yinemibeyza

[yinemibeyza]

07.08.2024

anne sen babamı bile affedersin beni affetmezsin :)

yorgunum kırgınım belki ama en çok senin yüzünden yorgunum ve en çok da sana kırgınım anne. 

bana güvenmediğini ve inanmadığını her seferinde yüzüme yüzüme çarptığın için teşekkür ederim. bana geçmişimden kurtulamayacağımı defalarca kez zorla kafama soktuğun için teşekkür ederim. en ufak bir olayda bile kulaklarımı götürene kadar bağırdığın için, bu ailenin ilk çocuğu ve sizin deneğiniz olduğum için de teşekkür ederim. sana o kadar yardım etmeye çalıştım ki.  her kötü anında ben yanında oldum, ben seni teselli ettim. babamla aranızı ben yıllarca düzeltmeye çalıştım. ama elime geçen koca bir hiçlik oldu. sana senden daha çok ebeveynlik yaptığım için senden özür dilerim. inatla benden hiçbir şey olmayacağını söylediğin için de teşekkür ederim. her yaptığını her söylediğini unutup sana bir anne sıfatıyla sarıldığım için kendimden özür dilerim.  ben bu söylediklerinin hiçbirini hiçbir zaman haketmeyeceğim. kendi ellerinle beni kendinden, evden uzaklaştırıyorsun. bir gün dönüp baktığında başıma kötü şeyler geleceğinden korkuyorum. bir gün beni tamamen kaybetmenden korkuyorum. 

benden geçmişimde o kadar çok nefret ettin ki bunun acısını hala çıkarmaya çalışıyorsun. hala ben küçüğüm aklım kesmiyor sanıyorsun ama benim her şeyden haberim var ve ben her şeyi anlayacak bilecek yaştayım. beni bu kadar acımasız umursamaz ve tuhaf bir hale getirdiğin için teşekkür ederim. 

ve dediğim gibi 

sen seni aldatan babamı bile affedersin ama beni affetmezsin :) 

20.58

[yinemibeyza]

02.08.2024

farkında değilsin, hissetmeden, hissettirmeden, kayboluyorum. beni, sen, kaybediyorsun.

[yinemibeyza]

sen kapattın, aralığım her kapıyı

[yinemibeyza]

30.07.2024

uzun bir aradan sonra hayatımızda olup biten bazı değişimlerden bahsetmek istiyorum. hayat acımasız yüzünü göstermeye başladığında insanlar daha da güçlenmeye başlar derler. gerçekten de öyle oluyor. düşünmediğin şeyler karşına çıktığında neye uğradığını da şaşırıyor. hayatta kime güveneceğini bilemezsen, sırtını yaslayacak bir duvar da bulman zorlaşıyor. sevgili baba, hayatımızı altüst etmene rağmen seninle hala iletişim halinde kalmak çok zor. çocuklar anlamaz çocuklar duymaz diyebilirsin belki ama asıl en büyük darbeni çocuklara karşı yaptın. sen eve gelmediğinde ya da sosyal medyalarını sildiğinde işler çözülmedi. yine de sen bildiğini okumaya devam et. hiçbir zaman salak bir çocuk olmadım, alttan alan saf biri de değildim. ama sana karşı öyle göstermiş de olabilirim. sen de bunu her gün kullanmaya devam ettin. hem annemi hem de bizi salak yerine koyup yıllarca arkamızdan iş çevirdin. bu olay benim karşıma çıkmayadabilirdi. annem bunu öğrenmeyedebilirdi. ama oldu mu oldu. belki de sen biz öğrenmeseydik her zaman daha beterine kalkışacaktın. böylesi daha iyi oldu :) hayat bana büyük bir ders verdi. eğer beklentiye girmezsen daha mutlu olursun. kimden ne beklersen sen ona göre davranacaktın. o senden de o karşılığı alamayacaktı tabii ki de.. hayatımız çok değişti evet. belki de senin yüzünden gelecekte yapacağım tüm hataların sorumlusunu sen tutacağım. ve bunu hakediyorsun.

gözlerimizi tekrar tekrar açtığın için teşekkür ederiz :)

[yinemibeyza]

...

