ymoone - Tumblr blog

[ymoone]

"Sevgilim, yaşamaktan, mutluluktan ve sevilmekten korktuğunu biliyorum. Ama bilmelisin ki, hayatın ve mutluluğun ta kendisisin. Tüm bu duygular seni bulmak ve seni yaşamak için var. Kendini değiştirmeden, seni olduğu gibi sevmeyi öğrenmek en büyük aşkı yaşamak demek. Sen, tüm korkuların ötesinde, hayatın ve mutluluğun özüsün."

-ymoone

[ymoone]

‘’Kalbimin sessizce ağladığı bir fırtınada alabora olan sessiz çığlıklarım, umut kırıntılarını ararken her dalgada daha da derinlere batıyor. Her yeni gün, uzaklaşan bir hayalin peşinde savrulurken, sevginin hatırası acımın gölgesinde solup gidiyor. Yokluğun, ruhumda derin yaralar açarken, umut kırıntılarıyla birlikte karanlığa gömülüyor; seninle dolu olan her anı, her gün daha da derinleşen bir ıstırapla sarmalanıyor. ’’

-ymoone

[ymoone]

Çok sevdiğiniz insanın bir zaman sonra siz yokmuşsunuz gibi hissettirdiği oldu mu hiç?

Dilinde kelimeler vardır, gözlerinde koca bir boşluk… Siz pek tabii o kişi sizi artık istemediğini söylemeden bilemezsiniz, sadece hissedersiniz ve bu acıyı artırır. Bunu yaşamak acıyı daha da artırır.

Bilmek insana tecrübe kazandırmaz ama yaşayınca acının izlerini yüzünde, gözlerinde ve kalbinde bir kor gibi taşırsın. Hissiyat ise ruhun dilidir, ruh yakınlığı hislerin birbirine aktarımı, kesişmesi, yansıması ve karşılık bulmasıyla kurulur. İnsan ne kadar hissiyatperverse ruhu o kadar derindir ve ruhu derin olanın kalbi hassastır. Her şeye fazla değer verir, anlam yükler, sever. Yani anlayacağınız bir şeyi seven ve ona değer veren onu hiçbir şeyle değişmez, kıyaslayamaz, yerine başka hiçbir şeyi koymaz. Koyamaz.

- ymoone

[ymoone]

Onun gözlerine baktığımda, içinde kaynayan lavların ruhuna bıraktığı izleri görüyordum. Her bakışında, kalbinde yıkılmış şehir enkazlarının varlığını hissediyordum; bu enkazlar sanki bir zamanlar canlı olan her şeyin kalıntısıydı.

Anlatamadığı tüm o derin duyguları, bir bakışında, kelimelere ihtiyaç duymadan anlıyordum. Garip, bir ruh diğer ruhun hislerini bu denli sezer miydi?

O’nda bir şey sona ermek üzereydi.

Şehirde anılar yoktu artık; her şey geçmişin gölgelerinde silinmiş, sadece sessiz bir boşluk kalmıştı.

- ymoone

[ymoone]

[ymoone]

Seni ilk gördüğümde harlı ateşte bekletilmiş demirden bir kalemle zihnime kazınmıştı yarım ay kirpiklerin,ela gözlerin. Nefes alamadım. Yıllar sonra seni görmek; yaşanmışlıkların kalbime attığı her dikiş, ilmek ilmek söküldü, kalbim titredi. Yürüdüğüm yollarda ayak izlerin saklıymış meğer,takılıp düştüm ve hatırladı kalbim, ince ince kalbime işlediğim zamanları. Gözlerine baktım sonra,farkettim ki harelerinin arasında bir dolu ceset yığını… ve farkettim beni hatırlamayışını.

-ymoone

[ymoone]

Ay, öyle çok yanar ki bu dünyada, gecenin göğsünde herkesi imrendirerek parıldar. Simsiyah geceyi aydınlatmasıdır ay’ı yaşatan. Aşık olanların ruhlarına benzer, Çünkü ruhlar sadece saf sevgiden parıldar,karşısındaki ruhu aydınlatır sevgisiyle. Simsiyah geceyi aydınlatması değil miydi Ay’ı yaşatan?

Şimdi sen,simsiyah bir cinayetsin.

