijn beroep uit te oefenen omdat zijn werkbusje versierd was met regenboogkleuren als steun voor Pride Week.

"Ik wil best tolerant zijn hoor maar het word zo door je strot geduwd!" is wat je leest onder elk bericht op internet dat een regenboog als thema heeft.

Ik kijk naar mijn vriendengroep, die regelmatig bij elkaar komt in de lokale LHBTQI+ club. We hebben daar ons eigen Utopia gemaakt. Waar we karaoke zingen, kaartspellen spelen, waterpistool gevechten houden in de zomer en sneeuwbal gevechten in de winter, waar we praten over wat we op tv kijken, over mode, werk, seks, relaties en muziek.

We betalen allemaal onze belastingen, doen onze studies, hebben een baan, of zijn juist druk bezig met werken aan onszelf. We lachen, drinken, dansen en knuffelen.

Het verschil met de buitenwereld?

We spreken sommigen aan met hen/hun. Sommigen hebben geen vriend of vriendin maar een partner. En daar hebben we respect voor. Weet je hoe we dat doen?

"Hey, wat zijn je pronouns?"

"Hen/hun, dank je."

"Geen probleem, dan weet ik dat!"

Dat is het. Het is werkelijk zo simpel.

Waar is het mis gegaan? Waar ligt het grote probleem? Wat is deze enorme miscommunicatie die intussen levens aan het kosten is? Die hele families uit elkaar trekt?

Enkel omdat men het zat is om een regenboog te zien?

Ik zal even een aantal statistieken erbij betrekken.

In een algemeen onderzoek over 27 landen door Marktonderzoeken bureau Ipsos bleek dat 4% van Generatie Z zich identificeerde met de LHBTQI+. Van de Millenials was dat 2%, van generatie X en Boomer was het 1%. Lijkt weinig, vind je niet?

Maar heb je ook door dat in de algehele wereldpopulatie maar 0.24% Nederlands is?

En we zijn het er hopelijk over eens dat elke Nederlander, in het grote geheel van de wereld, rechten verdient?

We zijn misschien met kleine percentages, maar dat betekend dat we over het algemeen gezien met letterlijk miljoenen zijn.

"Maar ze hebben al alle rechten!" Word er geroepen vanuit ons landje die als eerste ter wereld het Homohuwelijk legaal maakte.

Ik ga een verhaaltje vertellen.

Dit is het dagboek van 18 jarige Jamie.

"Lief dagboek. We hebben vandaag de plannen voor de komende zomervakantie rond gekregen. ik ga samen met Dilano naar Abu Dhabi! Ja, het was even sparen, maar Ma was zo lief om het voor te schieten. Is weer eens wat anders dan Marokko, daar zijn we toch al vaak geweest. Morgen gaan Dilano en ik zwemmen. Hij vind het soms nog een beetje awkward om handjes vast te houden als we samen ergens heen gaan maar hallo, ik moet het hele strand toch laten weten dat dat goddelijke lijf bij mij hoort? Ach ja, vrijdag eerst maar even shoppen met Amanda. Er is een enorm tekort aan boyfriend jeans in mijn kast en daar moet even wat aan gedaan worden!"

Ik weet zo niet wat 18 jarige Jamie in haar dagboek schrijft, - waar Jamie ook natuurlijk compleet fictief is, - maar dit is volgens mij een generaal beeld van hoe het leven wan een tiener er uit ziet, toch?

In deze korte alinea alleen al staan 8 dingen die niet vanzelfsprekend zijn voor iemand uit de LHBTQI+ gemeenschap. Het zij omdat ze er geen toegang tot hebben, ze er gevaar bij lopen of zelfs LEGAAL vermoord kunnen worden.

Wat als we Jaimie even vervangen voor Finn?

Finn is ook 18. Fin is non-binair, en Finn's vriendin Nora is trans. Eens kijken hoe deze gebeurtenissen veranderen.

