leesdossier-roos

[leesdossier-roos]

Vileine Phileine

Phileine zegt sorry is een roman geschreven door Ronald Giphart (1965) in 1996. Phileine is een redelijk arrogant meisje die veel mensen belachelijk maakt of pest, hierdoor is ze niet bij veel mensen geliefd. Zo komt ze op een gegeven moment tot een daad die niemand van haar had verwacht, ook zijzelf niet: ze zegt sorry. Het karakter van Phileine intrigeerde mij tijdens het lezen van dit boek.

 Phileine maakt onaardige opmerkingen naar anderen zonder zich daarvoor te schamen, maakt mensen belachelijk en spreekt mensen in haar gedachte aan met namen als ‘brilmontuur’ of ‘onderkin’. Ze is niet al te aardig, maar heeft wel erg veel humor. Ik herkende mezelf af en toe wel in Phileine door de manier waarop ze over anderen denkt of door uitspraken van haar. Dat beviel mij, omdat ik het altijd leuk vind om een boek te lezen waarin ik me kan inleven in de hoofdpersoon. Iedereen zal zich waarschijnlijk een beetje kunnen herkennen in Phileine: iedereen maakt zich immers wel eens boos over een automobilist, die onbehoorlijk rijdt.

Op de momenten dat de meeste mensen zich echter in zouden houden, gooit Phileine er toch uit wat zei wil zeggen. Hierbij is het bizar om te lezen wat voor opmerkingen ze af en toe geeft. Zo bizar dat het grappig wordt.

 Kortom, Phileine zegt sorry is een leuke roman om te lezen, omdat je je goed zal kunnen inleven in de hoofdpersoon. Hierbij is ook humor gebruikt waardoor je vaak in een deuk zal liggen. Misschien zal het je zelfs aansporen om soms ook een beetje vilein te zijn.

[leesdossier-roos]

Ik hoop dat dit...

De roman De Asielzoeker van Arnon Grunberg is een tragedie waarin het leven van de ex-schrijver Beck gevolgd wordt. Door zijn te grote drang naar het verdrijven van illusies maakt hij steeds foute beslissingen tot hij uitkomt op een cruciaal moment. Als hij ook hier wéér de fout ingaat, besluit hij zijn leven om te keren.

Een opvallend aspect uit de tragedie vind ik dat deze niet op chronologische volgorde is geschreven.  Het verhaal speelt zich af in de gedachte van Beck op het moment dat het omkeerpunt in zijn leven al heeft plaatsgevonden. Vanaf de tijd waarin Beck dan leeft, loopt het verhaal verder waarbij er steeds meer slechte gebeurtennissen in Becks leven voorkomen: zijn vrouw wordt ziek, trouwt met een andere man en overlijdt uiteindelijk. Hierbij wordt hij telkens herinnerd aan zijn vroegere leven. Het leven dat hij in Eilat leidde. In flashbacks worden deze delen tussen zijn “echte” leven door beschreven. Hierin werd voor mij heel duidelijk hoe Beck de man geworden is die hij nu is.

De flashbacks komen meestal op een logisch moment, wanneer Beck bijvoorbeeld iets aan het doen is waarbij gedachten makkelijk afdwalen, zoals wandelen door de stad, liggen in bed of kijken naar buiten, terwijl je voor het raam zit. Er zijn echter momenten waarop de flashbacks voor mijn gevoel zeer onverwachts kwamen en ook weer zeer onverwacht stopte. Dit onverwachte opkomen van flashbacks laat goed zien wat Beck doet denken aan zijn oude leven. Bovendien zorgt de onverwachte stop er vervolgens voor dat je graag door wil lezen naar de volgende flashback.

Kort verhaal kort, een speciale draai die Arnon Grunberg aan de roman De Asielzoeker heeft toegevoegd, zijn de flashbacks. Deze maakten het boek voor mij aangrijpend. Bovendien zorgden deze door hun specifieke plaats in het verhaal ervoor dat het duidelijker werd hoe die dingen voor Beck geweest zijn om mee te maken. 

...uw aandacht trok.

[leesdossier-roos]

[leesdossier-roos]

Een tragische loser

In de beroemde tragedie Gijsbrecht van Aemstel, geschreven door Joost van den Vondel wordt Amsterdam belegerd. Maar op kerstavond zijn de belegeraars opeens verdwenen en hebben een schip vol kostbaarheden achtergelaten. De heer van Amsterdam, Gijsbrecht van Aemstel, leidt het schip Amsterdam binnen. In het schip zitten echter vele soldaten die, eenmaal binnengekomen, Amsterdam bestormen. Gijsbrecht verdedigt zijn stad, maar als de engel Rafaël hem waarschuwt dat hij moet vluchten omdat er later een nieuw Amsterdam gesticht zal worden, doet hij dit.

