Tumgik
amauryvk · 9 years
Text
SWATCH IN BRUSSEL
Hoera, Swatch is neergestreken in Brussel! En da's goed nieuws, want na het verdwijnen van de winkel in Antwerpen hadden trouwe Swatchdragers als ik geen vast adres meer om een goedkoop + hip horloge te scoren. De winkel is ruim met een groot & overzichtelijk aanbod. Ik bracht meteen mijn horloges mee waar wat werk aan was (eentje moest een nieuwe batterij, de andere een nieuw bandje en van nog twee andere moesten de krasjes weggepolijst worden) en was 't was allemaal binnen het kwartier gefikst. Service zoals 't moet dus. 
Tumblr media
En uiteraard waren er wel wat exemplaren uit de nieuwe collectie die niet zouden misstaan onder de kerstboom:
Tumblr media
ECAILLE, klassiek met een plastic bandje in schildpad motief.
NET LINE, want zwart en wit werkt altijd.
De gloednieuwe Belgische Swatch Store vind je in de RUE AU BEURRE 42 (aan de Grote Markt) in centrum Brussel.
3 notes · View notes
amauryvk · 9 years
Text
KITTEN = OBSESSED
In de categorie: dingen die mijn kat meer interesseren dan gewone kattendingen.
- oorlellen
- wenkbrauwen
- wimpers
- snorren en baarden
- vast tapijt
- water uit een glas
- alles wat mensen in hun mond steken door middel van bestek
- bestek
- -)pqwsxrdw (toetsenborden)
- mensen die aan het koken zijn
- mensen die aan het eten zijn
- mensen die aan het douchen zijn
- mensen die in bad zitten (en er dan ook willen bij kruipen)
En ik vermoed dat de lijst nog zal aangevuld worden...
2 notes · View notes
amauryvk · 9 years
Text
En teentje & een hart dat brak
Vorig jaar deze tijd: iets te stevig mijn verjaardag gevierd met nylonkousen op een glad parket. Voor Beyoncé moesten er nog wat danspasjes geplaceerd worden, uiteraard! Een uitschuivertje later zat ik jammerend op het keukenaanrecht. Dat ik mijn voet had omgeslagen, heb ik nog met een scheve grijns gelachen. Een pakske ijs en quotes à la "ik zal u wel naar uw bed dragen" later lag ik te sterven van de pijn met mijn pikkeltje omhoog.
Vijf dagen, zo lang heeft het geduurd vooraleer ik naar de dokter ging. 't Voetje overleefde zelfs een Jay-Z concert in 't Sportpaleis. Nog nooit eerder brak ik iets in mijn leven, maar die voet sloeg ondertussen kleuren uit waarvan ik niet wist dat ze tot de natuurlijke menselijke teint behoorden. 't Verdict was duidelijk dankzij de foto in mijn handen geduwd kreeg bij de radiologie. Van mijn trotse "hij zal wel niet gebroken zijn, hoor madam" schoot niet veel meer over. Het botje naar mijn kleine teen was wel degelijk in twee. Naar het ziekenhuis pikkelen dan maar. Op de tram, moederziel alleen. Verdomme Beyoncé!
Tumblr media
Ondertussen heelde de voet en brak ik verder niks. Behalve mijn hart, dat lag gisteren in honderdduizend stukjes toen ik mijn kitten moest achterlaten bij een veel te norse dierenarts. Hààr teentje was aan de beurt (van de kat, niet de dierenarts). Vorige week liep ze iets te gezwind samen met mij naar beneden de trap af, enthousiast zoals alleen kittens dat 's ochtends kunnen zijn. Ik had haar mee, niet gezien, te snel, te donker. Ze miauwde niet, maar mankte wel. "Kittens zijn gauw stuk" moest mijn geweten sussen. Blijvend gesukkel bracht uitsluitsel: de fotootjes toonden een breuk in het botje naar haar teentje. History repeating itself. 
't Beestje achterlaten voor een nachtje moet zowat het moeilijkste zijn dat ik dit jaar al ondernomen heb. Hallo daar, enorm schuldgevoel, dat wordt nog fijn als wij elkaar weerzien wanneer ik kinderen heb. Traantjes en gemis, en vandaag alweer moederziel alleen op de tram. Geen Beyoncé to blame, alleen wijzelf die al iets te hard aan elkaar gehecht zijn.
Maar 't komt goed met kleine Coco, ze heeft ondertussen vrede genomen met haar vernieuwde status als keizerin van het huis. En ze pikkelt ook vrolijk voort, zoals vrouwen als zij en ik dat doen. 
