phoenixxneo

[phoenixxneo]

მომენატრე

პასპორტის ერთერთ გვერდზე ჩვენი სურათი მაქვს შენახული.. ამოვიღე, მაგრამ ვერ გავბედე სურათი მენახა.. უფრო მომენატრებოდი..

მომენატრებოდი შენ, თუმცა არა ის მდგომარეობა რაშიც შენთან ყოფნა მოიაზრებდა, თან აუცილებლად..

შეუძლებელია არ მენატრებოდე.. ისევე როგორც შენთან ვიყო..

მე მაინც დაველოდები როდის დამიკაკუნებ.. ჭუჭრუტანაში გამოვიხედავ და გული როგორ ამიჩქარდება..

[phoenixxneo]

როცა შემომხედავ, შენ ალბათ იფიქრებ "ღმერთო.. რა უღმერთოდ ლამაზია.."

მე ისევ ისე გავიცინებ, შეძლებიდაგვარად გულწრფელად, ყველა იმ ტკივილის გადასაფარად რაც გამოვიარე.. და შენ ისევ მოტყუვდები რომ მე ბედნიერი ვარ..

[phoenixxneo]

Right person wrong time დამემართა

და ამ ყველაფერში ყველაზე საწყენი ის არის რომ მის ამ უკანასკნელ წერილზე აღარ ამეტირა..

"შენში შეყვარება ყველაზე მარტივი იყო.

ჩვენი პირველი შეხვედრიდანვე ვიცოდი, რომ მიყვარდი.

შენი თვალები, შენი ღიმილი, შენი ხმა, შენი სიგიჟე...

შენთან საუბარი იყო სიამოვნება.

შენ გვერდით ყოფნა — სიმშვიდე.

შენს შეხებას არაფერი სჯობდა.

ყველაფერი შენთან მარტივი იყო.

რთული მხოლოდ შენი გაშვება გამოდგა.

რთული იყო იმის გაცნობიერება, რომ ეს ყველაფერი უკვე აღარ არის ჩემი.

აღარ არის ჩვენი.

მტკივნეული იყო იმის აღიარება, რომ ეს დასასრულია.

რომ უნდა გაგიშვა...

მაგრამ შენს სიყვარულში არ იყო არაფერი რთული.

სიცილი მარტივი იყო.

ჩახუტება მარტივი იყო.

შენთან ბედნიერება ბუნებრივად მოდიოდა.

შენ სიყვარულში იყო სილამაზე.

გაშვებაში — ტკივილი.

მაგრამ ვიცოდი, რომ ასე უკეთესი იქნებოდა.

ვიცი მაინც — და მაინც მტკივა... დღემდე მტკივა.

და ვერც ვერაფერს ვუშველი.

ხანდახან ასე ხდება.

გვიყვარდება — და ეს არის ��აოცარი.

მაგრამ ერთხელაც დრო მოდის, როცა გვიწევს გაშვება.

ეს არ ნიშნავს, რომ ვკარგავთ.

და არც ესაა ცუდი.

უბრალოდ... ცოტათი მტკივნეულია.

იმედია, შენ ახლა ხარ იქ, სადაც გინდა რომ იყო.

იმ ადამიანთან, ვისთანაც გინდა რომ იყო.

იმ ცხოვრებაში, რომელიც შენ აირჩიე.

მე შენ გიშვებ იმ ცხოვრებაში რომელშიც გინდა რომ იცხოვრო ❤️"

[phoenixxneo]

მინდოდა მეთქვა მიყვარხარ

და გითხარი

ნეტა არასდროს მოგეწერა

[phoenixxneo]

წავალ სოფელში

გავთიშავ ტელეფონსაც და გონებასაც

ჩავწვები ჰამაკში

და მთელი დღე ვიქანავებ

#დავიღალე

[phoenixxneo]

