rhodohygge-blog

[rhodohygge-blog]

Det är slutet på en vacker historia...

Dit is het einde van een mooi verhaal.

Het zal 10 weken geleden zijn dat Jasmien Mees hier op aangeven van Dirk Everaert voor de deur stond met de vraag of ik over de deelname van de Vlaamse Rhodotelers aan de Gentse Floraliën een blogje wou bijhouden.

In die 10 weken leerde ik lieve mensen kennen, explodeerde mijn kennis over Rhododendrons en planten in het algemeen, en kreeg ik een beter zicht op wat Lochristi tot Lochristi maakt: planten telen. En al dat in de aanloop naar een groots evenement: de Gentse Floraliën.  Ik prijs mezelf gelukkig een klein deel van de grote groep medewerkers te hebben mogen zijn.

Het is dan ook maar normaal dat ik zelf eens een kijkje ging nemen op de stand van Rhodo Hygge - en bij uitbreiding op de vele andere standen van die mooie Floraliën. Ik heb mijn gezin gemobiliseerd en we trokken ten strijde naar Gent. Eerst naar Rhodo Hygge, ‘t zal wel zijn!

We zijn nu één dag verder, ik kan mijn mond bijna weer toekrijgen, amai, wat was dat schoon allemaal! Zij die de Floraliën niet bezochten hebben ongelijk gehad. Wat een prachtige werken, mooie opstellingen, sprookjesachtige aanleggingen, kleuren en geuren… MMMMMMM. Het kan aan mij liggen, ik ben nogal sensitief wat dat betreft, maar rondwandelend tussen al dat moois, die stralende planten, overviel mij het gevoel van vrede. Kent u dat nog? Dat onbezorgd zijn, helemaal opgaan in al het mooie dat zich aanbiedt, de wereld en haar miserie even vergetend… Wel, dat is wat ik heb ervaren, en ik kan daar alleen maar dankbaar voor zijn.

Ik dank de organisatoren om dat alles mogelijk te maken, en ik dank vooral Dirk en Jasmien om mij in die mooie wereld te hebben toegelaten. Kijk, nu word ik er melig van. Zo zou ik nog vergeten te zeggen: “Proficiat team Rhodo Hygge, goed gewerkt!”. Ik zou ze geen eten willen geven, al die mensen die door de kijkgaten van de kijkhutten hebben gepiept :-).

En ikke, ik was er één van, enthousiast, zoals immer.

[rhodohygge-blog]

Kikkahytt

De Floraliën lopen op hun einde, snif, het avontuur is bijna gedaan. Ik profiteer van de gelegenheid om niet alleen Gent maar ook nog een heel speciaal iemand in de bloemekes te zetten: Simon Oliebos. 

Simon komt net als ik in ‘t geheel niet uit de bloemenwereld. Dirk en Jasmien hebben hun best gedaan om mensen te vinden die helemaal niks van Rhodo’s kennen om aan dit ambitieuze project mee te werken, me dunkt. En met succes! 

Waar Simon wel iets (zeg maar VEEL) van kent, is van werken met recuperatiemateriaal/ hout. Neem nu Euro-paletten. Voor zijn bachelorproef KMO management aan de Arteveldehogeschool bouwde Simon met Euro-paletten allerlei meubels. Meubels waren niet meteen nodig op de stand van Rhodo Hygge, maar kijkhutten (jawel: kikkahytt !) wel. Dat leek Simon een geschikte uitdaging, en na enkele ontwerpen die tot stand kwamen samen met goede (chiro)vriend Sander van de Velde kon hij aan de slag.

Nu zou je zeggen: ha! in 1-2-3 gefikst, maar zo gaat dat niet. Ge kent toch die euro-paletten: dat hangt ferm en stevig aan mekaar, en om dat dan proper en ongeschonden weer tot plankjes te maken, dat vraagt veel geduld en secuur werk. En er waren zo maar efkes 45 paletten nodig... Eenmaal de paletten weer plankjes werden, werd de ruwbouw gemaakt.

Afwerken kon op de site zelf, maar eerst moest de ruwbouw daar geraken, en dat was niet niks, gezien zo’n wandje al rap wat kilo’s gaat wegen... Het kostte Simon en vrienden Sander en Luka nog 3 dagen werk ter plaatse om alles in z’n huidige vorm te krijgen.

Het resultaat mag er zijn, en Simon ziet gelijkaardige projecten zeker zitten in de toekomst! Awel , Simon, wij zien dat ook zitten, well done!

[rhodohygge-blog]

Rhodo Hygge: Ontwerp Made by Kevin Mampay

Het startschot is gegeven, de Gentse Floraliën zijn sinds vandaag geopend voor het grote publiek.

Sylvie startte enkele weken terug een reis met haar rode (of Rhodo) kever voor deze blog. Heel wat mensen werden voorgesteld of kwamen aan het woord. Last But Not Least dient nog één iemand in “de spotlight” geplaatst: Kevin Mampay (36), ontwerper van de stand van Rhodo Hygge.

Net nu sputterde de motor van Sylvies kever. Dus spraken we met Dirk en Kevin af op de Bijloke-site voor een gesprek waarbij we nog eens het hele verhaal uit de doeken doen en onze ontwerper voorstellen. Eind 2014 broedde Dirk Everaert op een nieuw idee: hij zou voor het eerst deelnemen aan de Gentse Floraliën. De stand moest iets speciaals worden. Niet zomaar een “kijkstand” maar de bezoekers moesten de Floraliën beleven en er moesten jongeren meewerken aan het project. Hij schakelde onder meer collega-teler Luc Wulteputte in en Jasmien Mees die hij nog kende uit vorige projecten. De creatieve geesten van het RhodoHygge-team spuiden ideeën. Heel veel goede voorstellen om een erg mooie stand te maken op de Floraliën, maar jammer genoeg was de beschikbare ruimte beperkt. Er was dus nood aan een ontwerper. Iemand die de juiste bouwsteentjes kon kiezen en er een mooi geheel mee maken.

“Lang moest ik niet nadenken en ik contacteerde Kevin Mampay. Ik kende hem reeds geruime tijd en zijn stijl spreekt me aan. Hij is ook iemand die doorbijt en zeer gepassioneerd is, net als de andere mensen uit ons team”, aldus Dirk Everaert.

