yalnizliksenfonisii

[yalnizliksenfonisii]

çok zor.

[yalnizliksenfonisii]

Seneler önce "git,gideceksen bekleme" diyen adamın sonradan "şehirler düşsün,sen gitme" dediğini gördüğüm günden beri içimde bi acı fazla.

[yalnizliksenfonisii]

[yalnizliksenfonisii]

Ölümsüz olmak isterdim.

[yalnizliksenfonisii]

Bunca acıdan sonra yürek ferahlığıyla derin bir nefes alıcakken aklım yine karmakarışık,oradan oraya savruluyorum

[yalnizliksenfonisii]

[yalnizliksenfonisii]

bu şehirde kendime bilindik ama herkese yabancı olmak var.

[yalnizliksenfonisii]

Ve sen bunu bilmelisin çocuk,Geçmişim hiç azalmayan hep artan bir yük gibi omuzlarımda taşıyamıyorum.Ben bu yükü kaldıramıyorum,geçmişin tozunu silemiyorum,bu ağırlığı taşıyamıyorum.Yoruldum yeterince.Ruhumda bedenimde taşıyabileceğim acılardan kat be kat acılar taşıdı.Yazıyorum sadece yazıyorum,yazarak acımı bastıramıyorum,sadece bir süreliğinede olsa susturuyorum.Yaralarım sen gittiğin günden beri kabuk bağlamadı,seni hatırladığım anda sızlıyor,kanıyor.Benim canım acıdıkça senin canını acıtasım geliyor,benim yaralarım kanadıkça,senin acılarını kanatmak istiyorum. Ama yapamıyorum neden mi? Çünkü,belki de hala... Neyse ya boşver...Bunu da içime atayım,söyleyemediğim herşey birikti ya içim de zaten.

[yalnizliksenfonisii]

"O yara hiç kabuk bağlamadı,hala sızlıyor,ve sen hala bu yarayı gelmeyerek kanatıyorsun çocuk.Hadi benim yaralarım sızlasın çocuk, sahi hiç gelmeyecek misin?"

[yalnizliksenfonisii]

[yalnizliksenfonisii]

İçimi öldürdün ama ben seni yine silip atamadım be çocuk.

[yalnizliksenfonisii]

[yalnizliksenfonisii]

[yalnizliksenfonisii]

[yalnizliksenfonisii]

[yalnizliksenfonisii]

Nasıl bir gündü bende hatırlamıyorum çocuk,yakınlarımın tekrar ihanetini anlamıştım,başkalarının canını acıtıp,yaralarını kanatıp yine o uçurumun kenarında bulmuştum kendimi.Sana bakarak;

"Hep yanlış insanlara güvenmişim,tabii senin dışında."

"Bunu duymak için bir ömrüm daha olsun,yine veririm." demişti. Gözleri uzaklara daldığında;

"Yaşayamadığımız çok şey var değil mi? Küçükken lunaparka gittiğimde dönme dolaba ilk kez bindiğim de korkmuştum,rüzgar saçlarımı alıp uçuracak zannetmiştim.Bir daha binmedim dönme dolaba,korktuğumdan değil,bir daha gelemediğim için."

"Ne çok ertelediğimiz şey var değil mi hayatta? Yaşayamadığımız bir köşeye koyup sonradan yaparız dediğimiz,yaşanacak aşklar,izlenecek filmler,gezilecek yerler."

"İkimiz de acılardan geçtik ama?" dediğimde en güzel lafı söylemişti;

"Ama acılarımızın arasında ki parlak ışıltılı taşları göremedik,benim acılarımın arasında ki en parlak taş sendin,seni buldum."

"Bende seni uçurumun kenarında buldum çocuk."

[yalnizliksenfonisii]

Son konuşmamız da tek cümlesi beni yıkmıştı;

"Çok uzaklara gideceğim." demişti,sonra bir baktım ki gitti.

Öyle böyle değil,aniden gitti fakat ben anladım ki çocuk,sen uzaklara gittin fakat dönüşü olmayan uzaklara gitmişsin.Ben bekledim,sen gelmedin.Şimdi ben yazıyorum,sen yine okumuyorsun çocuk.Sonra farkettim ki,her merhaba bir vedayla bitiyor.Bu yüzden senden sonra hiçbir merhabayı sevemedim çocuk