აზრზე არა ვარ სადა ვარ

მაგრამ ვიცი რომ გზაში ვარ

სამსახურიდან წამოვედი, შეყვარებულს დავშორდი, საუკეთესო მეგობარსაც.. ასტროლოგიაში რომ არის გარდამტეხი 27.5 წელი მგონი ეგ მართალია.. არ ვიცი რა მოხდა და რა გაცნობიერებებამდე მივედი.. რთული ცხოვრება გავიარე ყუმცა იმედი არასდროს დამიკარგავს.. ახლა თითქოს რაღაც სხვანაირად ხდება.. აღმოსავლური რელიგიები მხიბლავდა.. ბევრი შევისწავლე და ჩემი პირადი შევქმენი რისიც მჯერა.. დაახლოებით ასე გამოიყურება - ნებისმიერ დროს ნებისმიერი ადამიანის დასაკარგად უნდა იყო მზად ისე რომ ამან დიდი გავლენა არ მოახდინოს შენზე, მადლიერი უნდა იყო ყველაფრით და გზა გააგრძელო, თუმცა უნდა შეგეძლოს ადამიანებისგან მიიღო და გასცე მხარდაჭერა..

თავიდან რაც მოვიფიქრე იმას კარგად ვასრულებ.. რაც შეეხება კოლექტიურ ერთიანობას ეგ ძალიან ცუდად გამომდის.. მხარდაჭერა შემიძლია, თუმცა სხვისგან ცოტა მეტი მზრუნველობის მიღებაც კი დისკომფორტს მიქმნის..

ჰოდა იმას ვამბობდი რომ რთული პერიოდი მაქვს.. დიდი ცვლილებების.. და წარმოდგენა არ მაქვს ეს გზა სად მიმიყვანს.. მე ვერ გავჩერდები.. არ შემიძლია..

[phoenixxneo]

სიკვდილის ანგელოზი ვარ?

ჩვენ ყველანი სიკვდილის ანგელოზები ვართ.. მუდმივად ვიღაცას ვაცილებთ სამყაროში სადაც არ ვიცით რა ხდება.. მაგრამ მე რატომღაც მეტი უბედურების შემსწრე ვარ ხოლმე.. უკვე მეშინია გარეთ გასვლის.. ჩემი მთელი ცხოვრების მანძილზე 2ჯერ შევესწარი ავარიას.. პირველი ალბათ 2 წლის წინ მოხდა.. ქალი იჯდა 2 ბავშვთან ერთად მანქანაში.. ბავშვები გადარჩნენ.. ქალი ადგილზე დაიღუპა.. მეორე გუშინ ღამე.. დღევანდელი დღე 2-3 წუთის დაწყებული იქნებოდა გვერდით მოტოს ხმა გავიგე მივხვდი უნდა გადავსულიყავი მანქანიდან და მივშველებოდი.. მაგრამ ვერც მე ვუშველე და ვერც ექიმებმა.. დილით გარდაიცვალა..

ყველა ჯერზე ძალიან სიმბოლურად მოხდა ყველაფერი.. ყველა შემთხვევა რაღაცას უკავშირდებოდა.. და არ ვიცი ჩემი ფიქრებით ჩემთან დაკავშირებული ეს ადამიანები რამდენად უნდა დავაკავშირო ასე ძალიან ჩემს ცხოვრებასთან.. იქნებ არ ღირს ამდენი ფიქრი ამ თემაზე? ან იქნებ არის რაღაც რაც ჩემი ბრალია..

ამბობენ რომ ჩემი ზოდიაქოს ნიშნის ადამიანები სიკვდილს გრძნობენ.. ბავშვობიდან ვგრძნობდი როცა სხვა ადამიანს საფრთხე ემუქრებოდა.. მაგრამ სიკვდილს ვიზიდავ? იქნებ ზუსტადაც რომ ჩემთან უნდა დავაკავშირო ეს ყველაფერი.. იქნებ შემიძლია რამის შეცვლა და ჯერ არ ვიცი ან ვერ ვხვდები? იქნებ რაღაც ნიშანია რომელსაც დანახვა სჭირდება?

