avocadovandeduivel

[avocadovandeduivel]

Gepimpte gazpacho uit brik

Al enige jaren kan je gazpacho van Alvalle in brik vinden in de supermarkt. Ik ben fan, desondanks dat ik niet zo voor ‘voorgemaakte’ dingen ben. Maar toen ik in Barcelona zag dat hetzelfde merk als bij ons daar ook veelvuldig door de Spanjaarden gekocht werd, was ik helemaal overtuigd. Erg gemakkelijk ook, als lunch, tussendoortje, of met wat verse groentjes en wat zure room bij op een zwoele zomerse avond.

Delhaize volgt het succes, en maakte ook gazpacho van het eigen huismerk, verkrijgbaar in bussen van 1 en ½ liter. Ik mocht eens voorproeven, en moet stiekem toegeven dat ik die van Alvalle nét een tikkeltje beter vind. Maar voor een liter betaal je voor Alvalle al gerust een euro meer, dus qua prijs-kwaliteit zit je bij Delhaize zeker ook gebeiteld.

Het leuke aan dergelijke kant-en-klaar producten is dat je met enkele kleine ingrepen toch iets heel origineels op tafel kan zetten. Inspiratie haalde ik bij een hapje dat ik op Culinaria proefde: gazpacho met aardbei en Ibérico van Benjamin Denis van El Pica Pica.

Ik goot ½ liter gazpacho in de blender met een tiental aardbeitjes bij, en wat tabasco. Als afwerking fijne blokjes paprika, komkommer, ringetjes lente-ui en Superano ham-snippers (gemakkelijkheidshalve ook zo verkrijgbaar in een pakje bij Delhaize). De aardbei proef je maar heel subtiel, maar geeft het absoluut dat net iets extra. Zomers toppertje dus!

[avocadovandeduivel]

2 veggie hapjes

Deze week kwamen 2 vegetarisch collega’s bij mij eten, en ik schotelde hen onder andere 2 heerlijke vegetarische hapjes voor,  die zeker het delen waard zijn: 5-layer Greek dip en tofu met sesamkorstje.

Inspiratie haalde ik voor de zoveelste maal vanop Pinterest, respectievelijk hier en hier.

5-layer Greek dip

Wat heb je nodig

Een blik kikkererwten

3 el Griekse yoghurt

½ bio-citroen (ik had een Siciliaanse citroen kunnen bemachtigen, de max!)

1 teentje look

1 el tahin (sesampasta)

Peper en zout

Olijven (bij voorkeur zwarte Kalamata, maar dat had ik zelf niet in huis)

1 kleine rode paprika

½ komkommer

100 gr feta

Iets van groene kruiden, bijv. dille of platte peterselie

Bicky-uitjes (omdat dat lekker is met àlles)

Goede olijfolie

Pitabroodjes

Bereiding

Maak eerst hummus: blend een blik uitgelekte kikkererwten (natuurlijk nog lekkerder om zelf kikkererwten een dag te weken en dan enkele  uren te koken, maar wie heeft daar nu tijd voor?), de Griekse yoghurt, een uitgeperst teentje look, tahin, peper en zout, rasp en sap van ½ citroen en een el goede olijfolie, tot je een mooie gladde massa hebt.

Bestrijk een schaal met een bodem hummus. Snij de groenten in kleine kubusjes, hak de olijven fijn en verkruimel de feta met je handen. Strooi dit alles samen met de Bicky-uitjes en fijngehakte kruiden over de hummus en werk af met een scheutje goede olijfolie.

Bak de pitabroodjes af in een broodrooster (ik laat ze altijd 2x ‘toasten’) en snij in driehoekjes. Happy dipping!

Tofu met een sesamkorstje

Laaiend enthousiast onthaald door de veggies, en natuurlijk ook bruikbaar om bijv. een wokske af te werken. En hoewel het ‘gefrituurd’ is, heb je geen friteuse nodig!

Wat heb je nodig

1 pakje tofu

1 ei

3 el panko broodkruim

2 el wit sesamzaad

1 el zwart sesamzaad

Arachideolie

Zout

Enkele lente-uitjes (het donkere deel)

Chili-dipsaus (gember had ook fantastisch geweest!)

Bereiding

Je moet ervoor zorgen dat de tofu heel droog is. Snij de tofu in stukken van gelijke dikte, dep af en leg in een ovenschaal  met keukenpapier. Leg daarop nog een laag keukenpapier en dan nog een ovenschaal met iets zwaar op. Een Creuset-pot is bijvoorbeeld ideaal ;-). Laat minimaal een half uurtje uitlekken.

Meng de panko met de sesamzaadjes en klop het ei los met wat water. Snij de lente-uitjes in ringetjes.

Snij de tofu in de gewenste grootte, en dip in het ei, en dan in het paneermeel.

Doe een bodempje (van ong. 5 mm) olie in een pan en laat de olie warm worden. Bak de stukjes gepaneerde tofu goudgeel aan beide kanten.

Bestrooi met zout, en serveer met de saus en lente-uitjes. Easy veggie peasy!

[avocadovandeduivel]

Lunch bij de Kromme Watergang in Hoofdplaat (NL)

Op 11 juli is het feest voor mij. Niet uit Vlaamsgezinde overwegingen, maar omdat het één van de weinige dagen is dat ik vrijaf heb, en andere mensen niet. En zodoende dat de meeste restaurants ook open zijn voor de lunch. Moest ik kunnen, ik zou het wel vaker doen, uitgebreid gaan lunchen. Eerst en vooral is het vaak voordeliger, minder druk (dus minder vroeg op voorhand te reserveren), een ‘mildere’ portie én geen overeten gevoel ’s avonds. Helaas openen de meeste restaurants hun deuren niet voor de lunch in het weekend (Volta en In De Wulf wel trouwens!), wat natuurlijk ook wel begrijpelijk is. Maar reden te meer dus om er op deze vrije dag van te profiteren! Vorig jaar ging ik voor de eerste keer naar Veranda, maar daar ben ik ondertussen (bijna) kind aan huis, dus op zoek naar een nieuwe hotspot! Vous lé Vous en Bartholomeus stonden op het verlanglijstje, maar zijn beide helaas gesloten op donderdag. Richting ’t zeetje leek me wel een goed idee met dit weertje. Ik nam een naieve poging met een last-minute online reservatie bij Pure C, maar blijkt dat die al volgeboekt zijn tot september! Dan herinnerde ik me de brochure ‘Toprestaurants in de Zwinregio’, en viel mijn oog op ‘de Kromme Watergang’. Een Nederlands 2-sterrenrestaurant op een boogscheut van Sluis met het overbekende drie-sterrenbroertje Oud-Sluis, maar ook vertrekkende vanuit het vruchtbare Zeeuwse land en zee voor de grondstoffen. Een consultatie op de website vertelt me dat de lunch €52 kost, best schappelijk dus voor twee sterren, en zo geschiedde dus! Ik had nog iets te vieren met mijn ouders, dus vond ik hen dan ook twee enthousiaste disgenoten. In de auto richting het ieniemienie gehuchtje Slijkplaat in het ook al kleine gehucht Hoofdplaat (die malle Nederlanders toch met hun gekke namen!) Het zonnetje laat het die dag net wat afweten, maar des te beter als je binnen moet zitten (in een overigens prachtig donker interieur!). De ontvangst is comme il faut, en bij het binnenwandelen valt ons meteen ook de grote groententuin aan de overkant van het restaurant op, die moeten we nadien nog eens checken!

