wereldvaninkt

[wereldvaninkt]

Het meisje lacht breed. 'We zijn in een sprookje! Dat maakt het onmogelijke per definitie mogelijk, wist je dat niet?

Iets van iets dat nog moet ontstaan

[wereldvaninkt]

for the @guardian review

[wereldvaninkt]

De Vlek

Er zit een vlek op het plafond. Alsof iemand geprobeerd heeft vuur te spuwen met zijn soep. IK weet eigenlijk niet of het soep is. Misschien is het wel vol-au-vent, of stoofvleessaus.

Hoe heeft iemand in godsnaam stoofvleessaus tegen het plafond geplakt? Het moet hier minstens honderd meter hoog zijn, misschien wel meer. Zouden ze een wedstrijdje gedaan hebben, om ter hoogst gehaktballen gooien? Is de winnaar degene die de vlek gemaakt heeft? Is de vlek er daarom nog? Is het een soort eerbetoon?

Of misschien neemt gewoon niemand de moeite om naar boven te kijken, en ben ik de eerste die de vlek ziet.

Of misschien is de vlek helemaal geen vlek. Misschien is het iets anders. IK kijk opzij, naar mama en papa. Die zijn nog altijd bezig met eten, en kijken zo geconcentreerd naar hun bord dat er geen tijd overblijft om naar boven te kijken.

Ik kijk opnieuw.

Nee, echt, wat als die vlek helemaal geen vlek is? Misschien is het een ruimtewezen, op het plafond. Wat als dat ruimtewezen stilletjes uitbreidt? Niemand die het gezien heeft, behalve ik. Straks neemt het de hele wereld over, en ben ik de enige die daar iets aan kan doen!

Ik kijk nog eens naar papa. Hij eet nog steeds en zegt iets over politiek. Snapt hij dan niet dat het crisis is? En waarom praten grote mensen bij een crisis altijd over politiek?

[wereldvaninkt]

Misschien blijft niet, uiteindelijk zijn er enkel de kansen die we niet grepen, de keuzes die nooit werden gemaakt.

Mislukkingen blijven niet eeuwig bij, enkel wat je nooit probeerde vergeet je niet.

[wereldvaninkt]

De klok tikt, de tijd glipt als zandkorrels tussen mijn vingers door.  Elke seconde brengt me dichter bij het noodlot dat ons werd toebedeeld, met elke klokslag word ik me weer bewust van de rol die ik moet spelen. 

Hoe lang nog stel ik het onvermijdelijke uit?  Hoe lang nog voor het web zich sluit? Wij leven in geleende tijd, elke minuut die we delen een overwinning, elke minuut die we delen er één die ons einde zwaarder maakt.  Onze rollen zijn ons toebeeld, wij hadden niets te zeggen. 

Zijn we sterk genoeg om ons te verzetten? Kan je winnen als je het noodlot tart, of is niets machtig genoeg om af te wenden wat altijd onontkoombaar was? 

[wereldvaninkt]

Hij was een wervelwind in mijn leven, terwijl ik in het zijne niet meer dan een briesje was.

[wereldvaninkt]

Jij bent mijn gedachten. Jij beleeft wat zich in mijn hoofd afspeelt, jij kan zeggen wat ik zelf nooit kon.  jij bent de dromen die ik had, de wensen die ik nooit kon vervullen. Jij antwoordt me op ‘wat als het anders was gegaan?’ door mij te tonen hoe het had kunnen zijn. 

Dankzij jou kan ik de werkelijkheid vergeten, leef ik in een fictie die beter is dan mijn waarheid ooit had kunnen zijn. Door jou te laten bestaan, leer ik opnieuw te leven door mee te leven met wat jij voelt. Keer op keer vul jij mijn verlangens in, en maak je mij een beter mens. 

[wereldvaninkt]

Leegte

ik zoek je in de vormen van de woorden op papier. Ik lees je tussen de lijnen, zoek je in elk punt, elke komma elke leegte. 

Ik vind je niet. 

Geen leegte is echt groot genoeg om jou te vullen, geen komma kan bevatten hoe dit is. Geen woord kan echt omschrijven hoe zeer ik je mis. 

