tunayuksel

[tunayuksel]

Kendisini, kendi öldürdü

Evinin salonunda misafirini beklerken, kapı çaldı. Kapıyı açtı, karşısında kendisi vardı. Karşısındaki kendisine baktı, olduğu kendisinden daha uzun boylu, daha zayıf, daha yakışıklı, kaslı ve iyi giyinen birisi olduğunu fark etti. Gördüğü kendisinin, olduğu kendisinden tamamen farklı olmasından dolayı yaşadığı ufak şaşkınlığın ardından onu içeriye davet etti. Evin kapısından içeriye doğru giren kendisi, evine daha önce gelmiş gibi hiçbir şey söylemeden ve sormadan direkt salona geçti, üçlü koltuğun tam ortasına yayılarak oturdu. Ağzındaki sakızı çiğnemeye devam ederken, bir bacağını diğer bacağını üstüne getirdi. Olduğu kendisi, misafir kendisinin bu tavırlarından rahatsız olmuştu. Bu tavırdaki tüm insanlar, onu rahatsız ediyordu zaten. "Niye geldin?" diye sordu, ev sahibi kendisi. "Çünkü" diye cevap verdi, gördüğü kendisi. "Senin bu halinden utandığım için geldim." Ev sahibi olan kendisi şaşırdı, böyle bir cevap beklemiyordu. "Ne varmış ki halimde?" diye sordu, endişeli bir şekilde merak ederek. Karşısındaki kendisi, alaycı bir gülümseme ile cevap verdi. Gülümsemesinin ardından olduğu kendisinin, kendisine olan bakışlarını görünce hemen cümleye girdi. "Aynaya hiç bakmıyor musun?" diye sordu. Cevap gelmeyince tekrar devam etti. "Şu haline bir bak. Bir emekli fahişenin, darmaduman olmuş amı gibisin" Olduğu kendisi, karşısındaki kendisinin kullandığı bu argo tabiri duyunca şaşırdı. Pek hoşnut olmamıştı bu cinsiyetçi benzetmeden. "Kilo aldın, hayvan gibi oldun. Alkol almaktan, dişlerinin ne durumda olduğunu ve göbeğinin son halinin farkında bile değilsin. Su saçının başının, giydiklerinin bir haline bak? Sana acıyorum" diye devam etti. Olduğu kendisi, bir şey diyecek gibi oldu ama gördüğü kendisine bir şey söylemekten çekindi. Zaten kendisi, hep böyleydi. İnsanlara doğruyu söyleme cesareti olmadığı için, insanlara söyleyebildiklerini kendi doğruları gibi göstermek zorunda kalıyordu. Bu hayatta, başına ne geldiyse bu çekingenliği ve korkaklığı yüzünden gelmişti ama yine de bundan vazgeçmiyordu. Onun bir şey diyemediğini gören misafir kendisi, ona küçümseyici gözlerle bakarak, "sen tüm bunlara iste kibarlık de, ister nezaket. Ama tüm bunların nedeni korkaklığın. Sen korkağın tekisin. Hatta zavallısın da. Korkak olduğun için mi zavallısın yoksa zavallı olduğun için mi korkaksın? Bilmiyorum." dedi. Olduğu kendisi, misafirliğe gelmiş gördüğü kendisinin söyledikleri karşısında ne yapacağını bilemiyordu. Bir yandan ona karşı gelip, söylenmek istiyorken bir yandan da içten içe onun haklı olduğu düşüncesini taşıyordu. "Bak şu haline" dedi, misafir