misirosekisiro

[misirosekisiro]

Kirimaru's raid

[misirosekisiro]

Dokutama Mission

[misirosekisiro]

Whistle v.7 ep.54

[misirosekisiro]

Rookie's lesson.

[misirosekisiro]

After drills

[misirosekisiro]

Important court appointment.

[misirosekisiro]

The Best Way to Flee from Justice

“Hey, Goto, it’s me, Yuji.”

Goto answered a call from an unknown number while stationed at a quiet residential police box as evening settled in. The voice belonged to Yuji, a high school friend, and a bitter taste rose in Goto’s throat. Memories of high school flooded back, souring the good mood he’d had all day. How could he forget Yuji? The classroom delinquent, a rare breed in modern times—not the sneaky bully type, but an old-school thug. And, of course, Goto had been one of his targets for extortion and torment. He wanted to hang up immediately as the pain of those high school days resurfaced, despite nearly four years passing. He’d transformed himself since entering the police academy, no longer the weak kid from back then, but the scars of being bullied weren’t easily forgotten.

“Hey, don’t tell me you forgot me! Yuji… Takawa Yuji.”

“…Yeah, I remember. What do you want?”

“Man, why so cold? Your old classmate’s calling for advice.”

Classmate! If Yuji were standing in front of him, Goto would’ve punched him. His body was nothing like high school—regular gym sessions had made him strong. He could take Yuji in a fight now, no problem. But how much had Yuji changed in these years?

“Classmate… sure, whatever. What do you need? And how’d you get my number?”

“Oh, come on. Remember Taniguchi? Still the info hub, making Line groups and contact lists for old friends. I just asked him.”

“Hm.” Taniguchi, the former class president, now ran his family’s shop but still played connector, even organizing class reunions.

“So, what’s up?” Goto softened, sensing Yuji wasn’t as threatening as before. Maybe he’d matured. What had Yuji been up to these years? He hadn’t gone to college, that’s for sure. Goto had tried erasing Yuji from his memory until now.

“Goto… I need your help. It’s serious.” Yuji’s tone turned grave.

“…You know about the Kanda gang leader’s shooting a few days ago, right?”

“Huh?” How could he not? It was recent, and though the shooter was unknown, clues pointed to the Mokuro gang, who controlled the same turf. Typical territory dispute.

“Yeah, I know,” Goto said seriously. “Got info?”

Yuji paused, then answered, “Yeah.”

“Can you share?”

“Not over the phone. If this leaks, I’m fish food.”

“Then why…”

“Why call you? I want out, man. I’m done with this life. You don’t know, do you? I work for Mokuro, but just grunt work. I’m tired of it. This world—you leave as a corpse. I want you to use my info to break the gang. Can you make me a secret witness or something?”

“…I don’t know.” Japan’s witness protection and plea deals were limited. Despite his grudge, Goto wanted to help—it was a life at stake. “I can’t say yet. I’d need to consult others. But first, what’s your info? How big is it? If it’s solid, there’s a chance.”

“Hm… alright. What’s the plan?”

“Meet up? Talk in private?” Goto suggested.

“Where? Nowhere public—too many eyes.”

“My place, then. Got my address?”

“Yeah, that works. No recording, though. Just talk.”

“Deal. I won’t record. I’ll just listen and check with trusted people, no names mentioned. When?”

“Tonight. I’m impatient—want this over.”

“I’m on duty for a couple more hours.”

“Fine. Send the address.”

Goto gave Yuji his address, hung up, and spent the rest of his shift mulling over the call, checking related laws. After his shift, he rushed to his apartment. At the building’s entrance, he spotted Yuji in a dark corner, smoking. The cigarette’s glow lit a familiar face, weathered but recognizable, with the same dyed-red hair from high school, now messier.

“Hey,” Yuji greeted, stomping out the cigarette. Goto frowned but let it slide to avoid petty conflict. Yuji stood, approaching him.

“Damn, you got buff,” Yuji said, surprised.

Goto felt odd. In high school, Yuji wasn’t huge but muscular for a teen. Now, Yuji hadn’t changed much—still lean, dressed like a lowlife thug, not the sleek suits of modern gangsters. Goto, meanwhile, had bulked up and grown slightly taller, now looking down at Yuji. Yuji’s face still had that sly, snake-like gaze, untrustworthy as ever. No, Goto shook off the thought. You can’t judge by looks alone.

