1-damlagozyasi - Tumblr blog

[1-damlagozyasi]

Toprak kızar mı bana,kalıcı misafiri olduğumda...

[1-damlagozyasi]

Karanlığımın ışığı olan sen, beni bir ömür boyu karanlığa mahkum ettin.

[1-damlagozyasi]

Bulutun içindeki yağmur damlası gibi yüreğim, görünmeden fark edilmeyi bekleyen...

[1-damlagozyasi]

Sesimdeki rengi duyabiliyor musun?

En ıssız dolaştığımız sokaklarda.

Bağırsam usulca geceye doğru,

Ses verir mi ay bana?

Bir yıldız düşürsem kalbime,

Kalbim olur mu eskisi gibi?

Söylesenize,

Acıma şahit olan sokaklar...

[1-damlagozyasi]

Bir kar tanesi düştü yüreğine...Sıcak kalbi, o kar tanesi ile git gide soğumaya başladı. Soğudu, soğudu...Buz gibi oldu. Güneş bile ısıtamadı soğuk kalbini...O kadar çok buzla karşılaştı ki kalbi, artık ısınmak nedir bilmiyor. Bildiği tek şey soğuk...İçini buz gibi edicek bir soğuk...Olaylara eskisi gibi yaklaşamıyor çünkü korkuyor kendisi yüzünden başkasının canının yanmasından...Korktuğu için geri çekiyor kendini...Ama bunu kimseye farkettirmiyor çünkü biliyor farkederlerse neden diyeceklerini...Söylese içindeki soğukluğu, demiycekler mi senin bir suçun yok diye. Diyecekler. Ama her şey ortadayken buna inanmak sadece kendini kandırmak olur. Kötü bir amacı yoktu belkide...Ama kötü sonuçla sonlandı. Sadece bir olaya karşı çıkmadığı için. Düşünemedi o an neyin ne olduğunu...Öğrendiğinde kalbine bir buz parçası girmişti sanki. Soğuk ve acı verici...Şimdi napıcaktı o? Bu buz parçasının altında ezilmeyecek miydi kalbi? Ezilecekti, bir cam misali paramparça olucaktı. Tek fark cam kırıldığında ses çıkartabiliyor ama onun kalbi bin parçaya da ayrılsa tek bir ses bile çıkartamıyordu...

[1-damlagozyasi]

Güneş batmayı unuttu sanki,

Ay saklandı zifiri karanlığa.

Yıldızlar parlamıyor eskisi gibi,

Duygular hep bir boşlukmuş gibi...

[1-damlagozyasi]

Okyanus içindeki varlıkların hepsini bilemez.

[1-damlagozyasi]

Duygular ne hızlı değişiyor değil mi? Daha az öncesine kadar gökyüzünde uçan bir kuştum, şimdi ise bomboş hislerim...Sanki ruhu çekilmiş bir bedenden farksız...Diyor ruhum:

Ben bu bedene ait değilim! Benim buradan çıkmam gerek. Ama istemeklede olmuyor. İçimde ne kadar çırpınsada dışarıya çıkamıyor. Sesini sadece ben duyabiliyorum, başkası değil. Çığlıklar atıyor bazen ama sanki attığı çığlıklar sessizliğe karışıyor. Ne kadar çok çığlık atarsa o kadar çok sesi çıkmıyor. Kendini yırtıyor dışarı çıkmak için ama olmuyor, güçsüz düşüyor, kendini dizlerinin üstüne bırakıyor, artık anlıyor buradan hiç çıkamayacağını...Kaderine boyun eğiyor, tamam sen kazandın artık diyor. Ben kaderime râzı gelirim;acılarımla, dertlerimle yaşarım. Ama şunu unutma ki; benim sessiz çığlıklarımı duyuramam, dertlerimi içime atmam sadece ve sadece senin suçun diyor. Sen suçlusun! Beni battığım bataklıktan çıkmama izin vermedin! Aksine beni daha da dibe batırdın! Şimdi söylesene böyle yaşayabilecek misin? Duyguların, ruhun hesap sormayacak mı sana? Soracak. Hatta onların hesap sormaları altında ezileceksin! Pişman olucaksın. Keşke diyeceksin, keşke... Keşke acılarımı içime atmasaydım, keşke hayata yenilmektense onunla savaşsaydım diyeceksin! Tabiki hiç bir şey için geç değil... İstersen şimdide emin adımlarla hayata yürüyebilirsin. Ama ne var biliyor musun? Sen tam bir korkaksın! Cesaret edemezsin sen duygularını başkalarına anlatmaya...Korkarsın insanların sözlerinden, davranışlarından... Halbuki ne büyüttün dışa dönük olmayı...Zor muydu içindekileri dışa dökmek...Kolaydı ama sen zorlaştırdın. Nolucak senin sonun? Nolucak bizim sonumuz? Sence de artık beyaz koyunların içindeki kara koyun olma zamanı gelmedi mi? Geldi...Artık istasyondaki son trene yetişmen için koşman gerek...

[1-damlagozyasi]

Bulutla savaşan kuşmuşum meğerse...

[1-damlagozyasi]

Gül açmaktan vazgeçse, bahar eskisi kadar renkli olur mu?

[1-damlagozyasi]

En karanlık bulutun ardında bile güneş ışığı vardır.

[1-damlagozyasi]

Hayat taşlı bir yoldur bazen..

[1-damlagozyasi]

Güneş batmayı unuttu sanki...

[1-damlagozyasi]

Gecenin karanlığını aydınlatmaya yetmedi yıldızlar...

[1-damlagozyasi]

Her mutluluğun sonunda bir hüzün, her hüznün sonunda bir mutluluk var mıdır?

[1-damlagozyasi]

Tam bitti dediğimizde başlar hayat...

[1-damlagozyasi]

Gökkuşağı kadar renkli, siyah kadar karanlıktım.