paraphera - Tumblr blog

[paraphera]

Seni ben uydurdum mısra mısra yazdım ama galiba herkes gibisin..

[paraphera]

"Yolunu beklerken daha dün gece

Kaçıyorum bugün senden gizlice

Kalbime baktım da işte iyice

Anladım ki sen de herkes gibisin"

Nazım Hikmet RAN

[paraphera]

Yüzümdeki sakalım

Cebimdeki ateşim

Kalbimdeki yaram

Serseri eylemiş beni

[paraphera]

Serseri

Geceler artık ev olmuş bana

Karanlık sokaklar arkadaş bana

Bir serseriyim giden dönmez bana

Serseriyim ben sokak sokak dolaşan

/

Kalbim atmıyor hava soğuk

Hayat gitmiş sanki benden ellerim soğuk

Kimseler bilmiyor yaramı kalbim soğuk

Bu soğuk havada buz tutmuş yüreğim

/

Serseriyim geceleyin seni arayan

Her sokakta senden izler arayan

Umutsuz bir serseri güneşi arayan

Güneşi unutmuş bir serseriyim

/

Güneş seninle doğar

Sensizlikten anca acı doğar

Dünyadaki herkes ağlayarak doğar

Serseriyim ben güneşi arayan

/

Serseriyim ben güneşi bekleyen

Doğacak günü umutla bekleyen

Buz tutmuş kalbinde bir ateş bekleyen

Gecelerde yaşayan bir serseriyim ben

/

Dünyası kararan serseriyim

Her gece sokaklarda dolaşan serseriyim

Yalnız aşk dilenen bir serseriyim

Soğuk havalarda genzi yanan

/

Ölümlü dünya beni serseri eyledi

Dertler, kederler beni serseri eyledi

Soğuk hava kalbimi buz eyledi

Güneşi arayan bir serseriyim bu sokaklarda

[paraphera]

Dönek

Dönüyorum

Durmadan, başım dönene kadar

Ve hangi yana dönsem seni görüyorum

Gülümseyip beni yanına çağırıyorsun

Ve ansızın uyanıyorum

/

Uyanıyorum

Karanlık sokaklarda buluyorum kendimi

Bir ürperti kaplıyor içimi

Koşarcasına yürüyorum

/

Yürüyorum

Ardıma bakmadan

İleri mi geri mi gidiyorum bilmeden

Yolun sonunu görmeden

Karanlık sokaklarda korkuyorum

/

Korkuyorum

Gecenin karanlığından

Işıksız yollardan ve dikenli tellerden geçiyorum

Dikenler kalbimi parçalarken haykırıyorum

/

Haykırıyorum

Senin adını avazım çıktığı kadar

Her gecenin bir sabahı vardır elbet

Bu gece de bitecek öncekiler gibi

Derken bir şey görüyorum

/

Görüyorum

Bahçesinde menekşeler açan bir ev

Kapısında bekliyor beni bir çift el

O an dur durak bilmeyen bir pervane gibi dönüyorum

/

Dönüyorum

Sevinç içinde ve coşkuyla

Ve hangi yana dönsem seni görüyorum

Yıllardır aradığımı bulmanın sevinci var içimde

Seninle birlikte her yana dönüyoruz

[paraphera]

"Yarın kim bilir nerelerde dolanırım

Belki bu rüzgar diner yarın

Belki bir menekşe açar başucumda

Belki her şey yoluna girer rahatlarım

Ama belki de ben göremem yarını"

Paraphera

[paraphera]

Akarsuyun Ölümü

Sular gibiydik ikimiz

Ben akarsuydum

Sen deniz

Aramızda da dağlar

/

Sana ulaşmaya çalıştım

Aradaki dağları aşıp

Sana ulaşacaktım bir gün

Dağları delecektim

/

Ama aşamadım dağları

Dağlar yıprattı beni

Ulaşamadım sana

Kuruyup gittim

/

Senin ruhun bile duymadı

Oysa ölüyordum ben

Sen ise dağların ardında

Bakıyordun keyfine

[paraphera]

Ölüyorum ben her gece

Ölüyorum sen yokken

Sabahları da ölürdüm ama

Sabahlar olmuyor ki sen yokken

[paraphera]