“Come in, let’s talk details.”

“Cool.” Yuji held up a paper-wrapped bottle. “Let’s drink and talk. Shame it’s not a reunion.”

Goto didn’t want to relive the past with his old bully. He led Yuji to his third-floor apartment. Yuji followed quietly.

Inside, Goto let Yuji enter first, then closed the door. They removed their shoes. Goto flicked on the light, revealing a tidy bachelor pad—his neat habits kept it orderly. Minimal decor, just a small bookshelf with law books, a tiny kitchen, and a narrow laundry balcony. Goto pulled a low table to the center, offered Yuji a cushion, and grabbed glasses. Yuji sat, unwrapped the bottle, and poured liquor into both glasses as Goto sat.

“Impressive, man. Never thought you’d become a cop,” Yuji said.

“Yeah, well…” Goto didn’t say it was partly because of Yuji’s bullying, which drove him to grow stronger.

“Plain but serious place. Fits you.”

“Yuji, enough nostalgia. Tell me what you know.”

Yuji raised his glass for a toast. Goto reluctantly clinked glasses and sipped, wanting to stay clear-headed.

“Alright, talk.”

Yuji, still holding his glass, smirked faintly before setting it down without drinking. “Like I said, you heard about the Kanda gang leader’s shooting. It was Mokuro’s doing, my gang.”

“For real? Got proof?”

“Yeah. It wasn’t about territory. The big bosses already split the pie. It was personal—the boss’s girl was messing with the Kanda leader.”

“No way. A woman? Got a name?”

“Yumi Taniguchi. Hostess at Bar Stack. Easy to find… normally. Now, you’d have to dredge Tokyo Bay.”

“You know the dump site?”

“Yup. I’ll point it out.”

“Who pulled the trigger? Not your boss, I bet.”

“Nah. Risky jobs like that? Boss stays clean. Too much heat from rival gangs and cops.”

“Got a name?” Goto felt dizzy. One sip shouldn’t hit like this. A wave of drowsiness overwhelmed him, and his hand knocked over his glass, spilling liquor on the carpeted floor. The thick glass didn’t break.

“Hey, you okay, buddy?” Yuji grinned, helping Goto to the bed.

“Name…” Goto’s head was foggy, words slipping away.

“Oh, the shooter? That’d be me, Yuji Mori.”

“You… you…”

“Yeah. Boss ordered me to do it. Then he cut me loose, sent guys to clean me up too. Lucky I had friends who helped me escape. Now I’m hunted by my gang, Kanda’s crew, and the cops. My life’s a mess!”

Yuji stomped in frustration, then grabbed Goto’s face. Goto’s eyes were half-open, staring blankly.

“I almost hopped a boat to China, but then a contact tipped me off about something amazing—a miracle drug. Took some digging to find the dealer, but I got it cheap for what it’s worth.” Yuji smiled at Goto, whose consciousness was fading. “It’ll let me start a new life.”

Goto felt detached from his body, his mind clear but unable to move. Rage burned—he’d been tricked by this scum. What was this drug? His body was paralyzed. His eyes watched as Yuji stripped off his police uniform, piece by piece, leaving him naked on the bed, face-down. Goto screamed curses, but no sound came out. He heard Yuji humming, then rustling as Yuji undressed.

Yuji lifted Goto’s body effortlessly, and a ripping sound came from behind. No pain, just a numbing, pulling sensation, like being under anesthesia. Then, in the mirror’s reflection, Goto saw something shocking. Yuji was stepping into him, sliding his feet into Goto’s body like a suit. It was indescribable—his hollow form filled as Yuji’s legs merged with his. His groin stretched, as if aroused, as Yuji’s fit inside. Yuji’s arms slipped into his, stretching them taut, fingers spreading as Yuji’s filled them like gloves. His head was yanked back, a crushing weight pressing him down, shrinking him. Then, nothing. In the mirror, only Goto stood, smiling with Yuji’s snake-like grin.

