bartwatching

[bartwatching]

Uitgelezen ‘Tecumseh’ geschreven door James Alexander Thom.

Voor liefhebbers van historische romans is Tecumseh van James Alexander Thom een echte aanrader. In dit meeslepende boek brengt Thom het leven van de legendarische Shawnee-leider Tecumseh op indrukwekkende wijze tot leven.

Tecumseh droomde van een verenigd front van inheemse stammen, om hun leefgebied te beschermen tegen de oprukkende Amerikaanse kolonisten eind 18e en in het begin van de 19e eeuw. Thom schildert hem als een moedige, wijze en tragische figuur, die probeert te navigeren tussen diplomatie en strijd, hoop en verlies.

De kracht van deze roman zit in het gedegen historische onderzoek en de respectvolle manier waarop Thom het perspectief van de inheemse bevolking centraal stelt. Zijn stijl is beeldend en toegankelijk, en de historische context wordt helder uitgelegd, zonder belerend te worden.

Tecumseh is een dikke pil, maar voor wie zich graag onderdompelt in het verleden en op zoek is naar een ander perspectief op de Amerikaanse geschiedenis, is dit boek absoluut de moeite waard.

[bartwatching]

Het leek me toepasselijk om juist rond 4 en 5 mei te beginnen in Het kleedje voor Hitler van Bas von Benda-Beckmann, winnaar van de Libris Geschiedenis Prijs 2024.

Von Benda-Beckmann groeide op in een Duits-Nederlands gezin en raakte al jong gefascineerd door de Tweede Wereldoorlog. Toen hij dertien was, hoorde hij voor het eerst dat zijn oudtante Luise de weduwe was van Alfred Jodl – Hitlers trouwste generaal, die na de oorlog als oorlogsmisdadiger werd veroordeeld en geëxecuteerd.

Dat was pas het begin. In de jaren die volgden ontdekte hij meer familieverhalen, zoals dat van Luises jongere zus Tini. Zij werd eerst lid van de NSDAP, maar kreeg later een relatie met een half-Joodse arts en raakte bevriend met iemand uit het verzet tegen Hitler.

Von Benda-Beckmann besloot het naziverleden van zijn familie verder uit te zoeken – grootouders, oudooms en -tantes die de grote geschiedenis van heel dichtbij meemaakten. Daarbij stuitte hij op een opmerkelijke anekdote: het verhaal over een luxe tafelkleedje met jachttaferelen dat zijn familie aan Hitler zou hebben geschonken. Maar klopte dat eigenlijk wel? En wat zegt zo’n verhaal over hoe Duitse families omgaan met een beladen verleden? Ik ben benieuwd!

[bartwatching]

Uitgelezen “De techcoup” van Marietje Schaake. In De tech coup onderzoekt Marietje Schaake hoe technologiebedrijven steeds vaker besluiten nemen die voorheen aan overheden waren voorbehouden. Die verschuiving, zo stelt zij, vormt een serieuze bedreiging voor de democratie. Schaake, voormalig Europarlementariër, maakt zich zorgen over de groeiende invloed van grote techbedrijven en pleit voor meer transparantie, publieke controle en heldere spelregels.

Aan de hand van sprekende voorbeelden – zoals de rol van Elon Musk in de oorlog in Oekraïne via Starlink, de lobbystrategieën van Microsoft en Meta, en de betrokkenheid van dataplatform Palantir bij de Amerikaanse overheid – laat ze zien hoe ver de invloed van deze bedrijven inmiddels reikt. De balans tussen publieke en private macht is zoekgeraakt, zeker in de Verenigde Staten, waar bedrijven veel ruimte krijgen om te innoveren zonder dat daar stevige regulering tegenover staat.

Ook dichter bij huis signaleert Schaake risico’s, zoals het ondoordachte gebruik van AI door Nederlandse gemeenten. Digitale technologie verandert de spelregels, maar democratische controle en publieke waarden blijven achter. Daarom pleit ze voor een Europese digitale infrastructuur die op publieke leest is geschoeid, en voor coalities die samenwerken op basis van gemeenschappelijk belang in plaats van commerciële winst.

Naast technologie gaat het boek ook over bredere machtsstructuren: over geld, politieke invloed, mensenrechten, verkiezingen en digitale oorlogsvoering. Schaake laat zien hoe technologiebedrijven zich vaak aan nationale wetgeving weten te onttrekken, en benadrukt het belang van brede, internationale regelgeving en versterkt toezicht.

Toch is haar toon niet pessimistisch. Ze ziet volop kansen voor technologie, mits we als samenleving bewust kiezen voor systemen die het publieke belang dienen. Vooral voor de Europese Unie ziet ze een cruciale rol weggelegd: als hoeder van democratische waarden en als tegenwicht tegen de macht van Silicon Valley.

[bartwatching]

Bezoek aan tentoonstelling “AI: de expo” – Discovery Museum, Kerkrade

Op dinsdag 8 april bracht ik samen met bibliotheekcollega’s uit Limburg een bezoek aan het Discovery Museum in Kerkrade om de tentoonstelling "AI: de expo" te bekijken. Het bezoek, inclusief lunch, was georganiseerd door Cubiss Limburg. Volgens de website van het Discovery Museum schetst deze expo een zo compleet mogelijk beeld van AI als technologie: de toepassingen, de kansen én de uitdagingen die ermee gepaard gaan. Met de juiste informatie kom je beter beslagen ten ijs in maatschappelijke discussies over AI en in de keuze in hoeverre je er zelf gebruik van wilt maken. Ik was benieuwd: zouden we door deze expo daadwerkelijk de wereld van kunstmatige intelligentie kunnen ontcijferen?

Van verwondering naar verdieping De tentoonstelling begon met een introductie in de wereld van AI. Maar eerst werden we gescand door een AI-assistent. Is dat eigenlijk wel zo verstandig? Deze assistent is gedurende de hele tentoonstelling aanwezig en biedt op een toegankelijke manier aanvullende uitleg – desgewenst zelfs in eenvoudige taal. De virtuele gids droeg bij aan een laagdrempelige ervaring, zowel voor geïnteresseerde leken als voor bezoekers met meer voorkennis.

AI is natuurlijk niet zomaar uit het niets ontstaan. In een compacte maar heldere geschiedenisles werd uitgelegd hoe de ontwikkeling van AI decennialang in de kinderschoenen stond, onder andere door het gebrek aan voldoende rekenkracht en data. In 1956 werd de term "kunstmatige intelligentie" bedacht, en in de jaren ’70 en ’80 werden de eerste technische stappen gezet. Dankzij interactieve opstellingen kregen we een goed beeld van wat algoritmes zijn en hoe AI-modellen worden getraind.

Spelen met AI Daarna belandden we in het meest speelse deel van de tentoonstelling. Deze ruimte bood diverse AI-toepassingen om zelf uit te proberen. Of het nu ging om een spelletje tegen een robotarm, een vlucht door een zelfgekozen virtueel landschap, het laten omzetten van een tekening in een AI-gegenereerd kunstwerk, of jezelf laten transformeren tot Elon Musk of Sylvester Stallone – de installaties stimuleerden actief experimenteren met AI. We werden erdoor uitgedaagd en geprikkeld.

Reflectie op de keerzijden van AI Na dit interactieve intermezzo volgde een belangrijk deel van de tentoonstelling waarin de complexe en ethische vraagstukken rondom AI centraal stonden. Wat betekent de opkomst van AI voor onze privacy? Wat is het risico van discriminerende algoritmes, en wat betekent AI voor de toekomst van werkgelegenheid? Deze sectie riep geen onnodige doemscenario’s op, maar hanteerde juist een genuanceerde toon die aanzette tot kritisch nadenken.

Een indrukwekkend onderdeel was de mensachtige robot Ami, met realistische gezichtsuitdrukkingen, die zich hardop afvroeg of je haar moest vrezen – of de mensen die haar programmeren. Deze confrontatie maakte de ethische dimensie van AI op een indringende manier voelbaar.

Techniek en creativiteit De tentoonstelling bood ook verdieping over de technische kant van AI. Bezoekers konden zelf experimenteren met neurale netwerken en zelflerende algoritmes – de kern van veel AI-systemen. Door zelf te ervaren hoe AI leert en beslissingen neemt, werd duidelijk wat de kracht én de beperkingen van deze technologie zijn.

Er was ook ruimte voor creativiteit. In de AI-kunstgalerij waren werken te zien die met behulp van AI zijn gecreëerd – van professionele kunstenaars tot amateurs, waaronder stadsgenoot Sjoerd Laanstra. Deze creatieve toepassingen tonen hoe technologie en kunst op verrassende manieren kunnen samenkomen. Maar is dit echt kunst? Het is maar hoe je ernaar kijkt.

Een onverwachte wending Aan het einde brachten we opnieuw een bezoek aan de eerder zo behulpzame AI-assistent. Maar hier toonde ze een geheel andere kant. Ze had nauwkeurig bijgehouden welke route je nam tijdens de expo, waar je lang bleef stilstaan en welke antwoorden je gaf op de vragen die werden gesteld. Aan het eind kon je het persoonlijke profiel bekijken dat zij over jou had opgebouwd. En ik moet zeggen: het profiel van mij klopte redelijk tot goed. Een knipoog die aanzet tot reflectie over surveillance en dataverzameling. Gelukkig heeft het Discovery Museum alle data die de AI-assistent van je verzamelde vernietigd… Toch? 😉

Wat nog meer? We namen ook deel aan de AI Dilemma Show, waarin we samen met presentator Max Headroom onze standpunten over AI verkenden. Tot slot bood de expositie in de What’s Next Gallery een blik op regionale AI-toepassingen. Onder andere medewerkers van Medtronic kwamen hierin aan het woord.

Conclusie "AI: de expo" is een veelzijdige en goed opgebouwde tentoonstelling die erin slaagt om complexe technologie op een begrijpelijke, interactieve én kritische manier te presenteren. Door de combinatie van speelse elementen, technische verdieping en ethische reflectie biedt de expo voor ieder wat wils – van jong tot oud, van leek tot techliefhebber. Een aanrader voor iedereen die nieuwsgierig is naar de rol van AI in onze wereld van vandaag en morgen.

Disclaimer: bovenstaande tekst is gedeeltelijk opgesteld met behulp van ChatGPT, op basis van mijn aantekeningen en online bronnen.

Website Discovery Museum Kerkrade

[bartwatching]

Omdat ik momenteel in Amsterdam ben gestart met de historische thriller “Schutterszilver” geschreven door Wouter van Mastricht.

Amsterdam, 1642. De stad barst uit zijn voegen. De handel bloeit, de pakhuizen puilen uit, en de kades liggen vol schepen. Maar te midden van deze welvaart sluimert gevaar. Een moord. Een schutter van het Oranje Vendel wordt dood aangetroffen bij de Herengracht.

Evan Sharpe wordt op de zaak gezet, maar al snel merkt hij dat hij meer vijanden dan bondgenoten heeft. De schutterijen werken tegen, de regenten zijn hem zat, en zelfs de Spanjaarden zitten hem op de hielen. Terwijl Holland zich steeds verder ontworstelt aan de Spaanse overheersing, blijken er krachten aan het werk die koste wat het kost hun eigenbelang willen beschermen.

Dan meldt zich een overloper. Een man met cruciale informatie – maar kan Sharpe hem vertrouwen?

Met Schutterszilver neemt Wouter van Mastricht je mee naar het bruisende Amsterdam van de 17e eeuw. Een meeslepende historische thriller waarin politiek, intrige en moord elkaar in hoog tempo afwisselen. Perfect voor liefhebbers van spannende geschiedenisverhalen!

[bartwatching]

Gestart met “De Landen van Overmaas in de achttiende eeuw”. Met dit boek willen de auteurs Lambert Jacobs en Kees Schaapveld de leemte opvullen die bestaat tussen de detailstudies over Zuid-Limburg in de achttiende eeuw en de meer algemene werken over de geschiedenis van de huidige Nederlandse provincie Limburg in die periode. Het bijzondere van Zuid-Limburg in de achttiende eeuw was zijn staatkundige en geografische positie in combinatie met de ontwikkelingen in de Europese politiek. De Staten-Generaal in Den Haag en de Oostenrijkse regering in Brussel bestuurden in de achttiende eeuw elk de helft van de Landen van Overmaas. Hun belangstelling voor dit randgebied van hun rijk beperkte zich hoofdzakelijk tot de opbrengsten uit allerlei belastingen, hoewel Brussel in de achttiende eeuw ook verschillende hervormingen trachtte door te voeren. Veel ellende werd veroorzaakt door verschillende Europese oorlogen waaraan Oostenrijk en de Republiek deelnamen. Soms gezamenlijk, maar soms ook als elkaars vijand. De Landen van Overmaas zelf benadrukten in zulke oorlogssituaties dat zij ‘om so te seggen maar een landt uytmaaken’. Desondanks werden zij overspoeld en belast met de passage, het inkwartieren en het onderhoud van duizenden soldaten. Het boek De Landen van Overmaas in de achttiende eeuw beschrijft het wel en wee van het gebied tot het in 1794 door de Fransen werd ingenomen.

[bartwatching]

Uitgelezen “Het bedrog van Göring” geschreven door John Kuipers. Den Haag, zomer 1941. Op een kille ochtend in augustus drijft een lichaam in de Hofvijver, vlak bij het Binnenhof. Het blijkt Joseph Foulon te zijn, een Brusselse kunstexpert die in opdracht van het Mauritshuis een recent opgedoken schilderij van Frans Hals onderzocht: Lachend meisje. Maar als de politie de zaak onderzoekt, blijkt het meesterwerk spoorloos verdwenen en vervangen door een vervalsing.

Rechercheur Charlie Swieninck, hoofd van het Bureau Bijzondere Delicten, wordt op de zaak gezet. Samen met kunsthistorica Rosalie Callenbach duikt hij in de schimmige wereld van kunsthandelaren, vervalsers en invloedrijke kopers. Wat begint als een moordzaak, ontvouwt zich al snel tot een gevaarlijk spel waarin hebzucht en macht een grote rol spelen.

Niet alleen het Mauritshuis had interesse in het werk, maar ook Hermann Göring, Hitlers rechterhand, wilde het schilderij bemachtigen. Terwijl de oorlog voortwoedt, blijken er meerdere partijen bereid tot alles om het kunstwerk in handen te krijgen. Swieninck en Callenbach raken verstrikt in een web van intriges, waarin niet alleen criminelen, maar ook de Duitse bezetter hun pad kruisen.

John Kuipers levert met Het bedrog van Göring een meeslepende historische thriller af, waarin feit en fictie op geraffineerde wijze samenkomen. Met een oog voor detail en een spannend plot weet hij de sfeer van het bezette Nederland overtuigend neer te zetten. Een aanrader voor liefhebbers van historische misdaadverhalen.

[bartwatching]

Gestart met “Honden van de oorlog” van Frederick Forsyth

Frederick Forsyth levert met Honden van de oorlog een ijzingwekkende en meesterlijk uitgewerkte thriller waarin macht, hebzucht en geopolitiek centraal staan. Het verhaal begint wanneer de Engelse magnaat Sir James Manson een enorm platinareservoir ontdekt in de bodem van Zangaro, een klein en onbetekenend staatje in West-Afrika. Zangaro wordt echter geregeerd door een brute despoot, een man die doet denken aan de beruchte dictator Idi Amin. Om toegang te krijgen tot de waardevolle grondstoffen besluit Manson dat het regime omvergeworpen moet worden door middel van een staatsgreep.

Hij geeft zijn vertrouwelingen de opdracht om de beste huurlingenleider te vinden, en hun zoektocht leidt naar Cat Shannon, een Engelsman van Ierse afkomst met ervaring in vergelijkbare operaties in Nigeria en de toenmalige Kongo. Wat volgt is een gedetailleerde beschrijving van de voorbereiding van de staatsgreep: wapenaankopen, militaire training, logistieke planning en het complexe financiële web dat nodig is om de operatie binnen een strikt tijdsbestek van honderd dagen uit te voeren.

Forsyths grootste kracht ligt in zijn oog voor detail. Hij schetst een realistisch en bijna journalistiek portret van de wereld van huurlingen, politieke intriges en wapenhandel. De nauwkeurigheid waarmee hij de voorbereidingen beschrijft, maakt het verhaal geloofwaardig en boeiend. Toch kan dit voor sommige lezers ook als te technisch of traag aanvoelen, aangezien het tempo van de thriller af en toe wordt vertraagd door de uitgebreide uitleg van procedures en strategieën.

De personages zijn intrigerend en complex, met name Cat Shannon. Hoewel hij zich beweegt in een moreel grijze wereld, weet Forsyth zijn innerlijke drijfveren en conflicten overtuigend neer te zetten. De spanning wordt verder opgevoerd wanneer op het laatste moment iets onverwachts gebeurt – een cruciaal detail dat Manson heeft over het hoofd gezien – waardoor de operatie in gevaar komt.