[phoenixxneo]

ერთი ბიჭი იყო, სამსახურებრივად ვიკვეთებოდით ხოლმე.. ისეთი სამსახური მქონდა უმეტესად რიგში ვიდექი ან რაღაცას ველოდებოდი.. მასაც.. სხვადასხვა კომპანიაში ვმუშაობდით მსგავს პოზიციაზე.. მერე მე სამსახურიდან წამოვედი, თუმცა დამრჩა ადამიანები ვინც იქ მუშაობის პერიოდში გავიცანი.. ზოგთან ახლაც ვმეგობრობ.. ამ ბიჭთან ბევრს ვსაუბრობდი ხოლმე.. მაშინ ვეწეოდი და მოსაწევად ერთად გავდიოდით.. ძალიან მოზმომილი ადამიანი იყო.. ცოლი და შვილი ყავდა.. ელოდებოდა ნეფროლოგიის რეზიდენტურა როდის გამოცხადდებოდა რომ გაეგრძელებინა სწავლა.. ბავშვთა ნეფროლოგობა უნდოდა.. კარგი ადამიანის შთაბეჭდილებას ტოვებდა..

სამსახურიდან წასვლის შემდეგ გამახსენდა მალევე.. დიდიხანია არაფერი მსმენიათქო.. სოც ქსელში მეგობრებში მყავს და იქედანვე გავარკვიე რომ თაავის თავს განაჩენი გამოუტანა და ცოცხალი აღარ ყოფილა.. ძალიან მეტკინა.. ვერავის გავუზიარე.. ახლაც შევდივარ ხოლმე მისი ცოლის გვერდზე.. იქნებ როგორ არის.. იქნებ რამე ახალი სურათი დადო.. ბავშვი როგორ გაიზარდა.. მინდა ხოლმე რამე შევიტყო.. მინდა ვიცოდე რომ ცხოვრება გააგრძელეს და კარგად არიან.. ზოგჯერ უბრალოდ გამომლაპარაკებელსაც შეუძლია კარგი შთაბეჭდილება დატოვოს.. ამ სამყაროს დაემშვიდობა, მაგრამ იქ გველოდება.. ჩვენ ყველას.. ჯიუტად და მთრლი გულით მჯერა რომ ამ ყველაფრის დასრულების შემდეგ, იქ სადღაც სხვაგან რაღაც უკეთესი გველოდება.. თუმცა ჩვენ ვიღაცის დაკარგვა მაინც გვტკივა. თუნდაც არცისე ახლობლის..

[phoenixxneo]

ფეხსაცმელში კენჭი რომ ჩაგივარდება, ხან კარგ ადგილს მოძებნის ისე რომ არ გაწუხებს დიდად.. მაგრამ საბოლოოდ უეჭველად უნდა მიიღი შესაბამისი ზომები და აუცილებლად მოგიწევს ფეხსაცმლის გახდა მის გადმოსაგდებად..

ასეა ხოლმე ბევრი რამ ჩვენს ცხოვრებაში.. ზოგჯერ ადამიანის გაშვება არ გვინდა.. გვგონია არ გვაწუხებს და მოკალათდა ისე თითქოს არაფერს გვიშავებს.. ��უმცა მოშორების შემდეგ უდიდეს შვებას ვგრძნობთ..

ზოგჯერ შეიძლება მოქეიფე მეზობლის ხმაურივით იგრძნობოდეს შორიდან.. თუმცა ქეიფის დამთავრებაც შესამჩნევია მთელი სამეზობლოსთვის..

ჰოდა ადამიანებიც ეგრე უნდა მოვიშოროთ, რომ შორიდანაც ვერ შეძლონ ხმაურით შეწუხება..

