zondermens - Tumblr blog

[zondermens]

Het uitzicht vanuit het veerbootje. Het lege strand, de vuurtorens. Het gat in mijn tand. Slapen. Onder de woeste wind. De geluidsgolven van de zee. "Reis met me mee" zei de onverblinde vogelvrijverklaarde. En zo zij het.

[zondermens]

What a bittersweet feeling. One final dance on the moon. I think that's the best way to tell what I feel. I am happy. Now we are happy. I will remember the love I felt. Not detest it or hang on to it. I will just remember the feeling like a soft breeze blowing through my hair. And now I can say I truly understand. I'm glad we had these changes together. Please don't reply to this message. I don't mean it in a bad way. These are my final words, for now. Thank you for being you. It has set me free.

[zondermens]

Er hangen donkere wolken in de ether boven de twijfelende bomen. Zouden ze meevloeien met de wind of lekker koppig blijven stilstaan? Niet dat bomen iets te willen hebben, maar ik geef ze graag een personaliteit. Zo voel je je minder alleen in deze wereld waarin alleen mensen spreken. Het is niet te warm en niet te koud. Ik heb relatief normale kleren aan, mijn haar is gewassen er zit geen fluoverf meer verdwaald op mijn lichaam. De mensen zijn niet overdreven blij, maar ook niet bedrukt. Het is een bijna perfecte dag om het uit te maken met uw lief. 2 maanden. Ongeveer. Kort, lang, onbenullig, noem het wat ge wilt. Ik heb eruit kunnen halen wat erin zat en nu wil ik niet meer in de leegte blijven zitten. De 2 dagen durende vrijdagavond was een mooi voorbeeld van het simpele explosieve geluk dat de som van mensen en muziek kan creëren. De openheid, de vrijheid, de liefde, de acceptatie. Mensen zijn eindeloos interessant, stuk voor stuk. Soms kan je ze zo analyseren. Maar soms begrijpt ge er niks van. Dan kan je alleen maar luisteren. Zonder te begrijpen. Communicatie. Ik ben verliefd. Op de pannenkoekenman. Ik heb gedroomd over witte tanden. De goa heeft mij opgeladen. Ik laat mij niet meer leeg zuigen. 't Is allemaal een keuze.

[zondermens]

Alles waar ge zeker van zijt, wordt vroeg of laat toch in twijfel getrokken.

[zondermens]

Alles kapot, naar de kloten, onder geverfd of kwijt.

[zondermens]

2014

Af en toe betrap ik mijzelf op toekomstdromen. Alle soorten. Het mooie type waarin alle plannen en rondzwevende ideeën zijn uitgekomen. We hebben geantwoord op het subtiele klopje aan onze psychische voordeur. Ik geloof dat dit mogelijk is en dat het nooit te laat of te vroeg is, omdat er alleen maar het nu is.

En toch betrap ik mijzelf op toekomstdromen. Daarnet nog, in de tuin. We waren een ijsje gaan halen in de Roma en zaten het met z'n allen op te eten. Heel erg simpel, onbenullig bijna. Maar het zijn dit soort momenten waarbij ik het meest melancholisch wordt. Lachend door de angst van het onbekende heen. Angst is eigenlijk, volgens het principe van gradatie, een gebrek aan begrip.

Dus: we zaten in de tuin met z'n allen een ijsje te eten. Seppe met z'n rosse haar en blauw gestreept t-shirtje en blauwe hoog opgetrokken sokjes. Het was allemaal zo normaal en surrealistisch tegelijkertijd. Hoe dit op een dag allemaal geen zak uitgemaakt zal hebben.

Ik stelde me voor hoe Seppe eruit zou zien over pakweg 10 jaar. Even oud als wij. Ik zal het huis uit zijn en alles zal veranderd zijn. Soms betrap ik mezelf op toekomstdromen en nostalgie tegelijk.

De geur van wierrook. Steken in het hart, vergeten door wie ze oorspronkelijk begonnen waren. Dat meisje dat me pestte op de grote nieuwe school? Wie weet. Ik denk het niet. De cellen van mijn hart zijn ondertussen gestorven en volledig vernieuwd.

Tijd is iets raars. Oneindigheid, waar je altijd middenin zit. Geen idee waar vandaan komend of waar naartoe gaand.

[zondermens]

Ik probeer, Minimanimaximaliseer Vergroot uit Herleid en Creëer Iets uit niets en niets uit iets Ik observeer Soms luister ik en ben ik stil Soms... Soms ben ik gewoon compleet de weg kwijt

[zondermens]

Ik zie je, ik voel je, ik hoor je, ik bedoel je Mijn hart gloeit met de gedachte van toen je naar me lachte en ik snak naar je warme armen om me heen We blijven graviteren als twee wiskundige punten die samen een verticale lijn vormen om samen de zwaartekracht zijn ongelijk te bewijzen Want alleen is maar alleen en het geluk voelt pas echt aan als we het in elkaars spiegel zien reflecteren Ik ben er klaar voor, wat er ook komt of zal gaan Want jij staat naast me Verbonden, voor altijd Het deksel van mijn hoofd is weggevlogen, Van de pot gerukte gelukzaligheid Ik sta open voor het wonder, Factor X, dat zijn wij

[zondermens]

We vieren het verschil. Absurditeit zal zegevieren!