Gijsbrecht is een echte tragische held. Vooral in de klassieke oudheid waren verhalen met een tragische held die ten onder gaat heel populair. In de renaissance werd deze trend opnieuw beleefd. Ook nu worden er nog steeds boeken geschreven over tragische helden. Maar komt de ondergang van de tragische held uit de moderne roman De Asielzoeker van Arnon Grunberg overeen met de tragische helden uit de klassieke oudheid of de renaissance?

 In het boek De Asielzoeker zijn bij de hoofdpersoon, Beck, een paar kenmerken van de tragische helden uit verhalen uit de klassieke oudheid en renaissance te herkennen. Eén van de hoofdkenmerken van een klassieke tragische held is de “karakterfout”. Deze karakterfout leidt ertoe dat de tragische held steeds kleine fouten maakt in zijn leven. Deze “foutjes” stapelen zich steeds meer op en leiden vervolgens tot een catastrofe, het tweede hoofdkenmerk van een klassieke tragische held. Na de catastrofe beseft de tragische held dat alles zijn eigen fout is en vindt er tenslotte een omkeerpunt in zijn leven plaats (het derde hoofdkenmerk).

De typische “karakterfout” is bij Beck al vrij snel zichtbaar: dit is dat hij illusieloos wil leven. Geluk, vreugde en pijn vindt hij allemaal illusies en deze wil hij verbannen uit zijn leven.

Een groot deel van het boek speelt zich af in de periode dat Beck met zijn vrouw in Eilat woont. Zijn vrouw werkt veel en hij besteedt zijn tijd overdag met rondlopen door de stad. Hierbij probeert hij illusies van andere mensen op te sporen en te ontmaskeren. Hij vindt zichzelf de ‘ontmaskeraar van illusies’. Ook doet hij dit bij zijn vrienden. Hij schrijft brieven naar hen waarin hij onaardige dingen schrijft en schrijft nare boeken, zoals De Kinderen van Yab Yum. In dat boek wordt er een zeer bloederige aanslag gepleegd op een bordeel in Amsterdam. Bovendien vindt hij dat zijn vrouw te veel illusies heeft en maakt daardoor veel ruzie met haar. Dit zijn de kleine fouten die hij maakt door zijn karakterzwakte. Deze leiden vervolgens tot een onjuiste beslissing: hij wil zijn vrouw verlaten.

Voordat Beck weggaat wil hij eerst nog langs het bordeel waar hij bijna dagelijks komt. Voor de laatste keer gaat hij met Sosha, de prostituee die hij meestal kiest, een kamer in. Daar krijgen ze echter een discussie die uitloopt tot een ruzie. Tijdens deze ruzie heeft Arnon Grunberg heel mooi beschreven hoe Beck steeds bozer en bozer wordt tot hij zichzelf verliest: de catastrofe. Beck wordt zó boos dat hij het dichtstbijzijnde gereedschap pakt een de prostituee daarmee een oog uitsteekt.

Wat opvallend is aan de catastrofe in De Asielzoeker is dat niemand Beck waarschuwde voor deze fout. Dit is in tegenstelling tot de tragische helden uit de klassieke oudheid en renaissance die wél voor hun ondergang gewaarschuwd werden. De catastrofe die de aanleiding was voor de ondergang van Beck gebeurde juist heel onverwachts en onbewust. ‘Het was een gebeurtenis waarin ik mijzelf voor een paar seconde verloor,’ dacht Beck.

Een kort moment voelde Beck euforie. Maar eenmaal op het politiebureau beland realiseert hij zich dat zijn leven een mislukking is. Op dit moment voelt Beck dat hij zelf degene is geweest die het tot deze grote fout heeft laten komen. Hij vergelijkt zichzelf met smeltwater: zijn hele leven was hij al gedoemd naar beneden te stromen en nadat hij Sosha mishandeld had, is dit inderdaad gebeurd.

Het omkeerpunt dat in de klassieke tragedies altijd voorkomt na de catastrofe was ook te herkennen in De Asielzoeker. Beck vindt namelijk dat hij niet meer voor zijn eigen geluk kan leven, maar alleen nog maar voor dat van zijn vrouw. Bovendien stopt Beck met het schrijven van zijn bloederige verhalen, omdat hij de donkere tijd in Eilat achter zich wil laten. Een aspect dat ook nog bij het omkeerpunt in Becks leven betrokken kan worden, is zijn verhuizing naar Göttingen.

