fromantick - Tumblr blog

[fromantick]

Detail of a medieval manuscript vs. Peter Depelchin

idea: vul de 'f' op met lijnen

[fromantick]

amazing company for any kind of insanity

[fromantick]

Avoiding is one of my strongest behaviors. Meaning, I can easily settle in there. I'm not scared per se, rather reluctant for not doing 'it' 'fantastic'. Like this image above. That is fantastic. And easily forgetting that fantastic images grow through episodes. I am terrified to be exposed with lameness. I like to be quick or I like to have quick results. I like to be perplexed. With writing this, it seems to me that I like to control myself most of the time. The first time I was faced with this controlling quality of mine was through my first birthday circle. I felt shame. And look, now I call it a quality. I've been putting this part of myself in drawing. When winter was deciding to enter our worlds, I drew experiences of reality. I made small installations of worlds. I had dreams of making weird ass short films with angular shapes. I've composed piano pieces as their soundtrack. Why didn't I try. I've been collecting too much. And now, the task to filter through all my stuff is getting harder every day. I need to let go. And found trust in being magnetic later for the matter I leave. Earlier this spring I've learned that I can already reap the benefits through hours of focused work. And the imagination every time I try so, is heavy and vast. Sometimes I work with a timer. That can be very supportive. Also changing frequently from position and task is helpful. My room is never not messy. The idea is quicker than the movement. So, I can have a look at activities that welcome my impulsiveness. I'm already sort of dancing. My gestures are snake-ish. I've tried to translate the dutch snake-ish. Turned out to be 'serpentine' and know seeing this is a stone that can help handle nervousness, tension and stress. They look like potatoes.

This morning I looked like a stranded whale. Blue looks powerful on my skin today. I feel a strong affinity towards dark blue. I have to think about 'Blue is the warmest colour' from Abdellatif Kechiche. While in France, I'm singing along with MIKA. I'm surprised how spot on his lyrics of 'Grace Kelly' is to be honest. Realizing my personality is sensitive for other personalities. I used to think I was missing one. I,see my fellow creature, parts of them, as a inspiration to feed my soul. Not feeding, rather I found it fucking freeing and sometimes disturbing to search for these parts in myself. I resonate with everyone, somehow. So yes, I'll be probably learning from each one of you. And it's a real genius gift. Although I stay a lot at home, taking it slow on interacting. But, I exist through you. I'm sweating now, smelling like red onions. Weird.

I encouraged myself yesterday to go alone to an exhibition of one of my friends. I didn't go because I felt scared for people. Or rather me behaving with people I've never seen. I have felt great around people, but it's a challenge to stay spontaneous. I'd love to feel relaxed for myself. It's a weird twist in myself that I don't understand. People can be their most mellow and vulnerable with me, but I can't make it up for myself right away.

So, I want to make a summary on the quality of control. It is a quality when it comes to memorizing, mapping, imitating. I used to think I was totally killing the imitation of Mr. Bean. If you want to share structures of any kind or having a grip on your emotional world. Control is not only for freaks. We need control, at least a sense of it, for manifestation. Manifestation is challenging. And existence isn't only made out of manifestation. Don't forget to rest and dream and do nothing with it but enjoying. Living it through. This is challenging in a world who has a clear work-fetisj. A fetisj of numbers. Let everything slip, collapse in front of your eyeballs. Everything is your world and mine, collapsing together, still moving together. Splitting up, but still connected. Like these two purple trains at the top of the image. There's a lot going on.

I feel like I need to eat the world. It helps to see the world as a cake or anything. I am menstruating and I am happy to. Ready to molt, muhaha. Earlier this week, I think yesterday, I was thinking back about me wanting to be a boy. And therefore, I want to share appreciation to the man and the masculine too. I link masculinity with natural steadfastness and humour. Playful energy and a general feeling of relaxation, and even slowing down quality. This goes closely with the masculine figures I've met through my life. They also have a great taste of music. I like to challenge and even teasing masculinity. Cheers to you or parts of you. And with that, I'll go eat some pistachios.

See you tomorrow hopefully.