olan gördüğü kendisi ve devam etti: "ne kadar yalnızsın farkında değil misin? Hani, hayatındaki o insanlar? Hiçbiri yok, hiç kimse yok" Olduğu kendisi, önce kabul etmek istemedi bunun doğruluğunu. Daha sonra ufak bir düşünmeyle, ne kadar yalnız olduğunun farkına vardı. Yalnızdı, kendisi de biliyordu. "Yalnızım" dedi, "Allah kadar yalnızım." Misafirliğe gelen, gördüğü kendisi ise verdiği bu cevabı duyar duymaz gülümsedi. Alaycı bir gülümsemeydi yine bu. "Doğru" dedi, "ama onun yalnızlığı, onun gücünden. Senin yalnızlığın ise güçsüzlüğünden." Olduğu kendisi yalnızlığını fark ettikten sonra içten içte bir huzursuzluk yaşamıştı. Düşününce, düşündüğünden daha da yalnız olduğunu fark ediyordu adeta. Hep bir sığınak gibi yaklaştığı yalnızlık bu kez ona korkutucu gelmiş, canını acıtmaya başlamıştı. Bu konuyla ilgili bir şeyler sormak, bir şeyler duymak istiyordu. "Peki" dedi, "ya eski günlerin de mi hiç hatırı yok?" Gördüğü kendisi, "yok" diye cevapladı. "Onlar için yaptığım onca şeyin peki?" diye bir kez daha sordu. Bu kez, misafir olan kendisi "O şeylerin de yok. hatta hatırlamıyorlar bile." diye cevapladı. Olduğu kendisi, üzülmüştü. Üzgün olduğunu belli etmemek için konuşmadı bir süre, daha sonra kendisini toplayarak, yere doğru eğdiği kafasını yavaşça kaldırarak, "sen söyle o zaman; ben ne yaptım onlara?" diye sordu. Gördüğü kendisi, bu soru karşısında acıma duygusuna sahip oldu. Tıpkı, ufak bir çocuğun sorduğu bir masum soruymuş gibi geldi. "Sorun da bu ya. Hiçbir şey yapmadın." diye cevapladı. Olduğu kendisi, kafasını başka bir yere doğru çevirmişti ama aniden aklındaki bir soruyu daha sormadan edemedi. "Hiç mi sevmediler beni?" diye sordu. "Sevdiler" diye cevapladı, gördüğü kendisi. "Ama hiç ciddiye almadılar. Gülüp geçtiler sadece. Onların boş vakitlerinde akla gelecek ilk isimdin o kadar." Her defasında kaçmak istediğini hatırladı. Canının yandığını, kalbinin ağrıdığını, üzüldüğünü hatırladı. Çoğu zaman kendini kullanılmış gibi hissetmişti ama her seferinde, onlar ne zaman kendisine ihtiyaç duysa hemen onlara koşmuştu. Çünkü aklına başka bir olasılık gelmemişti bile. Tüm bunları düşündüğünde, kendisinin kötü biri olup olmadığını sorgulamaya başladı. "Sence ben kötü biri miyim?" diye sordu olduğu kendisi. "Değilsin" diye cevapladı gördüğü kendisi. Bir yandan bu kadar yalnız kalacak kadar kötü biri olup olmadığını sorgulayan olduğu kendisi, bir yandan da duyduğu cevaptan tatmin olmayarak, gördüğü kendisine doğru bakıp "Peki o zaman neden kimse kalmadı yanımda?" diye sordu. Sorusuna cevap alamayınca, aklına takılan başka bir şeyi daha dile getirdi. "İnsanlar" dedi, sanki