akarterei

[akarterei]

Κουρασμένη απ'την τόση μέρα, έστειλα σ' ένα φίλο μου τη βραδυνή θέα απ' το πίσω μπαλκονι.

Ένας προσεκτικός θεατής θα παρατηρούσε πως άπληστα τα είχε όλα: από μπουγάδες στα κάγκελα, μέχρι τζαμιά κι εκκλησίες, δέντρα, πουλιά και σχεδόν στη μεσή καμαρωτά το κίτρινο φεγγάρι.

Εκείνος πάλι έλεγε πως εκεί που βρίσκεται ξεδιάντροπα τα σύννεφα δεν υποχωρούν και κρύβουν αναιδώς μια σχεδόν πανσέληνο.

[akarterei]

Eίχες δίκιο μπαμπά, τα σύννεφα είναι όμορφα.

[akarterei]

Κατά μια έννοια ο πόνος, ο πόνος των άλλων λέω, μ'εσωσε απ'τη σαπίλα.

Τί κι αν διαπερνά το σώμα μου; Τί κι αν γίνεται δικός μου μόνο για λίγο;

Κάποιες φορές με κάνει να νιώθω εγωιστικά χρήσιμη, πως δεν είμαι "απλό" γρανάζι, είμαι κάτι καλύτερο.

Γιατί εγώ αυτόν τον πόνο τον παίρνω και τον μετουσιώνω σε κάτι άλλο.

Τον παίρνω, τον αξιολογώ και σου δίνω άσυλο.

Τι σημαίνει άσυλο;

Έπαψες να πονάς;

Όχι. Αν αποκτήσεις ελπίδα όμως για κάτι καλύτερο σημαίνει πως όλο αυτό δεν είναι μάταιο.

Σημαίνει πως ο ρόλος που αποφάσισα να υποδυθώ δεν είναι μάταιος.

Ωστόσο αργότερα, ας πούμε ένα πρωί σαν κι αυτό που περιμένω το λεωφορείο και έχω χρόνο για σκότωμα σκέφτομαι πως τα πάντα πάντα ήταν, είναι, και θα είναι ματαία.

Και είμαι εντάξει μ'αυτό.

Δε με νοιάζει ο ρόλος, ούτε η ματαιότητα, ούτε το να μην είμαι μηχανή, ούτε να είμαι κάτι άλλο, ούτε να μαι κάτι καλύτερο (από τί;)

Με νοιάζει, μέσα απ' αυτό που είμαι και μπορώ, να δίνω δικαίωση ή πρόσκερη ανακούφιση

Στον πόνο

Μέσα στον οποίο όλοι μας γεννηθηκαμε κι όλοι μας γέννησαμε, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο.

Κατ' αυτήν την έννοια ο πόνος, ο πόνος μας λέω, με κάνει να γλιτώνω απ'τη σαπίλα.

[akarterei]

Διαβάζοντας τετράδια άλλων προσπαθώ να βρω δικα σου ίχνη.

Πείθοντας τον εαυτό μου ότι όσο ξεχωριστός και να σαι, κάποιες κοινές ραφές θα έχει για όλους σας ο ψυχισμός του καλλιτέχνη.

[akarterei]

Έχω ένα ακορντεόν ξεχασμένο στο πατρικό μου.

Δεν είναι ξεχασμένο, εγώ το αποφεύγω.

Το αιτιολογώ λέγοντας πως έχει χαλάσει το "μι".

Μη.

Μη κρίνεις ίνα μη κριθείς.

Μη λες αυτό που σκέφτεσαι αν δε θες να γίνεσαι φορτικός ή φορτική.

Μίλα αλλά μην επιθυμείς.

Και κάπως έτσι,

έμαθα να δικαιολογώ τ'αδικαιολόγητα, να δέχομαι τα ελάχιστα και να μ(ι) παίζω μουσική.

[akarterei]

Mια απλή μεσολάβηση

Μια απλή χειραγώγηση

Mια απλή καταδίκη.

