verlorenindemist

[verlorenindemist]

Stem verloren

Het afgelopen jaar zijn er dagen geweest dat ik niemand had om tegen te praten.

En waar ik dacht dat op een gegeven moment het “gewoon” wel zou gaan wennen, maar dat heeft het nooit gedaan.

Als je je stem niet kan gebruiken en de muren op je afkomen, komen er wel andere dingen voor in de plek. Woorden komen op papier of worden gezegd in de stilte waarin, alleen het tikken van de klok terug praatte en het klonk alsof de echo’s van de muren mijn eigen pijn gewoon weer terugkaatste en het weer diep doordrongen in mijn huid kwam te zitten.

Als niets meer werkt om woorden weg te laten zweven kwamen ze op mijn huid waarnaar het zich na dagen vormt tot een litteken en het riedeltje gewoon weer vanaf het begin begon.

Een cirkel valt niet te doorbreken als je geen voorwerpen kan verkrijgen om het te kúnnen doorbreken.

Ook al lijkt het soms of ik eraan gewend ben geraakt, denk ik elke dag weer precies eraan hoe onwennig het is om soms dagen niks te zeggen.

Niets van wat ik als noodzakelijke vervanging heb gevonden is zo fijn als gewoon tegen een ander persoon te kunnen praten.

Het went nooit.

En vaak denk ik, misschien komt het ook gewoon door mijzelf dat ik niemand heb om tegen aan te praten. Want ik laat die deur van mijn huis ook altijd dicht met de sleutel 2 keer gedraaid.

En ik hoor de begeleiding al door mijn deur mompelen: wie zwijgt, stemt toe.

Alsof ik door passiviteit mijn muren dubbel en dik dichtgetimmerd heb en daardoor de mensen in de kou laat staan. Het is namelijk altijd al zo geweest dat ik mezelf op de laatste plek neerzet en de zorg voor een ander boven mezelf verkies.

Maar ik besef mij dat ik er niet bij hoor, dat ik niet besta in deze wereld en dat ik mij ook nooit zal gaan kunnen conformeren aan die mensen hier of aan de maatschappij die de lat zo hoog heeft liggen.

Ik heb mijn eigen lat al zo hoog gelegd, dat die latten van de begeleiding of de maatschappij de doorgang daaronder alleen nog maar meer hebben dichtgetimmerd.

Sommige dagen ben ik ook gewoon enorm bang dat mijn stem weg zal zijn gegaan.

Ik probeer dan maar wat te praten in het niets en van de woorden zinnen te maken.

Maar woorden worden geen zinnen meer. Het stopt na een woord keer op keer.

Het boek is (bijna) uitgeschreven en het enige wat nog is overgebleven is de punt van het eind van het leven.

waar nog geen kans voor is geweest dat ik, de schrijver, het eindpunt van de laatste bladzijde had neergeschreven.

Het boek komt misschien dan ook nooit tot een eind. Want ik was eigenlijk al 10 jaar geleden neergestreken. Toen als 9 jarig meisje was ik eigenlijk al kapot op en uitgestreden.

Haar stem was toen al vervaagd in de echo’s van de mensen die om haar heen krioelden.

En toen was ik eigenlijk al lang niet meer aan het leven.

Ik was verdwenen en aan het leven in het leven van vreemdelingen.

- verlorenindemist

[verlorenindemist]

Je zou maar gezien en gehoord worden. En dat je niet beter weet dan: dit is er.

Je zou maar gezien en gehoord worden en dat je gewoonweg niet heb ervaren dat gezien en gehoord worden tegenovergesteld aan pijn en verdwijnen kan leiden. En dat als de tijd is verstreken en dat dan bestaan en fysiek aanwezig zijn op de wereld soms gevaarlijk veel op een gapende wond lijkt.

Je zou maar gezien en gehoord worden. Ik denk dat wie niet anders kent niet weet dat je het ook kwijt kan raken: een individu zijn houd je vast en als je even verdwaald weet iemand hoe je terugkomt en als je je verstopt is er iemand die je zoekt.

Je zou maar gezien en gehoord worden. Maar omgekeerd kan een hart de samensmelting van pijn en onvervulde geborgenheid zijn. Als je verdwaald is er niemand die weet hoe je terugkomt en als je je verstopt is er niemand die je zal zoeken.

Je zou maar gezien en gehoord worden. Maar jij niet. Jij voelt onzichtbaarheid, geen waardigheid en geen mens kunnen zijn. Maar je houdt het verborgen in je hart. Je doet wel, maar je bent niet.

Je zou maar gezien en gehoord worden. Maar jij bent alles kwijtgeraakt. Alles om je heen gaat door. En elke dag voel je je steeds een beetje kleiner, steeds meer wegkwijnen. Er is geen plekje voor jou geweest. En of dat plekje er nu of ooit wel zou komen is net zo onzeker als de vraag of jij het einde van de dag weer red.

Je zou maar gezien en gehoord worden. Maar jij weet niet beter dan stil, onzichtbaar en verloren lopen. Verlangen maar niet meer kunnen hopen. Een hart gebroken en stilzwijgend, amper kloppend - het brandt, het schreeuwt, het lijdt - ik breek.

- verlorenindemist