hiç bilmediği bir varlıkmış gibi, kendisi insan değilmiş gibi. "Bir başka insanı sırf bir gün lazım olur diye. Ondan yararlanabilir diye hayatında tutmalıymış. Peki ya ben neden bunu düşünemiyorum?" Gördüğü kişi, artık bu sorulardan bıkmış gibi bir tavra bürünerek "çünkü güzel kardeşim" dedi, "sen sadece insanları sevmeyi ve onlara güvenmeyi seçtin. başka türlüsünü düşünmedin." Olduğu kişi, aldığı cevap karşısında tatmin olmuş ve gördüğü kişiye kafasını sallayarak hak vermişti. Duyduğu cevaba karşı, kendisini terk edip giden ve yalnız kalmasına neden olan insanlara bir yandan da haklı olduklarını düşünerek "İnsanlar" dedi, bilmediği bir yabancı kelimeymiş gibi. "Aslında kim olduğumu anladılar. o yüzden kaçıyorlar benden. Kaçmakla haklılar, ben de kaçıyorum benden. Ben asla sevilmeyeceğim, insanların beni sevmesi için hiçbir şey yok. Benim bile kendimi sevmem için tek bir nedenim bile yok." Karşısındaki kendisi, ağzındaki sakızı çıkarıp önündeki masaya bırakmak için eğilirken "haklısın" dedi sadece. Aklına, o geldi. Onu sordu. "O da terk etti beni" dedi. Daha cümlesine noktayı koyar koymaz, karşısında gördüğü kendisi, "çünkü onu da sikmek istedin" diye cevapladı. Büyük bir mahcubiyetle cevap verdi, "ama yapabileceğimiz en iyi şey oydu." Bu yanıtı karşısında, şaşıran bu kez gördüğü kendisi olmuştu. Misafir olarak gelen kendisi, "neden?" diye sorabildi, meraklı bir şekilde. "Çünkü" dedi, "benim daha fazlasına gücüm yok. İnan bana. Ben onu düşündüm" Gördüğü kendisi, tatmin olmamıştı bu cevap karşısında. Kafasını olumsuz bir anlamda sallayarak, gülümsüyordu. "Gitti!" dedi, tonunu biraz daha düşürerek "çünkü sen onu içselleştirmek istemedin. Çünkü sen, kendini bile içselleştirmedin" Olduğu kendisi, karşısında oturmaya devam eden gördüğü kendisi'ne son bir soru sorarmış gibi "insanların olduğumu düşündüğü insanları oynamaktan çok sıkıldım. Ben kimim? Lütfen onu söyle sen bana. Sen bilirsin, ben kimim?" dedi. Bu soruyu sorarken, yaşadığı hüznü görmemek mümkün değildi. Bu sorunun cevabına ihtiyacı varmış gibiydi. Gördüğü kendisi, ona doğru acıyan gözlerle baktı ve dedi ki; "sen hiç kimsesin." "Bir kez olsun" dedi gördüğü kendisi, "bir kez olsun, cesur ol ve taşaklarının olduğunu hatırla ve yapman gerekeni yap." Olduğu kendisi, ona hak verdi, kesinlikle haklı olduğunu düşündü. Sonra ona doğru baktı ki, "ölüm sence nasıl bir şey?" diye sordu, oldukça sakince. Gördüğü kendisi, net bir şekilde cevap verdi; "düşündüğün gibi bir şey değil" Olduğu kendisi, gördüğü kendisinin bu cevabının ardından adeta tatmin olmuş bir şekilde gülümsedi. "Haklısın" dedi, "zaten ne düşündüğüm gibi oldu ki?"