Tumblr media
Ik neem aan dat ze 't me al vergeven heeft, aangezien haar nood aan aandacht er voor zorgde dat ik mij voor deze blogpost in duizend bochten moest wringen om iets geschreven te krijgen. Dat schuldgevoel mag dan eventjes terug gaan naar waar het vandaan kwam. Tot er kroost komt die niet zo luid spint...
3 notes · View notes
amauryvk · 9 years
Text
EGYPTE - EL GOUNA
Maandagen kunnen niet schoner zijn: helderblauw water, een bed met ongelofelijk zachte kussens en meneertjes die uw valies naar de kamer brengen. El Gouna is de bestemming van dag 3 & 4 en brengt ons meteen weer in een totaal verschillend decor dan dat in het authentieke(re) Luxor. Letterlijk niks is hier authentiek, alles is artificieel en aangelegd, de stad en ik zijn bijna even oud. Maar ook al werd de stad pas in '89 aangelegd, ik wil niet gezegd hebben dat 't niet de moeite is. Bij aankomst viel meteen de pracht van de Rode Zee op, met een platform met parasolletjes op 1 kilometer van de kustlijn als ons target: daar zouden we naartoe zwemmen.
Tumblr media Tumblr media
Laat ons zeggen dat de zee in het algemeen het kind in mij naar boven brengt: met een paar roggen en krabben als toevallige passanten was mijn dag dus geslaagd.
Tumblr media
Reken daar nog eens een topper van een zonsondergang bij en ge hebt een heel blij amoorietje. 
El Gouna is mondain en jong, tegelijkertijd het Saint-Tropez én het Ibiza van de Rode Zee. Dat merkt ge meteen als ge voet aan wal zet in de haven: jachten van groot, groter, grootst formaat en flanerende toeristen die kiezen uit "een pizzaatje vanavond en daarna een filmke in de 9D (!) cinema of toch maar gewoon een dagschotel bij 'Chez Chantal'?" Niks mis mee, want ons diner uit de zee in Club Du Port (mét zwembad en feestjes op donderdag) was gigantisch lekker - en dat hoort ge van iemand die vroeger walgde van sea food. Na de 7 glazen rosé die Astrid en ik gemakkelijk binnegegoten (ge moet gij de obers die uw glas constant aanvullen maar eens proberen tegen te houden) werd er besloten om 'downtown' onveilig te maken.
Enter Jobo's: een keet die bruine kroeg en cocktailbar ineen is én strawberry daiquiri's seveert. Oh, en wijntjes in kannetjes, subliem!
Tumblr media
Al wie beweert dat ge in Arabische landen dus geen alcohol kunt krijgen: they're wrong. 
Gevolg van een alcoholrijk avondje waren de dansjes die we samen met de voorzitter van de Waalse duikersvereniging placeerden én de Tuk Tuk race van downtown naar het hotel die daarop volgde. De Tukxi chauffeur had snel in 't snotje dat hij zich moest reppen met de drie Belgische deernes op zijn achterbank. Meer dan de 5 Egyptische pond per persoon waard, de schouderklopjes en lofbetuigingen kreeg die kerel er voor niks bij. Ik hoop dat ie even goed heeft geslapen als ikzelf die nacht.
De compleet uitgeruste snowboarder in mij was intens nieuwsgierig naar de wakeboarding session die we geserveerd kregen op dag 4. Enter Cable Park El Gouna waar ik mocht ondervinden dat ge best een wetsuit aandoet voor ge zo'n board onder uw voetjes bindt. Mijn bloot gat werd niet vastgelegd op de gevoelige plaat, but it was there. Maar wakeboarden I like, buiten dat onderbroek dat niet bleef zitten. Een frisse watersport bij 35 graden is altijd een goed idee, lijkt mij. Ik ga 't zeker nog doen, wetsuit incluis. 
Tumblr media Tumblr media
Ten slotte, aangezien El Gouna u bij aankomst gepresenteerd wordt in de vorm van een magazine met een als zeemeermin verkleedde vrouw er op, mocht een boottochtje in de aangelegde lagune niet ontbreken. Ideale afsluiter: een beetje binnenkijken bij de beau monde van het Midden Oosten, roodbruine, zonnebadende koppels spotten en gniffelen om zeilclubs met klinkenden namen als 'Sail La Vie'.
