kotukarma

[kotukarma]

Daha fazla aktif olun lütfen 🙏🏻🙏🏻🙏🏻

Nasıl olduğumun hiç merak edilmediği günleri yaşamaya devam ediyorum.

Siz bilmezsiniz belki bu duyguyu, ben hiç unutamıyorum.

Birilerine bir şey anlatırken umursanmadığını hissedip susmak, bu olay beni çok üzüyor.

İçimde söylemek istediğim çok şey var sanki.

Yaşam acı veren bir yorgunluk haline gelince, ölüm sonsuz uykunun sakinliğine götürmek için hazırlık yapıyor.

Dalgın bir mezar yeri gibi, yanlış ölümlere karışıyorum.

Sıkıntılarım var takıntılı ve biraz da kafadan gidiğim bu aralar.

Evsiz bir insandan ziyade, insansız bir ev gibiyim.

Silik silik hatıralar, delik deşik bilinç altım.

Hayatı boyunca sevgi açlığı çekmiş, sevgiye hasret.

Varoluşumun temel talebiydi sevgi. Ama hiç sevgi görmemiş ve zaman içinde katılaşmış gibiyim.

Uyuyamayacak kadar yorgunum.

Ait olduğum yeri bulamadım.

Ben hasta bir adamım. Hayır, bedenim değil, ruhum hasta, beynim hasta.

Bütün değerlerimi kaybettim sanki.

Hiçbir şeyi umursamıyorum.

Elinde ne krokisi ne de pusulası olan, yabancı bir denizde akıntıya kapılmış denizci gibiyim.

Buralara nereden geldiğimi bilmiyorum ama, gidecek daha çok yolumun olduğunuda biliyorum ve gerekirse dizlerimin üstünde sürünerek de olsa oraya gideceğim, ölümün arka bahçesine..

Kendi başının çaresine bakan bir adamın gözleri yumuşak ve kibar olamaz.

Bu gece sabah olursa, bundan sonra her şey olur dedim. Bu gece sabah oldu, ben bir daha eskisi gibi olabilirmiyim bilmiyorum...

[kotukarma]

İki ömrüm olsun isterdim; biri yaşamak, diğeri yazmak için.

Çok sayıda insanla tanıştım, ama henüz bir arkadaş edinmiş değilim.

Genel olarak en üzüldüğüm şey nedir biliyormusun? Gençlerin en güzel vakitlerini aptalca dertlerle geçirmekten yaşamaya fırsat bulamamalarıdır.

Kendime hep şunu söylüyorum: Sen bir ahmaksın!

Her zaman dünyada bulamayacağın şeyleri arıyorsun!

Sen bir budalasın! Bu dünyada aramakla bulunamayacak birini arıyosun!

İtiraf edemez kendine ama yokluğa bir şekilde alışır insan.

Acıtan bir yalnızlık, kendini içinde mutlu olduğunu sandığın o anlamaz kalabalıklardan daha iyidir, iyileştiricidir.

Çünkü yalnızlık hem hikayelerin bittiği hem de yenilerinin başladığı ilk yerdir.

Biraz önce söylediklerimi unut.!

Yalnızlık insanı delirtir.! Düşündürür..

Çok düşünmekte bir hastalıktır..

Bir şeylerden vazgeçmeden malesef değişemezsin, buna kendinde dahilsin.

Yüreğimde zorluklarla yeşerttiğim o bahçede ruhumu dinlendirirken, yeni yollara çıkamamanın hüznünü kursağımda büyütüyorum, damarlarımda.

Lütuf miktarınca varlığına ihtiyacım yok kimsenin.

Ben deliliğimle daha iyiyim.

Her şey biraz fazla geliyor artık sadece.

Çok fazla ses var, çok!

İyi niyetli yaklaşımlarım, verdiğim değer, kurduğum empati, hoşgörülü anlarım ve dahası...

Ruhuma sığandan fazlasını vermeye kalktığım için yoruldum.

Bazen kendimi dizlerime yatırıp saçlarımı okşayasım geliyor.

[kotukarma]

Sabaha çıkmıyor herkesin gecesi.

Yanlış bir kapıyım ben

Önünde yanlış bir çocuğun durduğu.

Merhamet ettiğim bâzı şeylerin, önüme duvar olacağını asla kestiremezdim..

Öcü adama dönüşürken ki ilk basamak buydu..

Bazen kendi yazdığı cümlelerin altında ezilir insan.

Az önce merhamet adına kurduğum cümle gibi..

