purnisyan

[purnisyan]

beni benden başka kim. bende benden başka kim. bilmem. 

ama sevmek, benden başka işte bir de sen.

belki.

ama bana senden başka kim?

[purnisyan]

Bir hikayeyi gerçeğine dönüştürmek kaç yıl alır? Benim 8 yılımı aldı. Bütün deliliğini kabul ettim. Sen benim şu sınırlı aklımın önceden hayal bile edemediği -ancak gerçekleşince istediği şeyin düpedüz sen olduğunun farkına vardığı-  en güzel şeysin işte. Hala seni tanımlayacak kelime bulamıyorum. Bunu okur musun bilmiyorum, bunu okumaya ihtiyacın olur mu onu da bilmiyorum. Ama 26 yıllık yaşamımın en anlatmaya değer hikayesi olduğun için, vazgeçmediğin için, inandığın için teşekkür ederim. Büyüme sancılarımın en güzel yanı bizi do��urmaktı. 

[purnisyan]

‘son bir kere daha kurtaramadığım her şeyi’ kabullenip yoluma devam etme kararı aldım. son 7 yılını sadece geçmişe özlem duyarak yaşamış birinin şu an’ı kabul edebilmesinden bahsediyorum. üniversite yıllarının istiklal caddesi’ni ve  insanın içindeki dünyayı değiştirebilme potansiyelini, hayal kırıklıklarının ve dibe vurmanın bile ruhu besleyiciliğini, can acıtan o yerden alıp anılarımın ‘güzel yaşadık’ rafına kaldırıyorum. sonra her şeyi kucaklayabilmiş o küçük ve özgür kızı azad ediyorum, onu bütün ömrüm boyunca inanılmaz seveceğime söz veriyorum. şimdinin prangaları içinse onları inkar etmeden ve böylece kurtulabilme adına ilk ve en büyük adımı atarak başlıyorum 2020′ye. bu yıl benim yılım olmasa da kendi elimi bırakmadığım bir yıl diliyorum kendime. dile kolay tam 7 yıl bu taş kalplerin içinde taşlaşmadan kalmışım. dile kolay içimde hala bir iyidünya ümidi varmış.

[purnisyan]

biliyorum. hiçbir şey 2013 baharının ve haziranının yerini tutmayacak.

biliyorum. geçmiş hep içimizde bir yerlerde acıyıp ve acıtıp duracak.

biliyorum. umut geleceğe değil geçmişe yönelik uzayıp giden bir muhtemel sızı olacak.

ben bu karın ağrısının şiddetine direnmekten çoktan vazgeçtim.

[purnisyan]

2019'dan hiçbir şey beklemiyorum.

[purnisyan]

Seni o kadar yakından görünce, keşke. 

Yalnız bunun için. 

Sevseydim seni.

[purnisyan]

en yakın yabancı sendin, daha sürülmemişken ışığın biberi yaramıza, yaslanırken boşlukta duran bir merdiveni henüz. güzdü sonsuz bir çöle takılan bakışımız, ilk yaz derken -kışı gözden kaçıran yüzlerce eller yukarı, saygı duruşlarımız en güçsüz kollarla- çözüldü aşkın zarif ilmeği bulandı aynalar duruluğu. çok gizli bir doğru gecenin toyluğunda bilmedik çekenin yanlış bir uzaklık olduğunu.. yabancıların en yakınıydın sen!

Nilgün Marmara

Senin için. Her şey gibi... E.

[purnisyan]

Senden bana bir şarkı kaldı.

Umut kaldı.

Yalnızlığın ve hüznün de keyfi varmış, kaldı.

2011 yılının İstiklal Caddesi kaldı.

Geçip giden zaman kaldı. Zamanı tutamayışım ve bunun için artık çabalamayışım kaldı.

Herkes gider, o kalır, kimsem kalmadığı kaldı.

Her şeye teşekkür etmeler kaldı.

Hatırası bile çok güzel. Hatırlaması bile çok güzel.

Güzelliğin içinde saklanan acıyı fark etmesi kaldı.

[purnisyan]

Zamanın içinde kayıp.

Kaçak.

Mesafe. 

Yakın. Uzak.

İnanç.

Bir karanfil çal sevemediklerinden.

Ağaç.

Bugün bütün olan biteni düşünüp hüzünlenelim.

[purnisyan]

Can you remember who you were, before the world told you who you should be?

Charles Bukowski, Post Office (via bookmania)

[purnisyan]

Unutmanın acısı, ayrılığın acısından farklı. Ayrılık hüzne yakın, unutmak kasvete. Yani birini er geç unutmaya mahkûm olduğunu bilmenin kasvetinden bahsediyorum. Birini yavaş yavaş unuttuğunun bilincine vardığın anların sıkıntısından bahsediyorum. O kişinin parça parça silinip alakasız hatıraların arasına karışmasından bahsediyorum. Belki de neden bahsettiğimi bilmiyorum, sadece üzülüyorum, vasıfsız keder.