[zondermens]

Een veilige plek zoekende in de wereld. Gevonden in mezelf. Visualiseren hoe het kan zijn. Dat het mogelijk is om goed te zijn. Mooi te zijn. Mens dat bestaan mag zijn. Dit is wat ik voor me zie.

Kale bomen die herrijzen uit de dood. Een man die een hap uit een rotte appel bijt en geen vies gezicht trekt. Luchtballonnen opstijgend, de horizon tegemoet. Een zonsondergang in de bergen. Wakker worden in een tent terwijl de vogels fluiten, de mist en dauw nog daar, een kaal blauw licht. Kinderen in de zandbak die een toverbal eten. Nog onbewust van wat de toekomst zal brengen. Voldaan thuiskomen bij moeder vol verhalen. De zee. De fucking zee. In de verte een kust. Oranje gloed. Warm gevoel in de borst. Water. Tranen die vallen maar niks betekenen hoeven. Verhalen zonder naam. Een stille film. Kabbelend als een rivier. Stenen oprapen en op het water ketsen. Oké zijn. De steen loslaten. Zien stuiteren. Weer zien zinken. Een eindeloze cyclus. Blijven gaan. Niet opgeven. Sterk zijn. Spieren trainen. Lotgenoten vinden. Praten. Leren praten. Leren zwijgen. Het beeld durven loslaten. Het verhaal de baas kunnen. Het verhaal eigen maken. Een plaats geven op het schap. Er soms eens naar kijken met lede ogen; puntkomma. ’t Is niet per se voorbij, maar ge laat het gewoon zijn, ge hoeft het ook niet te herhalen. Ge hoeft er geen gevolg aan te geven. Gitaar spelen. Schrijven. Muziek luisteren. Filosoferen. Focussen op de positieve kanten van het leven. Op het dak klimmen. Schreeuwen. Dansen. Zingen. Ge moogt vrij zijn. Ge moogt er zijn.

Het verdriet laten komen en gaan. Niets verwachten van mensen. Streng voor uzelf maar mild voor anderen zijn. Tekenen. Schilderen. In bomen klimmen. In het zand zitten. Openstaan. Voel de angst en doe het toch. Laat mensen praten. Laat mensen grapjes maken. Laat het van u afglijden. Als water. Huid als boter. Geen schild. Geen stekels meer. De boog laten zakken. Pizza bestellen en netflix kijken. Gezichtsmaskertjes. Opspannen en loslaten. Trillen. Koud water in het gezicht spatten. Water water water. Wees als water. Stroom.

[zondermens]

Ik was altijd al een probleem op zoek naar een oplossing. En zoeken deed ik. Ik zocht het in de armen van verliefde vreemdelingen en likte de validering van hun tong. Ik scheurde borstkasten open om me te nestelen in loze woorden. Ik brak benen die weg konden lopen. Wrikte armen die een ander hadden gestreeld. Ik beet in vingers en oren. Ik vervloekte mijn liefde tot op het bot.

[zondermens]

Ik wil je opeten en verslinden, maar kennen liever niet. Blijf maar een raadsel. Mijn innerlijk kind wilt je aaien, je omdopen, vol overgave, tot mijn nieuwe totempaal.

Wil je me oprapen?

De grond is koud en ik ben verloren gelopen. Kauw me, mijn harde beenderen gesmolten tot was.

Was me van mijn zonden. Vergeet mij, enkel mijn nu en hier. Leef mij. Ik wil vuur. Steek mij aan. Ik ben een lucifer. Ontvlam mij. Til mij hoog in de lucht. Ik wil herrijzen.

Blaas het stof van mijn boekenkast. Lees mij. Vervang mij nooit. Laat mij oud en hees en verschrompelen. Tot koud. Tot ooit meer? Tot later.

Verfrommel mij in een hoekje. Geef kleur. Rotsvast. Schraap mijn restanten bijeen.

Ik wil voorbij kijken.

Voorbij de kraters.

Scheef geschoten. Mis.

[zondermens]

Hopeloos lang wachten. Ik kreun de kamer vol rozengeur. De zon schijnt niet. Eenzaam op het nachtkastje ligt pen en papier.

Beschrijf mij.

Ik wil opgelost worden in citroenwater. Als een boom, goudkleurig gereflecteerd in een plas water, lig ik daar stilletjes.

Ik hoop jou verder, dichtbij mij te zijn.

Heeft elk geschrift een boodschap? Al is het een naam gekalkt op een grijswit balkon?

Is het niet leegtes vol gesproken? Zijn we niet allemaal doof en blind. Kaalgeschoren, loslopend wild.

Heel soms komt het niet vanzelf.

