#Öfgar

[coochiequeens]

Iceland is often labelled the best place in the world to be a woman, as well as the safest country on Earth. But many Icelandic women roll their eyes in frustration at such claims.

“That is crap,” says 35-year-old Hulda Hrund Guðrúnar Sigmundsdóttir. “This has been shoved down our throats ever since we were little. We’re told we’re so safe, while at the same time our mothers are warning us not to talk to men.”

Sigmundsdóttir is a member of Öfgar, a new feminist group made up of nine Icelandic women who have been collating and sharing anonymous stories of sexual violence by powerful men. Their recent actions have taken the small country by storm and sparked a resurgence of the #MeToo movement.

Over the last year, several Icelandic men in positions of power have stepped down or been fired over allegations of harassment, misconduct or sexual offences. The list includes men who had been working in the media, politics, business and football, as well as others in positions of power. Some have apologised but most have denied the allegations against them.

Sigmundsdóttir says Iceland’s long-held reputation as a feminist paradisehas prevented women such as her from speaking up about abuse. “It’s a silencing tactic,” she says. “We are told we should be grateful because other countries have it worse than us.”

One in four women in the country have been raped or sexually assaulted, according to a study by the University of Iceland, which had more than 20,000 participants. That is higher than estimates for the EU and the UK.

On top of this, many women feel the justice system works against them when it comes to allegations of gender-based violence, with the vast majority of cases reported to police not making it to trial and few resulting in a conviction. A number of women have even gone as far as to sue Iceland at the human rights court, accusing it of failing to protect them from gendered violence.

That’s why Öfgar – which means “radical” or “extreme” in English – decided to take the matter into its own hands when it formed last summer.

Öfgar began when the women, who are all survivors of sexual assault, started to talk on a feminist Facebook group and decided to start a TikTok account together. At first, they posted educational videos about consent and sex education. But when they say they received 32 allegations of assault against the same Icelandic musician, they decided to post the women’s stories. He has denied the allegations.

“Overnight, the ball started rolling really fast,” says Helga Ben, 28, one of the members of the group. Since then, hundreds of survivors have shared their stories.

They have also taken on Icelandic football, promoting an allegation of sexual abuse against a forward for the men’s national team. Following their campaign, the entire board of the Icelandic Football Association resigned over the alleged cover-up.

Öfgar says it checks that the women who write to them are real by looking up their names in the “Book of Icelanders”, a database that contains genealogical information for most of the Icelandic population. It says it also fact-checks the claims by trawling through old social media posts.

On top of sharing allegations, Öfgar has had meetings with members of the media in Iceland and tried to persuade them to change the way they write about survivors of sexual iolence. “We had a meeting with one of the biggest media in Iceland [DV] and we held a masterclass,” says Sigmundsdóttir. “They promised to do better – and they have done.”

In Iceland, women who speak out against abuse are often “slut shamed”, Ólöf Tara Harðardóttir says. So people find it easier to speak anonymously with Öfgar as a buffer. “Survivors feel they can trust us,” says Ben.

In a small country where everyone knows everyone, the women have met with a backlash. “The media have portrayed us as angry women, and as money-greedy attention whores,” Harðardóttir says. “They use the ugliest pictures they can get of us.”

The women in Öfgar also say they have received death threats, along with calls begging them to stop. “I have had phone calls, saying they knew where I lived,” says Harðardóttir. “I also had messages on Instagram saying I should kill myself. We got an email saying someone will end up dying if you don’t stop.”

Þórhildur Gyða Arnarsdóttir, 26, says she has also been the subject of abuse. “When you step forward with your name, you get these vicious attacks. The comment sections are horrible. You get slut-shamed,” she says.

In public forums, people have written that they should be shot, raped or sent to Afghanistan. Ben says some posts also imply people are following them and taking photos.

Sigmundsdóttir says some of the abuse scares her. “I loved the time that Covid [rules] made us wear masks,” she says. “Because we were hidden.”