“Perfect, Goto. This body’s amazing. Thanks for keeping it in shape. I’ll use it well. No more worrying about being hunted. From now on, I’m the upright Officer Goto.”

Goto—or Yuji—poured the liquor down the sink, tossed the bottle, bag, and Yuji’s thug clothes into the trash, humming cheerfully. He couldn’t wear those anymore, anyway.

[misirosekisiro]

Best way to flee form justice (ไทย)

Best way to flee form justice.

“เฮ้ โกโตะ นี่ชั้นเองนะ ยูจิไง”

โกโตะรับโทรศัทพ์จากสายที่ไม่รู้จัก ขณะที่นั่งประจำอยู่ที่ป้อมตำรวจในเขตพักอาศัยเงียบ ๆ ยามย่ำค่ำ ก่อนพบว่าคนที่โทรมาคือเพื่อนสมัยมัธยมปลาย ความรู้สึกขม ๆ ก็ปร่าขึ้นที่คอขณะที่ได้ยินชื่อยูจิอีกครั้งหลังจากผ่านมาสามปีกว่า ความทรงจำสมัยม.ปลายมันย้อนกลับมาทำให้ความรู้สึกดี ๆ ที่มีอยู่ตลอดวันแทบหายไปหมด

ทำไมเขาจะจำชื่อนี้ไม่ได้ ยูจิ นักเลงประจำห้องที่หาค่อนข้างยากในยุคหลัง ๆ นี้ เป็นพวกที่เป็นนักเลงเอาจริง ๆ ไม่ใช่พวกที่คอยแกล้งคนแบบเงียบ ๆ แต่นี่คือพวกนักเลงแบบแทบจะตกยุค และแน่นอน หนึ่งในเป้าหมายของการรีดไถ กลั่นแกล้งสมัยนั้นก็คือเขา เขาอยากรีบ ๆ วางโทรศัพท์ไปทันทีเพราะความรู้สึกแย่ ๆ สมัย ม.ปลายมันย้อนกลับมาอีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่เขาผ่านมันมาเกือบสี่ปีแล้ว ลืมมันไปเกือบหมดตั้งแต่เข้าเรียนโรงเรียนพลตำรวจ เขาได้เปลี่ยนตัวเองมากมาย ไม่ใช่แค่ไอ้เด็กขี้แพ้สมัย ม.ปลายแล้ว แต่แผลใจของการถูกกลั่นแกล้งนี่ไม่ว่าจะเป็นใครก็คงไม่ลืมมันไปง่าย ๆ

“เฮ้ย แก อย่าบอกนะว่าลืมกันแล้วนะ ยูจิ... ทากาวะ ยูจิ ไง”

“... อืม จำได้ .... นายต้องการอะไร”

“เฮ้ย ไหงเย็นชากันจังเลยว่ะ เพื่อนร่วมห้องโทรมาปรึกษาทั้งที”

เพื่อนร่วมห้อง!!! ถ้าหมอนี่อยู่ข้างหน้าตอนนี้อยากอัดมันซักเปรี้ยงด้วยซ้ำ ปัจจุบันร่างกายของเขาเทียบกับสมัย ม.ปลายไม่ได้เลยเพราะออกกำลังและเข้ายิมสม่ำเสมอ ตอนนี้ถ้าต้องชกหมอนี่ตัวต่อตัวก็สบายมาก แต่หลายปีนี้มันจะเปลี่ยนไปแค่ไหนนะ..

“เพื่อน... เออ เพื่อนก็เพื่อน... แล้วตกลงต้องการอะไรละ แล้วนี่ได้เบอร์มาได้ยังไง”

“แหม... จำทานิกูจิได้ไหมละ มันยังคงทำหน้าที่เป็นเจ้ากรมข่าวสาร คอยสร้างกลุ่มในไลน์ ทำรายชื่อติดต่อให้เพื่อน ๆ ไม่ใช่หรือ ชั้นก็แค่ทักไปถามมันมา”

“อืม..” ทานิกูจิ อดีตหัวหน้าห้อง ปัจจุบันรับสืบทอดร้านจากพ่อ แต่ก็ยังชอบทำหน้าที่เป็นตัวกลางคอยเชื่อมต่อเพื่อน ๆ ไว้เสมอ แม้แต่การนัดเลี้ยงรุ่น หมอฯ ก็เป็นคนจัดการ