Kort na het overlijden van Becks vrouw wordt er een aanslag gepleegd op het bordeel Yab Yum in Amsterdam. Beck wordt al snel door veel journalisten en tv-programma’s gevraagd langs te komen. Als hij een afspraak maakt met één van de journalisten blijkt dat hij indirect beschuldigd wordt voor de aanslag, omdat dit op bijna precies dezelfde wijze gedaan is als in zijn boek over Yab Yum. Ook wordt zijn incident in het bordeel in Eilat, waar hij een hoer een oog uit stak, erbij betrokken. Beck wil zo beleefd mogelijk blijven en weet zich er daardoor niet goed uit te werken. Al snel beschuldigt iedereen hem van de aanslag. Deze gebeurtenis zorgt dat Beck nog meer ten onder gaat. Uiteindelijk eindigt hij alleen thuis, zonder vrouw en vrienden, terwijl hij door een hoop mensen gehaat wordt.

Na het lezen van dit boek was er wel degelijk catharsis bij mij. Dat maakte het beeld van een tragische held uit de klassieke oudheid en de renaissance compleet. De reden voor mijn catharsis was ten eerste dat ik medelijden had met Beck. Aan het einde van het boek blijft hij namelijk alleen en gehaat achter. De haat die de mensen voor hem voelen is in mijn ogen ook nog eens misplaatst, omdat hij niemand had aangespoord een aanslag te plegen. Het feit dat de haat onterecht was, wekte mijn medelijden op.

Ten tweede had ik tijdens het lezen van het boek zelf al angst. Beck was in zijn gedachten een mislukkeling en probeerde met zo min mogelijk gelukkig te zijn. Dit zorgde er echter voor dat hij niets leuks meer deed met zijn leven en juist bijna nooit gelukkig was. Dit maakte mij angstig omdat ik zelf nooit zo zou willen eindigen. Ook vind ik dat hij geen warme relatie met zijn vrouw heeft en na het lezen van dit boek vind ik het extra belangrijk om leuke dingen te blijven doen met de mensen waar je van houdt.

Ondanks mijn medelijden voor Beck wekte hij geen sympathie op. Daardoor is hij niet zozeer een tragische held, als wel een tragische loser.

 Kortom, de ondergang van de tragische held uit De Asielzoekers komt daadwerkelijk overeen met de ondergang van de tragische helden uit de klassieke oudheid en de renaissance. Dit is duidelijk te zien doordat de held een karakterfout heeft, kleine fouten blijft maken die leiden tot een catastrofe, ten onder gaat, zich realiseert dat hij fout heeft gehandeld en daarom zijn manier van leven verandert. Een verschil is dat Beck niet gewaarschuwd werd voor zijn ondergang. Daarnaast is het einde van de tragische held anders: in de klassieke tragedies eindigt de tragische held meestal dood, maar Beck eindigt alleen en gehaat, hoewel dit ook als “dood” opgevat kan worden.

[leesdossier-roos]

Recensie: Gimmick!

‘Weet jij of dat een goeie combinatie is, tranquilizers en cocaïne? En ecstacy? Plus whisky?’ Drugsgebruik, seks en geld staan centraal in de roman Gimmick! geschreven door Joost Zwagerman. In de roman wordt vanuit de ogen van de jonge kunstenaar Walter van Raamsdonk meegekeken in het wereldje van opkomende kunstenaars in Amsterdam.

Naast alle aandacht voor drugs, seks en geld is er een ander onderwerp dat steeds weer terugkeert in de roman. Dit is Walters liefde voor zijn ex-vriendin Sammie. Sinds hij haar kwijt is, gaat hij maar niet verder met schilderen. De drugs, seks en geld zijn, net als soms in het echte leven, een soort dekmantel voor het werkelijke thema van de roman: liefdesverdriet.