De ouders van Kevin Mampay hadden een tuinplantencentrum in Viersel en waren klant bij Dirk Everaert. Kevin kreeg zo de tuinbouwstiel dus ingelepeld. Toch verkoos hij uit de familiezaak te stappen en ging een heel andere weg op. Hij stortte zich op groene energie, lichtstudies en biomassa-projecten. De mensen bleven hem ondertussen wel contacteren omwille van zijn tuinbouwkennis en ontwerptalent, tot hij uiteindelijk besloot toch zijn eigen ontwerpbureau “Make Concepts” op te richten.

“Ik ben eigenlijk een heel gevoelig persoon, wat me helpt om aan te voelen wat de klanten willen en dat in de realiteit om te zetten. Bovendien ken ik zeer rap onrust en houd daarom vooral van een  simplistische stijl. Samen met mijn klanten probeer ik, met zo weinig mogelijk materiaal en zo goedkoop mogelijk, iets heel moois te ontwerpen en te realiseren. Eigenlijk creëer ik geen tuinen, maar een gevoel” licht Kevin toe. En dit sluit natuurlijk perfect aan bij een aantal ideeën achter RhodoHygge: een stand be-leven, duurzaamheid en recyclage.

“Dirk contacteerde me in het najaar van 2015. Het leek me onmiddellijk een heel boeiend project en een uitdaging voor alle partijen die meehielpen. De Rhododendron is bovendien een heel dankbare plant om mee te werken : heel veel variëteiten, duurzaam, ze leeft lang en je kan ze in veel verschillende vormen gieten. Heel tof om deze “oude” planten in een modern concept te integreren. Een beetje vintage.” “Rond de kerstperiode waren we klaar met het eerste ontwerp. Het moeilijkste was de nodige “rust” in het geheel krijgen. Daarom hebben we een aantal voorstellen en ideeën moeten laten vallen. Zelf had ik het nog minimalistischer gewild, maar een project is altijd een compromis tussen de ontwerper en de klant. Toch ben ik tevreden met het resultaat. Zeker als men bedenkt dat wij dit doen met een groep vrijwilligers en weinig middelen. Toch moeten we hier bijvoorbeeld de vergelijking doorstaan met grote ontwerpers die ingehuurd worden en met veel grotere budgetten kunnen werken.” Vandaag gaan de Floraliën open voor het grote publiek. Tien dagen lang zullen de bezoekers de stand van Rhodo Hygge met zijn kijkhutten, foto’s, houten sculpturen en prachtige planten bewonderen. Toch nu reeds de vraag “komt er voor jullie een volgende keer?”. “Zowel voor Dirk als voor mezelf is dit een eerste ervaring met de Gentse Floraliën. Maar wat mij betreft mag er gerust een vervolg gebreid worden aan dit project. Dit was een heel erg mooie ervaring. Je moet geen spijt hebben van dingen die je doet, maar van de dingen die je niet deed” aldus Kevin. “Heel veel mensen hebben zich, volledig onbaatzuchtig, gesmeten voor dit project. En dat is heel erg leuk” vervolgt Dirk. “ Dergelijke ervaringen en contacten vormen de échte rijkdom in ons leven. Toch ga ik nadien alles even in alle rust laten bezinken om te kijken of we volgende keer ook terug deelnemen.” “Ach” besluit Kevin met een knipoog “wie weet hoe we binnen 20 jaar terugkijken op die eerste keer?”.

De website van het ontwerpbureau “Make Concepts” van Kevin Mampay vindt u via deze link http://makeconcepts.be

[rhodohygge-blog]

Zowel de rhododendron als Rhodo Hygge zijn vaak terug te vinden in het straatbeeld. Weet jij waar deze drie foto’s werden genomen? © Bennie Vanderpiete

[rhodohygge-blog]

From Rhodo Hygge, With Love

Het komt zelden voor, en als het zich voordoet, dat moet het wel iets schoons opleveren: de ene passie die de andere ontmoet. En bij Rhodo Hygge moest het er wel van komen.

De trouwe lezer weet het ondertussen al: de mensen die ik ontmoet in het project Rhodo Hygge in de aanloop naar de deelname aan de Floraliën in Gent, zijn stuk voor stuk aangename en gedreven mensen. En nu en dan kom ik iemand tegen die men zonder blozen ronduit gepassioneerd mag noemen. Neem nu Jasmien Mees, de bevallige coördinatrice van het project.

Jasmien smijt zich. Eén gesprek met haar, en ze steekt je aan gelijk een lontje, één en al leven en passie. Die passie steekt ze in het project, en ook in haar hobby: fotografie. Het kon niet uitblijven... Dirk Everaert, gepassioneerd door het Rhodo Hygge project en Jasmien, gepassioneerd door fotografie, daar moesten vonken van komen.

Al gauw ontstond het idee om foto's te maken van rhodo's op een bepaalde leeftijd, en daar een mens van dezelfde leeftijd naast te zetten. Jasmien wou door die beelden duidelijk maken dat, hoewel een rhodo plantje best klein kan ogen, het toch al een heel leven achter zich kon hebben - een rhodo is immers een zen-groeier, traag maar gestaag... Dat kleine plantje kan al heel wat ervaringen achter de rug hebben: gestekt, gekruist, voorzien van vele vele jaren van zorg en toewijding. De rhodo is niet zomaar een plant (ik moet een patent gaan nemen op deze zin, ik kom er steeds weer op terug), het is een plant met een ontzettend grote overlevingskracht. Dat toont Jasmien graag aan door ook naast planten op middelbare leeftijd een mens van gelijke leeftijd te plaatsen. 

Nu vroeg ik me af: Jasmien heeft toch geen mensen in haar schuif zitten, die ze voor dergelijke mooie ideeën zomaar tevoorschijn kan toveren? Neen, dat is waar. Ze vond haar "modellen" in de rhodoteelt. Zo poseerden Luc Calle (59 jaar), Fien Block (23 jaar) en Viktor Leybaert (9 jaar) in de fotoreeks. Jasmien sloeg daarmee twee vliegen in één klap: ze toonde beeldend aan hoe sterk en duurzaam een rhodo is, en geeft tegelijk de rhodotelers een gezicht, jong en oud(er). Het was de bedoeling, en ik citeer Jasmien even letterlijk: " dat mensen een beeld krijgen van de sierteler (jong en oud) en dat ze zien dat het gewone mensen zijn zoals jij en ik, dat ze houden van hun job en met veel liefde de planten grootbrengen." Ik kan het niet schoner zeggen.