“แล้วต้องการอะไรละ...” เขาเสียงอ่อนลงเพราะรู้สึกได้ว่า ยูจิเองก็ไม่ได้ทำตัวคุกคามเหมือนสมัยก่อนแล้ว น่าจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้นละมั้ง... จะว่าไปหมอนี่ไปทำงานทำการอะไรนะหลายปีนี้ ที่แน่ ๆ มันไม่ได้ต่อ มหาลัยฯ แน่ ๆ พอจบแล้ว เขาก็พยายามลืมชื่อนี้ไปจากความทรงจำเลย ไม่เคยคิดจะนึกถึงหรือติดต่ออีกจนกระทั่งตอนนี้

“อืม... โกโต้... ชั้นมีเรื่องอยากให้นายช่วยว่ะ... สำคัญมาก” น้ำเสียงของยูจิเข้มขึ้น ดูจริงจังมาก

“... นาย จำคดี ยิงหัวหน้ากลุ่มของแก๊งคันดะ ไม่กี่วันก่อนได้ไหมว่ะ...”

“หืม!!!” ทำไมเขาจะจำไม่ได้ เรื่องเพิ่งเกิดขึ้นไม่กี่วันก่อน แม้จะยังไม่ทราบคนลงมือ แต่เบาะแสก็ชี้ไปที่คนในแก๊งโมคุโระ ที่คุมอยู่ในย่านเดียวกัน เรื่องมันก็เดิม ๆ คือแย่งถิ่นทำกินกัน

“รู้สิ...” เขาถามอย่างจริงจัง “นายมีข้อมูลหรือ”

ยูจิเงียบไปสักพัก ก่อนตอบกลับ

“เออว่ะ”

“พอบอกมาได้ไหม”

“ทางโทรศัพท์นี่นะ ไม่เอาว่ะ เรื่องนี้ขืนหลุดไป ชั้นได้ไปเป็นอาหารปลาแหง ๆ”

“แล้วทำไม...”

“ทำไมถึงโทรมาบอกนายนะเหรอ... คือชั้นอยากล้างมือว่ะ ไม่อยากทำงานนี้แล้ว นายยังไม่รู้ใช่ไหม ชั้นทำงานให้กับโมคุโระอยู่ แต่ก็ได้แต่งานเบ๊... จนอยากล้างมือว่ะ แต่วงการนี้ ออกไปมีแต่เป็นศพออกไป ชั้นเลยอยากให้นายเอาเบาะแสที่ชั้นให้ไปทำให้แก๊งแตกหน่อย แล้วช่วยกันชั้นเป็นพยานลับ ๆ แบบนั้นเป็นไปได้ไหม”

“... ไม่รู้สิ.... ” เขาไม่รู้จริง ๆ เพราะในญี่ปุ่นนั้นการคุ้มครองพยานหรือการตกลงเรื่องการลดโทษโดยแลกกับการให้ปากคำนั้นค่อนข้างจะจำกัด แต่ใจก็อยากช่วยถึงแม้จะมีความแค้นกันอยู่แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวพันกับชีวิต

“ชั้นยังบอกไม่ได้... คงต้องปรึกษาหลาย ๆ คนดู แต่ชั้นต้องรู้ก่อนว่านายมีข้อมูลอะไร สำคัญแค่ไหน ถ้ามันเกี่ยวพันถึงแก๊งได้ก็น่าจะมีหวังอยู่..”

“อืมม... งั้นสินะ...เอาไงดี...”

“มานัดเจอกันหน่อยไหม คุยกันเป็นการส่วนตัว...” โกโต้เสนอ

“ที่ไหนละ ไม่เอาที่สาธาณะที่อาจจะโดนใครจับตามองได้นะ”

“ห้องชั้นละกัน รู้ที่อยู่หรือเปล่า” โกโต้เสนอ

“อืม... ก็ได้อยู่... แต่ไม่เอาบันทึกเสียงนะ แค่ “คุย” กันก่อน”

“ได้สิ เชื่อได้เลย ชั้นจะไม่บันทึกอะไร แค่ฟังเพื่อเอาข้อมูลไปถามคนที่ไว้ใจได้ รับรองไม่เปิดเผยชื่อนายแน่ เมื่อไหร่ดีละ...”