Een aspect wat mij vooral opviel was de manier waarop Joost Zwagerman de roman heeft geschreven en dan vooral de zinsbouw. Het verhaal wordt verteld vanuit de ik-persoon, er wordt dus voornamelijk beschreven wat de ik-persoon denkt. Joost Zwagerman heeft deze gedachten heel letterlijk opgeschreven en niet altijd in netjes geformuleerde zinnen. Een gevolg hiervan is dat er hele lange of juist superkorte zinnen en veel herhalingen in het boek staan: ‘Het is niet Stoop die dat doet, Stoop heeft me alweer losgelaten, Stoop zou zo iets nooit doen, maar evenzogoed komt die zak van een Stoop me niet te hulp want nog steeds word ik door een of andere idioot van achter aangevallen (...) allerlei stemmen, stemmen en geruis, en boven alles uit klinkt een vrouwenstem, ik bedoel, explosies achter m’n ogen en tegelijk, boven al dat idiote lawaai uit, die vrouwenstem, wat zegt ze? ze zegt, ze zegt, ze zegt–’. De manier waarop de zinnen geschreven zijn, zorgt ervoor dat je het idee hebt echt in het hoofd van de ik-persoon mee te kijken. Een voorbeeld hiervan is te vinden aan het einde van het boek, wanneer de hoofdpersoon veel te veel verschillende drugs genomen heeft. Hij kan niet meer goed nadenken en Joost Zwagerman heeft de zinnen zo geformuleerd dat je je bij het lezen precies in kan beelden hoe de hoofdpersoon zich voelt, hoe chaotisch alles op dat moment voor hem is.

 Kortom, de zinsbouw van Joost Zwagerman is perfect voor deze roman en maakt meteen duidelijk hoe de ik-persoon zich voelt op dat moment. Bij het lezen van het boek lijkt de hoofdgedachte over drugs, seks en geld te gaan maar als je hier langer over nadenkt zit er diepere betekenis in de roman. Het gaat als zo vaak in de literatuur over heftige emoties die gedempt moeten worden. Met een foefje, een gimmick.

[leesdossier-roos]

Het Smelt geschreven door Lize Spit. Een boek vol met spanning

[leesdossier-roos]

[leesdossier-roos]

Balansverslag klas 3

Het afgelopen jaar heb ik een paar romans moeten lezen. Hier zaten romans tussen die ik heel interessant vond, maar ook enkele romans die ik niet leuk vond om te lezen. Wel heb ik van elke roman iets geleerd. Ik heb het dan niet over levenslessen, maar over woorden die ik nog niet kende. Het leren van nieuwe woorden vind ik vaak fijn, vooral als ik daarna hoor dat iemand anders het woord gebruikt en ik nu de betekenis ervan weet.

Ook ben ik een beetje anders gaan schrijven. Ik heb het gevoel dat ik nu meer gevoel voor Nederlandse taal, daarbij voornamelijk voor zinsvorming, heb.

Mijn manier van lezen in naar mijn mening niet veranderd. Mijn interesse voor een boek ontstaat vaak als ik de titel hoor. De roman Het Leven uit Een Dag heeft een titel die al verklapt dat de roman gaat over iemand die een leven leidt dat bestaat uit één dag. Dit is voor mij een onderwerp wat mij heel erg aanspreekt. Dit is nog steeds zo. Als ik een boek moet uitkiezen kijk ik vooral naar de titel.

De boeken die ik met plezier heb gelezen zijn Het Leven uit Een Dag van A.F.Th. van der Heijden, Phileine zegt sorry van Ronald Giphart en Het Diner van Herman Koch. Het Leven uit Een Dag heb ik met plezier gelezen, omdat ik het idee van een leven waarin je in één dag opgroeit tot volwassenen en weer doodgaat. Verder was het een korte roman, die niet te diep ingaat op detail. Dat vind ik fijn, want als ik iets lees, heb ik veel concentratie nodig en onthoud ik het heel goed. Als er lange stukken tekst voorkomen met alleen maar details verdwijnt die concentratie. Phileine zegt sorry is ook een redelijk dunne roman. Deze roman vond ik heel erg leuk om te lezen, omdat het ging over een ongelooflijk bijdehand meisje - rond de 18 volgens mij. Dit maakte het boek heel grappig en spoorde mij aan verder te lezen. Nog steeds is dit één van mijn favoriete romans die ik heb gelezen en ook een echte aanrader voor iedereen. Het Diner is een beetje een tegenstelling op mijn gevoel dat ik meer van dunne boeken zonder al te veel detail houd. Toch heb ik dit boek verslonden, in de zomervakantie zelfs!

Helaas heb ik ook romans gelezen die ik totaal niet interessant vond. De Oesters van Nam Kee van Kees van Beijnum, bijvoorbeeld. Ik heb deze roman met moeite uitgelezen. Er kwam maar geen clou van het verhaal, waardoor ik eigenlijk niet zo goed snapte wat ik aan het lezen was.