[akarterei]

Μαρία: "Η αυτοκαταστροφή γεννά ιδέες."

Παύλος: "Είναι βέβαια και το πλαίσιο στο οποίο γεννήθηκε. Και η χώρα μια μήτρα είναι."

Δέσποινα: "Στην εποχή της οι ποιητές φυλακίζονταν γιατί ήταν οι δυσνόητοι του κόσμου."

Γιώργος: "Δεν τα κατάφερε. Ήταν πολύ ευαίσθητη."

Μιλάς, μιλάει, μιλάτε. Έχει πάει έντεκα παρά κι εσεις συνεχίζετε ακάθεκτοι. Λίγο ακόμα. "Μα να το πούμε κι αυτό."

Κι όμως,

Δε θέλετε αποδέκτη. Μάρτυρα θέλετε σ'αυτά που νομίζετε ο,τι ξέρετε.

Δημήτρης: "Ωχου, δε θα τελειώσουμε με τίποτε. Σηκωθείτε μη ντρέπεστε, κι εγώ θέλω να φύγω, έχω μωρό στο σπίτι...Ναι, ναι, βεβαίως, μόλις μιάμιση εβδομάδων."

Το μνημόσυνο στην πεθάμενη πέτυχε.

Φεύγω απαλά, πρόθυμα, σιωπηλά αγανακτισμένα. Χωρίς χαιρετισμούς.

Και εις άλλα με υγεία.

[akarterei]

Ξυπνάω. Είμαι πιο ήρεμη σήμερα. Πιο ήμερη.

Τριανταοκτώ σχεδόν χρόνια κι ακόμα δεν έμαθα να μην τυρρανιεμαι απ' την αγάπη.

Φέρνω συχνά στο νου μου τη φανταστική εικόνα σου από τότε που θα σουν δε θα σουν δεκαοκτώ, να έχεις στήσει ένα άμοιρο αρνί στον τοίχο, ναι αρνί, να το καλύπτεις με γάζες να πάρεις το σχήμα του, να αποτυπώσεις το θάνατο για τις εξετάσεις της τέχνης. Ξεραμένο αίμα. Δε σε ήξερα τότε. Φρέσκο αίμα να μου δώσεις, μπορείς;

Τώρα που σου γράφω, μόλις βγήκα από μια έκθεση. Μέσα σ'όλα, είδα και κάτι ανάγλυφα φτερά να πλέουν μέσα σε υφάσματα . Τα κοίταξα προσεχτικά μα δε μου κάνε ούτε το χρώμα, ούτε το υλικό. Σκέφτηκα πως εγώ δε θα τα φτιαχνα έτσι. Ούτε εσύ. Ο καθένας σχηματίζει τα φτερά του διαφορετικά.

[akarterei]

-Μα πώς κάθησε και τα σκέφτηκε όλα αυτά; Μήπως έπρεπε να είχε γίνει σεναριογράφος;

-Σχεδιάζει κόσμους. Κι αυτοί σενάρια είναι.

[akarterei]

O νους τρέχει αλλά τα πόδια απεργούν.

Υπάρχει ακόμα πολύ καλοκαίρι σε αυτό το δωμάτιο. Ιδρώνοντας από πάνω σου λέξεις χωρίς νόημα, λες ότι το μπλε παράθυρο με το δέντρο απέξω κάνει αυτό το μέρος να μοιάζει με νησί. Απαντώ πως είναι νησί αλλά δε μοιάζει.

Μην έχοντας κάτι άλλο να πούμε, συγκρίνουμε την απώλεια του μαυρίσματος στο δέρμα μας. Ξαφνικά λες πως σ'αρέσει πολύ το φως. Σκέφτομαι πώς κοιμάσαι μόνο στο σκοτάδι.

Μερικές φορές, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε ο ένας στην παρουσία του άλλου είναι απλώς να υπάρχουμε.

[akarterei]

Λέει πως νιώθει ανεπαρκής. Λέω πως αξίζει όσο αυτό που διαλέγει. Περνούν οι βδομαδες χωρίς την προκαθορισμένη συνάντηση.

