#fragmenten

[homoerotisch]

why has anyone bothered to write a kissing scene after annie proulx wrote this in 1997

[twafordizzy]

VS Naipaul beweegt zich tussen realiteit en theater

Het achterste beeld is de sculptuur van de Griekse geschiedschrijver Polybius; bron beeld: warontherocks.com In een bespreking van Flaubert’s roman Salammbô, vergelijkt essayist V.S. Naipaul (1932-2018) Flaubert met Polybius (200-118 v.Chr.). Polybius was een Grieks geschiedschrijver, die veldslagen beschreef die hij, onder begeleiding van de Romeinen, meemaakte. Polybius heeft Carthago zien…

[mijnniemandsland]

Chips.

De eenvoud van een alledaagse snack zoals chips lijkt op het eerste gezicht weinig ruimte te bieden voor diepgaande analyses. Toch, wanneer deze lekkernij per ongeluk op de grond belandt, onthullen de verspreide stukjes een onverwachte wereld van orde en variatie. Door systematisch de patronen van gevallen chips te bestuderen, kunnen we een verrassend consistent gedrag vaststellen, waarbij er…

[polldermodel]

heb je De film van Ome Willem gekeken?

Ja, helemaal/grotendeels

Gedeeltelijk

Een paar afleveringen hier en daar/fragmenten

Nee, maar ik heb er wel van gehoord

Nee, en ik heb er nog nooit van gehoord

[dashalbrundezimmer]

sechzigstraße // köln nippes

the two neon signs in nippes are both in very good condition and in fragments. there is an appeal to both forms of appearance, but hopefully there is a future for the second.

einmal sehr gut erhalten und einmal in fragmenten präsentieren sich die beiden neonleuchtschriften in nippes. in beiden erscheinungsformen liegt ein reiz, bei der zweiten gibt es hoffentlich aber noch eine zukunft.

[redmoonlightmuse]

Ich merke, dass ich immer mehr wie Dostojewski werde. Nicht aus Pose. Nicht aus Stolz.

Sondern weil sich etwas in mir verfestigt hat – leise, aber endgültig. Ein Blick auf die Menschen, der zu viel gesehen hat.

Zu viel Gerede, zu wenig Dasein. Zu viele Versprechen, die bei der ersten Träne verdampfen.

Ich spüre es daran, wie ich schweige. Nicht, weil ich nichts zu sagen hätte – sondern, weil ich weiß, dass kaum jemand wirklich zuhören würde.

Ich rede, ja – aber nur noch in Fragmenten. In Literatur. In Zwischenräumen. Meine Enttäuschung trägt keinen Groll. Sie trägt einfach Müdigkeit.

Müdigkeit, die nicht heilt. Müdigkeit, die bleibt.

Und ich sage das nicht laut. Ich trage es in mir. Wie Dostojewski seine Verachtung nicht schrie – sondern niederschrieb.

Wie er liebte, trotz allem. Aber nicht mehr mit offenen Händen, sondern mit Tinte. Ich verstehe das jetzt.

Und ich weiß: Die Menschen meinen es gut. Aber gut gemeint hat mich nie gehalten.

Nur das Schreiben hat das.Nur die Dunkelheit, in der niemand von mir verlangt, dass ich leichter werde.

Ich werde nicht verzeihen und den Schmerz einfach los lassen. Ich werde schreiben. Und das ist genug.

-Azada

[ochtendstorm]

Ik kan schreeuwen over het schreeuwen maar niet over waarover ik schreeuw

Ik heb pijn, Ik heb bloed, Ik heb op tilt slaan en gekrijs Ik heb stampen en tranen en slaan en woede Ik heb wantrouwen en ik heb vastklampen

Ik heb vechten Ik heb vluchten Ik heb bevriezen

Ik kan je niet vertellen waarover Ik kan je geen flarden van beelden voorschotelen Ik kan je geen wie, wat, waar, wanneer

Ik kan je niet vertellen waarover ik schreeuw en misschien zou ik dan moeten stoppen met schreeuwen

maar ik schreeuw en ik bloed en ik krijs en ik gil

elke vraag die ik mezelf stel eindigt in meer vraagtekens elk feit dat ik tegenkom voelt als onterecht, niet-echt, gelogen, bedrogen en vergroot

Ik wil je zo graag tonen, maar er is hier niks Ik heb geen flarden, geen fragmenten, geen beeld, geen geluid

als een cassette die enkel storing geeft,

ik wil zo graag tonen ik wou dat ik het kon vertellen

maar hier is niks

[oldsardens]

Unknown Artist. Künstler des 20. Jahrhunderts - Abendliche Landschaft Mit Antiken Fragmenten

[halfbegrepen]