Artworks by Paul Arthur Harvey

[fromantick]

ik voel mij belachelijk misplaatst. Alsof ik niet meer wil schrijven. Er is zit veel vuur en agressie in mij nu. Agressie is misschien misplaatst. Ik weet dat ik sta te popelen om mij los te draaien. Om te bewegen en te roepen. En bovenal te zwijgen, ik heb te veel gezegd. Te veel in één keer. Maar ik ben blij dat ik schrijf. Anders lag ik nu te janken. En te janken omdat ik aan het janken ben. Een minuut geleden bracht mijn blik me door het raam. Ik kan uitkijken op de fietsenstalling, waar ik mijn fiets parkeer. Ik heb een groene fietszak, met langs beide kanten een konijn geposeerd. Er stonden mensen naar mijn fiets te kijken. Dat vond ik mysterieus. Bleek dat er zich een vogel op mijn zadel aan het nestelen was. Het was een ekster. De vogel wandelt en springt nu al vijf minuten rond en op de overige fietsen in het fietsenrek. Het is een fietsenrek. Gelegen naast één van de drukkere Gentse autowegen. Hoe kon de vogel daar zo blijven zitten? Ik heb zin gekregen om het mee naar binnen te vragen, zodat we samen kunnen eten. Ik heb mijn raam opengezet. Maar ik woon op het tweede verdiep. Ik denk niet dat die zo hoog nog kan vliegen. De vogel is hilarisch. Het roept mijn slappe lach op. Niets is grappiger de banaalste dingen in hun element, zonder uitleg. Echt niets. Ik kan strijk liggen om een vogel in zijn normaalste omgang. Deze connectie in mijn brein interesseert me. Een bijzonder krachtig fenomeen, de lach. Vooral mijn lach. Ik denk dat iedereen zijn eigen lach de meest geniale vind. Het is ook een geniaal onderdeel van zijn. Ik begrijp er niets van. En zaken die ik niet begrijp, daar lach ik mij krom mee. Omdat ik het gevoel heb door er niets van te begrijp er juist alles over begrijp. Ik las onlangs nog zoiets terug uit mijn boeken. Zoiets in de aard van (want ik wil het nu niet gaan opzoeken): je bent met exact alles bezig waar je niet mee bezig bent. Een lachwekkend idee, en een idee, daar kom ik later van tot inzicht, dat mij alleen maar lakser heeft gemaakt. Hoewel misschien de zenboeddhisten eventueel nog kunnen knikken van 'ja'. Ik schreef verder dat zich verdiepen in interesses maakt dat je minder en minder zal te weten komen over het veld van interesse. Het gaat me nu ook te boven. Maar ik vind het net niet onbelangrijk genoeg om te delen. Ik wantrouw, en dat kan grappig zijn. Want ik maak van alle werkelijkheid een grapje en een vervreemding. Ooit omschreef één van mijn docenten mijn werk als het in vraag stellen van de logica. Logica staat in mijn beleving niet op zichzelf, en dat is niet spijtig. Het duurt wel hellen-lang om mij iets aan te leren. Of om iets te begrijpen. Omdat ik meer zoek naar wat er nog achter een vaststaande logica kan liggen. Kunnen ze daar geen opleiding van maken?

Ik voel niet veel als ik moet denken aan de paper waar ik nog geen A4 van vol heb gekregen. Ik vraag mij af wat mijn perspectief te bieden heeft op Afrikaans-Belgische reflecties op postkoloniale literatuur. Ik denk niets. Dus ik moet binnen nu en morgenavond klokslag 23.59u zien uit te vogelen waarover ik wil schrijven. Kon de vogel maar spreken. Ik ben meer in een episode van: leer het mij. En verteer wat ik geleerd heb. Maar ik voel de nood niet om te spreken. En ik ben verlegen over wat ik er reeds over schreef. Misschien is het de ongemakkelijkheid die nodig is.

Wanneer ik aan het lezen ben, kom ik vaak in de situatie dat er tussen mij en de auteur iets klikt, en we samen boeken kunnen schrijven. Ik weet dat ik gefascineerd (lees niet: opkijken naar de gedachte) ben door de dierlijke en exhibitionistische projecties die we vaak leggen op het beeld van Afrikanen. En dat beeld is exclusief, wat daarvoor een veel in een levensdynamiek kan uitsluiten. Een projectie zegt meer over jezelf dan over de anderen. Maar het herkennen van projecties is oefening. Ik twijfel of mijn ervaring op voorgaand voorbeeld terecht is. Ik denk wel dat veel landgenoten koppig zijn om van hun dierlijkheid te genieten. Of die überhaupt te willen vinden. Neen, we zijn geen dieren meer. Ik vind archetypes daarvoor wel een attent medium. Ik wil niet spreken in absolute termen, maar begrijp mijn dierlijke attentie meer onder dat ik hier een deel (ook al denk ik te weten dat het bij mij een groot deel is) van mij aan geef. Ik zal altijd blijven spreken in delen. Want er zijn delen die tegenspreken. Altijd, bij elk woord dat ik schrijf. Dat ziet men niet, dat krijgt men er niet bij. Maar dat wordt een ingewikkeld communicatiesysteem. Ik kan wel eens een poging wagen.