benim de en az senin gibi bi duygum vardı. bi psikolojim vardı. sinirden stresten hasta olup hastanede 1 ay yattım ama sen bunu 'enfeksiyon' olarak biliyordun. sana hiçbir zaman anne gözüyle bakamadım. senin karşında her dediğine cevap oluşturmaya hazır, duygusuz ve sana karşı negatif cevap vermeye hazır bi kız vardı. büyüdüm ama sana karşı içimdeki nefret hiçbir zaman değişmedi. diğer insanlara çok özendirdin beni. güya genç anneydin, güya halden anlardın. hiç kimse annesiyle böyle değildi. sen benim hayatımı mahvettin. sen beni ailemin içinde yapayalnız bıraktın. herkese düşman ettin. senden kaçmak için kendimi hep başka şeylerle avuttum. hep senden uzaklaştım çünkü senin yanında kendimi kaybediyordum. büyüdüm. benimle birlikte içimdeki sinir ve stres de büyüdü. yüksek bipolar teşhis konuldu. hepsi senin yüzündendi. psikoloğa gittiğim için beni deli ilan ettin ama beni deli eden de sendin. biri annesiyle ilgili güzel bir şey söylediklerinde senden iyice nefret etmemi sağladın anne. sırf senelerce yanınızda yaşamayayım diye deli gibi hırslandım, gözüm döndü. çok kötüydüm, hala çok kötüyüm. ama ne sen soruyorsun nasıl olduğumu, ne de ben söylüyorum. hiçbir şekilde anlaşılamamış bi insan olarak hayatımda çok zorlanıyorum anne. başka biri de bana güvenmeyecek her zaman bana senin baktığın gözle bakacak diye çok korkuyorum. sevdiklerimi senin beni kaybettiğin gibi kaybetmekten çok korkuyorum. hepsi senin yüzünden. bir kez olsun yanımda olduğunu hissettirip bir kez olsun gerçekten elimden tutup bana yol gösterseydin, şimdi simsiyah ve kapkaranlık bir odada tek başıma oturuyor olmazdım. beni sevsinler bana güvensinler diye bu kadar çabalamazdım. hata yaptığımda senden korktuğum için anlatmamazlık yapmayıp içimde biriktirmezdim. şimdi ise irtibatımız bile yok düzgün. aynı evin içindeyiz ama birbirimizin içini asla bilmeyen iki yabancı gibiyiz. senin yüzünden oluşan travmalarımı insanlara yansıtıp kendimden uzaklaştırmaktan çok yoruldum. ama senin bunlardan haberin bile yok. keşke oturup dinleyebilsen beni. keşke sana kendimi anlatabilsem. ama maalesef anne, bu kadar baskıdayken ve içim, kafam bu kadar doluyken sana gülümsememi bekleme. sana gelip siktiğimin gününün nasıl geçtiğini anlatmamı bekleme. çünkü ben bunları zamanında çok yaptım ve filmin sonunu biliyorum :) teşekkürler. kızın-beyza

[yinemibeyza]

anne.