“คืนนี้เลยละกัน ใจร้อนว่ะ อยากทำให้มันจบ ๆ ไป”

“ชั้นยังติดเวรอยู่ อีกสองสามชั่วโมงถึงจะออกเวร”

“ได้สิ... ขอที่อยู่หน่อย”

โกโต้บอกที่อยู่ในกับยูจิ หลังร่ำลาก็วางสายไป หลังจากนั้นช่วงเวลาที่อยู่เวรก็ยังคงคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น พยายามเช็คข้อกฎหมายที่เกี่ยวข้องไปพลาง ๆ หลังจากออกเวรแล้วเขาก็รีบตรงกับอพาทเม้นท์ทันที ตอนที่เดินถึงหน้าตึกก็เห็นยูจินั่งอยู่มุมมืดของอาคารสูบบุหรี่รออยู่ แสงสว่างวาบของบุหรีทำให้เห็นใบหน้าที่ดูคุ้นเคย แม้จะดูกร้านโลกขึ้น ผมที่ย้อมแดงสมัยมัธยมก็ยังคงอยู่ แม้จะดูยุ่งกว่าเคย

“เฮ้..” ยูจิทักเมื่อเห็นโกโต้ เขาทิ้งบุหรี่ลงพื้นก่อนใช้เท้าขยี้ดับ โกโต้ไม่ชอบใจหน่อย ๆ แต่ก็ทำลืม ๆ ไปเพราะไม่อยากเสียเรื่องกับอะไรเล็กน้อยแบบนี้ ยูจิลุกขึ้นและเดินมาหาโกโต้

“โห แกตัวบึกขึ้นเยอะเลยว่ะ...” ยูจิทักอย่างประหลาดใจ

โกโต้เองก็รู้สึกแปลก ๆ หน่อย ๆ เพราะยูจิที่จำได้นั้นแม้ตัวไม่ใหญ่ แต่สำหรับเด็กม.ปลายก็นับว่าเป็นพวกมีกล้ามเนื้อ แต่หลายปีที่ผ่านมายูจิเองแทบไม่เปลี่ยนไปเลย แม้จะมีกล้ามเนื้อแต่ตัวก็ยังคงเพรียว ๆ เหมือนสมัยม.ปลาย เสื้อผ้าที่ใส่ดูเหมือนพวกนักเลงปลายแถว ไม่ใช่พวกใส่สูทดำ หรือสูทหรู ๆ เนี้ยบ ๆ แบบแก๊งปัจจุบัน ตัวโกโต้เองหลายปีที่ผ่านมานี้กลับตัวล่ำขึ้นมาก แม้แต่ส่วนสูงก็เพิ่มขึ้นนิดหน่อยจนปัจจุบันต้องก้มนิด ๆ ตอนยืนคุยข้าง ๆ ยูจิ แต่ใบหน้ายูจินั่น ก็ยังคงดูมีแววเจ้าเล่ห์ดูนักเลงเหมือนเดิม โดยเฉพาะตาที่ยาวรีที่คล้ายกับงูหน่อย ๆ นั่น ทำให้ดูไม่น่าไว้ใจเหมือนเคย ไม่เอานะ โกโต้สลัดความคิดนั้นไป คนเราไม่สามารถวัดกันได้จากแค่หน้าตา เรื่องนี้เขารู้ดีอยู่แล้ว

“ปะ เข้ามาข้างในห้องก่อน แล้วค่อยคุยรายละเอียดกัน”

“ได้สิ...” แล้วยูจิก็ยกขวดที่ห่ออยู่ในกระดาษสีน้ำตาลขึ้นมา “มาดื่มกันพลางคุยกันพลางละกันนะ เสียดายที่ไม่ใช่การระลึกความหลัง...”

