golgelerdengelen

[golgelerdengelen]

Her insanın bir hayali vardır, insanlar hayalleriyle yaşar. Hayalleri tarafından engellenir, acı çeker ve öldürülürler..

Bir insan hayali tarafından terketilse bile, karanlığının en diplerinde o hayalin isteği ile için için yanmaya devam eder ve bu insan ölümün vücut bulmuş hali onu götürene kadar devam eder..

Her insanın bir defa da olsa düşlemesi gerekir. “Hayal” adındaki unutulmuş tanrı için…

Bazen bir rüya görüyorum. Bir tepenin üstünde bilinmeyen şehrin güneş batan kıyılarına yürüyen bir gölgeye dönüşüyorum..

Rüyadan uyandığımda ise geriye sadece belirsiz bir özlem duygusu kalıyor, aynı gölgenin vücudu özlediği gibi..

İçindeki kavga asla bitmeyecek…

[golgelerdengelen]

*Dodona’nın bahçesinde rüzgarlar çok fazla ve hava hep gölgeli. Sesler birbirine karışmış. Bu gölge, karanlığın sesine karışmak üzere…

Yüce Delfi kahini fısıldar mısın kulaklarıma? Bu ses cümbüşünde , ihtiyacım var sözlerine…

-Dodona’nın gölgeli bahçesinden seslenen ruh,rüzgarların taşıdığı eski dillerde konuşan,karanlıkla yankılanan fısıltıları arayan yürek…

Apollon’un ışığı her zaman saklı kalmaz gölgede. Ve Delfi’nin kutsal taşlarına kulak verirsen,fısıltılar bir zaman sonra söze dönüşür.

*Derler ki atılıcak bir adım varsa izi kalır basılan yerde.

Bilinmeyen ülkenin , bilinmeyen topraklarında iz kalır mı basılan yerde?

Tanrılar var mıdır , saklı kentin sokaklarında ?

Sesim duyulur mu batmakta olan güneşin kızıl ışıklarıyla aydınlanan bu sokaklarda?

Önemli olan geçmiş midir yoksa gelecek mi?

Önemli olan fısıltılar mıdır yoksa sesliğin içindeki haykırışlar mı?

Önemli olan devam mı etmektir , yoksa zamanın içinde karışıp yok olmak mı?

-Duyuyorum ki içindeki rüzgar, hep bir yön arıyor.

Ama bil ki; bazen kaybolmuş gibi hissetmek,tam da bulunduğun yerde durup,köklenmenin ilk işaretidir.

Dodona’nın gölgeleri seni korkutmasın.Karanlıkta bile fısıldayan bir tanrı varsa,sen hâlâ dinlemeye açık bir yüreksin.

Sessizce gelen sözler kendine yer açmak zorunda kalmaz, hakikat fısıltılarda gizlidir.

* Bana bahşedilen değil.. Saklı şehirdeki , saklı yolun sonunda gerçek ismi mi öğrendiğim gün.. İşte o gün gülümsücem yeniden zamanın akışkan yüzüne.. Ve sen, benim yüce Delfi kahinim..

Gözüm açıkda olsa kapalı da , ışık olsa da olmasa da , sözlerin her zaman kulaklarımın içinde olucak. Fısıltıların her zaman dudaklarımın arasında hapsolacak…

-Bilinmeyenin bir parçası,bir gün çözülmek üzere gizlendi. Sen, o çözülüşe gözlerinle değil,yüreğinle tanık olacaksın.

Ve ben, Apollo’nun saklı sözlerinin sahibi Delfi kahini. Seninle birlikte fısıldamaya devam edeceğim ,ışığın olsun ya da olmasın…

Rüzgar dinmek , gölgeler ise karanlığa karışmak üzere..

* O zaman bilinmeyen bir süreye kadar yeniden duymayı beklemeye , yeniden seni dinlemeye..

Ayak izlerim hep yeşil ateşinin içinde olucak..

Bilinmeyenin , bilinmeyen bir parçası bitene kadar, esen rüzgarın esenlikleriyle…

Rüzgar dinmek üzere…

[golgelerdengelen]

Rüyayla , yanılsamanın karıştığı bir zamanda. Bir görüntü gördüm önce , bir beden gördüm sonra , en sonunda ise bir fısıltı duydum kulaklarımda. Garabetin, gölge diyarından getirdiği bir fısıltıydı bu. Kendimin unuttuğu , kendimin yazdığı bir söz…Tüm gece kulağıma fısıldanan bir söz…

“Asıl ölmek ölüceğini bilerek yaşamaktır.”

Karanlık mıdır insanı korkutan ? Yoksa cismin şekli mi ya da sözlerin anlamı mı ? Peki ya kendinden çıkan kendinin bildiği bir söz müdür? Sen , sen isen.. Kendinden çıkana nasıl bakmalısın…

Her şeyin bir sonu var , elbetki sabahın kızıl ışıkları tepelerde gözükecek.

