daylylife-blog1

[daylylife-blog1]

Eigen Gedachten

Korte inhoud H2 : Aangekomen in Station Creek gaat ze op zoek naar mevrouw Porte. Maar het enige levende wezen dat ze tegenkomt is de ongeïnteresseerde vrouw in het loket. 

Hoofdstuk 2 : Het Station 

Ze plette haar lichaam tegen de grote toegangsdeuren om ze in beweging te krijgen, zonder het te beseffen liet ze daarbij een handafdruk achter op de dubbele glazen van de hoofdingang. De station mensen hadden geprobeerd om het kille en muffige gevoel van het gebouw te verdoezelen met wat sfeerlichten, wat eerder een nog vervreemder gevoel gaf.

Haar voetstappen weergalmde alsof ze probeerde weg te vluchten, maar de kleine ramen dwongen ze binnen te blijven. Aan het eind van de ruimte zat een ongeïnteresseerde vrouw naar een leeg televisie scherm te kijken. Het was het enige loket dat in licht omhuld was. De vrouw zag haar niet aankomen waardoor ze zich gedwongen voelde op om het troebele glas te tikken. Langzaam keek de vrouw op en staarde haar met een lege blik aan. Een blik die zei dat ze deze job niet voor haar plezier deed, maar alles was beter dan nu naast haar snurkende man te liggen. Ze schoof haar stoel wat dichter bij het glas dat hen scheidde. ‘Ja ?’, haar stem klonk schors het sneed een diepe wonden in de overheersende stilte. Ze vroeg de vrouw of dat er zich een zeker mevrouw Porte zich had aangemeld, waarop ze haar hoofd heen en weer schudde en haar blik weer afwende naar het lege scherm. Vooraleer ze de ruimte verliet knikte ze nog even naar de vrouw in het loket. Ze herkende de weergalming van haar voetstappen en het kraken van de zware deuren toen ze het stationsgebouw verliet. En weer stond ze in de nastormse nacht die haar vragend aankeek.

Niet wetend wat ze nu moest doen, ging ze zitten op een verhoogje. Ze staarde voor haar uit terwijl ze probeerde een beslissing te nemen over wat ze nu ging doen. Hier blijven zitten was geen optie, maar zelf de weg proberen te vinden op dit uur ook niet. Na een kort debat met zichzelf besloot ze om voor het tweede te gaan. Haar kapotte schoenen zette het modderig water in de plassen in beweging. Dankzij het zwakke licht van de maan werd er een bordje met “Black Wolf” op zichtbaar. Ze keek naar de richting die het bordje aangaf en de twijfels namen haar hoofd over. Het donkere woud keek haar uitdagend aan en de wind liet de kruinen bewegen als een woeste zee. Maar ze besloot dat ze even dapper was als het smalle pad die zich door de dikke stammen heen drong.

[daylylife-blog1]

Eigen Gedachten

Hieronder staat het eerste hoofdstuk van het verhaal “Eigen Gedachten”.

Korte inhoud H1 : Terwijl het stormt buiten zit ze in de trein, ze verveelt zich en hoopt snel in Station Creek aan te komen. 

Hoofstuk 1 : De Reis

Regendruppels verpestte het mooie landschap dat zich achter het raam verschool. Ook de donkere wolken en de hoge snelheid maakte het moeilijk om een scherp beeld te krijgen van de velden op de achtergrond. De plaats naast haar was vrij, maar tegenover haar zat een gezette man met een brilletje. Terwijl hij de krant aan het lezen was, gaf hij stilzwijgend zijn mening over de artikels die zijn ogen passeerde.

Om de zoveel tijd kraste er een ongeïnteresseerde stem door de luidsprekers die aangaf wat hun volgende stop zou zijn. De stem kon even goed een naam verzinnen, aangezien de bordjes van de stations toch in een aquarel veranderd waren achter het dikke glas van de wagon.

Zonder dat ze het door had keek ze meerdere keren per minuut op haar horloge die elke seconde telde. De tijd leek wel vertraagd, of gewoon achteruit te gaan. De verveling knaagde al een poosje, ook al moest ze nog een heel eind. De lamp die zachtjes flikkerde gaf alles een gelige schijn. Toch was het dak van de wagon, zo was haar opgevallen, in een andere kleur geschilderd dan de wanden die de ramen vasthielden.

De man zijn ogen hadden heel de krant opgevreten, waarop de man zelf de krant weer netjes in zijn vouwen plooide. Hij legde het papierstuk op het tafeltje dat zich tussen hem en haar bevond. Zonder een woord te zeggen haalde hij een pijp uit zijn veel te grote jaszak. Het raampje deed hij op een kier waardoor de druppels woest binnen drongen en de wind de krant bijna van het tafeltje deed opstijgen. Geschrokken deed de man het raam terug dicht en verborg hij zijn pijp.

Het korte oogcontact liet haar weten dat de man blauwe ogen had. Ook zag ze nu beter dat zijn gezicht er wat onverzorgd en ongeschoren uitzag, de kleren daarentegen waren keurig in orde. De modder aan zijn schoenen kon ze hem vergeven aangezien die van haar half uit elkaar hingen.  

Het geluid van voetstappen werd hoorbaar en deed de man wat ongemakkelijk heen en weer wiebelen. Hij zocht zijn kaartje. De vetrollen vouwde zich dubbel toen hij naar zijn leren tas aan zijn voeten rijkte. Zelf stopte ze haar hand in haar broekzak waar haar vingers contact maakte met het vervoersbewijsje. Zes euro had het ontvlambaar ding gekost. De voetstappen kwamen dichterbij waarop de man met ruwere bewegingen in zijn tas zocht. Al zwetend kwam hij weer recht en hield zijn ticket met een trotse blik omhoog. Er passeerde iemand, het was niet de controleur. De man stopte het papiertje in zijn te grote jaszak, handiger voor de volgende keer dat ze voetstappen zoude horen.

Ze had het bijna gemist, maar de krassende stem kondigde wel degelijk haar bestemming aan. Zonder er al te veel bij na te denken stond ze op en verliet ze de wagon. Toen ze bij de deur stond kwam de trein tot stilstand. Ze drukte op een knop en de deur ging open. Het was donker maar de regen en de koude wind waren spoorloos verdwenen. Nee, bijna spoorloos, de grote plassen verraadde de eerdere storm. Ze draaide zich met haar gezicht naar de trein die weer langzaam het station verliet, net zoals het bij al de andere stations had gedaan. Door het raam zag ze nog net hoe de man zijn kaartje uit zijn jaszak haalde en aan de controleur gaf. Toen draaide ze zich om en liep richting het oude gebouw dat het stationsgebouw moest voorstellen. Ze liep weg van de trein die weer op volle snelheid reed naar zijn volgende bestemming. Weg van de man met de krant, de pijp en zijn nu geknipt kaartje. Weg van de zitplaats die haar verveling had opgewekt en weg van haar nabije verleden dat ze nooit meer zou zien.