Tumblr media Tumblr media
Aan diversiteit en originaliteit geen gebrek in El Gouna. Een stad die trouwens geen stad is, niet zoals wij steden kennen, met burgemeesters en schepenen en public sevices. Neen, El Gouna is eigenlijk een groot openluchtcomplex van toeristische attracties, activiteiten en hotels, die allemaal eigendom zijn van telecombaas Samih Sawiris. Iedereen die er woont (want mister Sawiris zorgt voor zijn personeel) en werkt, werkt voor 1 big boss. Beetje gek om te bevatten, maar 't zou me niet opgevallen zijn mocht het niemand het mij gezegd hebben. Wie fan is van de zee, een goed zwembad en stralend weer is aan de Rode Zee en El Gouna opperbest af, beter dan in Hurghada of Safaga wat mij betreft. De stad was misschien ietsje te afgelekt naar mijn goesting, maar om te wakeboarden en te duiken zou ik alvast nog eens een aller-retourtje boeken. Daarenboven wil ik ook piramides zien bij mijn volgende bezoek aan het land, het grote gemis van de reis, dus moét ik wel eens terugkeren. 
Tumblr media
Dit stukje was het laatste dagboekrelaas (klik hier voor deel 1 en deel 2) dat ik u nog kon schenken. Ik wil graag afsluiten met het bedanken van Thomas Cook en in het bijzonder Kim, Kathleen en Joy die ons een toptijd bezorgd hebben. Merci dames en merci mister Cook!
1 note · View note
amauryvk · 9 years
Text
EGYPTE - LUXOR
Terwijl Ik dit schrijf is het bijna half acht 's ochtens en zit ik in de zon - het enige tijdstip van de dag waarbij de temperatuur nog aanvaardbaar is voor blote benen en armen - aan m'n hotelkamer die 2 keer zo groot is als m'n living thuis. Rondom mij beginnen werkmannen aan hun dag: de tuin onderhouden, kamers schoonmaken, ... Alles gebeurt hier door mannen, nog steeds weinig vrouwen te bespeuren. Ik bevind mij in het Maritiem Jolie Ville op King's Island, een klein eiland op de Nijl, net voorbij Luxor. Het uitzicht en de zonsondergang zijn hier van het niveau 'extraordinair'.
image
flickr
We bezochten Luxor na een busrit van vijf uur die verrassend snel voorbij ging, en startten met een lunch in het Winter Palace, een gigantische mooi en poepchique hotel (nu een Sofitel), met een vieille luxe vibe die mij wat deed denken aan 'The Grand Budapest', maar dan de Midden Oosten variant.
Tumblr media Tumblr media
  Er was ons verteld dat we opgekleed verwacht werden, hetgeen een hoopje Belgen in hemdjes en chique jurkjes opleverde naast de zwembadhangers en zonnekloppers tijdens de lunch. Jawel, we aten naast het zwembad. Maar op die lunch zelf, buiten dat we ons te pletter zweetten tijdens het verorberen ervan, was niks aan te merken. Ik bedoel, mijn dessert is niet elke dag gemaakt van chocoladen palmbomen waarvan de blaadjes langzaam smelten... Alleen voor het eten is deze plek al een zware aanrader, om nog maar te zwijgen van de geschiedenis (Agatha Christie schreef hier 'Moord op de Nijl' en Howard Carter verbleef hier ook toen hij de tombe van Toetanchamon ontdekte) die deze plek met zich meedraagt.
Tumblr media
Luxor Tempel was de volgende stop en heeft zo mogelijk nog meer indruk op mij nagelaten dan het eten op mijn bord. Zo groot, zo machtig, zo indrukwekkend! De charme gaat wel wat verloren als verschillende Egyptische mannen zich opdringen om op uw foto's te staan tegen betaling, maar 't land heeft wel erg te lijden onder de stempel 'onveilig' die 't krijgt en mensen zoeken overal een manier om geld te verdienen, ge kunt 't ze moeilijk kwalijk nemen.
Tumblr media Tumblr media
  Luxor kwam op mij over als een bruisende stad, met heel wat lokaal leven en een rijk verleden. Spijtig dat ik er niet langer kon vertoeven, want 't leek me wel leuk om eens een avond op één van de pleinen door te brengen - 't leven begint daar pas na zonsondergang (+- 6 uur in septbember) omdat 't overdag te heet is om te bougeren. Maar wat ik zag was redelijk indrukwekkend: het leven aan de Nijl is helemaal anders dan dat aan de Rode Zee. Ik zag meer van het Egypte waar ik naar op zoek was dan in een artificele stad als Hurghada.