We zijn de eerste gasten, en worden dan ook erg snel bediend van een glas champagne (Exilium) en de eerste hapjes:

Sorbet van mijoto met appelmunt, Gillardeau oester met kiwi en kokosroom, koek van schapenpolenta en schuim van geitenkaas met goudbloem. Alles heeft zijn eigen prachtige kommetje, hier is duidelijk heel goed over nagedacht! Vooral de sorbet en oester krijgen veel lof. En dan volgt er nog een warme foccacia van gerezen pizzadeeg met kappertjes en anjovis. Een Mediterraans smaakbommetje!

De menukaarten verschijnen op tafel, alles ziet er fantastisch uit, maar de lunch zou het worden! Met aangepaste wijnen, voor de chauffeur/papa BOB-porties met halve glaasjes (dat nadien op de rekening ook netjes gehalveerd wordt qua prijs in verhouding met de aangepaste wijnen). In dergelijk restaurant wordt rekening gehouden met elk detail, en dus verdient het brood en condiments ook een woordje extra uitleg. Het brood is nog dampend heet en kraakvers, worden we gewaarschuwd. Daarbij komt boerenboter met gedroogde zeesla, een kannetje zachte Spaanse olijfolie, versgemalen zwarte peper en een flacon die eruit ziet als een lippenstift. Er zit geconcentreerd zeewater in, dat een zilte toets geeft, en het zou ook zo als zout gebruikt worden in de keuken.

En dan komt het voorgerecht op tafel, een prachtige verschijning! Zeebaars met tartaar van scheermesjes, jonge spinazie, wasabiblad, groene curry en chorizo-olie. East meets Zeeland! De groene curry veroorzaakt een zweem aan Thaise herinneringen, de frisse zeebaars en scheermesjes brengen me weer naar de Slijkplaat! Het moet niet gezegd dat de wijn er voortreffelijk bij past: een Duitse Riesling (Trocken 2011), zónder vervelende zuren.

Verrassend wordt er voor ons hoofdgerecht een rosé ingeschonken, dat had ik niet verwacht. Mij niet gelaten, ik ben helemaal verzot op rosé, dus voor mij mag die best wat meer op de betere wijnkaart verschijnen. Het is een Côtes de Provence (Domaine de Pontfract). Daarbij komt rode mul met tomaat, paprika, jonge komkommer en een heldere gazpacho met Franse olijfolie, die verrassend niet bij de vis wordt gegoten, maar in een klein cocktailglaasje ernaast! Ditmaal nemen de smaakpapillen me mee naar de volle Spaanse zon!

Ook bij het dessert wordt een roze wijn geschonken, Italiaanse spumante: Col Rosé Spagnol uit Piemonte. Op een donker bord verschijnen verschillende bereidingen van framboos, framboosaardbei, witte chocolade, sorbet van vlierbloesem en pistache. Het is zo cliché om te zeggen dat het een waar kunstwerkje is, maar het is gewoon waar.

Met de koffie komt ook nog een laatste fijne verrassing: allerlei snoepjes en chocolaatjes gepresenteerd op een prachtig stuk verweerd hout. Zijn wij blij dat we ons nog niet overeten hebben!

Het oordeel van ouders en afstammeling is unaniem: dit was gewoon af! Nog een beetje dronken van de fantastische ervaring (de papa maar half), wandelen we naar buiten, en bekomen nog even in de prachtige groententuin, waar we één van de souschefs knollen uit de grond zien trekken. Waanzinnig veel groenten, kruiden en eetbare bloemen, vele waar we zelfs nog nooit van gehoord hebben.

Uitwaaien doen we nog even in Breskens, waar moeder zowaar nostalgisch wordt bij de ontdekking dat hotel Milliano, waar ze jarenlang vakantiewerk heeft gedaan, nog steeds in volle glorie tussen de duinen (be)staat.

Ik kan me geen betere manier bedenken om deze Vlaamse feestdag te vieren, sorry Bart!

De Kromme Watergang** Slijkplaat 6 Hoofdplaat (NL) +31 117-348696

[avocadovandeduivel]

Borough Market

Eén van mijn favoriete plekken op de wereld, zou ik wel durven zeggen! Deze markt heeft het allemaal: producten die je nergens anders vindt, exquise kazen, Britse specialiteiten, betaalbare groenten, prachtige opstellingen, paddenstoelen waar ik nog nooit van gehoord heb, en mensen die écht gepassioneerd zijn voor hun vak. Moest ik kunnen, ik zou hier wekelijks komen winkelen. Een sponsorship misschien, Eurostar ;-)?

Borough Market Dagelijks open, behalve zondag. Voor de specifieke uren, check de website.  8 Southwarkstreet, London Metro: London Bridge

[avocadovandeduivel]

Mushrooms of Borough Market

[avocadovandeduivel]

Witte vrijdag in Londen met Raymond Blanc

Raymond Blanc, kent u hem? Ik eerlijk gezegd ook niet! De Fransman is een grote bekende in de UK. 2-sterren én TV-chef in Engeland met Frans accent. Razend populair dus. Hij verscheen op TV als jurylid in The Restaurant (MijnRestaurant!), als gast bij Saturday Kitchen, en met zijn eigen programma’s, o.a. The Very Hungry Frenchman. Daarnaast bouwde hij ook een waar restaurant-imperium uit, met zijn tweesterrenrestaurant Le Manoir aux Quat’ Saisons  in Oxford en een keten van bistro’s ‘Brasserie Blanc’, met vestigingen over heel Engeland.