Παρ'ολα αυτά, τις νύχτες ξεσκονιζω ελπίδες. Τις τιναζω σχολαστικά απ' τα μαξιλάρια του καναπέ, μην τυχόν έρθεις μια μέρα, καθήσεις πάνω τους κι ενοχληθείς.

[akarterei]

Κυνηγάω μια εικόνα, ένα έναυσμα, ένα γαμημενο πρόσχημα να ξεβράσω απ'το στήθος μου αυτόν το μαύρο οχετό από νυχτοπεταλούδες κι αγριολούλουδα που απόκοσμα φώλιασε.

Εκείνος θα τον ζωγράφιζε.

Εγώ, που δεν είμαι εκείνος, απλά ρωτώ:

Τι ώρα είναι τώρα και σκοτείνιασε;

[akarterei]

Είμαστε η μέρα με τη νύχτα.

Η νύχτα απορροφάει τη μέρα που κατασπαράζει την νύχτα. Αγρίμια αιώνια που μάχονται μέχρι τελικής πτώσης να καρπωθούν τον ουρανό.

Κανένας δε νικά. Ή και οι δυο. Ανάλογα πως θα το δεις.

Βλέπεις, η κοσμοθεωρία σου είναι ένας κόσμος μακρυά απ' τη δική μου.

Οι πορείες μας τεθλασμένες γραμμές στο διάκενο. Αστερισμοί φτιαγμενοι αυθαίρετα. Μοτίβα στο άπειρο. Aντανάκλασεις των μύθων του μέσα μας.

[akarterei]

Τέλος καλό, μα όλα κακά.

Στο τέλος μασησα τα λόγια μου γιατί μου καθόταν στο λαιμό η σιωπή σου.

Μα τ'αποφάγια μου φτιάξαν ακόμα μια στοίβα πιάτια ενοχές για το νιπτήρα σου. Τις ξεπλενεις μεθοδικά λες, αλλά η βρωμια δε λέει να φύγει με τίποτα. Θέλω να σκουπίσω τα χέρια σου, μα δε ξέρω τον τρόπο.

Κάθε αυγή, ανάβεις τσιγάρο να γίνει πιο εύπεπτη η τριβη, μα η συντριβή, αυτη είναι η αχώνευτη. Θέλω να σκουπίσω τα μάτια σου, μα δεν υπάρχει τρόπος.

Χειμερια νάρκη στο μυαλό, μετά από τόσες προστριβές κι όμως τρέχει στον αυτόματο. Να θυμηθώ να βγάλω άχνες μήπως και ζεσταθεί η λογική μου. Μήπως και τελικά σε βρω. Μπας και στο τελος βρω τον τρόπο.

[akarterei]

Γυρίζω, σε κοιτώ. Είσαι σκυφτή χαμέ, μπροστά απ' την έξοδο του μοναδικού σουπερμάρκετ στην παλιά πόλη.

Τί κάνεις;

Βρήκα κέρμα!

Πόσα, σου γνέφω ειρωνικά, πέντε σεντ;

Ένα! Μα να τ'αφήσω, είναι η τύχη μου!

Το 'χουν πατήσει τόσα πόδια πριν να κοντοσταθείς εσύ στο πλακόστρωτο. Δεν σε παίρνει ν' αγοράσεις ούτε μια τσίχλα. Εσύ όμως το θες με μια άγρια χαρά σχεδόν παιδική.

Όταν ήσουν οκτώ, το Λενιώ, που το φοβόσουν και τ' αγαπουσες παράλληλα σου 'πε πως αν βρεις έξω χαμένο κέρμα, ό,τι και να 'ναι, να το πάρεις μαζί σου, φέρνει τύχη. Κι εσύ το πίστεψες. Στα πενήντα σου πια, δε σου πάει η καρδιά να τ'αναιρεσεις.

Σ' αφήνω να το πιάσεις λοιπόν. Το τι αξίζει, το μέτρα ο καθένας μας διαφορετικά.