yipranmissayfa

[yipranmissayfa]

No 2: Sana Susamışlığım

Bugün 150. gün sensiz geçen günlerden. Gün geçtikçe daha da beter oluyorum. Hani insan zamanla iyileşirdi? Neden bende ters işledi? Sen benim canımı çok yaktın. Hem de çok. Seni düşündüğümde böyle göğüsümün üstüne bir öküz oturuyor, kalbimden binlerce kez bıçaklanıyorum, boğazımda koca bir düğüm. Kaçmıyorum da. Çok özlüyorum seni. Neredesin? Beni özlüyor musun? Yoksa aklına dahi gelmiyor muyum? Bil ki sen benimkinden çıkmıyorsun be. Nereye gitsem, ne yapsam her şey bana seni hatırlatıyor. Gözlerin hafızama kazınmış. Düşünmek bile onları, heyecandan tir tir titrememe neden oluyor. Oysa sen bana hep bakardın uzun uzadıya. Dalar giderdin. Ben ise sakince seni izlerdim. Ne kadar çok sevdiğimi düşünürdüm seni. Elimi tutardın sıkı sıkıya. Hiç bırakmayacakmış gibi. Seni suçlayamam belki ama o eli ben bıraktım. Her ne kadar buna sen sebep olsan da. Bak işte sen yine sözünden çıkmadın. Ben döndüm sözümden, yeminimden. Bundandır ya sana olan güvencem. Bana benziyordun sen. Agresif, sinirli, hızlı yaşayıp giden. Zaman geçti ben biraz değiştim. Daha sakinim artık. Sen ise çok durgun. Sanki biri hayatta olma sebebini elinden çekip almış gibi. Ama bak hayat işte. Bir sebebini aldı geriye başka bir sebep verdi. Bana vermedi ama. Yani başka bir sebep. Aldığının karşılığı olan. Bana niye vermedi koca adam, söylesene? Suçluyum diye mi? Ama tek suçlu ben değilim, değil mi? Sen de terk ettin beni. Ne olacak bu halimiz? Bir deva, bir çare var mı ki? Yoksa böyle yaşam sürer mi? İlla biri girer mi hayatımıza? Aynı hisleri hissettirebilir mi? Senin kollarında ölmeyi başkasınınkinde yaşamaya tercih etmem sanıyorum. Sen başkasın. Herkesten başka. Sarardı kolların beni. Yatırırdın göğüsüne. Bense kalp atışlarını dinlerdim. Hızlanırlardı. Kokun vardı beni benden alan. 10 metre öteden hissederdim seni. Sonra öyle bı bakardın ki bana... Aşıkmış gibi. Yanıp kavruluyormuşsun gibi. Beni kollardın. Küçük, ufacık şeylerden bile koruma ihtiyacı hissederdin beni. Oysa ben çetin cevizdim ama sana belli etmezdim. Mutlu ol diye sana uyardım. Bir de bana seslenişin vardı, taktığın lakaplar. Adımı ağzından duymak en güzel şiirlere bedeldi be. Küçük, derdin bana. Küçüğüm. Normalde sevmem böyle seslenilmesini bana ama sen söyleyince aşık olurdum. Yani işin aslı koca adam, seni özlüyorum, yokluğunda boğuluyorum. Bir fırsatın, imkanın varsa ne olur gel. Söz gurur falan her şey bir kenarda olacak. Yalnız sen ve ben olacağız. Gel, lütfen. Dön evine. Isıtayım seni. İyileşelim beraber ha?

Sevgilerim ve Özlemlerimle

Küçük

[yipranmissayfa]

...

[yipranmissayfa]

[yipranmissayfa]

[yipranmissayfa]

Hikayeyi şeytan tarafından hiç dinlemedik. Çünkü bütün kitabı tanrı yazdı

~Anatole France

[yipranmissayfa]

[yipranmissayfa]

[yipranmissayfa]

[yipranmissayfa]

İyi geceler

12.08.24

[yipranmissayfa]

Özlemim ve sen

[yipranmissayfa]

Kızına benim adımı verecekmiş...

[yipranmissayfa]

bu sakinliğimi bu sessizliğimi tanıyorsun değil mi? kemiklerim kırılmış gibi hissediyorum ama hiç söylemeyeceğim, biliyorsun değil mi?

[yipranmissayfa]

“Yapma. Kalbime dokunma, orada yaşamak istemezsin. Kimse sağ çıkmıyor.“

[yipranmissayfa]

[yipranmissayfa]

Dünya bana dar geliyor artık. Kaçacak bir yerim kalmamış gibi. Sığamıyorum hiçbir şeye. Hevesim de kalmadı. Ne yapsam, hangi doğruyu, hangi yanlışı yapsam hüküm hep aynı. Bir kere suçlu bellendin mi her mahkemede yine suçlu sen oluyorsun. Hoş geldin dünya mahkemesine tatlım! Sen o mahkemede ister seyirci ol, ister müvekkil, ister avukat hiçbir şey sonucu değiştiremez. Hiçbir zaman hüküm veren de olamayacaksın. Bu dünya ne yazık ki böyle işliyor. Ve ben tükendim. En ufak bir açığımın yakalanması için an kollanmasından, onun bana karşı fütursuzca kullanılmasından... Üstelik en güvendiğim dediğim biri tarafından ha? Düzen bu. Adalet kavramı ise varlığını yitireli çok oldu. Belki de hiç var olmadı.

[yipranmissayfa]

[yipranmissayfa]

"emin olma duygusunu çok özledim, nereye elimi atsam şüphe."

'02.14'