En alsof ze French zjef  het nog niet druk genoeg heeft, nam hij ook nog eens de tijd om het Business Premium menu van Eurostar onder handen te nemen. Hij kreeg daarvoor ‘carte Blanc’ (mwaha), en zag er persoonlijk op toe dat alleen de beste producten voor de 1st class reizigers worden voorgeschoteld.

Een mooi concept, maar natuurlijk ook een ver-van-mijn-bed-show. Een retourtje Brussel-Londen in Business Premium kost maar liefst €590. Dan reizen we liever in tweede klas en geven we dat geld uit in pakweg The Fat Duck (toegegeven, ook nog een ver-van-mijn-bed-show). Maar uitgenodigd worden om het menu te mogen proberen, chef Raymond Blanc te ontmoeten, en een dagje erop uit in de coolste stad van Europa (my opinion), daar zeggen we geen nee tegen! En mijn +1, mijn lief, de chansard, ook niet!

En omdat de chef zo'n fijne naam heeft, Blanc, werd dat thema ook meteen doorgetrokken voor de hele dag. Dresscode: wit. En er stonden later op de dag nog wel wat 'witte verrassingen' op het menu.

We werden alvast 's morgens in BXL Midi goed ontvangen met een LDN-goodiebag en gingen dan in witte mars naar de Business Premier lounge. Comfy zeteltjes, koffiekoekskes en  fruitsap voor ontbijt (of GT-ontbijt voor sommigen), en een ganse kiosk met boekskes en kranten om zo uit te kiezen, jaja, zelfs de Culinair Ambiance! I could get used to this!

Veel tijd om te loungen was er niet, want we moesten ook nog in de watten gelegd worden op de Eurostar zelf! De lijn wordt doorgetrokken: opnieuw comfy zeteltjes, een glaasje champagne, en dan natuurlijk ook het menu door Raymond Blanc, die speciaal voor de gelegenheid een volledig 'wit' menu gemaakt had, origineel!

Voorgerecht: Witte asperges, citrussaus

Hoofdgerecht: Kalfsblanquette, bloemkool, gratin dauphinois van raap en aardappel OF Brandade van kabeljauw, cocobonen, olijf

Kaas: Romige Regalou

Dessert: Gepocheerde witte perzik, rijstpudding

Tussendoor krijgen we ook nog een speciaal voor de gelegenheid ontworpen strikje aangemeten. De jongens een keerbaar blauw-wit strikje, de meisjes een schoon goud met wit strikjuweeltje. Meer spek voor de bek van de aanwezige fashionbloggers, maar toch waren mijn lief en ik ook gestrikt en gecharmeerd door Eurostar!

Van het eten had eerlijk gezegd een iets gastronomischere presentatie verwacht (het deed me denken aan slechte eerdere ervaringen op het vliegtuig), maar eens geproefd, verdwenen al die vooroordelen als (witte) sneeuw voor de zon! De asperges mooi beetgaar en verrassend met de citrussaus. Als hoofdgerecht koos ik voor de kalfsblanquette. En hoewel ik geen bloemkoolfan ben, smaakte deze overheerlijk! Ook de gratin is lekker beetgaar. Het warmhoudbakje wordt tot de laatste druppel uitgelepeld. Next up: het heerlijk zachte kaasje. (hoewel die volgorde niet helemaal gerespecteerd wordt door de mensen rondom mij, bloemkool en rijstpudding combineren kan blijkbaar ook ;-)).

Ik hou dan toch iets traditioneler mijn rijstpudding met lekkere gepocheerde witte perzik voor het laatste, een heerlijke afsluiter!

Terwijl je aan het genieten bent van een fijne maaltijd, vliegt die 1u51 ook echt voorbij, en voor we het weten, staan we in Londen St. Pancreas. Er worden ook Franse blogcollega's uit Parijs verwacht, en om het 'wachten' te verzachten, krijgen we nog een fluitje champagne toegestopt op het terras van het sjieke St.Pancras Hotel.

Met de Frenchies verschijnt Raymond Blanc ook op het appèl, en is het tijd voor een witte groepsfoto! We krijgen alvast een woordje uitleg van monsieur Blanc, en de uitnodiging om op de high tea te komen in zijn Brasserie Blanc in Covent Garden.

Maar eerst is er nog wat tijd om Londen te verkennen, en hoewel er tal van 'witte activiteiten' op het suggestieprogramma staan, kiezen we ervoor om naar de kleurrijke Borough Market te gaan.

Ik berichtte al eens eerder uitgebreid over Borough Market, dus het was nu dan ook een fijne terugkeer! We lieten ons de heerlijke proevertjes welgevallen, en kochten ook een aantal dingen (o.a. 6 avocado's voor 1£!). Nog een voordeel van maar voor één dagje te gaan: je kan je boodschappen gewoon mee naar huis nemen, en hoeft er niet te lang mee te sleuren. If I were a rich girl, ik zou gewoon mijn zaterdagse boodschappen altijd in Londen komen doen! Een fotoverslagje van Borough Market vind je hier.

Next up: de high tea met Raymond Blanc in zijn Brasserie Blanc in Covent Garden. Er zijn blijkbaar maar liefst 21 Brasserie Blancs in Engeland, waarvan 9 in Londen! Een fenomeen dat je nog niet echt ziet bij ons: ketens van (klassevolle) restaurants, want de Lunch Garden tel ik niet mee! Ik (en vele Belgen met mij waarschijnlijk) staan wat kritisch tegenover het ketengebeuren, er kan toch nooit dezelfde kwaliteit geleverd worden als de ‘bedenker’ van het restaurant er niet vaak is? Maar als je naar Jamie Oliver en nu ook Raymond Blanc kijkt, kan het wel degelijk. Een toekomst die wij waarschijnljik ook tegemoet gaan met het nieuwe horeca-kassasysteem?

Fin, deze bedenking even ter zijde, we worden wel degelijk erg hartelijk ontvangen en krijgen meteen een drankje naar keuze (water! Snikheet in Londen!) en piekfijne taartjes aangeboden. Raymond Blanc is er ook, en vertelt honderduit. Helaas zit ik wat veraf, of versta ik zijn Frenglish niet goed? In ieder geval krijg ik nog een mooi gehandtekend exemplaar van zijn 'Kitchen Secrets' mee.

