sammyraeymaekers

[sammyraeymaekers]

Scherf

Je bent veellettergrepig, de enige vruchten die je interesseren

zijn die van hoogstammigen. Je praat honderduit over het kraken

van denkkaders terwijl je de granaatappel opbergt, achteloos

in mijn eens zo geordende voorraadkast.

Ik probeer je bij te houden, achtervolgd door

zestien syllaben op zoek naar een tackle:

de participatie van de burgermaatschappij in gezondheidssystemen.

En dat de tofu beter uitdroogt als ik hem invries.

En dat ik moet opletten, want

de Calathea is een moeilijke kamerplant, en ik

kruip te dicht tegen je aan in bed, een twijfelaar.

Ik leer me niet te verweren, wanneer de bommen fluiten

vlucht ik, naar de veiligste plek die ik ken, tussen

de tumulus van je jukbeen en de gouddraad van je wenkbrauw

en tel angstig de seconden voor de impact

van je lippen.

[sammyraeymaekers]

De zon prevelt zijn laatste gebed

en de vermoeide muezzin wankelt

op de verhitte treden van zijn hoge minaret

verhaspelt God en profeet en de wijsgeer

die het vloeken vaststelt

tussen zijn lendendoek en de hamer

die geen mens meer moet overwinnen.

Ne panique pas.

Ik staar perplex naar de hemel, het Natronmeer

in Tanzania, zeg je, een rood zoutmeer.

Wereldwijs, zo leer ik je kennen, kennis

die doet wankelen, maar je leert me vertrouwen

op de voorbode van verandering.

Ne panique pas.

Wanneer Kali - aardmoeder van de nacht

met kromzwaard en vier armen chaos slaat

vormen onzekere banen in het oneindige samen

twee vlindervleugels, telkens ze klapwieken wordt

een  zwarte demon onthoofd. Witte tanden

verbijten een bebloede tong.  In deze eindtijd

brandt een vlam in het water.

Ne panique pas.

Je ogen staan schelmachtig, als toen

je om mij strengelde als een slang.

Het dons op je wang verraadt je vlucht

je voeten raken de grond almaar lichter,

je verenkleed vangt de wind. Nachtdier.

We spreken af aan het water, waar

uit de navel van een vlam een lotusstengel

naar de oppervlakte groeit.

Ne panique pas.

J’existe.

[sammyraeymaekers]

Ik zoek een vuur in mij, jij

doet me een vlammantel aan

ik speld me op de mouw

niet te zullen smelten, tot jij

jezelf aanstrijkt en mij ontsteekt,

en we branden, omdat

we niet gedompeld werden in was

maar in wat is.

[sammyraeymaekers]

Zoiets

Gewoon even om te melden dat

het gevoel van de zon op je gezicht

die als vandaag onverwacht opduikt

onbevattelijk en uitdrukkelijk mooi

met warmte die landt als een kus, speels

plagend toegang vraagt tot een hartkamer

en die doet zwellen, je voelt ze pompen

op een cadans die slib doet opstuiven

en de mangrove laat ontwaken, die aders

doet kolken, meanders van lust

en drift die gewichtloos maakt, het lijkt wel

drijven als schuim op een golf

en je hoopt dat hij nooit zal breken.

Dat het zoiets moet zijn.

[sammyraeymaekers]

Tussen landing

Het was een sierlijke suikervogel

die de leeuw verschalkte en de slang bezwoer

zijn vleugels verschroeide aan de bergwind

en het wassende water doorkliefde

op een kroon van robijnrood landde,

het wilde suikerbossie. Hij zag

dat de toekomst zijdewit is, klaar

om te worden beschreven.

[sammyraeymaekers]

Wintermoe

Een zeldzame grote grijze snip strijkt neer in Kieldrecht

ze noemen hem een dwaalgast.

De winter komt - te vroeg, denk ik -

ontbloot de wortels die vergaten dat je voorbij de vorstgrens

groeien moet om te overleven, of uitdrogen, zoals de waterbeer:

eerst naar een langzame metabolische staat, traag,

slingerend. De koeten pikken plichtsbewust in

het wilde weg. Een spoor doorheen het kroos. Het

IJslands paard houdt in zijn tölt altijd een voet aan de grond,

zonder zweefmoment, zit de ruiter beter in het zadel, zo

begint de dans tussen twee werelden, de snip en ik

zie: op het dak van de wolkenkrabber wordt gejongleerd

met wolken die in de ochtend op een olielaag dreven

vonkenwolken in handen van een onzichtbaar kind

dat van geen gevaar gewaagt. Later zal het verklaren

dat kraaien niet worden overreden en dat het ijs zo dicht

alle kleuren absorbeert, behalve het blauw, en het rood

op de rand van een verdrietig oog.

[sammyraeymaekers]

Spectrum

Hoe jij, lichtwerker, met een beeld

met een vraag, gewoon, met je lach

de oeroude taiga laat ruisen, een wilg

met katjes tooit, de dauw vernevelt, de zon

overtuigt om zacht te breken, in een veelvoud

aan kleuren, waaronder die van de liefde

twee indigokinderen dansen.