's Avonds werd ons bezoek afgerond met een potsierlijk diner op het dek van een cruiseship op de Nijl. Hoewel we slechts met 15 waren had de bemanning een feestmaal voor zo'n 100 gasten voorbereid. Ik hoop dat iedere ober/kok een deel heeft mogen meenemen voor zijn vrouw en kinderen, want ik ben niet verder gekomen dan 1 bord en een paar baklavaatjes. Zo'n boot is pretty impressive door z'n grootte alleen al en de grootstheid van de Nijl maakt dat helemaal af. 't Zou niks voor mij zijn om een week door te brengen op z'n schip (ook al gaat ie regelmatig aan wal), maar ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die houden van de manier van reizen. Ik was blij dat ik op het vasteland mocht slapen, in m'n kamer van 16 graden - matigen met airco is hier een onbestaand begrip. Gelukkig hebben ze hier een infinity pool met zicht op de Nijl, mij hebt ge niet horen klagen...
Tumblr media Tumblr media
0 notes
amauryvk · 9 years
Text
EGYPTE - HURGHADA
Terwijl ik dit neerschrijf heb ik er net mijn allereerste dag op het Afrikaanse continent achter de rug en zit ik op een bus richting Luxor, met in m'n nek de zon (die om negen uur 's ochtends al harder brandt dan ze ooit in België zal doen). 
Hurghada en meerbepaald het Sunrise Crystal Bay Resort is het decor voor dag 1, die meteen begon met een iets te overweldigend ontbijtbuffet - of nee, met een lichaam badend in het zweet, maar dat stukje zal ik u besparen, want eigenlijk zijt ge hier 24/7 in een state of sweatyness. Maar ontbijt dus. Wij vragen ons meteen af of we geen vork én mes én lepel kunnen krijgen, maar Ahmed (onze Egyptische gids die graag high fives uitdeelt) eet/schrokt het gewoon binnen met z'n pollekes. Vijf minuutjes en klaar, busje op en naar de eerste activiteit van de dag: op een quad door de woestijn cruisen. Niet Birgit Bardotstyle met zonnebril en sjaal in de wind, maar met stof, zand, stenen en een moordende zon die uw benen bijna verschroeid (als dat nog niet gebeurde door de gloeiend hete uitlaat). Lange broeken zijn aangeraden wisten ze ons te vertellen net voor we die tuigen gingen berijden). Mijn outfit bestond helaas uit een wit topje (ook geen aanrader, wegens het zand -> vuiligheid), een shortje en een sjaal (4€ well spent!) en het gevoel dat ge moogt meedoen in Beyoncé's clip voor 'Superpower'.
Tumblr media Tumblr media
© Toni De Coninck
Crazy desert people
flickr
Bad Ass bitches
flickr
  Maar zo wijs! Tegen 50 kilometer per uur op een ruwe ondegrond, ik voelde me heel eventjes Koen Wauters in Parijs-Dakar. De quad-verhurende mannen (nog geen enkele Egyptische vrouw gezien ondertussen, ik ben benieuwd of ze bestaan) rijden rechtstaand, losjes zoals je op een moto zou zitten, met drie, met twee, zonder bescherming, crazy dudes. Oh ja, uw duimkramp moet ge erbij nemen, die vinger is namelijk essentieel bij het gas geven namelijk. 
Met de quad maakten we een kleine pitstop in de woestijn, waar we thee uit schattige emailen kopjes geserveerd kregen. Bezoekje aan bedoeïenen: check. Prachtige ogen die van onder een sluier ons tegemoet keken en joelende kindjes op hun eigen dromedaris. Een ritje op één van hun dromedarissen sloeg ik niet af en leverde één van de grappigste foto's van de reis op, een selfie van de man die mij op dat beest wilde fotograferen maar per ongeluk de frontfacing camera had geactiveerd :)
Onderschat zo'n uurtje op een quad niet, fysiek eist het wel wat, zeker bij 45 graden (zonnecrème ook verplicht). Als ge daarna niet snakt naar water, zijt ge waarschijnlijk gemaakt om ook uw eigen dromedaris te hebben en uw domicilie in de woenstijn te hebben. Sjans'ke voor ons, want de volgende geplande activiteit was duiken. Ik mocht aan de hand van Bert, een Hollander met een accent dat ge kent van uit New Kids, het rif in de Rode Zee ontdekken. Crazy shizzles! Koffervissen, anemonen, clownvissen, zeekomkommers, ... mocht mijn onderwatertoestel tot 8 meter diep kunnen stonden ze allemaal op mijn onderwaterselfie. Verschrikkelijk veel water in mijn oren en 40 minuten later kwamen we weer boven en was ik compleet overdonderd. Ik snap compleet waarom Thomas Cook sinds kort duikvakanties aanbiedt... Sowieso een to do'tje voor een reis naar Thailand die ik sowieso moet doen voor ik kinders baar.