[zondermens]

Ik schreeuw. Maar je hoort me niet; het geluid gedempt door mijn eigen handen. Ik wil gezien worden met gesloten ogen. Vastgehouden worden zonder aanraking. En geliefd zijn zonder dat iemand weet dat ik besta. Of misschien maak ik me mezelf dit wijs, om maar niet geconfronteerd te worden met hoe fel hun licht in mijn ogen schijnt. Dat ik jaloers ben. Dat ik weet dat ik dat ook kan. Dat er geen plaats voor is. Ik steek mezelf achter stoelen en banken. Ik vergis mij en sta versteld als ik het dan toch juist blijk te hebben. Ik schrijf met doorzichtige inkt op jouw wangen waar ik daarna mijn lippen plant. Je hebt het niet door en ik blijf onbegrepen achter. Ik leg de schuld nog maar eens bij de man die mijn vader had moeten zijn.

Het is oké, vertel ik mezelf. De dingen zijn pas echt voor mij als ze zich afspelen in een donkere kamer, ver weg van iedereen. Wat in de wereld bestaat is maya. Het is vreemd, wreed en onbezonnen. Ik denk liever. Ik voel liever. Ik hoef niet te spreken. In mijn hoofd kunnen dingen kronkelen en wriemelen. Ze kunnen kolken en draaien en keren. Het is water dat geen ijs wil worden. Schilderijen met natte olieverf.

Ik hoor hen ook niet meer. Ik mis het niet. Ik los op in de koffie die ik mezelf ’s ochtends zet. Ik verdwaal in de damp. Ik zweef een paar meter boven de grond en ga de stad in. Ik vlieg boven eindeloze rijen eentonig gekleurde auto’s. Onzichtbaar. Ik ben vrij.

[zondermens]

koffie

Leeg huis, vol van mezelf. Ik doe het licht aan en kijk in de spiegel, waarop mijn onvolmaaktheid me meteen in het oog springt. Zo weet ik dat ik geen narcist kan zijn, mocht ik daar weer over twijfelen.

Ik ben vaak verward, maar er zijn een paar dingen die ik zeker weet. Dat roken dodelijk is en dat ik graag vlucht. Dus ik steek een sigaret op. Ik vraag me af hoeveel ik er al gerookt heb sinds mijn 13. Nog niet genoeg, klaarblijkelijk.

Ik denk aan Saturnus en de tijd dat ik mijn grip op de realiteit verloor. Aan de stilte in mijn bed en dat het eigenlijk nooit terug goed is gekomen. Ik leefde eigenlijk altijd al in een droom. Starend naar het plafond.

Kankernegativiteit, het is mooi geweest.

Ik open het raam, eet de zon op met mijn ogen en doe een koprol. Want dat helpt. Net zoals een uur niks doen en daarna heel hard schreeuwen. Ik stel vast dat gelukkige mensen helemaal niet weten hoe ze gelukkig zijn geworden. Er is geen dom vegetarisch recept dat het gat in de vorm van een ontbrekend leven kan vullen. Ze hebben gewoon geluk gehad.

Tevreden met die vaststelling zet ik mijn ochtendroutine verder. Ik maak koffie. Het koffiezetapparaat begint te roken en de tas loopt over. De zwarte stroom stopt niet en voor ik het weet ligt de hele vloer vol. Nog meer koffie. Het hele appartement vult zich en ik verdrink.

Dat was het dan. Geen leven dat voor mijn ogen voorbijflitst. Gewoon een lege kamer die zwart kleurt. Omdat ik hou van clichés, zie ik een stoel verschijnen. Met daarin een man die tegen me begint te spreken.

“Bipolaire dramatische kut.”

[zondermens]

Susan Sontag, As Consciousness Is Harnessed to Flesh

[zondermens]

Iets over liefde, dan maar?

Dat rooskleurige goud aan het einde van elke regenboog. En hoe toepasselijk die metafoor ook: zoeken en nooit vinden. Niet echt.

Enkel afspiegelingen ervan. In gedichten. In muziek. In kunst. Ik vind het in mijn narcisme en mijn hoop om ooit meer te zijn dan nu.

Soms vang ik er een glimp van op. In de schouders van een jongen op de tram, die een schuilplek bieden aan het meisje ernaast.  Of in de ogen van een bejaarde vrouw die die van haar levenspartner kruisen.

Het roept een leegte in mijn hart op. Een leegte die niet bedoelt is om te vullen met wat liefde is. Want liefde is vol van zichzelf en heeft niets nodig. Liefde geeft en straalt uit.

Cliché en geitenwollensokken mentaliteit. Maar wel waar.

Als ik terugkijk naar het pad dat ik heb afgelegd, vind ik enkel een meisje dat opgeeft. Dat krijst en smeekt bij wat een lichtpuntje had moeten zijn. Dat tevergeefs de brokken aan elkaar probeert te lijmen. Om vervolgens een spoor van vernieling achter zich te laten. Tientallen onafgemaakte probeersels en hartzeer als resultaat.

Geen wonder dat ik faalangst heb.

Wat ik denk dat liefde is, zit niet in mijn hart. Het zit in mijn amygdala. Gevoed door doodsangst en onderdrukking.

En daarom is het misschien beter om gewoon niet meer te proberen. Maar hoop doet leven. Meer dan dat, hoop doet onhoudbaar streven.

Dus ik blijf zoeken naar iets dat ik niet zal vinden. Niet voor ik stop met zoeken.