Over de foto's zelf wil Jasmien kwijt dat ze zwart-wit zijn, een sober accent tussen al de kleurenpracht. De telers staan er op zoals ze zijn, puur natuur en heel spontaan. 

(En ja, er is wat gephotoshopt om de foto op te kuisen, maar Jasmien verzekert me dat ze echt geen hoofden verwisseld heeft, dus we mogen er gerust in zijn.)

Dus wanneer een passie voor rhodo's een passie voor fotografie ontmoet, ontstaat pure kunst. Oordeel gerust zelf, hierbij een voorproefje!

[rhodohygge-blog]

Planten gaan niet vreemd

Woensdag alweer, de weken gaan precies alsmaar sneller. Zoals een paard zijn stal ruikt, begin ik de Gentse Floraliën al een beetje te ruiken :-).  En het is nu net dat ruiken waar ik enige vragen over had voor Johan Van Huylenbroeck van ILVO in Melle.

Op mijn zoektocht naar de ware aard van de familie Rhodo, ben ik al rare snuiters tegengekomen: de ene soort heeft grote bloemen, de andere kleine; de ene soort verliest het blad in de winter, de andere houdt die net stevig bij; de ene zet uit in de lengte, de andere meer in de breedte (hm, ik voel me daar een beetje verwant  mee, maar dat is een ander verhaal.). En de ene ruikt lekker, de andere ruikt echt helemaal niet.  Dus ontstond in een kronkel achter in mijn hersenpan de vraag: hoe komt dat, dat de ene geurt en de andere niet? Met die vraag belandde ik bij ILVO.

ILVO staat voor Instituut voor Landbouw en Visserij Onderzoek. Het is een Vlaamse Overheidsinstelling waar ze onderzoek doen in velerlei domeinen van de landbouw en de visserij. Een van die domeinen is ... inderdaad: de zoektocht naar de ideale rhodo. En dat is een fascinerend proces. Ik ben zoveel te weten gekomen over rhodo's en planten in het algemeen, dat ik het lastig heb om dit blogbericht beheersbaar te houden. Laat ik het even hebben over die zoektocht naar de ideale rhodo, bijvoorbeeld eentje dat wel heel erg lekker ruikt.

Dat is niet niks, ik zeg het u. Stel: de ene rhodo (laten we deze Gilberte noemen) heeft prachtige bloemen, maar ruikt niet echt lekker. De andere rhodo (laten we deze Robert noemen) heeft nogal onooglijke bloemekes, maar ze ruiken bedwelmend lekker naar 1001 nacht. Dan hebben zowel Gilberte als Robert een zeer interessante eigenschap. U ziet het al aankomen: als Gilberte en Robert kindjes zouden hebben, dan zouden die misschien prachtige bloemen hebben die goed ruiken. Er is maar één probleem: Gilberte en Robert zien mekaar niet zitten, laat staan dat ze kindjes willen.

Erger nog: Gilberte wil alleen maar kindjes met Raoul, want Raoul heeft ook prachtige bloemen. Robert wil alleen kindjes met Nanette, die ruikt nl. net zo lekker. 't Is raar om te zeggen, maar planten gaan niet vreemd: ze zijn nogal vasthoudend aan eigen volk. Wat ILVO doet, is eigenlijk Gilberte en Robert helpen om een sprong in het diepe te wagen, en eens vreemd te gaan. Dat is een hachelijk en tijdrovend proces, want soms  hebben de kindjes dan net geen prachtige geurende bloemen, maar net kleine stinkende, en dat is niet de bedoeling. ILVO gaat via kruising en veredeling op zoek naar de juiste mix van Robert en Gilberte om tot een prachtig kindje te komen, en hebben ze de juiste mix gevonden, dan ontstaat een nieuwe cultivar: een schone, grootbloemige plant met een bedwelmend lekkere geur, en die mag dan weer onder eigen volk zijn of haar lief uitzoeken. Het klinkt best romantisch, maar dat is het niet: vele plantjes sneuvelen in de strijd, ik werd er nogal triest van: heb je 5000 kindjes, dan belanden er goed 4950 op de composthoop, ocharme.

Het duurt ook ellendig lang vooraleer zo'n cultivarkind ontstaat, al rap (nou ja rap) 10 jaar! 10  jaar zoeken, kruisen en opnieuw kruisen om tot een goed resultaat te komen. En de rhodo, zo weten we al uit vorige blogs, is geen rappe. Hij schiet traag op, wat bij het onderzoek veel , soms te veel , geduld vraagt. Bij het opkweken van rhodo's heeft men dikwijls de tijd niet, en dus gaat ILVO de in vitro toer op. Robert en Gilberte krijgen hun kindjes in een potje.

In dat potje zit een soort gelei (blijkt dat echt gelei te zijn, agar agar en zo). De gelei heeft alles wat zo'n plantje wensen kan: voedsel, en vooral veel suikers. Want plantjes houden van suikers. (Misschien waren mijn voorouders planten, want ik ben ook nogal een zoetebek...) Ook hormonen zitten er in die gel. Hormonen! Ik wist niet wat ik hoorde: weet je dat planten last kunnen hebben van hun HORMONEN??? Wel ja, dat kan. (Zie je wel: mijn voorouders waren planten, komt me veel te bekend voor :-)).

Die in vitro plantjes groeien sneller. Ze doen verder niet veel, ze krijgen zelfs geen wortels, niet nodig in dat potje. Maar op een dag moeten ze uit hun vertrouwde gelei en in een vreemde pot. Dat is hard voor zo'n plant. Ze noemen het proces van potgewenning dan ook uitharden van de plant. Nu niet dat zo'n gelei-opgroeier er alleen voor staat, het proces van bokaal naar pot gaat heel gelei-delijk en ze krijgen een survival kit mee: voedingsstoffen, juiste lichtinval, juiste vochtregeling, en weer de geschikte voedingsstoffen en hormonen. Toch is het telkens 14 dagen de adem inhouden of ze het in de pot redden... Spannend allemaal.

Hoe dan ook: zo gaat dat dus, een mooie geurende rhodo maken. Door kruisen. Van planten en ook een beetje van de vingers, om te duimen dat het goed gaat doorheen het hele lange lange proces.

Het zou natuurlijk makkelijker gaan mochten we weten welke code op het planten DNA verantwoordelijk is voor een lekkere geur, maar zover zijn we helaas nog niet...

[rhodohygge-blog]

Acteur Daan Hugaert, beter gekend als Eddy uit Thuis, werd dit jaar uitgeroepen tot Strafste Gentenaar in de categorie Media en Entertainment.