[phoenixxneo]

საპნის ბუშტები მიყვარს

[phoenixxneo]

ამ ხალხს ვერაფერი გავუგე.. მოგზაურობა ახალი ადგილების აღმოსაჩენად მიყვარს თუ ყველასგან და ყველაფრისგან გასაქცევად უკვე აღარ ვიცი.. ხან უბრალოდ მინდა გავქრე.. წავიდე და ყველაფერი დავივიწყო.. მეც ყველამ დამივიწყოს.. ისე.. თითქოს არც ვყოფილვარ.. წავალ და ჩემთვის ავიშენებ ჩემი ოცნების სახლს.. დავსახლდები მარტო.. აღარავის გავუღებ კარს.. შეიძლება ვეღარავინ გამახაროს..

მაგრამ ის ხომ უეჭველი მეცოდინება რომ აღარავინ მატკენს.

[phoenixxneo]

ემოციების გამოხატვა მიჭირს.. ხშირად აღვნიშნავ ამ ფაქტს.. თუმცა ნაკლებად იჯერებენ.. რა მარტივია უყურო ადამიანს რომელიც იღიმის და ის დაიჯერო რასაც შენ ფიქრობ, ან სხვები ლაპარაკობენ.. არ მიყვარს ადამიანების განსჯა.. ყოველთვის ვამბობ - ჩემი ცხოვრება არავის გაუვლია, და რომც გაევლო ვინმეს ის სხვანაირი ადამიანი იქნებოდა..

ერთი კვლევა არსებობს ასეთი.. ლოთი მამის ტყუპ შვილებზე.. ტყუპები ბიჭები იყვნენ.. ერთი მამის მსგავსად სმით დაკავდა, მეორე კი წვეთს არ სვამდა.. მაგალითი ორივეს ერთი ჰქონდა, გარემოშიც ერთნაირში იზრდებოდნენ თუმცა სიტუაციაში გამორკვევა და გააზრება ორივე შემთხვევაში სხვადასხვანაირი იყო.. ორივე შემთხვევაში ტრავმირებული..

ზრდასრული ადამიანები ჩვენს საქციელებზე ვართ პასუხისმგებელი.. სწორი რა იქნებოდა? ორივეს გაეაზრებინა მომხდარი და ზომიერება ესწავლათ.. ჰოდა რადგან ოქროს შუალედი ოქროსავით ძვირი მისაღებია, და ამ ძვირში ფასი არამც და არამც არ იგულისხმება, ჩემს ცხოვრებაშიც ასე ხდება. ოქროს შუალედი ვერც მე ვიპივე და ვერც ჩემს ირგვლივ ვერავინ..

[phoenixxneo]

ყველა იმას ხედავს რასაც აჩვენებ?

არა

უმეტესად იმის ნახევარსაც ვერ ამჩნევენ რასაც ხედავენ.. ყველა თავის პრობლემებშია გართული.. მათიც მესმის.. მათაც თავიანთი პრობლემები აქვთ.. მაგრამ ჩემი გაგების დრო რატომ არასდროს მოვიდა? ხან ვამბობ ჩემს თავზე წისქვილის ქვაც დატრიალდათქო.. და არც ვცდები.. გოლგოთას გზა გამოვიარე..

უკვე მერამდენედ ვიწყებ მკვდარი ჩემი თავის დატირებას.. შემდეგ კი ისევ თავიდან აკინძვას..

რკინის ქალამნებს ჩავიცვამ..

მაგრამ ხან მეც მჭირდება დანახვა.. ჩრდილი არ ვარ.. მე ვაჩრდილებ ჩემს თავს.. მე ვზრუნავ, მე ვალაგებ სხვის პრიორიტეტებს ჩემსაზე წინ.. და მე ბოდიშს ვუხდი ყოველთვის ჩემს თავს..

ჩემი დრო როდის მოვა?

[phoenixxneo]

ცოტა დამაგვიანდა მაგრამ ერთ რაღაცას მივხვდი

ადამიანი სანამ ძვირფასია, მასთან დაკავშირებული ნივთებიც, მანამ გეძვირფასება.

