zondermens

[zondermens]

Ik zie in de verte het gevreesde einde. Ik knijp mijn ogen dicht en wacht in spanning op de storm die voorbij zal razen. Op de toren die neergebliksemd zal worden. Waar ik uit zal vallen. Op de grond zal eindigen. Zonder iets waarvan ik nog kan zeggen dat het van mij is. 

En dan, niets meer. Voorzichtig open ik mijn ogen weer en ik zie een leeg landschap. Geen karkassen. Geen kapotgewaaide huizen. Er hangt mist boven een weide, het is dauw en het is winter. Vanbinnen voel ik de echo van het breekpunt weergalmen. 

Ik probeer op adem te komen maar hoe meer ik er de controle over probeer te vinden, hoe meer ik die verlies. Hoe’n schone metafoor voor zoiets tragisch. Ik voel mij binnenstebuiten keren. Ik voel mijn ziel naar de achtergrond trekken. Ijl in mijn hoofd. Ik ben misselijk.

Er is niets overgebleven van de storm. Hij heeft geen enkel spoor nagelaten; ik eindig met enkel een herinnering en de drang om te smeken om voor heel even terug te mogen keren. 

Ijzige stilte. Achtergelaten. Koud gekwetst zonder om te kijken. De makkelijke weg gekozen. De weg naar vrijheid, vrij van mij. Mijn hoofd vult zich met onafgemaakte zinnen en chaos. Ik zie jou op flashforward terugspoelen repeat. 

Jij in jouw keuken. Jij in mijn zetel. Jij in mijn bed. Jij en je lach. Jij en je lach. Jij en je lach. Jij die voor mij uitwandelt. 

Een kreet van onmacht weerklinkt. En dan, rivieren en regen. Bergen en meren. Jij aan het bosbaden. 

Jij met je hand op mijn keel. Jij die weg stormt. Jij met het pareltje aan je oog. Jij tussen mijn benen. Jij met jouw vuist. Jij die je sleutels terug eist. Jij dansend met mij.

Jij in mijn dromen, 

ik bijt in jouw vingers. 

[zondermens]

Schrijf het van u af, zegt mama. Dus zal ik dat doen. Maar niet op de manier van schreeuwen en huilen en verdriet. Niet op de neerwaartse spiraal afglijden naar niksigheid en donker en zwart. Het gevoel dat ik heb is warm. En in de kern ervan zit liefde. Het gemis betekent enkel dat het iets heeft betekend voor mij. Ik wil niet terug kijken op deze relatie als zwart of wit. Het was wel degelijk grijs, ondanks de pieken en dalen die we beiden hebben gevoeld en zagen als oneindig op dat moment. Dat het nooit mocht of kon stoppen. 

We misten nuance, en die zal ik moeten leren cultiveren voor mezelf voor ik het ook kan aantrekken of laten weerspiegelen in een ander. De wereld is je klankbord. De wereld is niet van jou. Je bezit mensen niet. Zij jou ook niet. Je kan niets verliezen dat nooit van jou is geweest. Je geeft ze terug. Met dankbaarheid. De angst die ik altijd heb gehad: het op mijzelf staan omdat ik hulpeloos zou zijn alleen. Dat is waar het schoentje wringt. De afhankelijkheid van anderen omdat ik het niet alleen zou kunnen. Omdat het allemaal zo zwaar is. Maar ik maak het mezelf zwaar door zo te denken. Het kan even goed lichtvoetig. Het kan even goed lachen zijn en plezier en hard werken en discipline en weerbaarheid. Antifragiliteit. Dit was een les en het is oké om te voelen wat ik voel. Verdriet mag. Dat maakt mij mens. Maar eronder lijden is een keuze. Bedankt voor alles liefde. Het was prachtig mooi. Het was verschrikkelijk erg. Het was huilen en onmacht. Het was het pareltje dat ik aan je oog had geplakt. Je mooie lach, die prachtige lach. Het was dansen en feesten en seks. Het was overrompeld worden door je. Een wereld die open ging. Ik zag je als de oplossing voor al mijn problemen. Maar dat was je niet. Je liet ze me gewoon voor even vergeten.

[zondermens]

Liefde doet pijn. Waarom?

Omdat ik wil liefhebben, altijd en overal. Omdat ik u wil knuffelen totdat ge kapot zijt, uw rug gebroken is. Omdat ik uw hart wil opeten zodat het alleen van mij zal zijn. Ik wil u niet delen. Ik wil dat ge van mij zijt zoals dat ik van u ben.

Waarom lijkt het alsof iedereen er zo licht over kan gaan? Alsof liefde iets ongevaarlijk is. Alsof het u niet kan terroriseren in de nacht; alsof het u niet kan breken totdat ge huilend op uw keukenvloer ligt, in foetushouding. Houden van is verliezen, elke dag opnieuw. Uw geliefde moeten afgeven, elke dag opnieuw.