Toen hij zijn trofee in handen kreeg, liet hij weten dat hij verder zal doen met wat hij bezig is, namelijk theater, vertellen, televisie én (niet onbelangrijk) vriend zijn van zoveel mogelijk mensen.

Het is een man van zijn woord, want Daan is een goede vriend geworden van Rhodo Hygge. Ontdek hier hoe hij dit deed!

[rhodohygge-blog]

Een Rhodo voor het leven.

Mensen zoals ik, die zetten al eens een plantje in hun hof. Zonder er al te veel bij na te denken - plantje soppen, putje graven, plantje planten. Doorheen mijn zoektocht naar de ware ziel van de Rhododendron is me duidelijk geworden dat ik mijn attitude moet aanpassen. Een Rhodo is niet “een plantje”. Het is een hele trouwe vriend, een leven lang. Dat is wat ik in deze blog zal proberen aan te tonen.

Zie je, eenmaal je door het Rhodovirus bent gebeten, verandert er één en ander. Zo’n Rhodo wordt deel van je familie, je gezin. Dat begint hier bij mij thuis al ferm het geval te zijn, maar bij Hilde en Luc van Wuloplant (ik schreef enkele weken terug nog over mijn kennismaking met deze mooie mensen) is dat zeker zo. Hilde vertelde mij toen al het aandoenlijke verhaal van hoe de Rhodo in onze streken is terecht gekomen, overgebracht van uit het Verre Oosten. Nog romantischer haast is het verhaal van de “founding fathers” der Rhodosoorten. Hoe de rhodo bijna van de kaart verdween, ware het niet dat enkele gepassioneerde mannen (en wellicht ook hun vrouwen, maar hun namen ken ik niet) de soort nieuw leven hebben ingeblazen. Ik moet dat verhaal hier ook nog es kwijt, nu ik er aan denk. Maar niet nu.  Hilde en Luc zijn trots op hun rhodo’s (en met recht en reden!) en zijn zo mogelijk nog trotser op hun kleinkind. Het kon niet anders, of ook daar zou een verhaal ontstaan...  Ontmoet hier de centrale gast van dit blogberichtje: de Rhododendron Yakushimanum FCC. FCC? Ja, FCC, niet zomaar een Yakushimanum, maar nen FCC, een yakushimanum met een geboortecertificaat! De First Class Certificate, een  label dat wordt gegeven door de Royal Horticultural Society van Engeland aan supergoede en sterke planten. Onze Yakushi hier is dus een winnaar.

Onze Yakushimanum groeit liever breed dan hoog, en het is een allrounderke: kan tegen de kou, kan tegen de zon, en houd zeer graag zijn blaadjes bij, zelfs die vlak tegen de grond. Bij z’n “geboorte” (of bij nieuw schot) lijkt hij zeer goed op ons, mensen: er staat ook zo’n beetje haar op, een zilverachtig donsje, zij die er iets van kennen noemen dat donsje “indementum”. (Is deze blog leerrijk of wat???). Onderaan het leerachtige blad van volwassen Yakushimanummekes is dat indementum goudachtig, of bruin, voor zij die minder verbeelding hebben :-). Het maakt de plant fier en krachtig, klaar om een leven lang te staan pronken in je tuin.

Met Noortje en Yakushi doorheen de 4 seizoenen:

Om duidelijk te maken dat de plant doet wat ze belooft, besloot Hilde de plant een jaar lang op foto te zetten. Om de plant gezelschap te houden, en te bewijzen dat het werkelijk om een jaar ging, poseerde Noortje, de trots van Hilde en Luc, zij aan zij met onze Yakushi. Dat levert heerlijk beeldmateriaal op, waarvan ik er u slechts enkele serveer. Het hele jaar kunt u misschien later bewonderen in de dôme van RhodoHygge op de Gentse Floraliën. 

Winter: Noortje zit nog in de knopjes verborgen :-)

Lente: nieuw leven in de tuin - Yakushimanum ziet Noortje helemaal zitten (letterlijk!).

Zomer: Zon zon zon! Noortje kruipt voorbij Yakushimanum.

Herfst: Noortje en Yakushimanum: ze staan er alle twee.

En weer winter... Een beetje te koud voor Noortje, maar Yakushimanum blijft op post. Met blaadjes en al.

Is dat nu geen goede vriend ? In warmte en koude? In goede en kwade dagen? Ik denk het wel. En als ik u dan nog vertel dat u in Rhodo Hygge op de Floraliën een Yakushimanum van zowaar 75 lentes kunt komen bewonderen die in mijn kamertje hier niet binnen zou kunnen, dan kan ik met mijn hand op mijn hart wel zeggen: Yaku, je bent een vriend voor het leven, en lang daarna.

[rhodohygge-blog]

Rhodo Hygge leeft mee

[rhodohygge-blog]

Wat een (vaas)leven!

De Floraliën komen langzaam maar zeker dichterbij. Op de ring in Gent staat de teller vandaag op 29. Dat zijn nog maar 29 dagen tot Rhodo Hygge in een droomdôme te bezoeken valt. Tot die tijd kan men de Rhodo-avonturiers volgen via deze blog.

Mijn route zou eerst naar Merelbeke moeten leiden, maar het leven had andere plannen. Echte krijgers geven niet op (zegt Kung Fu Panda) en dus beland ik iets dichter bij mijn thuishaven: in Lochristi zelve. En wel bij PCS, het proefcentrum voor sierteelt. Daar ontmoet ik ir. Els Pauwels, die binnen de eerste drie seconden van ons gesprek mijn volle vertrouwen krijgt - als mens en als wetenschapper.  (Ik zet hier iets heel zwaar tussen haakjes, omdat het van mijn hart moet. Kijk, ik ben van nature een open mens, maar een kritische ziel. Ik liep doorheen mijn halve eeuw op deze bol al wat deuken op, zeg maar. Vandaar dat het me zo opvalt: de mensen die met rhodo’s bezig zijn, de mensen die ik tot nu toe mocht ontmoeten, dat zijn echt aangename mensen, het soort waarmee een mens kan ‘klappen’, snapt u? Ik begin te vermoeden dat die rhodo’s iets magisch hebben, iets wat het schoonste in een mens naar boven haalt. Ik zal het u laten weten als ik op een volgend gesprek mijn theorie moet tegenspreken. Dit dus geheel terzijde.)