Zaten dünya, insan olmayan insanlarla dolu değil mi?

Huzur istiyorum,ölünce veya Silivri'ye hapsolunca değil..

𝙃𝙚𝙧𝙠𝙚𝙨 𝙠𝙚𝙣𝙙𝙞 𝙖𝙮ı𝙗ı𝙣ı𝙣 𝙝𝙖𝙢𝙖𝙡ı𝙙ı𝙧.

𝙆𝙪𝙨𝙪𝙧 𝙖𝙧𝙖𝙮𝙖𝙣 𝙝𝙚𝙮𝙗𝙚𝙨𝙞𝙣𝙚 𝙗𝙖𝙠𝙨ı𝙣.

Benim felsefem özgürlüğe inanmaktır, silahım gülmektir, lisanım ise kalbimin sesidir..

Sanki ben konuşunca dünya rahatsız oluyormuş gibi hissediyorum.. :)

Anlaşılmayan inceliklerim yüzünden, kabalaşmaya mecbur kalmaktan, nefret etmişimdir her zaman.

Bu millet neden birbirini sevmeyi beceremedi?

Üç gün akıllıysam, beş gün deliyim.

Depresyon ve mutluluk arası atılan voltalar, beni ben yapan şey travma ve kırılmalar.

[kotukarma]

Ölümün puslu vadisinden yeni yıla.

Henüz kurtulamamışken enkazlardan.

Henüz yıkayamamışken kirli ellerimi, yüzümü.

Yeni enkazlar yeni yangınlar...

Ruhum sığmıyor titreyerek sarıldığım yorganlara.

Kafamdaki sesler eşlik ediyor, diş tıkırtılarıma.

İnan bana zerre tahammül edemiyorum bu hayata.

Hangi asgari rakam ısıtabilirki beni.

Dünya son demlerini yaşıyor, zaman gittikçe daraldı yılların aydan farkı yok.

Hangi ayın mevsimini yaşadığımı kestiremiyorum.

Herşey çok hızlı yaşanıyor.

Dünyada olup bitenleri çözmeye çalışırken yıllardır ihmal ettiğimi fark ettim kendimi.

Zayıflamışım, göz altlarım kararmış. Kullandığım ilaç sayıları artmış.

Odaklanma sorunu yaşıyorum sanırım.

Çevremde hatrı sayılı ahbap kalmamış.

İnsan sevilmek, anlaşılmak ister sanırım.

Güzel bir duygudur eminim.

Yorgunum....

Vücudumdaki ağrıların ve krampların çok fazla uyumaktan olduğunu öğrendim.

Uyumak, duş almak, yemek yemek para kazanmak...

Bir insanın varlığının karşılığı bir reklam arası kadar olmamalı.

Hakikate ulaşmak lazım..

Yolundayım az kaldı...

[kotukarma]

Bu ilaçları içtiğimde zihnimde meydana gelen acıyı bir tek İstanbul biliyor!

Bir ses bekliyor gibiydim karanlığın ortasında!

Evde yankılanan tek ses, kedimin boş mama kabına bakıp miyavlamasıydı.

Bulanık bir gölgeydi gövdeyi hor gören gözüpek bedenim!

Çirkin biri değilim aslında; yakışıklı bir prenstim bir zamanlar, malesef beni kurbağa haline getiren evcil acılarım var...

Gözyaşı denen şey yalan; gözyaşı dediğiniz, imzasız bir intihar mektubu her gece posta kutuma bırakılan!

Kırk cümle kuruyorsun, ağzını açmadan vazgeçiyorsun. İncinme değil bu aslında, insana olan inancını yitirme diyorum ben buna.!

Bir omuz ve bir bardak çay istiyorum.

Benim içimde, daima var olacağını zannettiğim birçok şey yok oldu."

Geceleri uyuyamıyorum içim gıcırdıyor.

Tüm akıl hastaneleri zihnimde meydana gelen depremlerle yerle bir olmalı!

Anlatıyorum ki tüm bunları, sizinde dünyanız kalmasın artık, bizim dünyamız olsun!

Değişsin yüreğinize giden yoldaki tüm levhalar, üstlerine adım yazılsın!

[kotukarma]

Yeni yazılar bekliyoruz sabırla

Bugün yine evden çıkasım, insanların yüzüne bakasım yoktu.

Son 42 saattir evdeyim. Açlığım ilaç saatimin geldiğini hatırlatıyor.

Merak edenim ise yok.

Bir şeylere ihtiyacı var ruhumun sanki.

