ozishdiary

[ozishdiary]

Bir köşesine oturmuş duruyorum evin. Ne değişecek yarın diye düşünüyorum ve fazlasıyla yalnız hissediyorum. Çok şey koptu sanki ve boşlukta oturuyorum gibi. Yapılabilecek olan çok fazla şey var ama ben sabahtan akşama kadar kendimi oyalayıp kaçmak istiyorum her şeyden. Çünkü çok yoruldum. Başlıyor yarın bir dönemi daha eğitimin. Hazırlanmadım. Ama buna dair kötü de hissetmiyorum tam anlamıyla. Sadece üzülüyorum kendimi acaba şu yaşanan her şey kabus mu diye sorgularken bulduğumda ve her kabus olmasını istediğim şeyin gerçek olduğunu ise tuvaletin yırtılmış terliğinden anlamak... Bu halin verdiği üzücü duygular ile ve de büsbütün bir tebessümle karşılıyor beni alaycı sabah yine.

[ozishdiary]

Belki de merhaba demeli sadece. Ama arkasında dura dura söylemeli. Çok zor bir şey olduğunu bilerek güvenmenin ve inanmanın, karşılıklı anlaşmanın; yine de merhaba demek istiyorsan, diyebilmeli. Ben sana merhaba demek istiyorum. Herkesin huzurunda ve anlayışında fakat kendi çabamla kendi sesimi duyabilecek şekilde işitmek de istiyorum sözlerimi. İnsan her zaman kendi sözlerini işitmez. Ben sana söylemek istediğim her sözü işitmek istiyorum. Canım acıyor, çünkü birbirimizi duymuyoruz bazen. Bugün mutsuz veda ettik birbirimize geceleyin. Yarından umudumuz olmalı mı bilmeden.

[ozishdiary]

Beni anlamak

Beni anlamayı başaran ya da benim kendimi anlatmayı başarabildiğim birisi sensin Rabia. Fakat anlayamamak hali birbirimizi, çocukların oyuncaklarını saçmaları gibi etrafa, kırgınlıkları saçıp savuruyor ortamızda bir yerlere. Ve sonra yalnız hissedip kaybediyoruz elimizde olan şeyleri. Mesela sarılmadık bugün birbirimize mesela sevgi ve inançla bakmadık gözlerimize. Dünyayla birlikte konuşmadık. Zaman biz olmadan aktı gitti. Oysa ki yazık değil mi biz olmadan giden zamanlara? Sana anlatmak istemiyorum bazen; çünkü senin beni anlamana ihtiyaç duyuyorum. Bugün erkenden ede olmam gerektiğini vurguladığım her an bir şeyi anlamanı bekledim senden. Doğduğumdan beri ilk defa biz babam olmadan yeni yıl kutlayacaktık. Yarım kalmış bir aile olarak yeni yıla dair el açıp dilekler tutacaktık. Ben ailenin babası olarak bugün bu aileyi diri tutmalıydım. Seni çok sevdiğimi biliyorsun ve senin için asla yorulmadan her şeye koşacağımı da. Her yerde sana eşlik etmek istediğimi de bilmeni istiyorum. Seninle zaman geçirmek istediğimi de. Ama Rabia ben bu aileyi de diri tutabilmek için sorumluluklarla yapayalnız hissediyorum. Öyle sıkışmış hissediyorum ki o anlarda sen ne söylersen söyle duyamaz oluyorum. Çünkü aileme dair sorumluluklarım ve acılarım sağır ediyor beni. Ben kendimi anlatmak istemiyorum sana ben sadece anlaşılmak istiyorum o da yalnızca senin tarafından biraz daha. Ben mükemmel değilim ben süper kahraman da değilim ben karpuzcu ile hukukçu arasında bir kişiyim. Hassas birisiyim. Seni anlamaya çalışıyorum. Belki de başaramıyorum ama seni suçlayamıyorum çünkü biliyorum ki anlayamamak ya da yetememek hali senden kaynaklı değil topyekün benim hayatımdan ve sana veremediklerimden kaynaklı gibi.