Els werd gevraagd om enkele proeven uit te voeren. Bent u een leek zoals ik als het op rhodo’s aankomt, dan denkt u voorzeker dat een rhododendron dient om in de grond te steken en mooie bloemekes te kweken. Dat is waar. Maar er is meer: een rhodo heeft een verborgen leven... een vaasleven! Jaja, je kan takken met knoppen van een rhododendron knippen, en in een vaas houden, echt. En schooooooooon dat dat is!

Nu moet ik eerlijk zijn, de ene rhodo heeft er meer zin in dan de andere. Ik zei het vroeger al: ze zijn gelijk mensen, de ene is de andere niet.  Er zijn soorten die in vaas maar 5 dagen houden, maar er zijn andere die het zo maar efkes 4 weken volhielden. Dat is niet niks! 

Bij Els werd een soort vaaslevenuithoudingsrace gereden. Kwamen als losers nauwelijks de streep over: Marcel Menard en Virgini Richard. Blijkt dat lange bloemstelen niet opportuun zijn voor de zaak, ze laten het kopke hangen.

De absolute winnaar van het vaasleven-toernooi is Madame Masson. 

Moesten nauwelijks onderdoen: Red Jack,Percy Wisemann, F. De Sauvage en Marie Fortie. Wie de winnaars in levende lijve wil ontmoeten, kome naar de Gentse Floraliën, op bezoek bij Rhodo Hygge.

[rhodohygge-blog]

Dit is een Azalea knaphill ‘Viscosa’, net gefotografeerd ten velde. Deze planten zullen in de dome van Rhodo Hygge de grootste kijkhut omringen met zijn mooie, geurende, witte bloemtrossen.

Deze foto illustreert ‘de stilte voor de storm’, want momenteel bevindt hij zich nog in winterrust en lijkt het alleen een bos van houterige stengels.

Maar de lentezon speelt met warme kleuren binnen het gewas. Een gloed of signaal om de winter achter zich te laten en volop te gaan voor opnieuw een schitterend groeiseizoen.

Binnen 5 weken zullen deze dan ook een totale metamorfose ondergaan en zich volop presenteren op Rhodo Hygge !

Je zal er van versteld staan !!

[rhodohygge-blog]

Wisten jullie dat er een RHODODENDRON LIED bestond? Neen? Wel : het bestaat! Het is een soort “volkslied” van West-Virginia in Amerika. Een Rhododendronbloem is zoiets als het logo van West-Virginia, kijk maar in de afbeelding onderaan: zeg je West-Virginia, dan zeg je Rhododendron!

Het lied is in het bijzonder goed gekend bij de deelnemers aan het NYSC, het national youth science camp, Het National Youth Science Camp is een 12 dagen durend “kamp” waar slechts 2 deelnemers van elke Amerikaanse staat mogen voor inschrijven. Het is een Wetenschap-kamp, alleen jongeren die blijk geven van extreme interesse en groot talent inzake wetenschappen kunnen zich aanmelden om mee te doen. Het kamp gaat elk jaar door in Camp Pocahontas aan de oostelijke kant van de bergen bij Potomac, West-Virginia.

Zo zie je maar: een rhododendron is niet zomaar een plant, het is een internationale ster, tot over de oceaan bekend en geëerd.

[rhodohygge-blog]

Van kraamkliniek tot serviceflat

Landing in Kalken

Mijn trouwe kever brengt me veilig naar mijn volgende stop op mijn Rhodo-tour. Ik laat Lochristi achter mij, en begeef me naar het naburige Kalken. Ik heb geen GPS in mijn kever, ik reis een beetje zoals de eenden: vertrouwend op magnetische velden en een interne radar. Dat  is al een paar keer lelijk verkeerd uitgedraaid, geef ik toe, maar ik kan niet rijden met klank en beeld rond mij, er zit niks anders op.  Heirweg 90, daar moet ik naartoe.

Een beetje stress, dat wel.  Ik ben sociaal en behoorlijk extravert, maar toch: ik ga binnen enkele tellen praten met Luc en Hilde van Wuloplant. Ik heb me laten zeggen dat er geen cel in een Rhododendron te vinden is waar deze mensen niks van afweten. Met deze mensen ga ik praten, ik die nog maar net een snelcursus "Introductie tot de Rhodo-wereld" achter de kiezen heb. Slik.

Ik parkeer de kever een beetje bruut. Heirweg 90 puur op eendenradar gevonden, johei! Ik loop door een fantastisch landschap, en dat nog maar om de voordeur te vinden. Bollen Rhodo's doen me denken aan een woelige zee; geen idee dat ze zo bollig konden zijn. Moet ik onthouden, ik heb ook nog een tuin die wat woeligheid en bolligheid en kleur kan gebruiken. Seconden na mijn gemijmer ben ik aan de praat met Hilde. Ik word ontvangen in een veranda, met zicht op een prachtige tuin. Ik ben ECHT op reis!

Wuloplant is een wonderlijk bedrijf. Hadden Rhodo's een hart, dan hadden ze het hier voor het eerst gekregen. Bij Wuloplant worden Rhodo's gekweekt, hier bevindt zich een kraaminrichting voor Rhodootjes. En dat, lieve lezer, is een specialiteit, en kan enkel worden gedaan door mensen met een hart. Het is een werkje van veel  kennis, heel veel geduld en heel heel heel veel liefde en zorg. Hilde en Luc vertellen zoveel, en met zoveel passie, dat ik moeite heb om het allemaal bij te houden. Een mens zou hier enkele dagen moeten kunnen blijven, en dan nog zouden er verhalen over blijven. Om de blog leesbaar te houden, trek ik lijnen in mijn hoofd: we zullen het hier over kweek en vorm hebben, of toch over wat ik daarvan heb gemaakt, hm.

De Kraamkliniek.