Acaba insan bu dünyaya sadece üremek, öldürmek yada kariyer planlaması için mi gelir.

Kimsenin düşüncelerini söylemeye cesaret edemediği bir devir gelmiş.

Biri öğretebilirmi bana, nasıl unutulur düşünmek. ?

Bizler doğum ile ölüm arasındaki o ince çizgide ölmeyi hatırlamayan insanlarız.

Ölüp gidicem bir gün.

İçimde söylemek istediğim ne varsa hepsi burda. Bu sizlere mirasım...

Çünkü tabutlar ses geçirmez...

Beni hatırladığınızı hiçbir zaman bilemeyeceğim.

Hiçbir zaman da içimden geçeni anlatamayacağım beni tanıyanlara.

Çünkü onlar prize bağlı, yaşayan bir ölü.!

Solmuş bükük bakan çiçek olmuş

aklım bensiz.

İyi bir limandır mağaram..

[kotukarma]

Sevgili kız çocuğu/Sevgili kadın, tek umudunun ve hayalinin yaşamak olmaması dileğiyle.

Zamanım az, önüm bi dolu acı ayaz, bağırırım avaz avaz.

Ben bu dünyanın çürümüş meyvesiyim.

Ruhum o kadar >NARİN< ki kırılmış bir kısmıma, yarabandı yapıştırırken ellerimi kesiyorum.

Kafamın içindeki çıkmaz sokaklara sıkışmış can veriyorum, her senaryoda farklı KADIN ölümleri.

Kimilerin sesi, kimilerin gözleri kimilerin de acı sözleri unutulmuyor...

>SILA< bakışlılar, ölü doğar.

Çiçek gibisin, çöllerden doğmuş kumlar sana sahip çıkamaz.

Bazı insanlara suratımı ekşitmeden bakmam imkansız.

Üzgünüm, kötüsünüz. Saklayamıyorum.

Alt tarafı bir çiçek koklayıp, bir hayvan sahiplenip, bir kaç insan tanıyıp, sevip gidecektik bu dünyadan.

Nasıl kötü bir zamana denk geldi ömrüm.

Vicdansızların, sapıkların, katillerin, nefretin, cehaletin ortasına düştük.

Son yıllarda dini motiflerden güç bulanlar oldu.

Yozlaşan toplum ve geç gelen hatta hiç gelmeyen adalet olunca da 2-11-13 yaşındaki çocuklara bile dokunulmaya başlandı!

Sapık damgası yemeyi göze alanlar bile şaşırdı çünkü sapık diye haykıran ne kadar azdı!

Kadınlara dokunmada dünya sıralamasında üst yerlere geldik…

2024 itibariyle rakamlar oldukça “umut verici!“ %40’ını sürekli dövdük,

%45'ine duygusal şiddet uyguladık,

%15’ine zorla sahip olduk. (ve olmaya devam ediyoruz.) Tüm bunlara maruz kalan her 3 kadından biri ya intihara kalkıştı yada öldürüldü..

Burası bizim değil, bizi öldürmek isteyenlerin ülkesi!

Dünya yaşanılır bir yer olmaktan çıkmıştır...

Ben aykırıyım...

Her gün önüme süslenerek çıkan sistemin düşmanıyım.

Bir çocuk ölünce anne oluyorum, bir anne ölünce yetim.

Siz daha çok büyümek isterken.

Ben iyice küçülüyorum.

Yaşımdaki rakamlar değişiyor, birde saç rengim.

Şimdi gidip >İKBAL<'in mezarında ağlayacağım.

Siz büyük olmanın keyfini çıkarın.

Ben hep >AYŞENUR<'ların yanında çocuk kalacağım...

Ben aykırıyım!!

Ama her şeyden önce insanım, ve vicdanımı henüz bir darağacına asamayanlardanım...

Ben acıdan şiirler yazıyorum.

Kandan duvarlar örüyorum beynime.

Sırf duymamak için o kibrinizi, kalbimde çocuklar büyütüyorum, evimde kediler.

Ben sizin sevmediğiniz her şeyi seviyorum.

[kotukarma]

Herkesin uyuduğu saatlerdeyim.

Artık bir dejavu hali bu.

Üzerimde bir yüzyıl yorgunluğu..

Parmak uçlarım bir çağ kapayıp bir çağ açıyor yüzümde.

Gözümde tüten ne şehirler, ne insanlar, ne

de kırlar ve ormanlar...

Açık denizleri, etrafında duvar olmayan,

uçsuz bucaksız yerleri arıyorum.