sevgili anne, bunları sana yazmak için belki çok geç kaldım ama içimdekileri yüzüne söyleyemeyeceğimi anladım. maalesef ben 5.sınıftayken, seninle aramıza kocaman ve hiç kapanamayacak bir uçurum açıldı. evin arkasındaki arazide oyun oynuyorduk ve hava karanlıktı. daha sonra o adam geldi ve hayatımdaki en büyük travmamı oluşturdu. bunu bile sana anlatmaya korktum çünkü anlatınca sen beni suçlayacaktın. yine de anlatmak zorundaydım ve yaptım da. ama sende hiç şaşırtmadın beni, benim o küçücük bedenimi sanki ben isteğimle yapmışım gibi döve döve yıkadın. daha çocuktum. bana hiç görünmediğin kadar korkunç görünüyordun. sana ilk kez bana gül alan sınıf arkadaşımdan bahsetmiştim. sen de ''bir erkek bir kıza neden gül alsın? demek ki ona ışık yakmışsın'' dedin. bu cümle benim hayatımın dönüm noktalarından biriydi. daha sonra beni süpürgenin fişiyle dövdün. daha çocuktum ve bunun ne demek olduğunu o zaman anlayamamıştım. tek anladığım sana bir daha bu konularda bir şey anlatmamam gerektiğiydi. sen beni o gün çok korkutmuştun. daha sonra komşunun çocuğundan hoşlanmaya başlamıştım. 11-12 yaşlarındaydım ve hala aklım kesmiyordu. sonra senden instagram açmak için izin istedim ve sende ''hayırdır kimlerle konuşacaksın da istiyorsun?'' demiştin. ve bana instagramın ne kadar kötü olduğundan bahsedip durdun. bu kadar kötü olan ne diye düşündüm günlerce. çünkü verdiğin tepki hiç normal değildi. daha sonra herkes açmaya başladı çevremde ve ben bunda bi sakınca göremedim. senden gizli bir hesap açtım. ve sadece selena gomezin storylerine bakıyordum. sonra komşu çocuğunun instagramını buldum. 7.sınıftaydım. ve onunla birazcık konuştuk. sonra sen bunları gördün ve bana hiç ağıza alınmayacak kadar ağır şeyler söyledin. masumca sadece konuşmuştum ve ne zaman dışarı çıkıp bisiklet süreceğimizi konuşmuştuk. sonra babama söyledin. eve gittiğimizde babam bütün odamı darmadağınık yapıp günlüklerimi yırtmıştı. daha sonra da kitaplarımı. ve bana şöyle dedi ''bacağın daha boktan çıkmamış, sen bu yaşta ne boklar yiyorsan hemen bırakıcaksın ya da okuldan alıcaz. boşuna bizi de kendini de yorma'' demişti. oysa çok başarılı bir öğrenciydim ve okuldaki herkes benden memnundu. ama o günden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı. 7.sınıfın sonunda sırf okuldaki erkeklerle sınıfça kar topu savaşı yaptığımız ve konuştuğumuz için beni okuldan almıştınız. çünkü size göre 13 yaşındaki ben erkeklerle muhabbet kurduğum için pis bir kız olmuştum ve sizin o toz konduramadığınız ailenize yakışmayan davranışlar yapıyordum. seninle bir kez bile düzgün konuşamadım. bana hep yargılayıcı, azarlayıcı bir tavırla yaklaştın. anlattığım her olayda beni suçladın. sonra gittikçe içime ve odama kapandım. tarzımı değiştirdim, şapka ve yüzük takmaya başladım diye bana 'erkeklerin ilgisini çekmeye çalışıyor, erkekler ona marjinal kız desinler diye yapıyor' dediniz. aslında sadece yakıştığı için ve pinterestte gördüğüm kızlar gibi olmak istemiştim. o günden sonra bi süre yüzük takmadım, şapka da. o gün arabadaydık. babannemlerden dönüyorduk. ben 14 yaşındaydım. 9.sınıfa başlayacaktım. çok mutlu bir pazar kahvaltısından sonra eve geçiyorduk. boynumda kız arkadaşımın doğum günüme aldığı kolye vardı. ve sen dikiz aynasından bana bakarak 'kolyeni kim aldı' dedin. sonra tuhaf bir imada bulundun ve babam arabayı sağa çekti ve beni dünyanın en iğrenç laflarıyla yolun ortasında harabeye çevirdi. hepsini kendi içimde affettim. daha sonra 10.sınıfa geçtim ve bir çocuk bana çıkma teklifi etti. ve bende reddettim. o da beni tehdit etmeye başladı ve senin işin bitti dedi. çünkü sizi çok yakından tanıyordu ve sizin nelerden nefret ettiğinizi biliyordu. amacına da ulaştı. sen de kimse gibi beni dinlemeden bana o damgayı vurdun. insan annesinden de böyle bir şey görünce, daha doğrusu hiçbir şey göremeyince çok tuhaf birine dönüşüyor. mutluluğu her zaman maddi sandınız. elime para sıkıştırınca duygularım yok olmuyordu. ben sizin deneme tahtanız değildim. bana her zaman duygusuzmuşum gibi davrandınız.