Rhodo's kweken is een zaak van kennis. Een mens kan het proberen: een zaadje in de grond steken en hopen dat er een purperen Rhodo te voorschijn komt. De realiteit is echter, dat je wellicht eindigt met een rode, of een roze, wie weet. Rhodo's zijn heel lang geleden gekruist met andere Rhodo's en hebben een pak DNA in zich dat niet te lezen staat op dat zaadje. Dus is het veiliger om Rhodo's te kweken waarvan de uitkomst van soort en kleur en geur een zekerheid zijn i.p.v. een gokje (al zeker als je kweker bent, of 't zou er nogal gaan uitzien: "hier Madam, een rode rhodo, of misschien is't een gele of een blauwe..."). Om die zekerheid te krijgen, kunnen we 3 dingen doen: stekken of enten  of xxxxx (-> dat vertel ik later nog wel). Stekken, dat snap ik nu nog, dat is zoals ik al eens doe met een wilgentak: afsnijden, in de grond steken en hopen dat het wortelt. In een zeer kort door de bocht versie is het ook zo met Rhodo's: een stek afsnijden, zorgen voor een dip in wortelgroeibevorderend poeder en planten in goede grond. Lijkt makkelijk, maar is het niet. Het is niet omdat gij en ik vurig wensen dat er geworteld wordt, dat er ook effectief wortels komen. Het is een delicate zaak, de ene wil wortelen en de andere niet. (Persoonlijk weet ik blijkbaar goed wat wortelen is, want mijn man zegt soms ook "dat ik wreed aan het wortelen ben", maar helaas ben ik geen rhodo).

Enten, dat is een ander paar mouwen. Enten vraagt een bovenstuk en een onderstuk. Een stevig onderstuk, dat goed wortelt en flink stevig blijft staan, en goed groeit. Na veel zoeken en proberen kwam er een favoriet onderstuk (deftig heet dit 'onderstam'): de onderstam van de Cullingham's White, die is lekker winterhard en leent zich prima om op te enten. Hoe dit allemaal in z'n werk gaat kunt u op 't gemak eens lezen op  http://www.wuloplant.be/nl/plantadvies-teeltadvies-rhododendron/Vermeerderen-van-Rhododendrons; schoner kan ik het niet zeggen. Surf trouwens gerust eens rond op de site, je kan er ontzettend veel van leren.

In het gezelschap van Luc breng ik een bezoekje aan de kraamkliniek. Dat zijn tot 100.000 geënte babyplantjes, onder een foliedekentje, hoogst indrukwekkend! Ik begon van nature te fluisteren, precies of ik zou ze wakker maken als ik luidop praatte. Het is best wonderlijk, dat geënte plantje dat met een wasspeldje aaneen wordt gehouden. Je voelt bijna de kracht van de natuur als je er op staat te kijken. Je staat echt "aan de wieg" van een pasgeboren Rhodootje, het doet wel iets met een mens. En wat leuk is: op de Floraliën kan iedereen zo'n Newborn Rhodootje aanschaffen, leuk om in je tuin of in een pot te zetten en te zien groeien, samen met je eigen newborn baby bijvoorbeeld.

Creativiteit en innovatie

Nu heb ik het nog niet gehad over het meest specifieke van Wuloplant. Hilde en Luc zijn geen kwekers à la plantje - potje. Het zijn bijzonder creatieve mensen, die hun planten niet zomaar in een doordeweekse pot het huis willen zien uitgaan. Ze creëren een hele speciale sfeer, door hun plantenpotten "aan te kleden" met plantenpotcovers die er dromerig mooi uitzien. Super idee, zo weet de plantenliefhebber tenminste al op zicht welke plant hij in de kuip heeft :-). (De potcovers zorgen ervoor dat zelfs warhoofden zoals ondergetekende niet meer thuis komen met een blauwe plant wanneer ze om een rode gingen...)

Die creativiteit wordt doorgetrokken in alles wat Wuloplant doet. Zij zijn steeds op zoek naar nieuwe variëteiten van Rhodo's, en werken tevens mee aan het samenstellen van een "genenbank". Natuurlijk kun je hier terecht voor de normale huis-tuin- en keukenrhodo, maar er is meer... Bij Hilde en Luc zie je de Rhodo's in alle vormen, leeftijden en gewichten, echt van Kraamkliniek tot Serviceflat: er zijn nieuwgeboren Rhodo's en er zijn er van 70 jaar oud.

Er zijn rhodo's die breeduit groeien, in een bol (een wolk van een rhodo zou ik zeggen), gelijk buxussen in de voortuinen maar dan schoner want ze bloeien. Er zijn er die je in een haagvorm kunt snoeien (jaja: een HAAG van rhododendron, ik wist ook niet dat dat kon) . Of wat dacht je van een BOOMRHODO? Een watte? Een boomrhodo, dat is een rhodo die z'n benen laat zien, zeg maar. Doorgaans heeft een Rhodo mooie kronkelende takken, maar die zie je niet onder al de bloemen en bladeren. Door zorgvuldig wegknippen van takken creëert Luc een stam, een mooie kronkelende stam, met daarbovenop groen en een ontploffing van kleurige bloemen. Is dat nu niet bijzonder?

"Bijzonder", dat is het woord dat ontzettend goed past bij Wuloplant, vind ik. Bijzondere mensen die bijzondere rhododingen doen. Ze hebben dan ook een soort exclusiviteit over bijzondere planten. De oude, grote Rhodo's, zeker, maar ook de mysterieuze Black Widow, of de bedwelmend lekker geurende Rhodo Frangrance. Omdat u de geur niet kunt ontwaren door hier aan uw scherm te gaan ruiken, stel ik voor om Rhodo Hygge een bezoekje te brengen tijdens de Gentse Floraliën, en uw ogen en uw neus eens goed te verwennen... Zei ik het niet: rust, kracht van de natuur, vormen, geuren en kleuren samen onder 1 "dak"... Dat is dus pure Rhodo Hygge.

[rhodohygge-blog]

Ontstaan van een logo

De opmerkzame lezer heeft het al lang gezien: Rhodo Hygge heeft een eigen versgebakken logo!

Het gaat hier snel, geen drie weken geleden was er geen blog, geen Facebook pagina, geen naam en helemaal geen logo.

Dat het zo snel  gaat heeft alles te maken met het fantastische team dat eerder organisch is ontstaan: de ene kent wel iemand die kan coördineren, en de andere kent iemand die kan plannen, en nog eentje kent iemand die wat kan schrijven en nog een andere kent iemand die logo’s kan ontwerpen...

In ons geval is dat Karen Derycke. En Karen, die heeft ons allemaal zwaar geklopt op snelheid. Je moet het maar doen. Op een avond krijg je een telefoontje met de vraag “Hé, we doen iets op de Gentse Floraliën, en we hebben nog een logo nodig... Tijd en zin om je in de strijd te gooien?” Waarop Karen zegt: “Ba ja.” En nog geen 24 uur later BOEM: de keuze uit 5 ontwerpjes!