Het is ondertussen al laat in de namiddag, en we blijven nog even rondhangen in Covent Garden, nog een onontgonnen stukje Londen voor mij. Centraal in het gebouw is er het nieuwe restaurant van Jamie Oliver ‘Union Jack’s’. Veel plaats voor eten is er niet meer (wetende dat we ook nog een uitstekend avondmaal op de trein zullen krijgen, het begint al te wennen!), maar een heerlijk verfrissende cocktail, mét zalig rietje’, kunnen we niet aan ons laten voorbijgaan.

Best vermoeiend, zo’n dagje Londen! Op het gemak zakken we dus terug af naar St. Pancras, doen nog enkele winkeltjes daar, en loungen we nog even verder in de Business Premier lounge. Mét wifi, want dat hadden we al de hele dag moeten missen…

Op de terugreis wordt ons opnieuw een maaltijd van Raymond Blanc voorgeschoteld, één van de klassiekers deze keer, en wederom erg smakelijk!

Fris slaatje met krab uit Cornwall

Ballotine van kip en eend met pruimensaus of gegrilde zalmfilet met Toscaanse salade

Een heerlijk kaasje (waarvan ik helaas de naam niet meer weet) met een al heerlijk toastje

Een éclairke gevuld met confituur en clotted cream

Moe, en erg voldaan (in elke zin van het woord) konden we terugkijken op een heel fijn dagje in LDN. Thx Eurostar en Raymond Blanc!

[avocadovandeduivel]

Tortilla taart

Er zijn zo van die receptideetjes die je ziet passeren, waar je maar aan blijft denken:"Dat moet ik gewoon eens proberen!" Zo ook dus met deze tortilla-taart. Alle basics van een typische Tex Mex maaltijd, maar dan op een erg originele manier gepresenteerd. 

Mijn quesadilla's, die zijn ondertussen al berucht bij menig tafelvriend en cateringklant, dus die vormden de basis voor de taart. En guacamole en pico de gallo mochten natuurlijk ook niet ontbreken. 

Grootste challenges: alles warm houden (omdat je warm en koud combineert) en het spel snijden. Voor dat laatste haalde ik dan ook het elektrisch mes (een oranje plastieken van Moulinex) van mijn lief's bobonne zaliger van onder het stof, en dat werkte perfect!

Met dat nu al legendarisch juli 2013-zonnetje en een caipirinha bij de hand, was het fiesta Latina compleet!

Ingrediënten voor 2

een pak kleine tortilla's (voor 4 personen neem je dan bijv. een pak grote tortilla's)

150 gr rundsgehakt

1 rode en 1 groene paprika

2 ajuinen

75 gr smeltkaas

een handvol geraspte oude kaas (of Cheddar)

100 gr kip

1 stevige tomaat

1 limoen

koriander

platte peterselie

1 grote stevige tomaat

cayennepeper

1 dikke rijpe avocado

zure room

fajita-kruiden

guacamole-kruiden

enkele blaadjes ijsbergsla

olijfolie

Klaarmaken

Maak de guacamole: plet de avocado met een vork, doe er 1/2 fijngesneden uitje, wat fijngesneden blaadjes koriander, een theelepel zure room, sap van 1/2 limoen, cayennepeper, peper en zout en guacamolekruiden bij (normaal doe ik er ook nog een fijngesneden tomaatje bij, maar dat hoeft hier niet). Meng goed, en zet nog even opzij.

Voor de pico de gallo: snij de tomaat en 1/2 ui grof, en doe in een keukenrobot met wat blaadjes bladpeterselie, koriander, sap van 1/2 limoen en ruim cayennepeper. Blend héél kort en in 'pulsen' zodat de tomaat niet helemaal tot moes gemalen wordt, maar nog in stukjes is. Kruid af met peper en zout. 

Snij de paprika's, kip en ui in fijne blokjes. Doe wat olijfolie in een pan en bak de kip met de groene paprika. Voeg wat fajita-kruiden toe. Laat heel even afkoelen, en doe in een kommetje en meng de kaas eronder. 

Doe opnieuw wat olijfolie in de pan, en bak het gehakt met de rode paprika (hou een beetje rode paprikablokjes opzij) en de ui. Voeg ook nog wat fajitakruiden toe. 

Neem een propere pan met anti-aanbaklaag, zo groot als de tortilla's en laat even warm worden (zonder vetstof!). Doe de kip-kaasmengeling tussen twee tortilla's en bak kort in de pan. Draai om. Zorg ervoor dat de tortilla zeker niet verbrandt! Als er genoeg kip is, kan je dit twee keer doen. 

Verwarm de andere tortilla's ook lichtjes in de pan. 

Leg de quesadilla vanonder, en leg daar een laagje ijsbergslablaadjes op. Dan terug een tortilla. Daarop een laagje gehakt en pico de gallo. Opnieuw een tortilla, een laagje guacamole, en opnieuw een tortilla om af te sluiten. Smeer daar een laagje zure room op, en werk af met wat reepjes ijsbergsla, geraspte kaas en paprikablokjes. 

Que aproveche!

[avocadovandeduivel]

Getest: Smartmat

Ik kreeg de vraag of ik Smartmat eens een weekje wilde testen. Voor wie het nog niet kent: het is een abonnementenservice waarbij je op maandagavond een boodschappenmand thuis geleverd krijgt, met ingrediënten voor 4 maaltijden voor 2 personen en de recepten bij (er zijn ook abonnementsformules voor 4 personen). Een erg goed idee voor al wie een erg druk leven heeft (wie niet?) en toch gezond en gevarieerd wil koken (wie niet?).

Nu is het wel zo dat ik eigenlijk wel hou van naar de supermarkt gaan, en zelf recepten te maken. Daarom had ik me er eigenlijk nog niet toe laten verleiden. Maar een weekje gratis testen, daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen!

En het moet gezegd: ik was aangenaam verrast. De producten waren zoals beloofd kraakvers (de vis bijvoorbeeld rechtstreeks van groothandel Verbiest en netjes vacuüm verpakt), waaronder ook enkele bioproducten (aangeduid met een klavertje op de ingrediëntenlijst). En ook: juist geportioneerd. Ik geef het niet graag toe, maar toch moet ik nog té vaak iets weggooien omdat ik het in een te grote verpakking gekocht heb (bijv. aardappelen, ajuinen, te platte tomaten).