However, the group insists it won’t stop them. “For me, it isn’t a choice,” says Tanja M Ísfjörð, 27, another member. “We need to do this.” “We have had enough,” says Harðardóttir. “We need to stand up and say, ‘this is going to stop here, we’re not going to be afraid of you’.”

[dadilisto]

Ljós og skuggar

Ljós og skuggar

Í sálarlífinu hjá mörgum er að finna öfgar, þær geta tengst fortíðini og tilfinnigunum eða framtíðinni og egóinu, svo eru einnig margir sem eru í góðu jafnvægi sem betur fer fyrir mannlífið í heild. Á Kjarvalssöðumer að opnar sýning í dag sem sýnir skugga hliðar listarinnar, sem verður áhugavert að skoða. Ég sýni hér á tvær myndir sem fjalla um þessa togstreitu sem oft hefur komið…

[crazybella93-blog]

einn dagur í einu - vítahringur.

Þið hafið heyrt það hjálpar alveg fullt að taka einn dag í einu, sem það gerir, taka einn dag í einu, ekki hafa kvíða eða áhyggjur af framtíðinni og njóta augnablikinn. Það er sniðugt á alla vegur, ég sjálf lifi einn dag í einu. En fyrir nokkrum vikum voru þetta þvílíkir öfgar, ég hafði ekki hugmynd um að einn dagur í einu gæti breyst í hrylling og öfga, en allt er nú hægt. Mér tókst nú bara rosa vel að gera það. Þetta byrjaði allt með að ég ákvað að byrja lifa einn dag í einu, þvi ég var endalaust að hafa áhyggjur af framtíð og mikil kvíði á hverjum einasta degi. Byrjaði fyrst vel þar til allt fór niðrá við. Ég veiktist rosalega andlega af geðhvarfasýkinni minni og var í miklari afneitun í 3 mánuði. 3 mánuði ? Já þessi afneitun og sjálfsblekking var sterk. hvernig fór ég að því að lifa einn dag í einu í öfga og maníu - þunglindi ? Já ég skal sko segja ykkur frá því. Þetta byrjaði þannig að ég lifði einn dag í einu en byrjaði að fríka út að ég þurfti að lifa einn dag í einu fullkomnlega einsog ég væri að deyja daginn eftir. Ég þurfti endalaust að vera gera eitthvað þá er ég ekki að meina að fara út að labba og vera sátt við það og vera þakklát að fá að fara út að labba og njóta þess, nei nei. Naut þess engan vegin, ég þurfti að hafa daginn þannig að búa til fullt af nýjum minningum og gera hann fullkomin, leið og ég vaknaði þurfti ég að gera alveg FULLT af hlutum, og vera að gera eitthvað alveg þar til ég fór að sofa svo sjáðu nú til ég þurfti að fara sátt að sofa, það mátti ekki setjast að slaka á , nei þá var ég að missa af deginum, ég þurfti að vera búin að fara út að labba, hitta eitthvað fólk, fara í búðir , fara mögulega í bíó, fara að gera alveg fullt af skemmtilegum hlutum allan daginn alveg til kvöld, var í rosalegri maníu og mátti ekki koma við heima að slaka á. Mátti valla anda inná milli. Ef ég t.d. var bara búin að fara út að labba, útí búð, hitta fólk fékk ég ólýsanlega mánísk reiðisköst, átti það til að brjóta hluti og gjörsamlega missa mig.. Því það var ekki nóg, ég var svo föst á því ég væri að missa af deginum ef eg skyldi ekki drífa mig að gera fullt fleira, ef það var planað að gera eitthvað, og planið gékk ekki upp, varð ég brjáluð , fannst