Ik krijg zin om te vragen: wat doe ik met die paper? Maar, ik weet dat het antwoord in mij reeds verscholen ligt. En ik weet dat het er deze nacht pas zal uitkomen. Ik geniet nu van de muziek. Iemand die mij iets vertellen kan over de psychologie van de lach? De neurologie?

'Bij de slappe lach zenden uw hersenen namelijk te weinig signalen uit naar uw spieren. Daardoor heeft u uw lichaam niet meer goed onder controle en kunt u niet stoppen met lachen.' lees ik op het internet. Wie helpt mij verder? Ik heb geen zin om te koken.

Image: Opus 217. Against the Enamel of a Background Rhythmic with Beats and Angles, Tones, and Tints, Portrait of M. Félix Fénéon in 1890.

Artist: Paul Signac

[fromantick]

Nero.

This is the name of my cat. He was neutered at a very young age, probably right after he was born. But I wasn't there. Me, my sister and my mom had an appointment on a highway. It was semi-dark outside, I couldn't tell if it was early in the morning or later at night. I can't tell what I'm saying is mixed up with my dreams or not. Nero had a sibling, which my sister gave the name Wiske. When we were children, we once found Wiske on the roof above the playground of our school. The whole school was looking at her. Wiske was a cat-lady if I'm remembering it well. She was smaller than Nero in body-size. My family thinks Nero is at the age of 13, maybe 14. We didn't track it very well. He could have been on old grandpa. There are grey hairs growing at the height of his neck. Castration must be a traumatic experience... Nero is an emotional witty cat. I've heard it before, that cats interact with human energy. Sometimes, it feels like my cat influences my mood. Often it stabilizes when I crawl close to him. I adore being close to living beings. I love both being cared and petting others. My behavior can seem motherly. but that's never really the point I've learned. I enjoy intimacy and attention. This morning, I had a vision of feeling a deep love while looking at a person in action, without my presence. I like to watch people unfold in their reality without getting into the scene. It sounds creepy to me. Sometimes I wish that humans were as spontaneous as cats. Some people impulsively come to lean against me. I perceive it as a great honor. I often feel watched myself, probably by my own projection.

Sometimes, I don't like being cozy. It makes me too sleepy. Although sleep and rest is important. I'm not sleeping good. I'd love to feel rested someday. I don't think I really sleep.

While my neck gets tighter and tighter, my dreamworld becomes being seen when I continue reading about ubuntu philosophy. I've chosen the book Van Eeden kiest voor de Maan. They've been talking about lunatism, or moon sickness. I'd like to call it a moon gift. Or Maanwaan-zin in Dutch. Because, yes, it makes sense. I translated 'zin' to 'sense'. The moon makes sense, the mad makes sense. I've been dreaming about cultivating a group to discuss and more importantly, integrate what we call irrationality. I don't know why, but I'll start here. I think that behind every form that appears, from tables via feathers over trains, lays a meaning, or multiples. I won't understand, and I don't try to guess either. The idea is just fucking genius, to me at least. And I love the alienation behind this. it can get kinda scary. And that's why I want to make a group. I think I'd like more integration. And I think I need you. Leave me a message if it speaks to you.

I'm procrastinating on a paper I have to write. I have time until Tuesday. I've been embarrassed about what my school offers lately. I'm waiting for big changes, but I think our generation often has the feeling to get everything going on their own. I wish it was easier, but I often have to remind myself that not everyone shares the same view of that changeyuèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèè (this was my cat, hehe, I love his edit, it teaches me to be light-heartened about this topic for the future, what. a. gift.)

Explaining a brain in three pages is a big task. That's why I'm procrastinating. I need to formulate smaller steps. So, where shall I begin. I need to write a paper about diversity in relation to art and education. I didn't learn much this semester for these classes, honestly. I didn't took initiative either. I put more time into my practice instead. I would be thrilled to meet people who won't agree with me or don't follow. I can use some sharpness. Because by going into an environment of which I already know in advance that at least 3/4 will understand my story, I become lazy and rectilinear in my thinking and moving. It is boring. It has been surely months since I'm at odds with someone. Although I love relativity, I'd like to hear strong opinions as well. I resonate with many opinions, but it's fun to dive into their nuances and pick one out anyway. It's a gift if you can. Once I thought everything was true. Right now, that's too easy.

