edadiyorlar

[edadiyorlar]

𝐁𝐢𝐫 𝐤𝗼̈𝐬̧𝐞𝐝𝐞 𝐤𝐞𝐧𝐝𝐢𝐦𝐢 𝐮𝐧𝐮𝐭𝐭𝐮𝐫𝐦𝐚𝐤𝐭𝐚𝐧, 𝐛𝐚𝐬̧𝛊𝐦𝛊 𝐝𝐢𝐧𝐥𝐞𝐦𝐞𝐤𝐭𝐞𝐧 𝐛𝐚𝐬̧𝐤𝐚 𝐛𝐢𝐫 𝐬̧𝐞𝐲 𝐢𝐬𝐭𝐞𝐦𝐢𝐲𝐨𝐫𝐮𝐦...

~𝖑𝖊𝖞𝖆𝖑'

[edadiyorlar]

𝐁𝐢𝐫 𝐲𝐨𝐤 𝐨𝐥𝐮𝐬̧ 𝐡𝐢𝐤𝐚𝐲𝐞𝐬𝐢𝐲𝐝𝐢 𝐛𝐢𝐳𝐢𝐦𝐤𝐢𝐬𝐢...

𝐓𝐨𝐩𝐫𝐚𝐤 𝐚𝐥𝐭𝛊𝐧𝐝𝐚 𝐜̧𝐮̈𝐫𝐮̈𝐲𝐮̈𝐩 𝐠𝐢𝐝𝐞𝐧 𝐛𝐞𝐝𝐞𝐧𝐥𝐞𝐫 𝐯𝐞 𝐛𝐞𝐝𝐞𝐧𝐝𝐞𝐧 𝐞𝐯𝐯𝐞𝐥 𝗼̈𝐥𝐞𝐧 𝐫𝐮𝐡𝐥𝐚𝐫...

~𝖑𝖊𝖞𝖆𝖑'

[edadiyorlar]

five-oh-five

[edadiyorlar]

𝐘𝐨𝐤𝐥𝐮𝐠̆𝐮𝐧 𝐚𝐳𝐚𝐩, 𝐯𝐚𝐫𝐥𝛊𝐠̆𝛊𝐧 𝐳𝐞𝐡𝐢𝐫 𝐨𝐥𝐝𝐮 𝐛𝐚𝐧𝐚...

~𝖑𝖊𝖞𝖆𝖑'

[edadiyorlar]

𝐀𝐜𝛊𝐦𝐚𝐬𝛊𝐳𝐜𝐚 𝐠𝐞𝐜̧𝐢𝐩 𝐠𝐢𝐝𝐞𝐧 𝐳𝐚𝐦𝐚𝐧𝐝𝐚𝐧 𝐠𝐞𝐫𝐢𝐲𝐞 𝐤𝐚𝐥𝐚𝐧 𝐬𝐚𝐝𝐞𝐜𝐞 𝐲𝐚𝐥𝐧𝛊𝐳𝐥𝛊𝐤𝐥𝐚𝐫𝛊𝐦𝛊𝐳... (𝐬𝐚𝐠𝐨𝐩𝐚 𝐤𝐚𝐣𝐦𝐞𝐫-24)

~𝖑𝖊𝖞𝖆𝖑'

[edadiyorlar]

𝐘𝐚𝐬̧𝐚𝐧𝐦𝐚𝐬𝛊 𝐦𝐮̈𝐦𝐤𝐮̈𝐧𝐤𝐞𝐧 𝐲𝐚𝐬̧𝐚𝐧𝐚𝐦𝐚𝐲𝐚𝐧 𝐦𝐮𝐭𝐥𝐮𝐥𝐮𝐤𝐥𝐚𝐫 𝐢𝐜̧𝐢𝐧𝐝𝐞 𝐤𝐚𝐲𝐛𝐨𝐥𝐝𝐮𝐦...

~𝖑𝖊𝖞𝖆𝖑'

[edadiyorlar]

bir gülüş, bir bakış, bir nefestir hayran olduğum.. ama kavuşamadığım...

~𝖑𝖊𝖞𝖆𝖑'

[edadiyorlar]

sevgiyi, başkasından ummadan kendimizde bulmaktır belki de en büyük keşfimiz...