Bir an kayboldum gibi! Yaşadım kıyameti!

Önümde karanlıktan duvarlar.

Sırtımda insan yüklü bir gök var.

Yaşamayı sürdürüyordum ama bu sadece yaşam fonksiyonlarımı sürdürmekten ibaretti.

Bir uçurumun başına gelmiştim ve önümde yok oluştan başka bir şey olmadığını çok iyi görüyordum.

Herkes nasıl oluyor da yaşamayı sürdürüyor ve yaşamın akla uygunluğundan bir an olsun şüphe etmiyor, bunu anlayamıyorum.

[kotukarma]

Tren vagonlarının gûrültüsünden kaybettim seni... içi şişirilmiş pembe düşlerin aĝırlıĝında eziliyor ruhum...

Yalnızlıĝın yoluma yoldaş olsa Öcü Adam...

"Yalnız yalnızın halinden anlar yalnız"

[kotukarma]

"Seni istiyorum" bilmeden, tanımadan... bir karmanın içindekini... seni... bencilliĝini... kimsesizliĝini... kaybettiĝin, aradıĝın ne varsa kişiliĝini, fikirlerini, en çok kalbini istiyorum...

⏳️

[kotukarma]

On sandalye solumda ben ise boş bir balkondayım. Önümde bir masa ve iki bardak çay, ikisi de şekersiz. Bir bardak hiç yenilenmiyor çünkü gelmiyorsun. Sahiden neredesin? Hangi mezarlığın kıyısında hangi harabenin balkonundasın?

Bilmiyorum....

[kotukarma]

Benim adımlarımı yavaşlatan düşünceler sana hiç uğramadı biliyorum.

Uğultusu kafasında olana, sessiz oda yok..

Ölmek ile delirmek arası bir yerdeyim..

Artık ruhumu uyutacak bir masal kalmadı..

Ağırlık merkezim çökerdi içime doğru. Kafam dünya ile yarışta.

Gözlerimden tebdili kıyafet dolaşan bir kıyamet olup süzülen şu mısralar, hangi kavmin günahıdır?

Yüzüm şimdi tenimde 16. derece yanık, maskelerle dolaşıyorum insanların arasında.

Yüzüm şimdi cebimdeki 15 liralık ucuz bir tütün paketi, sigarayla yavaş yavaş ölüyorum.

Sanırım paranoyak oldum ben.

Gördüğüm her taşın içinde bir kalp,

her kafanın içinde bir beyin var sanıyorum..

Yalnızım...

Islak bir kibritin kifayetsiz kibridir gözbebeklerimi esir alan yalnızlık...

Kafamın içi, yoğun bakım ünitesi gibi.

Gücümün yettiği tek şey, şu an kendi cinayetim..

Bir ölüye göre, fazla nefes alıyorum..

Psikolojik bozukluğun var mı? Ben de kalmamış da..

[kotukarma]

Yalnızlık beni tüm hayatım boyunca izledi.

Kalabalıklarda, arabalarda, kaldırımlarda, dükkanlarda, her yerde. Kaçış yok.

Ben Yaradan'ın yalnız adamıyım.

Belki de sahiden bir hayaletim.

Dünden kalma, bugün artık kimsenin görmek istemediği bir hayalet.

Harpten kalma, sulh için üstünkörü tamir görmüş bir hayalet.

Bir silgi gibi tükendim..

Beni şimdiki zamana bağlayan bağlar gittikçe geriliyor..

Bir gölgenin rüyası gibiyim.

Kimsenin suçu yok, beni güçlü kıldılar!

Ben psikolojik piramidin tepesiyim....

[kotukarma]

On bir sandalye ve iki intihar büyütmüş balkon pür dikkat beni dinliyor.

Aklımın dur dediği yerlerde duramadım.

Bedenin ve aklın esir olduğu dünyada sen özgürlük istersin.

Nice çırpınırsın da kavuştuğun yer esir pazarıdır.

İnsan kendisine sığamadığı zaman bir kelimeye, bir söze, bir şarkıya sığmaya çalışır..

Dilek tutuyorum şarkılara, sıradaki benim şansıma diyorum.

Haberler başlıyor birden, benden hazin biçimde bahseden.

Kendini kendine gömebilmesi için delirmesi, delirmesi için de herkesten akıllı olması gerekir bir insanın.

Telaş etme kalıcı değiliz.

Biriktirdiğim tren seslerini harcadım. Otobüsler dar geliyor, uçaklar kanatsız. Limitsiz kere limitsizim.