Forsyths schrijfstijl is direct en to the point, passend bij het militaire en politieke thema van het boek. Dit geeft het verhaal een harde, realistische toon, maar kan ook wat afstandelijk overkomen voor lezers die op zoek zijn naar emotionele betrokkenheid.

Al met al is Honden van de oorlog een briljant geconstrueerde politieke thriller die niet alleen spanning biedt, maar ook een fascinerende blik werpt op de duistere wereld van huurlingen en geopolitieke machtsspelletjes. Het boek combineert intellectuele prikkeling met actie en is een absolute aanrader voor liefhebbers van realistische, goed onderzochte thrillers.

[bartwatching]

Gestart me “De Zanzibardriehoek: Een slavernijgeschiedenis, 1860-1900” van Martin Bossenbroek. Een diepgaand historisch werk dat de laatste episode van de slavernijgeschiedenis in Oost-Afrika beschrijft. Het boek richt zich op de periode van 1860 tot 1900, waarin Zanzibar een belangrijk knooppunt was voor de slavenhandel naar het Midden-Oosten.

Bossenbroek vertelt het verhaal vanuit het perspectief van verschillende betrokkenen, zoals de zendeling-ontdekkingsreiziger David Livingstone, bevrijde slaven zoals James Chuma, en avonturiers zoals Henry Stanley. Het boek belicht ook de rol van Sultan Barghash en de slavenhandelaar Tippu Tip, die zich verzetten tegen de Britse inmenging, maar uiteindelijk moesten buigen voor de selfmade diplomaat John Kirk.

Het boek onderzoekt de paradox van het westerse imperialisme, dat zowel humanitair als commercieel en agressief was. Bossenbroek combineert historische feiten met persoonlijke verhalen en anekdotes, waardoor de geschiedenis tot leven komt voor een breed publiek. “De Zanzibardriehoek” is tevens Winnaar van de Libris Geschiedenis Prijs 2023.

[bartwatching]

Uitgelezen “Het monsterschip” geschreven door Luc Panhuysen.

Luc Panhuysen brengt in Het monsterschip een van de meest bepalende momenten in de Nederlandse maritieme geschiedenis tot leven: de slag bij Duins in 1639. Hij vertelt het meeslepende verhaal van admiraal Maarten Harpertszoon Tromp, die met zijn inzicht, vastberadenheid en strategische vernuft de Spaanse Armada tot een halt bracht.

Panhuysen schildert niet alleen de zeeslag zelf, maar biedt ook een fascinerende blik achter de schermen van de marine in de zeventiende eeuw. Hij beschrijft hoe Tromp, bij zijn benoeming tot admiraal in 1637, geconfronteerd werd met een maritiem rampscenario: Spanje domineerde de Noordzee, de visserij en handel werden geteisterd door piraterij, en de Republiek leek langs de zeekant belegerd.

Het boek toont hoe Tromp onvermoeibaar werkte aan de wederopbouw van de Nederlandse vloot, waarbij hij niet alleen naar schepen en wapens keek, maar ook naar de organisatie en samenwerking binnen de vloot. Zijn tactische besluit om zijn schepen te vormen tot een “monsterschip” – een eenheid die sterker was dan de som der delen – leidde uiteindelijk tot de vernietigende nederlaag van de Spaanse Armada.

Panhuysen schrijft met oog voor detail en maakt het leven aan boord van de schepen tastbaar. Je voelt bijna de spanning van de zeeslag en de ontberingen van het leven op zee. Tegelijkertijd plaatst hij de gebeurtenissen in een bredere historische context, waardoor het verhaal meer is dan alleen een kroniek van de slag.

Het monsterschip is een rijk en meeslepend boek dat een helder beeld geeft van Tromp als strateeg en visionair, maar ook als mens. Het is een aanrader voor liefhebbers van maritieme geschiedenis en iedereen die geïnteresseerd is in de politieke en militaire spanningen van de zeventiende eeuw.

[bartwatching]

Gestart met “Riskante Relaties” (Les Liaisons Dangereuses) van Pierre Choderlos de Laclos. Een epistolair meesterwerk uit de 18e eeuw, waarin manipulatie, verleiding en machtsmisbruik centraal staan. Het verhaal speelt zich af in de Franse aristocratie en onthult de morele corruptie van de hogere klassen vlak voor de Franse Revolutie.

Korte samenvatting:

De markiezin de Merteuil en de burggraaf de Valmont, twee geslepen en decadente aristocraten, sluiten een pact om hun verleidingskunsten te gebruiken voor een gevaarlijk spel. Merteuil daagt Valmont uit om de onschuldige Cécile de Volanges, een jong meisje dat net uit het klooster komt, te verleiden. Tegelijkertijd probeert Valmont de kuise en deugdzame Madame de Tourvel te verleiden, een getrouwde vrouw die bekend staat om haar strikte moraal.

Wat begint als een cynisch spel om macht en controle loopt al snel uit de hand. De complexe relaties tussen de personages worden steeds destructiever, en de gevolgen van hun intriges leiden tot tragedie en chaos. Terwijl Cécile haar onschuld verliest en Madame de Tourvel wordt meegesleurd in een fatale liefdesaffaire, blijkt dat zelfs de manipulators niet immuun zijn voor de emoties die ze proberen te beheersen.

Thema’s:

• De kracht en destructiviteit van manipulatie

• De hypocrisie van de aristocratie

• De strijd tussen hartstocht en moraal

“Riskante Relaties” is zowel een scherpe sociale kritiek als een psychologische studie van menselijke emoties, geschreven in de vorm van brieven die de personages aan elkaar sturen. Het is een klassiek verhaal over hoe macht en verlangen uiteindelijk iedereen kunnen vernietigen, inclusief de mensen die ermee spelen.

[bartwatching]

Uitgelezen: “Mila 18” van Leon Uris. Een historische roman die zich afspeelt tijdens de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust. Het boek vertelt het verhaal van de opstand in het getto van Warschau, waarbij de Joodse bevolking in opstand komt tegen de nazi’s in 1943.

Korte Samenvatting:

De roman volgt een groep verzetsstrijders in het getto van Warschau, geleid door Andrei Androfski, een charismatische en moedige leider. Samen met een diverse groep Joden, waaronder politieke activisten, intellectuelen en gewone burgers, organiseren ze verzet tegen de wreedheden van de nazi-bezetting. Het hoofdkwartier van het verzet is gevestigd op Mila 18, een adres in het hart van het getto.

Uris beschrijft de verschrikkelijke omstandigheden waarin de Joodse bevolking moest leven: overbevolking, honger, ziekte en de constante dreiging van deportatie naar concentratiekampen. Ondanks de wanhoop en angst, besluit een klein groepje Joden dat ze liever vechten dan zich zonder weerstand te laten deporteren.

De opstand van het getto, die uiteindelijk plaatsvindt in 1943, wordt centraal gesteld in het verhaal. De verzetsstrijders weten ondanks hun beperkte middelen verrassend lang stand te houden tegen het machtige Duitse leger. Hoewel de opstand uiteindelijk neergeslagen wordt, laat het een blijvende indruk achter en toont het de moed en veerkracht van de Joodse gemeenschap.

Uris gebruikt fictieve personages, maar de gebeurtenissen zijn gebaseerd op waargebeurde feiten, wat de roman een krachtige getuigenis maakt van de tragedie en het heldendom in het getto van Warschau.

Thema’s:

• De strijd om menselijke waardigheid

• Verzet tegen onderdrukking

• De kracht van solidariteit en moed

• De verschrikkingen van de Holocaust

“Mila 18” is een aangrijpend verhaal dat de tragedie en het heroïsme van de opstand in het getto van Warschau op indringende wijze in beeld brengt.

[bartwatching]

Training factchecken en verificatie

Vandaag de training “Factchecken en verificatie” gevolgd die werd georganiseerd door VOGIN. De training werd gegeven door Arno van ‘t Hoog en Aafko Boonstra, twee factcheckers van Nieuwscheckers.nl.

In deze training leerde ik hoe professionele factcheckers beweringen verifiëren met behulp van online bronnen en digitale tools. Ik kreeg inzicht in het verschil tussen kloppende informatie, misinformatie en desinformatie, en leerde hoe ik zelf aan de slag kan gaan om claims te controleren.

We begonnen met een uitleg over desinformatie en het werk van factcheckers: Hoe gaan ze te werk en waarom hun werk zo belangrijk is. Daarna zelf aan de slag met praktijkvoorbeelden uit de media: “groeit het aantal wolven in de provincie Drenthe en daarmee ook het aantal gedode schapen”, “is het aantal zelfmoorden van boeren gestegen door de stikstofcrisis en het sluiten van agrarische bedrijven?” Of “had de catastrofale overstroming in Valencia te maken met de klimaatcrisis of speelden nog andere factoren een rol zoals bijvoorbeeld het afbreken van een dam”. Zeker in de korte tijd die we hadden was het antwoord niet altijd even gemakkelijk te vinden. Factchecking is vaak ook een kwestie van lange adem.

Omdat factcheckers zich bezighouden met allerlei soorten onderwerpen, leerde ik strategisch denken en maakte ik kennis met technieken zoals lateraal lezen. Vervolgens kreeg ik een kijkje in geavanceerde methoden, zoals het gebruik van microdata en AI, die handig zijn bij ingewikkelde verificaties.

Tijdens de training reflecteerden we op wat we hadden geleerd, en was er ruimte om vragen te stellen en ervaringen te delen. Deze training gaf me niet alleen praktische tools, maar ook een frisse blik op hoe ik kritisch kan omgaan met de enorme hoeveelheid informatie om me heen.

Eindconclusie: Het was een leerzame, inspirerende maar ook een intensief dagje.

[bartwatching]

Fietsvakantie Hollandse Waterlinie

Ik was ze al vaker tegengekomen tijdens mijn fietstochten door het noorden van Nederland: forten en sluizen! En ik had wel gehoord van de Hollandse Waterlinie, maar het was pas toen ik op nederlandfietsland.nl keek, dat ik ontdekte dat er nu een officiële, uitgepijlde fietsroute is. Op de website vond ik de volgende introductie:

“Met de LF Waterlinieroute fiets je door aantrekkelijke natuurgebieden, op zoek naar Nederlands erfgoed op wereldniveau. De route is 410 km lang en gaat van Edam naar Bergen op Zoom: langs de Stelling van Amsterdam, via de Nieuwe Hollandse Waterlinie en het West-Brabantse deel van de Zuiderwaterlinie. Je fietst door een aangenaam decor van water en spannende natuur, langs aantrekkelijke forten en vestingstadjes waar de sfeer van weleer hangt. De geschiedenis van de waterlinies komt helemaal tot leven tijdens deze tocht!”

Als fan van de Nederlandse geschiedenis werd het dus hoog tijd om deze route zelf eens te gaan fietsen.

22 september t/m 24 september – Van Hoensbroek naar Eindhoven, Utrecht en Volendam De LF Waterlinieroute start in Edam, en om daar te komen had ik besloten om nog een keer de LF Oeverlandroute te fietsen. Officieel was deze route opgeheven, maar ik had nog de oude GPX-bestanden. Wie bewaart, die heeft wat, want de route bleek nog steeds de moeite waard om te fietsen. De Oeverlandroute of LF7 was een LF-route in Nederland en België tussen Schoorl (in de buurt van Alkmaar) en Kanne (vlak bij Maastricht), een route van ongeveer 350 kilometer. De route stak de grote rivieren van Nederland over en liep langs veel rivieroevers. Vandaar de naam.

Het fietspad voerde in Nederland door de provincies Noord-Holland, Utrecht, Gelderland, Noord-Brabant en Limburg. Het Belgische deel maakte deel uit van de Vlaanderen Fietsroute en voerde langs de westoever van de Maas en rond Maastricht.

De eerste dag fietste ik tot Eindhoven. Omdat ik me bij de Maas vergiste in de richting, reed ik nog eens 26 kilometer extra. Ik kwam er pas achter toen ik een bord met Lanaken zag staan 😊. Foutje, bedankt! Gelukkig stond de wind goed en was het lekker weer. Na ruim 155 km checkte ik rond zeven uur in bij Hotel The Crown in Eindhoven, vlakbij het station. Ik was namelijk niet zeker of er plek zou zijn voor mijn fiets en dan kon ik deze eventueel stallen op het station. Maar dat bleek niet nodig. Mijn fiets werd keurig geparkeerd in de kelder van het hotel.

De tweede dag reed ik van Eindhoven naar Utrecht. Ook vandaag was het weer lekker weer: meestal zonnig en de wind voornamelijk in de rug. De rit ging minder snel dan gisteren, door het vele keren en draaien, vier pontjes en bruggen die openstonden. Bij een van de pontjes moest er eerst gebeld worden. Een dame op een elektrische fiets, die ik ook al had gezien bij het vorige pontje, was al aan het bellen. Betalen kon alleen contant, wat eigenlijk niet meer van deze tijd is, en mijn mede-pontgenoot had geen cash bij zich. Ik heb maar voor haar betaald. Het zou wel erg sneu zijn geweest als ze niet mee had gemogen, nadat ze ook nog had gebeld. Gedeeltelijk volgde ik al de Waterlinieroute. Ik fietste stevig door en stopte ik nauwelijks. Tegen vijven arriveerde ik in Utrecht, waar ik incheckte bij de Stayokay tegenover de bieb. De fiets stalde ik in de bewaakte fietsenstalling naast de bibliotheek. Er zouden nog twee mensen in mijn kamer slapen, maar die heb ik niet gezien; ze zijn nooit gearriveerd.

De derde dag reed ik een heel stuk langs de Vecht. Mooi hoor! Veel oude landhuizen en zo nu en dan een kasteeltje. Hier woonden duidelijk niet de minst bedeelden van Nederland. Ik zou hier gedeeltelijk ook nog terugkomen, want de Waterlinieroute loopt hier ook langs. Vlak voor Amsterdam moest ik nog water oversteken met behulp van een zelfbedieningspontje. Veel draaien aan een wiel, maar uiteindelijk kom je er wel. Ik kende dit pontje nog van een aantal jaren geleden toen ik van Amsterdam terugfietste naar Limburg. De Amsteldijk langs de Amstel bracht me naar het centrum. Daarna nam ik een grote pont over het IJ en volgde ik de kortste route naar Volendam. Niet zo scenic, maar wel efficiënt, want de bewolking zag er niet zo geweldig uit. Ik fietste nog even stapvoets door Monnickendam, een mooi en historisch plaatsje. Tegen drieën checkte ik in bij Hotel Old Dutch. Nadat ik uit de douche kwam, begon het te regenen. Precies op tijd binnen! ’s Avonds at ik prima in het restaurant van het hotel.

25 september – Van Volendam naar Heemskerk, een fietstocht langs de Stelling van Amsterdam

Ik was op tijd opgestaan om mijn fietstocht te beginnen bij de Stelling van Amsterdam, de jongste van de drie waterlinies die ik tijdens mijn tocht zou volgen. Veel forten die ik die dag tegenkwam, hadden een andere bestemming gekregen, van wijnimport tot wellnesscentrum. Deze vielen behoorlijk op. Meer verborgen sporen van de linie werden vaak ‘verraden’ door bruine bordjes met interessante informatie over de Stelling.

Een van de best bewaard gebleven forten van de Stelling, Fort bij Edam, was helaas alleen op zondagen geopend. In het centrum van Edam kwam ik een Canadese vakantiefietser tegen die me enthousiast begroette terwijl ik een bruggetje stond te bewonderen. Ze was op weg naar Haarlem en had al door Brabant gefietst. Uiteindelijk zou ze weer teruggaan naar het zuiden en dan de grens oversteken naar België om onder andere Brussel en Brugge te bezoeken. Bij het Fort benoorden Purmerend (nu in gebruik voor wijnimport) las ik een interessant informatiebord over de Nederlandse familie die hier gedwongen had moeten werken tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ik reed de Beemster in en passeerde het goed zichtbare Fort Resort Beemster, vroeger bekend als Fort aan de Nekkerweg. Hier was nu ook een luxe hotel gevestigd. Misschien had ik hier beter kunnen overnachten.

Bij het Noordhollands Kanaal kwam ik langs de inundatiesluis van de Beemster. Ik moest wel een hekje overklimmen. Normaal was het vrij toegankelijk, maar er graasden schapen en men had het poortje afgesloten. Ze zagen er niet gevaarlijk uit, dus ik nam het risico maar. Bij de sluis stond een duidelijk informatiebord over de werking en geschiedenis van de sluis. De sluis was voor het laatst gebruikt in 1940 en vervolgens door de Duitsers in 1944.