Boeken met humor of spanning vind ik het leukst om te lezen. In het dagelijks leven vind ik humor ook heel belangrijk, dus als een boek dat bevat vind ik dat heel leuk. Goede spanning in een boek vindt iedereen denk ik wel belangrijk, dat is namelijk hetgeen wat het boek voor mij leesbaar maakt. Ondanks mijn kieskeurigheid voor boeken, heb ik nog niet een bepaald onderwerp ontdekt dat ik interessant vind.

Ik heb mij niet echt boeken voorgenomen om te lezen, maar als ik nu terug kijk op wat ik allemaal heb gelezen ben ik daar erg tevreden mee. Ik heb veel bekende boeken van bekende schrijvers gelezen. Vooral omdat ik niet houd van lezen, ben ik trots op wat ik gelezen heb.

Volgend jaar hoop ik nog veel bekende en goede boeken te lezen. Ik denk dat dat goed is voor mijn algemene opvoeding en voor mijn woordenschat.

 12-05-2016

[leesdossier-roos]

Het lied der dwaze bijen

 M. NIJHOFF (1894-1953)

Een geur van hooger honing verbitterde de bloemen, een geur van hooger honing verdreef ons uit de woning.

Die geur en een zacht zoemen in het azuur bevrozen, die geur en een zacht zoemen, een steeds herhaald niet-noemen,

ried ons, ach roekeloozen, de tuinen op te geven, riep ons, ach roekeloozen naar raadselige rozen.

Ver van ons volk en leven zijn wij naar avonturen ver van ons volk en leven jubelend voortgedreven.

Niemand kan van nature zijn hartstocht onderbreken, niemand kan van nature in lijve den dood verduren.

Steeds heviger bezweken, steeds helderder doorschenen, steeds heviger bezweken naar het ontwijkend teeken,

stegen wij en verdwenen, ontvoerd, ontlijfd, ontzworven, stegen wij en verdwenen als glinsteringen henen. --

Het sneeuwt, wij zijn gestorven, wij dwarrelen naar beneden. Het sneeuwt, wij zijn gestorven, het sneeuwt tusschen de korven.

[leesdossier-roos]

Oesters eten terwijl je die niet lust? Dan moet je wel heel erg van iemand houden..

 De Oesters van Nam Kee verscheen in 2000. Het is de vierde roman van Kees van Beijnum. De hoofdrolspeler, Berry Kooijman, is de verteller van de roman. Hij verzwijgt heel lang voor zijn moeder dat hij geen eindexamen heeft gedaan. Hij raakt verzeilt in een wereld van criminaliteit, leugens en bedrog. Dan wordt hij hopeloos verliefd op Thera. Samen plannen zij Amsterdam te verlaten. Maar Thera wordt ziek en liefde voor hem verdwijnt. Met Berry gaat het steeds slechter en loopt het uiteindelijk uit de hand.

De roman zit vol met aspecten als gezondheid, obsessieve liefde en kleine criminaliteit. Nader worden de snelle wisseling van scènes, het taalgebruik en spanningsopbouw besproken.

De roman leest als een film. Elk hoofdstuk is een andere scène. Vaak sluiten die scènes niet eens op elkaar aan. Dit komt omdat er veel flashbacks en flashforwards gebruikt worden. Het ene moment zit Berry met Thera op een bankje en het andere moment is hij met zijn gedachten bij het vroegere vakantie huisje waar hij met zijn familie wel is kwam. Het verhaal is moeilijk te volgen hierdoor. Wat het verhaal luchtiger maakt, zijn de vele dialogen die er in voor komen. Dat komt doordat de auteur ook scenarioschrijver van televisie- en bioscoopfilms is. De Oesters van Nam Kee is ook verfilmd, dat is waarschijnlijk makkelijk geweest door deze manier van schrijven.

Het taalgebruik is aangepast aan de personages. De dialogen met spreektaal maken de roman erg realistisch en zorgen voor een goede mogelijkheid van inbeelding in de situaties. Er komt vooral veel grof taalgebruik voor in de roman. Het is namelijk geschreven in het taalgebruik en de manier van denken van Berry, omdat hij de verteller is. Zowel in dialogen met zijn vrienden of vriendin, als in beschrijvingen is hij grof. Niet raar, voor een jongen van 18, verzeild geraakt in een wereldje met kleine criminaliteit en criminele vrienden.

Het taalgebruik van zijn moeder is netjes, zij woont in een netter milieu.