“...” เขาเองก็ไม่อยากระลึกความหลังกับคนที่แกล้งเขาสมัยก่อนหรอก โกโต้คิด ก่อนเดินนำขึ้นตึกอพาท์เม้นท์ไปชั้นสาม ยูจิเดินตามมาอย่างเงียบ ๆ

เขาเปิดประตูและให้ยูจิเดินเข้าไปก่อน ก่อนปิดประตูตามหลัง ทั้งคู่ถอดรองเท้าออก โกโต้เดินไปที่สวิทซ์ เปิดไฟในห้อง ในห้องจัดว่าเรียบร้อยสำหรับห้องอพาท์เม้นชายโสด เพราะนิสัยเป็นระเบียบที่ติดตัวมา ทำให้ห้องดูเรียบร้อย ไม่มีการตกแต่งมากมาย แค่ของจุกจิกที่ได้มาบ้างและชั้นหนังสือเล็ก ๆ ที่มีหนังสือกฎหมายกองอยู่ แม้ห้องจะเล็กแต่ก็มีส่วนทำครัวเล็ก ๆ กับระเบียงตากผ้าแคบ ๆ โกโต้เดินไปลากโต๊ะสำหรับนั่งพื้นมาวางที่กลางห้อง ยื่นเบาะนั่งให้ยูจิและวางเบาะสำหรับตัวเอง และเดินไปหยิบแก้ว ขณะที่ยูจินั่งลงวางขวดเหล้าที่โต๊ะและแกะห่อออก โกโต้วางแก้วทั้งสองใบลงบนโต๊ะและนั่งลงกับเบาะ ขณะที่ยูจิเทเหล้าลงที่แก้วทั้งสองใบ

“ยอดเลยนะนายเนี่ย... ไม่คิดเลยว่าอย่างนายจะกลายมาเป็นตำรวจ... “

“อืม.. ก็นะ...” เขาพูดไม่ออกว่าส่วนหนึ่งก็เพราะแกนั่นละ ความรู้สึกอยากหนีไปให้พ้นในสมัยนั้นพลักดันให้เขาอยากโตขึ้นมีกำลังที่จะสู้บ้าง...”

“ห้องดูธรรมดาแต่จริงจัง สมเป็นนายอยู่..”

“ยูจิ... เลิกพูดถึงความหลังเถอะ มาว่ากันด้วยเรื่องที่นายจะเล่าให้ผมฟังดีกว่า”

ยูจิยกแก้วขึ้นมา ยื่นแก้วเหมือนจะชนแก้วตรงหน้า ทำให้โกโต้จำใจยกแก้วขึ้นมาชน ก่อนจิบเข้าไป เขาไม่อยากเมาก่อนจะฟังเรื่องราวทั้งหมด อย่างน้อยก็อยากให้หัวโล่งที่สุด

“เอาละว่ามาได้แล้ว...”

ยูจิที่มือยังถือแก้วเหล้าอยู่ ใบหน้าดูเหมือนมีรอยยิ้มแวบขึ้นมาเล็กน้อยก่อนวางลงไปโดยไม่ได้ดื่ม...

“เอาละได้เลย... อย่างที่ชั้นบอกนายไป นายคงได้ยินข่าวเกี่ยวกับหัวหน้าของแก��งคันดะถูกยิงตายแล้ว... จริง ๆ แล้ว มันเป็นฝีมือของแก๊งโมคุโระที่ฉันอยู่จริง ๆ นั่นละ..”

“ใช่จริง ๆ สินะ... มีหลักฐานไหม....”

“อืม มีสิ... รู้ไหมสาเหตุจริง ๆ มันไม่ใช่เรื่องแย่งเขตทำกินหรอกนะ... เพราะแก๊งใหญ่ที่คุมพวกเราอีกทีนะมันแบ่งเค้กกันลงตัวอยู่แล้ว... แต่เรื่องที่มันเกิดก็เพราะ ผู้หญิงของหัวห���้าชั้นไปป้อกับหัวหน้าแก๊งคันดะนะสิ...”

“หา เอาจริงดิ... เรื่องผู้หญิงนี่นะ...มีชื่อไหม”

“มี.. ทานิงูจิ ยูมิ เป็นโฮสที่บาร์สแต็ก หาตัวไม่ยากหรอก ปรกติละนะ... แต่ตอนนี้คงต้องไปงมจากอ่าวโตเกียวแล้วละ...”