-ymoone

[ymoone]

Zaman unutturmaz,zaman kaybettirmez,zaman iyileştirmez ve zaman,geçmiş ve geleceğin şimdiki halidir. Yaşanmış ve yaşanacakların bütünüdür zaman. Hatıralardır biraz. Hüzündür, belki biraz da mutluluk.

Peki, zaman her hatırayı siler mi?

Bazı hatıralar unutmayı yadsınamazlar çünkü unutmak “mecburiyettir.” Silmek istemektir hiç varolmamışçasına. Ya da tam tersidir,Hatıralar unutulunca daha kolay unutuyordur belki. Helvası kavrulmayan, duası yapılmayan bir ölüm sonuçta unutulmak ve ölüm döşeğinde aklına gelmemek. Ve son nefeste bile unutmamak için edilen o son dua… Unutmak mecburiyettir, unutamamak çaresizlik ve zaman gözlerinin etrafına yeni çizgiler eklemek,hatıraları o çizgilere sığdırmaktır.

-ymoone

[ymoone]

-DENİZ MÜZESİ/İstanbul

[ymoone]

Aklım firarda şimdilerde,kırık dökük düşlerim.Kaburgalarımın arasında sessiz bir kıyamet kopuyor, sözcükler dilimi kesiyor. Susuyorum. Ruhumda sana açılan bir pencere, öylece karşına oturup seyrediyorum yüzünden geçen zamanı.

Tam kirpiklerinin ucunda bir yarım ay, gözbebeklerinde ebedi hüzün, dudakların keskin bıçaklı bir yara, al yanakların sukut içinde. Penceremden bakıyorum sana, önce kirpiklerini sonra kalbini koyuyorum kalbimin üzerine. Yüreğim firarda şimdilerde.Meğer ne doldurulamaz bir derinlikmiş yokluğun…

Seninle aklımı kaçırıyorum.

-ymoone

[ymoone]

Bir bozuk plak,sonsuz dairelerle dönüyor. Başa sarıyorum plağı,sonsuzluğuma seni katıyorum. Unutuyorum çoğu zaman herşeyi;kendimi unuttuğum zamanlarda dahi,seni unutmuyorum. Hatırlıyorum bazen;Seni hatırlamam için unutmam gerekiyor. Kalbim senin için atıyor,hâlâ. Sana koşamıyorum,haydi gel yakından dinle kalbimi.

Sana gelemiyorum,ayağımda prangalar. Haydi,gel.

Ah! meneviş yeşili soluğum, şu küçücük dünyam içinde en çok sevdiğim yürek senin göğsünde atıyor.

-ymoone

[ymoone]

Tesadüfen geçip gitmişim hayatından.Halbuki oradaydım. Hatırladın mı? Omzundaydım. Bir tren geçmişti kimsesizliğimin üstünden oradaydın, içindeydin o trenin. Omzundaydım, hatırladın mı?

Kirpiklerinin gölgesinde mekik dokurdu gözlerim…

Nemli toprağın kokusu göğsünden gelirdi hep ve hayat daha güzeldi ben arkanda sessizce yürürken. Hatırladın mı? tesadüfen geçip gitmişim hayatından.

Peki kalbim unuttu mu seni?

Söylesene,Kalp unutur mu hiç ağrısını?

-ymoone

[ymoone]

Elâ’m

+O güzel elâ gözleriniz tıpkı toprağa benziyor bayım, düşsem ölür müyüm?

Bana baktı.Gözlerimin derinine inmek istercesine,sanki içerlerde kendisini arıyor gibiydi.inceden gözlerini kaçırarak derin bir nefes aldı.

-“Tohum toprak içinde gizlenince, onun gizlenmesi, bahçenin yeşillenmesi ile neticelenir .‘’ Mevlana’nın bir sözüdür bilir misin?

Bilmediğimi anlatmak istercesine hafifçe kaşlarımı çattım. Bu masumane bakışları altında erirken ne demek istediğini anlayamadım.

-.“Kalbim,gözlerim ve ruhum… ıssız bir harabeydi senden önce. Seni gördüğüm o ilk gün tohumlar atıldı bu bedene. Sonra…sonra seni her gördüğümde kalbime bir ağrı saplandı yoğunca.Her ağrı bir tohumdu benim için. Kalbimdeki harabe güzel bir bahçeye dönüştü zamanla. Yani güzelim, eğer gözlerim topraksa,onları yeşerten tohum sensin.”