Ik postte er enkele ‘ervaringen’ rond op mijn Facebookwall, en kreeg (naast de vele enthousiaste) ook de opmerking dat het wel vrij duur is. Ik nam dus even de proef op de som, en gaf de hele ingrediëntenlijst in op delhaizedirect.be, en ik kwam op het exacte bedrag van € 50,01 uit, net zoveel als de eerste proefboodschappenmand kost! Wie een abonnement neemt, betaalt wekelijks (na de eerste week) € 65. Een stukje hoger dus dan wat je bij de supermarkt betaalt, maar je krijgt de boodschappen aan de deur geleverd, en de recepten erbij. Een redelijke prijs voor zoveel gemak als je’t mij vraagt.

Maar wat het belangrijkste is, is natuurlijk de vraag of het lekker was. En weer ja: aangenaam verrast. De recepten zijn echt wel ‘mijnen tand’, klaar in minder dan een half uurtje, en ik heb er zowaar nog wat van opgestoken!

Wat stond er op het menu?

Wrap met visburgers en mayonaise van zonnebloemspruiten

Varkenshaasje met geroosterde aardappelen en zoete kersen (een portie voor 4 personen, oftewel 2 keer voor 2 personen)

Frittata met gemarineerde kip

Drie verrassende gerechten dus, die stuk voor stuk gesmaakt hebben. De visburgers waren echt wel de favoriet. De zonnebloemspruiten waren echt verrassend, en ik was ze nog nooit in de supermarkt tegengekomen. De ingrediënten voor het varkenshaasje nam ik mee naar vrienden, en maakte het daar klaar. Ook daar enthousiaste reacties, en die zoete kersen: wat een revelatie. Die gingen een kwartiertje voor de aardappelen klaar waren mee in de oven, en kwamen er heerlijk zacht en zoet uit. Een klein puntje van kritiek: ook bij dit gerecht was er een sausje voorzien: aïoli. Zelfgemaakt uiteraard, maar met de mayonaise van de visburgers erbij is dat twee keer op één week echt wel veel olie, niet zo goed voor de lijn dus! Aan de andere kant is er bij elk gerecht ook een slaatje met rauwkost voorzien, en dat kan ik dan wel weer erg appreciëren.

Je merkt dat er echt goed nagedacht is over het concept, en dat alles goed getest is. Elke woensdag wordt het menu van de volgende week bekend gemaakt op de Facebookpagina van Smartmat (met mooie foto’s), met ook een lijst van basisingrediënten die je in huis moet hebben (dingen als olijfolie, mosterd en honing). In het receptenboekje krijg je ook nog bewaartips en planningstips mee (het varkenshaasje moest bijvoorbeeld op voorhand gemarineerd worden, dat deed ik dus rap rap ’s morgens).

Fin, het is wel duidelijk. Ik ben echt wel enthousiast over het concept. En of ik heb zal gebruiken? Ik denk het wel af en toe, in de weken dat ik eens wat meer thuis ben!

Tot slot geef ik nog graag het recept mee van het toppertje de visburgers.

Wrap met visburgers en mayonaise van zonnebloemspruiten

Voor 2:

1 ei + 1 eierdooier (het eiwit wordt in een ander recept van die week gebruikt, er hoeft dus niets weggegooid worden!)

1 citroen

1 teentje knoflook

100 gr zonnebloemspruiten (te vervangen door bijv. tuinkers)

300 gr koolvisfilet

2 lente-uitjes

½ gele paprika

½ bakje kerstomaten

1 pak tortilla’s

1 th lepel mosterd

1 à 1,5 dl zonnebloemolie

1 el maizena

1 el boter

Zout en peper

Bereiding:

Splits 1 ei en doe de dooier in een mengkom. Knijp het sap van 1 citroen in een kommetje

Mayonaise met zonnebloemspruiten: Voeg 1 à 1,5 el citroensap, 1 klein geperst teentje look, 1 th lepel mosterd, een snuif zout en een snuif zwarte peper in de mengkom toe bij de eierdooier. Meng de ingrediënten met een staafmixer en giet er druppelgewijs de zonnebloemolie bij totdat de mayonaise een goede consistentie heeft. Voeg ½ pakje zonnebloemspruiten (50 gr) toe. Mix tot een gladde saus.

Visburgers: Klop 1 ei, ½-1 el maizena, ½ el citroensap, ½ th lepel zout en 1 snuifje zwarte peper in een kom. Snijd 300 gr koolvisfilet in 2 cm dikke blokjes. Snij de toppen van 2 lente-uitjes en meng deze in een kom met het eimengsel. Mix het mengsel met een staafmixer en vorm dit tot 4 burgers.

Smelt 1 el boter in een pan en bak 4 burgers op matig vuur gedurende 3 minuten langs elke kant.

Vulling: Versnipper ½ gele paprika. Neem ½ pakje zonnebloemspruiten. Halveer ½ pakje kerstomaten. Meng alles.

Neem de tortilla’s (warm ze even op!), en maak een wrap met de visburgers (ik sneed ze in 2), de groenten en de mayonaise.

Alle info over Smartmat vind je op de website.

[avocadovandeduivel]

Receptenwedstrijd met pickles van Camp's

De vraag of ik een recept wil verzinnen voor een wedstrijd, daar zeg ik niet vaak nee tegen! Ditmaal zijn de pickles Van Camp's aan de beurt. Ben van Camp's die vindt dat er te weinig recepten met pickles bestaan, en gelijk heeft hij! Naast bij frietjes, chipkes en de gekende Blackwell is er bitter weinig te vinden.

Maar daar mag bloggend en culinair creatief Vlaanderen dus verandering in brengen, en met succes! Ik heb al heel wat leuke en verrassende recepten zien passeren op de facebookpagina van Camp's. De inzet is dan ook mooi: er valt het meesterwerk 'The Modernist Cuisine' te winnen. Een 6-delige kookturf boordevol wetenschappelijk onderbouwde culinaire ontdekkingen. Wie zelf wil meedoen, dat kan, je hoeft er zelfs geen blog op na te houden! Je kan via de website van Camp's een potje pickles aanvragen, en dan zelf aan de slag gaan. Maar haast je, de wedstrijd loopt tot 15 juli!