“รู้จุดทิ้งศพไหม... “

“รู้สิ... ไว้จะชี้เป้าให้ละกัน... “

“อืม... ใครเป็นคนยิงละ... เดาว่าหัวหน้าคงไม่ลงมือเองละมั้ง”

“ช่าย... งานขาดทุนแบบนี้หัวหน้าไม่มีวันทำเองหรอก ไม่ใช่แค่เป็นเป้าของอีกแก๊ง ยังโดนตำรวจล่าอีกด้วย... ต้องหนีหัวซุกหัวซุน ไม่คุ้มเลยสักนิด..”

“มี... ชื่อไหม...” โกโต้รู้สึกเวียนหัวหน่อย ๆ แค่เหล้าจิบเดียวไม่น่าจะทำให้เขาเมา แต่อาการง่วงรุนแรงที่ตามมาทำให้เขาถึงกับสัปหงกลง มือปัดไปจนแก้วตกลงกับพื้น เหล้ากระจาย แต่เพราะพื้นบุด้วยพรมทำให้แก้วที่ก้นหนาไม่แตก

“เฮ้ ๆ ไหวไหมเพื่อน... “ ยูจิยิ้มก่อนเดินมาพยุงโกโต้ลุกขึ้นไปที่เตียง

“ชื่อ... “ หัวโกโต้ตอนนี้เต็มไปด้วยหมอกจนสับสน จับใจความคำพูดอะไรไม่ได้

“อ้อ... ชื่อคนลงมือสินะ ... หมอนั่นชื่อ โมริ ยูจิ  ไงละ...”

“นาย.... แก...”

“อืม... ชั้นโดนหัวหน้าสั่งให้ลงมือเองละ พอใช้เสร็จก็ถีบหัวส่ง ให้คนมาตามเก็บอีกทอด กะไม่ให้ชั้นซักทอดไปถึงมันเลยว่างั้น ดีที่ชั้นยังมีเพื่อนอยู่บ้างมันเลยช่วยชั้นหนีมาได้ ตอนนี้ชั้นเลยถูกล่าทั้งจากแก๊งตัวเอง แก๊งคันดะ แถมตำรวจอีก แม่ง.. ชีวิตโครตจะบัดซบเลยโว๊ย !!!”

ยูจิกระทืบเท้าระบายอารมณ์ ก่อนหันมาจับที่หน้าของโกโต้ที่ตายังลืมอยู่อย่างปรือ ๆ มองที่ยูจิอย่างว่างเปล่า

“เอาจริง ๆ ชั้นเกือบจะจับเรือหนีไปจีนอยู่แล้ว แต่ก็โชคดีว่ะ ไปเจอเรื่องสุดยอดมาจากคนรุ้จัก เลยได้ยามาหลอดหนึ่ง มันเรียกว่ายามหัศจรรย์ ชั้นต้องควานหาอยู่พักใหญ่ก่อนเจอคนขาย ดิลเลอร์อะไรประมาณนี้... และก็ได้มาอย่างถูก... เทียบกับมูลค่าของมันละนะ”

ยูจิยิ้มไปยังโกโต้ที่เหลือแค่ความรู้สึกสุดท้ายที่เลือนราง

“มันจะทำให้ชั้นได้เริ่มชีวิตใหม่ไง...”