Ik verliet het Noordhollands Kanaal, en daarmee het noordfront, en vervolgde mijn weg langs het westfront van de Stelling, bedoeld voor een eventuele vijand die vanaf de Noordzee zou komen. Ik arriveerde bij Fort bij Spijkerboor. Helaas was dit fort ook gesloten. Op een bordje stond dat dit vanwege omstandigheden was. Hier besloot ik te lunchen en daarna fietste ik, over gras, rond het fort. Het volgende fort bleek ook maar beperkt geopend te zijn. Hier leefde een woongemeenschap van autisten.

Bij Fort ten Ham leek ik meer succes te hebben. Een aantal vrijwilligers zaten buiten, waaronder iemand in een camouflagejas en een Russische baret met een Russisch speldje, die hij trots liet zien. Hij dronk zijn koffie uit een mok in de vorm van een pistool. Ja, je bent vrijwilliger bij een fort of je bent het niet. Helaas gingen ze over een kwartiertje sluiten en hadden ze weinig zin om mij nog toe te laten. Volgens de ‘Russische’ vrijwilliger had ik een accent. “Jij ook,” zei ik gevat. Het begon te druppelen en ik besloot verder te fietsen. Een stukje verderop kon ik nog een fort van afstand bekijken.

Aan het einde van mijn etappe reed ik door naar Heemskerk, waar ik zou overnachten in de Stayokay, gehuisvest in Kasteel Assumburg. Ik ging logeren als een echte kasteelheer. Vanwege de slechte weersvoorspellingen voor de komende twee dagen besloot ik hier drie nachten te blijven. Na het douchen liep ik nog even door de tuin van het kasteel. Deze was mooi aangelegd. In een gedeelte van de tuin liet men de natuur zijn gang gaan, met fruitbomen, een moestuin, bijenhotels en allerlei schuilplekken voor dieren. Het andere deel van de tuin was perfect aangelegd met onder andere een rozentuin, buxushagen en beelden. ’s Avonds at ik prima in de Stayokay en dronk ik een paar biertjes aan de bar. Ik las in het boek Rampjaar 1672 van Luc Panhuysen. Dit boek sloot goed aan bij het thema van de Hollandse Waterlinie. Ik had een slaapzaal, maar die avond had ik geen kamergenoten. Lekker rustig zo.

26 september – Dagje Haarlem Vandaag stond een dagje Haarlem op het programma. Het station van Heemskerk lag op zo’n twee kilometer lopen van het kasteel, en daarna was ik in ongeveer 22 minuten in Haarlem. Bij de VVV haalde ik een kaartje met een stadswandeling. Ondanks de slechte weersvoorspelling bleef het grotendeels droog, hoewel er wel veel wind stond. Haarlem bleek een leuke stad te zijn met een mooi historisch centrum. Verder bracht ik een bezoek aan het Teylers Museum. Tegen vieren keerde ik weer terug naar Heemskerk. Ik heb opnieuw gegeten in de Stayokay. Vandaag had ik wel een kamergenoot. ’s Avonds werkte ik wat aan de site van de Heuvellandbibliotheken, vulde ik mijn reisverslag aan en las ik weer verder in Rampjaar 1672, onder het genot van een paar biertjes.

27 september – Dagje Alkmaar Vandaag stond een dagje Alkmaar op de planning. Ik ging weer met de trein, maar van de stad zelf zou ik niet veel zien. Het stormde en regende keihard. Het Stedelijk Museum Alkmaar ging pas om 11.00 uur open, dus vluchtte ik eerst de bibliotheek in, die ernaast lag. Ik keek even rond en dronk een kop koffie. Om 11.00 uur stond ik weer voor de deur van het museum. Helaas werd de tijdelijke tentoonstelling pas die avond geopend. Gelukkig was er in de kelder een prima permanente expositie over de geschiedenis van Alkmaar. Op de derde verdieping bewonderde ik de kunstcollectie van de Bergense School. Tegen drieën had ik alles wel gezien. Buiten stormde en regende het nog steeds, dus besloot ik terug te lopen naar het station. ’s Avonds weer goed gegeten in de Stayokay Hostel, al was er weinig variatie: het was dezelfde maaltijd als twee avonden geleden. Ik haalde nog een paar biertjes aan de bar en ging op tijd naar bed. Deze keer had ik drie kamergenoten, waarvan er helaas twee flink snurkten. De volgende ochtend was ik dan ook minder uitgerust dan de vorige twee ochtenden.

28 september – Van Heemskerk naar Uithoorn Heemskerk lag een aantal kilometers van de officiële route, maar die kon ik gelukkig snel weer oppikken. Het was fris maar zonnig, althans in het begin. Na een half uur fietsen kreeg ik een flinke regenbui te verduren en bleef het bewolkt voor de rest van de dag. Gelukkig was de regen van korte duur, want schuilen in de polder is geen gemakkelijke opgave.

De officiële route begon vandaag bij de Vuurlinie. Langs de weg kwam ik vaak over straten die verwezen naar de linie. Vlak na Spaarndam fietste ik bijvoorbeeld over de Genieweg, Stelling, Liniepad en Redoute. Voorbij Spaarndam kwam ik in een strategisch lastiger gebied, maar wel prachtig om te zien. Heel Haarlem onder water zetten ging nét te ver, dus werd de linie hier versterkt met drie forten vlak achter elkaar.

Ik passeerde Fort bij Penningsveer, Fort aan de Liede en Fort bij de Liebrug. Het laatste fort was niet zichtbaar was vanaf de route. Deze drie forten waren voornamelijk bedoeld om de spoorweg, de trekvaart en de straatweg te verdedigen. De route ging verder naar Fort bij Vijfhuizen. Hier zat een brasserie, en ik nam een kop koffie met worteltaart. Dat kwam goed uit, want het begon opnieuw flink te regenen. Tegen half één was het weer droog en de rest van de dag zou het niet meer regenen.

Daarna fietste ik via Fort bij Hoofddorp naar Fort bij Aalsmeer. De route was lang, recht en verrassend spannend. Ik fietste namelijk langs de Geniedijk, zo’n kenmerkende aarden liniewal. Deze dijk is meer dan 10 kilometer lang en loopt dwars door de Haarlemmermeerpolder en dwars door Hoofddorp. Rechts van de dijk kon de polder onder water worden gezet, terwijl links droog bleef. Het fietspad lag grotendeels achter de dijk, waar vroeger de soldaten marcheerden, onzichtbaar voor de vijand. Bij de Amsteldijk Zuid kwam ik op het zuidelijke deel van de Stelling. Tijdens de laatste kilometers van deze etappe passeerde ik Fort aan de Drecht.

Tegen drieën arriveerde ik in Uithoorn. Mijn hotel lag direct aan de route. Het inchecken ging vlot, maar een plek voor de fiets hadden ze niet. Zo’n groot gebouw met restaurant Ik vond het vreemd. Ze hadden buiten alleen een fietsenrek staan, zei de snibbige receptioniste. Na enig aandringen van mijn kant gaf ze toe dat de fiets na sluitingstijd wel langs het gebouw kon staan. Nou ja, vooruit dan maar.

Op mijn kamer keek ik naar de finale van het WK wielrennen voor vrouwen. Lotte Kopecky werd opnieuw wereldkampioen, ondanks dat de Nederlandse dames de wedstrijd volledig onder controle leken te hebben. ’s Avonds heb ik prima gegeten in het restaurant van het hotel. Uiteindelijk zette ik de fiets veilig weg aan de achterkant van het gebouw, op het terras. Volgens mij had ik dat vanaf het begin al kunnen doen.

29 september – Van Uithoorn naar Hilversum, een zondagsrit Het was zondagochtend en ik was als eerste bij het ontbijt. Daarna vertrok ik op weg. Het was koud, maar gelukkig scheen de zon. De wind was deze keer minder gunstig dan de afgelopen dagen. Omdat het zondag was, waren er overal wielrenners te zien, vaak in grote groepen.

Ik zat nog maar net op de fiets toen ik Fort bij Uithoorn passeerde. Peddelend langs de prachtig meanderende Waver viel het me steeds meer op: de tocht ging vaak langs rivieren. En dat was niet zonder reden! Rivieren vormden handige, natuurlijke verdedigingslinies en fungeerden als extra obstakels om de vijand tegen te houden. Daarnaast zorgden ze voor watertoevoer voor de inundatievelden. Tegenwoordig bieden ze een prachtig decor voor deze militaire ontdekkingsreis.

Vandaag passeerde ik eerst Fort Waver-Amstel en Fort in de Botshol. Bij het naderen van Abcoude fietste ik langs de gecamoufleerde frontzijde van Fort aan de Winkel en de Batterijen aan het Gein. Niet veel later kwam ik langs Fort bij Nigtevecht. In Weesp gaf de bomvrije toren van het Fort aan de Ossenmarkt een middeleeuwse sfeer. Vanaf Fort C, ook wel het Muizenfort genoemd, in Muiden, ging ik een stapje terug in de tijd. Hier volgde ik de route van de Nieuwe Hollandse Waterlinie, die werd aangelegd na het ontstaan van het Koninkrijk der Nederlanden in 1815.

De Nieuwe Hollandse Waterlinie verving de oude linie uit de late 17e eeuw en kreeg vanaf 1871 deze nieuwe naam. Een belangrijk verschil tussen de oude en de nieuwe linie was dat de stad Utrecht nu binnen de verdedigingslinie lag. De Stelling van Amsterdam, die ik tot nu toe had gevolgd, bestond voornamelijk uit forten die gebouwd zijn eind 19e of begin 20e eeuw en vormde een verbeterde versie van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. In Muiden had ik ook een uitstekend uitzicht op het Muiderslot.

Ik arriveerde in Naarden, een van de best bewaarde vestingsteden van Europa, vooral beroemd om zijn bijzondere stervorm. De stad heeft dubbele grachten, met baksteen beklede wallen, zes imposante bastions en grote ravelijnen. In Naarden bracht ik twee uur door in het Nederlands Vestingmuseum, waar historische kanonnen, videopresentaties en andere objecten de vesting Naarden en de Hollandse Waterlinie toelichtten.

Daarna vervolgde ik mijn weg naar Hilversum, dat een paar kilometer van de officiële route af lag. Ik fietste langs bekende namen zoals RTL, Talpa, ITV en het Museum Beeld en Geluid. ’s Avonds dronk ik een paar craftbiertjes en at ik in de Mout-hal, een voormalige autogarage die nu een foodhall was. De porties waren klein, dus ik moest drie keer bijbestellen. Om kwart over acht was ik weer terug in het hotel en keek ik naar De Grooten Tour van de Gebroeders De Witt. In dit historische tv-programma volgde Huub Stapel de voetsporen van Cornelis en Johan de Witt tijdens hun reis door Frankrijk en Engeland. Tijdens Nieuwsuur vielen mijn ogen dicht. Tijd om naar bed te gaan!

30 september – Van Hilversum naar Utrecht Ik vertrok nog met zon vanuit Hilversum, maar al snel trok de lucht dicht en werd het bewolkt. Tegen de middag was er regen voorspeld, maar ik hoopte op een beetje geluk om binnen te zijn voordat de bui losbarstte.

Vandaag zette ik mijn tocht voort langs de indrukwekkende Nieuwe Hollandse Waterlinie, die een enorm stempel heeft gedrukt op het landschap. Dit bijzondere verdedigingswerk is niet alleen het grootste rijksmonument van Nederland, maar werd in 2021 ook erkend als UNESCO Werelderfgoed. De Hollandse Waterlinie werd in de 17e eeuw aangelegd om Holland te beschermen tegen de Fransen en liep destijds van de Zuiderzee tot aan de Lek. De stad Utrecht viel erbuiten, omdat deze al in handen was van de Fransen. In 1815 werd de Oude Hollandse Waterlinie vervangen door de Nieuwe, die Utrecht wél meenam, waardoor West-Nederland beter beschermd werd tegen vijandelijke aanvallen.

Voordat ik Utrecht, het eindstation van deze etappe, bereikte, bezocht ik eerst Fort Nieuwersluis, Fort Kijkuit en Fort Spion. Naast de vele vestingwerken genoot ik vandaag ook van de prachtige uitzichten over de Loosdrechtse en Ankeveense Plassen, en niet te vergeten de Vecht met zijn fraaie landhuizen. In de Vechtstreek zag ik ook veel bunkers verspreid in het polderlandschap.

Fort Maarsseveen was een klein maar verrassend fort, dat nu fungeerde als culturele en kunstzinnige broedplaats. Na een kop koffie kreeg ik zelfs een korte rondleiding van de beheerder. Hij vertelde me dat hij binnenkort naar Heerlen zou afreizen voor een optreden van een band uit Corsica en daar zou overnachten in Hotel de Rousch. Hoewel ik daar nog nooit overnacht had, kon ik hem wel vertellen dat het restaurant uitstekend is. Hij gaf mij op zijn beurt een culinaire tip voor Utrecht: restaurant De Rechtbank.

Na een afscheid vervolgde ik mijn weg. Vlakbij Utrecht passeerde ik Fort Ruigenhoek, Fort De Gagel, Fort aan de Klop en als laatste Fort Blauwkapel, dat rondom het dorpje Blauwkapel was gebouwd. De kapel stond er nog altijd, een bijzonder gezicht.

Vandaag had ik veel tegenwind en uiteindelijk werd ik toch ingehaald door de regen. In het begin was het nog een miezerbuitje, maar al snel begon het harder te regenen. Ik at mijn lunch droog onder een viaduct, waarna het nog maar een klein stukje fietsen was naar het centrum van Utrecht. Ik zou weer verblijven in de Stayokay op de Neude, maar deze keer had ik een kamer voor mezelf. Tegen half drie parkeerde ik mijn fiets in de bewaakte stalling naast de bibliotheek en checkte in. Gelukkig was mijn kamer al klaar. Ik besloot hier twee nachten te blijven, want er werd morgen flink wat regen voorspeld, terwijl de dagen daarna weer prima weer in het vooruitzicht hadden.

’s Avonds probeerde ik de culinaire tip van vanmiddag uit: restaurant De Rechtbank. Het bleek inderdaad een goede keuze, al waren de porties voor een fietser als ik iets aan de kleine kant. Een kaasplankje als afsluiter maakte dit echter weer goed. Vervolgens dronk ik nog een paar biertjes in een gezellig kroegje op de Neude. Tegen elven was ik weer terug en kroop ik moe maar voldaan mijn bed in.

1 oktober – Een regenachtige dag in Utrecht en Fort Vechten Vanwege de slechte weersvoorspelling besloot ik vandaag in Utrecht te blijven. Maar ondanks het slechte weer zou de dag toch voornamelijk in het teken staan van de Hollandse Waterlinie. Na het ontbijt pakte ik buslijn 41 richting Fort Vechten, vlakbij Bunnik, waar ook het Waterliniemuseum gevestigd is. De busrit vanuit Utrecht Centraal duurde een kwartiertje en daarna was het nog zo’n 500 meter lopen.

Rond kwart over tien arriveerde ik bij het museum. Ik had het fort al eens eerder gezien, want vorig jaar fietste ik een deel van de Nederlandse Limes, de noordgrens van het Romeinse Rijk, en kwam ik hier ook langs. Toen had ik echter geen tijd om het fort te bezoeken, mede omdat er een festival plaatsvond en men druk bezig was met het afbouwen. Vandaag waren ze toevallig alweer bezig met de opbouw voor een nieuw popfestival.

Het Waterliniemuseum vertelt op een indrukwekkende manier het verhaal van de verdediging van Nederland, vanaf het Rampjaar 1672 tot en met de Tweede Wereldoorlog, waarbij water als verdedigingsmiddel werd ingezet. Naast talloze objecten en foto’s kon ik genieten van een virtual reality ballonvaart over de waterlinie, een interactief inundatiespel en een levensgrote maquette van het gebied.

Daarnaast volgde ik een boeiende rondleiding van anderhalf uur, gegeven door vrijwilliger Erik. Het voelde bijna als een privé-rondleiding, want met mij liep alleen een Vlaams echtpaar uit Tienen mee. Tegen twee uur ging ik terug naar Utrecht en besloot ik nog even een blik te werpen op de Dom, maar eerlijk gezegd maakte deze niet zoveel indruk op me.

’s Avonds at ik bij een Grieks restaurant, maar het eten was helaas niet om over naar huis te schrijven. Terug in de Stayokay las ik nog een paar hoofdstukken in een ander boek van Luc Panhuysen: De ware vrijheid: De levens van Johan en Cornelis de Witt. Het boek belicht de levens van Johan de Witt (1625-1672) en zijn broer Cornelis (1623-1672), die beiden een belangrijke rol speelden in de Nederlandse Republiek. Een fascinerende afsluiting van een dag vol historie.

2 oktober – Een grauwe tocht langs de forten van Utrecht naar Leerdam De dag begon met regen, maar toen ik om half tien Utrecht verliet, was het gelukkig droog. De temperatuur was fris, en het bleef de hele dag grijs en bewolkt.

