aspromayros-mexri-to-kokkalo - Tumblr blog

[aspromayros-mexri-to-kokkalo]

treated everybody how they treated me, now everybody mad at me.

[aspromayros-mexri-to-kokkalo]

[aspromayros-mexri-to-kokkalo]

“Don’t be afraid of death; be afraid of an unlived life.”

-unknown

[aspromayros-mexri-to-kokkalo]

Θυμάσαι κάποτε που σου μίλαγα μέρα νύχτα, διαβαζα δεν διαβαζα, ετρωγα δεν ετρωγα ,ειτε ειχα πιει ,ειτε δεν ειχα ορεξη, ειτε νυσταζα .Μαλλον οχι γιατι ποτε δεν ενιωσες το ιδιο.

[aspromayros-mexri-to-kokkalo]

“Αγαπητοί γονείς. Δεν είμαστε εθισμένοι στα κινητά μας αλλά στους ανθρώπους που υπάρχουν μέσα σε αυτά.”

—

[aspromayros-mexri-to-kokkalo]

Αυτή η πόλη έχει να πει πολλά.

[aspromayros-mexri-to-kokkalo]

[aspromayros-mexri-to-kokkalo]

[aspromayros-mexri-to-kokkalo]

είμαστε τα παιδιά που μας προειδοποίησαν οι γονείς μας να μην κάνουμε παρέα

είμαστε τα παιδιά που κυκλοφορούν παντού με το αστικό και δεν κόβουν εισητηριο.

είμαστε τα παιδιά που κάνουν γκράφιτι σε ερημικές πολυκατοικίες.

είμαστε τα παιδιά που τραγουδάνε στις παραλίες με την συνοδεία μια ξεκούρδιστης κιθάρας.

είμαστε τα παιδιά που κάναν τρακες και ας είχαμε μόνο δύο τσιγάρα μέσα στο πακέτο

είμαστε τα παιδιά που ξέρουν στοίχους καλύτερα από μαθήματα.

είμαστε τα παιδιά που τρέχουν μέσα στην πόλη ξέγνοιαστα.

είμαστε τα παιδιά που οι ανασφάλειες τους τα έχουν ενώσει.

είμαστε τα παιδιά που παίρνουν μια στο τόσο χαρτζιλίκι αλλά και πάλι κερνάνε τον φίλο που δεν παίρνει ποτέ.

είμαστε τα παιδιά που ψάχνουν το νόημα σε τραγούδια.

είμαστε τα παιδιά που έχουν κάνει τις παρέες τους οικογένεια.

είμαστε τα παιδιά που δεν φοβούνται το σκοτάδι γιατί υπάρχει μέσα στο κεφάλι μας.

είμαστε τα παιδιά που θα κάναμε τα πάντα για τους δικούς μας ανθρώπους.

είμαστε τα παιδιά με τα σκουλαρίκια και τα περίεργα χτένισμα.

είμαστε τα παιδιά που φοράνε μόνο μαύρα.

είμαστε τα παιδιά που κυκλοφορούν μονίμως με ακουστικά στα αυτιά.

είμαστε τα παιδιά με τα κρυφά ταλέντα.

είμαστε τα παιδιά που γράφουν όλες τις σκέψεις τους σε τετράδια και τα κρύβουν για να μην τα βρει κανείς.

είμαστε τα παιδιά που ήπιαν πιο πολύ απ'ότι άντεχαν.

είμαστε τα παιδιά που καπνίζουν πακέτα ολόκληρα προκειμένου να αγκαλιάσει η ψυχή μας.

είμαστε τα παιδιά που πιστεύουν ότι ο νεανικός μας έρωτας θα είναι παντοτινός.

είμαστε τα παιδιά που μαζεύουν λεφτά για μήνες για να πάνε σε μια συναυλία.

είμαστε τα παιδιά που κλαίνε στο σκοτάδι λίγο πριν κοιμηθούν.

είμαστε τα παιδιά που κάνουν κοπάνες τις πρώτες ώρες.

είμαστε τα παιδιά που κυκλοφορούν με κοντομανικα μέσα το κρύο.

είμαστε τα παιδιά του περιθωρίου.

είμαστε τα παιδιά με τον μικρό κύκλο φίλων.

είμαστε τα παιδιά που αράζουν σε πάρκα και ταράτσες με μπύρες και καπνό.

είμαστε τα παιδιά που βρίσκουν τον εαυτό τους μέσα σε βιβλία.

είμαστε τα παιδιά που δεν ακολουθούν την μόδα και έχουν το δικό τους στυλ.

είμαστε τα παιδιά που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο αλλά δεν πιστεύουν στον εαυτό τους μια σταλιά.

είμαστε τα παιδιά που κάθονται μόνα τους στο διάλειμμα.

είμαστε τα παιδιά που ζούνε την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία μας.

είμαστε τα παιδιά που κρατάμε τις φωτογραφίες λες και είναι θησαυροί.

είμαστε τα παιδιά που φοβούνται να ζήσουν ή που απλά έχουν κουραστεί να ζουν σε αυτόν τον άθλιο κόσμο.

είμαστε τα παιδιά που σκοτώνει η κοινωνία.

αυτοί ήμασταν,

είμαστε

και θα είμαστε.

αν είσαι και συ ενας από μας, σφίξε τα δόντια και πατα στα πόδια σου.

θα είμαστε εδώ για σένα.

ξέρεις που θα μας βρεις.

είμαστε αυτά τα παιδιά.