[phoenixxneo]

ბავშვობაში ვფიქრობდი, რომ გავიზრდები სამყაროს უკეთესობისკენ შევცვლი და მერე მონაზვნად აღვიკვეცებითქო. ეს უკანასკნელი აბსურდული სისულელე რატო მომაფიქრდა არ ვიცი მაგრამ. ეგ კაიხსნის წინ გაქრა გონებიდან.

რაც შეეხება სამყაროს უკეთესობისკენ შეცვლას, ყოველ დღე იმაზე ფიქრით ვიღვიძებ მის მარწუხებში არ მოვექცე და არ დავემსგავსო. თვალის გახელამდე, პირველი შორიდან მოტანილი ფიქრები სამყაროსგან თავის დაღწევის მცდელობების დაგეგმვას ემსახურება.

ვახერხებ თუ არა არ ვიცი. 🥱

[phoenixxneo]

სიბერის მეშინია

ნაოჭების არა პირიქით მომწონს ქალს ღიმილის დროს თვალებთან ან ტუჩთან მიმიკური ნაოჭები რომ ეტყობა. თითქოს სანამ აქამდე მოვიდოდა ბედნიერი ცხოვრება გაიარა და ღიმილის ნაოჭები გაუჩნდა. მე მაგაზე მეფიქრება ხოლმე. მაგრმ ჩემს შიშებს ვერაფერი მოვუხერხე. რა დავრჩები მაშინ როცა ჩემი სილამაზე მინელდება და ნელ-ნელა სულ გაქრება. როგორ დავინახავ ჩემს თავს მე და როგორ დამინახავენ სხვები. რა ლამაზი იყო და... ნეტა რას იფიქრებენ. ან მე შევამჩნევ რომ ძველებურად ლამაზი აღარ ვიქნები? იქნებ ჩემს თავთანაც არ ვაღიარო რომ რაღაც შეიცვალა. იქნებ საყვარელმა ადამიანმა მიმატოვოს იმის გამო რომ შევიცვალე. ან იქნებ მეთვითონ მომინდეს სხვანაირი ჩემი თავისგან გაქცევა.

მაკიაჟს აღარ ვიკეთებ, იქნებ უფრო გვიან დავბერდეთქო ვფიქრობ. მზეს არ ვეკარები, გავიგე უფრო მალე აბერებს კანს. წყალს ვსვამ მაგრამ კანი მაინც მიშრება ზამთარში.

ჩემი შიშებისგან გაქცევა მინდა. 👵

[phoenixxneo]

ჩემი უკანასკნელი ურთიერთობა დასრულდა. იმიტომ რომ მხოლოდ ეგ გამოსავალი ჰქონდა. კომპიუტერის ეკრანზე გამოსული უსარგებლო ერორივით, ან წესებზე და პი��ობებზე დათანხმებასავით, სხვა ვარიანტში ვერსად რომ ვერ რეგისტრირდები და ისე თანხმდები არც კითხულობ. აზრი არ აქვს, შენთვის არავინ შეცვლის იმას, რასაც ისედსც ყველა ვეთანხმებით. ეშმაკთან გარიგებასავით იყო ყველაფერი. წინასწარ განსაზღვრული დასასრულით.

სარკეში რომ ვიყურები დორიან გრეი მგონია თავი.

დასახიჩრებული

კოჟრებიანი

უშნო

წლების მანძილზე მჭირდოდ შემოჭერილი რკინის აბჯარო მოვიხსენი და ცრემლებში გადავეშვი.

ვცურავ

ზურგზე ვწევარ, თითქოს მშვიდი თბილი ზღვა ნაზად მეხება ვეშვები ფიქრებში როგორ მეხები შენ და როგორ უჩვეულოდ მშვიდად მძინავს შენთან.

მერე ჩამეძინება და დილის პირველი ფიქრი ისევ შემომეხვევა სხეულზე

ისევ გათენდა

ისევ შენს გარეშე გათენდა