heybemdekiler

[heybemdekiler]

9.bâb(boş oda)

Hayli zamanlar önce odamdan evimden diyarımdan çıkıp başka diyarlarda yaşama hayalleri kurardım. Şimdi başka bir diyarda başka bir evde boş bir odam var içini yavaş yavaş doldurduğum ilk zamanlar kendimi düşte sandım şimdi düşte sanmak hoşuma gidiyor her an bir yerden uçan halısıyla Alaaddin gelecekmiş gibi hissediyorum. İçimi kimseye açmamayı çok evvelce öğrendim şimdi içimi kendimede dökmüyorum. Kendimle konuşmayı bıraktım. Yeni bir masala başladım üstelik bende seyirciyim herkes gibi.

[heybemdekiler]

8.bâb(gölge)

İki insan sırt sırta verse ve yürümeye başlasa aksi yönlere, uzun çok uzun yollar geçtikten sonra aynı noktada bu kez yüz yüze karşılaşabilir. Bunu kim inkar edebilir? Bunun olmayacağına beni ne inandırabilir? İnsanların dün yanlış dedikleri bugün doğru bildikleri gerçekleri mi? Aramıza yollar ördük ellerimizle hayalden dağlar yükselttik bu hayale okadar inandıkki dağa tırmanacak gücümüz yok sandık. Şimdi karşımdasın başka dünyada herşeyin mümkün olabileceğinden dem vuruyorsun. Varlığı sadece temenni olan bambaşka dünyalara ne çok sorumluluk yüklüyoruz o dünyada hepimiz mutlu hepimiz birbirimizi olduğumuz gibi kabul ediyoruz herşey okadar mümkünki bu mümkünlükleri zihnimiz tasavvur dahi edemiyor. Zihinde böyle bir dünya kuruluyor ama sonra gerçek dünyanın gerçekleri yüzümüze bir bir sıralanıyor. Kaç dünya var yaşayabileceğimiz ve kaç gün var gülebileceğimiz kaç olasılık var aynı yolda yürüyebilmemiz için?

Tüm söylemler boş tüm söylemler kaçamak. Gerçeklerin hepsi sığınak gibi kaçtığımız şeyler.

Ne umuyordum? Gözlerimi ruhuna dikmişken kalbini ortaya koymanı mı? Hayır hayır başkalarının gerçeklerine sığınan herkes gibi sende sığınaklara saklanan herhangi birisin, ben sığınakların yerini bilmem düzlüklerde düşsem dahi taşlara küsmem gözlerimi ruhlara dikmekten korkmam göreceğim her ne ise arkamı dönüp gitmem. Başkalarının dayattığı her gerçek ve her doğru yarın değiştiğinde kim olduğumu karıştırmak istemem. Kendi gerçekliğim ve kendi yanlışlarım ve kendi doğrularımla meydanlarda kalabalıkların içinden öylece yürüyüp geçeceğim. Bir hatıram kalmayacak belki ama bittiğinde herşey ve son bulduğunda tüm günler kabullenmenin huzuru kalacak yanımda.

Sen şimdi ‘gerçekliklerin’ sığınağında kalıyorsun üstelik karanlıktan korkuyorsun.

[heybemdekiler]

7.bâb(kırküç)

Gönderilmemiş mektuplar çekmecede öylece durmaz her gece kuytularından çıkıp karabasan olur ve insanın boğazına oturur. Olmaz sanılan herşey olurken olacak sanılan hiç birşey olmuyor. Söylenmemiş kelimeler bilenmiş boğazımı paramparça ediyor.

Toprak en çok insandan zarar gördü,kederinden çatladıda onu kurudu sandılar,insanı çatlaklarına ayıran kimdir insandan başka alalade meraklar uğruna kalplerini açıp içindekileri arayan bulamayınca olduğu gibi bırakıp giden? Kimdir insandan başka insana pranga takan ve yine kimdir insandan başka insanı heder eden? Ah insanlar ah insanlarım sessizce geçip gitmek istiyorum yanınızdan. Size dokunmadan siz bana dokunmadan öylece geçip gitmek. Çatlaklarımla başa çıkıyorum sanıyordum ta ki karanlıkta kalana kadar. Karanlıktan çok korkarım bunu kısık sesle onlarca kez söyledim duymadınız çünkü kulaklarınız yüksek seslerle çok meşguldü. Sokakta bir kadının sesini duyuyorum ‘ona söyle çok kırıldım’ diyor yanındakine yüksek sesle. Kırgınlıklarımız hepimiz mi susmuşuz?

