birazeyn

[birazeyn]

en korkuncu da şuanın keyfini ilerde bulamamak

[birazeyn]

sevdiklerim olmasaydı yaşar mıydım bu cehennemde?

[birazeyn]

bir hobi, bir mutluluk, bir şeye bağlanmak bu kadar pahalı olmamalı

[birazeyn]

bıkkınlıktan gelen soğukluk,

bundan doğan pişmanlık,

ve virgülün güzelliği...

[birazeyn]

kendi papatyamı örttüm

güllerle

başkasının dikenin batmaması için

[birazeyn]

bunadım ya yeter

[birazeyn]

Kendimden gösterdiğimden çok daha duygusalım,ay aman takmıyorum dediğim her şeyi fazlasıyla takıyorum ve bende yaralar bırakıyorlar. -güvenmemek,isteksizlik,bıkkınlık- Her bir arkadaşımla arama istemsizce ya da isteyerek mesafe koyarım sebebi şurdan geliyor; eğer ki bana zararı olursa olabildiğince az etkilenmek ve sadece o insana bağlı kalmamak. Çünkü elbette ki karşımdaki biri bana tamamen saf bi şekilde güvenemez bağlanamaz diye düşünüyorum o derece hiç kimse sadık olamaz her türlü her şey olabilir diye düşünüyorum ve bunları düşünmek beni yoruyor. Bazen hani düşünmüyorum hiç bir şeyi diyorum kimseden bana zarar gelmeyecek bir şey olmayacak boşuna düşünme kaygılanma zeynep diyorum bu sefer karşımdaki bana ufak da olsa düşüncesizce kırılacağım bir şeyi yapıyor. Yahu zaten zar zor hayatıma almışım seni zar zor gülebiliyorum yanında rahatça zar zor gözlerinin içine korkmadan bakabiliyorum, gözünü seviyim sıçma bütün bunlara. Sadece sözümün dinlenmemesi, verdiğim söylediğim bir şeye değer verilmemesi -bana değer verilmemesi- beni derinden çok etkiliyor ama ben karşı tarafa sadece birazcık alındığımı ve oldukça sinirlendiğimi belli edebiliyorum izah edebiliyorum. İstemeden bir sevdiğimi kırdığım zaman kendimden küsüyorum bir şeyler yapmazsam uyuyamıyorum ama bütün bunları da çok belli etmek istemiyorum çok duygusalmışım gibi göstermek istemiyorum kendimi her ne kadar zaten duygusal olsam da. Sanaldan tanıştıklarıma içimi daha rahat dökebiliyorum neden bilmiyorum. Yüz yüze arkadaşlarımdan çok çekiniyorum onların gözlerinde ‘’çok duygusal, çıtkırıldım, çok kafaya takıyor, çok abartıyor, bunda kırılacak ne vardı’’ gibi görünmek istemediğim için sürekli kendimi değiştirmeye çalıştım, kendime kılıflar yarattım bir şeyler yapmaya çalıştım ama sonunda hep başarısız oldum sonunda karşıma bir insan çıkıyor ve benim o içimde hala yenemediğim karaktere, kişiye çok benziyor gibi hissediyorum, yakınlık kuruyorum farkında olmadan o arama koyduğum mesafeyi de duvarı da aşıyorum ve bu bir yandan beni mutlu ediyor beni özüme kavuşturuyor yanlış bir şey yapmıyormuşum gibi hissediyorum, aslında bunda hiç bir yanlışlık da yok baştan başa benim kendimi değiştirmeye çalışmam, özümü silmeye gizlemeye çalışmam yüzünden bu hale giriyorum, kendimi tanıyamıyorum tanımlayamıyorum anlayamıyorum kendim sadece bir kişiyken bir karakterken benim yüzümden bu bölünmüş çoğalmış ve kendime kalabalıklık yaratmış gibi hissediyorum sadece kendime zorluk yaratıyorum sonrasında da geri dönmesi zor oluyor, özüme dönemiyorum, yolumu bilmiyorum. Bir arkadaşım istese ona gereken ilgiyi fazlasıyla veririm fazlasıyla yanında olurum yeter ki o istesin benden dilesin ama ben asla dile getiremiyorum çok çekiniyorum istemediğim bir tepkiyi alırım diye, aynı zamanda da karşıdaki kişi beni pek duygusal biri olarak tanımıyorken benim her yönden sevgi, ilgi istemem onun garibine gidebilir onun kafasını karıştırabilir diye de çekiniyorum. Biri benim bir şey istememe gerek kalmadan, senden sevgi görmek istiyorum bu zamanda -ki her zaman ihtiyacım var- buna ihtiyacım var demeden bana her yönden olsun değer gösterdiğinde o mutluluk beni bi’ iki gün götürüyor. Şimdilik sadece bunları anlatabiliyorum..

[birazeyn]

ee whatsapp a bak 

tumblr a girdik te mesaj atan yok aq