On July 7 2016, Minnesota, one day after the police murder of Philando Castile, 12 artists quickly organized to create a public, unsanctioned mural on an empty building

[paraphera]

Gece

Yalnızım yine bu gece Gökteki yıldızlar kadar Çok istedim duy sesimi Çok istedim anla beni

/

Yalnızım gece yürüyenler kadar Yalnızım kaldırımlar kadar Sabahı bekliyorum çaresiz Sensin bana bu geceyi yaşatan

/

Sabahlar olmadı sen gittin gideli Efkarım dinmedi seni sevdim seveli Geceler oldu tek beni anlayan Geceler oldu bu yazdıklarımı duyan

/

Sabahlar olmasın istemiyorum artık Olmayacak ya zaten Yıldızlar yeter bana Bir de efkarlı kaldırımlar

/

Yıldızlar seviyor beni Sana ihtiyacım yok Kaldırımlar dinliyor beni Başkasına gerek yok

/

Akıyor gözyaşlarım kaldırımlara Kaldırımlar, neden bir şey demiyorsunuz Duyuluyor hıçkırıklarım göklerden Yıldızlar, neden bir şey yapmıyorsunuz

/

Yıldızlar bile terk etti beni Parlamıyorlar artık Kaldırımlar bıktı benden Dinlemiyorlar beni

/

Korkuyorum artık sabah olsun Gece öldürüyor beni Gel hadi bitsin bu işkence Dinsin artık bu efkarım

/

Ufuktan doğacak güneş Hava aydınlanacak ve bitecek yalnızlığım Sen bir gel bitecek bu gece Kuşlar ötecek ve açacak çiçekler

[paraphera]

OSHO- yakınlık

[paraphera]

Memnun bir domuz olmaktansa, memnun olmayan bir insan olmak daha iyidir; memnun bir aptal olmaktansa, memnun olmayan bir sokrates olmak daha iyidir. Ama aptal ya da domuz farklı bir görüşteler ise, bu, onların, meselenin sadece bir yanını bildiklerinden ileri gelmektedir. Diğer taraf ise meselenin iki yanını da biliyor.

John Stuart Mill

[paraphera]

"Sınırsız özgürlük: Her Şeyin Kararını Ver!"

[paraphera]

Unut Git Beni

Eğer bensem çektiğin acıların sebebi

Bensem gözlerinden akan tek damla yaşın sorumlusu

Unut git beni

/

Benim yüzümdense bu efkarın

Dengeni bozan ben olmuşsam

Ve de sana mutluluk değil acı veriyorsam

Unut git beni

/

Çünkü ben yaşayamam bunları bilip

Hayatıma devam edemem sen böyle acı çekerken

Yüzüne bakmaya bile cesaretim olmaz hiç

O yüzden sen en iyisi

Unut git beni

[paraphera]

Bomboş mısralarıma dize oldun

Anlamsız hayatıma anlam katan sensin

Yüreğimdeki yangına itfaiye yine sen

[paraphera]