Emrah Serbes (via sarhosadam)

[purnisyan]

ve nihayet ikimiz kaçtığımız aşkların toplamıyız

sokakta yaralı bir it koşturuyor iki buluşmadır koluma girmiyorsun. ve birkaç milyon yıldır tutmadın ellerimi. benimle çıkmıyorsun bu yolculuğa. ve ben sırf bu yüzden yenilebilirim.

bu resimden çıkıp gidiyorum. seni isteyen yanım ölümsüz yanımdır. bulutsuz da yağan nedir? şimdi öğreniyorum ki, gözyaşı! bu resimden çıkıp gidiyorum. seni isteyen yanım aşk yanımdır.

babam romantik bir aşiret savaşçısıydı. çapraz fişeklik duyardım yüzümde ona sarıldığım zaman. sonrası jandarmalardı. ağıt kadınlardı. mezarlardı. o gün bugündür sayrıyım. çünkü insan öldüğü yaşta kalır.

babam elin eskilerini giyerdi. ben bu yüzden ezik olurum bayram sabahlarında. yani bir sömürgede doğan kırılgan olur. çünkü insan öldüğü yaşta..

sokaktan askeri konvoylar geçiyor iki buluşmadır koluma girmiyorsun. ve birkaç milyon yıldır tutmadım ellerini. ve ben sırf bu yüzden yenilebilirim.

yaşadığım yitirdiklerim oluyor hep. oysa tuttuğum elleri bırakmıyorum. sonra korkuyorlar hasletimden. ne denli sevgiye değer olduğumu söylüyorlar. gidiyorlar sonra. ve biçimlendiremediklerimiz biçim oluyor bize.

ve sen haftanın deniz ertesi günleri geliyorsun. bir çizgi diyorsun. bir çizgideyim. sağım nere solum nere bilmiyorum.. seni şiir duraklarına bırakıyorum o zaman. güleç kalıyorsun. dudakların kırışıyor kenarlarından. ellerin, minnacık ellerin morarıyor. küçük küçük adımlarla gidiyorsun -sanki- içimden. bir şiir durağından biniyorsun. zaten yorgunsun.

ben sancıyla kıvranıyorum geceleri sayrı bir yatakta. terli terli seni içiyorum. çünkü yüzüme bakınca seni görüyorum. çünkü yorgunsun.

parçalı bulutlu şiirler okuyorum sana. şiir gibi bir çiselti başlıyor sonra. kanayan bir yara; yalnızlık. çıkıp kanıyorum. çıkıp sokakta..

sokaktaki bütün kedileri eziyorlar iki buluşmadır koluma girmiyorsun. ve birkaç milyon yıldır tutmadın ellerimi. ve ben sırf bu yüzden ezilebilirim.

biz emeklerken sevmeyi öğrenmede, kolumuzdakiler düşüyor. ki ölenler zafere en çok yakışanlardır! ki ölenler zafere en çok yaklaşanlardır! oturup tuhaf ağıtlar yakıyoruz onlara. ve söz veriyoruz yarını kurtaracağımıza. ama yarına ertelemekle bugünü yitiriyoruz zaten. ve zaten yenik sayılırız yaşamakla!

en gizli yerimize çağırıyoruz acıyı. ve hep yenik düşüyoruz, çağırmakla!

sulara benziyorsun bu yüzden. sular ki dinginliğe gelir ancak. ısınırsa uçar, soğursa kaskatı kesilir teninden. sulara benziyorsun kapılmaya gelmez. sulara.. bildik sulara..

sokaktan telsiz sesleri geliyor iki buluşmadır koluma girmiyorsun ve birkaç milyon yıldır tutmadım ellerini ve ben sırf bu yüzden kaybedilebilirim.

ihmal edilmeyen telefonlar bekliyorsun, dakik ve ilgi dolu. anne oluyorsun bütün âşıklarına. ve çocukların oluyorlar bilmeden. ve bu resimde kalmayı bu kadar çok isterken, çekip.. çıkıp gitmeli diyorum.

insanlar çoğalıyor etrafımda. sen yoksun. ıssızlığımdan anlıyorum. çook uzakta oluyorum onlar konuşurken. derken gece başlıyor. çayları ödüyorlar ve bir parçamı alıyorlar karşılığında.

ve sen haftanın deniz ertesi günleri geliyorsun. her aşk, yaşayamadıklarımızın özetidir diyorum. gülüyorsun.

seni daha önce öpmüş olmalıyım. yoksa nasıl bulurum yüzünde gülen ağzının yerini.

sokakta ölümsüz yanından yaralıyorlar birini. iki buluşmadır koluma girmiyorsun. ve birkaç milyon yıldır tutmadın ellerimi…

[purnisyan]

Alır başımı Erzincan'a giderim seni düşünmek için Dörtlükleri bozarım çünkü dağlar ne güne duruyor Kıyılar ve eskimeyen her şey seni anlatmak için

Turgut Uyar

[purnisyan]

Belki de kuşun özgürlüğü uçamamasıdır cümlesini okuduğum günden beri ne zaman uçan bir kuş görsem içim sızlar.

[purnisyan]

otuz sekin yılın ciğerimde biriktirdiği toz toprakla ne denli seninim bilsen!

ah!

[purnisyan]

zeynep, eğer benimle gelirsen senin için tüm uzayla savaşırım. karnından ağızlı korkunç yaratıkların ağızlarını torba gibi büzer, sana layık değil ama bir galakside, hakikat ile hayali on milyon ışık yılına dek sadece seninle yaşarım.   zeynep, belki ilerde kredi falan, bir aile mekiği alırız, pazar günleri eksi ikiyüz santigrat derecede piknik yaparız, bir düşünsene ben merkür’e salıncak kurmuşum, sen yine de üşüyorsun. çok konuşuyoruz ve bir gün ayrılma düşüncesi bile, sarılma pratiği ile son buluyor en nihayetinde. zeynep, benim gezegenim, daima senin kalbin.

demiş.  (via yagmurdankadin)

[purnisyan]

kimsenin kimseye hiçbir şey anlatamadığı... yine. bu acı geçmez, artık biliyorum.