Bugün yeni bir sene başlıyor. Herkes yeni şeyler diledi yeni umutlar besledi. Ben dilek tutmadım veya bir şeyler ummak istemedim. Yorgun hissediyorum, görevim tamamlandı bugün de. Annem bir nebze güçlü uyudu, Umur da öyle. Fakat sen inanmasan da sen de güçlü uyuyorsun bir nebze olsun. Ben herkesi mutlu edemiyorum biliyorum. Kendim de mutlu değilim. Semiramis Pekkan dan bana yalan söylediler şarkısını dinleyerek uyuyacağım karanlık ve soğuk duvarımla baş baş vererek. Duvar yine de izin verir yorganın beni bir nebze ısınmasına.

01.01.2019

[ozishdiary]

Şaşkınım

İki ayaklı bir şaşkınım

Hangi ayağım attı diğerinden daha fazla adım

Bilebilmek mümkün müdür bunu

Hangi ayağım kaç defa adım attı toprağa

Bilebilir miyim

Bilemeyeceğim şeyler çok

Bilebileceklerimiz kadar

Çalışmalı, yorulmalı ve acıları unutmalı

Çünkü yürüdükçe insan

Yorgunluğunu hissetmez durduğu andaki kadar.

[ozishdiary]

Yok

Ne kadar da eminsin

Ne kadar da kesin

Ne kadar da çok kırmışım seni

Ne kadar da incitmiş

Ne kadar da üzmüşüm seni

Ne kadar da hata etmişim

Ne kadar da yalnızlığa terk etmişim

Fakat

Bir o kadar da ben öldüm

[ozishdiary]

Gelir gelmez

Bir yerlerden kaçtı

Kaçırdık işte elimizden

Gel bul şimdi

Neresinden tutsak

Kaçamaz olurdu da

Tutamadık biz elinden

Bak işte, biz kaçırdık elimizden

Sevmek idi

Sevişmek idi

Artık yok

Bak, gitti elimizden

Pekala

Gelmez mi yeniden

[ozishdiary]

21.10.2018

Nefesim kuru kupkuru

Vücudum ağrıyor ağır ağır ağrıyor

Hayattan koptum kopuş kopuş kopmak

İnsanlar ölüyor ölüm

Sevdiğim insanlar acı çekiyor

İçimde kıvranıyorum

Yalvarıyorum

Bitsin artık

Gözümün önündeki canımın

çekiştirilmesi merasimi

insanlar tarafından

Etim kopuyor

Canım

[ozishdiary]

Canım çok acıyor

Yaprak gibiyim Rabia

Baharı geçmiş

Kuru, soğuk bir yaprak gibi

Kırılgan, hassas

Üzerime basmışlar gibi

Evvelden ben uçtum oysa ki

Uçup kondum basılası sert asfaltın sıcaklığına

Bile bile ezildim

Bile bile bekledim

Bile bile yok oldum

Peki neden bu şikayetçi halim

Çıt ettim

Bir çıt yetti

Şikayete lüzum yok

Artık kalmadı bi çare umut ki serpeyim yüreğime

Ağlamadım bile

Ağlamayı dahi hak etmediğimi bildiğimden.

Sustum sadece

Konuşmanın hiçbir şey getirmediğini bildiğimden.

Bir çıt, gerçekten de yetti.

[ozishdiary]

05.10.2018

Neresinde zamanın tutulacak nefesim, tutmaz olacak dizlerim ve titreyerek açacak alınacak olan haberi... Annemin gözleri ne zaman normale dönecek, neresinde zamanın durulacak ruhu babamın. Neresinde sarılacak kardeşim onlara. Neresinde ben oturup derin bir nefesle havayı ciğerime çekeceğim. Rastgele yaşıyoruz; yazılanlar, söylenenler ve anlatılanlar arasında her an doğuyor birisi ölüyor bir ötekisi...Elimden aldılar, sabahlarımı babamın yanından. Elimden aldılar, öğlen vakitlerimi babamın yanından ve elimden aldılar akşamlarımı babamın yanından. Umut etmek gerek. Umut etmeye dahi korkuyorum, ya kalmazsa edilecek bir başka umut?  

