waterism-blog

[waterism-blog]

Just to See Him Once

Cubbon Park is the charm of Bangalore. Unlike manicured gardens, it’s a sprawling, untamed patchwork of meadows and towering trees. Even now, it holds within its shade the memory of Bangalore’s golden years—when it was still called the Garden City.

When we started the reading club, Cubbon Park seemed like the perfect choice. It offered freedom and space. We could settle under the shade of a tree or gather around a weather-worn bench. For us queer men, finding spaces outside sex and hookups mattered. Spaces where we could connect, not perform. As we crossed into our thirties, many of our straight friends disappeared into the busyness of young families. We had all this time and no map for it.

There were running clubs and travel groups. Our reading circle was like that—safe ground where we gathered every other Saturday. We brought stories: some of our own, some borrowed from beloved writers. What mattered most wasn’t the critique but the conversation that bloomed around the texts. Our words wandered—toward childhood, regrets, dreams. Men from across the country brought flavours of their regions. Once, someone read Shyam Selvadurai’s Swimming in the Monsoon Sea and said, “I found it in the university library in the U.S., around 9 p.m. I just sat there and cried.” It wasn’t just the story—it was the story of the story that moved us.

Someone read Shridhar’s Athai, written in Tamil. I remember watching the emotions ripple quietly across everyone’s face. It was a tender window into the lives of queer men and women from the past.

We never met formally, but the schedule and the venue stayed steady—first and third Saturdays of every month, 3 p.m., under a particular tree near the library entrance. Most of us were in our thirties or forties. A few of us were old enough to remember Cubbon Park before the apps, when it was one of Bangalore’s known cruising spots.

Then, one day, a gentleman in his late sixties joined us. We suspected our Facebook page had made its way through some unlikely alley. At first, we didn’t know what to make of him. Most of us were IT guys or newcomers to Bangalore’s cosmopolitan blur. But he had an amiable smile. He’d sit and listen. He rarely spoke, but seemed amused by our “ahs” and “ohs.” Conversations would meander into workplace microaggressions or family silences. He just smiled—a silent, bigger smile.

After a few weeks, when we’d finished our usual round of reading and sharing, someone politely asked him, “Uncle, do you want to share something?” He looked surprised. “I never read much. I don’t know any stories,” he said in formal English. And we let it go.

A few weeks later, we had nothing new to read. We’d done our rounds. Someone turned to Uncle. “Uncle, anything? Tell us your love story?” Varun, the friendliest among us, prodded gently. Uncle blushed—even at his age.

He began in Kannada, more at ease now. Varun translated.

Uncle was the younger of two brothers. The elder had sole rights to the family bicycle, so Uncle took the bus. He lived in Srinagar and boarded the 10E to college every morning. Most students did. Uncle confessed, “Though I made a fuss about not getting the cycle, I preferred the bus. No sweat. And I liked watching the men.”

He paused and lowered his voice when he said the word gay. “Back then, I didn’t even have the word for it. I thought I’d marry a woman one day. I didn’t question why I wasn’t interested in girls. I just thought I was being a good boy.”

Then came the familiar part—he mentioned a man. There’s always that man. A school senior. A cousin. A neighbour. A face etched into memory. We all gave knowing smiles.

“There was something about him,” Uncle said. “Small eyes, dishevelled hair, very manly. I always picked the same seat in the middle of the bus so I could watch him. I didn’t know then that I was falling into something. On days he didn’t come, I was sour, though I didn’t know why.”

Uncle paused. Varun asked with a mischievous grin, “Is that it?”

Uncle nodded. The story had no incident, no climax.

During college, his father passed away. The family moved to Bombay. He dropped out and started taking odd jobs. “Even in Bombay, when I took the bus, I’d close my eyes and remember Bangalore—those pleasant mornings, my neighbourhood, the cool air, the bus ride, and… him.”

“If the bus passed a temple, I’d make a small wish. Just to see him once. I’d imagine how he’d look—at 30, 40, 50. That was my prayer.”

We thought that was the end. A wistful story from another era.

Then Varun, again, asked, “Did the almighty grant you the wish?”

We all chuckled, expecting a no. But Uncle nodded.

We leaned in.

“I never forgot him,” he said. “Daily life takes over, but the wish stayed. If a bus passed a temple, I’d whisper that prayer. One day, I saw him. On a poster.”

He paused.

“He had left his conductor job and gone to Madras. He had become an actor.”

We waited.

“His name is Rajinikanth.”

We all froze. For a moment, it was like time paused under those trees.

“My prayer came true,” Uncle said. “I saw him through every stage of his life—up close, from every angle. I only wish I knew to pray bigger.”

Then he smiled and said, “So—wish wisely, kids.”

For once, even in our late thirties, being called kids didn’t feel off. We were quiet. No clever comebacks. Just the breeze, the trees, and a memory handed gently into our hands.

[waterism-blog]

Sep 27, என் பார்வையில் !