[yinemibeyza]

oturdum saatlerce belki de dakikalarca nerde yanlış yaptığımı düşündüm. koydum kafamı pişmanlıklarımı kırgınlıklarımı düşündüm. hayatın asla adil olmadığını ve kimilerine prenses gibi davrandığını ama bana gelince ağırlaştığını anladım. babam dedigim adamın bile kalbimi her şeyden daha çok kırıp bin parçaya ayırmasını gördüm zorladığım herkesin arkasını dönüp gitmesini de izledim

[yinemibeyza]

:)

[yinemibeyza]

insan geçmişinden kaçmaya çalışırken geçmişiyle vurulduğu zaman anlıyor nerede hata yaptığını. eğer kaçmaya çalışırsam beni tekrar bulacak. mutlu olmaya çalıştığım her anımda benim tekrar boğazıma yapışacak. çünkü o hataları ben yaptım. ama düzeltmeye çalıştıkça ve mutlu olmaya çalıştıkça tekrarlanması çok koyuyor. beni yıkmak için geçmişimi kullanabilirsiniz. bana en iyi silahı geçmişimi kullanarak tutabilirsiniz. yıkılır mıyım, pes eder miyim bilmiyorum. çünkü ben unutmak için çok savaş verdim. hayatımda yaptığım bütün hataları unutmaya çalıştım. unutturmaya çalıştım. annem babam bile güvenmez oldu bana ama düzeltmek istedim. çünkü böyle yaşayamıyordum ve hayatım böyle ilerlemiyordu. boğazıma kadar batağa battım. iftiralar sürekli peşimdeydi. ama pes etmedim ve hep bu güzel günlerin gelmesini diledim. eğer iyi bir şeyler yaratmak istiyorsak geçmişi unutmalı mıyız? kalbim hiç olmadığı kadar kırgın ve yorgun. yüzüm hiç olmadığı kadar asık. geçmişim mi mutlu olmama izin vermiyor, yoksa ben mi hak etmiyorum? varımı yoğumu ortaya koydum senin için. herkesi hayatımdan sildim çünkü tek odağım sen ol istedim. geçmişimi yansıtmamaya çalıştım. belki bu şeyleri görmek senin için zordu ama benim için yaşamak ve unutmak daha zor olmadı mı ? kimse kimsenin geçmişiyle yargılanmamalı. insan annesinden babasından da aynı şeyi görünce bu farklı gelmiyor ama inanıp baş koyduğu yolda her şeyi geri bırakınca tekrar yaşamak çok koyuyor. kötü olmak mı insanları değerli yapıyor? değer vermek mi üzüyor bilmiyorum. kabul ettiğin tüm gerçeklerinle yeni bir hayata başlarken hayatında taşlı yollarla karşılaşabiliyorsun bazen işte. önemli olan taşlı yol görünce elini bırakmak değil ama. daha sıkı tutunmak, düşmemek için. bi insanla bi yola girdiğin zaman onun gül bahçesi için sevmezsin. o yağmur yağar, ıslanırsın. alev alır yanarsın. dikenli yolları vardır yürürsün. yolun sonunun güzel olacağını bildiğin için tüm şeylere katlanırsın çünkü. ya da çok sevmişsindir. başka ihtimaller olmaz ki gözünün önünde. belki birçok seçenek vardır, belki başka kapılar da vardır. ama sen o yolu seçtiysen eğer hakkını vererek yürümek zorundasındır. ama birine eskisi gibi güvenince o kişinin ona neden güvendiğime pişman etmeyeceğime inanmışsındır .geçmiş geçmemiştir ama tutunmayı hep aradım, farkettim her şeyi herkesi hayatın ne kadar içinden çıkılamaz kadar sevdiklerinin seni asla tanımamış olabilecek kadar hızlı unutup silmesine alışmaya çalıştım sonra durdum alışamadığımı sandım, bütün parçalar geçmişi gösterse bile ben beni şu anda tutunacak birine her şeyimle ve tüm inancımla sarıldım, inancını kaybetmiş o ruhumun aşk olan tarafına inandım. çünkü elimden başka hiçbir şey gelmezdi. geçmişime gidip olanları düzeltemezdim ama yerine yenilerini ekleyerek hatalarımı kapatabilirdim. düzeltmeyi çok denedim. hepsini kendimi daha iyi ifade edebilmek ve kurtulabilmek için yaptım. benim lügatımda kötü olmak yoktu hiç. insanlar beni buna hep zorladı herkesin gözünün önünde bir bir kaybolmasını izledim ,her şeyde bir neden aradım hayatta bir neden aradım ve en kötüsü de yaptığım iyiliklerin sayesinde insanları kaybediyordum. İyilik yaptım suda kaldı iyilik yaptım kötülüğü damarlarıma alıştırmaya çalıştılar, iyilik yaptım gittiler, iyilik yaptım en mutlu günümde beni hiç tanımamış gibi yarı yolda bıraktılar, denize güvendim, balık boğuldu. gözüm başka hiçbir şeyi görmedi. ellerim başka kimseye dokunmadı. normal olmayı çok denedim, her şeyi atlatmak için içimdeki tüm fırtınalarla savaştım. ne gemileri batırdım. çok yenilgi aldım belki, zor oldu ama kazandım. kazandığıma da pişman ettiler, arkama baktım o fırtınalar hiç geçmemiş. fırtınalar deniz fenerlerini bile boğmaya çalışmış. her işe sevgimi kattım. başladığım ve baş koyduğum her güzel yola isminle başladım. sevgim bile yordu. sevgim bile yoruldu. okyanuslar ortasında kalakalıp güveneceğim bir atlas bulmuştum bu kez ve oklar tüm bu atlasla her şeyi tüm eskileri gömmeye işaret ediyordu ,başıma yıkılan duvarları tek tek kaldırıp o atlasa ulaşacaktım. denizin tadı tuzludur ama denizi sevene tuzlu gelmez. kuruyana kadar.