De spanningsopbouw van de roman is matig. Berry vertelt het hele verhaal vanuit de gevangenis. Door het gebruik van flashbacks kom je er in de loop van het verhaal achter, hoe hij daar beland is. Dit zou een goede manier kunnen zijn om spanning op te bouwen, maar halverwege de roman wordt al een deel verklapt. In het vervolg wordt die gebeurtenis in enkele hoofdstukken verder in steeds meer detail vertelt. Tussendoor komen er allemaal flashbacks en flashforwards. Het enige moment waar een beetje spanning in de roman komt, zit helemaal aan het eind.

Kortom, de roman heeft een opbouw die moeilijk te volgen is en er komt veel grof taalgebruik in voor. De vele flashbacks, flashforwards en dialogen zorgen ervoor dat de roman als een soort film in elkaar zit. De spanning in het verhaal ontstaat laat doordat veel al snel verklapt wordt.

[leesdossier-roos]

Lekker uit eten?

Zoals de Volkskrant al zei: ‘Geen restaurant bezoek zal meer hetzelfde zijn na het lezen van deze vermakelijke roman.’ Hier ben ik het zeker mee eens. De manier waarop er voor de klant wordt gezorgd in chique restaurants wordt door de ik-verteller zó gedetailleerd beschreven, af en toe zelfs belachelijk gemaakt, dat jij zelf er ook op gaat letten de volgende keer dat je in een chic restaurant zit.

Het thema van Het Diner is vooral de band van twee families en wat zij voor hun kinderen over hebben. Twee broers en hun vrouwen zijn bijeen gekomen in een restaurant. Dat klinkt als een gezellige avond, maar waar ze het over moeten gaan hebben is niet zo gezellig. Hun kinderen hebben iets gedaan wat hun toekomst ernstig kan beïnvloeden. In de loop van de avond lopen er wat discussies uit de hand. Plannen gaan mis en geheimen komen uit.

Het Diner is een zeer meeslepend boek. Ik kon het maar niet neerleggen! Ik heb geschreven over drie verschillende aspecten. Ten eerste zal ik het hebben over het locatiegebruik, vervolgens over het tijdgebruik en ten slotte over de spanningsopbouw van deze roman. Deze punten vielen mij namelijk erg op tijdens het lezen.

Het Diner van Herman Koch is een groot succes geworden. Het heeft veel goede recensies, onder andere in tijdschriften en kranten. In 2009 heeft het de publieksprijs als ‘boek van het jaar’ gekregen. Ook is het vertaald in meerdere talen.

Herman Koch’ s keuze voor locatie vind ik zeer origineel. Het moest een ruimte zijn waar mensen met elkaar zouden kunnen overleggen. Hierbij heeft hij gekozen voor een restaurant. Herman Koch heeft hier op een leuke manier gebruik van gemaakt. Ten eerste slaat het natuurlijk terug op de titel: ‘Het Diner’. Maar ook de hoofdstukken hebben te maken met het feit dat ze in een restaurant zitten, die zijn namelijk ingedeeld op gerechten: aperitief, voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht, digestief en fooi. Dit geeft een leuke draai aan zijn verhaal.

Koch’ s roman bestaat voor een groot gedeelte uit langdurige flashbacks van de ik-persoon. In deze flashbacks gaat de ik-verteller vaak diep in op details. Veel details maken het voor mij vaak moeilijk om geïnteresseerd door te blijven lezen. Maar bij dit boek was dat niet het geval. Dat komt doordat er vaak wordt overgeschakeld van real-life naar flashback op momenten dat je helemaal in het verhaal zit: ‘Serge lag inmiddels helemaal uitgestrekt op de keukenvloer, in de omgeving van zijn mond en neus was het een papperige bedoening. Ik stond al klaar, met de pan in de lucht: klaar om deze nogmaals op het papperigste en bloederigste deel van zijn gezicht te laten neerdalen. Michel stond in de deuropening, hij keek niet naar zijn op de grond liggende oom maar naar mij. “Michel,” zei ik; ik probeerde te glimlachen; ik liet de pan zakken. “Michel,” zei ik nog een keer.’ Hierna begint er een nieuw hoofdstuk, waarbij het nagerecht komt. De flashback is dan afgelopen. De plotselinge afwisselingen hielden het verhaal spannend en interessant.

Aan het begin van deze roman is alles nog een raadsel. Al snel kom je erachter dat de twee kinderen van de echtparen iets uit hebben gehaald maar het is nog niet bekend hoe en wat. Gedurende het verhaal worden er steeds meer gebeurtenissen duidelijk. Af en toe stopt er net een flashback als er bijna bekend is wat er helemaal gebeurt is. Dit houdt de spanning er goed in! Tot het einde aan toe zijn er nog verassende keerpunten van het verhaal. Deze zijn zowel voor de lezer als voor de ik-persoon onverwachts.