"Lief dagboek. We hebben vandaag de plannen voor de zomer nog niet rond gekregen. Nora wou heel graag nog eens naar Abu Dhabi, maar daar hangt een doodstraf over ons hoofd als we de straat op gaan. Dat ging dus niet door. Ik vind het echt jammer voor haar. Ze is opgegroeid met verhalen over 1001 nacht en wilt het zo graag een keer echt beleven! Marokko leek makkelijk en goedkoop, maar helaas, als wij over straat gaan riskeren we 3 jaar gevangenisstraf. Nora's vriendin Eline vroeg of we morgen mee gaan zwemmen. Ik weet het zo nog niet... Ik ben bang dat mensen naar mijn mastectomie littekens gaan kijken en dat moet ik weer van alles gaan uitleggen. Nora wil heel graag in bikini, maar we konden er geen eentje vinden die én genoeg bedekte van onder én niet afglijd van boven. Ik hoorde ook dat er een homostel vorige week werd belaagd door een paar mensen in het zwembad omdat ze hand in hand liepen. Ik bedoel, ik kan doen alsof Nora mijn bestie is en niet mijn partner.... maar dan is het is niet leuk meer. Zaterdag is het normaal gesproken het familiedagje van Nora's oude familie, en meestal de enige keer dat haar moeder belt, want ze wilt zo graag dat Nora haar oma nog even ziet. Je weet nooit wanneer het de laatste keer is. Alleen haar oma noemt haar nog steeds bij haar deadname, en haar moeder vroeg of ze alsjeblieft 'gewoon' een spijkerbroek en T-shirt aan wou trekken, en haar lange haar onder een pet wilt verbergen. Dus Nora's mobiel blijft uit voor de hele dag. We gaan in plaats daarvan maar een Game of Thrones marathon houden. Vrijdag gaan we naar de kringloop in Amstelveen. Het is even treinen maar het is de enige kringloop in de wijde omtrek die ook een transgender in hun personeel heeft, en waar Nora zich veilig voelt als ze een nieuwe jurk aan probeert. De kringloop in Weesp konden we al afstrepen nadat een medewerker vroeg of Nora zich a.u.b. naar de heren kleedkamers wou begeven."

Maar oké, het grote probleem natuurlijk is dat er een regenboog op je huidcrème staat, en dat je over een regenboog zebrapad moet lopen om naar de overkant te komen. En dat je kinderen weten wat een non-binair persoon is. (En geloof me, de kans is groter dat ze non-binair personen in hun leven gaan tegen komen dan een kangoeroe. Maar het is natuurlijk super belangrijk dat kinderen wel word geleerd wat een kangoeroe is.)

Zal ik even uitleggen hoe het er werkelijk voor staat?

[thelinthing]

I wished yesterday I could just let myself weep uncontrollably for a minute over the ending over season 2, So I made a playlist! And yeah... that helped. 😭😭😭😭😭😭😭😭😭

[thelinthing]

tumblr tuesday: the ineffable husbands return!

...and with them, your ineffably beautiful fanart of Aziraphale and Crowley. It's also worth pointing out that most of this art was posted in the last day or so. The show has been out for a mere weekend. Please never change, Tumblr <3

(This post goes out to everyone who has seen the second season. SPOILERS AHEAD. MILD BUT STILL SPOILERY. PLEASE BE WARNED.)

@fiovske:

@lydiajoypalmer:

@snarkspawn:

@ppaemeu4:

@eden-4004:

@blewsee:

@forestofsprites:

@surfinded:

@wisesnail:

@m-arouet:

@poreyneel:

@egg-oo:

@liinchaan:

@dragonroad98:

@stab-of-hunger:

@tanjashu:

@yelloartt:

@nicosusername:

@nickeldean:

@iwillluvs:

@mistysblueboxstuff:

@pinkravat-art:

@edibleeel:

@legbird:

@loboniehlar:

@lookitsstevie:

[thelinthing]

Breaking my tumblr hiatus to RANT

So in episode 2 we all come to the conclusion that it is very cruel of God and the ‘Heavenly Plan’ to take everything from Job only to test his faith and the promise of something better. Job doesn’t want 7 new children, he wants his original three that he knows and loves. Aziraphale agrees that taking away all the man has is too cruel to let slide, even with the promise of something better afterwards. He cooperates in the scheme to let Job have his children back. He agrees that everything Job went through was uncalled for and cruel.  

THEN WHY THE FUCK DOES NEIL DO EXACTLY THIS TO CROWLEY (and lets be fair, to us as well) KNOWING DAMN WELL WHAT MESSAGE HE PUT IN EPISODE 2??? Season 2 gets hyped up. The first 5 and a half episodes were fantastic and hopeful and yes we are being FED and now Neil takes it away. For ‘suffering’ and ‘character development’ 

“Yes but we’re getting something better and greater and more in season 3!”

RELIGIOUS GASLIGHTING IS EXACTLY THAT. SUFFERING FOR THE SAKE OF SO CALLED ‘’BUILDING CHARACTER’’ AND “THE PROMISE OF REDEMPTION.” NO. FUCK THAT. 