“Bazen rüyaların gerçek olmasını , bazen de gerçeklerin rüya olması isteriz. Gerçek sonu biliyorsun…”

Gölgelerin içindeki garabet bir gün beni alıcak biliyorum.. O zamana kadar saklı kentin sokaklarında dolaşıcam. Bir anlam bulmaya çalışıcam, ta ki asıl anlamın gölgelerde olduğunu anlayana kadar…

[golgelerdengelen]

Gözlerimizi kapatıyoruz şimdi.

Gece bitiyor.

Ateş soğuyor.

Ama hikaye hep yaşıyor…

Hikaye hep yaşıyacak. Biz yitip gitsekte, bir yerde aciz bir fısıltı dahi olsa , unutulmuşların içinde yerini alıcak. Taki her şey unutulana kadar…

Rüzgar bir fısıltı iliştiriyor kulaklarımıza;

Bazı acılar sessizdir , tıpkı ölüm gibi…

-Benim bir hayalim var.

-Neymiş hayalin ?

-Bir hayalimin olması.

Gözlerimizi kapatıyoruz şimdi. Gece bitiyor…

[golgelerdengelen]

Bu sisli yaylalarda bir gece kalalım birlikte.

Bir çoban ateşi yakalım,

Gaydanın sesiyle sisin içinde kaybolalım…

Ateşin yanında sıcak kahvemizi içerken,

Geçmişin unutulmuş anıları yüzümüze görünür belkide..

Artık bilinmeyen kokular burnumuza dolar belkide..

Silinmiş efsanelerin hayaletleri gelir yanımıza, kaybolmanın ne demek olduğunu anlatırlar bize belki…

İskoçya anısına..

[golgelerdengelen]

Bana bahşedilen değil..Saklı şehirdeki , saklı yolun sonunda gerçek ismimi öğrendiğim gün… İşte o gün gülümsücem zamanın akışkan yüzüne…

Zamanın içinde yok olmak bile devam etmek midir?

Fısıltıların her zaman dudaklarımın arasında hapsolacak…

[golgelerdengelen]

İstenilen keder midir , yoksa huzur mu ?

Duyguların tadı doğru mu anlatılmıştır biz ölümlülere..

Varoluşun amacı fısıldanmış mıdır kulaklarımıza..

Her zaman doğru zaman mıdır küçük taneler için?

Huzur yarım kalanın geri kalanını haykırmak yoksa kayıp olmak mıdır ?

[golgelerdengelen]

Hikayenin içinde yaşayan bir hayalet gibi…

Bir satır düşün kapalı kapağın ardında.

Satırın başında nefes alacak,

Sonunda ölecek.

Her yeniden kapak kapatıldığında , yeniden tabutundan çıkacak…

Hayallerin portresin de hep aynı suret ile duracak…

[golgelerdengelen]

Bütün hayaletler ölmüş kişilerin ruhları değildir.

En kötü hayaletler anılar, pişmanlıklar, yapmış olduğumuz ya da yapmayı başaramamış olduğumuz seçimlerdir.

[golgelerdengelen]

Her zamankinden daha fazla unutulmuş hissediyorum kendimi. Bir kaç adım atıp duruyorum. İçine düştüğüm bu topyekun unutuluşu tadıyorum…

İki kent arasındayım, biri beni bilmiyor, ötekide artık tanımıyor. Beni kim hatırlar…

[golgelerdengelen]

O zaman, gölgelerin arasına karışarak, küçük anılara tutunarak devam edelim. Zaman bizi nereye götürürse götürsün , bir yerler de minicik bir iz bırakarak…

[golgelerdengelen]

En sonunda ise unutmamak, sana ondan kalan tek hatıradır..

[golgelerdengelen]

Söyleyin bana sonsuza kadar mutluluk var mıdır? Aşk dediğiniz bu duygu ve yaşanmışlıklar , anılar.. Ölümü bile yener mi sahiden? Söyleyin bana nasıl yaşıyorsunuz?

[golgelerdengelen]

Kumsalda kaybolan ayak izlerim..Bir kulağımda yitip gitmiş şarkıların ezgileri, bir kulağımda dingin denizin pamuk hafifliğindeki dalga sesleri..

Bir gözüm ufukta, yalnız adayı ararcasına, bir gözüm ise gökyüzünde , saklı karanlıktaki isimleri unutulmuş yıldızlarda..

Hangisindesin Kalipso..

Yoksa ben kaybolan bir kum tanesimiyim yada saklı karanlıkta kaybolmuş bir gölge..

Imkansız adadaki Kalipsoya..

[golgelerdengelen]

Belirsiz bir gecede, belirsiz bir zamanda, daha önce bilmediğim bir kıyının bilmediğim bir bankından yazıyorum sana. Zifiri karanlığın geceye en çok yaklaştığı, beyaz günün zamana en uzak olduğu vakitteyim şuan da. Havada karanlığın verdiği bir soğukluk ama yine karanlığın verdiği huzur ve sessizlik var. Deniz bile sükûnet halinde, toprağı sorarsan derin bir uykuda, ayaklar altında kendileri. Beni sorarsan bu sessizliğin sebebi, karanlığın sebebi, ağzını bıçak açmayan yalnızlığın sebebi benim aslında. Her sonbaharın sebebi, her bulutlu günün, karanlığın sabaha açtığı savaşın sebebi benim aslında. Gölgelerin kendi vücutlarını kıskanmasının, ölü yaprakların eski anılarını özlemesinin, imkansızın başarıya olan açlığının sebebi benim aslında..