[sammyraeymaekers]

Fysica

Van alle aggregatietoestanden was jij

sublimatie, je maalde niet om fases, zei:

onthard met me mee, laat los, laat het

licht ontsnappen, laat het

zwarte gat verdampen, laat het

stijgen tot zijn superkritisch punt, laat de

fenomenen ophouden te bestaan, laat het

zich verstrooien en opalesceren.

Laat ons

toe.

[sammyraeymaekers]

Mythe

Achter half geloken ogen een volmaakte vlucht

over het hunebed, in runentaal. Ik adem

het zilt van de fjord, drijf als licht schuim

op je branding. Zuidwaarts, over het zuiverwit

van je zandrug, in de bedding van een hemellichaam

beantwoorden we de roep van fabeldieren

en vechten we spelend met de tijd tot je me

in het stof doet bijten door in dauwdruppels

op me neer te slaan. Ik ontwaak

in je bloembodem als een atlasvlinder, gevleugeld

met een grotere span.

[sammyraeymaekers]

Serengeti

Voeder dit gedicht in snippers

aan de leeuw die het luidst brult.

Onder de klitten in zijn manen

zit een verweesde welp

die het jagen wil verruilen

voor het spinnen in je schoot.

[sammyraeymaekers]

We don't make choices

Duizend indrukken knisperen

onder een vertraagde stap, onze tenen rollen

piano, piano

op hun kussens. Middernachtsblauw ontwaakt,

slaat me nachtblind.

Je duwt jouw nagel diep in het hemeldoek

tot het maanwit bloedt.

We schrapen over de zinnen die ons bedekken

– ik scheur je haast –

tot we opnieuw kunnen worden beschreven.

Meer is niet nodig:

een goedkope detector. De woorden die we zoeken

schuilen in het ondiepe, tussen twee plooien zand

beschermd tegen afkoeling.

Deze nacht kraait De Haan geen driemaal.

Wij worden niet gevonden.

Ons geheim zit besloten in een klankkast

achter tralies van trillende snaren en vlammen

die liefdesklinkers gensteren.

Ik ben niet vuurvast, zweer ik je,

zowaar de gamba’s lekker waren.

[sammyraeymaekers]

Er is niemand die ooit wist

hoe de liefde uit te leggen.

Maar jullie toonden woordeloos

hoe je het spoor moet houden hoe

Houden Van in groot verzet

als formule klinkt: gelijk aan

jij maal jij, tussen haakjes

tot de onbekende macht.

[sammyraeymaekers]

Boerenwijsheid

Laat hemden en jurken achter

je mondhoeken haken, kleed uit

stuntel bij de sluiting waar je het moeilijkst aan kan.

Je houdt altijd iets over, een traan misschien.

Ontregel, galoppeer het fietspad op, herdefinieer

een paard, draai je hoge tonen hoger, dreunen

doet de wereld al genoeg. Als we luid genoeg

fluiten, dan overstemmen we ze misschien.

Laat deze woorden na het lezen

letter na letter los komen, laat ze

ademen langs je hals.

Ontwaar het pad tussen de plassen, wroet

tussen de biggen, graaf enkel nog dieper

in het geven om.

Laat de kat uit de zak, hou je

omheining laag, wat je wil houden

glipt toch door de mazen.

[sammyraeymaekers]

hoe te wensen wat niet past

in woorden, laat staan op een kaart

klapwiekende vlinders, licht landend

op dit blad, een geruisloze afzet

op jullie huid als de eerste keer

toen jullie opstegen

[sammyraeymaekers]

Geweten

Wat als je wist

dat papa vindt dat hij mama een huis kopen moet

met geld, verdiend

door zes op zeven te werken en zondag

in de kroeg, waar iedereen het weet, dat

maar niet hoe het moet.

Zou je dan nog?

De nieuwe oprit is ongewenst, al die stenen

schikken gaat papa niet goed af

hij komt vier klinkers tekort, mama

zoekt mee, vult de leegte die nacht

met een klein teken dat ze verbindt.

Als je dat wist, Mary-Lou

Zou je dan nog?

[sammyraeymaekers]

Ouder

Toen de kleine teen

niet meer aan de grote hoefde te vragen

waarom de withete kolen niet warm voelden.

Wanneer hij het vuur aanwakkerde en zich

niet meer aan zichzelf brandde. 

Dan pas was de kous af.

[sammyraeymaekers]

Laudatio

Waarom bouw jij zo’n onherbergzame nesten

veel te hoog en zonder beschutting, bijna bluf

is het bladerdek te dik, heb je misschien schrik

van de schaduwen, kraken de takken er te luid

zijn het de wortels die beneden woekeren?

Ik ben niet bang, zeg je.

Mijn bonte kleuren schrikken af en hoogte

kent geen eenzaamheid, ik zie ook meer.

Het gevaar in de stad die geen korst vormt

om haar schuurwonden, die vergeet dat

verhitten zonder zuurstof doet verteren.

Ik ben niet bang, zeg je.

De wind vraagt geen weerstand, hij wil ver

dragen, het enige dat je moet is kiezen.

Is het dan laf om te wachten

op de leegte tussen twee klappen

alvorens je de vleugels open slaat

en in een hand landt

die niet aanvalt.