De keuze van locatie is dus zeer origineel en de kenmerken van een restaurant zijn goed in het verhaal verwerkt. Een groot deel van de roman bestaat uit flashbacks van de ik-persoon. Deze zijn zo geplaatst dat het alsmaar spannend blijft. Ook de geheimen waar je als lezer in de loop van de roman achter komt houden het spannend. Dit maakt Het Diner van Herman Koch een boek dat je moeilijk weglegt. 

Het Diner, Herman Koch

Eerste druk: januari 2009

[leesdossier-roos]

Alle dromen zijn bedrog?

Boos loop ik naar de schuur toe, weer heb ik het level niet gehaald! Stom spel dat het ook is, het enige wat je moet doen is papiertjes met teksten verzamelen zonder gepakt te worden door die enge gedaante in een soort zwarte toga en wit masker. Die gedaante en zijn rare geluid, is het enige enge aan dit spel. Ik heb deze ochtend 4 uur zitten gamen en ben maar twee levels verder gekomen. Altijd als ik even klaar ben met gamen omdat het niet lukt, ga ik in onze schuur lassen. Op dit moment ben ik mijn nieuwe crossfiets aan het maken, er was een stang doorgebroken.

Bijna ben ik klaar, alleen nog de onderkant. Ik til mijn fiets op maar per ongeluk stoot ik een plank boven de werktafel aan. Ik zie een potje vloeistof naar beneden vallen, het valt recht voor me op tafel. De stank is niet te harden en het gas dat vrij is gekomen prikt in mijn ogen. Ik voel me slap worden en probeer overeind te blijven. Tevergeefs, de wereld kantelt en ik voel een harde klap tegen mijn hoofd.

Ik ren door een donker bos en zie vage schimmen van bomen. Ze komen me bekend voor maar ik heb geen idee waar ik ben. Waar ren ik heen?! Ik hoor het geluid van mijn voetstappen over de herfstbladeren...

Opeens sta ik met mijn neus pal voor een boom. Flarden van beelden: Ik heb iets in mijn hand maar ik weet niet wat. Ik hoor een raar geluid waar ik kippenvel van krijg. Ik draai me om en ben opeens ergens anders. Ik loop langs een fiets, hij lijkt sprekend op mijn oude crossfiets. Er zit een wit papiertje met tekst op geplakt. Ik haal het eraf. Nu hoor ik dat rare geluid weer. Als ik verder ren zie ik voor me, tussen de bomen, een zwarte gedaante met een bleek masker. Ik schrik, draai me om en ren de andere kant op. Achter me hoor ik het geluid steeds harder worden.

Met een schreeuw word ik wakker. Ik ben in onze schuur. Gelukkig maar, het geluid, de gedaante en zelfs de bomen van net, die zó echt leken, waren allemaal maar een droom. Een droom over het spel van vanochtend, omdat ik het zolang heb gespeeld.

Op weg naar huis zie ik een gedaante en ik begin te rennen, het bos in. Het is heel donker. Langs me schieten vage schimmen van bomen. Ze komen me bekend voor want ik cross hier vaak met mijn crossfiets. Ik hoor het geluid van mijn voetstappen over de herfstbladeren.

Ik ren nog even door en opeens weet ik het, dit komt me niet bekend voor omdat ik hier vaker ben geweest. Ik rende hier in mijn droom! Nu ik dit weet zie ik ook hetzelfde witte papiertje waar ik toen, en nu dus ook, naartoe rende. Aangekomen bij de boom, haal ik het papiertje eraf. Ik herinner me dat, toen ik me omdraaide, er een zwarte gedaante met een spierwit masker achter me stond. Even twijfel ik. ‘Kom op... dat was een droom en het was nog een zeer onrealistische ook!’ denk ik bij mezelf. Ik verzamel al mijn moed en draai me om.

Mijn gevoel had gelijk... op nog geen halve meter afstand staat de gedaante. Mijn hart staat even stil. Kippenvel voel ik opkomen en ik weet precies wat er gaat gebeuren. In mijn droom ging ik nu rennen, tot ik niet meer kon. En inderdaad, ik ren. Na een tijdje zie ik weer iets wits, ik loop er heen. Het is mijn oude crossfiets en er plakt een wit papiertje met tekst aan. Ik haal het eraf. Opeens hoor ik dat rare geluid en flashbacks van mijn droom schieten voorbij. Nu herinner ik me alles weer. Ik begin tegen mijn zin in verder te rennen want ik weet dat ik de verkeerde kant op ren maar ik kan niet anders en ja hoor, daar staat de gedaante tussen de bomen. In het maanlicht lijkt hij bijna licht te geven. Ik schrik. Maar ik wist wat er zou gebeuren. Met een ruk draai ik me om en ren weg, mijn lichaam reageert totaal niet meer op mijn hersenen en lijkt een eigen wil te hebben. Achter me hoor ik het geluid steeds harder worden. Maar het ergste is... ik wéét wat er gaat gebeuren.