Ik maakte op een zonnige zaterdag een gegrilde steak met daarbij picklesboter. Zonder te willen 'mouwfrotten', is dit echt al wel de lekkerste pickles dat ik gegeten heb! Groentjes nog al dente, licht zoete-pittige smaak en niet te zuur. De combinatie met de boter dan nog eens, maakte het helemaal af: mooi luchtig, vol van smaak, en heerlijk bij die gegrilde steak en gekookte nieuwe aardappelen!

Gegrilde steak met picklesboter

Nodig voor 2:

400 gr steak

50 gr goede boter (met zeezout)

1 potje Camp's

400 gr nieuwe rode aardappelen

1/2 venkel

1 el sushi-azijn, 1 el olijfolie, 1 el mirin

slaatje naar keuze -> ik ging voor puntpaprika, sla, komkommer en lente-ui

Bereiding:

Haal de boter op tijd uit de koelkast en laat op kamertemperatuur komen.

Mix de boter samen met het potje pickles met de staafmixer. Schep over op een velletje zilverpapier. Vouw het zilverpapier dicht en rol op. Draai de zijkanten op zodat je een mooi rolletje krijgt. Span goed aan. Leg in de diepvriezer zodat de boter terug kan uitharden.

Kook de aardappelen in de schil gaar.

Snij de venkel fijn met een mandoline. Marineer in de sushi-azijn, olijfolie en mirin. Maak een slaatje.

Zet de grill op het vuur en laat heel goed warm worden. Wrijf de steak lichtjes in met olie en kruid met peper en zout. Grill de steak, en laat beide kanten heel goed dichtschroeien. Het krokante korstje van het vlees met de zachte, romige picklesboter is echt een topcombinatie.

Leg vlak voor het serveren een schijfje picklesboter op de steak. Doe eventueel ook enkele kleine stukjes op de gekookte aardappelen. Smullen!

[avocadovandeduivel]

Yieha! Om te testen deze week! #smartmat

[avocadovandeduivel]

Happy sunday! Met notenbrood en pistache-eclair van bij Dômestic, rilette van Dierendonck, 3 jaar oude kaas uit Alkmaar, uitjes en cornichonnekes van Camp's, latte Nespresso en pioenrozen! #luckyme

[avocadovandeduivel]

Eindelijk eens thuis in't weekend om de nieuwe #nespresso #variations te testen!

[avocadovandeduivel]

Vis van het Jaar pladijs @Table d’Amis

Restaurants die op mijn ‘verlanglijstje’ staan, waar dan persconferenties georganiseerd worden, dat is altijd mooi meegenomen! Zo vond de voorstelling van ‘Vis van het Jaar’ dit jaar plaats bij Table d’Amis in Kortrijk.

Ik leerde de chef, Matthieu Beudaert, vorig jaar kennen tijdens de voorstelling van de Gaut&Millau-gids. Ik zat bij de lunch (verzorgd door Chef van het Jaar Kobe Desramaults, nog zo’n meepikkertje!) bij hem aan tafel. Hij had toen net de prijs ‘Jonge topchef van Vlaanderen’ gewonnen. Een week later was de eerste Michelinster ook een feit. Een toffe, bescheiden gast, autodidact, en zijn droom gevolgd. Daar kan ik alleen maar bewondering voor hebben!

Als North Sea Chef was hij gastheer om de nieuwe Vis van het Jaar voor te stellen. Een beetje verrassend opnieuw pladijs, want de platte met rode stipjes stond 2 jaar geleden ook al in de kijker. Mij niet gelaten, ik vind dat een erg lekker viske, overvloedig verkrijgbaar, en duurzaam gevangen. Zwemt een beetje in de schaduw van de duurdere en sjiekere tong. Onterecht, zo bewees Matthieu Beudaert maar weer eens, met een hele lunch met pladijs-gerechten!

Met de hapjes krijgen we ook een vleugje van de eigen kaart van Table d’Amis te proeven: meringue van Sint Bernardus met een crème van foie en profiteroles met Keiems Bloempje en gezouten karamel. Beide luchtige wolkjes met veel smaak. Het doet me wat denken aan Hertog Jan, maar dat kan alleen maar een compliment zijn!

Het eerste gerechtje is meteen het hoogtepunt voor mij: gepekelde en gemarineerde pladijs met komkommer en huisgemaakte yoghurt. De pladijs is dus niet gebakken, en smaakt erg verfijnd en lekker. En superfris natuurlijk met de komkommer en yoghurt.

Goujonettes van pladijs, dat is iets dat we ook klaarmaakten in de kookles. Vrij klassiek dus, maar perfect gegaard (met crispy panko) en een heerlijke gribiche en een bloemensalade. Enkele tafelgenoten (o.a. een luidruchtige Oostendse visser) kijken nogal vreemd op bij de grote bloemen, maar bij mij gaan die ondertussen vlotjes binnen. Heerlijk!

Next up: gepocheerde pladijs met nage van schelpjes, regionale asperges met venkelpollen. Een zeer mooi gerechtje, de gepocheerde pladijs hier ook weer tot in de perfectie gegaard. De schelpjes smaken mij iets te fishy.

Een laatste knaller is op de barbecue gegrilde pladijs en zeekat, tomatencompôte en gelakte aubergine. Op de aubergine heeft een heerlijk Oosters smaakje, en er liggen krokante quinoa’s op.

Helaas is er niet veel plaats meer voor het dessert (en precies ook geen plaats meer op mijn ‘filmrolletje’), maar er kan hier en daar nog wel een proevertje af van de ‘mignardises’.

De pladijs, dat kan Matthieu helemaal af, dat heeft hij meer dan bewezen. En ik twijfel er niet aan dat ook de rest van de kaart de moeite waard zal zijn. Om zeker nog eens terug te komen dus!

Table d’Amis (Walle) Kor 184 8500 Kortrijk 056 32 82 70

PS: De recepten staan ook allemaal gebundeld in een klein boekletje, dat je hier kan bekijken.

[avocadovandeduivel]

Om zo in de pan te gooien... "De rijstkorrels zijn licht gepoft waardoor ze tijdens het bakken een gouden kleur krijgen." Ik ben eens benieuwd...

[avocadovandeduivel]

Sushi-workshop bij Ko'uzi

Een sushiworkshop volgen? Dat was eens hoogdringend nodig voor mij. Ik heb er thuis al wel eens wat gerold, maar ik denk dat een traditionele sushi-master Caroline-san met zijn vlijmscherp mes een kopje kleiner zou maken bij het aanschouwen van mijn “rolletjes”.