THIS IS THE SAME BULLSHIT THEY TOLD JOB!!!!  

Neil is a smart man. He writes things intentionally. Of course he is aware of the singificance of episode 2 in the greater scheme of things. He wrote it. 

But why for the love of the Husbands does he have to play Gaslight God to the entire fandom as a test to stay faithful to him until season 3??? Why does he let Aziraphale play Gaslight God to Crowley by crushing his hopes and dreams to run off together????   I’m not kidding my religious trauma is triggered as fuck and I want so bad to be among the people who praise everyone who made GO2 happen for an amazing season and be hyped for season 3 but shit this realization hit me right where it hurts.  Please tell me I’m not alone in this. 

[thelinthing]

Ireland vacation 2022 recap

On Friday, September 2, 2022, the alarm goes off in the middle of the night – half past three in the morning. A dream we've had for as long as I can remember is coming true; we are going to Ireland.

However, preparing for a holiday is not without stress. Weeks of planning, endless hours on Google Maps, checking every bus connection thirty times and finally having a complete nervous breakdown about the forecast weather, which predicted rain rain and more rain all week. So we just packed our bags with extra rain gear and hope for the best.

At five o'clock AM grandma and her boyfriend are at the door to take us to Amsterdam. Months of news reports of horror scenarios at Schiphol Airport, endless lines at security and lost luggage are all in the back of our minds, but you can’t do more than arrive on time and provide your luggage with stickers and a GPS tag. So we did exactly that, but once arrived at Schiphol the stress turned out to be for nothing. First we had about an hour of waiting at an almost deserted check-in desk, then we took an almost leisurly stroll through a security line of 20 minutes, and then another quiet hour of waiting with far too expensive coffee in the departure hall. The flight was somewhat delayed, but around half past ten we left the runway behind us and climbed up towards the North Sea.

The flight went well, except for the landing, where our ears very painfully indicated that they did not agree with the cabin pressure difference. But then we saw the Howth peninsula, and how the Irish sea pounded upon the cliffs, and it started to sink in; we are really there.

After a somewhat chaotic lunch at Dublin Airport, we had to look for a bus to Bray, where we had booked our Airbnb. After a few more minutes of trudging fruitlessly from one terminal to the other, we were suddenly sent by a couple of helpful ladies to a bus headed in that direction, and we had three minutes to catch it. So we threw the luggage in the belly of the bus and we got on board.

We soon found out that the local Irish are absolutely friendly people, except for bus drivers. This good man was the first we met of many who addressed us curtly and surly. Apparently being a bus driver in these parts is a hard profession.

We arrived at Bray and it took us about a twenty minute walk to get to our Airbnb. Tired, broken, worn out but satisfied we arrived and were warmly greeted by Helen, our hostess, who shares the house with her platonic friend Gerry.

We dragged the luggage to our room upstairs and thankfully plopped down on the comfortable beds, then spent the rest of the afternoon out cold. At dinnertime we made our way to the Aldi further on for the necessary provisions, filled the stomachs with an instant curry and hit the sack after an episode of Stranger Things.

_______________________________________

On Saturday we put on the rain gear and Gerry gave us a lift to the Bray to Greystones Cliff Walk – a walking route that winds between the coast of the Irish Sea and the hillside of Bray Head. The pants of my rain suit turned out to have a big tear at the seam and by the time we got back it had torn from waist to crotch. So that could go to the trash. I'm still happy with my foresight and the extra rain poncho I packed anyway and that kept my butt dry for the rest of that afternoon.

Despite the rain we still walked a beautiful route. Aided by our walking sticks, we dodged huge of puddles of rain on the muddy trail, and marveled at the ease with which the locals walked these trails.

The local birds were extensively photographed by Mom, but the camera soon became too wet to use and disappeared back into the bag.

We followed the trail for about two miles before returning to Bray, pining for a hot lunch, which we eventually found at a joint called Wilde on the boardwalk, where we had an invigorating bowl of mushroom soup and watched football on TV

The bus back to the Airbnb was quickly found. Another nap, spaghetti bolognese for dinner, another episode of Stranger Things, and the first real day of vacation was done.

______________________________

come the next morning the sky was, to our relief, blue and the hills outside our bedroom window bathed in sunlight.

About a half hour walk from our address we found Killruddery House. A large mansion with impressive gardens in which we could get lost. Apparently there was some kind of sappy romance movie being shot there with Lindsey Lohan in the lead role. All kinds of film equipment could be seen in and around the house and the picturesque tearoom in the conservatory had been transformed into a kitschy film set of a wedding location with lots of pink.

