skeftomaii-blog

[skeftomaii-blog]

Dear crush 1. please figure out by yourself that i like you, preferably before the school year ends (that's almost a week) cause i'll probably never see you again, but still can't come talk to you. 2. text me or come talk to me, i'll be awkward as hell not knowing what to say but i'll make it i swear. 3. stop being so fucking cute cause every time i see you i'm only a step before sneaking behind you to cut a curl of yours. 4. oh and that freaking one side smile of you under your little beard yeah stop it, i'm trying really hard not to stare at you all day. 5. you're also kindly requested to come teach me how to draw cause you're tallented as hell.

[skeftomaii-blog]

Me spending my last school days thinking about how i didn't make any effort to communicate with my crush and how miserable my life will be next year that he won't be around.

[skeftomaii-blog]

•HaPpY pRiDe MoNtH•

Κάποια κοπέλα στην τάξη σιγοψυθιρίζει το γνωστό “Too Good At Goodbyes” του Sam Smith.

Ένας κλειστόμυαλος, ανάγωγος από τα πίσω θρανία της φωνάζει, “Σκάσε μωρή, με τον πούστη που τραγουδάς. Έβγαλε ένα τραγούδι και την έχει δει πριγκίπισα.”

Η κοπέλα αποφασίζει να μην ασχοληθεί με το αγόρι, αφού και η καθηγήτρια της δεν φαίνεται να δίνει ιδιαίτερη σημασία στα λόγια του μαθητή της, όταν απαντά σ’ αυτά που προειπώθηκαν με ένα αδιάφορο “Ησυχία.”

Μέσα σε λίγα λεπτά το συμβάν καταλήγει σε αμφιλεγόμενο θέμα, καθώς σε ολόκληρη την τάξη απλώνονται ψίθυροι και σχόλια, σχετικά τόσο με τη δήλωση του συμμαθητή τους όσο και την αντίδραση, ή μάλλον την απάθεια της καθηγήτριάς τους.

Η καθηγήτρια αποφασίζ��ι, να διακόψει το μάθημα και να αφιερώσει το υπόλοιπο της ώρας για συζήτηση, όταν η πλειοψηφία της τάξης έχει πάψει να παρακολουθεί την παράδοση και μοιράζεται σκέψεις για τα λόγια του αγοριού με τον διπλανό της.

Μία μαθήτρια σηκώνει δειλά το χέρι της, παίρνει το λόγο και τότε ρωτάει, “Κυρία, πως τον αφήνετε να μιλάει έτσι;”

Η απάντηση της καθηγήτριας έρχεται να σοκάρει ένα απογοητευτικά μικρό ποσοστό των μαθητών της τάξης, “Ε καλά, δεν είπε και τίποτα σοβαρό.”

Η κοπέλα που αρχικά σιγοτραγουδούσε τώρα φωνάζει, “Και πότε θα είναι αρκετά σοβαρό; Όταν θα φτάσει σε σημείο να χτυπήσει τον ομοφυλόφιλο που θα περάσει τυχαία μπροστά του; Όταν βιάσει τη λεσβία που θα γυρίζει στο σπίτι της το βράδυ; Ή όταν διώξει τον γιό του από το σπίτι επειδή έβαψε τα νύχια του και δοκίμασε τις γόβες της αδερφής του; Πόσο πασιφανής πρέπει να γίνει η κουλτούρα του ρατσισμού που έχει καλλιεργηθεί σε κάποιον για να το θεωρήσετε αρκετά σημαντικό;”

Στην τάξη τώρα, δεν ακούγεται τίποτα πέρα απ’ τις σιωπηλές σκέψεις των μαθητών.

Η καθηγήτρια φαίνεται κάπως σκεπτική πριν μιλήσει για να απαντήσει στη μαθήτρια της, “Μου αρέσει το πάθος με το οποίο υποστηρίζεις αυτά που πιστεύεις ότι είναι ορθά. Παρόλα αυτά, λόγο και της ηλικίας σου, θα σου συνιστούσα να μην είσαι τόσο απόλυτη και πεπεισμένη ότι γνωρίζεις τα πάντα. Μάθε λοιπόν ότι αυτό που είπε ο συμμαθητής σου, δεν ήταν καμιά εκδήλωση ρατσιστικής κουλτρούρας. Άσκεισε απλός το δικαίωμά του να εκφράσει τη γνώμη του και να κριτικάρει μία κατηγορία ανθρώπων. Οι οποίοι όπως και να το κάνουμε δεν μπορούν να χαρακτηριστούν φυσιολογικοί.”

