giderkenkalmaktibenimkisi

[giderkenkalmaktibenimkisi]

En çok sana kırgınım.

Bunu sana asla söyleyemedim belki ama en çok sana… sana kırgınım. Çünkü biz, bir ihtimaldik. Belki de olabilecek en güzel ihtimaldik. Ama sen… sen bizi mahvettin. Öylece ellerinle yıktın, üstüne hiçbir şey kalmasın istercesine dağıttın. Sadece seni seven bir kalbi değil, iki kişilik bir hayali de öldürdün.

Konuştuğum herkeste seni arıyorum. Ses tonlarında, mimiklerinde, o suskun kalışlarında... Belki bir benzerlik bulurum da avunurum diye, ama olmuyor. Sen yoksun. Ve senin yokluğun, her kalabalığın ortasında daha çok büyüyor içimde. Bittik. Bittirdin bizi. Bir daha geri dönmeyecek bir hikâyeye dönüşmek ne acı, ne sessiz…

İnan bana, çok canımı yaktın. Öyle derinden, öyle zamansız… Bazen oturup kendi kendime seni nasıl hâlâ beklediğime inanamıyorum. Oysa unutmam gerekirdi. Sana yakışanı yapıp gitmem, kendimi kurtarmam gerekirdi. Ama işte buradayım. Bekliyorum. Her geçen gün biraz daha eksilerek, seni hâlâ özleyerek...

Her şey çok başka olabilirdi. Belki bir cümle, belki bir sarılış, belki biraz cesaret yeterdi. Ama sen başka bir yolu seçtin. En güzel ihtimali, en karanlık sona dönüştürdün. Ve şimdi ben, kendi sessizliğimde seni anarken, içimden sadece şu cümle geçiyor:

Keşke hiç tanımasaydım demiyorum keşke hiç bırakmasaydın diyorum ama onu bile beceremeyen korkağın tekisin.

[giderkenkalmaktibenimkisi]

[giderkenkalmaktibenimkisi]

Gideceğim bu şehirden. Ne vedalaşmalar olacak, ne geride kalan gözler. Sessizce çıkacağım hayatlardan, iz bırakmadan. Ardımda ne bir yüz kalacak, ne de tutunacak bir anı. Unutmak istemiyorum yalnızca; silmek, kökünden kazımak istiyorum. Çünkü artık taşıyamıyorum benden geriye kalanları. Her biri, içimde yankılanan bir ağırlık.

Bu şehir... her köşesi tanık oldu içimin nasıl paramparça olduğuna. Sokaklar, suskunluklarımla dolu. Aynı kaldırım taşlarında kaç kere kayboldum bilmiyorum. Kaç kere bir tebessüm sandım kurtuluşumu, kaç kere bir bakışta var olmaya çalıştım. Ama olmadı. Ne verdiğim sevgi döndü bana, ne de gördüğüm yüzler kaldı benimle. Hepsi zamanla silindi, geriye sadece "niye hâlâ buradayım?" sorusu kaldı.

Ben yoruldum, azize de olsa bu kalbin sınırları var. İnsan bazen iyiliğinden utanır hale gelir. Bazen “neden bu kadar sabrettim” diye sorgular kendini. Ben işte o noktadayım. Sabretmekle iyileşmedi hiçbir şey. Aksine, içimde büyüyen sessizlik beni susturdu.

Şimdi artık susmak değil, gitmek istiyorum. Yeni bir şehir, yeni bir gökyüzü. Hiçbir şey anlatmayacağım kimseye, “neredeydin” diye soran olmaz zaten. Ve bu defa yeniden doğarken, yanımda kimse olmayacak. Çünkü bu defa kendim için doğacağım. Kırılmamak için değil, hissetmek için. Sevilmek için değil, var olmak için.

Geçmişin külüyle yeni bir hayat kurulmaz. Ben külleri bile ardımda bırakıyorum. Hafiflemek için değil, tamamen boşalmak için. Çünkü sıfırdan başlamak, sadece bir tercih değil; bazen hayatta kalmanın tek yoludur.

[giderkenkalmaktibenimkisi]

Yavaşça, ağır adımlarla, içimdeki kırgınlıkları, yorgunlukları toparladım, kalbimdeki yaraları sarıp sarmaladım. Hayatın bana sunduğu bu yeni düzende, mutluluğu yeniden bulmanın yolunu keşfettim. Her şeyin ilacının sabır ve zaman olduğunu derinden hissettim; zamana bıraktığım her şey, sabrımın meyvesi olarak geri döndü bana. Kalbimdeki çalkantılar duruldu, zihnimdeki kaos yerini berraklığa bıraktı. Mental olarak toparlandığım bu süreçte, artık biliyorum ki; hayatın en derin acılarına bile zaman ve sabırla direnildiğinde, ruh yeniden doğar, umut yeniden filizlenir. Ve ben, bu yeniden doğuşun sessiz şahitiyim.