líf mitt vera búið og allir voru á móti mér óg engin elskaði mig. En naut ég þess þegar ég fór t.d. út að labba? Neibb ég naut þess ekkert ég var of upptekin að flýta mér að finna eitthvað næst að gera eftir göngutúrinn. Og dagurinn var bara þannig að ég naut ekkert sem ég gerði yfir daginn, ��taf ég var alltof upptekin að reyna finna eitthvað annað að gera strax eftir á. Ég gat ekki verið kjurr. þetta gékk á um í nokkra daga svo var ég búin að keyra mig út þá voru svona 2 - 3 dagar sem ég gerði ekkert og datt niðursveiflu í þunglindi, og var byrjuð með sjálfskaða tilbúin að enda líf mitt, allur heimurinn var að hrynja og ég meikaði ekki þetta líf því það sökkaði og til hvers að lifa því ? Engin tilgangur. Svo 2 - 3 dögum eftir á sama sagan fór aftur uppí maníu og allur pakkin byrjaður aftur, þetta gékk á um í 3 mánuði, vítahringurinn mikli. Ég sá ekki hvað var í gangi með mig, ég var gjörsamlega í afneitun og miklari sjálfsblekkingu. Það var eitthvað að heiminum ekki mér, heimurinn var á móti mér, og engin elskaði mig og guð hataði mig, ég var sett í þennan heim til að þjást og ég átti ekki að vera til. Ég áttaði mig ekki á því að heimurinn var ekki vandamálið, ég var vandamálið. Eftir viku í þunglindi og eyða tímanum ein alla vikunna, að gera ekki neitt , opnaði ég loksins augun. Áttaði mig á að ég lifði í sjálfsblekkingu og játaði þá loksins ég var orðin mjög andlega veik, áttaði mig á hvað ég var búin að vera vanþakklát og áttaði mig á þetta var ekkert líf sem ég var búin að búa til. Ég áttaði mig á hvað ég naut ekkert af öllu þessu, náði ekki að búa til góða minningar til að halda í, því ég var of upptekin að finna alltaf eitthvað annað að gera, játaði fyrir sjálfri mér að ég væri búin að vera eigingjörn og gjörsamlega búin að ganga yfir strikið. Og nú væri tími að játa sannleikan. Að ég væri búin að vera mjög andlega veik og þurfti að taka mig saman í andlitinu og stoppa þennan ógeðslega vítahring. Hingað og ekki lengra sagði ég. Í dag lifi ég einn dag í einu á heilbrigðan hátt. Ég get slakað meira á og notið þess, núna efa plön virka ekki, nýt ég þess að slaka á. Ég fer út að labba og nýt þess í botn og kem heim sátt, ánægð og þakklát bara það að fara út að labba. Því það eru ekki allir sem geta það eða ná því. Að ég er mjög þakklát fyrir það að geta farið út að labba og notið mín. Og þótt ég var bara út að labba þá fer ég mjög sátt að sofa. Ég er í raun bara þakklát fyrir það að fá að vakna og byrja daginn í góðu. Þakklát að fá að lifa. Leið og ég áttaði mig á því að ég væri vandamálið var svolítið erfitt fyrst. En gat loksins þá unnið í mér og komið mér á rétta braut. Ég er mjög þakklát fyrir kærasta mín að hafa þolað mig í gegnum þetta allt saman , hann hjálpaði mér fullt að átta mig á sannleikanum. Núna lifi ég góðu og hamingjusömu lífi, og ætla halda því, gera hvað sem er til þess að halda þessari braut áfram og ekki detta inni leiðindar vítahring aftur. Er á batavegi loksins. - Embla Isabella.