A lady in a pink jacket peered through the conservatory window and made a face. 'Not my taste.' she said. We agreed.

Further into the park we found a path leading to a rocky hill overlooking the house and gardens. There we found the lady with the pink jacket again, sitting on a rock, enjoying the view. We sat down next to her and had a nice chat.

She asked us about our motivation to visit Ireland, and we told her that our love for the country started with the music of Riverdance and the like.  The lady then told us that Riverdance happened to be showing this week at the Gaiety theater in Dublin. She went there herself this week with her daughter.

The idea of ​ going to Riverdance sounded like the icing on the cake for our vacation to us.

The lady was determined to get us in the mood. She grabbed her cell phone, looked up the Riverdance theme, grabbed Moms hands and started a spontaneous dance. So the three of us – Mom, me and a total stranger lady – were dancing and hopping like crazy on a rock at Killruddery Gardens. We then gave her a big hug, and the lady walked back to the gardens. We stood on that rock for a good five minutes, absolutely stunned, and joked that we had met a real Irish fairy.

One thing was certain; we had to go to Riverdance this week. As soon as we were back at our accommodation, we immediately booked the tickets for the next Tuesday.

_____________________________________

Monday started with gray skies and heavy rain. Since we had covered almost ten kilometers the day before, the legs were getting really sore and we decided to take a rest day. We did some laundry and in the afternoon decided to take a short walk in the neighborhood. We had seen on Google Maps that a block or two away there were ruins of an old castle tower, and we decided to check it out.

We did take our walking sticks with us, given the sore legs.  Google maps took us on a strange route and all paths came to a dead end. We wandered through the suburbs for a while, where we got some weird glances because of our walking sticks. When we finally got our sights on the tower, we found that it was surrounded by impenetrable fences and all the paths that ever led to it were bricked up with gray stone walls. A bit disappointed, we continued in the drizzling rain to Lidl to get some groceries and returned to the Airbnb. There we were told that the tower had recently been closed to prevent loitering. Lacking further plans, we got out our deck of cards and spent the afternoon playing Crazy Eights.

_______________________________________

Since we were going to Riverdance on Tuesday evening, we decided to add an afternoon in Dublin. We took the train into town with a vague plan to at least meander through the lanes of St Stephen's Green park, admire Trinity College and check out the adjacent famous Grafton Street shopping area.

Unfortunately, the rain threw a spanner in the works. Our visit to Trinity College went no further than the courtyard, where we quickly moved on because it was crowded and eventually took shelter at a Burger King for lunch. A few minutes of Googling later we found an address to spend the rest of the afternoon out of the elements and walked on to the Dublin Archaeological Museum. The entrance was free, but the necessary euros were spent at the souvenir shop there.

The museum was a great filler for the afternoon, but my legs in particular suffered from fatigue again. Fortunately, when we left the museum it was dry again and we went looking for a phamracy to get something for the muscle pain. A painkiller and a well-deserved break on a bench at St Stephen's Green later got me back on track. In the park quite some seagulls, pigeons and a heron have been photographed. We then headed out to find a cheap restauraunt to have dinner.  We found one on the corner of the Gaiaty theater, which was run by Americans and where we ate a plate of pasta with pesto and chicken for little money.

We quickly visited a beautiful indoor shopping center opposite the theater where we bought more souvenirs and a little later we found ourselves in the beautiful Victorian Gaiety theatre. We had arranged pretty decent seats on the side of the front box.

The show itself was phenomenal. We've watched the 1996 New York show thousands of times on videotape, but despite the fact that this version had a smaller dance troupe and the live orchestra consisted of just three ladies, the real thing can't be matched. The first half of the show followed the set list we knew well, but in the second half we were surprised with quite a bit of new songs. By the end our hands were sore with applause and the company received a well-deserved standing ovation.

We found a bus back to Bray and got back into bed by midnight.

__________________________________

The next day, a visit to the enchanting Powerscourt House was on the agenda. The plan was to take the bus to the nearby village of Enniskerry but that turned out to be quite a challenge. The bus we had planned to catch simply didn't arrive and we were told by a local bus driver that the next one was coming in an hour. To kill the time we walked to the beach and the promenade behind the station and admired the waves of the Irish Sea in the sun.

We returned to the station but unfortunately disaster had to strike. Mom's ankle buckled when stepping off a curb and she was suddenly laying on the street with a scraped knee and a sore ankle. 

