tukenecekler

[tukenecekler]

Ağlamak için çok günaha soyundum ben, hak etmiyorum.

[tukenecekler]

ziyan olan günlere bakıyorum. bu biraz da aynaya bakmak gibi.

[tukenecekler]

“on dakika oldu olmadı, dibe vurdum. nasıl vurmak ama; yerin dibinin bile canı acıdı.”

[tukenecekler]

nasıl cehennemsin, yanmaya geldim

[tukenecekler]

Biliyorum, kin dolu yüreğin ilk bana düşman. Biliyorum senin yollarında taş, çiçeklerinde dikenim. Çıkacak ilk savaşta, harabelerin içinde beni bırakacağını da biliyorum. Elinden gelse güneşimi bile batırırsın. Sahi neden bütün sevgime rağmen gözlerinde hayal kırıklığı olarak parlıyorum?

[tukenecekler]

geride bıraktığım ne varsa kül, ateş benmişim demek ki.

[tukenecekler]

neyin var?

Her şeyi mahvetmem dışında bir şeyim yok

[tukenecekler]

kan ve gül, gülle diken, aşkım ve sen.

[tukenecekler]

vakitlere sığmam, lâkin yokluğa da yabancı değilim.

[tukenecekler]

Özür dilerim ama böyle hayatın amina koyarım ya

[tukenecekler]

n’olur beni anla. bir anlaşılmazlığa daha kaybedecek savaşım kalmadı benim.

[tukenecekler]

Bir gün tekrar rastla bana, yeniden. Bu sefer hiç tanışmamız gibi hissettirmenin ağırlığını sana ben öğreteceğim.

[tukenecekler]

ama nasıl bunalmak. camı çerçeveyi kırmak yerine kendi kaburgalarını kırası geliyor insanın.

[tukenecekler]

herkesin hayatında o kadar çok hikâye var ki, benim tek bir cümlem bile fazlalık.

[tukenecekler]

Ölümün kokusu ciğerlerime sindi, saçlarıma karıştı, tenime mühürlendi. Artık bana cennet de vaat etseniz yaşatamazsınız.

[tukenecekler]

bana saçlarımın ve eteğimin uçuştuğu hafif rüzgârlı ama güneşli bir günde, gülerken kısılmış gözlerimdeki ışıltıyla birlikte ve kırmızı rujum bozulmamışken daha; tekrar rastla. rastla ki bu titreyen ellerimle nasıl bir sayfa yazabilmişim kendime unutmayayım.