Bir adresim var gelmeyecek mektuplar için. Güvercin yemleriyle beslenen kargalar gölgeme eşlik ediyor.

Düğün kurşunuyla vurulan bir delikanlı gibiyim.

Benliğimde dinsel bir güç, bir tür dua, hatta bir çığlık hissediyorum.

Bana karşı tepki yukarıdan, zihnimden geliyor.

Ben bir balondum, ağaçlara takıldım, şimdi bekliyorum ki biri kessin ipimi ya da rüzgar ters yönden essin kırsın dalları.

Anlaşılmayan ruhlara deli demek âdetmiş.

[kotukarma]

Bir deliyim belki ben,

Belki de uzun bir şiirde benliğini yitirmiş bir imge! Bir çıkmaz sokak kâbusuydu belki, belki de çocukça bir çılgınlık!

Çocukluk bir yönden de bıcırık bir yüz ve tatlı bir sesle örtülmeye çalışılan bipolar bozukluktur!

Hiç büyümedi çocukluğum benim, Ve tek arkadaşı hâlâ benim.

Başı yorganın içinde kalmış çocuklar, Yaraları iyileşmemiş insanlar olurlar.

Belki de bir hafıza kaybıdır iyileştirecek olan beni.

Kimse ağlanacak haline gülmez, başkalarının ağlanacak halleri haricinde.

Nasıl becerdik bilmiyorum ama toplumsal olarak kelimenin tam anlamıyla paranoid şizofreni halindeyiz.

Kimsenin bir başkasının düşüncesine ihtiyacı da tahammülü de yok.

Cehaletin gözü kör olsun: Beğenmediği her fikrin “başı vurula.”

Dilce susup bedence konuşulan bir çağda biliyorum kolay anlaşılmayacak.

Zamanımızın laneti bu; Deliler gösteriyor körlere yolu...

[kotukarma]

Kurt kuzuyu yerken tarafsız kalmak; kurdu tutmaktır...

“Bu aralar bütün sinirlerim ayakta.”

Ey insan! Sen, kendini, kendine mâlik sayma; çünkü sen kendini idare edemezsin.

Kardeşiz demek yetmez. Hâbil misin yoksa Kâbil mi?! Onu netleştirmek lazım..!

Dinsiz felsefe, hakikatsiz bir safsatadır ve kâinata bir tahkirdir.

Ìsraìl kendi uydurduğu din adı altında, gözünü vâât edilmiş topraklara dikmiştir. Savaş çok yakında kapımızda.

Gözünü kapayan, yalnız kendine gündüzü gece yapar.

Her şeyi maddede arayanların akılları gözlerindedir.

Göz ise maneviyatta kördür

Bir köy muhtarsız olmaz. Bir iğne ustasız olmaz, sahibsiz olamaz. Bir harf kâtibsiz olamaz, biliyorsun. Nasıl oluyor ki, nihayet derecede muntazam şu memleket hâkimsiz olur?

“Hak gelir, bâtıl ölür...”

[kotukarma]

Ve şimdi birçok sayfasını atlayarak bitirdiğim kitabın başından başlayabilirim.

İnsanların benden beklentilerini yansıtan bir aynalar toplamından ibaretim.

Gibi’ydim! İnsan gibiydim. Gölge gibiydim. Uzak ihtimallerin uzak çocuğu gibiydim.

Durumlar enteresan! Ruh sağlığımı düzeltecek bir marangoz arıyorum!

Herkes farklılığımın altını çiziyor.

Hekimler 'ruh kanseri' diyor, bunun ne demek olduğunu biliyorum. Korkmayın bulaşmam.

Zaman zaman aklıma takılıyor; ben olmasam sağlıklı olduğunuzu nerden anlayacaktınız?

Benim de içimde büyük bahçeler var. Bazen dünyadan kaçmak için orada nasıl sonsuz koşuyorum.

Normal olacak kadar anormal değilim.

Senelerce, kayanın içinden altın ayıklar gibi İmge ayıkladım, henüz hiç bir onkolog tedavi etmeye yanaşmıyor kanserleşmiş düş hücrelerimi. Beyinlerimizin ortaçağa takılmış olmasından korkuyorum, deliler farklılık gösteriyor, hangi deliye saygı duyacağımızı unuttuk, kendimi bildim bileli gayya kuyusundayım..

"Bu dünyada ne öğrendin"? Cevabım hazır: Birlikte olduğum insanlardan yalnızlığı öğrendim.