Because to the chaos surrounding the fall, we managed to get to the wrong bus stop and the bus to Enniskerry drove off without us. We were fed up with the local public transport by now, so we opted to take a taxi.

A friendly Lyft taxi driver took us to the gates of Powerscourt Estate. In hindsight it was a good thing we hadn't taken the walk from Enniskerry to Powerscourt as the road went steeply uphill and with Mom’s busted ankle we would never have made it.

Powerscourt was beautiful and we kept it fairly dry until we got to the Japanese Garden where it started to rain. The umbrellas came out and we limped on to the adorable little Peperpot tower. But everything was getting wet and clammy and Mom’s ankle wasn't getting any better. We made our way to the cafe and got orselves two huge cups of hot chocolate with marshmallows, and  I tried to book a taxi back using the Lyft app. The app neatly stated that a taxi would be there in about twenty minutes, but somehow I got two confirmation emails. We went to wait at the front gate… and waited and waited… and not a taxi in sight. Over an hour and two more annoyed phone calls to Lyft later, it turned out that they had mistakenly booked two taxis first, (hence the double confirmation in the mail), then were both canceled, and then we were rather rudely told they had no more taxis available. As things were looking now, we were stranded.

We went back inside where we just cought the receptionist before she left, and she managed to arrange an alternative taxi driver for us. A few minutes later an old fellow from Enniskerry with not a single tooth left in his mouth came to our rescue  and dropped us off at the Airbnb.

In the evening when we had just gone to bed, the owners of the Airbnb came home again. I informed them that Mom was down with a sore ankle and immediately a cold compress and a support sock was provided and we could even borrow a pair of crutches for the next day that they happened to have lying around. We will not soon forget our hosts’ wonderfull care.

_________________________________________

We had booked a bus tour for Thursday from Dublin to the town of Glendalough, deep in the Wicklow Mountains. Fortunately Mom’s ankle was much better and it turned out to be no worse than slightly sprained. Still, Gerry insisted that we take the crutches with us.

The alarm went off at five in the morning, as the Dublin bus left around eight. Once again we took the train into town and found the Paddywaggon Tours bus at The Spire – a 121-metre-long pole that the locals also dubbed the Stiletto in the Ghetto and the Stiffy by the Liffey – among other things.

The bus was full of tourists and mostly Americans. Our driver entertained us with stories and tidbits about the area with his fantastic storytelling voice during the drive. In the mountains it was wet and foggy but the narrow roads, lined by low stone walls made the ride quite exciting. We stopped at Loch Tay, also known as the Guinness lake. Apparently this was where Kattegat's set from the Vikings series was built. However, there was no longer a Viking to be seen. There was little be seen anyway because of the fog, unfortunately. But just as the bus driver called us back to continue the ride, the fog suddenly lifted enough from the valley to still treat us to a spectacular view of the lake.

Once in Glendalough we were told we had only an hour and a half to walk around there, and the weather unfortunately remained on the wet side. We walked around the ancient ruins and the cemetery, on to the lake and past a waterfall, and far too quickly we had to turn around again to get to the bus in time.

Back in Dublin, Mom was eager for a cup of coffee, but although Talbot Street indicated on Google Maps that there were plenty of pubs, in reality it turned out to be a fairly dodgy street where inviting pubs turned out to be thinly spread. At the end towards Connoly Station we found a pub that looked okay, but were fresh out of coffee, so we settled for a cup of tea. In any case, it warmed our chilled bodies before catching the train again to Bray, where we prepared our suitcases for the return journey.

____________________________________

And just like that, a week has passed and one spends the whole Friday trying to get home. Unfortunately Helen had already left for work, but we were still able to give Gerry a bouquet of flowers and luxurious bars of chocolate we purchased the day before and thanked them profusely for their hospitality.

We once again took the train to the city.  In Dublin we found a bus to the airport, but we found out that our flight was delayed at least an hour. After a long wait we finally left Ireland around 4.30pm and flew back to Amsterdam without any further problems, where my uncle picked us up and we arrived back at the safety and familiarity of our homes at around 9:30 PM. 

[thelinthing]

Novels on what makesw AziCrow tick: Yes. More of these please! :3

David Tennant and Michael Sheen on Crowley and Aziraphale’s relationship

[thelinthing]

[thelinthing]

HOW DOES THIS SITE WORK AGAIN??

Can you say you’re new to Tumblr if you haven’t been on here in 6 years? Anyhoo... i’m dreadfully out of practice on the tumbrl business but I’m here to stan all things Good Omens. Lay all the blogs on me! Season 2 is comming y’all lets DO THIS!!