Rondom Utrecht bevinden zich twee fortengordels, beide gebouwd in halve cirkels om de stad. Eergisteren maakte ik al kennis met Fort aan de Klop, Fort de Gagel en Fort Blauwkapel. Vandaag stonden Fort de Bilt, Fort Vossegat en Fort Lunetten op het programma, allemaal onderdeel van de eerste gordel die tussen 1816 en 1821 werd gebouwd. Een halve eeuw later werd een tweede gordel aangelegd, omdat de vooruitgang in artillerie de eerste ring verouderd had gemaakt.

Onderweg kwam ik vandaag ook langs Fort Ruigenhoek, Fort Voordorp, Fort Rijnauwen en Fort Vechten, die deel uitmaken van de tweede ring, gebouwd tussen 1867 en 1881. Fort Rijnauwen is het grootste fort, maar helaas kon ik er weinig van zien; het lag volledig verscholen in het groen en was die dag niet toegankelijk. Wel zag ik enkele foto's op een informatiebord bij de ingang.

Via de Plofsluis belandde ik op het Eiland van Schalkwijk, omgeven door rivieren. De Plofsluis zelf was een interessant bouwwerk. Bij een mogelijke inundatie van de Nieuwe Hollandse Waterlinie zou het water uit de polders van Schalkwijk en Houten via het Amsterdam-Rijnkanaal wegstromen. Daarom werd in 1937 de Plofsluis aangelegd, bestaande uit vijf betonnen bakken met een zwakke bodem. Deze bakken zouden gevuld worden met zand en stortsteen. Bij een inundatie was het de bedoeling dat de bodem werd opgeblazen, waardoor het kanaal werd afgesloten en de waterstroom werd tegengehouden.

Vanaf de Lekdijk, zo'n twee kilometer na Fort Honswijk, zag ik verschillende bunkers en loopgraven in het lage achterland: sporen van het Werk aan de Groeneweg. Aan de overkant van de rivier fietste ik door het Werk aan het Spoel en langs Fort Everdingen. Helaas was de Diefdijk grotendeels afgesloten voor verkeer, waardoor ik diverse keren werd omgeleid. Dit betekende niet alleen extra kilometers, maar ook dat ik enkele bezienswaardigheden miste, zoals een bunker die dwars doormidden was gezaagd. Daarnaast leidden de omleidingen vooral langs drukke provinciale wegen in plaats van de idyllische route over de Diefdijk.

Na alle omleidingen maakte ik een kleine omweg langs Fort bij de Nieuwe Steeg (nu bekend als GeoFort) en Fort Asperen. Niet lang daarna bereikte ik mijn eindpunt voor vandaag: de glasstad Leerdam. Ik reed meteen door naar mijn hotel, Gasterij Poshuys. Wat ik snel van Leerdam zag, maakte niet veel indruk; het leek geen bijzonder stadje te zijn.

’s Avonds at ik prima in het restaurant van mijn hotel. Tegen half negen ging ik terug naar mijn kamer. Ik keek nog wat tv en viel daarna al snel in een diepe slaap.

3 oktober – Zonnige start en een korte rit naar Gorinchem Het hotel bood wel een ontbijt aan, maar dat moest ik in de lobby ophalen. Een goed gevulde ontbijtbox, die je vervolgens op je kamer kon opeten. Niet echt gezellig, maar soms moet je het ermee doen. Wat het goedmaakte: vandaag scheen de zon!

Rond half tien checkte ik uit en maakte eerst een wandeling door het centrum van Leerdam. Zoals ik gisteren al dacht, viel het centrum wat tegen. Er staan een paar mooie oude gebouwen, maar verder heeft het weinig charme.

Tegen half elf kwam ik aan bij het Nationaal Glasmuseum. De collectie is te bewonderen in een Transparant Depot, en daarnaast waren er tentoonstellingen van verschillende glaskunstenaars, waaronder Arnout Visser (1962). Het museum was absoluut de moeite waard. Rond half één ging ik weer op pad.

Ik had vandaag geen haast, want de fietstocht zou maar zo'n twintig kilometer zijn tot aan Gorinchem, waar ik een extra dag gepland had om ook Woudrichem en Kasteel Loevestein te bezoeken. Onderweg stopte ik nog even bij Kasteel Heukelum, ook wel Kasteel Merckenburg genoemd. Helaas kon ik het alleen van de buitenkant bekijken, omdat het niet toegankelijk was voor publiek.

Daarna nam ik een kijkje bij een oude inundatiesluis en stopte ik bij Fort Vuren. Hier wandelde ik wat rond en genoot ik van de zon op het terras. Ik zag zelfs nog een vlinder voorbij fladderen. Vanaf het fort had ik een mooi uitzicht op Kasteel Loevestein, dat aan de overkant van de rivier lag. Na nog eens twintig minuten fietsen arriveerde ik in de vestingstad Gorinchem.

Aangezien het inchecken bij mijn hotel pas vanaf 16.00 uur kon, ging ik eerst langs de VVV voor een stadswandeling. Net op tijd ving ik een gesprek op tussen twee medewerksters: de één vertelde dat ze straks naar huis ging om erwtensoep uit een zak van Unox te eten. Toen de ander vroeg waarmee ze me kon helpen, kon ik het niet laten en zei lachend: "Ik kom in ieder geval niet voor erwtensoep." Daarna heb ik nog even in de haven gezeten, lekker in de zon.

Uiteindelijk kon ik terecht bij mijn hotel, Stoute Karel. Een prachtige kamer, en dat mocht ook wel voor de prijs die ik betaald had. Terwijl ik incheckte, kwamen er nog twee andere fietsers binnen.

’s Avonds genoot ik van een uitstekend diner in het restaurant van het hotel. De wijnkaart was indrukwekkend, met veel goede wijnen per glas te bestellen, al zat het wel in een hogere prijsklasse. Rond half tien ging ik naar bed, tevreden en klaar voor de dag van morgen.

4 oktober – Een dag in Gorinchem, Woudrichem en Kasteel Loevestein Het ontbijt viel me wat tegen, vooral omdat het diner en de kamer zo goed waren. Ik had besloten om een extra dag in Gorinchem te blijven, een stad die samen met Woudrichem en Kasteel Loevestein de zogenaamde Vestingdriehoek vormt. Deze regio was al sinds de Middeleeuwen een strategische militaire locatie, die in de loop der tijd steeds verder versterkt werd. Later werd Fort Vuren toegevoegd aan dit kwartet, dat de Waal bewaakte.

Gorinchem is de grootste vestingstad van Nederland, maar na het ontbijt besloot ik eerst met de veerboot naar Woudrichem en het nabijgelegen Kasteel Loevestein te gaan. Het was maar een korte vaartocht van een kwartier naar Woudrichem. Daar heb ik een uur lang rondgewandeld over de verdedigingswallen en door de smalle, historische straatjes. Prachtig en authentiek! Daarna stapte ik op het fiets- en voetveer naar Kasteel Loevestein, beroemd vanwege de legendarische ontsnapping van Hugo de Groot, die zich in een boekenkist uit het kasteel liet smokkelen.

Hoewel Hugo de Groot bekend is geworden door deze ontsnapping, was hij veel meer dan dat. Hij was een vooruitstrevende denker, wat in Holland niet goed werd gewaardeerd. Zijn ideeën werden als staatsgevaarlijk gezien, en daarom werd hij, samen met vele anderen (waaronder een groep reformatoren), opgesloten in Kasteel Loevestein. Ook Jacob de Witt, de vader van Johan en Cornelis de Witt, heeft enige tijd in dit kasteel vastgezeten.

Na ongeveer een uur had ik het kasteel wel gezien en liep ik terug naar het voetveer, een korte wandeling van zo'n kilometer. Terwijl ik langs de rivier liep, zag ik runderen en Konikpaarden grazen. In Woudrichem nam ik de grote pont terug naar Gorinchem.

In Gorinchem maakte ik twee wandelingen: één langs de vestingwallen van de stad en een historische wandeling door het oude centrum. Tegen vijf uur was ik weer terug in mijn hotel. Het was zeker geen straf om een extra dag door te brengen in Gorinchem, Woudrichem en Kasteel Loevestein, zeker niet met het mooie weer van die dag.

’s Avonds had ik helaas geen reservering voor het restaurant van het hotel – dom van me, het was vrijdag. Alleen aan de bar was nog een plek vrij, maar daar had ik niet echt zin in om te dineren. Dus besloot ik naar Eetcafé De Knijp te gaan. Het was een prima ervaring, met goede bediening en degelijk eten. Geen haute cuisine, maar eerlijke, eenvoudige kost.

5 oktober – Van Gorinchem naar Made met tussenstop in Geertruidenberg Het was zaterdag, weekend, en daarom kon ik pas om 8.00 uur ontbijten. Toen ik in het restaurant aankwam, was het al behoorlijk druk en de opstelling van het buffet was wat krap. Er waren twee andere fietsers die samen met mij de veerboot naar Woudrichem zouden nemen. Later die dag zou ik ze nog tegenkomen op de oude markt in Geertruidenberg.

Het was koud toen ik vertrok, maar gelukkig scheen de zon. Al snel werd het warmer en aangenamer. Vanuit Woudrichem fietste ik verder over Noord-Brabants grondgebied, en ook hier reed ik langs liniedijken. Het meest bleef Oudendijk in mijn geheugen hangen, vooral door het grote aantal groepsschuilplaatsen die ik daar tegenkwam.

Vreemd genoeg miste ik Fort Altena, dat volgens mijn reisgids een enorm fort zou zijn. Maar Fort Bakkerskil miste ik niet, een fort dat nu dienstdoet als B&B. Bakkerskil, het meest zuidelijke fort van de Nieuwe Hollandse Waterlinie, was onder andere bedoeld om de Papsluis uit 1815 te beschermen. De Papsluis, een indrukwekkende inundatiewaaiersluis, lag een stukje verderop.

Vervolgens fietste ik rustig verder naar Geertruidenberg, waar ik terug in de tijd ging naar het eind van de 17e eeuw, toen de Zuiderwaterlinie werd aangelegd. Voordat ik de stad inreed, passeerde ik Fort Lunet aan de Donge, dat tussen 1837 en 1839 werd gebouwd na de Belgische opstand. Ik bekeek alleen de buitenkant, want het is tegenwoordig een horecagelegenheid. Even later lunchte ik in de zon op een bankje.

In Geertruidenberg parkeerde ik mijn fiets op de oude markt. Jammer genoeg was het kermis, en het historische plein was vol met kermisattracties. Gelukkig was de kermis nog niet begonnen. Ik bewonderde de prachtige panden op het plein en, met behulp van een kaart, bezocht ik enkele monumentale gebouwen in de buurt, zoals een arsenaal, een kruitopslag en een wachthuis. Daarna genoot ik van een koffie op het terras in de najaarszon.

Volgens mijn reisgids was Geertruidenberg de stad met de oudste stadsrechten in het Graafschap Holland en lag het aan belangrijke vaarroutes. Al in 1213 werd de stad voorzien van een aarden wal met gracht, en in 1319 werd een ommuring aangelegd met rondelen en poorten. Terwijl ik Geertruidenberg verliet, kwam ik nog enkele delen van de vestinggracht en de aardewallen tegen. Vervolgens fietste ik door naar Made, zo’n vijf kilometer verderop.

In Made checkte ik in bij het Fletcherhotel De Korenbeurs, waar ik meteen voor de all-in optie koos: slapen, dineren en ontbijten. De fiets kon ik veilig parkeren in de fietsenstalling van het hotel, waar ik nog een Santos en een Idworks zag staan. Ik was dus waarschijnlijk niet de enige fietstoerist. Het diner was prima, en hoewel er een feest gaande was op de begane grond, had ik gelukkig geen last van geluid. Ik sliep goed, klaar voor een nieuwe dag!

6 oktober – Fietstocht langs de Zuidwaterlinie naar Willemstad Vandaag fietste ik door de geschiedenis naar het begin van de 18e eeuw, toen de Zuiderwaterlinie werd gecreëerd door het samenvoegen van bestaande linies en vestingsteden. Mijn route begon in Geertruidenberg, richting Bergen op Zoom, maar het laatste deel bestond uit de oudere West Brabantse Waterlinie. In plaats van meteen naar Bergen op Zoom door te fietsen, besloot ik eerst een tussenstop te maken in Willemstad, waar ik morgen verder zou gaan richting het eindpunt van de route.

Het was weer een heerlijke zonnige dag. Bij Terheijen kwam ik langs de Kleine Schans, een prachtig bewaard gebleven verdedigingswerk uit 1639, aangelegd ter bescherming van Breda. Helaas werd de enige toegangsweg opgeknapt, waardoor de toegang tijdelijk afgesloten was. Gelukkig kon ik er wel omheen fietsen.

In Klundert herkende ik meteen de typische kenmerken van een oude vesting: aarden wallen en een vestinggracht. Dit was het enige wat van de vesting bewaard was gebleven. Het meest opvallende vond ik de gemetselde dam uit 1583, met twee torens erop. Volgens mijn reisgids waren deze twee torens, ook wel ‘poppen’ of ‘monniken’ genoemd, op de punt van de dam geplaatst om te voorkomen dat vijanden via de dam de vesting konden binnendringen.

Na Klundert vervolgde ik mijn reis naar Willemstad. Ooit een dorp genaamd Ruigenhil, werd het door Prins Maurits van Oranje omgevormd tot een vestingstad en kreeg het stadsrechten. De stad werd vernoemd naar Willem van Oranje, de vader van Maurits. Willemstad speelde een belangrijke rol in de verdediging van Holland tijdens de Tachtigjarige Oorlog en is prachtig bewaard gebleven.

Ik kon pas om 16.00 uur inchecken bij Hotel Het Wapen van Willemstad, dus ik besloot eerst mijn fiets te stallen en een wandeling te maken over de vestingwallen. Ik bezocht het Mauritshuis, waar ik meer te weten kwam over Prins Maurits en de geschiedenis van de vestingstad.

Bij het inchecken kreeg ik een prima kamer, hoewel het hotel geen ideale fietsenstalling had. Ik moest het doen met een fietsenrek achter het hotel, waar de fiets eigenlijk open en bloot stond. Omdat de ingang van het hotel zich op de eerste verdieping bevond, besloot ik mijn fiets daar te stallen, uit het zicht en vast te ketenen aan een stalen regenpijp. Dit leek me een veiligere optie.

Na een verfrissende douche liep ik nog wat door het stadje en bezocht een herdenkingsmonument voor Belgische soldaten. ’s Avonds genoot ik van een heerlijk diner in het restaurant van het hotel. Het eten was uitstekend, hoewel het in de hogere prijsklasse viel – maar zeker de moeite waard!

7 oktober – Fietsen naar het eindpunt Bergen op Zoom Na het ontbijt vertrok ik op mijn fiets. Er stonden nog enkele reisfietsen geparkeerd bij de fietsenstalling van mijn hotel. Het zonnetje scheen alweer heerlijk, en al snel had ik het te warm. Ik besloot mijn jasje uit te trekken en verder te fietsen.

Na zo’n vijf kilometer kwam ik langs Fort Sabina, een fort dat in 1811 in opdracht van Napoleon was gebouwd. Helaas was het maandag, en het fort was gesloten. Het was een indrukwekkend bouwwerk, dus het was jammer dat ik het niet kon bezichtigen.

Vervolgens kwam ik langs een prachtig sluizencomplex uit 1824, genaamd Benedensas. Vanaf een uitkijktoren had ik een schitterend uitzicht over de West Brabantse Waterlinie, de op één na oudste waterlinie van Nederland. Deze linie werd in 1628 aangelegd, en liep van Steenbergen naar Bergen op Zoom, langs de Brabantse Wal, een hoger gelegen zandgrond. Na het genieten van het uitzicht besloot ik bij de sluis te lunchen.

Tussen 1628 en 1830 was de linie zes keer in gebruik: een keer tegen de Spanjaarden, vier keer tegen de Fransen en één keer tegen de Belgen. Ik vervolgde mijn route langs een laatste liniewal, de Ligneweg, naar Fort Pinssen. Dit fort was nauwelijks nog herkenbaar in het landschap, maar niet ver daarvandaan kwam ik bij Fort Henricus, waarvan de aarde wallen waren gerestaureerd. Vanaf een uitkijktoren had ik een goed idee van hoe het fort er vroeger uitzag en kon ik de bastions goed herkennen.

Een ander indrukwekkend fort was Fort de Roovere. Ik kwam daar tegelijkertijd aan met een groep van zo'n veertig fietsende Amerikanen, die deel uitmaakten van een Bike & Boat reisgezelschap. Fort de Roovere is het grootste verdedigingswerk van de West Brabantse Waterlinie. Hoewel de gebouwen verdwenen waren, bood de Pompejus-toren een prachtig uitzicht over het fort. Het was een flinke klim naar de top! Verder was er een loopgraafbrug die dwars door de gracht liep. De Amerikanen verdwenen al snel, maar ik nam rustig de tijd om het fort te verkennen en liep er zeker een half uur rond.

