xa8hkaaa

[xa8hkaaa]

Χαιρέτησα το χάος και εκείνο με φίλησε γλυκά, δεν ξέρω τι σκεφτόταν.

Θεωρώ το χάος μια μορφή τέχνης. Προσπαθούσα καιρό να το πλησιάσω, να φτάσω στον πυρήνα του και να ερεθιστω από τον τρόπο που θα καταστρέφομαι καθώς το αγγίζω. Ότι είναι χαοτικό με ελκύει και ειδικά οι άνθρωποι που είναι χαοτικοι. Οι περισσότεροι όταν ακούνε αυτήν την λέξη φαντάζονται κάτι κακό και άσχημο που θέλουν να αποφύγουν. Το δικό μου μυαλό ταξιδεύει στις πιο άσχημες εικόνες και ερωτεύεται ��ε αυτές. Όσο και να θέλω όμως να γίνω και εγώ χαοτική και να καταστρέψω την ζωή μου για αυτήν την τέχνη δεν τα καταφέρνω. Λογικά εκείνο δεν με θέλει. Απελπιζομαι με τον τρόπο τον οποίο με αποφεύγει χωρίς καν να αγγίξει μια τρίχα των μαλλιών μου- αν και εδώ που τα λέμε τα μαλλιά μου είναι ένα χάος από μόνα τους. Ελπίζω στο ότι μια μέρα θα μπορέσω να το πιάσω και να μην το αφήσω να φύγει μέχρι να καταστραφω ολοκληρωτικά, μέχρι η σάρκα μου να λιώσει και τα κόκαλα μου να σκορπιστούν.

[xa8hkaaa]

Απλά δεν θέλω η χαρά μου να εξαρτάται από εσένα, εσύ μπορεί να είσαι δανεικός. Όταν φύγεις δεν θέλω να ψάξω την χαρά μου σε άλλον θέλω να την ψάξω σε εμένα. Αλλά δεν μπορώ να μου την δώσω. Κι αν εσύ σταματήσεις να προσπαθείς να με κάνεις χαρούμενη? Που θα ψάξω την χαρά μου?

[xa8hkaaa]

Έλα να με κρατήσεις σε παρακαλώ. Ξέρω ότι μοιάζω με χρησιμοποιημένο χαρτομάντιλο αλλά σε παρακαλώ κρατήσεμε για αρκετό καιρό γιατί κανείς δεν το έκανε και κανείς δεν θα το κάνει αν δεν το κάνεις ούτε εσύ. Συγνώμη που δεν σε ακούω ξέρω ότι θέλεις το καλό μου, είμαι καταστροφική. Αυτοκαταστροφικά. Δεν θα ζήσω πολλά χρόνια, το ξέρουμε και οι δύο καλά αλλά μείνε μαζί μου και κράτησε με για αυτό το λίγο χρονικό διάστημα. Σου υπόσχομαι να κάνω το γκρίζο μου λευκό και να κόψω τις κακες συνήθειες. Γλύτωσε με από εμένα, γλύτωσε με από τους γύρω μου αλήθεια το έχω ανάγκη. Μπορώ να καταστρέψω και τους δυο μας πανευκολα, σώσε με πριν το κανω. Δεν έχω πια κουράγιο να κάνω κάτι καλό για εμένα, για εσένα, για εμάς. Συγνώμη. Κουράστηκα και χάθηκα σε καταχρήσεις, αναμειχθηκα με ανθρώπους που δεν αξίζουν τίποτα λογικά επειδή τους μοιάζω. Έχω ξεφτυσει. Έχω ξεθωριάσει πάνω σε ένα παγκάκι, το τσιγάρο αρχίζει να λιώνει τα χείλια μου και σιγά σιγά η μαυρίλα απτά πνευμόνια μου θα βγει έξω, αλλά από αυτό δεν μπορείς να με σώσεις. Όταν φύγω είσαι ελεύθερος να κάνεις ότι θες αλλά μείνε για τώρα να με κρατήσεις.

"Οταν εχω αυτον τον ξαφνικο ποθο και δεν εχω που να πεταξω κρυβομαι στην συλλογη μου, ετσι και αλλιως τα πραγματα θα κυλησουν οπως θελουν αυτα. Ειμαι απο αυτους που παντα καπνιζαν φθηνα τσιγαρα."

[xa8hkaaa]

[xa8hkaaa]

[xa8hkaaa]

there is a light that never goes out // the smiths

[xa8hkaaa]

🤷🏻‍♀️

[xa8hkaaa]

ελα και κατσε διπλα μου να χαζεψουμε μαζι ολα αυτα που οι αλλοι θεωρουν δεδομενα, ολα αυτα που κανεις δεν κοιταει πια.

[xa8hkaaa]

<3

[xa8hkaaa]

[xa8hkaaa]

5.6.2020

μην φυγεις.