Bir sihrim oldaydı bunu kendime saklardım, belki hepimizin birer sihri vardı ve onu düzene kaptırdık. Bu yaşam dedikleri büyük kaosta isimlerimizi bile kendimize saklamalıydık. Yorgun bakışları görünce neden irte olur insan? İnsan insana aynaysa şayet bu halen mistik masallarda kalmasıyda neden aynalarımızı sırladık? Aradığımız cevaplar lazım olduklarında bulunmaz, aramayı bıraktığımız o an cevaplar karşımızda ete kemiğe bürünür ama ozaman da cevaplara sarılacak gücü çoktan kaybetmiş oluruz,defalarca söyledim evrenin ironik bir espiri anlayışı var.

Uzaklar çağırıyor beni ama üzgünüm mesai saatlerimle mümkün değil. Olduğum yerde ve zamanda olduğum yere ve zamana ait olamadan sürüklenip gideceğim.

[heybemdekiler]

6.bâb(hüsran)

Zamanın eskisinde tek hayalim diyarlar aşıp lügatıma yeni kelimeler katmaktı. Sanıyorum içimde bir yer hala bunu istiyor ve bu sebeple köklenemiyorum.

Zaman geçti kendime yeni bir hayal ekledim. Çabaladım, üstünde çok düşündüm sonunda o kapıyı çaldım. Kapı açılmayacak sanıyordum ama ardına kadar açıldı. Şimdi o kapıdan içeri giremiyorum çünkü herşey hayallerdeki kadar kolay olmuyor. Bazen neyi çok istersek o bizim sınavımız oluyor. Dünyevi hiç birşeyi çok istememek gerekiyor, bunu tekrar öğrenmiş oldum. Olabildiğince mutsuzum zira kendimi çok yaklaşmış hissetmiştim. Kimse ne denli üzgün olduğumu anlamasın diye elimden gelen herşeyi yaparken evrenin ironik espiri anlayışıyla uyandım. Suratıma gece yanığı olmuş, şimdi ne kadar inkar etsemde içime düşen ateşin nişanesi yüzümde.

Şimdi kendi boşluğumda kalmaya devam ediyorum. Artık tüm hayallerimden tüm isteklerimden dünyaya ait kurduğum tüm düşlerden vazgeçiyorum. Zamanın ilerisinde bunu kendime kendim yaptım diyerek pişman olacağım tüm eski günlerim için şimdiden kendimden özür diliyorum. Vazgeçtiğim yollar ve vazgeçtiğim reçeteler sizdende özür diliyorum. Umarım başka bir hayata umut olursunuz.

[heybemdekiler]

5.bâb (tarçın)

Söyle onlara gidemediiğim için kendi ruhumu şehrin tam ortasına gömüyorum.

Hayatı anlarsam şayet bir gün feraha ereceğim

Feraha erdiğimde şehrin dehlizlerinden çıkacağım.

Bu çağ bu insanlar bu döngü bu kelimeler bana çok. Derdini taşıyamayan dağ ya volkan ya düz ova olmalı.

Yaşamımızın sihrini ellerine veriyoruz para babalarının.

Masallar nerede?

Diyarlar aşıp kendini bulmaya çalışan bir çift ayak olmak varken bize prangalar düştü buna özgürlük buna modern yaşam denildi.

Kölelere aynalar yasak

Aynaların sırları döküldü gördüklerinden.

Yeni bir düzen mevcut diyorlar umut var diyorlar ama aynı ağızlar kendinden olmayana razı olmadıklarını fısıldıyorlar kulislerinde.