Ik geef mijzelf in mijn totaliteit aan u. Ik wil u mijn hele wezen geven. Ik ben van u. Ik wil dat dat doordringt. Ik weet dat ik intens ben. Ik ben intens, ik ben vuur en passie en eerlijkheid tot het pijn doet. Ik ben doordringende blik. Ik ben eenzaamheid en verdriet. Ik ben onuitgesproken lelijke gevoelens die woorden niet beschrijven kunnen. Ik ben pijn en verleden en kut. Ik ben te veel van het slechte; hoe goed ge mij ook vind.

Ik ben altijd al te veel geweest. Ik ben schreeuwen, krijsen, machteloosheid. Ik heb geen macht over u. Geen controle. Gij zijt een mens. Gij zijt uw eigen wereld. Ik ben geen wereld. Ik ben van u. Ik hang wanhopig aan een draadje aan u vast. Een draadje dat kan breken, elk moment, onvoorzien, plots. Het is zo snel gebeurd en ik wil er alles aan doen om dat te voorkomen.

Niemand heeft lief zoals ik dat doe. Niemand klauwt en grijpt. Niemand verliest zichzelf in de ander. Mensen lijken zo zelfzeker op zichzelf, en kijken naar hun geliefde met tedere ogen, kunnen afgeven, kunnen laten zijn, kunnen lachen en lichtvoetig en geven zich niet volledig.

Ik wel. Ik wil zoveel. Ik wil u en zelfs dat is niet genoeg. Ik wil meer dan u. Ik wil de hele wereld voelen. Ik wil magie en God. Ik wil liefde overstijgen. En gij zijt maar een mens. Dat is mijn les. Ge zijt maar een mens. Ik mag niet zoveel van u laten afhangen. Ik mag mijzelf niet definiëren door u.

Het doet pijn. Het doet zoveel pijn. De leegte in mijn zonnevlecht. Het zwarte gat dat alles naar binnen zuigt om het te reduceren tot niks. Ik maak alles kapot dat ik aanraak. Ik ben angst en verlies dat zich voortplant tot meer van hetzelfde. Een cyclus waar ik maar niet los van kom. Ik ben geketend aan mijn lot.

Ik wil mij gedragen als een Messias. Heilige gedachten, zonder ego, geen aardsheid. Ik wil mij wanen in de hemel. Het donker en het licht. Ik heb nooit echt van de kleur grijs gehouden.  

Ik geef woorden over. Mijn gedachten zijn als brandend zuur. Waar is mijn schoonheid? Mijn vleugels? Mijn acceptatie van de werkelijkheid zoals deze is? Waarom kan ik niet gewoon laten zijn?

Ik wil meer en meer en meer. Meer dan mogelijk is. Liefde is blij zijn met weinig. Liefde is eigenlijk helemaal niet wat ik dacht dat het zou zijn. Liefde is niet passie of hartstocht. Liefde is van de wereld, praktisch en kleine dingen. Liefde is eigenlijk heel erg gewoon. Rustig. Vredig. Content. Aangenaam. Niet veel meer dan dat.

Dit gaat mijn zwarte gat nooit kunnen vullen. Ik weet niet wat dan wel.  

[zondermens]

Geluk zit in een klein hoekje van een veelzijdige kamer die zich in mijn hoofd bevind

Het draait om sterven en wedergeboorte

Stervende gedachten en de gevoelens die ermee gepaard gaan

Bloedrode gedachtegedaantes die opfikken in een grote vlam

Het loslaten van zelven

Van gevoelens

Het is zoeken naar de rust die ik nodig heb

Het is niks laten blijken

Het is mensen en hun verhalen mij niet laten beïnvloeden

Sterk in mijn schoenen staan, sporten en zelfvertrouwen

Het is terug staren in het oog van de vijand

En zien dat hij al die tijd een vriend in vermomming was

[zondermens]

Een boom die zijn bladeren verliest

Een kale stam die over blijft

De winter is niet ver weg

En ik ben bang voor

Het donker dat terug zal komen

Verlaten en verlaten worden

Ik mis je

Ik mis jullie allemaal

[zondermens]

Je hebt me zo vaak gewezen op mijn vergeetachtigheid. En nu, vergeet ik je stem, je gezicht. Ik wil je herinnering niet kwijt raken. Kom asjeblieft op tijd terug, om mijn geheugen te verversen.

[zondermens]

dikke knuffel

En, waarom niet eens van geluk spreken?