Tumblr media
En voor ik vergeet mee te geven: elegant het water uitkomen met lood rond uw bekken en al dat ander gerief = onmogelijk. Met dank aan Toni voor het vastleggen daarvan :-).
Twee eerste keren op 1 dag, vrij geslaagd begin van dat perstripke, dunkt mij.
Cruisen op een quad in de woestijn en duiken in de Rode Zee🐠🐚🐙 Nooit gedacht dat ik dit zo leuk zou vinden #visitegypt
— Amaury Van Kenhove (@amoorie)
September 27, 2014
0 notes
amauryvk · 9 years
Text
Van een zotte zomer gesproken...
Juni/juli/augustus waren hier kalm, te kalm voor wie mij als persoon kent. Ik kan amper stilzitten, heb geen geduld, het moet vooruit gaan en het mag ook snel die richting uit gaan. En dat is exact wat er met de zomer van 2014 (en bij uitbreiding het hele jaar) is gebeurd. Van Ibiza in mei, naar Neuviale en Mallorca in juni, Rock Werchter in juli, Pukkelpop in augustus tot Neuviale once again en Egypte in september. Ge begrijpt mij dus wel als ik u vertel dat er weinig tijd was om mijn zomerse zielenroerselen hier voor u te grabbel te gooien. Vrolijke vijf uur durende vluchten zijn ideaal om die schade eventjes in te halen. Als ik deze blogpost gepubliceerd krijg, sta ik alweer met twee voeten op de grond en zitten mijn allereerste dagen op het Afrikaanse continent er op. Thomas Cook was namelijk zo vriendelijk om mij op een blauwe maandag uit te nodigen voor een tripje in Egypte.
"HELLZ TO THE YEAH" was mijn allereerste gedacht, meteen gevolgd door "is dat daar wel veilig?". En ik was duidelijk niet enige die dat dacht, getuige daarvan zijn de 'maakt dat ge niet onthoofd wordt'-tweets. Maar kijk: ik leef nog en heb ook al mijn ledematen en hersencellen terug mee naar huis. Egypte is een superuitgestrekt land dat naast Caïro (waar het af en toe durft te rommelen, as we all know) ongelofelijk veel te bieden heeft. Ik heb dat dus zelf mogen ontdekken en hoop de komende dagen een aantal blogposts te kunnen afwerken over wat we allemaal hebben uitgevreten in het land van Ramses, Cleopatra en Isis (de God, niet de onthoofdende terroristen). 
Tumblr media
Voorlopig ga ik het houden op 'en wat hebben we allemaal geleerd?':
Egypte is grotendeels woestijn, de temperaturen die ge u daarbij moogt voorstellen zijn niet verschroeiend dankzij de altijd aanwezige, maar aangename wind.
Die woestijn is rotsachtig, geen Saharatoestanden hier.
Het regent er nooit. NOOIT.
In de winter noemen ze 25 graden koud. In de zomer zijn temperaturen tussen 40 en 30 graden normaal.
Airco is er gelukkig al ingeburgerd.
Egyptenaren (negen kansen op tien dat het Ahmed of Mohammed is) hebben schone ogen, maar vaak een gebit dat een overmatig tabakgebruik verraadt.
Ze durven ook wel wat nors te zijn, tenzij ze u moeten bedienen: dan vloeit de rosé rijkelijk.
Egypte is met zijn Rode Zeekust een paradijs voor duikers, zonder de Rode Zee vooral voor Engelsen, Russen en Duitsers (maar waar zitten die niet?)
Egyptische vrouwen lijken niet te bestaan, in de hotels waar ik kwam waren zelfs de kamermeisjes mannen (maar ze rulen wel).
Amper een Egyptische vrouw gezien op 3 dagen, maar ze snappen hier wel who the world runt 🚺🚺🚺 pic.twitter.com/XouiXzJWGW
— Amaury Van Kenhove (@amoorie) September 29, 2014
Bedoeïenen weten hoe een iPhone werkt en weten zelfs hoe ze een perfecte selfie moeten nemen.
Frans en Engels hebben de meeste Egyptenaren wel onder de knie.
Omelet stations bij het ontbijt zijn gebruikelijk #SCORE!
De Nijl is de max, de muggen die ge er voor niks bij krijgt iets minder.
