melirrytos

[melirrytos]

It's my 10 year anniversary on Tumblr 🥳

[melirrytos]

“If you only knew how little I know about the things that matter.”

Call Me By Your Name (2017) dir. Luca Guadagnino

[melirrytos]

- Γιάννης Ρίτσος.

[melirrytos]

Άραγε να με σκέφτεσαι ακόμα; Να μας σκέφτεσαι να είμαστε μαζί, αγκαλιά στο κρεβάτι και να κοιτάμε και οι δυο το σκοτάδι; Να χαζεύουμε το τίποτα; Άραγε να σου λείπω για τις χαζομάρες που έλεγα; Άραγε να σου προκάλεσα ποτέ τον έρωτα; Ελπίζω σε όλα τα παραπάνω η απάντηση να είναι "ναι, μου λείπεις". Σ' αγαπώ καληνύχτα.

[melirrytos]

και έπειτα εφυγα βιαστικά γιατι ήξερα ότι δεν θα άντεχα την σιωπή του.

[melirrytos]

Έχουν περάσει 4μηνες από τότε που χωρίσαμε κ μου στέλνει ακόμα συνεχεια

Κι ας τον σνομπαρω

Παίζει να νιώθει ακόμα;

Δεν ξέρω αλλά να μην συμβιβάζεσαι σε μετριότητες. Ακόμα και να νιώθει πρέπει να δεις αν εσυ νιώθεις καλά με αυτή τη κατάσταση.

[melirrytos]

I'm your tumblr crush now. You don't have a choice.

[melirrytos]

Είχα καιρό να νιώσω αυτό το συναίσθημα με τόση σιγουριά. Τα χέρια σου να με τυλίγουν και το στόμα σου να είναι πιο αιθιστικό και από το τσιγάρο που κρατάς. Ελπίζω μόνο να μην μου το πάρεις απότομα αυτό το δέσιμο που νιώθω στο στομάχι και το τυλίξεις στον λαιμό μου. Θα είναι σαν να έχω χάσει τα πάντα. Θα έχω χάσει το άγγιγμά σου και τη μυρωδιά σου στα οποία είμαι εθισμένος.

Ελπίζω αυτή τη φορά να μείνεις.

[melirrytos]

It's my 9 year anniversary on Tumblr

Πείτε μου χρόνια πολλά

[melirrytos]

Κλασσική Κυριακή βράδυ που εμφανίζεται το κενό. Εσύ δεν είσαι εδώ, δεν ήσουν και ποτέ και το μόνο που έκανα είναι να προσποιούμαι ότι σε έχω. Πλέον ξέρω ότι οι άνθρωποι δεν είναι αχάριστοι αλλά φοβούνται. Δεν είναι ότι δεν εκτιμούν, φταίει το ότι θες να τους δώσεις αγάπη και φοβούνται να την πάρουν. Έτσι έχω μάθει να σε δικαιολογώ, ότι είσαι ��πλά ένας φοβιτσιάρης, ένα μικρό παιδί που φοβάται να τολμήσει. Ένα μικρό παιδί που φοβάται να αγαπήσει. Με μερικά τραγούδια συντροφιά καταφέρνω να σε αντιμετωπίσω πριν κοιμηθώ. Κάθε βράδυ μια νέα μάχη να μην σε αφήσω να επηρεάσεις, ούτε να διαρρήξεις τη ψυχολογία μου. Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω. Ξέρω όμως ότι με πονάει και ξέρω ότι αυτό συμβαίνει ξανά και ξανά. Αλλά αυτό που με φοβίζει είναι ότι αυτό θα συμβαίνει για πάντα. Ελπίζω κάποια στιγμή να δεις τον ουρανό ξάστερο και έναστρο, και για λίγο να με θυμηθείς και το δάκρυ σου που θα στάξει να είναι γεμάτο από νοσταλγία και αγάπη. Ίσως και να σε κάνει να έρθεις να με βρεις. Άσε με τουλάχιστον να ελπίζω και να έχω κίνητρο να μην τα παρατάω.