Van paarse hemels, tot rode dwergsterren. Van vuur en lachen en dansen. Het reizen. Onderweg zijn naar het paradijs. De vrijheid, zo dicht bij huis. Het nestelen in aquamarijn fluffy dekentjes. De psychedelisch oranje kermis. Liefde, een zielsvriend. Nostalgie. Met jou op een matrasje op de vloer. Groene fluo-paarse fractalen die me doen denken aan een oerwoud. Ik mis je niet. Ik zal je altijd meedragen. 

Een donkere kamer. Dikke dampen rook. Bulderlachen. Verbonden voor een nacht, een paar, een festival, een tent. Warmte en schoonheid en gras. 

Vriendschap vloeit en kan niet ontnomen worden. Vriendschap lacht naar mooie mensen. Heeft lief zonder te veel woorden. Vriendschap haakt de armen in elkaar, zingt en danst.

Vanaf nu heb ik het leven lief. Vanaf nu ben ik moedig. Vanaf nu is er overvloed.

[zondermens]

2010

Toen ik jong was, te jong, wou ik verdwijnen in landschappen die ik niet kende. Ik zocht het avontuur op plekken waar ik eigenlijk niet hoefde te zijn.

Ik reed zwart op treinen. Ik reed naar Amsterdam, terwijl ik eigenlijk op school had moeten zitten. Ik ging naar een plek in West-Vlaanderen, om daar non-verbaal te worden in een groep mensen die eigenlijk te oud waren voor mij. Ik reisde naar Aarschot, en vond daar een tijdelijke beste vriendin. Ik had een toxische relatie met iemand uit Tongeren. Ik deed voor de eerste keer cocaïne met iemand uit Genk. En ik verloor mijn hart voor de eerste keer aan iemand uit Diest.

Ik heb altijd naast het platgetrapte pad gelopen. Ik wou meer. Ik wou breed en wijd. Ik wou opstijgen in het onbekende. Maar bovenal, wou ik vluchten.

De realiteit is dat ik niet functioneer in wat dichtbij en klein is. In het dagdagelijkse. In écht contact. Ik heb er kilometers tussen nodig om mij op mijn gemak te voelen. Ik wil niet settelen. Ik wil niet hier en nu. Ik wil daar en verder.

Is dit de kern van waarom ik me zo anders voel? Ze zeggen dat ik sociaal gehandicapt ben. En ik kan daar inkomen. Maar waarom lukt het mij zo moeiteloos met zij die mij nooit echt zullen kennen?

Er is angst en er is moed. Er is te weinig en te veel. Er is strijd en er is de vlucht ervan. Zwak en sterk. Ik draag ze allebei.

Ondertussen ben ik ouder en rijd ik niet meer zo veel met de trein. Ik ben tot stilstand gekomen. Maar iets in mij knaagt. Ik wil meer en hoger.

De treinreizen hebben mij getekend. Er liggen nog altijd kilometers tussen mij en zij van wie ik hou. Ze liggen enkel vanbinnen.

[zondermens]

May I only speak in Poetry

Het is een zonde. Zo jong en zo alleen. Bloemen en onkruid groeiend in haar hersenpaden met geen flauw benul hoe ze haar weg erdoor ging banen. Op automatische piloot reed ze. Niemand die haar koers bijsturen kon. Niemand waarvan ze de wegaanwijzingen geloofde. Smachtend naar een sterke hand die haar bij haar nekvel zou nemen, haar zou kneden tot iets concreet, iets duidelijk, een persoon, iets dat bestaan kon.

De paradox van haar leven was dat ze vrij wilde zijn maar in iemands handpalm wilde rusten, om nooit boven de randen van haar koninkrijk uit te hoeven kijken.

Wat als ze nooit de zachte lakens van zich had afgeslagen? Was het beter geweest als ze was gebleven waar ze was, als ze nooit die hongerige steken in haar buik had gevolgd?

"Ga!"

Ontdek waar je vandaan komt. Ontdek waar je naartoe kan. Keer het existentiële probleem tot in zijn kern binnestenbuiten en weet uiteindelijk wie je bent. Weet alles. Vind uw grond. Begin er als een gek in te graven. Duw tegen uw plafond tot het dak van uw hoofd niet meer verder kan. Begin er gewoon aan. Bevraag alles. Sla uw spiegelbeeld kapot.

De tegenstrijd van verlangen naar controle en vrijheid in de vorm van kennis.

Ze was een ram; mensen moesten wijken voor haar. Ze liep, rende door tuinen, knakte stelen kapot onder haar voeten, scheurde bladeren van struiken. Ze spuugde op het trottoir van haar ziel. Ze was kwaad dat ze ooit geboren was geweest. Dat dit haar was aangedaan. Dat dit alles moest bestaan.