[ozishdiary]

04.10.2018

Gitgide yaklaşıyor korkularım yanıma. Korkmalı mıyım bilmiyorum. Yüzü gülmeyen yaşlı teyzeler gibi korkularım. Ne isteyecekleri benden belirsiz. Hayatta ben en çok ailemle sınandım. Aile olmanın anlamını böylelikle kavradım. Şimdi sorduğumda kendime bazı soruları, susuyorum yalnızca. Canı yanıyor insanların. Birbirimizi ısırıyoruz doymak için. Bizi ısıranlar ne de çok çiğnediler etlerimizi. Pekala yutabilecekler mi bizi? Beğenmezlerse tükürürler bizi ya da bir ihtimal takılırız o kuru boğazlarına. Fakat çiğnenmiş etlerden başka neyiz biz her halükarda? Kurtulsak da paramparça, sindirilsek de paramparçayız. Yukarıda Allah aşağıda toprak dışında neyim kaldı avuç açacağım. Toprağa açılan avuç veda sevdiklerine. Allah’a açılan avuç dua sevdiklerine. Benim duam da vedam da aynı avuçta.  

[ozishdiary]

23.09.2018

Sığındığım yer neresi; biraz bacaklarım uyuşmuş ve betonarme yapısıyla öylece içime oturmuş. Korkuyor muyum diye düşünüyorum. Allah sabır, dayanma gücü verir ya, gerçekten de bunu hissediyorum. Şu anın uzaklarında titrerken bulmuştum kendimi ve şimdi başımı okşar gibi birileri. Yarın yeni bir zaman başlayacak ve yine koşup yine duracağız. Birbirimizi kovalayıp susacağız. Gerçekten de susar mı peki insanlar, bunu da dilemeli yarınlara. Sakinlik ve huzur arayan bir adam. Zaman onu bana getirecek mi yoksa onu benden götürecek mi bilmem. Ne olursa olsun dayanmalı.

[ozishdiary]

16.09.2018

Hepimiz birer canlıyız; doğup gelişip ardından ölen. Üç evre içerisinde gibiyiz de biz insanlar, her birimiz aslında kaç evrede sıkışmış haldeyiz, bilemiyorum. Doğdum mu sanırım ben en başında bunu bilemiyorum; kime sorsam doğduğuma emindir elbet fakat ben zihnimin içerisinde henüz doğmamış gibiyim; kıpır kıpır ve de sıkışmış. Geliştiğim hususunda da pek emin değilim. Elbet var bir gelişimim, değişimim (ki değişim de şart mıdır gelişime?) fakat bu evre ne vakit erer nihayete? Son evrenin başlangıcında mı yoksa gelişim son bulduğunda mı? İkisinin aynı şey olması pek tabii mümkün ama ya değilse? Ya ben ikisi arasında sıkışmış duruyorsam? Düşmüş, bağırıyorsam ve artık kıpırdayamıyorsam? Sanırım bulamıyorum sıkıştığım yeri; haliyle çıkış yerini de kestiremiyorum. Günden güne acıkıyor, susuyorum. Bazen terliyorum ama hava sıcak değil. Uyumak mümkün kılınıyor bazen fakat o da pek tabii korkuyla mümkün. Sıkıştım. Ne kötü bir hal sürekliliği sıkışmanın. Özgürlük sadece fiziki özgürlük değil ruhsal, zihinsel ve de düşsel özgürlük de demek oluyorsa pekala sıkışıklığım benden hangisini aldı ki acı içerisinde bu bana ait olan küskün çocuk.