Topuklarımda hızlıca yükselip kollarımı boynuna doladım sıkıca.Gözlerimden minik yaşlar akarken kulağına yaklaşarak fısıldadım

+Sevmeler emek ister menevişim,sen benim en büyük emeğimsin.

Gülümsedi.

Gülümsedi ve altüst oldu tüm şehir. Ben altüst oldum. Şuan.. tam şuan lâl oldu dilim.

Artık ölüme hazırdım.

Kolumun bağları çözüldü ağır ağır,önce topuklarım değdi yere sonra ellerim indi aynı hizada. Gözlerim her zaman ki yerinde takılı kaldı. Elalarda…benim olan elalarımda,bahçemde,o güzel topraklarda…

Öldüm bayım.ben o dipsiz karanlık gecede,sizin tam da kirpiklerinizin ucunda. Bir yarım ay’da…

Öldüm bayım,gözbebeklerinizin içindeki acı çığlıklarda…

Ve kaburgalarımın arasında sessiz bir kıyamet kopuyor,ben bu güzel gecede size veda ediyorum.

Hoşçakalın bayım.

Ben bugün Özgür kaldım.Son gün,son sarılışımız,son acım,son aşkım,son tutsağım,son gülüşümüz,biz bugün sonduk.Yanarken kül olmuştuk ve izlerimiz zamanla silinecekti ama ben asla unutmayacaktım.

-ymoone

[ymoone]

Ben seni görseydim eğer; bir sıcaklık yürürdü içimde, sonra inceden bir sızı… beynim atmayı bırakırdı kalbimse düşünmeyi ve en sonunda sevdiğim,gece gündüzü boğardı. Ben seni görseydim eğer; kirpiklerim can çekişirdi. Sağ omzumdaki güzel melek hayranlıkla yazmayı bırakırdı. Ve ben seni görseydim eğer; kalbim sonsuza dek sana kavuşurdu…

-ymoone

[ymoone]

Geç olan şeyler vardır, çoğu zaman, birine geç kalmak gibi mesela. Kaburgalarımın arasında sessiz bir kıyamet kopardı, sözcükler dilimi keserdi; ben susardım.

Gönül telime değdiğinde sesin, nağmeler minicik kalbimde coşardı; ama aklımı senden alıp gitmek, gözyaşlarımı durdurmak mümkün olmazdı. Zaman bile utanıp dururken, ne sen bende kalabilirdin ne de ben sende. Bakışların beni parça parça çekse de kalbine, gözlerimi senden kaçırmaya çalışırdım. Çünkü bana ait olmayan gözlerin, sevmenin ateşini barındırır, kirpiklerim utançtan kıvrılırdı.

Bu aşk, umutsuz bir ateş gibi yanar; ruhumu yakar, içimde sonsuz bir boşluk bırakırdı. Seninle geçmişin derinliklerinde kaybolmuş, kalbimde acı bir hatıra olarak kalırdın. Sözlerin, gözlerin birer hayal gibi kalırdı.

Bu aşk… Seninle yaşanan her an, sadece bir hatıra olarak kalırdı.

-ymoone

[ymoone]

Ben severdim,sevdim...

Tek çaremin o olduğunu fark ederdim.

Bilmiyorum, bazı şeyler kelimelerle anlatılamaz. Hangi kadın bir adamın kirpik diplerine kadar aşık olabilir ki?

Onu düşündüğüm her an burnumun ucunun sızlaması, özlemimin ne kadar uçsuz bucaksız olduğunu gösterir gibi. Bir adam bu kadar güzel olabilir mi? O, öylesine güzel ve öylesine sevilesi ki… vazgeçmem gerektiğini bile bile bırakamıyorum. Göğsümün ortasına saplanan acı, her anı derin bir sızıya dönüştürüyor. Yapamıyorum; beni sevmese de, ben sevmeye devam ediyorum. Hayır, yok oluyorum.

-ymoone

[ymoone]

Gözlerime değen gözlerin,kalbimin emanetidir...