Fin, hoog tijd dus om daar eens verandering in te brengen, en natuurlijk kloppen we daar niet voor bij de minste aan. Wat dacht je van de vice-wereldkampioen? Wel handig natuurlijk dat die toevallig ook in Antwerpen gevestigd is (en niet pakweg in Osaka), nl. Ko'uzi.

Foto: Zone 03

Ko'uzi, het staat voor een samentrekking tussen het Engelse cosy en het Japanse kouij (gistcellen die rijst doen fermenteren tot saké en miso). Het is een ienimini sushi-bar in centrum Antwerpen met maar 6 zitplaatsjes, en is vooral bekend voor zijn 'creatieve' sushi. Denk paling in het groen-sushi, en steak tartaar-sushi. East meets west.

Maar om er creatief mee aan de slag te gaan, moet je natuurlijk eerst de basis beheersen, en dat is waar sushi-chef Yunko Kawada ons zal in inleiden.

Ik zou hier haarfijn, stap-voor-stap kunnen uitleggen hoe we te werk gegaan zijn, maar dat heeft eigenlijk echt niet veel avance. Dit moet je zelf doén, en vooral ook laten voordoen. Een echte aanrader dus! Dit is by far de beste kookworkshop dat ik al gevolgd heb. Mét een Japans biertje dat in België gebrouwen wordt: Owa.

Naast de basics heb ik die avond ook ongelofelijk veel bijgeleerd, en die sushi-wijsheden, die wil Caroline-san wel graag met jullie delen!

Wat is sushi? Blijkt dat er in Japan een heleboel verschillende soorten sushi bestaan, niet enkel de makirolletjes en nigiri die wij hier ook vooral kennen, maar ook 'tsirashi' sushi, temaki (handroll), inari,... En ja hoor, 'lazy sushi', dat bestaat wel degelijk! Tsirashi wilt zoveel zeggen als 'samenraapsel'. 

De bindende factor tussen al deze sushi is de sushi-azijn (sushi-su), die is altijd aanwezig! Dit is een rijstazijn met suiker en zout. Die tsirashi en handrolls trouwens, dat is iets dat vooral thuis gedaan wordt. Zelf met een matje zitten rollen, dat doen de Japanners eigenlijk niet, da's iets voor de professionals...

De rijst Een echt stokpaardje voor de sushi-rollers: de rijst. Die moet echt van topkwaliteit zijn. De rijst bepaalt 70% van de kwaliteit van de sushi. En minder goed nieuws: de “sushi-rijst” die wij in de gewone supermarkt hier kunnen kopen, dat is het niet. De term “sushi-rijst” bestaat zelfs niet. Je moet op zoek gaan naar rijst die “geschikt” is om sushi te maken. En terstond krijgen we een lijstje van Yunko met goede adresjes om je Japanse inkopen te doen. Handig! (zie onder)

Het zetmeel moet van de rijst verwijderd worden, en dat doe je door de rijst 3 à 4 keer te wassen en te 'scrubben'. Gebruik geen vergiet, maar giet het water telkens gewoon weg! Nadien moet het water helder zijn. Wat dan volgt is een zeer afgemeten en exact proces van weken, koken, laten rusten, enz... Veel gedoe, en Yunko geeft toe dat 99% van de Japanners een rijstkoker in huis hebben waar ze het mee doen. 

Als de rijst nog warm is, moet de sushi-azijn toegevoegd worden (ook daar is een term voor: 'Sharikiri'). Dat doe je ook niet zomaar met een klopper, maar met een spatel waar de rijst niet aan blijft kleven: eerst maak je putjes in de rijst, voeg je de juiste hoeveelheid azijn toe, en dan wordt de rijst in vertikale bewegingen 'versneden'. Zo wordt elk korreltje rijst omhuld met de azijn.

Daarna laat je de rijst afkoelen, minstens een uur, met een vochtige doek over. Let op, niet in de frigo! De rijst kan je ongeveer 24u bewaren, op kamertemperatuur. Wederom, frigo is uit den boze, te koude rijst smaakt naar niks.

Bij Ko'uzi voegen ze ook nog mosterdzaadjes en sesam toe aan de rijst. Dit staat haaks tegenover 'de traditie', maar geeft wel een leuke bite en lekkere smaak aan de rijst.

De vis Uiteraard is het van uiterste belang dat je vis supervers is voor sushi. Zeg dat dan ook tegen je visboer dat je sushi wilt maken, dan geeft hij de juiste, versste stukjes mee. De vis moet versneden worden in een rechthoekige vorm, zodat er lange repen van gesneden kunnen worden. Om vis te versnijden voor sushi, bestaan er speciale messen, die maar geslepen zijn aan 1 kant. De vis moet 'tegen de draad in' gesneden worden, en in lange vlotte halen.

De nori Nori wordt verkocht in bijna-vierkante vormen. Voor gewone sushi (en handrolls) snij je de vellen langs de langste zijde in twee. De glanzende, 'zachte' kant is de buitenkant van de sushi.

Handroll Dit is één van de gemakkelijkste sushi's om zelf te maken, en om het in de woorden van Yunko te zeggen: “You just make a frietzakske!”. Speciaal ook aan deze sushi-vorm, is dat de nori mooi krokant blijft, in tegenstelling tot bijvoorbeeld maki. Ik hou wel van die krokantigheid (en het gemak om ze te maken), dit komt hier thuis nog op het menu!

Maki Om maki te maken, moet je je handen een beetje nat maken, en de rijst over de nori met je handen verdelen. Begin aan de rand, en laat nog 1 cm van de andere rand over. Doe niet te veel rijst in het midden (want daar komt de vulling), en bouw aan de rand een klein 'muurtje'. Op deze rijst wordt de wasabi gesmeerd, maar hier doen ze dat bijna nooit, omdat veel mensen niet tegen de pikantigheid kunnen. Jammer! Dan rollen maar natuurlijk, en hopen dat je er niet te veel of te weinig rijst in gedaan hebt. Als er toch nog wat rijst komt tussenuit piepen, kan je dat eventueel nog 'fixen', door er een reepje nori met wat water tegen te kleven. Kleine maki worden in het matje in een vierkant vorm geduwd, en de rolletjes worden in 6 stukken verdeeld.

Nigiri Bij ons een beetje ondergewaardeerd. Nochtans echt niet makkelijk om te maken, en in al zijn puurheid erg lekker. Yunko laat ons met enkele vingervlugge bewegingen zien hoe ze gemaakt moeten worden, maar toont ons gelukkig ook een eenvoudigere manier. Key is dat elk bolletje rijst mooi bedekt moet zijn met een lapje vis.