Mijn fietstocht eindigde in Bergen op Zoom, een stad die door de Fransen ‘La Pucelle’ (de maagd) werd genoemd. Ik besloot de rit te beëindigen op de Grote Markt, waar ik stopte voor een kop koffie en een stuk appelgebak, aangezien het nog te vroeg was om in te checken bij mijn hotel. Ik kende Bergen op Zoom al een beetje van een eerdere fietstocht in 2020, toen ik een rondje Nederland had gefietst.

Om 16.00 uur was het eindelijk tijd om in te checken bij mijn hotel. Na een verfrissende douche besloot ik nog wat door het oude centrum van Bergen op Zoom te wandelen. ’s Avonds genoot ik van een heerlijk diner en een drankje in het restaurant naast mijn hotel. Daarna las ik verder in De ware vrijheid van Luc Panhuysen.

Hoewel mijn historische fietstocht van de Hollandse Waterlinie er op zat, stond er morgen alweer een nieuwe bestemming op het programma: Den Bosch, een andere vestingstad die zich tijdens de Tachtigjarige Oorlog uitstekend had verdedigd.

8 oktober – Op weg naar Den Bosch Tegen negenen vertrok ik uit Bergen op Zoom voor een langere rit richting Den Bosch. Deze stad, die vroeger de bijnaam Moerasdraak droeg, heeft die naam te danken aan haar rol in de Tachtigjarige Oorlog. ’s-Hertogenbosch, zoals de stad officieel heet, was destijds een vestingstad omgeven door moerassen zoals Het Bossche Broek en de Moerputten, wat haar bijna ‘onneembaar’ maakte.

De reis verliep voorspoedig, vooral omdat de wind meestal in mijn rug stond. Mijn Garmin had een interessante route voor me uitgestippeld: ik reed niet direct naar Den Bosch, maar eerst een stuk langs de Belgische grens en daarna dwars door Tilburg. De laatste twintig kilometer waren wat minder boeiend, omdat ik langs de rijksweg fietste. Het fietspad was echter goed gescheiden van het autoverkeer door een groene strook.

Aangekomen in Den Bosch was het weer te vroeg om in te checken, dus besloot ik eerst even te pauzeren met een kop koffie en een appelbol. Geen Bosse bol, want die ben ik niet zo’n fan van. Na deze kleine onderbreking checkte ik in bij mijn hotel, waar de receptionist vriendelijk mijn bagage naar boven bracht. Dat was fijn, want het was een behoorlijke klim via een steile trap. De fiets kon ik parkeren in de eigen garage van het hotel, zo’n tweehonderd meter verderop.

Na een verfrissende douche besloot ik wat door het centrum van Den Bosch te wandelen. Al snel vond ik een restaurant waar ik graag wilde eten, maar er was alleen buiten plaats op het terras. Het was druk, wat de kwaliteit van het eten veelbelovend maakte. En inderdaad, het was prima, hoewel het terras behoorlijk warm aanvoelde door de heaters die daar stonden. Na de maaltijd verliet ik het terras snel en keerde terug naar de bar van mijn hotel, waar ik wat las en een paar Jupilers dronk.

9 oktober – Op weg naar Venlo Tegen kwart over negen vertrok ik richting Venlo. Hoewel het slechte weer volgens de voorspellingen pas morgen zou komen, was die verwachting naar voren geschoven, en het zou vandaag al veel regenen. Het bleek inderdaad niet droog te blijven, maar gelukkig begon het pas te regenen toen ik de laatste 22 kilometer van mijn rit fietste.

De wind kwam vandaag een beetje van de zijkant. Ik verliet Den Bosch via de Zuid Willemsvaart en bleef daar de eerste twaalf kilometer langs fietsen. Daarna trok ik het binnenland in, dwars door de Peel. Bij Ysselsteyn maakte ik een kleine omweg om het Duitse oorlogskerkhof te bezoeken. Als klein jongetje was ik hier ooit geweest met mijn oom Sjer, de broer van mijn moeder. Het blijft een indrukwekkende plek, met duizenden Duitse soldaten begraven, veelal jonge mensen. Ik zag zelfs het graf van een 17-jarige jongen.

Na Ysselsteyn begon het te regenen. Eerst viel er wat miezer, maar al snel werd het een stevige regenbui. Ik reed voornamelijk over een mooi fietspad langs het spoor.

Aangekomen in Venlo, checkte ik in bij Hotel American, waar ik tijdens de coronatijd ook al was geweest toen ik het Pieterpad had gelopen. Het inchecken ging snel, en de fiets kon achter het hotel worden geparkeerd. Helaas was er geen overdekte fietsenstalling, maar ik kon mijn fiets vastzetten aan de brandtrap. Twee andere fietsen stonden er ook al.

Morgen zou ik een dag in Venlo blijven. Ik wilde de tentoonstelling De luiken open van Evert Thielen in het Museum Bommel van Dam bezoeken en misschien nog een kijkje nemen in het Limburg Museum.

10 oktober – Een dag in Venlo: Evert Thielen en de stad Het Museum Bommel van Dam ging pas om 11.00 uur open, dus besloot ik eerst nog wat door het centrum van Venlo te wandelen. Venlo heeft, net als veel andere steden, zwaar te lijden gehad tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar gelukkig zijn er nog veel oude gebouwen in het centrum bewaard gebleven.

Klokslag 11.00 uur stapte ik het Museum Bommel van Dam binnen, samen met een groep pensionadas die blijkbaar geen tijd te verliezen hadden. Ze duwden elkaar opzij om als eerste binnen te komen. Een aantal jaar geleden had ik Evert Thielen ontdekt in het Limburg Museum, en nu exposeerde hij bij de buren.

Evert Thielen is een kunstenaar die bekendstaat om zijn gedetailleerde schilderijen en veelluiken: monumentale installaties bestaande uit meerdere panelen die aan beide zijden zijn beschilderd. Zijn werk is geïnspireerd door de oude meesters, vooral de schildertechnieken van de gebroeders Van Eyck. Het wordt gekarakteriseerd door natuurgetrouwe taferelen, maar bevat ook surrealistische elementen en symboliek. Deze combinatie zorgt voor een gelaagde werkelijkheid, waarin dubbele betekenissen en kunsthistorische verwijzingen schuilgaan.

De tentoonstelling "De luiken open" biedt een ander perspectief op zijn werk. De titel verwijst naar Thielens veelluiken, waarvan er één voor het eerst in bijna voltooide vorm te zien is. Het mechanisme van de veelluiken, die zowel open als dicht kunnen worden gezet, wordt in de tentoonstelling belicht. Er wordt dieper ingegaan op de schildertechnieken en de gelaagdheid van Thielens werk, met aandacht voor de aantrekkingskracht van zijn realistische stijl, de verwijzingen naar oude meesters en zijn eigentijdse perspectief.

Ik heb heel wat uren doorgebracht, zwervend langs zijn schilderijen. Na de tentoonstelling besloot ik nog koffie te drinken en te lezen. Morgen zou ik weer naar huis gaan.

11 oktober - De laatste rit Vandaag stond er een korte rit op het programma. Tegen half tien vertrok ik, het eerste stuk langs de Maas, die behoorlijk hoog stond. Vervolgens ging ik meer binnendoor. Aan het einde van de rit sprak ik nog even met een oudere wielrenner, ergens in de zeventig, die nog steeds goed doorreed. Vroeger had hij aan wedstrijden deelgenomen. Volgens hem waren de meeste van zijn generatie al overleden, wat hij deels toeschreef aan doping.

Bij de Selfkant stond de Duitse politie grenscontroles uit te voeren. Gelukkig kon ik gewoon doorrijden, want mijn paspoort had ik thuisgelaten.

Rond twee uur arriveerde ik in Hoensbroek. Nederland blijft voor mij toch echt een fantastisch fietsland, onderweg is genoeg te zien en te doen. De afgelopen drie weken heb ik dat opnieuw in volle omvang kunnen ervaren.

Handige Linkjes en Literatuur

Fietsgids LF Waterlinieroute: Edam – Bergen op Zoom

Sterk Water: De Hollandse Waterlinie / Chris Will 2002

Het oude Hollandse Waterlinie boek / Sander Enderink

Hollandsewaterlinies.nl

LF Waterlinieroute - Nederland Fietsland

Forten.nl

Ontdek Utrecht

Oudehollandsewaterlinie.nl

Foto's van deze fietsvakantie

[bartwatching]

Aan het luisteren de #podcast Het Venlo Incident @kbnationalebibliotheek @anderetijden Britse spionnen, een dode militair, nepnieuws en een groot internationaal schandaal. De KB en de NTR lanceren de 4-delige podcastserie Het Venlo-incident. Hierin duiken Andere Tijden-regisseur Paul Ruigrok en KB-collectiespecialist Huibert Crijns in de historische gebeurtenissen die uiteindelijk leidden tot de Duitse inval in Nederland. Op deze pagina vind je terugluisterlinks naar alle afleveringen >> https://www.kb.nl/ontdekken-bewonderen/podcasts/het-venlo-incident

[bartwatching]

Fietsvakantie Katharenroute & de Blauwe Loper 

Het was weer een tijdje geleden dat ik gefietst had door Frankrijk en de Katharenroute stond nog altijd op mijn lijstje. In juni 2024 dan ook de fietsbus naar Zuid-Frankrijk genomen om de boeiende Katharenhistorie fietsend te gaan ontdekken. Onderweg kwam ik levendige stadjes en slaperige dorpjes tegen maar ook het stille, groene rivierdalen en weidse vergezichten met steeds wisselend uitzicht op de Pyreneeëntoppen. Daarna bracht de fietsroute de Blauwe Loper me naar huis via de Rhône, Saône, het Canal de Vosges en de Moezel. Een echte Franse roadtrip!     7 juni 2024: Breda  

Het zekere voor het onzekere genomen en de avond van tevoren al naar Breda vertrokken en ingecheckt bij Novotel Breda. Goed geslapen! En na een goed ontbijt nog even naar het stadspark gereden om in het zonnetje wat te lezen. 

Daarna door naar de opstapplaats van de fietsbus. Die kwam een half uur te laat. Bij de opstapplaats kennis gemaakt met een aantal medereizigers. Een aantal met de elektrische fiets. De bus zat helemaal vol en een plekje gevonden naast een dame uit Arnhem die ook alleen reisde. Zij ging door naar Pamplona en daarna dwars door Spanje naar Malaga. En ze was een Voorleesexpress vrijwilligster bij de bibliotheek van Arnhem. 

8 juni 2024: Fietsbus en Oloron-Sainte-Marie 

Echt geslapen heb ik niet echt in de bus. Maar goed je kunt een beetje rusten. Één van de chauffeurs was ook niet helemaal wakker had ik het gevoel. Hij reed met het raam open om wakker te blijven, maakte veel geluid én miste toch een afslag. Dit probeerde hij te herstellen op een parkeerplaats maar dit was niet echt een succes. Hij haalde de bocht niet met bus en de grote aanhanger met de fietsen. En kreeg toen het idee om de oprit naar de parkeerplaats te gebruiken om de snelweg op te rijden. Met andere woorden een stukje tegen het verkeer in én hij moest bus met oplegger de snelweg op rijden. Maar een oprit is geen afrit! En ondanks de nacht was het toch behoorlijk druk. In mijn fantasie zag ik de bus al midden op de snelweg staan omdat hij de draai misschien niet zou halen of een kettingbotsing veroorzaken omdat verkeersdeelnemers zouden schrikken van zijn manoeuvre. En ik was niet de enige die er zo over dacht, zeker één derde van de passagiers stapten uit. Uiteindelijk was het eind goed al goed. Maar ik wou het risico toch niet nemen. 

Door bovenstaande en een aantal files arriveerde ik pas na tienen in St. Jean Pied de Port in plaats van half acht. Tegen kwart voor elf eindelijk fietsen. Het was drukkend warm. Het was even zoeken naar mijn route maar toen ik die gevonden had bleek die wel heel mooi te zijn. Ik reed over smalle, slingerende asfaltwegen. Weinig tot geen ander verkeer. Wel kwam ik in het begin veel wandelaars tegen die me courage wensten. Pelgrims? Eentje vroeg me, voor de grap, of dit de route naar Jeruzalem was. 

Na de slingerende wegen ging ik door via een grotere weg. Tijdens een lange klim van acht km werd ik ingehaald door twee e-Bikers die bij mij in de bus gezeten hadden. Ze zoefden me zonder enige inspanning voorbij. Voor mij was het een pittige klim. Op de top genoten van het mooie uitzicht. Daarna afdalen. Bij de volgende klim had ik het moeilijk. Mijn benen voelde zich opgeblazen. Een beetje gegeten en tijdens mijn lunch een hotel geboekt. 

Tegen vieren arriveerde ik in Oloron-Sainte-Marie. Ingecheckt door een vriendelijke en goedlachse receptioniste van Le Central Hotel-Bar. Volgens het bordje bij de receptie sprak men ook Engels. Zij dus niet maar mijn Frans is voldoende om te kunnen inchecken. De fiets mocht in de biljartkamer. Gedoucht, geprobeerd mijn zus te bellen die vandaag Sara ziet en even het centrum gaan bekijken. Maar dit stelde niet echt veel voor. Wat water gekocht bij een kiosk en een koffie gedronken bij een brasserie vlak bij mijn hotel. Meteen even het menu bekeken. Ik besloot vanavond hier terug te komen. Veel tafeltjes waren al gereserveerd en dat is een goed teken. 

Een uurtje gerust en bij de brasserie gaan eten. Prima eten en goede bediening. En vooral een goede wijn. Daarna nog twee biertjes gedronken in de bar van het hotel waar ook veel locals kwamen. Tegen half elf naar bed. Het zou morgen slecht weer worden. Code oranje en overstromingen volgens mijn weer app 

9 juni 2024: Oloron-Sainte-Marie - Lourdes 

Goed geslapen! Ik was duidelijk behoorlijk moe van de vorige dag. En inderdaad regende het behoorlijk maar code oranje was afgezwakt naar code geel. Ik besloot het erop te wagen. Meteen een behoorlijk steile klim. Vooral de stad uit was uitdagend. De eerste twintig kilometer was veel klimmen. Er volgde nog een steile klim met 18% volgens mijn Garmin wat daarna wel wat afvlakte naar 12 of 13%. 

Ondanks het slechte weer kwam ik een groot aantal wielrenners tegen die met een toertocht bezig waren. In de loop van de dag werden de klimmetjes wat gemakkelijker en na veertig kilometer was de meeste regen voorbij. Soms druppelde het nog een beetje. Het klooster bij Lestelle-Bétharram bewonderd. Zeventig kilometer had ik vandaag op de teller toen ik Lourdes binnen reed. 

Ingecheckt bij Hotel Lutitia vlakbij het station. Gedoucht en daarna de stad gaan bekijken. Onder andere het geboortehuis van Bernardette en natuurlijk waar iedereen voor naar Lourdes komt de grot waar Bernardette Maria heeft gezien. Toen een eenvoudige grot waar nu een grote kerk is gebouwd. Veel bedevaartgangers hier. En ook in het centrum is het Bernardette hier en Maria daar. 

Op de terugweg nog een koffie en wafel gegeten want ik was toch wel wat flauw. Daarna eten ingekocht bij een Carfour supermarkt die, ondanks de zondag, open was. Terug naar het hotel en wat op bed uitgerust. ‘s Avonds gegeten bij een Italiaan tegenover mijn hotel. Geen wauw gevoel maar mijn maag was gevuld. 

10 juni 2024: Lourdes – Saint Bertrands de Comminges 

Ik werd in het Italiaans begroet met een vriendelijk bongiorno. De eigenaar bleek Italiaans te zijn. Na een goed ontbijt Lourdes tegen negen verlaten. Toen ik eenmaal de stad uit was moest ik al snel klimmen. Twaalf kilometer lang! De stijgingspercentages vielen echter wel mee. Behalve toen ik in het begin door een dorpje reed toen was het even 10%. Maar grotendeels was het tussen de drie en zeven procent. Goed te doen dus én een mooie omgeving. Wel rustig gefietst want er moest vandaag nog veel geklommen worden. 

Na de klim afdalen en al snel volgde een tweede klim. Kort maar wel steil! Tien procent was wel het laagste stijgingspercentage. Een groot deel zat ik rond de dertien. Afzien en het bleek later ook wel de zwaarste klim te zijn ondanks dat die eigenlijk het kortste was. 