Ben bu çağdan büyük bir yokluk ve kamburumla geçeceğim. Göçtüğümde tüm bu yaşam sancım bittiğinde arkamdan sussunlar isterim çünkü konuştukları tek bir kelimeyi ömrüm boyunca ne sineme alabildim nede zihnimde anlamlandırabildim.

Hayat sandığımız yer değil.

Sanrılarımız sancılarımız.

[heybemdekiler]

4.bâb (-mış)

Çokca zaman susup kendimle kaldığım zamanlar geride kalmış gibi hissediyorum. İçimde çok kocaman bir boşluk var dolduramıyorum. İnsan en çok neyi ararsa sonunda ona döner. Hep kendimi aradım kendime dönersem herşeyi anlayacak gücüm olur sandım. Ne büyük yanılgı! Gerçek dünyaya karıştığımda gördümki ben hep hayal dünyasında yaşamışım dünya sandığım yer değilmiş. Şimdi en çok kendime yabancıyım olduğum sandığım kişiden çok uzaktayım. Ördüğüm duvarlar boyumu aştı içinde kalakaldım. Tırmanmaya gücüm yok. Denemedim diyemeyiz, çıktım baktım gördüm. Korkunç. Tek kelimeyle korkunç, ne naiflik ne incelik dersek diyelim hiç birşey yok sonunda kendimle bu kuyuda kaldım. Şairinde dediği gibi ‘ Düşünsene hem kuyudasın hem Yusuf değilsin’

[heybemdekiler]

3. bâb (çözelti)

Kendimi aşşağıların aşşağısında hissediyorum sanki üstümde gök yerine denizler var. Nefes alamıyorum. Kendimi daima şairin ‘biz iyileşemeyiz’ dediği yerde buluyorum. Herşeyden vazgeçip gitmek istiyorum. Yaşadığım günlerin tek bir saniyesinde dahi şu hayata mana yükleyemedim. Herşey sonunda vasata geçti.

[heybemdekiler]

2.bâb (düşüş)

Neresinden tutsan elinde kalan hamur gibi dünya, hepimiz harcımızı karıştırıyoruz fakat ya birşeyler fazla ya birşeyler eksik kalıyor hamur elimizden dökülüyor. Gören gözlerini birden kaybetmiş birisinin ‘görenlere acıyorum’ dediğini duyduğumda gerçekten aklımı yitirmediğime emin oldum. Görmeye mecbur olduğumuz herşey katran gibi kalbimizin üstüne düşmüyor mu? Sahi çiçek bahçesi zannederken birden dikenler büyüttüğümü ne zaman farkettim yoksa çiçekler için dikenlere su veren benim değilde başkasının ellerimiydi? Tüm herşeyi en ince ayrıntısıyla düşündüğümde elimde yama yapmam gereken yaralardan başka hiç birşey kalmıyor. Yorgunum çok yorgun. Bugün bayramın birinci günü, her bayram içime çöken bu hüzünle nereye gideceğimi bilmez halimle kalakalıyorum.

[heybemdekiler]

1.bâb (küllük)

Buraya tekrardan döneceğimi hiç tasavvur etmemiştim. İki gün sonra doğum günüm koskoca bir kadın oldum artık.Geçirdiğim son bir kaç yıl bana öyle şeyler öğrettiki hiç birşey bilmediğime,hiç birşeyi tam anlamıyla bilemeyeceğime karae verdim. Geçen bu koca koca zamanlarda oturup tek kelime yazmadım,uzun sohbetlerden kaçındım,yeni keşifler istemedim. Ruhumun ve bedenimin her güne yorgun uyandığı uzun bir zamandan bahsediyorum. Heybeme kattıklarım katrana benziyor. İnsanı insan yapan incelikler değil aksine bencilliğiymiş modern zamanda bunun aksi makul olmuyor. Hayat bir şekilde geçecek evet hengamedeyiz evet helak oluyor bedenlerimizden önce ruhlarımız evet peki yerimizden kalkıp ne yapıyoruz kendimiz olmak için hangi adımı atıyoruz nefret ettiğimiz iş yerlerinde nefret ettiğimiz günleri neden yaşıyoruz birşeyleri değiştirmek için ayağa kalmamızın vakti gelmedi mi?