Fragmenten uit de brieven van Katherine M. Woodlock (°1837, Dublin) aan Guido Gezelle, die in de jaren 1860 via briefwisselingen als haar biechtvader optrad

[Bron: Gezelles Brieven Online (archief)]

[schibborasso]

Artfusion Zines (Hai-Life | Zutt & Honig) by MAXhjk (dedicated to paul stein†) ende der 70er, anfang der 80er initiierten die grafik-designer und künstlerfreunde hj.kropp und paul stein das zine-projekt artfusion. es erschienen 5 print-ausgaben und imitierte vorzugs-ausgaben mit original-grafiken und gimmicks. 2018 redesignte hjk eine neue artfusion #6 aus noch vorhandenen fragmenten des damals geplanten heftes als e-zine. seitdem erschienen 53 online-ausgaben mit über 1600 seiten. möge die übung gelingen...

[brilmans]

Vangst van de dag 13-01-2025

Het was vandaag vooral fragmenten sprokkelen op de Zandmotor. Maar ook dan levert de Zandmotor leuke dingen op: een fragment van een kootje van een reuzenbever, een tand van een witte haai zonder de wortel, een (sub) fossiele incomplete schaar van een krab en een zo bewerkt stuk bot.

[homoerotisch]

Søren Kierkegaard, in a letter to his niece Henriette Lund, 1847

[sae-something]

Hi, ik heb een vraagje voor als je tijd & ruimte & zin hebt. Ik heb deeltjes, maar nu niet extreem aparte deeltjesdeeltjes, maar mijn therapeut vindt het een goed idee om dat te zeggen aan mijn vrienden zodat andere mensen bijvoorbeeld ook in bepaalde mate de jongere deeltjes mogen kennen. Ook een beetje om het 'ik ben alleen' van die stukjes iets meer te verzachten. Ik weet alleen helemaal niet hoe ik dat zou moeten vertellen. Hoe is dat bij jou?

Hey jij, mijn antwoord heeft even op zich laten wachten want ✨blindedarm-ellende✨, maar hier ben ik dan eindelijk :) Hopelijk heb je nog iets aan mijn reactie!

Ik heb jaren geleden wel redelijk wat vrienden erover verteld, toen ik eigenlijk nog niet zo lang bezig was met het ontdekken van (en werken met) delen. Wat ik toen dacht te weten over m'n delen was echt vrij minimaal en basaal (zie ik nu). Ik had toen ook nog erg het gevoel dat ik altijd moest weten 'wie ik was', bijvoorbeeld. En ik dacht dat alle delen super 'welgevormd' moesten zijn met eigen naam etc., iets wat ik nu heb losgelaten. Ik heb er soms spijt van dat ik toen bepaalde details heb verteld aan best wat mensen. Het voelt alsof ik niet zorgvuldig genoeg ben omgegaan met iets wat zo kwetsbaar is.

Wat wel fijn is, is als goede/veilige vrienden in het algemeen weten dát er deeltjes zijn, dat er trauma is, dat er een zwaar therapie-traject loopt. Nu kan ik tegen een enkele vriendin dichtbij bijvoorbeeld dingen zeggen als "therapie was goed, maar ook wel zwaar, er zijn een paar kleintjes in paniek van binnen". En soms kan ik dan uitleggen, er is iemand die [xyz] voelt/wilt/denkt, er is iemand die bang is voor [abc]. De dichtbije vriendinnen kunnen dan ook een beetje lief en troostend reageren.

Ik heb zelf absoluut niet de behoefte om helemaal als jong deel tijd door te brengen met mijn vrienden, ik wil ook niet dat mijn vrienden gaan vragen "is [deel] er nu?" of zo. Het zweet breekt me uit als ik eraan denk, eerlijk gezegd. Maar iedereen is daarin anders en sommige mensen vinden het juist wel fijn als dat er meer is. Voor mij is het voldoende dat dat er in therapie is en ik heb één tumblr vriend die veel delen (her)kent.

Mij helpt het in het algemeen het meest als ík de deeltjes meer 'bij me kan nemen', maar dat is wel echt iets wat al jaren werk vergt en dus niet iets voor snelle resultaten zeg maar. Maar dat is voor mij het meest waardevol. Dat ik merk dat nu ook bepaalde delen beginnen te weten: als ik heel bang ben dan kan ik vriendin X een emoji sturen. Of: als ik heel hard moet huilen dan kan ik vriendin Y bellen. Dat eigenlijk de veilige steun die ik in het hier-en-nu heb begint door te sijpelen naar binnen.