வாழ்ந்து கெட்ட ஒரு குடும்பத்தை பார்க்கும்போது, அவர்களை நமக்கு நெருக்கமாய் தெரியாவிட்டாலும், ஏன் எதிரியாகவே இருந்தாலும், ஒரு இரக்கம் சுரக்கும். ஊருக்கு போகும்போதெல்லாம் , எங்கள் தெருவில் அப்படி ஒரு வீட்டை கடக்கும் போது, அந்த வீட்டின் மூன்று தலைமுறைக் கதைகள் கேட்டு, பார்த்து வளர்ந்ததால், என்னுள் ஒரு சின்ன சோகத்தை உணர முடியும். அனால், ஊரிலேயே இருப்பவர்களுக்கு மெல்ல மெல்ல அது பழகிவிட்டது. இன்னும் ஒரு சில வாரங்களிலோ மாதங்களிலோ தமிழகமும் அந்த உணர்வை தாண்டி வரும். "எவ்வளவு பெரிய வாழ்க்கை வாழ்ந்தவர் ..", "இத்தனை மேடு பள்ளங்களை சந்தித்தவரை பார்த்ததில்லை" என்று ஜெயலலிதா மீது இருக்கும் பெரும் இரக்கம் குறைந்து அவரது வாழ்நாள் அடையாளமான தைரியம் முன்னுக்கு வரும். சில வருடங்களுக்கு பின் இந்த நாளின் அரசியல் முக்கியத்துவம் புரியவரும். ஒரு தன்பாலிர்ப்பாளன்னான எனக்கு, இந்த தீர்ப்பும் அதன் காரணமாய் திரும்பி பார்த்த அவரது வாழ்க்கையும், சில விஷயங்களைச் சொல்லவே செய்கிறது.

நாற்பதுகளில் தனிமை: இந்த இமாலயச் சரிவுக்குப் பின்னால் ஊகமாய் கூறப்படும் காரணங்களில் முக்கியமானது கூடா ��ட்பு. ஊகமாய் கூறினாலும் அந்த நட்புக்கு அவர் தரும் முக்கியத்துவம் நிஜம். அதை புரிந்து கொள்ள முடியாதவர்களே அதிகம். சினிமா வாழ்கையும் முடிந்து, தாயும் இறந்தப் பிறகு, அவருக்கு ஏற்பட்ட தனிமையை புரிந்த கொள்பவர்களால் தான் இத்தனைக்கு பிறகும் என் தோழியை விட்டுக்கொடுக்க மாட்டேன் என்ற அவரது தரப்பு புரியும். இதில், இந்த தலைமுறையை சேர்ந்த திருமணத்தைத்தவிர்த்துவிட்ட தன்பாலிர்பாளர்களுக்கு, ஒரு பாடம் இருக்கிறது. நாற்பதின் தனிமை கூடா நட்பைக்கூட கொண்டாடும் மனோபாவத்தை தரலாம். தனக்கென ஒரு குடும்பம் அவசியம் என்றால் அதை சரியான வகையில் ஏற்படுத்தி கொள்வது நமது பொறுப்பு. ஜெயலலிதாவிற்கு ஒரு சரியான குடும்பம் அமைந்திருந்தால் (அல்லது அவர் அமைத்திருந்தால்), அவரின், ஏன் தமிழகத்தின் தலையெழுத்தே மாறிப்போய் இருக்கும். (அவரது தனிமையைத்தான் பொதுவாக இங்கு குறிப்பிடுகிறேன தவிர அவரை தன்பாலீர்பாளர் என்று சொல்லவில்லை. மேலும், கூடா நட்பு என்று நமக்கு தோன்றினாலும் அவர்கள் இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் விட்டுகொடத்தது இல்லை. அந்த வகையில் துரியோதனனுக்கும் கர்ணனக்கும் சற்றும் குறைந்தவர்கள் இல்லை!)

அடையாள அரசியல்: ஜாதி பார்த்து வாக்களிக்கும் போக்கினை என்னால் வெகுகாலம் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது இல்லை. அது ஜனநாயகத்தின் மிக பெரிய சாபக்கேடு என்பது ஏன் இவர்களுக்கு புரிவதில்லை ? இந்த தீர்ப்பை அடுத்து எனக்குள் எழுந்த உணர்வுகள் இதை சற்றே விளக்கியது. ஒரு தன்பாலிர்பாளன்னான எனக்கு இயல்பாகவே "ஆம்பள டா .." ஆண்கள் மீதும் அந்த ஆதிக்கதின் மீதும் ஒவ்வாமை உண்டு. அதை உடைத்தவர் என்பதால் ஜெயலலிதா ஒரு ஆதர்சம். யோசித்து பார்த்தால், அவரின் தைரியம், திமிர் என்று பரவலாக கருதப்படும் மனோபாவம் தவிர்த்து அவர்மீது எந்த ஈர்ப்பும் எனக்கில்லை. அவரது அரசியல் எனக்கு உடன்பாடானது அல்ல. ஆனாலும் நானும் என்னைப்போன்றோரும் மற்றும் பெண்களும் சந்திக்கும் ஆதிக்கத்தை உணர்ந்தவர் , உடைத்தவர், அந்த மாதிரியான ஆண்களை ஒரு பார்வையில் பம்ம வைத்தவர் என்பதாலேயே அவரை ஆதர்சமாய் ஏற்றுக்கொள்ளமுடிகிறது. அடையாள அரசியலின் தொடக்கப்புள்ளி இதுதான். இப்போதும் அடையாள அரசியல் சரி என்று சொல்ல வில்லை. ஆனால், அதன் காரணமாய் வாக்களிப்பவர்களை புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

காலம் அவருக்கு என்ன பதில் வைத்திருக்கிறது என்பது தெரியவில்லை. ஆனால், இத்தனைக்கு பிறகும் இடிந்து விடாத அவரின் துணிச்சல் எல்லோருக்குமான பாடம்!