Egyptische pond is de officiële munt, maar flapperen met uw euro's doet de gemiddelde Egyptenaar helemaal opleven (ze aanvaarden dat daar dus even goed).
Be prepared for Egypt overload de komende dagen, daarna beloof ik weer wat regelmatig te bloggen over shit happening in my life.
Tumblr media
0 notes
amauryvk · 10 years
Photo
Tumblr media
🗿ancient egypt rocks!🗿 #visitegypt #luxor
0 notes
amauryvk · 10 years
Photo
Tumblr media
Dit moest een foto van mezelf op een dromedaris zijn, maar daar dacht deze kerel anders over 🐪👳🐪👳🐪 #selfie (at Safari Land, Hurghada)
3 notes · View notes
amauryvk · 10 years
Photo
Tumblr media
Theetjes in de woestijn uit schattige emailen kopjes smaken het best! #visitegypt
0 notes
amauryvk · 10 years
Text
Meer dan bovengemiddeld gelukkig
Dit is wat ik zou antwoorden als iemand mij vandaag zou vragen: "Wat maakt u gelukkig?"
- het nieuwe Alt-J album
- een goedgelukte foto nemen van een vriendin die zich moeilijk laat fotograferen
- rommelmarktkramer zijn 
- een roadtrip met de vriendinnen (Drunk In Love-meezingmomenten incluis)
- voor het eerst in maanden weer eens wat spaargeld opzij kunnen zetten
- een lief dat staat te trippelen op zijn voetjes als ik thuis kom na vijf dagen weg te zijn
- vakantie-ochtendloopjes aan een mistig meer met de zon op mijn gezicht
- een alcoholvrije maand volhouden, maar daarna ook wel weer met volle teugen genieten van een glas (of twee, drie) Roger (=rosé)
- 2 boeken uitlezen op 4 dagen - die aan de rand van het zwembad werden doorgebracht
- verjaardagsvooruitzichten
- nachtelijke terrasgesprekken
- Belgisch nazomerweer (dat alweer voorbij is)
- vroege treinen halen zonder moe te zijn
- het eten en het huis van mijn schoonouders
- reisvooruitzichten
- kaartjes krijgen
- analoge fotoalbums samenstellen
- de goeie raad van Lena Dunham over hoe je gelukkig kan zijn met jezelf: 
Confidence comes from feeling happy with my habits, feeling like I can be proud of my life, feeling like 'I read a book this week, ate food that I knew was gonna give me energy, I slept enough and I know that I am the best version of myself that I can be.
Who needs #100happydays when you got Lena?
#LuckyBastard? I am!
0 notes
amauryvk · 10 years
Text
Kaddisj voor een kut - gebed voor een instellingskind
Soms moet ge pauzeren en wat minder onine leven, om dan op een eenzame dinsdagavond te bedenken dat je toch nog eens een blogpost moet uittikken. 
Aanzet is het nieuwste boek van Dimitri Verhulst 'Kaddisj voor een kut', waarvan ik net de laatste digitale pagina op mijn iPad omdraaide. Tragisch prachtig boek, waarvan ik vooral het eerste deel in 1 ruk uit had. Verhulst gebruikt woorden die mij nog meer van het Nederlands doen houden - stamper (doelend op het mannelijk lid), misgunnen, of verruïneerd. Ge kunt u aan de hand van deze paar woorden de toon van het boek wel voorstellen, rauw en grauw. Weinig anders te verwachten van het vervolg op 'De helaasheid de dingen': uw moeder wil u niet, uw vader zuipt zich de dood in en miserie is uw middle name. Het eerste deel van 'Kaddisj voor een kut' vertelt Verhulsts verhaal na zijn mislukte plaatsing bij een pleeggezin, zijn periode in de jeugdinstelling. Rooskleurig is die niet bepaald te noemen. 