[yinemibeyza]

insan kendine ne kadar uzak olursa başkalarına o kadar yakın olurmuş. kendini ne kadar değersizleştirirse o kadar değer verirmiş etrafına. gözünü kapatmak istermiş insan görmek istemediklerine, bilmek istemediklerine. kendi hayatını başkalarıyla yaşamış. kalbini dinleyememiş belki de. o kadar gürültü varken etrafında, kendi sesini bile duyuramamış kimseye. sonra insan büyümüş, her geçen gün dünden daha güçlü hale gelmiş. dünler artık ona acı vermekten çok pişmanlık yumağı olarak birikmiş. hep gülmüş eğlenmiş, yansıtmamış hiç. içine attıkça taşmış kalbi taşıyamaz olmuş. sonra bağırmayı öğrenmiş. çığlıkların atıldığı iğrenç dünyada bağırarak hayatta kalacağını sanmış. onu dinleyip yardımcı olacaklarına inanmış. insan inanarak var olmuş, var olduğu için inanır olmuş. kendi kırıklarını elleri kan içinde kalsa bile taşıyacak varlık olmuş. düş kurmuş, kurdukça gerçekliği kaybetmiş. kafasında kurduğu ütopyaya inanmak istemiş ve gerçekleşsin istemiş. sürekli düşmüş yanında kimse olmamış. kötü şeyler yaşayınca hatırlamamak istemiş. belki bi balık olsaydım hiçbir şeyi hatırlamak ve sonra acı duymak zorunda kalmazdım demiş. hiçbir şeyden memnun olmamış, sürekli şikayet etmiş. ettikçe elindekileri de kaybetmiş. kendini ütopyasındaki hayallerle kandırmaya devam etmiş. insanın içinde büyük korkular varmış. bağlandığı şeyleri terk etmek zorunda kalma korkusu varmış. kötü imalara maruz kalmaktan korkarmış. insan ölmekten korkarmı�� ama en çok da ölmeyi arzularmış. insanın içinde sevgi varmış. rastgele tanıştığı bir insana duyduğu sevgi varmış. yollarını karanlığa gömeni de severmiş insan, güneşli günler yaşatanı da. nefret varmış insanda. her şeyden çok. ve her şeyden çok daha güçlü. durduk yere nefret etmiş insan aynı kandan olduğu insandan. nefret edermiş sistemlerden, dünyadan. ama yine de kopamazmış insan nefret ettiklerinden bile. insan üzmüş bir diğer insanı, kırmış hep dökmüş kalplerini. kendisine yapılsa paramparça olacağı şeyleri başkalarına gözlerini kapatarak yaparmış. insan bazen canavara dönüşmüş. hayvandan aşağılık bi varlığa dönmüş. insanın içinde iyilik de varmış, vicdan da varmış. ama kullanılmadıkça tükenmişler. insan hep isyan etmiş. insan hep yarını varmışçasına kırmış dökmüş, üzmüş üzülmüş. bir sabah uyandığında yok olmuş.