[leesdossier-roos]

Haantje

De haan kraait, de zon komt op.

Hij rekt zich uit, de dag begint.

Haantje springt van het hek af en voelt zich top!

Hij loopt een stukje en ziet de boerenkat die spint.

  “Goeiemorgen kater, waarom spin je zo blij?”

De kat vraagt verbaasd: “Heb je het nog niet gehoord?

Er is een nieuw dier op de boerderij?”

“Ik ga meteen naar hem toe”, heeft de haan geantwoord.

  Het nieuwe dier staat in de stal met veel hooi om hem heen.

De haan loopt naar binnen en ziet hem staan.

Haantje kijkt omhoog, want hij komt maar tot zijn scheen.

  Hoe kan zo’n groot beest bestaan!?

Maar wacht is, ik heb dat dier eerder gezien.

Het is een paard met wel vier benen, hele lange bovendien.

- Roos en Wiesje

[leesdossier-roos]

Tijger

Een tijger kruipt door de jungle, zoals alleen

tijgers kunnen kruipen.

Daar ziet hij de mooiste tijger ooit, en begint zachtjes

op haar af te sluipen.

Opeens stopt hij en kijkt ‘s goed naar haar.

Even aarzelt hij en denkt: “is het niet raar dat ik zo naar haar staar?”

Iets tegen haar zeggen zou toch wel kunnen, dat is geen

probleem.

Er is toch niemand om ons heen!

‘Ik houd van die tijger, zo wollig en zacht.’

Maar helaas, ze draait zich om en loopt weg, hij heeft

te lang gewacht.

Hij voelt zich alleen, zo midden in het grote bos.

Was ze maar blijven staan, daar op het zachte groene mos...

Maar kijk, wie komt daar aan, wie klimt daar over het hout.

Het is zijn vriend de olifant, waar hij zo veel van houdt.

Ach tijgertje toch, wat heb je een pech.

Je vindt wel een meisje, ookal liep deze weg.

                                                                                                          - Roos

[leesdossier-roos]

Boekverslag Roos

Mel Wallis de Vries, Vals

Utrecht 2010 (zesde druk)

    Waarom?

Ik heb dit boek gekozen omdat ik van spannende boeken houd. Ik had ook al een ander boek van Mel Wallis de Vries gelezen. Ik vond het wel een leuk boek, dus ik dacht dat dit dan ook wel een leuk boek zou worden.

  Waarover?

Het gaat over Abby (de hoofdpersoon), zij is in de kerstvakantie een weekje met haar vriendinnen Pippa, Kim en Feline naar de Ardenne. Ze hebben daar geen wifi en ook geen bereik. Allemaal hebben ze wat te eten meegenomen voor de komende dagen zodat ze het huisje niet uit hoeven. Het is super gezellig tot Kim opens verdwijnt, als Feline ongerust wordt en haar gaat zoeken verdwijnt ook zij. Uiteindelijk komen Pippa en Abby erachter wie hierachter zit. Op het einde komen ze wel weer veilig terug. Ze gaan bijna allemaal ergens anders studeren en hebben niet veel contact meer met elkaar. Niet zoals gepland maar toch wel beter volgens Abby.

  Leuk?

Ja, ik vind het een leuk boek, het is spannend en aangrijpend. Ook is het einde vrij onverwacht, dat is wel leuk. Het boek is vooral amusant. Ook is het  boeiend omdat het vrij realistisch is, het zou zomaar echt kunnen gebeuren: vier vriendinnen gaan op vakantie en er verdwijnen er 2.

Er zitten niet te veel details in dus het leest ook lekker snel. Ik vind een boek waar eindeloos details in worden gegeven niet heel boeiend. Als ik zou moeten kiezen tussen dit boek of het andere boek dat ik gelezen heb van Mel Wallis de Vries zou ik voor ‘Klem’ (het andere boek) kiezen, dat vond ik net iets leuker. Het sprak me meer aan omdat wij ook op kamp gaan naar Vlieland.

[leesdossier-roos]

loesje

nooit te oud om te leren

waarom dan zo vroeg? -Loesje