Maybe, as a funny exercise, give me some feedback. I'd love to read from you.

Salut :)

[fromantick]

I'm crying. And wanting to use this moment to write. It feels awesome to use my voice in stead of sneaking in under a blanket. I am emotionally touched by the words and comments of Lindah Leah Nyirenda on Victor Vervloet's story De smeltkroes, which is colonial literature, bundled with a few other essays. To one I've read today was about a sexy, native woman named Kitoko who is the real doll and punching ball of a white male colonizer. She is used as a playfield for his frustrations and delicious desires. He fucks them all. And she will absorb, absorbs everything to stay alive. My vagina dries out from here. not able to cry you could say. I am disgusted by this. I want to say: I loathe you. Returning to my life, I remember saying this after the ending of a relationship. I want to say: if only I could smell male domination, I've already ran away. But that ain't true. Some part of me resonates with Kitoko, as proud owner of luscious breasts, seductive eyes, snake-ish movements, and a hella holy pussy. Some part of me connects with male-ish domination, when I want to teach my relatives something. But the male domination Lindah is speaking about clearly is fundamentally sexual and paternalistic.

It happens, some phases of pulling back and feeling scarred. Mourning is important, I'm even happy I need to do it, still, even after years after such events. I feel connected to myself. I feel Kitoko drifting away. I have no idea.

This afternoon, I sat in the car with my mom, on the road for some ice cream. I was looking at our roads, our houses, our infrastructure... And asking myself, or maybe realizing that the world I see today, the world I live in benefits from Africa. I'm sure it is still alive here.

I'm also sure I'm devouring books about ubuntu philosophy. On page 21 of the book Ubuntu, Mogobe Ramose explains their perspective on a three-part structure being. Ramose talks about the visible world, a world filled with, what we could see as, living people, and an invisible world, for people who are not alive (anymore). So the writer divides humanity in people who are as well ready to be born, living people, and deceased ones. Ubuntu is such a relieve at the moment. It's dynamic approaches make me feel seen. Hermeneutics dilutes in eroticism. Given the previous delicate context, I need to explain I understand eroticism as aliveness, wanting to stress its emerging quality. Eroticism has nothing to do with sexuality here. I will gladly talk more about my look on eroticism, or how it is for many reasons close to my heart. I feel tension stopping here. Putting my approaches in this text feels misplaced.

I was so angry one hour ago, I was crushing on popculture artists like A. Grande, Little Mix, Fifth Harmony, ... There was hope again.

I feel shy now. Not because of the taste of music but more of the combination between stories. I don't think I have a clue what it is to be politically correct. I feel like I should, and at the same time wanting to make more space for incorrectness. Hmmm. But maybe, it's good to only share it with myself.

You have to feed tension with tension. You have to absorb tension to move on. Don't get out of it. Welcome, tension. That's what ubuntu confirms to me today. I practice this. This is what I've learned from Tantra. Especially when someone's on my mind, and I catch myself living the other person's life, I sing this person's name, until it makes me uncomfortably self-conscious, and then I laugh at it. I laugh hard. I can laugh dark. I love to share it with you someday. This philosophy is described in one of my latest stories I've written for literature classes. It's about a prostitute who lives with a black crow on her back. The crow is called Paars.

The picture above was taken in Rijksmuseum in Amsterdam, I'll share more details soon. I need to find my notebook.

I want oat milk and try to get some sleep. Also, I'm thinking about making a website for these stories. Thank you for your patience, fellow reader.

[fromantick]

Vandaag schrijf ik in het Nederlands. Ik denk dat er indien gewenst een 'vertaal'-knop verschijnt onder dit verhaal.