ความรู้สึกของโกโต้เหมือนถูกตัดขาดจากร่าง ในหัวโปร่งขึ้นแต่ไม่สามารถบังคับตัวเองได้เลย เขาได้แต่แค้นใจที่เสียรู้ไอ้สวะตัวนี้ แต่นี่มันยาอะไรกัน ทำไมเขาควบคุมร่างกายไม่ได้เลย ตาเขาได้แต่มองตรงไปที่ยูจิที่กำลังถอดเครื่องแบบของเขาออกทีละชิ้นจนร่างเปลือยเปล่า เขาตะโกนด่าสาปแช่ง แต่ไม่มีเสียงอะไรออกไปจากปากของร่างเขา หลังจากร่างเปลือยของเขาถูกวางลงบนเตียง โดยให้นอนคว่ำหน้าลง โกโต้ก็ไม่เห็นอะไรนอกจากเตียงนอน แต่เขาได้ยินเสียงยูจิฮัมเพลงพลาง พร้อมเสียงสวบสาบคล้ายกำลังถอดเสื้อผ้าออก... แล้วร่างเขาก็ถูกยกขึ้น เขาเห็นจากภาพสะท้อนในกระจกยูจิที่เปลือยอยู่ยกตัวเขาขึ้นมาเหมือนไม่มีน้ำหนัก ก่อนมีเสียงเหมือนอะไรปริออกจากด้านหลังร่างกายเขา.. ไม่เจ็บปวด แต่มีความรู้สึกเหมือนถูกดึง แยก ชา ๆ เหมือนคนโดนยาชา แล้วเขาก็ช็อคกับสิ่งที่เห็นก่อนหน้าจะก้มลงตามแรงโน้มถ่วง ยูจิ สอดเท้าเข้าที่ด้านหลังของตัวเขา เขากำลังถูกสวม เหมือนกับเสื้อผ้าชุดหนึ่ง เขารู้สึกได้ว่าเท้าของยูจิกำลังแทรกตัวเข้ามาข้างในร่างกาย สอดเข้าไปในขาของเขาเอง เป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก เหมือนอะไรกลวง ๆ ถูกยัดเข้าไปจนเต็ม ตอนนี้แม้ตาจะมองเห็นแต่พื้น แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าร่างเขาค่อย ๆ ถูกสวม น้องชายเขาก็ยืดออกเหมือนกำลังแข็งตัวเต็มที่เพราะน้องชายของยูจิยัดเข้ามาจากด้านใน... แขนที่สอดเข้ามา ดึงแขนของเขาออกไปจนตึง นิ้วที่กางออกเพราะมีนิ้วยูจิแทรกเข้ามาข้างใน และช่วยจัดแขนอีกข้างเหมือนคนกำลังสวมถุงมือยาวที่สวมลำบาก... ก่อนที่หัวขอวเขาถูกดึงขึ้นและความรู้สึกเหมือนถูกทับจากข้างหลังทำให้เขาทรมาณ เหมือนตัวเองค่อย ๆ ถูกบีบให้เล็กลงเรื่อย ๆ ก่อนความรู้สึกทั้งหมดจะหายไป เขาเห็นตัวเองในกระจก ยูจิหายไปแล้ว มีแต่เขาที่กำลังยืนยิ้มมองตัวเอง ด้วยรอยยิ้มและสายตาเหมือนงูนั่น..

“ยอดไปเลย โกโต้... ตัวนายนี่สุดยอดเลย... ขอบคุณที่ดูแลร่างกายอย่างดี...ชั้นรับรองจะเอาไปใช้แทนนายอย่างคุ้มค่าสุด ๆ ทีนี้ชั้นก็ไม่ต้องกังวลกับเรื่องถูกล่าอีกแล้ว ต่อไปนี้ฉันจะเป็นนายตำรวจโกโต้ผู้ใสซื่อแทนนายเอง...”

โกโต้เดินไปเก็บขวดหล้า เทลงซิงค์น้ำ ก่อนทิ้งขวด, ถุง และเสื้อผ้าที่ดูนักเลงของยูจิ ลงถัง พร้อมฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ยังไงเขาก็ใส่มันไม่ได้อยู่แล้วละนะ...

[misirosekisiro]

Beat a...

[misirosekisiro]

Best way to flee form justice

[misirosekisiro]

[misirosekisiro]

Unfortunated Rookie

[misirosekisiro]

Darksavers Infiltrate 3

[misirosekisiro]

Camper

[misirosekisiro]

Shift change time.

[misirosekisiro]

After match~

[misirosekisiro]

The Masked Henchman - EP 3.89

When i read this The Masked Henchman - EP3, on the last page when Masked Henchman ask Wildcat about, Does he know that got another one sleep in lower bunk. And Wildcat say he know that why he knock him out and stuffed him in locker! I really want to see this scene. He come here with nothing, and plan to stay a while so? Clothes he need for change, sure take form previous bunk's owner! =D Think about it i really feel it fun and want to see these scene.

Link to original story - https://www.webtoons.com/en/canvas/the-masked-henchman/youve-got-a-new-friend/viewer?title_no=1954&episode_no=3