[wereldvaninkt]

Ze liggen op hun rug in het gras. De zomer strekt zich voor hen uit als een eindeloze reeks van dagen, gehuld in een loom waas van warmte, glinsterend met eindeloze mogelijkheden.  Even verwaait dat waas, een visioen van wat zou kunnen zijn toont zich in een flits. Een glimp maar, alweer vervlogen voor het te bevatten is.  Ze schudden het hoofd, vergeten het beeld, en laten zich met een lome grijns weer in het gras zakken. De wereld kan wel op hen wachten. 

[wereldvaninkt]

De duisternis die haar omringt, lijkt bij elke ademteug dieper naar binnen te sijpelen. Het zwart grijpt om zich heen, verdrinkt langzaamaan het licht in haar, en neemt beetje bij beetje over.  Elke ademteug nestelt de duisternis zich dieper in haar hart, haar longen. Elke ademteug verduistert haar ziel.

Niet lang meer nu, voor het zwart alles heeft verdrongen, en er geen licht meer overblijft. Niet lang meer, dan wordt ze een van hen. 

[wereldvaninkt]

Cocon

Als een nieuw blad dat zich als een vlinder uit de kreukels vol tot glorie ontvouwt

Onbewust van plooien die gladgestreken niet verdwijnen kunnen tot precies volmaakt

zo kan ook jij ontpoppen tot wie je diep vanbinnen altijd al wilde zijn.

[wereldvaninkt]

Vier de liefde

Laten we de liefde vieren De tijd gaat als een wervelwind voorbij, neemt mee wat je dacht dat blijven zou, verandert alles in een handomdraai tot er niets meer overblijft, dan…

Laten we de liefde vieren voor je het weet is weer een jaar voorbij, hartslag na hartslag, tot bijzonder vanzelfsprekend wordt, alles bedekt met dagelijkse sleur behalve…

Laten we de liefde vieren hoe zij overal en nergens haar sporen achterlaat en iedereen onzichtbaar met haar liefdeslied beroert. Laten we de liefde vieren zonder…

Liefde is er niets.

[wereldvaninkt]

September

September kwam als sneeuw in de maand waar ze naar vernoemd was: onverwacht.

Op een dag was ze daar gewoon, haar voeten bungelend naast de tak waaraan ik ondersteboven opgehangen was. Zelfs terwijl mijn bewaker me met haar spreuken geselde, was ik verbaasd over die twee zwarte kinderschoenen, die zo vrij naast de mijne hingen. Kinderen speelden al generaties niet meer in deze bossen, daarvoor was het veel te gevaarlijk. En toch waren daar die voeten, die zakten tot ze op mijn tak stonden, waar benen aan vast hingen die zich om de tak plooiden, tot plots haar gezicht naast het mijne hing, omlijst door haren zo zwart dat het licht erin leek te verdwijnen. Een meisjeshand nam de mijne, en plots stopte alle pijn. Ongelovig keek ik opzij, recht in twee ogen die zwart leken te zijn. Het meisje glimlachte. ‘Ik ben September.’

En zo hingen we daar, ondersteboven, veilig voor de verschrikkingen die mijn kwelgeest voor ons in petto had. Ik glimlachte toen ik zag hoe de heks woest werd, en nog harder probeerde om ons pijn te doen. Nog nooit had ik me zo machtig gevoeld. Onoverwinnelijk, zolang September maar bij me was. "dankjewel." fluisterde ik haar toe. September zij niets, ze glimlachte alleen. Een ondoorgrondelijke glimlach.

[wereldvaninkt]

Straks verdwijnt

Straks verdwijnt en plots wordt alles anders

Het nu slokt alle mogelijkheden op, laat niets meer aan verbeelding over dan een smachten naar wat had kunnen zijn

en de hoop op iets een nieuw moment dat net zo alles nog mogelijk maakt.

[wereldvaninkt]

Ik zal je vinden.

‘Ik zal je vinden!’ Ze schreeuwde het uit alsof het alles was en niets. ‘Ik zal je vinden’, ook al was ze eigenlijk niet op zoek. ‘Ik zal je vinden!’  Ze schreeuwde het uit over het grauwe, barre land en de trillingen deden een zaadje van hoop ontluiken tot een bloem, een vlekje kleur temidden van bijna niets.