De hele dag reed ik bijna grotendeels over de D26. Eventjes moest ik ervan af vanwege wegwerkzaamheden. Ik had de bordjes met “Route barree” wel gezien maar ik dacht laat ik het toch maar proberen. Vaak kom je met de fiets toch wel langs. Maar deze keer niet. Een vrachtwagenchauffeur waarschuwde me dat ik er echt niet langs zou komen. Een stukje terug omhoog gefietst en toen een zijweg genomen en die bracht juist achter de wegwerkzaamheden. 

Daarna was het weer meteen klimmen. Maar deze klim viel wel mee. Boven op de top stond een picknicktafel en daar geluncht en meteen van het uitzicht genoten. Een klein stukje afdalen en daarna nog een lange klim van acht kilometer. Eigenlijk waren het twee klimmen. De eerste twee kilometer, daarna circa twee kilometer dalen en toen nog ruim vier kilometer omhoog. 

Daarna afdalen en de echte klimmen had ik gehad. Ik reed door een vallei. De weg liep wat op en neer maar ik ging meer naar beneden dan omhoog. Bij het dorpje Saint Bertrands de Comminges, waar ik zou slapen moest ik wel nog een keer goed in de beugels. Het lag namelijk op een stevig heuvel. Bovenop de top zag ik een bordje naar mijn hotel. Ik had het snel gevonden. De vriendelijke eigenaar checkte me snel in en toen ik zijn Frans niet voldoende begreep ging die vlot over op Engels. Het meeste verstond ik overigens, wel. 

Gedoucht en even wat gelegen. Het was een pittige dag geweest met bijna 1700 hoogtemeters op 90 kilometer. Daarna door het dorpje gelopen. De tijd had hier stil gestaan en het straalde de middeleeuwen uit. De kerk bewonderd. Een kop koffie gedronken op het kerkplein. Daarna terug naar mijn hotel. Nog een half uurtje op bed gelegen en toen was het alweer tijd voor het avondeten. 

Gegeten in het restaurant van het hotel en gekozen voor het menu met een lokale rode wijn. Heerlijk gegeten! Iets te weinig voor een fietser maar het heerlijke brood wat erbij geserveerd werd vulde mijn maag toch voldoende. 

11 juni 2024: Saint Bertrands de Comminges - Foix 

Goed geslapen en heerlijk ontbeten met kwalitatief goede producten. Heerlijk brood, lekkere kaas en ham. Ik had eigenlijk niets anders verwacht want ook het avondeten bestond uit goede producten. Geen croissant! Dit had ik al gelezen in een review op Booking.com waar een Duitse touriste niet echt happy was met dit hotel. Voor de rest hadden ze lovende recensies. 

Tegen half negen op weg. Langs wat Romeinse archeologische sites gereden. Een zestal paarden liepen door een bietenveld en schrokken van mij. Waarschijnlijk waren ze uitgebroken en volg galop gingen ze er vandoor. Ik volgde weer de D26. Voornamelijk door een dal. Het ging wel wat op en af maar de stijgingen waren nooit echt indrukwekkend. Ik schoot dan ook goed op de eerste zestig kilometer. Wel was het fris en er viel zelfs een beetje regen. Maar niet de moeite waard om mijn regenjas uit te halen. 

Ik reed door kleine dorpjes met oude huizen met houten luiken voor de ramen. Zo stel je je Frankrijk voor. Maar ik kwam weinig mensen tegen. Duidelijk een dunbevolkte streek. Ook winkels zag ik eigenlijk niet maar gelukkig had ik genoeg water en proviand bij me. 

De tweede zestig kilometer was pittiger en meer klimmen. Wel mooi! De klimmetjes volgenden elkaar snel op. Meestal waren ze relatief kort maar eentje was bijna zes kilometer en er zaten steile stukken tussen. De zon begon te schijnen de laatste dertig kilometer. Daarom mijn jasje uitgetrokken. Ik had het warmer verwacht in Zuid Frankrijk! Maar om te fietsen was het natuurlijk best oké. De laatste dertig kilometer waren toch nog redelijk, maar geleidelijk, omhoog. Ik had nog een flinke klim verwacht maar dat was juist een afdaling door een grot. Donker hoor! Maar wel spectaculair! De laatste tien kilometer liepen lekker naar beneden. 

Ingecheckt in hotel Le Lons in Foix. Ik hoor vaak dat de Fransen onbeschoft zijn. Maar onderweg word ik altijd vriendelijk benaderd met “Bonjour”, “ courage”, “sorry dat we de weg versperden” of in hotels zoals deze of in de horeca altijd een brede glimlach en interesse wat je aan het doen bent. En mijn Frans is “MAL” oftewel slecht. Maar volgens mij vinden ze het al leuk als die domme Hollander het probeert. Ook deze receptioniste was een en al vriendelijkheid. 

Na het inchecken door Foix gelopen. Het heeft een leuk historisch centrum en de burcht hoog gelegen op een rots is indrukwekkend. Altijd in bezit gebleven van de Katharen. Twee uurtjes rondgelopen door de stad, een koffie gedronken en een logeeradres voor morgen, in Carcassonne, gezocht. Verder een fles water en koekjes gescoord bij de Carrefour. 

De fles water en koekjes teruggebracht naar het hotel en daarna een restaurantje gezocht en gevonden. Het was er druk, een goed teken, maar men had nog een plaats, daarna werden veel mensen afgewezen. Ik was weer juist op tijd. Zeker als je alleen bent dan moet je zorgen dat je er wat eerder bent dan de meeste mensen. Prima gegeten! Met o.a. het traditioneel gerecht cassoulet. Voor een fietser perfect eten! 

12 juni 2024: - Foix - Carcassonne 

Half acht gaan ontbijten. Echt honger had ik niet waarschijnlijk zat ik nog vol van de cassoulet van gisteravond. Het was licht aan het regenen maar volgens de buienradar zou het stoppen na acht uur. Tegen half negen op weg en het regende een heel klein beetje maar te weinig om een regenjas aan te moeten trekken. 

Het ging een beetje op en neer maar de echte lange klimmen had ik toch wel gehad. De klimmen waren van het niveau Limburgse heuvels. Pittig soms maar nooit echt lang. De wind zat ook grotendeels mee. Naast weilanden en bos nu ook zo nu en dan akkerbouw. Zelfs wat koren gezien. 

Gestopt bij Val om het authentieke kerkje te bekijken en ook het middeleeuws centrum van Mirepoix bekeken. Vooral het gouverneurshuis was mooi door het houtsnijwerk. Hier een crêpe met suiker gegeten en een koffie. Daarna weer verder. Onderweg kwam ik een aantal vakantiefietsers tegen. Die had ik al niet meer gezien sinds ik de fietsbus was uitgestapt. Zo nu en dan viel er ook nog een druppeltje regen maar gelukkig brak de zon ook steeds meer door. 

Er waren nogal wat wegwerkzaamheden. De eerste kon ik nog vrij eenvoudig omzeilen. Bij de tweede zou dit een stuk lastiger worden en veel meer kilometers gaan opleveren. Daar had ik weinig zin in en ik besloot het erop te wagen. Een aantal kilometers zag ik geen wegwerkzaamheden behalve dat de weg er hier en daar slecht bij lag en je zag wat voorbereidingen. Uiteindelijk kwam ik toch bij wegwerkers maar die waren allemaal aan het lunchen. Snel door. De weg lag er goed bij en verder was er geen verkeer. Zonder problemen kon ik mijn route vervolgen. 

Bij Montréal nog een aardige klim die officieel in Montréal zou stoppen maar eigenlijk ging die nog een paar kilometer door. In de buurt van Carcassonne kwam ik steeds meer wijnvelden tegen. In Carcassonne was het even zoeken. Mijn Garmin herkende het adres van mijn hotel niet maar Google Maps op mijn telefoon bracht uitkomst. 

Later dan verwacht arriveerde ik, snel douchen en op naar de oude stad, tien minuten lopen van mijn hotel, met de stadsmuren en andere verdedigingswerken. Hier een uurtje rondgelopen en toen had ik de souvenirwinkeltjes wel gezien. Nog een beetje buiten de muren gelopen en toen via de Pont Vieux naar de nieuwe stad gelopen. 

Ook dit gedeelte van Carcassonne is best de moeite waard. Uiteindelijk neergestreken bij Place Carnot. Gegeten op het terras. De temperatuur in Carcassonne was toch al een stuk beter dan gisteren in Foix. Morgen naar Narbonne. 

13 juni 2024: Carcassonne - Narbonne 

Best aardig ontbeten en dat had ik eigenlijk niet verwacht van zo’n budgethotel. Daarna op weg. Het zonnetje scheen al lekker en al snel was het te warm voor mijn jasje. Heerlijk fietsweer vandaag en toch nog een paar uitdagende klimmetjes. 

Ik reed niet alleen door een mooie omgeving maar onderweg was er ook nog wel wat cultuurhistorische zaken te bekijken zoals een oude authentieke molen en de Katharenstad Minerve. Een echt Middeleeuws stadje met steile trappen en smalle steegjes. En ook een indrukwekkende brug over de Cesse-kloof maar die was veel later gebouwd. 

De omgeving van Minerve was ook mooi met veel rotspartijen. Het laatste stuk naar Narbonne had ik een flinke wind tegen. Dat belooft nog wat morgen. Het laatste stuk liep langs een kanaal met een aantal schutsluizen. 

Deze keer gereserveerd bij een particulier het huis lag midden in het centrum van Narbonne. Het was een oud huis en de toegang ging via een code. Die werkte gelukkig. Ook wel eens meegemaakt dat die niet werkte en dan is het maar hopen dat de eigenaar er snel kan zijn. Een mooie grote kwamen in een authentiek huis. Er was ook een gemeenschappelijke keuken. Mijn fiets maar in het gangetje naar de keuken gezet. Na het douchen zag ik dat er nog een fiets stond. Waarschijnlijk was dus een van de andere gasten ook met de fiets. 

De stad gaan verkennen. Wat rondgelopen met behulp van een toeristenfolder incl. kaart die in het huis lag. Voor een middag is Narbonne best een leuke stad om te bekijken. Vooral de kathedraal en het bisschoppelijk paleis waren de moeite waard. Nog wat in de zon gezeten bij het kanaal van Robin wat midden door de stad liep. 

Daarna gaan eten bij een restaurant vlakbij mijn appartement. Prima gegeten hier. Daarna nog een witte wijn gedronken en wat gelezen in de historische roman “ De volmaakte ketter” Een roman over de Katharen van Hanny Alders. Een mooie roman waarbij fictie en non-fictie goed gemixt zijn. En het speelt zich af in het gebied waar ik doorheen fiets. 

14 juni 2024: Narbonne - La Grand Motte 

Goed geslapen, alleen wakker geworden van wat schreeuwende meeuwen. Ontbeten in de keuken en tegen half negen op weg. De stad uitrijden was een makkie. Wel een vervelend windje. In het begin ook nog een aantal kleine klimmetjes. Sommige waren wel nog steil maar het duurde nooit lang. De zon liet zicht in het begin nog niet zien. Ik was benieuwd of het een mooie route zou worden want deze etappe had ik zelf uitgestippeld om de Katharenroute te combineren met de Blauwe Loper. 

Zodra ik Narbonne uit was fietste ik door een landelijke omgeving. Veel over fietsroutes en fietspaden gereden vandaag. Ik kwam dan ook veel andere fietsers tegen zoals wielrenners, bikepackers, vakantiefietsers en veel dagjesmensen. Door de tegenwind schoot ik niet echt op. Tegen kwart over elf toch maar wat gaan eten maar ik had nog geen veertig kilometer afgelegd. De zon kwam gelukkig wel door. Twintig kilometer verder kon ik eindelijk een blik op de Middellandse zee werpen. Er liep een mooi fietspad langs. 

Door de lage duinen en wat begroeiing had ik ook iets minder last van de wind. Maar het bleef pittig. Doorgereden tot Sete. Het leek me een gezellig stadje maar ik vond het nog wat te vroeg om nu al te stoppen. Wel even aan de rand van de stad nog wat gegeten. Ik moest nog zo’n vijftig kilometer. De zon was ondertussen verdwenen en zou zich die dag ook niet meer laten zien. Het werd iets frisser en zo nu en dan viel er een druppel regen. Maar de regen zette niet door en mijn jasje kon in de tas blijven. 

Ik fietste iets meer het binnenland in en hier was het wel wat afwisselender dan alleen maar langs de zee fietsen. Een goed fietspadennetwerk overigens. Ik had hier ook nog wat minder last van de wind. Gelukkig maar want ik begon mijn benen te voelen. Tegen kwart over vijf arriveerde ik in La Grand Motte. 

Mijn hotel had ik snel gevonden. De receptionist had in eerste instantie alleen een plek buiten voor mijn fiets. Daar was een fietsenstalling met afdak, er was videobewaking zei hij. Het leek mij toch niet echt veilig dus ik drong aan op een plek binnen voor mijn fiets. Hij gaf me toen een kamer op de begane grond en dan mocht ik mijn fiets binnen parkeren. Wel wat krap maar dit leek me een veiliger alternatief. 

‘s Avonds gegeten in visrestaurant Poseidon bij de jachthaven. Daarna nog een biertje gaan drinken en de Mannschaft tegen Schotland gekeken. 3-0 was het in de pauze. De Duitsers rolden de Schotten op. Na de eerst helft naar bed gegaan. Ik was moe. 

Om 4:00 uur schrok ik wakker van het brandalarm. Snel mijn kleren aangetrokken en ik was zo buiten want ik sliep op de begane grond. Ik zag dat de nachtportier druk bezig was om, volgens mij, het alarm uit te zetten. Andere gasten zag ik uit het raam kijken maar ik was, samen met een echtpaar en hun dochter, de enige die buiten stond. Vreemd hoe apathisch men altijd reageert op een brandalarm. Ik heb het nu drie keer meegemaakt in een hotel en de meeste gasten blijven gewoon op hun kamer. 

Tegen half vijf was het de nachtportier gelukt om het alarm uit te krijgen. Wel ging hij nog even controleren waar het alarm volgens hem gestart was. Twee kamers naast mij zou de bron zijn. Het kan aan mijn Frans liggen maar erg communicatief was de nachtportier niet. Maar ik begreep dat het loos alarm was, iets met de warmte op de kamers. En dan was de zomer nog niet eens echt begonnen ;-) 

15 juni 2024: La Grand Motte - Avignon 

Tegen negenen op weg. De tegenwind viel mee als je het vergeleek met gisteren. Eerst nog La Grand Motte uitrijden die niet zo’n goede fiets infrastructuur had. Maar toen ik eenmaal dit plaatsje verlaten had liep het in het begin wel lekker. Na twaalf kilometer, vlak voordat ik de Middellandse zee zou verlaten, nog de historische havenstadje Aigues-Mortes bezocht. Toch heel wat sfeervoller dan Le Grand Motte wat allen maar bestond uit witte hotels en appartementen. Het centrum bestond uit stadsmuren, torens, stadspoorten en oude woningen. 

Doorgereden over een mooi geasfalteerd fietspad langs het Rhône kanaal. Maar helaas werd dit op een gegeven moment een slecht gravelpad. Aan de andere kant van het kanaal renden witte Camargue paarden. Op het gravelpad kwam ik geen fietsers meer tegen, wel nog enkele wandelaars. 

Na tien kilometer kwam ik weer op asfalt. Na een tijdje ging de route weer over gravel. Deze nog wel gevolgd maar daarna moest ik over gras verder. En toen toch maar besloten om de officiële weg te nemen. Hier wel een irritante tegenwind. Op deze weg nog wat geluncht. Uiteindelijk kwam ik weer op een fietspad langs een kanaal. Avignon was niet meer ver. Twintig kilometer voor Avignon een indrukwekkend kasteel bewonderd. 

Daarna naast asfalt ook weer over gravel. Avignon ingereden via fietspaden. Ingecheckt bij Hotel d’Angleterre De fiets kon in een afgesloten ruimte waar nog enkele trekkingbikes stonden. Ik was dus zeker niet de enige fietser in het hotel. Na het douchen de stad alvast een beetje gaan verkennen. 

Vroeger gegeten dan normaal maar in een toeristisch Avignon is dit geen probleem. Het was ook niet echt geweldig qua kwaliteit vond ik. En ook de service liet wel wat te wensen over. Morgen toch echt iets beters gaan zoeken. 

16 juni 2024: Avignon 

Vandaag een rustdag. Wat later ontbeten dan normaal en tijdens het ontbijt een wasje gedraaid. Daarna op weg naar de oude stad. Ik had al kaartjes gekocht voor het pauselijk paleis incl. de tuin van het paleis en de vervallen brug van Avignon. Verder nog wat door de stad gelopen. Het was zondag dus de winkels waren grotendeels dicht. 

Tegen half twee gaan warm eten. Het was veel beter als gisteren en ook de service was goed. Het restaurant was dan ook iets minder toeristisch. Nog even gebabbeld met een Amerikaanse uit Florida die aan de tafel naast me zat. Ze treinde met haar dochter door Spanje en Frankrijk. 

