semiramist

[semiramist]

Admire the Apollo, Embody the Dionysus

[semiramist]

Qualia

[semiramist]

He who asks a question is a fool for five minutes; he who does not ask a question remains a fool forever.

[semiramist]

Finally I put the question: has a woman ever herself conceded that a woman's head is profound, that a woman's heart is just? And isn't it true that, speaking generally, "woman" up to this point has been held in contempt mostly by woman herself - and not at all by us?

Nietzsche

[semiramist]

La culture, c'est comme la confiture, moins on en a, plus on l'étale.

[semiramist]

The gap between perception and reality causes discomfort and agony. Cognitive dissonances accumulate over time, and at some point, there is no turning back.

[semiramist]

[semiramist]

“Smart people learn from everything and everyone, average people from their experiences, stupid people already have all the answers.” —Socrates

[semiramist]

"L'uomo medio guarda senza vedere, ascolta senza udire, tocca senza sentire, mangia senza gustare, si muove senza consapevolezza, respira senza sentire gli odori e parla senza pensare"

- Leonardo da Vinci

[semiramist]

[semiramist]

[semiramist]

Ateşli sözlerimle kandırıp Yanlış yolun karanlığından Düşmüş ruhunu kurtardığım zaman, Derin bir azap duyarak Seni saran ayıbı Pişmanlık içinde lanetledin. Unutkan vicdanını anılarınla cezalandırmak için, Benden önce olanları Tek tek bana anlatırken Birden bire yüzünü ellerinle kapadın; Ruhundaki isyan sonunda Utançla, dehşetle sarsılarak Gözyaşlarına boğuldun... vb. vb. vb...

[semiramist]

“I am tired of myself tonight. I should like to be somebody else.”

― Oscar Wilde, The Picture of Dorian Gray

[semiramist]

Yeryüzünde yalnızım; artık ne bir dostum var, ne de ait olduğum bir toplum. İnsanların en şefkatlisi, bu insanlar arasından söz birliğiyle dışlandı. Bunlar, olanca kinleriyle beni kendilerine bağlayan bağları kesip attılar. Jean Jacques Rousseau

[semiramist]

Zaman geçtikçe, ailenin ne kadar önemli olduğunu daha iyi anlıyorum. Her ebeveynin kendine has bazı bencillikleri olsa da, koşulsuz olarak dönüp sığınabileceğin bir yuvanın varlığını hissetmek büyük bir ayrıcalık.

Şartsız bir şekilde seni fedakârlıklarıyla kuşatan ebeveynler, çocuklarına güven ve huzur hissini ister istemez aşılıyorlar. Çocuklar, ancak belirli bir olgunluk düzeyine ulaştığında bunun farkına varabiliyorlar ve ne yazık ki her çocuk bu ayrıcalığa sahip değil. Bu ayrıcalığa sahip olanlar ise, ebeveynlerin bu duyguyu koşulsuz olarak aktardığı için, sahip olduklarının farkına varacak kadar nadiren duraksıyorlar; çünkü söylenmeyenleri fark etmek zor olabiliyor.

Bir insanın, ailesi tarafından kabul edilebilmek için bile belirli şartları karşılaması gerektiğinde ve aileden gelen güvenin belirsiz temeller üzerine kurulu olduğunda yaşayacağı acıyı tahmin etmek çok zor. Bazı eksikliklerin duygusunu, onları yaşamadan anlamak zor. Kendini aileye dahil hissetmek ve kabul edilmek adına rol yapmak zorunda kalmak çok zor.

Her taraf koşullarla çevrelenmiş olduğunda derin bir huzursuzluk kaplar insanın içini. O huzursuzluk ancak insanın kendiyle konuşmasıyla, yani yazarak, hafifleyebilir. Bazı lükslere sahip olamamış çocuklar, kendi davranış kalıplarını olduğu gibi anlamlandırmalıdır. İnsan kalıcı bir huzura erişmek istiyorsa, her zaman içine bakmalıdır çünkü belirli bir olgunluktan sonrası "herkesin kendi yüzünden"dir.