Η κοπέλα πάγωσε. Δεν το περίμενε. Η αδιαφορία και η παθητικότητα της καθηγήτριας φάνηκαν από την πρώτη στιγμή. Αλλά να τον υποστηρίξει ανοιχτά μπροστά σε ολόκληρη την τάξη; Όχι, αυτό δεν μπορούσε να ξεγελάσει τον εαυτό της να το αποδεχθεί, με καμία δικαιολογία. Ένοιωσε αδικημένη. Θυμό και απογοήτευση.

Και σ’ όλα αυτά, ήρθε να προστεθεί μια δεύτερη σκέψη του συμμαθητή της.

“Ρε μαλάκα, ειλικρινά τώρα, δεν αηδιάζεις να τους βλέπεις να περπατάνε χεράκι-χεράκι, να φιλιούνται και να τρίβουν τα γένια τους;”

“Αηδιάζω να βλέπω εσένα να γλύφεις την γκόμενά σου έξω από το σχολείο.”

“Σου φαίνετε ωραίο να κυκλοφορούν με τακούνια, κόκκινο κραγιόν και βαμμένα νύχια για να τραβήξουν την προσοχή.”

“Όσο ωραίο σου φαίνετε εσένα να κυκλοφορείς υμίγυμνος για να θαυμάζει ο γυναικείος πληθυσμός της περιοχής σου τους κοιλιακούς σου.”

“Εσύ θες να δεχθούμε ότι είναι φυσιολογικό να θέλω εγώ να τρώω πούτσο.”

“Εδώ εσύ θες να δεχθούμε ότι είναι φυσιολογικό να πιέζεις δεκαπεντάχρονα κορίτσια να σου πέρνουν πίπες.”

Η καθηγήτρια είναι αυτή που λήγει τον διάλογο αναδεικνύοντας νικητή το αγόρι, “Αρκετά με αυτούς, δεν θα τα ισοπεδώσουμε όλα εδώ μέσα”

Η μαθήτρια παλεύει να διατηρήσει τα προσχήματα. Είναι μεγαλύτερη και καθηγήτρια της. Οφείλει να της απευθυνθεί με τον απαιτούμενο σεβασμό, όμως κάθε ίχνος εκτίμησης που είχε στο πρόσωπο της σβήστηκε μετα τα τελευταία της λόγια.

Μέσα στη νεκρική σιγή της τάξης η μαθήτρια φαντάζει μια επιπόλαιη επαναστάτρια. Μαζεύει ήρεμα τα πράγματα της και σηκώνεται από τη θέση της, χωρίς να κάνει θόρυβο με την καρέκλα.

Οι συμμαθητές της την κοιτάζουν. Κάποιοι απλά έκπληκτοι. Άλλοι επικριτικά. Αλλά βλέμματά κενά. Μερικά μάτια γυαλίζουν. Ίσως θαυμασμός; Κατανόηση; Υποστήριξη; Συμπαράσταση;

Στα μάτια του κοριτσιού που τόλμησε να μιλήσει πριν ακόμα από την ίδια, η κοπέλα βρίσκει το θάρρος να μιλήσει για τελευταία φορά στην καθηγήτρια της.

“Αν και δεν με σεβαστήκατε, ούτε πείρατε στα σοβαρά τίποτε από αυτά που είχα να πω, σαν έφηβη, ακόμα άπειρη, σέβομαι απόλυτα τις σκέψεις σας. Όμως μάθετε πως ούτε η ηλικία σας, ούτε η ειδικότητα σας, σας δίνει το δικαίωμα να απευθύνεστε σε καμία κατηγορία ανθρώπων με αυτόν τον τρόπο. Δεν έχετε την ιδιότητα να κάνετε κανέναν από "αυτούς”, οι οποίοι ίσως να βρίσκονται και ανάμεσα στους μαθητές σας μέσα σ’ αυτήν την τάξη, να αμφιβάλλει για τον εαυτό του, να νοιώσει λιγότερο σημαντικός, ή μη φυσιολογικός. Είναι όσο άνθρωποι είστε εσείς. Με ταυτότητα, προσωπικότητα και τρόπους να την εκφράζουν. Και αγαπούν. Αγαπούν όπως αγαπάτε εσείς, όπως θα αγαπήσω και εγώ και καμία άποψη, καμία κριτική, καμία ρατσιστική κουλτούρα, καμία δύναμη δεν έχει το δικαιωμα να τους το στερήσει με οποιονδήποτε τρόπο.“

Και άνοιξα την πόρτα και έφυγα.

[skeftomaii-blog]

•Το πόσο ηλίθιοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι πραγματικά με τρομάζει•