[tunayuksel]

terrence malick, knight of cups filmini çekmeseydi ben çekecektim

"kim olduğunu unutan bir insan, olduğunu unuttuğu kendisiyle aynı kişi midir?" diye soruyorum ona. sorduğum sorunun karşısında gülümsüyor, ne diyeceğini bilemiyor. onu gülümserken görünce, ben de gülümsüyorum. çünkü o çok güzel gülüyor, bana ise gülmek o kadar yakışmıyor. onun bu halini görünce, onu güldürmek istiyorum. bildiğim tüm komik şakaları yapmak, aklıma gelen komik cümleleri kurmak istiyorum. çünkü o çok güzel gülüyor. komik biri olmanın peşindeyim, sırf onu güldürebilmek için.

gece bitiyor, güneş beliriyor. o yatağında uyuyor ben ise onu uykusunda seyrediyorum. onun uykusunda da çok güzel olduğunu fark ediyorum. çok güzel uyuyor. saat takmadığım için telefonumun saatine bakıp, evden çıkıyorum. uyanmadan, gitmiş olmalıyım. evden dışarı çıkıyorum, kadıköy sokaklarında yürüyorum. bu saatlerde boş olmasını seviyorum. nedense bu saatlerde bu sokaklarda yürüyünce, kadıköy'ün sahibiymiş gibi hissederim hep. yine öyle hissediyorum. kendime gelmek için açık olan bir çorbacıya giriyorum. çorbacı tam olarak açılmamış. girişinde garsonlardan birisi, dükkanı süpürüyor. garson bana bakıyor, gözlerinde dükkanı yeni açtıklarını ve bu saatte burada ne aradığımı sorarmış gibi bir ifade var. "daha açmadık" diyor sert bir şekilde. bir şeyler söylemekle, söylememek arasında gidip geliyorum. bir şey söylemeden, çıkıyorum dükkandan dışarı. şimdi bir çorba içseydim iyi geleceğini düşünüyorum. hatta sigara içen biri olsaydım, çorbayı içtikten sonra sigara içmenin ne kadar iyi gelebileceğini düşünüyorum. çayı seviyor olsaydım, sigaranın yanında çay da iyi gider diye aklımdan geçiyor. sabahın ilk saatlerinde, insanın tüm bunları düşünüp düşünemeyeceği düşüncesi aklımı ele geçiriyor.

adımlarımı attıkça, aslında yürümekten daha çok savrulduğumu düşünüyorum. bir yere gitmem gerektiğinin farkındayım ama nereye gitmek istediğimden emin değilim. bir yere varmak istiyor muyum onu da bilmiyorum. bir ara sokakta polislerle göz göze geliyoruz. gözlerimi kaçırıyorum onlardan, bir yandan da içten içe beni durdursunlar istiyorum. ama bana bakıp, yanımdan gülümseyerek geçiyorlar. ciddiye alınmadığımı düşünmek, sinirimi bozuyor. sakalım çıkmıyor henüz, çok temiz yüzlüyüm ve kötü bir şeyler yapabileceğim akıllarından dahi geçmiyor. bu insanı, daha çok suça teşkil ediyor ama farkında değiller. sırf bu imajı bozabilmek için, 22. yaş günümde sakalımın çıkmasını istiyorum. rüzgarın etkisiyle uçuşan bir bim poşeti geçiyor önümden. düşünüyorum, ben de öyle mi gözüküyorum dışarıdan? belki uçuşan bir poşet olabilirim ama bim değilimdir herhalde. sırf bu yüzden, giyinmedim mi üzerimdekileri? bir an, üzerimdeki şeylerin ağırlığını fark ediyorum. taşıyamayacağım kadar büyük geliyor. bunca yıl boyunca sanki başkalarının hayatlarını yaşamışım gibi hissediyorum o an.