..

.

[giderkenkalmaktibenimkisi]

Kimseye söyleyemediğim bir yorgunluk bu.

Arkadaş sohbetlerinde gülüp geçiyorum, ama içimde koca bir suskunluk büyüyor.

Okul, hayat, insanlar… her şey üzerime üzerime geliyor.

Kendimi geri çekiyorum ama hâlâ yetmiyor.Hâlâ gürültü var, hâlâ koşmak zorundaymışım gibi, hâlâ yetişmem gereken yerler var. Ama ben yerimde sayıyorum.

Bazen öyle bir an geliyor ki, gözlerim doluyor sebepsizce.Ne oldu diye sorsalar, "hiçbir şey" derim.Ama aslında her şey. Her şey üst üste geldi.

Geçer mi bu? Belki. Ama ne kadar sürecek bilmiyorum.İçimde bir takvim yok artık.

Sadece günleri atlatıyorum, yaşayarak değil de, sürüklenerek.

Ve bu sürüklenişin sonunda, hâlâ ben kalabilecek miyim, onu da bilmiyorum.

[giderkenkalmaktibenimkisi]

Hafif Yağmurlu soğuk bir gece ve sen daha ne isterdim kii

[giderkenkalmaktibenimkisi]

[giderkenkalmaktibenimkisi]

"Ey aldığı ah ile vebale bürünen, mecali yitik kapı kapı sürünen, bir vakit gönlüme güzel görünen, bu halin alemde revadır sana."

[giderkenkalmaktibenimkisi]

Desem ki, seni istiyorum… Ama öylesine değil, alışkanlıktan hiç değil. Seni, en sahici hâlinle, tüm kırılganlıklarınla, geçmişinle, yaralarınla, suskunluklarınla istiyorum. Yalnızca mutlu günlerini değil, en sert rüzgârda bile sana siper olmayı, gözlerine düşen gölgeleri avuçlarımda ısıtmayı, yükünü yüküm bilmeyi istiyorum. Çünkü sevda dediğin, yalnızca güzel anlarda değil, en zor zamanlarda bile el ele kalabilmektir.

Desem ki, yanımda ol… Ama yalnızca güneşli günlerde değil, en sert fırtınada bile. Yolumuz kaybolduğunda, omuz omuza yürümeye, düşersek birlikte kalkmaya, yorulursak birbirimize yaslanmaya var mısın? Hayat bazen inatla önümüze duvarlar örer ama bil ki, ben kolay vazgeçmem.

Desem ki, benimle bir ömür var mısın? Ama öylesine değil… Yılların bile eskitemeyeceği, zamanın sınavlarını birer zafer gibi göğüsleyeceğimiz bir ömür… Aynı sabaha uyanmaya, her gece birbirimize “iyi ki” demeye, her an biraz daha “biz” olmaya var mısın?

Ben seni seçtim. Eksilmeyen, eksiltmeyen bir aşkla, başını yasladığında içinde huzur bulacağın bir sevdayla… Eğer hazırsan, elimi tut. Çünkü bir kere sevdiğimde, sonsuza kadar kalırım.

[giderkenkalmaktibenimkisi]

[giderkenkalmaktibenimkisi]

[giderkenkalmaktibenimkisi]

today’s 9h of studying condensed into a minute, bc I kept getting distracted by my phone & can’t use it if it’s working as the camera. life hacks

[giderkenkalmaktibenimkisi]

Bir zamanlar, her şey ne kadar doğal ve içten hissediliyordu. Sohbetlerimiz, birbirimize duyduğumuz güvenle, zamanın ötesine geçerdi. Her kelime, bir melodinin notası gibi; her an, bir başka dünyaya açılan kapıydı. Ama sonraları… Bir şeyler değişti. Senin bana karşı olan tavırların, eskisi gibi içten, eskisi gibi sıcak değildi. O eski samimiyetin yerini, bir soğukluk ve mesafe aldı. Ve ben, o değişimi hissettikçe, yavaşça geri çekildim. Yazmadım, çünkü o eskisi gibi parlak olan bağlarımızın içindeki ışık sönmüştü. Bir zamanlar her şey birbirine yakınken, şimdi uzaklıkla büyüyen bir boşluk vardı aramızda. Belki de her şeyin bir zamanı vardır; belki de biz, o zamanın sonunda birbirimizden uzaklaştık, farkında olmadan. Ama yine de, eskiye dönüp baktığımda, o sıcak sohbetlerin, o derin paylaşımların özlemi içimi sarıyor. Şimdi, her şey sessiz, ama bu sessizlik bile bir anlam taşıyor. O eski yakınlık yok belki, ama hala bir iz bırakmış durumda, bir gölge gibi, içimde.

[giderkenkalmaktibenimkisi]

[giderkenkalmaktibenimkisi]

[giderkenkalmaktibenimkisi]