Daarvoor is het wel heel fijn als vrienden weten dat er in mij 'meisjes wonen die alle pijn van vroeger dragen en soms in de war zijn met vroeger en nu', maar ze hoeven echt niet specifiek de delen te kennen. Dat laatste is ook moeilijk omdat ik op inmiddels zoveel delen en ook zoveel flitsen/fragmenten zit dat ik het zelf niet meer bij kan (of wil) houden. En wat jij ook schrijft, ze zijn vaak niet zo 'apart' of los van elkaar. Ik probeer er 'gewoon' (heel moeilijk) te zijn voor alles wat er opkomt.

Qua hoe het vertellen zou ik aanraden om bij één iemand te beginnen omdat het ook best wel effect kan hebben van binnen als je erover gaat praten. Hoe ik dat heb gedaan is dat ik dan iets heb gezegd van: je weet wel dat ik therapie heb en zo, mag ik je misschien wat meer uitleggen van wat ik daar doe en hoe dat gaat? ik probeer om ook de mensen om me heen wat meer te betrekken met waar ik mee bezig ben en zou jou graag daarin toelaten ook.

En dan leg ik eigenlijk heel basaal uit; vroeger zijn nare dingen gebeurd (als je vriend(in) nog helamaal niet weet dat je trauma hebt vergt dit misschien wat meer uitleg) en als kind kon ik die dingen helemaal niet dragen. Om goed te overleven heeft mijn hoofd dat opgelost door eigenlijk steeds een deeltje te maken wat bepaalde ervaringen vasthoudt, zodat ik dat niet hoefde te voelen of weten. Nu in therapie proberen we te luisteren naar alle deeltjes zodat niemand van binnen meer alleen hoeft te zijn.

Als ikzelf mensen iets vertel moedig ik ze altijd aan om alsjeblíéft vragen te stellen, want dat helpt mij heel erg. Daarin kun je even kijken wat voor jou zou kunnen helpen. Misschien ook nog wel iets om even in therapie te bespreken, zijn er deeltjes die bepaalde dingetjes zouden willen zeggen tegen een vriendin? Zijn er dingen die echt nog eventjes níét gezegd mogen worden?

Voel je vrij om me nog een berichtje te sturen, je mag ook naar me typen hoe je het zou vertellen aan een vriendin om te 'oefenen' met woorden vinden. Mijn antwoord kan nog wat langer duren omdat ik nog niet zoveel/lang rechtop kan zitten, maar mijn inbox staat altijd open voor je <3

Liefs!

[elliirey]

Maken van eindbeeld: beste fragmenten van elk kunstwerk samenbrengen tot 1 eindbeeld

-> alle tekeningen ingescand -> beste fragmenten uitgekozen -> in Photoshop samengebracht tot 1 tekening (=eindbeeld) -> eindbeeld afgeprint

[z428]

Weitergezogen, angekommen, zumindest örtlich. Die Stadt verbirgt sich noch hinter viel zu vielen Menschen. Enge Gassen, hohe alte Fassaden, überall Düfte und Klänge. Überwältigt. Sammeln, heute: Die Texte, die entstehen aus den ganzen Worten und Fragmenten, die vorbei treiben und nur teilweise hängen bleiben. Und alles, was sonst so ungesehen am Wegesrand bleibt. 

#venezia #outerworld #travel #other_cities

[juzjuz]

Etel Adnan, Die Schönheit des Lichts, Aki Verlag, 2024, Zürich.

Es ist das Licht, welches die Welt in Farbe taucht und Etel Adnan, die dieses einfing. Als Lyrikerin und Künstlerin betrachtete sie die Schönheit in der Beständigkeit und Veränderung ihres Umfeldes. Das Visuelle als Ausdruck und das Festhalten ihrer Wahrnehmung auf Papier bzw. Leinwand. 

Sie zeichnete mit Tusche als Praxis der Meditation, als Achtsamkeitsübung um Gedanken zu ordnen und zu fokussieren. Ihre Gedichte dagegen sind Sprachrohr der sozialpolitischen Geschehnisse und Zusammenhänge der Gegenwart. Gegen Krieg, mit tragischen Fragmenten, die für uns heute Vergangenheit sind. Zwangsläufig oft düster und tragisch, ihre Worte stark mit dieser Geschichte verbunden. 

Das Buch ist ein Austausch über grundsätzliche Fragen der Wahrnehmung. Über politische und gesellschaftliche Geschichte, das Aufwachsen mit einer streng griechisch-orthodoxen Mutter und das Leben in Zeiten des Libanesischen Bürgerkriegs. 

Vor allem aber auch darüber, die eigene Hoffnung und innere Gelassenheit in äußere Stärke und Willenskraft zu verwandeln. 

Es ist eine kleine Reise durch die Zeit innerhalb eines sehr persönlichen Gefüges. Ein Gespräch zwischen Etel Adnan und Laure Adler, dem wir als Leser:innen lauschen. Ein zuhören und beobachten zweier Personen, die sich austauschen und näher kommen.