Karen had het concept meteen door, veel uitleg was daarvoor niet nodig. “Hygge” is niet zomaar iets, het is iets bijzonders en specifieks (hopelijk hebt u het als ondertussen trouwe lezer als eens gegoogled?) het logo had zou dus een zeker “Hyggegehalte” nodig. (Hyggegehalte, een nieuw oefenwoord voor West-Vlamingen :-)) Blauw is de kleur die rust brengt, legt Karen uit, dat gaat dus al prima bij Hygge. Blauw is ook de basiskleur van de ‘stand’ van Rhodo Hygge op de Floraliën, maar meer zeg ik daar nog niet over. Blauw vind je dus ook in het logo. De bolletjes vertegenwoordigen de bloemblaadjes, en zo ontstaat dus een logo.

Uit de 5 ontwerpjes trok dit logo meteen de aandacht van alle teamleden: het had “Hygge”, en dat heeft Karen zeer snel zeer goed begrepen, we prezen ons gelukkig met een grafisch ontwerpster die zo weinig woorden nodig had.

Meer weten over Karen? Met 1 klik kan dat: www.karenderycke.be. Doen!

[rhodohygge-blog]

Dopey ontmoet President Roosevelt

Zaterdag 20 februari. Het regent dat het giet wanneer ik mijn Rode (of zou ik moeten zeggen Rhodo?) Kever bij Digiflor in de Bosdreef parkeer. Met een big smile opent Dirk Everaert de deur. Daar en dan begint mijn reis voor Rhodo Hygge. 

    Ziet u, ik weet van vele dingen wel iets, zo is dat bij u wellicht ook. Ik weet van sommige dingen iets meer dan iets. En van sommige dingen ken ik bijna niets. Een rhododendron, bijvoorbeeld. Een rhododendron is in mijn hoofd een groene plant in den hof en in de zomer komen er paarse bloemen aan. Ik zeg het even, omdat dat het idee is dat ik heb wanneer ik daar voor de deur sta bij Dirk. Ik neem u in deze tekst even mee naar binnen, en verzeker u dat dat niet meer was wat ik dacht wanneer ik buiten kwam. Ik ben juist wanneer ik zeg dat een rhododendron - ik zal hier verder naar verwijzen als Rhodo - een plant is (zover was u ook al gevorderd, zou ik denken). Ik was fout te denken dat het niet meer is dan dat. Amai ! Om mee te beginnen, is een Rhodo een schone Oosterse, die met zwier en zwaai (en misschien ook in een kimonootje) van het verre Oosten bij ons is komen wonen. Rhodo's komen uit Japan , China, Korea, Nepal - en sommigen wilden hier zo graag zijn dat ze afdaalden uit de Himalaya. Een beetje respect is dus al meteen op zijn plaats! Bij Dirk leerde ik dat die Oosterse Schoonheden een familienaam hebben. Die familienamen verwijzen bijna niet meer naar hun afkomst. Fin, "Hybride" en "Dwergrhododendron", dat vind ik nu persoonlijk niet echt Oosters klinken; "Knaphill" klinkt ook niet helemaal exotisch, maar het werd nog goed gemaakt door deze: "Yakushimanum". De laatste stamboom heet "Ponticum", dat klinkt ook weer niet als iets Aziatisch, maar in mijn hoofd verscheen al meteen een strip of een film "Yakushi Manum en Ponti Cum", een olijk plantenduo dat zotte avonturen beleeft tussen de Lootse velden... Er zijn wel wat algemeenheden te vertellen, en nu ik ze toch ken, geef ik ze maar efkes mee, we zijn hier nu toch. Rhodo's zijn over het algemeen zuurpruimen: het moet zure grond zijn, of ze zijn niet content. Ze zijn net zoals mensenmannen: sommigen houden hun blad, en anderen verliezen ze (met dat verschil dat de bladeren terug komen bij de Rhodo's , hm...) . Ze zijn niet bang van onze Belgische winters (het kon daar in Japan of China ook flink vriezen, ze zijn meer gewoon), maar ook daar lijken Rhodo's wat op mensen: de ene is gevoeliger dan de andere. Wat ze meer dan wat ook verafschuwen, is dichte vaste niks doorlatende grond. Zie je, precies zoals wij mensen: vocht, dat moet kunnen weglopen, wij staan ook niet graag hele dagen met onze voeten in 't water. Voor de rest zijn ze makkelijk en vragen ze niet veel. Gelijk wij , in feite, af en toe wat zon, en af en toe een beetje eten (met als favoriete schotel turf, als ik het goed onthouden heb), het zijn sympathieke gasten, die Rhodo's. Nu ik de algemeenheden van de Rhodo families wat onder de knie heb, neemt Dirk me mee naar de serres. Ik val bijna omver! Ik ben misschien een beetje een rare, maar die 50 tinten groen doen me wat... Ik moet even stilstaan, zo schoon is wat ik zie: een tapijt van Rhododendrons en Pieris (dat zijn die met hun rode kopjes). Het is bijna kunst, en het is er zo rustig dat ik even overweeg om er te blijven. Ik kan er geen beter woord voor vinden: hier heerst Rhodo Hygge... We kwamen de serres binnen bij de peuterafdeling, kleine Rhodopiepjes, geen 10 cm hoog. Het zijn dan nog Dwergrhodo's, en geloof me, ze waren zéér Dwerg. Goed dat planten niet praten, anders zou  het hier nogal een kabaal geweest zijn met die kleintjes! Een serre verder komen we in de lagere school, daar zijn de planten al iets hoger.  De Rhodo's blijken nogal lang onder de hoede van Dirk en de verzorgers daar te staan: van peutertuin tot adoptie door pleegouders die de Rhodo een nieuwe thuis geven, doen ze er toch al rap 2,5 jaar over. Sommigen mogen zelfs tot hun 20, 30 jaar blijven, maar dat is een ander verhaal - voor de volgende keer misschien wie  weet.

Hun familienamen ken ik nu wel, maar hun voornamen, dat is onbegonnen werk. Je kan het zo zot niet bedenken. Het zou schoon zijn voor de Amerikaanse verkiezingen, want President Roosevelt stond daar te blinken naast Dopey! Dopey? Nee? Broer van Grumpy, en Happy en Sleepy, vraag maar aan Sneeuwwitje...