De World Sushi Cup Zoals eerder vermeld, werd Yunko met Ko'uzi vorig jaar tweedes in op de World Sushi Cup in Tokio. Deze wedstrijd staat los van de traditionele sushi in Japan: dat is nog steeds een zeer mannelijke aangelegenheid, en daar is geen ruimte voor creatieve sushi. Bij de World Sushi Cup was het de bedoeling dat er vooral heel veel creativiteit in de sushi's werd gelegd, en met veel lokale invloeden. Yunko maakte deze vier sushi:

Garnalen, mayo en tomaat

Paling in't groen met gelei van witbier

Tonijn met hazelnoot en 80% cacao chocolade

Coquilles, knolselder, salade en rode biet

Echt knap hoe ze de Japanse sushi zo mooi heeft kunnen verweven met ons Vlaams culinair erfgoed. En met succes. Als afsluiter van deze al zeer maagvullende en heerlijke workshop krijgen we ook nog enkele van de creatieve sushi voorgeschoteld. Zelfs ééntje met handgerolde couscous, die je, tot mijn grote vreugde, daar zelfs ook kan kopen!

De adresjes

Japanse producten:

Antwerpen: Chinese buurt, Biowinkels: Het Natuurhuis, Terra Sana en ook nog bij Hanos

Brussel: Super Store Nagomi, Shilla, Haru-Chan, Ken-Chan

Vis:

Kielsbroek: Verbiest, De Jaeger, Ocean Food

ISPC-Hanos en Metro

Rungis (niet de markt in Parijs), viswinkel in Borgerhout

En natuurlijk hét belangrijkste adresje zelf niet te vergeten:  Ko'uzi Sint-Jorispoort 22 2000 Antwerpen 03/232.24.88. Je kan er sushi gaan eten, of daar kopen en meenemen. Je kan de workshop met 5 of 6 personen volgen à €45 pp (en een goed gevulde maag achteraf). Je kan er ook verschillende grondstoffen voor sushi kopen. 

[avocadovandeduivel]

Barbecue-galore bij Delhaize

De Belg, die is niet alleen met een baksteen, maar ook met een barbecue in zijn maag geboren. Of zo lijkt het toch als je in deze (thank god!) zonnige periode je buiten durft te begeven. De heerlijke walmen van Provençaalse kruiden en geroosterd vlees slaan je om de oren!

Dat soort geur dat spontaan de speekselklieren op gang brengt, en plaats in je maag. Maar die maag van mij, die keert vaak spontaan om bij het aanschouwen van de begeleidende groentjes en sausjes: giga-bladeren waterige sla, droge geraspte worteltjes, en "we doen eens zot" tomaten met een gesnipperd uitje bij. Met rauwkost, daar is natuurlijk niets mis mee, maar komaan, een mooi stukje vlees of vis verdient toch beter?!

Je hoort me misschien al afkomen... Ik kreeg van Delhaize een gans pakket met nieuwigheden uit hun "zomerassortiment" waar ik creatief mee aan de slag mocht. Happy BBQ times!

Tijdens de "productie" was het helaas nog niet zo'n goed weer, dus brachten we de zon maar in huis, zoals je op de foto's zal kunnen zien.

Op het menu:

Asperge-tapenade: terwijl de kolekes vakkundig werden verhit, serveerde ik asperge-tapenade van Sud 'n Sol met stukjes Toscaans brood erbij. Lekker, ik had het zelf ook wel gekund, maar 't is wel makkelijk zo natuurlijk. De aandacht moet naar de kolen en de slaatjes gaan, en zo geschiedde!

Kroonbrood: Ik kreeg mijn pakketje al ergens door de week, dus wel een beetje lastig met het brood, omdat we pas in het weekend zouden barbecueën... Invriezen dan maar! En dat werkte wonderwel. Vlak voor het serveren het brood nog even in de oven, en het was perfect. Zacht vanbinnen (beetje sandwich-achtig maar minder zoet) en mooi krokant vanbuiten. Met groene en zwarte Kalamata-olijven, zongedroogde tomaat en feta. Bijna een slaatje op zich, dat brood, maar dus echt wel de moeite!

Inca-pepertjes & halloumi met munt: Echt iets heel speciaals, die incapepertjes. Ze hebben de vorm van een klein vlammetje, en doen van smaak denken aan een mengeling tussen gegrilde paprika en chilipeper. Ideaal om slaatjes mee op te leuken dus! En halloumi leent zich natuurlijk ook perfect voor een barbecue: het is zowat de enige kaas die je kan grillen.

Cactus-chutney: Je had het al door: dit was een beetje een barbecue van de speciallekes. Cactusvijg, dat is hier niet gemakkelijk te krijgen, dus wilde ik deze maar al te graag proberen. Het voordeel van chutneys is, dat je ze ook als 'lak' kan gebruiken: je smeert vlak voor het serveren nog wat van op het desbetreffende vlezeke of viske, en laat nog kort meegrillen, en zo krijg je een mooi gekaramelliseerd krokant laagje. En het gaat bovendien ook erg goed samen met... chutney als sausje ;-).

Saté van eend: En lag daar eigenlijk ook nog iets van vlees op die grill? Uiteraard! Onder andere deze saté's van eend, die vooraf gemarineerd zijn met sinaasappel en tijm. Ik serveerde er een zelfgemaakte mangosalsa bij, want mango en eend, die zien mekaar graag. Niet iedereen was even enthousiast aan tafel over deze, dus eerder voor de echte eendenliefhebbers!

Ijs van buffelmelk: mozzarella met buffelmelk is veel lekkerder dan die met 'gewone' koemelk, dus waarom ijs ook niet? Awel ja, wat een verrassing! Het ijs wordt gemaakt van melk van buffels die in Limburg grazen aan de rand van de Maas. Resultaat is lekker romig ijs dat minder zoet is, ideaal! Ik serveerde het met chocoladesaus, maar ga zeker ook nog eens experimenteren met aardbeien, balsamico en basilicum. Dessert caprese zeg maar!

Voilà, tot zover mijn Delhaize-BBQ-escapades. Hopelijk zal het u ook zo smaken als dat het mij gesmaakt heeft! En ik duim mee voor nog bakken zon!

[avocadovandeduivel]

Kleine teaser van een leuke nieuwe samenwerking...