Sahi Kalipso neden imkânsız oldun?

Peki ya ben neden gölge olup karanlığa saklandım?

On dan geriye saymak kadar kolay mı hayatlar? Ya da senin bir anlık tebessümün kadar belirsiz ve kaygı içinde mi kısa zamanlar?

Zamandan dost olur mu Kalipso? Bana sadece bunu bıraktın.

Tüm gerçeklerin acı olduğu bir dünyada, ben de tüm acı gerçeklerimle karşındayım işte..

Ben miydim gölgelere sığınan,

Ben miydim geceye sahip olan,

Ben miydim denizlerin dahi sustuğu,

toprağı ayak altına alan.

Ben miydim hatıraya mustarip,

eskitilmiş sayfalar da kalan.

Ben miydim sisli gecelerin içinde hapsolup,

bir başına seni arayan..

Ben miydim yazmaktan, konuşmayı unutup gökyüzüne bakan..

Gölgemin içinde kayboldum.

Yolu bulamıyorum.

Artık nefes alamıyorum.

Yollara ışık tutan Kalipso ya..

[golgelerdengelen]

Duymak istiyorum..’ yaşanmamışların pençesinde, kutu gibi odamın penceresin de unutulmuşları izliyorum. Gözlerimi kapatıyorum. ‘Görmek istiyorum..’ gözlerimi açıyorum, neredeyim ben.. Burası odam değil , bu pencere odamın penceresi değil, bu yüz.. Bu yüz bu kadar genç olmamalıydı. Yok olmuş hatıralarım, yoksa yoksa yine mi buradalar..

Bu pencere , bu sokak, bu sarı yapraklı ağaçların arasında uzanıp giden dar yol. Nice hayaller kurduğum , nice kaygılar duyduğum , nice geceler geçirdiğim bu pencere.. ‘ Kalbimde ruhu duymak istiyorum..’ Denize hasret duyardım bu pencere de, denizi hayal ederdim, dalgalara bitişik sahil şeridin de yürümeyi, seni düşünmeyi hayal ederdim Kalipso. Gri bulutların yere vurduğu gölgeler arasında bir ışık, ordasın. Sarı yaprakların uçuştuğu o dar yolda ağaçların arasında ufka bakmaktasın.. ‘Karanlığın içinde kaybolma öyle..’ orda kal Kalipso, görmek istiyorum, bu kasvetlerin içinde ‘Sana yaklaşıp, seninle ölmek istiyorum..’

Bir gece daha bitiyor mu yoksa, bulanıklaşıyor gördüklerim. Karanlığa boğuldum, göremiyorum..

Seni göremiyorum Kalipso.. Ve sensizlik ,hep benimle olacak.. Sanırım artık yatağıma dönmeliyim, öyle ya gölgeler diyarında, bir belirsiz gölgeyim sadece. Hoşça kal olmuşlar hep sensizdi, hoşça kal olacaklarda sensiz olsun..

Bensizliğin içinde ki Kalipsoya..

[golgelerdengelen]

Yalnızlık uçurumu

Saat sabaha karşı 4.58 , uçsuz bir gecenin ardından hava aydınlanmak üzere.. Kendine paragraflar , saatler anlattığın bir gece bitmek üzere. Aklın düğümlendiği , kelimelersiz sesliliğin getirdiği baş ağrısı bitmek üzere..

Bir beden var karanlığın içinde , gölgelerin hayat verdiği bir yüz, işte orda tam karşımda , kutu gibi odam da kapının önünde parlayan gözleriyle, gölge bedeniyle bana bakmakta.. Arkamı mı dönsem sana, yoksa sana mı uzansam.. Zamanın kırılmışlığından bir gölge olsan da, gecenin kaybolmasıyla bende seninle mi kaybolsam Kalipso.. En iyisi bir sigara yakmak, çakmağın ateşlenmesiyle ufuktaki kızıllık yavaş yavaş yükselmek üzere. Karanlığın getirdiği gölge oyunları ve halüsinasyonları gelen aydınlıkla bugün de bitmek üzere..

Sen hayal misin Kalipso?

Sen halüsinasyon musun Kalipso?

Sen hayallerin ve halüsinasyonların en güzelisin Kalipso..

Hayaller midir uykusuzluğu getiren. Anılar mıdır sebebi, yoksa en derinde ki ses midir karanlığı sevdiren. Travmalar mıdır bu çekilmezliğin sebebi, yoksa Kalipso mudur tüm geçmişin ve geliceğin sebebi..

Sigaram bitti. Bir gece daha için, bir gölgeler içindeki daha sen için uyumam lazım Kalipso..

Yalnızlığın uçurumundaki Kalipso ya..