birinden kaçıyormuş gibi koşmaya başlıyorum. koşarken, eskisi kadar hızlı koşamadığımı fark ediyorum. kilo aldığım gerçeği, beni üzüyor. pazartesi günü spora başlayacağım diyorum kendi kendime. bunu kaçıncı deyişim kim bilir. kondisyonum çok kısa bir süre sonra bitiyor, çok üzülüyorum. halı saha maçı ayarlamak istiyorum, sırf bu yüzden. erken boşalmışım gibi bir utanç var üzerimde. ben tüm bunları düşünürken, bir kadınla göz göze geliyorum. tanıdığım, benden üç dört yaş büyük, bir kadın oyuncu bu. onun gözlerine bakarken, olduğum yerde kalakalıyorum adeta. görmeyi hiç beklemediğin birini, hiç göreceğini ummadığın bir yerde görmenin neden olduğu bir şey. ona bakarken, istemsizce gülümsüyorum. o da, bana bakıp gülümsüyor. "naber?" diyor. beni tanıdığını düşünüp, mutlu oluyorum ama belki de o da refleks olarak söylüyor bunu. oldukça kendinden emin, net ve hatta sert bir tavırla. "naber?" sorusunu kafamda heceliyorum. ona cevap olarak verebileceğim tüm alternatifleri düşünüyorum. ne demem gerektiğini bilmem gerek. onun söylenmiş basit ve boktan bir kalıp cümlesi olduğunu bilmek yerine, anlam yaratmak istiyorum. "iyiyim, siz?" diyorum. siz dedikten sonra düşünüyorum. sen deseydim, çok samimi gelebilirdi. insanın, tanımadığı birine siz diye hitap etmesi gerektiğini çoktan öğrendiğimi göstermeliyim. ama sonra onun çok resmi olup olmadığını düşünüyorum. "iyiyim ben de" diyor. "ne yapıyorsun burada?" diye soruyor. ve cümlesini bitirmeden, verebileceğim tüm cevapları düşünmeye başlıyorum. onu etkileyebilecek bir şey söylemeliyim. onun profilini çıkarıyorum. neler paylaştığını, hayata nereden baktığı ve ne yaparsam onun hoşuna gidebileceğini düşünüyorum. tüm bu düşünmeler, saniyeden daha kısa bir zaman içerisinde oluyor. "bir arkadaşımlaydım şimdi eve geçiyorum" diyorum ve ekliyorum, "siz?" o da yoluna devam etmeye hazırlanan bir şekilde "ben de sete geçiyorum" diyor, gülümsüyor. "görüşürüz" diyor giderken. ben de istemsizce kısık bir sesle, "görüşürüz" diyorum. duymasının önemli olup olmadığını bildiğim için.

onun arkasından bakarken, verdiğim cevapları düşünüyorum. biriyle konuşmadan önce, söyleyeceğim her şeyi kafamda çoktan düşünmüş olurum. hatta, onun bana söyleyebileceği tüm cevapları da düşünür, önceden hazırlıklı bir şekilde ona cevaplar vererek, konuşmayı sürdürürüm. ancak tüm bunların dışında, kafamdaki senaryonun ötesine geçildiği, ani gelişen olaylar beni her zaman ne yapacağımı bilememeye iter. ve ben o anlarda ne yapacağımı bilemem. insanların beni, konuşmayı bilmeyen, gerizekalı olarak gördüğünü düşünürüm. aslında sorun, insanlara benim cevap veriyorken, onların bunları duymamasıdır. her neyse. sahile doğru yürüyorum, moda sahile inince, orada uçurtma uçuran çocuklara denk geliyorum. uçurtma, ruh halimi anlatıyor diye aklımdan geçiriyorum. ama sonra çok klişe geliyor. sonra gökyüzüne doğru kaldırıyorum kafamı. peki ya bulutlar? onlar da bana benzemiyor mu? acıktım. bu kadar çok alkol aldıktan sonraki sabahta ağzımın tadı bana her seferinde bok gibi geliyor. yetmiyor, kendimi kokluyorum. her kadının aynı koktuğunu düşünüyorum. bu koku hiç değişmiyor ve bu kez bu koku da rahatsız edici geliyor. bir yere gitmek istiyorum ama aslında nereye gitmem gerektiğinden emin değilim. bir yere gitmek istedikten sonra nereye gittiğimin ne önemi var ki?

yürüyorum. adımlarımı attıkça, ne olduğumu unutmaya başladığımı fark ediyorum. daha kötüsü, kim olmak istediğimi de öyle. olduğunu düşündüğüm kişinin olmadığımı bilmek, bana acı veriyor. nereye gittiğimi bilmeden adım attıkça anlıyorum, ben bir poşet gibi savrulup gideceğim ve tıpkı bir uçurtma gibi yere çakılana kadar havada kalacağım. tüm bunların farkında bir şekilde, şimdi kendime soruyorum; kim olduğumu unuttuğuma göre, hala kim olduğumu unutmadan önce olduğum kişi miyim?

[tunayuksel]