[yinemibeyza]

22.11.2023

berrak bir kafayla sana yazmak, ve sana yazarken kalbimi de berraklaştırmak ne kadar özel bir his tarif edemem. bugünlerde biraz duygusalım. sebebi belki her şey olabilir. ama iyi olan tarafı sensin. sabah uyandığımda güne şükrederek kalkmamın sebebi de sensin, yüzüm gülünce varlığına teşekkür ettiğim de.. hayatta en çok istediğim şeylerden biri de senin bir parçan olabilmekti. bunu biraz da olsun becerebildiğimi düşünmeye başladım. çünkü insan sevildiğini de hissedebiliyor sevilmediğini de. mesela artık ellerim daha güzel gözüküyor, sen tutmuşsun diye. yaralarım daha çabuk iyileşiyor sen öpmüşsün diye. ben hep gözlerine derin derin bakıyorum çünkü beni oraya göm istiyorum. ellerini sıkıyorum tutarken çünkü hiç bırakma istiyorum. yanındayken aklıma kötü hiçbir şey gelmiyor ve hiç endişelenmiyorum. kendimi evde gibi korunaklı ve sıcacık hissediyorum. teninin kokusu üzerime sinsin, hiç gitmesin istiyorum. tenim tenine değdiğinde kalbimde kelebekler uçuyor. bana ismimle değil de kendi taktığın bir lakapla seslendiğinde ya da beni özel hissettiren şeyleri söylediğinde kendimden geçiyorum. senin yanındayken saatler sudan daha hızlı bir akışkanlık kazanıyor. hiç bitmesin diye dua ediyorum. seninle geçen süreler benim gece uykularımı kaçırıyor. seninle ilgili gördüğüm her düş içimden taşıyor artık. sana sürekli bir şeyler anlatmak istiyorum. tepkilerini seviyorum. bana güvenmeni seviyorum. insanın kalbinden ne geçerse dilinden de o geçermiş diyorlar. o yüzden sana sürekli seni sevdiğimi anlatıp duruyorum. bu durum seni sıkıyor olabilir. bende bazen kendimi sınırlandıramıyorum. istiyorum ki sürekli beraber olalım, sürekli iyi şeyler yaşayalım. seni sürekli birilerine anlatıyorum. çünkü güzel şeyleri anlattıkça daha çok çoğalacağını düşünüyorum. sürekli dualar ediyorum. hep hayatında olmayı diliyorum. başka bir şey düşünmüyorum çünkü diğer ihtimaller her gün canımı acıtıyor. sesini çok seviyorum. özellikle bana bir şey anlatınca ciddileşiyorsun ve yüz ifaden çok güzel bir şekle giriyor. sonra ben anlattıkça gülüyorsun. gözlerin parlıyor ve gözünün içindeki yıldızlar benim gözlerimi kamaştırıyor. sana baktıkça yanında olduğum ana şükrediyorum. ve sana tekrar sarılıyorum. ve bu olaylar sürekli döngü gibi tekrarlamaya başlıyor. hayatımın geri kalanında bununla yaşayacaksın deselerdi hiç reddetmezdim. seni sürekli önemsiyorum. çünkü benim için çok önemlisin. bazen kendine haksızlık ediyorsun ve değerinin farkına varmıyorsun. bu beni bazen üzüyor çünkü seni seviyorum ve insanın sevdiği insanı kötü görmesi çok üzücü bir şey. kendini dönüp benim gözümden görme imkanın olsaydı. eminim sende kendine hayran kalırdın. senin sevmediğin her özelliğine hayranlıkla bakıyorum. nasıl hissettiriyor bilmiyorum ama gerçekten bunu tüm kalbimle söylüyorum. her gittim yerde seni düşünüyorum. acaba o gelseydi burda nasıl olurduk falan diye. ve bunları düşünmek beni mutlu ediyor. kalbimin içinde sen varsın ve kalbimin sesini dinlemek bana huzur veriyor.