Als ge 't leest, beseft ge 't meteen: op zo'n plekken wilt ge nooit terecht komen. De stad die ik lang mijn hometown mocht noemen is toevallig een stad waar veel instellingskinderen hun tijdelijke thuis vinden, simpelweg omdat er veel instellingen zijn. Wie in Lokeren woont, weet wie die kinderen zijn of kent minstens 1 iemand die de (ongelukkige) taak heeft die jonge mensen te heropvoeden (her op te voeden?). Ik ken er meerdere en mijn respect voor hen is immens. Als ik verhalen hoor van kampen die georganiseerd worden voor die gastjes en er meer opvoeders dan kinderen moeten aanwezig zijn om iedereen in de hand te houden, slik ik. Als ik terug denk aan de avonden waarop ik als jobstudent in de plaatselijke Panos mijn brood verdiende en de kindjes van de instelling na sluitingsuur aanklopten om het overschot aan koffiekoeken en brood mee te nemen naar hun leefgroep en daar ongetwijfeld als helden van de dag onthaald werden, of hoe diezelfde (vaak autistische of gedragsgestoorde) kinderen elke zondag hun moed bijeenraapten om mee te doen met de activiteiten van onze Chiro, verwarmt dat mijn hart. Of wanneer de Lokerse Feesten hun overschot (van de boodschappen die gedaan werden voor de artiesten backstage) schenken aan de verschillende leefgroepen uit de instelling. Of wanneer ik van mijn moetie twee keer over en weer moest rijden met zakken kinderkleertjes voor die gastjes. Dan weet ge dat zo'n instelling een stad kan engageren, dat ge zo goed en zo kwaad mogelijk u best kunt doen om hen een normaal leven te biden, in de mate dat dat voor hen nog mogelijk is. 
't Loopt niet altijd goed of met zij die hun jeugd moeten delen met andere ongewenste kinderen, zoals Verhulst ook schetst in het tweede deel 'Aankomst in de bleke morgen', maar misschien zet dit boek wel aan tot iets meer bekendheid en empathie, heel misschien.
0 notes
amauryvk · 10 years
Quote
to live in this world you must be able to do three things to love what is mortal; to hold it against your bones knowing your own life depends on it; and, when the time comes to let it go, to let it go
- Mary Oliver (via lykkelidotcom)
245 notes · View notes
amauryvk · 10 years
Text
500 REASONS TO LOVE GHENT
Voor Gent en zijn inwoners is ondertussen de schoonste tijd van het jaar aangebroken, die van de Gentse Feesten. Tien dagen vertier, overal waar ge kijkt, gaat of staat. Wie de Feesten nog nooit heeft meegemaakt, gelooft op het eerste zicht zijn ogen niet. Een hele stad gehuld in feestvreugde, zo divers en alomtegenwoordig. Als Gentenaar ontsnapt ge er niet aan, willen of niet, ontkomen aan de feesten zit er niet in op het einde van juli. 
Maar ook zonder die Feesten is de stad die ik ondertussen een kleine 4 jaar mijn thuis noem een feest om in te wonen. Mijn liefde voor het lieflijke Ledeberg is al lang geen geheim meer, maar Gent is in zijn geheel ook een topper en het boekje '500 Hidden Secrets of Ghent' verzamelde 500 adresjes om dat te bewijzen. Uitgeverij Luster en auteur Derek Blyth brachten samen eerder de 500 beste plekjes van Antwerpen en Brussel uit, Gent kon niet achterblijven. Zo geschiedde dus dat ze enkele Gentenaars consulteerde en ik ook de eer kreeg om mijn mening te geven over de beste Gentse plekjes om te vertoeven. Nu staat de naam 'Amaury Van Kenhove' dus te blinken in een boekje over deze topstad. Weer een vinkje naast één van mijn bucketlist items. Én een boek dat voor eeuwig op mijn salontafel (mocht ik die hebben) mag liggen.
Tumblr media
Zowel voor toeristen, als voor nieuwsgierige zielen is 't een aanrader, 15 euro well spent. Om u een idee te geven van wat er allemaal in staat:
de 5 plekken voor late night food, want let's be honest here: we hebben allemaal wel eens een hongerke om 3 uur 's nachts.
de 5 meest inspirerende Gentse ontwerpers
de 5 meest romantische bloemenwinkels
de 5 interessantste buurten
de 5 beste plaatsen om ROA z'n street art te bewonderen.
de 5 meest ongewone plekken die je tegenkomt terwijl je op tram 4 zit
de 5 meest bizarre straatnamen
de 5 mensen die Gent cool maakten (dank u Dave, David & Stephen)
Tumblr media
Aangezien er dus wellicht dingen instaan die ge nog niet wist en die ge eigenlijk wel zou willen of moeten weten, ben ik serieus opgetogen dat ik 1 exemplaar mag weggeven! Uitgelezen kans voor mij ook om te ontdekken wie wat gaat doen op de Gentse Feesten. Vertel het mij in de reacties om mee te doen (zo heb ik uw mailadres) en kans te maken. Indien ge niet wint, niet getreurd: bij het Paard Van Troje (1 van de 5 beste onafhankelijke boekenwinkels) op de Kouter (plein met 1 van de 5 beste markten) liggen ze in grote getale!