~𝖑𝖊𝖞𝖆𝖑'

[edadiyorlar]

Ve kitabın sonu şöyle bitiyordu.

"O ilk gördüğü tanıdığı güvendiği sevdiği insan değildi. "

Seven yanılmış. Sevilen yabancılaşmıştı.

~𝖑𝖊𝖞𝖆𝖑'

[edadiyorlar]

"Ben başladığım bir kitabı bile yarım bırakmaktan çekiniyorum

Hikayesini dinlemediğim için hatrı kalır, kırılır gibi hissediyorum.

Siz, nasıl insanları yarım bırakıyorsunuz?

Başkalarının hikayesine nasıl hiç çekinmeden gözyaşı ekleyebiliyorsunuz?

Korkum kalbinize denk gelmektir."

~𝖑𝖊𝖞𝖆𝖑'

[edadiyorlar]

Yorgunum. Neden mi? Bilmiyorum.

     Belki yaşadıklarımdandır. Belki bildiklerim ve bilmediklerimle dolu geçmişimdendir. Belki de bir boşluk içerisinde olmamdır yorgunluğumun sebebi. Hiçbir şeyin belirli olmaması yorgun düşürmüştür belki bedenimi.

       Belki de yorgun olan bedenim değil ruhumdur..

       Hissizleştim. Artık odanın boş duvarlarına bakınca düşüncelere dalamıyorum, ağlayamıyorum sessizce. Aynadan bakınca kendime bir boşluk görüyorum, sanki ruhum bedenimde değilmiş gibi. Eskiden aynaya bakınca onca yaşanan şeyden sonra, hala dik durmuş bedenime bakıp gülümseyebiliyordum. Gözlerimin yansımasına bakıp, yaşadığımı farkedebiliyordum. Boş odanın duvarlarından kendime seslenebiliyor, içimdekiyle konuşabiliyordum.

       Ama şimdi hiçbir çağrıma cevap vermiyor içimdeki. Seslenişlerimi cevapsız bırakıyor, yalnızlığımı daha da yüzüme vuruyor. Sesim duvardaki yankılardan öteye gidemiyor, ulaşamıyor içimdeki çocuğa.

     Olmuyor. Ne yaparsam yapayım, bir damla yaş düşmüyor gözlerimden. Oysa eskiden çok çabalardım dindirmek için. Hıçkırıklarımı kimseye duyurmamak için yastığa gömerdim yüzümü. Geçmişi unutmak için gecelerce dua ederdim.

      Şimdi geçmişi hatırlamak bile acıtamıyor canımı,ufak bir sızı bile olmuyor kalbimde. Yanmıyor gözlerim, dolmuyor gözyaşlarıyla.

       Evet hala uyuyamıyorum geceleri, hala kıvranıyorum yatakta. Ama eskisi gibi ağlayarak da olsa, uyuyamıyorum. İçimdeki uykularımı da almış benden.

      Kabuslarımın peşimi bırakamasını isterken, şimdi ben kabuslarımın peşindeyim. Çünkü en büyük kabusu uyanık kalarak yaşıyorum.

      Sessiz odada, duvardaki saatin sesi canımı o kadar acıtıyor, zamanın beni bu sessizlikten kurtaramaması ümitlerimi o kadar hızlı tüketiyor ki.

     Tükendim. Bittim. Odaya girmeye çalışan güneşin, odaya girmesi için perdeyi açacak kadar gücüm yok artık. Geceleri karanlıkta kalmama rağmen açamıyorum ışığı. Oysa ben  korkardım karanlıktan. En büyük kabuslarımın başrol oyuncusuydu karanlıklar.

      Ölmenin beni tüm bunlardan kurtaracağını düşünürdüm. Hayatıma son vermek en kolay yolla kurtuluş olarak görünürdü gözüme. Ama eğer ölünce de şimdiki gibi bolşukta kalacaksam, yapamam. Ölemem. Kurtuluş diye kabuslarıma kucak açamam...

      Kendimi hep güzle bir gelecekle ümitlendirdim. Gelecekte geçmişimdeki acılarımı unutturacak mutluluğu yaşarım derdim.

Ama şimdi, zaman kavramını yitirmişken gelecekten bahsetmek imkansız gibi geliyor...

𝖑𝖊𝖞𝖆𝖑♡