[yinemibeyza]

19.11.2023

merhaba sevgilim, bugün günlerden pazar. ama bu günü diğer pazarlardan ayıran bir şeyler var. bugün kalbimdeki tüm kırılmış parçaların birleştiği, senin onları ellerinle tamir ettiğin bir gün. bu sefer yakınmak değil amacım, şükretmek. insanın sevildiğini hissetmesi çok başkaymış. Bana bunu hissettirdiğin için teşekkür ederim.. belki her zamanki gibi vaktimiz kısıtlıydı, başka sebepler aracılığıyla gelebildin, olabilir. seninle geçen 2dakikanın bile bana bi ömür yetebilme ihtimali var.. günlerdir garip şeyler yaşıyorum, hissediyorum. bi bataklığa doğru çekiliyordum belki de, ama bugün sen beni tuttun, gerçekten hedeflerimin ve hayallerimin ne olduğunu bana tekrar hatırlattın. kalbimdeki boşlukları ellerinle sardın. ellerimi tuttun. beraber 2 saat boyunca oyun oynadık ve 17 yıldır hiç almadığım kadar zevk aldım hayattan. belki de başından bir şeyleri yanlış yapıyorduk, zamanı doğru kullanamadık. ama belki de bizi bu gün birleştirdi. belki doğru zaman bugündü. kokun üzerime sinmiş. kalbim kalbine değmiş. seni ilk gördüğüm zaman bana bugünü anlatacak olsalardı onlara gülerdim, çünkü seni kendimden daha çok seviyordum ve senin beni sevebileceğini asla düşünmüyordum. ihtimal olarak bile görmüyordum kendimi. 3 yıl da bitmek üzere. güzel şeylerin hiçbir zaman sonu olmaz, ya anı olarak kalır ya da sonsuza kadar devam eder. hem anılarımda hem de yarınlarımdasın. bugün çok üşüdüm belki ama kalbim sıcacıktı. çünkü seni bekliyordum. geldin ellerimi ısıttın, kalbimi tekrar canlandırdın. eve giderken gökyüzüne bakıp dualar ettim. annemin kızacağını bile bile seninle o kadar saat oturdum. çünkü insan evinden hiç gitmek ister mi? omzunda ev sıcaklığını hissettim. ben bugün ilk kez sevildiğimi hissettim. iyi ki varsın sevgilim. iyi ki..<3M

[yinemibeyza]

'sorun yok :,)'

sevdiğiniz insanlar tarafından görülmemek, bilinmemek kadar zor ne vardır hayatta?; sürekli etrafında olduğunuz, görsün de anlasın beni diye çırpındığınız insanlardan.gülüşüne muhtaç olduğunuz ve bir lafıyla sizi kendine yeniden bağlayabilen kişilerden bahsediyorum. ne kadar kalbimizi kırarsa kırsın asla vazgeçemediklerimizden veya önemli değil yeter ki yanımda olsun diyip kendimizden ödün verdiğimiz insanlar bizi ne kadar önemsiyor? sevilmek, değer görmek, uğurlarına bir şeyler feda edilmek herkesin sevdiği olaylardır. yani eminim ki öyledir. ama kırılmak, düşüncesizlik altında kalmak ve empati yoksunu insanlarla denk gelmek hayatın kötü kullarına bahşedilen şeyledir. gönül almayı bilmeyenler, kırdığı halde banane moduna giren insanların karşılarında yarattığı etkileri keşke kendileri de görebilseler derim bazen. çünkü ölümlü dünyada kırmak kırılmak önemsiz şeyler gibi kalsa da yarının ne olacağını bilmediğimiz halde kırmak dökmek ne kadar kolay geliyor. ya geri dönüşü olmazsa? ya bir daha düzeltemezsem? dünya gerçekten iyi kalpliler için bir cehennemmiş

[yinemibeyza]

03.09.23

kucukken her seyin masal oldugunu dusunurduk. sonra yas aldıkca anladik ki masalardaki kotuler gercek hayatta en sevdiklerimiz olabiliyormus ve her masal mutlu sonla bitmiyormus. ozellikle baba sana inandiğim ve elimden tuttuğunu sandığım her gun için kendimden ozur dilemekle mesgulum. kalbim cidden her gun daha fazla aciyor. ve sen beni asla gormuyorsun. kucukken miydi sadece senin sevgin? buyudum simdi elinde hiçbir sey kalmadi mi bana karsi?