Toen ik in de lagere school zat, namen mamie en papie (roepnaam voor mijn grootouders) mij iedere woensdag mee naar de speeltuin van IKEA. Beter omschreven, ik maakte er een speeltuin van. Papie, mijn opa, bracht mij, wandelde door huiselijke gangen tien jaar later, in vervoering door een herinnering over mij te delen. Blijkbaar bracht ik graag toneel uit tussen de gigantische gedrapeerde tapijten. Ik had een wereld nodig. Een wereld die mij als, toen nog kleine mens, van kop tot teen kon omgeven. En dat in mijn eigen wereld. Nu speel ik nog toneel. En heb ik, het is lastig om te zeggen, een affiniteit (groter dan ooit voorspelde) met leugenachtige zaken. Scherper gesteld, alles buiten de waarheid. Tussen leugenachtig en onwaarheid ligt een groot gebied, ik weet het. En tussen toneel spelen en leugens evenzeer. Ik probeer maar te benadrukken hoe deze thema's mijn nieuwsgierigheid opwekken. En dat is sinds mijn artistieke opleiding(en) alleen nog maar versterkt. Ik kan zelfs, als ik erg mijn best doe de analogie uitleggen tussen wat je ziet op deze tapijten en het (on)waarheidsconcept. Ik zie patronen, patronen die herhaalt worden. Zelfs mijn lievelings - bed overtrek is van hetzelfde kaliber. Maar god, moe word je ze niet, toch? Dat is in mijn beleving exact wat er gebeurt wanneer ik iets als waarheid zou aannemen. Je ziet patronen die zich herhalen. Ik heb al goede gesprekken gehad over de ontologie van het kijken. Het verbaast en klinkt vertrouwd wanneer ik de hoeveelheid structuren bij één tel die via het kijken zijn ontstaan. Kijken ligt ten grondslag van menselijke cultuur, menselijke natuur. De plaats die onze ogen krijgen in onze lichamen, hebben rechtstreeks invloed op onze positionaliteit in de wereld. (Onder andere een denker als Plessner heeft daar een boeiende uiteenzetting van). En toch denk ik dat geluid het eerste teken van dynamiek in het heelal inluidde. Toevallig, toen geluid nog geen getuigen had.

De waarheid kan (ik) niet moe worden. Hmmm, ik heb het toch een tijdje gedaan. Nog niet zo lang geleden. Ik zou er graag wat over delen, maar ik word zenuwachtig.

Jij Queeste, begeer me, beheer me.

Het is romantisch en een behoorlijke bezigheid om zich in te werken in de symbolieken, relieken en poëzie van het bestaan. Het kwetst ook, mij heeft het verdriet gedaan. Het kan een delicaat onderwerp zijn. Er zullen mensen zijn die verward zijn vanaf hier. Je zal wat moeten wennen aan een abstract taalgebruik. Soms hoef ik niet meteen alles met helderheid af te vuren. Maar, als er iemand is die zich geroepen voelt om te spreken, please reach out.

Het tonelenspel zijn waarde is gebleven. Het heeft lang stilgezeten. Ik heb nooit eerder voor anderen gespeeld. Hoewel ik altijd het idee heb gehad ik wel word gezien. Wat dan later, één van mijn waarheidsstrekkingen zou worden. Hoeveel ik ook met theorieën en verzinsels wil spelen, ik heb het nooit aan het rechte eind, en ik zou het misschien nooit echt willen. Dat is toch geniaal. Vaak ben ik verbaasd over de werkelijkheid. Het is de meest kostbare gift aan ons gegeven. Ik weet dat ik vorig semester in één van mijn essays het volgende schreef:

"Zou het niet spannend zijn? Om toe te geven… dat we allemaal voor dezelfde illusie staan te gapen? Zou het niet spannend zijn… om te ontdekken… dat we voor dezelfde droom hebben gekozen?"

Tot morgen.

[fromantick]

Circling.

I recently gave myself the task to write daily to you as spontaneous as I can (although I need to translate everything in English). My English, and affinity with languages in general has been undergoing a grand transformation over the past few years. Thinking even broader... communication seems key in our world and especially in mine. I've been scared to human interaction. I felt depressed about it, surely, and by the time, allowing it slowly back in. Why not trying here, you know? Reaching people is so... all over the place. I think we all have been confronted with this somehow through our lives. Check this. The (hyper) intelligent technology we're using everyday. Also this is what we call interacting nowadays. I feel conflicted about technology now. This leads me back to the articles we had to read for our exams and a lovely talk I had about Tinder with my friend @kristinatchikin. I'm rewriting now, and binging on a bag of blue sea salt chips. I smoked between writing and rewriting. I'm not proud of it. I didn't smoke for a few weeks, but I discovered a package of my housemate and couldn't leave to smoke one. The combination of drinking and smoking felt good. But it goes too fast.

While I'm writing this, I'm drinking rum. It has been weeks, or even months since I've been drinking - with my solo intention. The writing goes smooth. Although I know I can definitely do this without alcohol. Rum is very sneaky. At this point I still think the alcohol won't hit me. But I feel it changing my thinking and my behavior (very minimally, but important). Isn't it fascinating... perception... consciousness... subconsciousness... the rum is calling on it.