Bestaan was een helse betovering van de geest. We zijn onder hypnose. Leven als zombies. Gekweld en bedeesd. We willen vrij zijn, maar de wijn houdt ons in bedwang. De ketens van begeerte: het engelengezang. De zachte muziek die klinkt in onze buiken als we weer met schuldgevoel toegeven aan de sirenes van het buffet dat ons wordt voorgeschoteld. De tuin van Eden. Het mag. Maar neem er de gevolgen wel bij. Wees verantwoordelijk voor het zijn van vrij.

We willen graag geloven dat verlichting inhoudt dat ge niet langer belast zijt met de verantwoordelijkheid voor uw problemen. We willen graag geloven dat alles makkelijk wordt als de ketens zijn afgeslagen. Is dit echt zo? Of rennen we gewoon weg in de mist van apathie en cynisch bespot?

Stel alles in vraag tot ge uw eigen staart achtervolgt en de hondsdolheid toeslaat, tot uw gevoel van eigenheid is weggerot.

"Er moet een balans zijn."

Een fluisterende windgolf doet haar tot stilstand komen. De gedachtentrein houdt halt. De zinnen in kale tunnels onder het station lachen in uitroeptekens.

"Wees eens stil."

Stations zijn in beweging en ik ben mee op reis. Drukte. Een afstandelijke verbondenheid. Hier ben ik thuis. Ik laat de mensenmassa over mij heenkomen.

Kijkt niemand dan echt? De boodschap wordt uitgeademd in elke mogelijke vorm van symboliek. Ben ik gek? Of kent gij de weg gewoon niet? Ik vraag het aan arrogante voorbijgangers, die mij met hun tas in de ene hand en hun telefoon in de andere, verstrooid aankijken. Alsof ik verdwaald ben. Alsof ik geld nodig heb. Ik ben niet verdwaald, denk ik.

We kunnen het niet weten. Het schrille contrast der perspectief zal nooit echt naast elkaar gelegd kunnen worden. We zijn gewoon: gij daar en ik hier.

De dualiteit, ons plezier. De dans. Het vertier. Ik neem er vrede mee. Vanaf nu, elke dag opnieuw.

Ik loop kalm naar de gele deur, in een zijsteeg van de tunnel en vind daar mijn tuin van Eden terug. Grasgroene velden met lelieblanke bloemenkelken verwelkomen mij alsof ik nooit weg ben geweest.

Geen geren en gevlucht meer. De cirkel is rond. Ik ben terug in mijn zachte handpalm, het beginpunt, mijn grond.

Ik doe het licht uit, trek de lakens over mij heen. Terug bij af. Helemaal opnieuw.

En toch kan ik niet meer terug.

[zondermens]

“as you get older, you realize that you’re not always right and there’s so many things you could’ve handled better, so many situations where you could’ve been kinder and all you can really do is forgive yourself and let your mistakes make you a better person.”

— Unknown

[zondermens]

Google doc gelooft in mij

[zondermens]

Als er één ding is dat ik zal blijven doen, dan is het creëren.

[zondermens]

Louise Glück, from ""Averno", Averno

[zondermens]

Mijn lichaam is een huis

Een huis van herinneringen

Ik moet er de zekerheid vinden

Die ik niet vind in de wereld

Want alles loopt anders

Dan dat ge het verwachtte

En dan zit ge daar, in de tuin

Met een jointje in de hand

Met u haar rood geverfd en een vinger vol acrylverf

En ge denkt

Aan alles dat ge beter had kunnen doen

Aan spijt en honing

Aan thee en herfst, het herinrichten van u woning

Ik wil je alles vertellen

Maar ik vind niet de woorden

Er zit angst in mezelf

Het heen en weer gaan tussen

De blauwe hemel, bossen en bomen

Tussen gedachten en dromen

Tussen spijt en honing

Mijn lichaam is een huis

Ik maak er beeldhouwwerken van fantasie

Mijn lichaam is een voertuig

Het duurt niet lang

Voor ik slip

[zondermens]

Andrea Gibson, Lord of the Butterflies

[zondermens]

“Nothing ever ends poetically. It ends and we turn it into poetry. All that blood was never once beautiful. It was always just red.”

— Kait Rokowski

[zondermens]

dawn comes knocking

on no- man land's door

the door opens, but, as she expected

the room is empty, the lights are off

unbothered, she starts her spiel:

"I know you're there my friend,

a door cannot open by itself,

something in you wants me to come in.

you feel safe here, in the shadows

but from nothing, everything has erupted.

there's force and passion within these dead, wide

open fields and life is impatiently pushing

below the surface, to come up, to grow."

A long drawn - out sigh interrupts her emotional

display. An old man's voice rises from the

gloomiest corner of the room, he whimpers:

"You're naive, Dawn, a young soul.

You are used to spring,

and the start of new days. You're unaware

of the cruelty of the night. It precedes you.

I have seen death, decay, monstrosities

and pure evil. What good can life

bring me, if it doesn't last, if it hurts?”