[aspromayros-mexri-to-kokkalo]

[aspromayros-mexri-to-kokkalo]

[aspromayros-mexri-to-kokkalo]

[aspromayros-mexri-to-kokkalo]

[Το καλοκαίρι

Δεν τελειώνει τώρα

Που είναι Αύγουστος

Το καλοκαίρι

Δεν ξεκίνησε ποτέ

Αφού δεν το έζησες

Με τα άτομα που ήθελες]

[aspromayros-mexri-to-kokkalo]

Χωριο

Οταν ερχεται η στιγμη να μαζεψεις επιτελους τις βαλιτσες σου και να τη κανεις για το χωριο σου, να δεις τους φιλους σου. Αυτη μαγκα μου ειναι η καλυτερη στιγμη ολου του χρονου. Με λυπη σου και ,αναμειχτη χαρα μαζι, ανακαλυπτεις πως εχουν μεγαλωσει. Και αυτοι και εσυ. Περνατε ομορφες στιγμες μαζι. Αραγματα σε μπαλκονια και ταρατσες. Περνατε μαζι την καυλα των πανηγυριων. Τη κρυα μπυρα να κατεβαινει στο λαιμο σας, τις γυρες που κανετε στη πιστα καθως και το γλυκο ζαλισμα που ερχεται αφου εχετε χαλασει ολο το χαρτζιλικι σε μπυρες. Τα βραδυα στη πλατεια, τα παιχνιδια. Για μια στιγμη νιωθεις ξανα μικρο παιδακι. Αφηνεις κατω το κινητο και παιζεις μπαλα στη πλατεια με δυο ζακετες για τερμα. Κρυφτο σε κρυψωνες που δειλα δειλα εδωσες τα πρωτα σου φιλια με τον παιδικο ερωτα του καλοκαιριου. Να ξερ��ις ολα τα σοκακια, ολους τους κατοικους. Το σπιτι της κολλητης σου να ειναι 5 λεπτα μακρια και να μην χρειαζεται να παρεις καποιο λεωφορειο για τη συναντησεις. Να παιρνεις το αυτοκινητο η το μηχανακι και σιγα σιγα να μαθαινεις να οδηγεις και να μπορεις το σεπτεμβρη να λες με περηφανεια πως εμαθες να οδηγας. Να πηγαινεις με τους φιλους σου τα μεσημερια για παγωτο στο μοναδικο καφενειο του χωριου που διαθετει ψυγειο με παγωτα για να δροσιστειτε. Σε αντιθετη περιπτωση παιρνεις μπουκαλια και πας στη βρυση, να παιξεις μπουγελο. Να κουτσομπολευεις οσους περνανε. Να ��ε κυνηγανε οι γεροι, εσενα και τη παρεα σου, τα βραδια γιατι κανετε φασαρια στη πλατεια. Να περιμενεις καρτερικα τη πιτα στο λαδι που παρηγγειλες απ το μοναδικο σουβλατζιδικο στο χωριο. Οχι φιλε μου. Οτι και να πω για αυτο το μερος απλα ειναι λιγο. Τοσο για το ιδιο το μερος, την υπεροχη θεα, τα στεκια του, τα παλια σπιτια, τα μηχανακια που ηχουν μερα νυχτα, οσο και για τους ανθρωπους του. Ανθρωπου αληθινοι. Με μπεσα και ματια που απο μεσα τους βλεπεις τη ψυχη τους. Φιλους τους οποιους μπορει να κανεις να δεις μηνες αλλα με το που γυρισεις θα ειναι σαν να μην εφυγες μερα. Ειναι περισσοτερο οι εμπειριες που παιρνεις απο τις φιλιες του χωριου. Μαθαινεις οτι παρεξηγησεις δε χωρανε μεταξυ σας καθως ο χρονος σας ειναι μετρημενος, μαθαινεις να εισαι διπλα στον αλλο ακομα και χιλιομετρα μακρυα. Αλλα ειναι και οι αλλες. Οι εμπειριες που στην Αθηνα φανταζουν απιστευτες. Πραγματα καθημερινα που κατα τη παραμονη σου εκει βρισκεις ενοχλητικα. Το ασταματητο γαυγισμα των σκυλων, το βελασμα των γιδιων, το τρακτερ του γειτονα. Και καποια στιγμη ερχεται ξανα εκεινη η στιγμη. Πρεπει να ξαναμαζεψεις τα πραγματα σου. Η καθε μπλουζα, το καθε παντελονι φανταζει να ζυγιζει τονους καθως μπαινει στη βαλιτσα. Με δακρυα στα ματια αποχαιρετας τους φιλους που ενας θεος ξερει ποτε θα ξαναδεις αλλα ξερεις οτι θα αρχισετε να μιλατε πριν καν φυγεις απ το χωριο. Και αν φυγεις και εισαι τσακωμενος με καποιον απο αυτους, μετανιωνεις την ωρα και τη στιγμη που δεν ελυσες τη παρεξηγηση και εφυγες χωρις να τον χαιρετησεις. Οτι και να πεις τελικα για αυτο το μερος ,που στα ματια σου φανταζει παραδεισος κι ας απεχει αρκετα, παντα θα ειναι λιγο…

[aspromayros-mexri-to-kokkalo]

Φέρνετε ανθρώπους με κόμπλεξ να διδάσκουν στα σχολεία σας,

και μετά απορείτε “γιατί τα παιδιά δεν είναι άξια για την κοινωνία σας”.

[aspromayros-mexri-to-kokkalo]

[aspromayros-mexri-to-kokkalo]