Kader Ağları

Hiç durup şöyle bir hayatınıza baktınız mı? Çoğumuz ufak farklılıklar da olsa aslında sürekli benzer döngüleri yaşayıp dururuz. Örneğin: Aşık olur ardından da ayrılır veya daha ilişkiye bile başlamadan vazgeçeriz ve kalbimiz kırılır ve bir daha kimseyi sevemeyeceğimizi düşünürüz aslında bu bizim kendimize söylediğimiz bir yalandan başka bir şey değildir. Er ya da geç belki 1 hafta belki de 10 yıl sonra mutlaka karşımıza başkası çıkar ve muhtemelen bu sefer de ona tutularak aynı şeyleri yaşarız ta ki evleneceğimiz "O" kişiyi bulana kadar. İşte bundan sonra döngüden kurtulduğumuzu sansak da aslında aynı döngüde devam ederiz. Bu sefer de her gün işe git, eve gel, yemek ye, kendine biraz vakit ayır, yat, kalk, işe git... Böyle bir döngüde buluruz kendimizi. Bu duruma düşmeyenler de vardır elbet ama ne yazık ki çoğumuz istesek de istemesek de bu kaderi yaşarız. Kader demişken, biz hep bu döngüleri kadere bağlarız ama aslında döngülerin kaderle alakası yoktur. Bu döngülere kader demek aslında sadece bizim kendimizi avutmak için söylediğimiz bir yalandır. Şayet bu döngüler kaderse onları kırmak da kaderdir. Sonuçta bizi yönlendiren kader değil, kaderi yönlendiren bizizdir. En azından olması gereken budur. Ama insanlara bakarsak çoğu kaderin ağlarını kendileri örmez de başkalarının ördüğü ağda tökezleye tökezleye yürümeye çalışır ve tahmin de edilebileceği üzere tökezleye tökezleye giderek günün birinde düşer ve geri toparlanması çok zaman aldığı kadar can acıtıcıdır da. Öyleyse bizim yapmamız gereken kaderin ağlarını elimize almak ve başkalarının yürüdüğü ağlarda değil, kendi ördüğümüz ağlarda yürümektir. Böyle yaparsak bir de göreceğiz ki döngülerin büyük bir kısmını kırmış ve artık tökezleyerek değil ara sıra ayağımız takıla takıla yürüyoruz. Peki, kader ağlarında nasıl düz yürünür? İşte bunun cevabını aslında kimse size veremez. Bu her insanın kendi içinde cevaplaması gereken bir sorudur. Kendi kendinize sordunuz ama cevap alamadınız mı? İşte o zaman yapmanız gereken kendinizi biraz daha zorlamaktır. Yürümeyi yeni yeni öğrenen bir bebeği düşünün, ilk başlarda bebek sizin adımlarınızı taklit etmeye çalışır ve düşe düşe gider değil mi? İşte siz de henüz kaderin ağlarını kendiniz örmeye başlamamışken öyleydiniz. Ardından bu bebek biraz daha olgunlaşır ve bu sefer adımları taklit etmeyip de kendi adımlarını kendi atmaya başlar gittikçe daha uzun mesafeler yürümeyi başarır fakat yine de ara sıra ayağı takılır düşer. İşte siz de kaderin ağlarını kendiniz yeni yeni örmeye başladığınızda böylesinizdir. Nihayet bu bebek düştüğü anlardan ders çıkararak kendi başına bir yürüyüş şekli geliştirir ve artık ayağı takılmadan rahat rahat yürüyebilmektedir. Bu da tıpkı kaderin ağlarını örmekte ustalaşmış birisi gibidir. Yani aslında mesele düşüp düşmemek değildir. Mesela yürümeyi öğrenebilmektir. Ve yazının başında da belirttiğim gibi döngülere bağlı kalırsak ve başkalarının ördüğü ağlardan yürümeye çalışırsak daha yürümeyi öğrenemeden düşüp dururuz. Bu yüzden de döngüleri kıralım ve ayağımız ara sıra takılsa, çok zorlansak bile kendi ağlarımızı kendimiz örelim. Eninde sonunda düştüğümüz anlardan gerekli dersleri çıkarıp sabredersek düzgün yürümeyi öğreneceğiz ve artık yere pek düşmeyeceğiz.

[paraphera]

Sen Gidince

Sen gidince ben kendimi kaybettim

Seni bulmak için yollara döküldüm

Her geçen arabanın camında seni gördüm

Her egzozdan seni kokladım

Yollarda hep senin izlerini buldum

/

Duvarlara kazıdım adını da kimseler silemedi

Haykırdım dört bir yana seni sevdiğimi

Tüm dünya ağladı halime de kimse seni getiremedi

/

Sen gidince ben ağladım

Hem de öyle böyle değil

Dakikalarca, saatlerce, günlerce

Haftalarca, aylarca, senelerce

Ağladım durdum gözümü bile silmeden

Halime ağladı yıldızlar bile

Çatladı benim derdimden kaldırımlar bile

/

Şiirler yazdım oku diye de hepsini okumadan attın çöpe

Şarkılar besteledim beni hatırla diye 

Mutlu günümde, kederli günümde hep seni düşündüm de sen bir bana gelemedin