De tijd ging voorbij en zij trok voorbij. De bloem verdorde en bloeide weer, verspreidde zijn zaad tot het bijna niets bijna iets werd. ‘Ik zal je vinden!’ Ze was er zeker van. Net zo zeker als ze wist dat ze niet op zoek was. Ze zou enkel vinden. Het zaadje hoop dat zich door haar schreeuw had ontluikt, had zich ook in haar geplant. Ze had nooit het bijna iets gezien dat uit haar woorden was gebloeid, maar ze voelde dat er iets veranderd was. Het barre land had plaatsgemaakt voor lichte vreugde en een zware, gemoedelijke warmte. 

Er kwamen mensen naar haar toe, die de hoop die zich had verspreid in haar herkenden. ‘Zullen we helpen zoeken?’ vroegen ze. Zij schudde het hoofd. ‘Ik zoek niet.’ Verbijsterd schudden ze het hoofd. ‘Hoe kan je nu vinden als je niet zoekt?’ Ze haalde haar schouders op. Ze kon het hen niet uitleggen. Het was gewoon zo. Een voor een dropen de mensen af. Zij knikte alleen maar. ‘Ik zal je vinden.’

Haar woorden vlogen met de wind mee, naar een koninkrijk vol kleur en schoonheid, en volgen door het raam van een man die de kleurenpracht niet zag. Verbaasd keer hij op. Hij hoefde niet gevonden te worden, hij was toch hier? Vreemd. Hij haalde zijn schouders op en ging verder met zijn leven, terwijl zij verder reisde, dichter en dichter bij dat kleurrijke koninkrijk. Steeds verder weg van dat barre, dorre land van bijna niets. 

‘Ik zal je vinden.’ Als een mantra dreef het haar voort. Het klonk in elke voetstap, het bonsde met haar hartslag mee.  ‘Ik zal je vinden.’ Met elke stap groeide de zekerheid, en hoe groter haar zekerheid, hoe luider haar overtuiging. 

‘IK ZAL JE VINDEN!’  Ze riep het keer op keer, en keer op keer waaiden haar woorden door het raam van de man naar binnen. ‘Vind je me?’ dacht hij, ‘ik ben toch al hier?’ Tot hij het opgaf, en gewoon dacht ‘ja, je zal me vinden.’ Zijn gedachte botste op haar overtuiging, en door de klap vlogen de ramen open. Zonlicht stroomde de kamer in en zette alle grijs in brand. Uit de as kwamen de kleuren tevoorschijn die de man al jaren had gemist. Verbaasd keek hij op. ‘Ja,’ dacht hij, ‘je zal me vinden. Ik ben hier.’ 

Zijn gedachte kreeg vleugels, en haastte zich naar haar toe.  ‘Ja,’ lachte ze, ‘ik zal je vinden!’  Ze keek om zich heen en zag een grijze deur tussen de kleurenpracht. ‘Daar moet ik heen’, dacht ze. Ze blies, en onder het grijs kwam een diep rood vandaan. Ze blies, en de deur vloog open.  Haar glimlach joeg het laatste restje grijs naar buiten.  De man keek op.  ‘Gevonden.’ 

[wereldvaninkt]

Alles komt terug. Niet alleen haar geheugen, ook de dingen die gebeuren. De gebeurtenissen herhalen zich. Er is een patroon, alles loopt in steeds nauwer wordende cirkels om elkaar heen. Alles zal opnieuw gebeuren, en telkens zal ze het net op voorhand weten. Zal ze het zich herinneren. Altijd op de feiten vooruit, altijd net te laat om ook maar iets te veranderen. 

Het is als een droom die er geen is. Alles is al eens gebeurd, ze herinnert zich stukken net voor ze zich herhalen, steeds te laat om iets te veranderen. Alles gebeurt omdat het moet gebeuren, voor de tweede keer al - of was het vaker? Ze heeft geen flauw idee.

[wereldvaninkt]

Ze was te mooi om goed voor haar te zijn. Dat had Nico al ontelbare keren moeten horen over zijn zus. Met haar lange blonde haren en blauwe ogen vond zijn vader dat Amalie op haar moeder leek, ‘en je weet wat daar van gekomen is’. Nico wist het niet, maar veel goeds kon het niet zijn als je moeder van de ene op de andere dag niets meer van zich laat horen. Hij vond dan ook niet dat Amalie op zijn moeder leek. Nee, ze zou beter wat meer op haar moeder lijken, dan zeurde ze tenminste niet zoveel. Nee, Nico zag het probleem niet. Hij vond dat Amalie leek op een pop, zo’n porseleinen, en hoe zouden jongens nu ooit geïnteresseerd kunnen zijn in een pop?