So, I want to talk more on the picture above. Circling is the term they invented for what we are practicing on that very photograph. And somehow, it is related to what I've been writing earlier here. For me, it is a place where spontaneity counts and has a strange value. Why do I say strange?

Exactly, I have no clue and honestly I don't want to know. This is creating space for things that may go beyond understanding (yet). This is what Circling is all about... Mentioning my changing curiosity without wanting to help it, to fix it, to change it... whatever... name it!

The beautiful woman in the middle is Lien, she is the first friend I've invited into Circling last Sunday. I think she's one of the most energetic sensible persons I've ever met at the moment. We want to follow a Reiki training. I am proud of her. For me, she revealed so much potential, holy shit. And she had the ability to share this with the others too. People have learned from her. Last Sunday, I've seen some of you back who I met through Circling. Since minute one I've been fascinated by this woman called Ellen who has long grey hair. Also sensitive. And Michael, his look will be carved in my memory for eternity, with whom I did my first exercise ever. He talked about TRE. I love the butterfly, and very excited for more. I want to be able to shake my upper body, too. My back, my neck, my head, my arms... yes... that would feel orgaaastic.

Now, I'm feeling pretty tired. The alcohol and the effort to write has done his job for today :)

I am anxious about the amount. But my lord, where is the time we've sent days of letters to each other?

I will be leaving you here. Hopefully more tomorrow.

And breathe.

[fromantick]

This afternoon, I found out I can be an Eagle

Eagle symbolizes freedom, and for me my Eagle stands for a strong backbone and a sharp voice

This afternoon, I fell in love with determination

(while Hitler is eaten by his Eagle)

[fromantick]

Naast de Schelde

[fromantick]

love at first sight.... does matter :D

[fromantick]

song of the day, song for the night

[fromantick]

[fromantick]

'Bemin uw vijanden, want ze zijn de instrumenten van uw bestemming'

[fromantick]

> Roman fresco from Herculaneum, Stabiae and Oplontis, -79

III. De eerste verhalenvertellers, 'Mythen en bewustzijn', interview tussen J. Campbell en B. Moyers

C: Loop je een kathedraal in, dan ga je een wereld binnen van spirituele beelden in menselijke vorm. In de grotten hebben de beelden een dierlijke vorm. Maar het is hetzelfde. De vorm is secundair. Het is de boodschap die telt.

[fromantick]

III. De eerste verhalenverstellers, 'Mythen en bewustzijn', interview tussen J. Campbell en B. Moyers

C: De Indiaanse verhouding tot dieren contrasteert met onze verhouding tot dieren, want wij zien dieren als een lagere vorm van leven. In de bijbel wordt ons verteld dat wij de heersers zijn. Voor jagende mensen is het dier, zoals ik zei, in veel opzichten superieur. Een pawnee-Indiaan zei: 'In het begin van alle dingen lage wijsheid en kennis bij het dier. Want Tirawa, het Opperwezen, sprak niet rechtstreeks tot de mens. Hij stuurde bepaalde dieren om de mensheid te vertellen dat hij zichzelf toonde door middel van het dier. En dat de mens van hen en van de sterren, de zon en de maan moest leren.'

[fromantick]

III. De eerste verhalenvertellers, 'Mythen en bewustzijn', interview tussen J. Campbell en B. Moyers

C: Het hoofdthema van het ritueel is het verbinden van het individu met een morfologische structuur, groter dan het eigen fysieke lichaam. De mens leeft door te doden en daar is een schuldgevoel mee verbonden. Begraven geeft aan dat mijn vriend is gestorven, en hij leeft voort. De dieren die ik heb gedood moeten ook voortleven. Jagers hadden in de oertijd gewoonlijk een soort diergodheid - de technische naam zou dierenvorst zijn - het dier dat heerst. De dierenvorst zendt zijn kudden om te doden. De jagersmythe is in wezen een soort verbond tussen de dierenwereld en de mensenwereld. Het dier geeft vrijwillig zijn leven, met het idee dat zijn leven boven zijn stoffelijke wezen staat en door een of ander herstellingsritueel teruggaat naar de aarde of de moeder.

...

Zo is het leven. De mens is een jager, en de jager is een roofdier. In de mythen spelen het roofdier en het prooidier twee belangrijke rollen. Ze vertegenwoordigen twee levensaspecten: het aggressieve, dodelijke, veroverende, scheppende levensaspect, en het aspect van de materie of, zou je kunnen zeggen, de onderworpen materie.