pinkrabbits1-blog
Dizzy
‘I know everything. Everything but myself.’
1349 posts
Don't wanna be here? Send us removal request.
Last Seen Blogs
gayrainbowbridge
𝕮𝖗𝖆𝖟𝖞 𝕸𝖆𝖗𝖛𝖊𝖑 𝕱𝖆𝖓
steffi-wijaya
Confessions of An Overly Worked Up Student
milenag123476-blog
Sem título
jue-viole
Viole
avatar-pride-month
Avatar Pride Month
Text
00:00
ქალაქის ბოლოდან ზარების ხმა მოისმა, ოღონდ არ მომჩვენებია - მართლა მოისმა. ეს არც პირველია, არც - უკანასკნელი.
მე რომ მოვკვდები, ზარებს ამით არაფერი დააკლდებათ, თუ არა ორი ყური.
მე მივხვდი, რომ საშინელებაა სიტყვების ძებნა და იმის თქმა, რომ წერ. როცა ვიხსენებ ჩემს თავს ანდა ჩემს გარშემომყოფებს და მათგან გადმოღვრილ იმ უზნეო პათეტიკას, რომელსაც ამდიდრებენ პოეტური სახეებითა და ბრტყელ-ბრტყელი სიტყვებით, გული მერევა, მერე ამ არეულ-დარეულს ვეღარ ვალაგებ და ვარწყევ და ვრწყავ იმათ ორანჟერეას.
ეე, დავაი რა
32 notes
·
View notes
Photo
შიში, რომ ხვალინდელი დღე იმდენადვე საშინელი იქნება, რამდენადაც დღევანდელია კარგი.
როგორმე უნდა გავაღწიოთ დროის წრეხაზიდან.
29 notes
·
View notes
Text
all i ever wanted
all i ever needed
is here
in my arms.
8 notes
·
View notes
Photo
I’ve wasted my life
And im hurting inside
I don’t really know
And I’m not really sure…
35 notes
·
View notes
Video
409 notes
·
View notes
Photo
კლდის პირას საკუთარი თავის ამარა გაშეშებულს თავისკენ მიზიდავს მიწა, რომელსაც გადავყურებ ზევიდან, და რომელიც ამასთანავე შიშის ზარს მცემს. დავიძაბე. მარცხენა მკერდთან ერთად ფეთქავს ყელიც. ვინაიდან დიდი ხანია არ განვძრეულვარ, სხეული დამეჭიმა, როგორც დაჭიმავენ ხოლმე გიტარის სიმებს, და ამიტომაც, საკუთარი თავის წინაშე ვალდებული ვარ, უძრაობა მანამ შევინარჩუნო, სანამ ბუნების კანონებს არ შევეწინააღმდეგები, რადგან ამდენი ხნით გაშეშებული ჩემი სხეულისთვის პატარა რხევაც კი მომაკვდინებელი იქნება, ვფიქრობ. ამაზე ფიქრით დაძაბულს უფრო მიჭირს, არ გავტოკდე.
ვინ ვარ და აქ რატომ ვარ-მეთქი, ამას ყოველდღე ვეკითხებოდი საკუთარ თავს სხვადასხვა გზებით. ხან გადავიცვამდი მეგობრის ფორმას, რომელიც მომიყვებოდა თავის გასაჭირს, ხანაც ვიყავი ვიღაც, ვინც მეტყოდა ხოლმე, მიყვარხარო და ჩამიკრავდა გულში. ზოგჯერ გავეხვეოდი ძონძებში, შარდის სუნით აქოთებული გავიწვდიდი ჩემი თავისკენ ჭუჭყით შეჭმულ, სიცივისგან დამსკდარ ხელის მტევნებს და ვითხოვდი მოწყალებას მისგან. ვიყავი ყველა მატერია, რასაც ხელით შევიგრძნობდი, მოვუსმენდი ან გავიგონებდი და მათთან ერთად ყველა ის აბსტრაქციაც, რომელებსაც ამოევსოთ ჩემი გონები მიუვალი კუთხე-კუნჭულები.
პასუხი ყოველთვის ტყუილი იყო, კარგად შენიღბული, დამაჯერებელი ტყუილი, რომელსაც ასეთი ზიზღით უარვყოფდი მთელი ჩემი დღე და მოსწრება.
ჰოდა, ყველაზე დიდი მატყუარა ის ყოფილა, ვისგანაც ვითხოვდი მოწყალებას, ვისაც ჩავეხუტებოდი და გავუნაწილებდი სხეულის სიმხურვალეს, ვისაც მივიჩნევდი ყველაფრის საწყისად და, - თუკი არსებობს ის, - დასასრულად.
ახლა, როცა აეხადა ფარდა მას, რაც მთელი ეს დრო ჩემ გვერდით გაყუჩებულიყო, მოვედი კლდესთან, ავმაღლდი მასზე, რადგან ქვეყნად არაფერი მაბრკოლებს, მარტო ვარ და მარტო ვიყავი აქამდეც, ოღონდ ესაა, რომ ახლა მივხვდი, ახლა შევიცანი ყველაფერი, რასაც ბურუსი ეფინა აქამდე და თვალმოჭუტული ვცდილობდი გამერჩია მისი ფორმები.
თუკი ფიქრობთ, ახლა გარისკავს და გადაეშვება ქვევითო, არ ვიცი, ცდებით თუ არა. ალბათ, ეს ერთადერთია, რასაც პასუხი ჯერ ვერ გავეცი.
11 notes
·
View notes
