humanistsblog - Tumblr blog

[humanistsblog]

Sen beni asla anlamıyorsun...

Ya sevgi nedir sahiden bilmiyorsun ya da sevmiyorsun ama kaybetmek de istemiyorsun. Çünkü yalnızlıktan ödün kopuyor, bir gün gidecek yerinin kalmamasından korkuyorsun. Sen benden vazgeçemediğinden değil, korkularına sığınak olmam için yanımda duruyorsun.

Ama körsün

ve sağır...

Ne ağzından çıkacak bir kelimeye canımın hazır olduğunu görüyorsun ne de gözlerine bakarken kalbimin çığlığını duyorsun.

Sen beni hiç anlamıyorsun.. .

Kendimce endişelendirmek istiyorum seni bazen. Aradığında açmamak için kendimi hazırlıyorum mesela. Ama ben seni aramadan sen hiç aramıyorsun...

Insan merak eder seviyorsa, düşünür ne yaptığını, özler bir gün bile görmese. Ama bunların hiçbirini sen bana hissettirmiyorsun.

Söylesem bunları sana; hep işin var, hep yoğunsun, hep yorgun... Üstelik her seferinde beni haksız çıkarıyorsun.

Gökyüzünü sığdır demiyorum avuçlarıma,

sevildiğimi azıcık hissettirsen de yeter bana.

Sen beni anlamıyorsun.. .

Lakin ben seni anlıyorum...

Her ne kadar sığınacak bir liman olsam da bazen bir ağırlığın sana, bir fazlalık. Inan bana en iyi bunu hissettirdin.

Ben seni anlıyorum ve çok görmüyorum bunu sana. Çünkü her çocuk sıkılır bir süre sonra oyuncağından. Ama ailesiz bir çocuk olmak da kolay değildir.

Ben bir oyuncaktan çok daha fazlasıydım sana.

Şimdi başını al ellerinin arasına ve avazın çıktığı kadar bağır, ağla.

Oyuncağını değil, aileni kaybettin sen.

Artık beni anlama.. .

Ezgin KILIÇ

[humanistsblog]

Sonuçta biz gönül insanıyız..

Dağı severiz, taşı severiz, yeri gelir bir kelebeği severiz..

Kime ne..!

[humanistsblog]

Bir daha yazma dedikten sonra günlerce mesaj beklemişliğim var.

[humanistsblog]

Bazı şeyler için çok dua ettim ben...

Çok savaşlar verdim kendimle, çok acılar çektim, çok geceler ağladım... Kimseye bahsedemediğim kırgınlıklarım oldu, zamanla bazı yaraları kendim sarmam gerektiğini öğrendim... Ama yine de kimseyi kırmadım. Kimseyi de kendi acımı dindirmek için acıtmadım, kullanmadım...

Çok şükür geçti.

Her gece rahat bir vicdanla uyuyorum. Ama birileri var işte onları kendi vicdanlarına havale ediyorum!

Ve onları kendi vicdanları bile affetmeyecek, biliyorum...

Ezgin Kılıç

[humanistsblog]

Sen, sevgimin yeşerdiği o yersin.