[nannaarnad]

Elskum okkur sjálf

Ég er búin að vera svo hugsi yfir líkamsvirðingu, sjálfsást og skilaboðum samfélagsins til okkar um útlitskröfur síðustu daga að ég ákvað að setja þær hugleiðingar á blað.

Eftir sumarið fannst mér ég vera búin að fitna, sem ég var vissulega búin að gera, eða amk þyngjast um nokkur kíló. Út af þessari ástæðu ákvað ég að skrá mig í prógram hjá þjálfara til þess að ná þessu af mér hratt og örugglega. Bíddu nú við, er ég ekki alltaf að tala um að gera hlutina á sínum hraða, forðast öfgar, elska sjálfan sig og að vigtin skipti ekki máli? Jú! ég er alltaf að röfla um þetta, samt fór það alveg einstaklega mikið í taugarnar á mér að vigtin sýndi 2 kg meira en í byrjun sumars. Sturlað, ég veit það. 

Ég ákvað semsagt að skrá mig í þetta prógram þar sem ég átti að telja kaloríur, vitandi það að svona lagað henti mér alls ekki. Vissulega er fitutap ekkert annað en kaloríur inn og kaloríur út en mér finnst bara ótrúlega leiðinlegt og lýjandi að vera alltaf að pæla í því hversu margar hitaeiningar maturinn sem ég er að borða inniheldur og mér finnst það gera það að verkum að maður fái mataræðið á heilann. Mér fannst ég bara þurfa að vera í 100% toppstandi því ég er einkaþjálfari, sem má ekki vera með aukakíló. 

Ok, ég prófaði þetta í svona 3 daga, fattaði svo að ég væri rugluð að vera að hugsa svona, ákvað að fara aftur í minn eðlilega og venjulega lífsstíl og hef ekki vigtað mat síðan. Hugsunin um að ég sé feit er samt alltaf til staðar innst inni í höfðinu á mér og ég þoli það ekki. Af hverju finnst mér það skipta máli? Ég veit alveg að það skiptir ekki máli og héðan í frá ætla ég að afneita þessari hugsun gjörsamlega. 

Andskotinn hafi það að 1-2 aukakíló láti mann gera lítið úr staðreyndinni að ég geti hlaupið hálfmaraþon, tekið 120 kg í réttstöðulyftu, gengið á fjöll og stundað alla þá hreyfingu sem ég elska að stunda. Ég segi eins og ofurkonan Ragnheiður Maísól, #djöfullerégflott.

Ég ætla að halda áfram að nota þessi ráð sem ég hef tileinkað mér í gegnum árin, hluti sem ég þarf að vinna í á hverjum dagi en hafa hjálpað mér mikið í því að hugsa fallega um sjálfa mig og aðra og að líða vel í eigin skinni og vil ég deila því hér með ykkur.

1.     Byrjaðu hvern dag á jákvæðum hugsunum. Þegar jákvæðnin ræður ríkjum hjá okkur smitum við út frá okkur og fólki líður vel í kringum okkur.

2.     Hunsaðu neikvæð ummæli um útlit annarra og hrósaðu fólki fyrir það sem þér finnst hrósvert. Reyndu þó að einblína ekki á útlitið þegar þú hrósar því við erum svo mikið meira og allt annað en útlit.

3.     Stundaðu hreyfingu af einhverju tagi. Hreyfingin eykur vellíðunar tilfinningu og hjálpar okkur að gera það sem við viljum gera, hvort sem það er að komast í gegnum daginn án þess að leggja okkur, ganga upp á Esjuna eða hlaupa maraþon.

4.     Hafðu eitthvað til að stefna að á hverjum degi. Markmið hjálpa okkur einnig í því að ná þeim áföngum sem við viljum ná og tilfinningin að ná markmiðinu sínu er engri lík.

5.     Borðaðu hollan mat að staðaldri en leyfðu þér það sem hugurinn girnist líka. Hvort haldiði að sé skemmtilegra að borða hollan og næringarríkan mat flestum stundum, líða vel af honum og eiga fullt af orku til að nota í það sem þú vilt gera og leyfa þér svo að borða það sem þú vilt á jólahlaðborðinu eða skreppa einstaka sinnum á Búlluna eða borða bara brokkolí í kvöldmat af því að þig langar svo að sjá einhverja tölu á vigtinni? Mér finnst svarið allavega augljóst.

6.     Síðast en ekki síst elskaðu sjálfa/n þig. Ég trúi því að ef þú getur ekki elskað sjálfa/n þig að þá hlýtur að vera erfitt fyrir einhvern annan að gera það. Þú ert eina manneskjan sem þú þarft alltaf að vera með, alls staðar og að öllum stundum. Lífið verður því líklegast ansi erfitt og leiðinlegt ef þú getur ekki elskað þig. Við gerum öll mistök sem við lærum af og stöndum uppi sem sterkari aðilar eftir að við lærum af þeim mistökum.