[yinemibeyza]

8.07.2023

karşına geçip ağladığımda bana derdin ki 'böyle güçsüz olursan hiç kimse seni kale almaz' haklıydın her zaman olduğun gibi kendimi güçlü hissettiğim her sabahın gecesinde yenilmenin ve devrilmenin acısı vücuduma da yansıyor artık. her seferinde bu kez düzeliyorum, artık bu iş tamam dediğimde duvarlara çarpışım da çok yoruyor gibi. neleri atlattım izleri kalmamalı dedikçe farklı şeylerin karşıma çıkmasından da küçükken babamın yırtıp yüzüme fırlattığı yazılarımdan sonra iki cümleyi bir araya getirememek üzüyor

[yinemibeyza]

30.04.2023

bugün bir şeyler karalayamayacak kadar yorgunum.

[yinemibeyza]

28.04.2023

her yolun altından bir su geçermiş, bütün güzel şeyler gece olunca yerini kedere ve acıya bırakırmış, daha iyi anlıyorum. insan karanlıktan veya geceden korkmazmış, insan karanlıkta yalnız kalmaktan korkarmış. geceleri bağırdığında kimsenin duymayacağından korkarmış. kimsesizlikten korkarmış. bugün yine oturup seni düşündüm. peş peşe sayamadığım kadar sigara yaktım. aslında yanan sigara değildi, bendim. beni sevmeyişindeki sebepleri düşündüm, saç tellerimde seni aradım. gözlerini düşündüm. içim titredi. hiç benim olmayışını ve bunun imkansızlığına da yaktım. belki çok yakınlaştık, belki tenin tenime değdi, göz göze geldik ama sen hiç benim olmadın. sen ve ben hiç biz olamadık. sen bana nasıl baktın bilmiyorum ama ben sana çok farklı bakmıştım. aramıza başka insanlar girdi belki ama yolun sonu hep birimize çıktı. seninle arkadaş olanlara bile imrenerek baktım. omzuna kolunu atanları kıskandım. seninle dalga muhabbeti yapanları izledim. sonra bana vaktim yok diyişlerini, istemiyorum der gibi bakışlarını hatırladım. bi kez daha yaktım. çocukluğuma yaktım. mahvolan yıllarıma yaktım. seni sevmenin bedelini öyle ağır ödüyorum ki. seni severken kendimden sürekli bir şeyler vermekten ben diye bir şeyi artık bulamıyorum. seni severken kendimi kaybetmişim. sırf seni bulmak için kendimden vazgeçmişim. peki elime geçen ne oldu? bende kalan her iyi şeyi sömürdün. senin ruhuna iyilik katmak için şeytana dönüştüm. boşluğa itildim. kendi ellerinle beni düşmekten korktuğum, düşmemek için sana tutunduğum o uçurumdan aşağı attın. yıllarca sana seni beklediğimin güvencesini verdim. belki de sen, beklendiğini bildiğin için bana hiç gelmedin. o güvence hep sende vardı. ben hep bekleyen taraftım, sen hep beklenen. sana sürekli soruyordum, neden beni sevmiyorsun diye. çünkü gerçekten uykularımı kaçırıyordu gözlerin. seni sevmekten kendimi alıkoyamıyordum. hiç gelmeyen birinin gitmesinden korkuyordum. senden korkuyordum. bana öylesine söylediğin her söz günlerce iştahımın kesilmesine sebep olabiliyordu. ama bunları hiç sana söylemedim. söylesem ne değişecekti sanki. bana acıyacak mıydın, beni küçük görecek ve şefkatini mi okşayacaktım. hayır, bunların hiçbiri olmayacaktı işte. sen herkes tarafından sevilen ve beğenilen o güzel hayatına geri dönecektin. bense yine bakışlarımı gökyüzüne çevirip senin için dua edecektim. ne gecelerim oldu yastığımın sırılsıklam olduğu. yine de allaha sen mutlu ol diye yalvardım. görevimmiş gibi her gün yıllarca tekrarladım bunu. allah da duamı kabul etti. şimdi sen mutlusun, bende seni izliyorum. gözlerini görmek için ağladığım günler kadar güzel kal. 00.48/erzurum.