[xa8hkaaa]

Όλα ξεκίνησαν εκείνο το μεσημέρι 12:27 29/12/18. Του έστειλα μήνυμα, ήθελα πολύ να τον γνωρίσω. Απάντησε αμέσως κ απλά αρχίσαμε να μιλάμε παρα πολύ σε σημείο που μεσα σε μια βδομάδα είχαμε μάθει τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Γράφω γιαυτον περίπου ένα χρόνο μετά την γνωριμία μας, ναι, ένας ολόκληρος χρόνος με συναισθήματα για έναν άνθρωπο. εκείνο το διάστημα ήταν σε σχέση με μια κοπελα για την οποία δεν είχα ακούσει κ τα καλύτερα λόγια. Με έβαλε να της μιλήσω κ τελικά όντως μιλήσαμε 2-3 φορές αλλά καμία από αυτές δεν με έκανε να την συμπαθήσω. Ναι εγωισμος. Τον είχα ερωτευτεί και τον ήθελα δικό μου. Περνουσε ο καιρός κ όλο έλεγε ότι θα κατέβει Αθήνα να με δει (είχαμε μεγάλη απόσταση), αλλά τελικά πάντα τα σχέδια άλλαζαν κ δεν ήρθε ποτέ, όμως συνεχιζαμε να μιλάμε. Η αλήθεια είναι ότι κγω είχα σχέση από 15/12/18 μέχρι 6/2/19 νομίζω κ η αιτία που χώρισα ήταν αυτός. Μετά από λίγο καιρό χώρισε κ εκεινος. Εγώ ήμουν ήδη αρκετά στεναχωρημένη από τότε κ για πολύ καιρό (ακόμα με πονάει λίγο) κ αυτός ήταν εκεί για να με κάνει χαρουμενη. "Θέλω να είσαι χαρούμενη μικρή δεν αξίζει να κλαίς για κανέναν", "θέλω μόνο να σε κάνω χαρούμενη κ αν ποτέ σε στεναχωρήσω μην με συγχωρήσεις" αυτα έλεγε πάντα. Στους πρώτους μήνες δεν ήταν τίποτα δυνατό όλο αυτό ούτε καν που με ενοιαζε, αλλά μόλις ήρθε το καλοκαίρι κ ήρθαμε πιο κοντά τα πράγματα έγιναν πιο "γερά". Δε ξερω, απλά νομίζω είχα πάρει κανονικά τον ρόλο της γυναίκας που έπρεπε να παντρευτεί. Τον περίμενα ως αργά το βράδυ να γυρίσει να μου στείλει ότι είναι καλα, του έφτιαχνα την διάθεση, άκουγα τα προβλήματα του, τον βοηθουσα, δεν τον έγραψα ποτέ κ γενικά τον αγαπούσα όπως καμία άλλη. Δύο φορές μάλιστα με έκανε να νιώσω σκουπίδι. Την πρώτη είπε πως θέλει άλλη και την δεύτερη έκανε κάτι με αλλη. Τον συγχώρεσα κ τις δύο κιας πόνεσα πολύ, το ξέρω κανω σαν ηλίθια τώρα αλλά πραγματικά ακούω τα τραγούδια που μου τον θυμηζουν κ γράφω τα συναισθήματα μιας ηλιθιας εφηβης. Τέλος πάντων, με έκανε να γυρίσω πίσω στην Αθήνα για να έρθει να με δει κ καλα. Δεν ήρθε όμως. Αποφάσισα να πάω εγώ αφού αυτός δεν έπαιρνε απόφαση να σοβαρευτει, βλέπετε εγώ νόμιζα ότι νιώθαμε τα ιδια. Δεν πρόλαβα να πάω κ απλά έκανε κάτι με άλλη (αυτό που ανέφερα πριν) κ έτσι όλα ακυρώθηκαν. Σταματήσαμε να μιλάμε για αρκετό καιρό μέχρι που σοβαρευτικαμε κ οι δυο κ μιλήσαμε. Τα βρηκαμε κ αρχίσαμε πάλι να κάνουμε όνειρα για το "εμείς". Ακόμα όμως είχα την ανασφάλεια ότι θα με αφήσει. Χάλασε το κινητό του μετά από μερικές μέρες κ χάσαμε επαφές. Θυμάμαι, μια φορά που μιλήσαμε, την τελευταία βασικά, μου είχε πει "μην φοβάσαι μικρή μου, τώρα είμαι εδώ κ όλα θα πάνε καλά δεν θα σου λείπω πλέον". Ακριβώς την επόμενη μέρα τα έφτιαξε με την κοπέλα που προχώρησαν. Δεν τον κατηγορώ, είναι μεγάλος αυτό ήθελε κ απλα δεν άντεχε την απόσταση.

Δεν ξέρω ποιος το διαβάζει αυτό αλλά σε παρακαλώ πεστου ότι είμαι αυτή που ακόμα τον περιμένω να γυρίσει το βράδυ στις 3:45 να μου πει ότι είναι καλα κ ότι τον αγαπάω.