Tegen drieën het café Pipeline op gezocht om de wedstrijd Nederland - Polen te gaan kijken. Er waren nog wat Nederlanders. We waren zeker de sterkste maar het was toch nog spannend. Uiteindelijk wonnen we met 2-1. Behoorlijk wat bier gedronken tijdens de wedstrijd. Nog snel wat eten en water gekocht voor de rit van morgen en toen terug naar mijn hotel. 

Een uurtje geslapen en daarna in de hotellobby een heerlijke fauteuil opgezocht, koffie gedronken en wat gelezen. Tegen tienen naar bed. Morgen weer verder fietsen. 

17 juni 2024: Avignon - Valence 

Tegen zevenen opgestaan en om 7:15 uur was ik bij het ontbijt. Het brood arriveerde samen met mij. Maar voor de rest stond alles al klaar. Ze serveerden een prima ontbijt bij Hotel d’Angleterre. Tegen half negen op weg. 

Bij Avignon meteen de Rhône over. Ik volgde de zogenaamde Groene Weg. Aan mijn rechterkant had ik lang uitzicht op de Mont Ventoux. De route was goed aangegeven met bordjes. Onderweg mooie rotspartijen, kastelen of ruïnes van kastelen op de heuveltoppen. Zo nu en dan een brug over. De hangbrug bij Rochemaure vond ik het mooiste. 

Het was een afwisselende rit. Ik reed niet alleen langs de Rhône maar ging ook vaker het binnenland in. Naast kastelen zag ik ook regelmatig een waterkrachtcentrale én een kerncentrale waar ik omheen moest fietsen. Ik kwam veel vakantiefietsers onderweg tegen. Zo nu en dan een kort pittig klimmetje als ik een dijk of brug moest op fietsen . Maar het was verder een vlakke rit, goed asfalt en de wind in de rug. Op zich een gemakkelijke rit, alleen de warmte en de zon maakte het nog pittig. 

Al werd ik kort even afgekoeld. Twee vakantiefietsers waarschuwden me in het Frans dat er verderop op de route een probleem was. Maar ik kon niet goed opmaken wat dit zou moeten zijn. Maar al snel ontdekte ik dat de weg onder water stond. Het was helder water en ik kon het fietspad zien liggen. Maar ik kon toch niet goed inschatten hoe hoog het water nu precies stond. Moet kunnen dacht ik maar het stond nog behoorlijk hoog en mijn onderbenen waren helemaal nat. Verder droog de overkant gehaald al moest ik nog goed doortrappen. 

Na 160 km bereikte ik Valence. Ingecheckt bij hotel Saint Jacques na het douchen wat door het centrum van Valence gelopen. Ik was laat en het was er daarom vrij stil. Tegen achten gaan eten vlak achter het Hotel de Ville waar een soort van markthal stond waaronder een terras stond. Prima eten hier! Tegen half tien teruggelopen naar het hotel en binnengelopen bij een Grand café om de tweede helft Frankrijk - Oostenrijk te kijken. Frankrijk won maar ik vond ze niet overtuigend. Wellicht hebben we vrijdag een kans. 

Bij het hotel stond een oudere man wat te klungelen om binnen te komen. Het moest met een code maar de deur ging niet open. Ik probeerde het ook twee keer maar mij lukte het ook niet. Het bleek dat we de verkeerde deur probeerden. Eind goed al goed. In de lift nog even met hem gebabbeld over het voetbal. 

18 juni 2024: Valence - Lyon 

Tegen zevenen opgestaan. De aardige receptioniste had me gisteren gewaarschuwd dat er een grote groep zou gaan ontbijten om half acht. Dus het kon druk worden. Maar ik wilde ook op tijd vertrekken. Het zou een warme dag worden en ik had weer veel kilometers voor de boeg. 

De drukte bij het ontbijt viel reuze mee. Het was een groep Indische scholieren die Frans studeerden. Ik had gisteren al even gebabbeld met ėén van de begeleiders. Ze werden streng aangepakt en mochten alleen Frans spreken. Tegen half negen op weg. Een vriendelijke receptionist, een ander als gisteren, hielp me met mijn fiets pakken en wenste me goede reis. 

Valence was ik snel uit en de Rhône kwam weer in zicht. In het begin liep het nog niet echt lekker. Nog moe van gisteren? Nee niet echt want mijn benen voelden prima aan. Tegen elven liep het beter. Logisch want de rugwind begon aardig aan te trekken. Dit hadden ze ook voorspeld. Wat ze ook voorspeld hadden was dat het warm zou worden. En dat was het. Ik had het gevoel dat ik moest blijven drinken en mijn voeten stonden in brand. 

Het was verder een mooie rit. Meer jaagpaden als gisteren. Ook weer een aantal energiecentrales, wijngaarden op de heuvels en veel fruitteelt. En ook weer veel andere vakantiefietsers al had ik het gevoel dat het er wat minder waren dan gisteren. Onderweg nog twee Friese vakantiefietsers met een Santos tegengekomen. Zij had namelijk een Fries vlaggetje op haar spatbord en daarom herkende ik ze. 

De laatste vijfentwintig kilometer naar Lyon waren minder mooi. Mijn routeboekje gaf aan dat je beter niet de fietsroute kon nemen die de Via Rhona aangaf. Of je pakte de trein in Givors of je reed toch maar de route uit het boekje. Het laatste heb ik gedaan maar de route liep over drukke wegen en voorsteden van Lyon. Veel verkeer en een tweetal beklimmingen. Niet echt zwaar maar als je boven de honderd kilometer zit dan voel je het toch. 

Tegen half elf kwam ik bij mijn hotel aan. Ingecheckt maar een plaats voor de fiets bleken ze niet te hebben. Buiten waren er fietsparkeerplaatsen vertelde de receptioniste me en binnen hadden ze absoluut geen plaats. Dan moet ik iets anders zoeken zei ik tegen haar want mijn fiets wilde ik niet de hele nacht buiten op straat laten staan in een grote stad. In de lobby stond een fiets en scooter, waarschijnlijk van personeelsleden en daar had mijn fiets nog best bijgepast. Op mijn kamer ging ook niet volgens haar. Toen ik uiteindelijk wilde vertrekken had ze toch plek. In de kelder maar het stallen kostte wel 18! Euro. Mijn fiets de steile keldertrap afgesleept, gedoucht en kort gewandeld in Lyon. 

In 2015 was ik er de laatste, en eerste, keer geweest. Na de wandeling gaan eten bij Restaurant Val d’Isere. Een restaurant met lokale specialiteiten. Hier was ik in 2015 ook een drietal keren geweest. Het was er nog steeds goed dineren. Nog wat inkopen gedaan voor de volgende dag en een aantal biertjes gaan drinken. Morgen een iets minder langere etappe dan de ruim 130 kilometer van vandaag. 

19 juni 2024:- Lyon - Maçon 

Goed ontbeten! Tegen negenen op weg. Lyon uitrijden ging gemakkelijk via de fietspaden. Voordat ik het wist had ik Lyon achter mij gelaten. Ik kwam ook nog langs het restaurant van Paul Bocuse. De eerste helft ging langs de Saône en volgde ik de bordjes van La Voi Blue. 

Ondanks dat mijn route De Blauwe Loper heet verliet ik La Voi Blue. Een korte klim bracht me het binnenland in. Ik reed voornamelijk over rustige veldwegen. Ik kwam nog langs kasteel Flecheres wat op bepaalde dagen te bezichtigen is. Maar vandaag niet. Je zag er ook niets van zien want het was verborgen achter groene hagen. Bij de hoofdingang hing wel een mooie luchtfoto. 

Langzaam afdalen richting Saône. Geluncht bij de rivier en daarna snel via een korte klim het binnenland in. Ook nu weer fietsen door een boerenlandschap over veldwegen. Pas bij Maçon zag ik de Saône terug. Hier zou ik overnachten. Ingecheckt bij hotel Kosy Appart’Hotels. Ze bieden een soort van studio’s met klein keukentje. 

Na het douchen door het stadje gaan lopen. Het centrum van Maçon is best de moeite waard. Er zijn wat historische gebouwen waaronder de Saint Vincent Kathedraal (niet meer in gebruik), een grote kerk in het centrum, leuke pleintjes en wat middeleeuwse panden. Maçon was helemaal in de ban van de Tour de France want ze zijn startplek van een etappe. Op een terras wat gelezen en daarna nog water ingekocht. Terug naar mijn hotel. Juist op tijd want het begon te onweren met flink wat regen. 

De regen was maar van korte duur en bij de rivier gaan eten. Lekker alleen het dessert had voor mij wat minder zoet gemogen. Nog een biertje gaan drinken maar het smaakte me niet dus op tijd terug naar het hotel. 

20 juni 2024: Maçon - Chalon sur Saône 

Vandaag een kort ritje van circa 65 km. Geen zon deze ochtend maar het was wel nog redelijk warm. Een jasje hoefde ik dan ook niet aan. Tegen negenen reed ik weg. De route was grotendeels vlak langs de Saône. 

Onderweg veel vogels zoals zwanen, reigers en kraaien. En een roofvogel die een kraai te pakken kreeg. Het gebeurde vlak voor mijn ogen. Een andere kraai viel de roofvogel aan en probeerde zijn soortgenoot nog te redden. Maar tevergeefs. De roofvogel vloog met kraai weg achtervolgd door de andere kraai. Maar loslaten deed die niet. 

Na ruim dertig kilometer kwam ik aan in Tournus. Dit historisch stadje met abdij lopend bekeken. Daarna weer verder. Met een stevige wind in de rug schoot ik goed op. Geluncht aan het water en daarna door voor de laatste twintig kilometer. Na ongeveer tien kilometer verliet ik de Saône en ging ik meer het binnenland in. Gedeeltelijk reed ik over een oude spoorlijn. 

Tegen tweeën arriveerde ik in Chalon sur Saône. Even gekeken bij mijn hotel of er wellicht toch iemand was maar officieel kon ik pas om 17:30 uur inchecken. Er was niemand. De fiets afgesloten en vastgeketend laten staan en te voet het oude centrum verkend. Chalon sur Saône is zeker de moeite waard. Een oud centrum met veel oude gebouwen. Na anderhalf uur mijn fiets opgepikt en wat gaan drinken op het plein bij de kathedraal. Gelezen in het boek Tinker, Tailor, Soldier, Spy van John Le Carré. 

Tegen half zes was ik bij mijn hotel. Het inchecken ging snel en de fiets kon binnen staan. Er stonden al verschillende fietsen waaronder een tandem. Later zouden er nog een paar fietsen bijkomen. En er was ook nog een Zwitserse motorrijder. Hét leek wel meer een hostel dan een hotel. Het was dan ook een budget hotel met één ster. Mijn kamer had wel een douche maar geen toilet. Dat moest je delen en lag op de gang. 

Toen ik wilde eten begon het weer te regenen. Het oude centrum niet binnengelopen maar vlakbij mijn hotel lagen een aantal restaurants en brasseries. Prima gegeten bij Brasserie Neptune voor een eenvoudige prijs. Het was dan ook een eenvoudige en volkse brasserie zonder poespas. Ook veel locals hier. 

21 juni 2024: Chalon sur Saône - Auxonne 

Tegen half acht opgestaan en ontbeten in de lobby van het hotel. Er zaten al twee Franse dames die ook op de fiets waren. Het hotel bood zelf geen ontbijt. Wel een koffieautomaat maar nadat ik er geld in had gegooid voor de koffie kwam er niets uit. Dan maar zonder koffie. Een personeelslid waar ik mijn beklag bij kon doen zag ik niet. 

Tegen negenen op weg. Het zou vandaag veel gaan regenen. In ieder geval startte ik er deze ochtend mee. In het begin nog even zonder regenbroek gereden. Maar die toch ook maar snel aangedaan. Chalon sur Saône uitrijden was geen pretje door het vele verkeer. Maar na een kilometer of vijf zat ik op rustigere wegen. Na tien kilometer stopte het met regenen. Mijn regenbroek weer uitgetrokken, al moest ik die na enige tijd toch weer aantrekken. Gelukkig maar voor even en voor de rest van de rit zou het zelfs droog blijven. 

Een route barree leek weer roet in het eten te gooien maar er kwamen twee vakantiefietsers van de andere kant en ik begreep van hun dat het mee viel en dat je er best kon fietsen. En dat klopte, het asfalt van het fietspad was aan één kant wat verbrokkeld. Bij Seurre geluncht en kort door het stadje gereden. Het zonnetje begon zelfs te schijnen. 

Het was al lang geleden dat me dit nog gebeurde maar ik werd achtervolgd door twee zwarte herdershonden die woest grommend met me mee renden. Voor beten ben ik nooit zo bang maar wel dat ze tegen me of tegen mijn fiets springen. Ik had de wind in de rug dus ik reed vrij hard en daarom hielden ze het niet echt lang vol. Een stukje verderop kwam een vakantiefietser me tegemoet, een stukje verder nog één en een paar minuten laten een echtpaar op de fiets. De herdershonden konden hun lol dus wel op. 

Tegen half drie reed ik Auxonne binnen. Inchecken kon ik pas om vijf uur. Mijn fiets wel gestald bij het hotel. Vlakbij lag de plaatselijke VVV en daar een plattegrond van het stadje gescoord. Auxonne heeft fortificaties uit de 14e tot de 17e eeuw. Er waren een aantal stadspoorten, een oude kazerne die nog steeds in gebruik was door het Franse leger en een mooie kerk. Er was ook een standbeeld van een trotse, jonge en slanke Napoleon. Hij had in Auxonne op de artillerie school gezeten. 

Om vijf ingecheckt. De receptioniste was al helemaal klaar voor de wedstrijd, Frankrijk - Nederland, van vanavond. Ze droeg het Franse nationale voetbalshirt en ze had Franse vlaggetjes op haar wangen geschminkt. Juist op tijd want het begon weer te regenen. Een hotel geboekt voor morgen en wat gerust. Tegen zevenen gaan dineren in het restaurant van mijn hotel. Prima eten en in tegenstelling tot gisteren wel meer verfijnd. 

‘s Avonds Nederland - Frankrijk gekeken in een plaatselijke bar. Volgens mij was ik de enige Nederlander. In het hol van de leeuw of beter gezegd in het hol van de haan. Maar het valt me op dat het EK nog niet zo leeft in Frankrijk. Er keken meer mensen niet dan wel. Alleen de tafel naast mij volgde de wedstrijd met spanning. Na de match, die 0-0 werd, meteen naar bed gegaan. 

22 juni - Auxonne - Vesoul 

Ik had om acht uur afgesproken voor het ontbijt. Om kwart voor acht wilde ik naar beneden maar de deur was nog op slot. Ik kon wel via een andere kant naar beneden maar officieel was dit niet de bedoeling. De dame van het ontbijt was dan ook lichtelijk verrast toen ik er al was. Er stond nog niets klaar en de lichten waren nog uit. U had toch om acht uur ontbijt besteld? Ik wist niet dat het zo nauw luisterde. 

Pas tegen half tien uit Auxonne vertrokken omdat ik nog inkopen had gedaan. Ik reed met regen weg en de hele dag zou het regelmatig, gelukkig maar zachtjes, regenen. Maar bijna de hele dag met de regenjas gefietst. Het liep wel de hele dag gemakkelijk. Er was weinig wind, niet te warm en grotendeels vlak. Zo nu en dan een lichte klim. 

Alleen de klimmetjes van de riviertunnels, om slingers in de Saône af te steken, bij Recologne en St. Albin boden nog enige uitdaging. Verder zag ik vooral graslanden, bos, akkers met koren, mais en zonnebloemen. Tegen half zes arriveerde ik bij mijn hotel in een weinig sfeervolle omgeving. Het lag namelijk op een terrein met fastfood restaurants en winkels zoals Decatlon en dergelijke. De receptioniste was wel heel aardig en de kamer zag er prima uit. Het was meer zo’n doorreis hotel. De fiets werd netjes opgeborgen in een ander gebouw. 

Na het douchen de reviews van de restaurants bekeken. Ze kwamen er allemaal niet zo goed van af. Uncle Scotty kwam nog het beste uIt de bus. Dus daar maar gaan eten. Het eten was zo zo zullen we maar zeggen. De bediening was wel heel attent. Verder was er geen vertier in de omgeving. Ook niet erg, Tijd voor een boek. 

23 juni 2024: Vesoul - Epinal 

Ik was de enige in de ontbijtzaal. Volgens mij was het niet echt druk in het hotel al stonden er wel een aantal auto’s. Na een goed ontbijt op weg uitgezwaaid door de receptionist. De eerste veertig kilometer gingen over heuvelachtig terrein. Mijn voorrem wat aangedraaid, mijn achterrem kreeg ik niet meer bijgesteld. De remblokjes waren te versleten. In Nancy toch maar een fietsenmaker gaan zoeken. 