1 note · View note
amauryvk · 10 years
Photo
Tumblr media
Bummed for missing out on @miamatangi & the formidable Stromae at #lesardentes14 today. Best festival in the South of our petite country! #tousensemble
0 notes
amauryvk · 10 years
Photo
Tumblr media
Chocolate is the answer to shitty weather! #baru
0 notes
amauryvk · 10 years
Text
Goodbye for now, Werchter
En plots is het daar weer, het eerste festivalbandje van het seizoen om je pols. Een bandje dat er vroeger zo lang mogelijk zou aanblijven, maar nu zo snel mogelijk weer af moet, want ambities om op festivalman te lijken heb ik al lang niet. Het festivalbandje van weleer is ook niet meer. Met een vettig zakje chips wisselen van bandje om al uw zatte maten binnen te sluizen zit er niet meer op. Eén voor één wordt ge geteld bij het binnen- en buiten gaan via de 'chip' die tegewoordig aan het bandje hangt, met een bijhorend geluid waarvan de gemiddelde kassierster opgewonden zou raken. Niet dat het mij stoort natuurlijk, die volkstelling. Ordnung muss sein zeker? 
Een aan een beetje ordnung heeft mijn hoofd ook nood tijdens het seizoen der festivals. Hoe groot mijn liefde voor de muziek ook is, met geen stokken krijgt ge mij nog op een meurende festivalcamping. Dat The Hive zijn charme heeft betwijfel ik opnieuw niet, maar ik laat het graag aan mij passeren. Elke dag met de auto op en af is misschien niet de meest ecologische oplossing maar mijn ochtendstonden gaven nu tenminste wel goud en verse croissantjes in de mond in plaats van de geur andermans kak naast mijn tent in de neus...
Zaken verbloemen is iets waar ik het nogal lastig mee heb, maar mijn lof voor het festival in kwestie, Rock Werchter, is groot. Als grote leek der rockklassiekers (Pearl Jam, Metallica, Pixies - ja, haat mij maar) leek het alsof deze editie mij minder zou liggen, maar ik zou liegen. Enkele dingen die de voorbije vier dagen tot 1 groot feest maakten:
- douches, nachtrust en een auto
- de jongen die me met zijn handen vol pintjes vroeg om zijn gsm uit zijn broek te nemen en een berichtje te typen naar zijn maten:
"Schrijf eens eendje" 
"eentje?" - "neen, eendje, kwaak kwaak"
"heh?" (eigenlijk moet ik mij niet moeien met wat voor dingen mensen naar elkaar sturen, maar hé ik haalde net z'n gsm uit z'n broek) - "ja, dan doen ze een eendje met hun hand en kan ik ze terug vinden".
Ach zo! Ik kreeg twee kussen voor de geleverde diensten (knopje van de zak terug mooi dicht en alles), maar geen pintje uit zijn overvolle handen.
-  drummende vrouwen, en hier in het bijzonder Anna Prior van Metronomy. De totale performance van de Britten was trouwens ganz top. 
Aan welk adres mag ik mijn love letters voor #Metronomy richten? #RW14
— Amaury Van Kenhove (@amoorie)
July 6, 2014
- niet-drummende vrouwen, zoals Ellie Goulding en Lykke Li. De eerste mocht onder de mooiste zon van het jaar op hoofdpodium de longen uit haar lijf zingen, de tweede hield het donker in The Barn. Ik hield het niet droog tijdens haar concert, de Zweedse gaat door merg en been.
De vent die Lykke Li haar hart brak zouden ze moeten opknopen, ware het niet dat het haar parels van nummers heeft opgeleverd #rw14 #bleiten
— Amaury Van Kenhove (@amoorie)
July 6, 2014
- de Rode Duivels, nog nooit zoveel rood en liefde bijeen gezien. Ja Sire, wij zijn blijkbaar toch 1 volk. En om dat te bewijzen: een foto van een Waal en een Vlaming die samen supporterden (met dank aan Tino)
Tumblr media
- Stromae. Ook al zag ik hem maar een goeie twintig minuten aan het werk, het feit dat ik al dansend de weide ben af gegaan wil veel zeggen. 
De Rode Duivels en Stromae, de twee beste dingen die ons land dit jaar zijn overkomen #tousensemble #rw14
— Amaury Van Kenhove (@amoorie)
July 6, 2014
Adieu Werchter, bedankt en tot volgend jaar. Voorlopig ben jij de nieuwste aanwinst in mijn verzameling die misschien wél festivalman-ambities heeft...
Tumblr media
1 note · View note