Mijn hoofd was iet of wat aan het tollen - dit was veel meer dan een plant met paarse bloemen in den hof. Deze planten zijn zo intrigerend... Het kan aan mij liggen, maar ze hebben echt menselijke eigenschappen. Rhodo's kweken, dat is omgaan met het leven zelf. Ze reageren op licht en donker, op droog en nat, op warm en koud. Ze zijn groot en klein, en bleek of donker, sommigen staan er met veel "panache" - die hebben meerdere groen-gele schakeringen op het blad, één kleur vonden ze maar niks. Sommige worden nogal breed, anderen houden het smal, voor de ene heb je geen neus nodig, de andere geurt bedwelmend lekker, de ene kan niet wachten met bloeien, de andere is eerder chill... Goed dat ik geen kweker ben, ik zou er zowaar tegen beginnen praten, 't zijn karakterkes, als je 't mij vraagt.

Wie Rhodo Hygge komt bezoeken op de Floraliën in Gent, kan President Roosevelt trouwens de hand komen schudden. En de President liet weten dat hij er geen bezwaar tegen heeft om op selfies te staan, dus dat zit al goed. En met wat geluk vind je Dopey ook wel ergens, dat wordt bukken voor de foto :-)

[rhodohygge-blog]

Het kind een naam geven

Zwanger zijn is altijd wel een belevenis. Een mens wordt er enthousiast van, er worden plannen gemaakt,  relaties worden aangetrokken, er worden nesten gebouwd... Het is doorgaans een periode van groei in de grootste zin van het woord.

Onlangs werd ik ook zwanger. Neen neen, op mijn toch al naar gezegend neigende leeftijd ben ik niet zwanger van een kind, maar wel van een idee.  Om u al helemaal te choqueren geef ik nog aan dat we in groep zwanger zijn, en allemaal van hetzelfde idee. Fin, omdat we nu toch al een paar weekjes verder zijn, mag ik wel zeggen dat ons idee al in de fase van een project is beland.

Deze projectzwangerschap verliep een beetje anders dan gewoonlijk. Om mee te beginnen was het een grote verrassing - persoonlijk raakte ik behoorlijk onverwacht in verwachting. Het project kwam hier op een mooie dag, een goeie week terug, bij mij binnen wandelen, en werd mij in het oor gefluisterd door Dirk Everaert. Dirk vertelde me hoe het project was ontstaan, wie de papa's en mama's waren, hoe de genetische afdruk van het  project er zo'n beetje uitzag, en wat de grote karakterlijnen van het project zouden zijn. Toen kwam een gewichtige vraag: of ik ook voor een deeltje draagmoeder wou worden? Lang heeft mijn overpeinzing niet geduurd, het werd al meteen een enthousiaste "JA".

Ik mocht kennis maken met een andere projectdraagmoeder: Jasmien Mees. Dat was meteen koekenbak, we voelden rap aan dat dat gedeelde moederschap super goed zat. Het is allemaal goed en wel om over enkele weken een schoon en volgroeid project te baren, maar er ontbrak nog een stukje: een naam.

Dat had wel wat voeten in de aarde - ons project heeft er trouwens veel, voeten in de aarde...- , want een project , dat is geen kwestie van een  jongen of een meisje. We hadden wel wat hints doorgekregen van de papa's: "iets noordelijks", "iets vriendelijks", "iets gezelligs", "iets wat het allemaal ineens zegt". Hm, ok...aan de slag, zou ik zeggen... 

De mails vlogen hier binnen en buiten - zet ons niet bij mekaar, Jasmien en ik , of we blijven aan de gang, mails zijn prima. Woordenboeken, woordenlijsten, Google translate, ... geen moeite werd gespaard! (Ge moet het maar doen, iets noordelijks, vriendelijks, gezelligs en wat nog aan mekaar breien, daar komen de raarste dingen uit, probeer maar.)

Na een bende namen heen en weer te hebben gestuurd, de ene al maffer dan de andere, kwamen we tot de essentie (dat doen moeders nu eenmaal als de tijd op is :-)) en met unanimiteit werd een naam gekozen. Het zit helemaal goed: het is iets noordelijks, het betekent het juiste, het roept de juiste sfeer op, en het zegt precies wat het is.

Het is dan ook met trots dat ik u , lezer, hierbij de naam mag onthullen van ons project:

                                          RHODO HYGGE

Hygge??? Awel ja, HYGGE. Het is Deens, en het is moeilijk te vertalen. Ik zou het natuurlijk allemaal proper kunnen uitleggen, maar voor de curieuzeneuzen onder u: typ het even in de balk van uw browser en consulteer Wikipedia, zo leert u al meteen een woordje Deens, en wordt u ondergedompeld in een heerlijke sfeer, de sfeer die u mag verwachten van Rhodo Hygge. En waarom die Rhodo Hygge nu net ZO passend is, leest u vanaf 24 februari in de komende blogs. Voor mij wordt het een verre reis en een wonderlijk, kleurrijk en geurrijk avontuur, dat weet ik nu al ! 

Ik nodig iedereen uit om de komende woensdagen mee te reizen, volgende keer land ik (hopelijk zacht) in een oase van groen. Tot dan!

3"���

[rhodohygge-blog]

En toen werd ik blogger

“Ja, ik schrijf wel eens een stukje.” “ Neen ik weet eigenlijk niks van rhododendrons af.” “Ja.” Dat is zowat het verloop van de antwoorden die ik gaf toen Dirk Everaert me vroeg of ik graag schreef, of ik iets van rhodo’s afwist en of ik voor het “Gentse Floraliën Project” een blog wou bijhouden.  Om even kennis te maken, deze korte intro over uw blogger van dienst.

Mijn naam is Sylvie Overfeldt. Sedert 17 jaar ben ik geworteld in Lochristi. Na enten en stekken en kruisen met Stefan heb ik 2 flinke dochters. Ik hou van alles wat leeft, dieren en planten en mensen voorop. Mijn natuur maakt me nieuwsgieriger dan goed voor mij is - dat maakt dat ik naast mijn beroep van professionele coach & trainer vaak vele andere taken op  mij neem. In mijn hoofd wonen bruistabletten: er bubbelt altijd wel iets naar boven. Creativiteit uit zich in vrijwel alles wat ik doe - een lepel is nooit zomaar een lepel, als ik ernaar kijk, zie ik een kapstok, een klok, een muziekinstrument... in wording :-) Het is met dat bruisende hoofd dat ik vanaf vandaag op reis ga. Ik boekte een ticket naar Rhodoland, en ik ben hoogst benieuwd waar het me heen zal leiden. Hopelijk reis je wekelijks met me mee, uw commentaren zijn welkom!