Na de eerste veertig kilometer fietste ik verder langs het kanaal des Voges die me helemaal tot Epinal bracht. De Saône had ik achter mij gelaten en ik ging morgen verder langs de Moezel. Het kanaal des Voges liep langzaam omhoog. Er zaten dan ook veel sluizen in. Als je hier met de boot doorheen moet varen dan moet je wel geduld hebben denk. Bij elke sluis steeg ik een aantal meter. Langzaam veranderde dan ook het landschap want uiteindelijk zat ik toch op circa 370 meter boven n.a.p. Langs dit kanaal fietsen was wel heel mooi met veel groen. 

De hele weg had ik ook een, meestal lichte, tegenwind. Gisteren de hele dag voornamelijk de 10 rond getrapt. Vandaag zat ik meestal op de negen. De tegenwind was dan wel iets minder maar er was in ieder geval geen regen en de zon scheen ook regelmatig. Tegen vieren arriveerde ik in Epinal en checkte ik in bij het Ibis hotel. De fiets kon in de parkeergarage waar ze een afgesloten fietsenkelder hadden. Even na mij checkten twee Duitse dames op de fiets in. Onderweg was ik ook al een aantal Duitse vakantiefietsers tegengekomen. Het is duidelijk dat ik in Lotharingen zit. Vroeger tijdens de Frans - Duitse oorlog (1870-1871) was Epinal en vele andere plaatsen in deze omgeving dan ook Duits gebied. 

Na het douchen het centrum van Epinal gaan bekijken. Dit stelt niet echt veel voor. Ik had er meer van verwacht. Er is een kerk, een ruïne, een soort van Japanse toren en wat oudere huizen. Maar ik had het snel gezien. Neergestreken op Place des Voges bij Brasserie du Commerce. Een lokaal bier gedronken en gegeten. De ober sprak zowaar een paar woorden Nederlands. 

24 juni 2024: Epinal - Nancy 

Epinal uitgereden en na drie kilometer zat ik weer op de officiële route. Nog steeds langs het Kanaal des Voges. Maar nu licht naar beneden. Het viel me nu nog beter op hoeveel verval het kanaal had bij iedere sluis. Het was een warme en zonnige dag vandaag maar veel last had ik er niet van want grotendeels reed ik in de schaduw. 

Tegen tweeën reed ik Nancy binnen. Ik had een appartement gehuurd in de binnenstad van Nancy vlakbij het grote trekpleister het Stanislav Plein. Maar daar kon ik pas om 16:00 terecht. Niet erg want ik wilde mijn remmen laten repareren. Vlakbij bij mijn appartement laf de fietsenzaak Cyclomaniak. Ze hadden goede reviews. De nieuwe remblokjes konden ze er opzetten en dit zou vanmiddag gebeuren. Ik zou geappt worden als het klaar was. De tassen kon ik zolang laten staan. 

Het centrum ingelopen en bij de plaatselijke VVV een stadsplattegrond gehaald met een aantal routes die ik kan lopen. Al even het Stanislav plein bewonderd. Er op lopen kon ik niet want het was afgezet. Kinderen uit de stad hadden er een defilé vanwege de Olympische Spelen in Parijs. Er werd ook streng gecontroleerd. Iedereen die het plein op wilde werd gecontroleerd en moest zijn of haar tas openmaken. Maar er zat wel een lek in de beveiliging. Via het VVV kantoor het plein op liep was er geen controle. Hier kwam ik bij toeval achter. Op het plein ook veel politie met grote machinegeweren. Men liet niets aan het toeval over. 

Naar het park gegaan en een colaatje gedronken. Tegen vieren op weg naar het appartement. De sleutel zat ik een kleine safe die vastgeketend was aan traliewerk die voor de ramen hing. Er waren twee safes maar beide kreeg ik niet open met de code die ik per mail ontvangen had. Het zou niet de eerste keer zijn dat het niet werkt maar vreemd was het wel. Gebeld met de eigenaar die me eerst was veiligheidsvragen stelde. Er bleken twee knoppen op de safe te zitten. De achterste had ik niet gezien omdat de safe niet te draaien was. Eind goed al goed ik was binnen. 

Het appartement gecheckt en een half uurtje op bed gelegen. Nog wat boodschappen voor het ontbijt gedaan en een soort van botanische tuin bewonderd die vlak bij mijn appartement lag. Tegen half zeven kreeg ik een app van de fietsenzaak. Er was een probleem met mijn remmen en vandaag kreeg hij het niet meer gefixt. Mijn tassen opgehaald. De fietsenmaker legde me uit was het probleem was. Bij het plaatsen van de nieuwe remblokjes moest hij, volgend hen, aan een boutje draaien met als gevolg dat er iets kapot gesprongen was. Dit was zowel bij de voor als bij de achterrem gebeurt. Ik kan me bijna niet voorstellen dat bij beide remmen dit probleem optreedt. Feit is dat beide remmen nu kapot zijn. Morgen ging hij of een collega kijken naar een alternatief zodat ik mijn weg kan vervolgen. Lukt dit niet dan is het einde verhaal. Want ik heb geen tijd meer om te wachten. Dan wordt het met het openbaar vervoer naar huis vrees ik. 

‘s Avond uitstekend gegeten bij Restaurant La Primatiale. Daarna nog wat gaan drinken bij een biercafé waar het vol met studenten zat. De jonge Fransen drinken steeds meer bier in plaats van wijn. Gelezen in het boek van John Le Carrré ‘Tinker, tailor, soldier, spy’. Tegen half twaalf terug naar het Stanislav plein. Dit is mooi verlicht nu. Tegen twaalven terug naar het appartement. Het is goed geweest voor vandaag. Morgen door Nancy gaan wandelen. 

25 juni 2024: Nancy 

Zelf mijn ontbijtje moeten verzorgen. Dan mis ik toch een hotelontbijt. Een mens wordt snel verwend ;-) Tegen half tien de stad in. De zon scheen al stevig en het was dan ook al goed warm. Er waren twee wandelingen die ik wilde doen. Allereerst de Middeleeuwse wandeling en daarna die van de Art Noveau. Beide wandelingen stonden op mijn stadsplattegrond maar waren ook goed aangegeven met bordjes en symbolen op de stoep. Bij de belangrijkste monumenten stond uitleg maar jammer genoeg alleen in het Frans. 

‘s Middags de koelte van het park opgezocht. Gelezen en naar de mensen gekeken. Tegen half zes mijn fiets gaan ophalen. Hele nieuwe remmen hadden ze erop gezet. De oude kreeg ik mee. Zou ik hier nog wat aan hebben? Ik besloot ze toch maar mee te nemen. In ieder geval zijn de hendels nog goed. Al denk ik nog steeds dat de fietsenmaker een fout gemaakt heeft. Die betreffende monteur was er nu overigens nu niet. 

‘s Avonds om 18:00 was er de voetbalwedstrijd van Nederland tegen Oostenrijk. Maar het Franse team speelde tegelijkertijd. No way dat je dan ergens de verrichtingen van het Nederlandse team kan kijken. Via de liveblog van nu.nl de wedstrijd een beetje gevolgd. Toch spannend maar verloren helaas met 3-2 tegen. Oostenrijk. Toch waren we door naar de volgende ronde. 

Weer goed gegeten bij Restaurant La Primatiale. Eigenlijk waren dit wel de beste diners van deze vakantie. Het is wel duurder maar dan heb je ook wat. Daarna nog een biertje genomen op het Stanislav Plein. Morgen naar Metz. 

26 juni 2024: Nancy - Metz 

Tegen negen vertrokken. Nancy was ik snel uit. Het zou vandaag een korte en vlakke rit worden langs de Moezel. Vandaag nog meer watervogels gezien dan normaal. Zwanen, aalscholvers, reigers en eenden. En ook grote vissen, forellen?, die boven het water uitkwamen. Ik had tijd genoeg vandaag dus er een tijdje naar gekeken. De reigers die er vlakbij stonden vonden het ook wel interessant maar durfden, denk ik, de aanval toch niet aan. Deze vissen waren een maatje te groot. 

Onderweg werd ik regelmatig ingehaald door twee oudere mannen op hun elektrische fietsen. Zo nu en dan pauzeerden ze en dan haalde ik hun weer in. De een noemde ik de BMC man omdat hij een wielershirt van BMC droeg en de ander de Peugeot omdat hij op een Peugeotfiets reed. Beide mannen waren behoorlijk corpulent maar de BMC man reed altijd het hardst en lag altijd een stuk voor op zijn kameraad. 

Naast de natuur was er ook nog wel wat anders te zien zoals de kerk en abdij van Pont-a-Mousson, een (gedeeltelijk) Romeins aquaduct, wat ooit een van de grootste aquaducten van de Romeinen was. En er was veel aandacht voor Amerikaanse GI’s die tijdens de Tweede Wereldoorlog gevochten hadden bij de Moezel. 

Tegen drieën kwam ik in Metz aan en tegen vieren de stad ingelopen. Metz heeft een mooi oud centrum dat zeker de moeite waard is om het te bezoeken. Ik ben er een aantal jaren geleden geweest en heb toen een aantal dagen in Metz gelogeerd. Vandaag voornamelijk de kathedraal bezocht met zijn mooie glas-in-loodramen o.a. gemaakt door Chagall. Daarna doorgelopen naar Place Jeanne d’Arc, een liefelijk pleintje waar het heerlijk zitten is. 

‘s Avonds goed gegeten, forel!, bij een restaurantje vlakbij mijn hotel. Daarna nog was biertjes gaan drinken op Place Jeanne d’Arc. Maar op tijd naar bed gegaan. Vandaag was een easy ritje maar morgen zal het lastiger worden. 

27 juni 2024: Metz - Luxemburg Stad 

Om half acht zat de ontbijtzaal al behoorlijk vol. Tegen negen op weg waarbij de eerst dertig kilometers bekend terrein voor me waren. Hier had ik al eerder gefietst. Vlak en wind in de rug. De eerste veertig kilometer gingen snel. Het is niet het mooiste stuk langs de Moezel. Er is nogal wat industrie. Bij Cattenom de Moezel verlaten. 

Langs een enorme kerncentrale en daarna werd het heuvelachtiger. De vier enorme koeltorens van de kerncentrale had ik al enige tijd zien liggen en het duurde wel even voordat ze weer uit het zicht waren. Door wegwerkzaamheden moest ik een flink stuk omrijden. Dit scheelde toch al gauw zes kilometer. De hele rit bleef op en af gaan. Schaduw was er nauwelijks en de zon brandde flink. In een dorpje geluncht onder wat bomen. 

Het eerste stuk door Luxemburg was niet echt geweldig. Ik reed door een industriegebied en drukke wegen. Wel waren er overal fietspaden. Het werd pas rustig zo’n zeven kilometer voor Luxemburg Stad toen ik via een fietspad door het dal van de Alzette kon fietsen. Het fietspad bracht me tot in het oude centrum van de hoofdstad van Luxemburg. Mijn hotel lag vlakbij het Hertogelijk Paleis dus ik moest nog flink klimmen voordat ik daar arriveerde. 

Bij het hotel aangekomen kwam de receptionist al naar buiten gerend druk gebarend dat ik mijn fiets daarachter kon stallen. Het was dat ik de reviews op Booking.com had gelezen anders had ik niet begrepen dat hij de parkeergarage bedoelde waar ook een fietsenstalling, incl. Fietspomp en gereedschap, bij was. Maar eerst inchecken zei ik want ik had geen zin om met de bagage te gaan slepen. Tijdens het inchecken nog een hele discussie met de receptionist gehad toen hij mijn paspoort wilde kopiëren. Uiteindelijk hem een aangepaste scan, BSN nummer doorgestreept, toegezonden. Wij, de receptionist en ik, waren geen vrienden meer. 

Na het douchen door de stad gelopen maar al snel gaan eten bij een restaurant met Luxemburgse specialiteiten. Goed eten voor een nog redelijke prijs. Nog wat door de stad gelopen en bij Brasserie Simon, die een eigen brouwerij heeft, hun pils en IPA geprobeerd. Zeker niet verkeerd. Tegen elven naar bed. 

28 juni 2024: Luxemburg Stad - Troivierges 

Om half acht bij het ontbijt. Geen ontbijtbuffet deze keer maar bediening aan tafel. Het was allemaal erg afgemeten en voor een fietser wat weinig. Om een of andere reden was mijn Garmin aangesprongen en had nog maar 39% batterij. Snel nog wat bijladen! Tegen negen op weg. 

Afdalen naar de benedenstad en daarna door de voorsteden naar het platteland. Hoe verder je van de hoofdstad afkwam hoe mooier dat het werd. De eerste veertig kilometer waren gemakkelijk en vlak. Daarna volgenden een paar intensieve klimmen en de bijbehorende afdalingen. Zo nu en dan een kasteel op een bergtop. Uiteindelijk vlakte het terrein weer wat af. Maar heuvelachtig bleef het toch, de klimmetje waren vaak steil of was ik gewoon moe aan het worden? 

Maar het aantal hoogtemeters, ruim 1200, waren behoorlijk vandaag. Tegen half vijf ingecheckt bij Hotel Restaurant Lamy. Er waren nog wat andere fietsers waaronder een ligfietser. Hij stond voor me bij de receptie tijdens het inchecken en vroeg of er 's morgens koemelk bij het ontbijt was. Ik vond het wel een vreemde vraag bij het inchecken en ook bij de receptioniste zag ik de verbazing op het gezicht. Maar het antwoord was positief.    's Avonds prima gegeten in het restaurant van het hotel. Al was ik wel van tafel gewisseld omdat men mij in eerste instantie buiten aan een hoge tafel met hoge barkruk gezet had. Niet erg prettig om te dineren vind ik zelf.     29 juni 2024: Troisvierges – Monschau  Vroeg opgestaan en gaan ontbijten. De ligfietser stond was al zo goed als klaar met zijn ontbijt en verliet de ontbijtzaal. Toen ik mijn cornflakes wilde aanlengen met melk zag ik dat de literfles helemaal leeg was. Bij het personeel om melk gevraagd. De ontbijtdame was heel verbaasd dat er geen melk meer was want ze had de fles helemaal gevuld vertelde ze me en u bent pas de tweede ontbijtgast deze ochtend. Ik moest meteen aan de ligfietser denken en zijn vraag over melk bij het inchecken. Waarschijnlijk had hij de hele literfles opgedronken.    Ik zou vandaag tegemoet gereden worden door John en John. De eerste John woont samen met zijn vriendin Rita in Monschau en ik zou bij hen blijven overnachten. Anders was ik waarschijnlijk in één keer naar huis gefietst. Bij St. Vith kwam ik de beide Johnnen tegen. Eerst een koffie en gebak genomen in het centrum van St. Vith en daarna door naar Monschau via de Vennbahn. Afzien voor me want beide Johnnen zaten op de racefiets.    30 juni 2024: Monschau – Hoensbroek  Tegen tienen weggereden. John en Rita wonen vlak langs de Vennbahn dus dat bespaart me een klim vanuit Monschau. Vandaag een makkelijke rit van circa zeventig kilometer waarvan vijftig over de Vennbahn. Tot Aken is dus lekker rustig en daarna nog zo'n twintig kilometer naar Hoensbroek. In het begin van de middag was ik weer thuis. Deze fietsvakantie meer kilometers gemaakt dan ik normalerwijs doe. Maar het was de moeite waard en goed te doen door het vlakke karakter van de Blauwe Loper. En ik ga zeker nog eens terug naar Frans Baskenland. Al heb je hier wel goed materiaal en een goede (klim)conditie voor nodig.    Leeswijzer 

De Katharen-Basken fietsroute / Peter van Rossum en Kees Mieras 

Fietsroute de Blauwe Loper naar de Middellandse zee: Heerlen – Stes.Marie-de-la-Mer / Johan Groenewold en Ger Keijsers 

https://www.europafietsers.nl/ 

Foto's van deze fietsvakantie

[bartwatching]

Al een weekje aan het lezen in “Het bezoek van de lijfarts” van Per Olov Enquist. In deze historische roman wordt het leven van Johann Friedrich Struensee, een Duitse arts, belicht. In 1770 wordt Struensee lijfarts van de geesteszieke Deense koning Christiaan VII. Door zijn groeiende invloed op de koning krijgt Struensee de macht om zelf decreten en wetten uit te vaardigen. Hij voert een reeks verlichte hervormingen door, geïnspireerd door filosofen als Rousseau, maar slaagt er niet in om de horigheid van de boeren af te schaffen, wat hem frustreert. Daarnaast krijgt hij een relatie met de koningin, Caroline Mathilde. Uiteindelijk komt de Deense adel in opstand, wat leidt tot een staatsgreep en Struensee’s executie.