Παρόλο που πιθανόν δεν θα το διαβάσεις ποτέ αυτό, έχω την ανάγκη να ξέρεις ότι είναι ό,τι πιο αυθόρμητο και ειλικρινές έχω γράψει για εσένα. Εσένα που σχεδόν σε αγάπησα.

[melirrytos]

Κι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω,

Αν δεν μιλώ για τα μαλλιά, για τα χείλη και για τα μάτια,

Όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στη ψυχή μου

Ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου

Οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου

Τες λέξεις και τες φράσεις πλήττουν και χρωματίζουν

Εις οποίο θέμα κι αν περνώ, οποίαν ιδέα κι αν λέγω

-Κ.Π Καβάφης, Ο Δεκέμβρης του 1903

[melirrytos]

Δεν χρειάζονται πολλά πράγματα. Μόνο η θαλασσα, το ηλιοβασίλεμα, ένα ελαφρύ αεράκι, τα χέρια σου και τα μάτια σου. Όμως εσύ δεν είσαι εδώ. Και αυτό είναι το άδικο της θάλασσας. Να σε ψάχνω στο ηλιοβασίλεμα και να μη σε βρίσκω.

[melirrytos]

Και καθώς ο αέρας μού παίρνει τα μαλλιά και σπρώχνει τη θάλασσα στην στεριά, ανάμεσα στις αμυγδαλιές και τα καντούνια, νιώθω ευτυχισμένος γιατί ξέρω ότι ο ίδιος αέρας που απλώνεται στο πρόσωπό μου, ακουμπάει τα μαλλιά σου, όπως έκαναν κάποτε τα χέρια μου.

📍Κέρκυρα 24-4-2022.

[melirrytos]

Κάθε φορά φεύγεις απότομα σαν το καλοκαίρι. Κάθε φορά μαθαίνω στον εαυτό μου να προσπαθεί να ζει με την απουσία σου και κάθε φορά έχω παρηγοριά αυτά τα δύο τρία τραγούδια για να θυμίζουν την παρουσία σου. Κάθε φορά. Δεν είναι μια φορά. Είναι όλες οι φορές που εγώ βρέθηκα στο κρεβάτι, με ένα σεντόνι για παρηγοριά να αναρωτιέμαι το τι είναι η αγάπη και γιατί δεν την αξίζω. Εύχομαι τουλάχιστον κάποια στιγμή να μπορέσω να γίνω αέρας, να χαϊδεύω κάθε βράδυ τη θάλασσα και το μόνο που να με νοιάζει είναι να μπορώ να πλένω τα δάκρυά μου στα κύματά της. Έτσι, άμα ποτέ βρεις αυτή τη θάλασσα και βουτήξεις, θέλω να κυλύσω σε όλο σου το σώμα και τα δάκρυά μου να σε καταπιούν και να μην μπορέσεις να δεις ξανά ούτε τα αστέρια, ούτε το φεγγάρι. Να μην μπορέσεις να δεις ούτε καν τον ουρανό που κάποια στιγμή κοιτάξαμε μαζί και για ένα δευτερόλεπτο μου κράτησες το χέρι. Γιατί δεν υπάρχει πιο στενάχωρο πράγμα απο το να ανοίγεις το τηλέφωνό σου και να μην βλέπεις ένα καληνύχτα.

[melirrytos]

[..]Κοιμήθηκα μαζί σου

και μόλις ξύπνησα το στόμα σου

βγαλμένο απ’ το όνειρό σου

μου έδωσε τη γεύση της γης,

του θαλασσινού νερού, των φυκιών,

του βυθού της ζωής σου,

και δέχτηκα το φιλί σου

μουσκεμένο από την αυγή

σα να μου ερχόταν

από τη θάλασσα που μας κυκλώνει."

Πάμπλο Νερούδα, 12 Ιουλίου 1904 – 23 Σεπτεμβρίου 1973

[melirrytos]

[melirrytos]

— Sylvia Plath, "Years"