#Οι τρεις σωματοφύλακες... | Explore Tumblr Posts and Blogs

justforbooks · 3 years

Photo

Πέθανε ο θρυλικός ηθοποιός του γαλλικού σινεμά Jean-Paul Belmondo.

Ο σπουδαίος Γάλλος ηθοποιός Ζαν Πολ Μπελμοντό (Jean-Paul Belmondo) πέθανε σε ηλικία 88 ετών στο σπίτι του στο Παρίσι. Γεννημένος στις 9 Απριλίου 1933, ο Ζαν Πολ Μπελμοντό υπήρξε ένας από τους διασημότερους εκπροσώπους του γαλλικού και ευρωπαϊκού κινηματογράφου στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.

«Ήταν πολύ κουρασμένος εδώ και κάποιο καιρό. Πέθανε ήσυχα» ανέφερε σε δήλωση ο δικηγόρος του, Μισέλ Γκοντέστ, στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Ο Ζαν Πολ Μπελμοντό είχε λάβει μέρος σε 80 ταινίες υποδυόμενος ρόλους που άφησαν εποχή: Από τον ζεν πρεμιέ στην ταινία «Με κομμένη την ανάσα» μέχρι τον πρωταγωνιστή που κρεμόταν από ελικόπτερο πάνω από τη Βενετία στον «Τυχοδιώκτη του Ρίο». Συνεργάστηκε μεταξύ άλλων με τον Γάλλο σκηνοθέτη Ζαν-Λυκ Γκοντάρ τη δεκαετία του ’60. Μέσα από τη συνεργασία αυτή έγινε μια από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες του λεγόμενου «νέου κύματος» («nouvelle vague») του γαλλικού κινηματογράφου.

Κριτικοί κινηματογράφου έκαναν λόγο για τον «άσχημο γόη» του γαλλικού κινηματογράφου. Ο Jean-Paul Belmondo είχε μεγάλη απήχηση στο γυναικείο κοινό. Πολλές από τις ταινίες που πρωταγωνίστησε, έγιναν μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες.

Κλασικές θεωρούνται οι ταινίες «Με κομμένη την ανάσα» (1960) και «Ο τρελός Πιέρο» (1965), σε σκηνοθεσία του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ.

Ο Ζαν Πολ Μπελμοντό γεννήθηκε στις 9 Απριλίου 1933 στο Νεϊγί-συρ-Σεν, βορειοδυτικά του Παρισιού. Ο πατέρας του, Πολ Μπελμοντό, ήταν γλύπτης με ιταλικές ρίζες και η μητέρα του ζωγράφος. Ωστόσο, ο μικρός Μπελμοντό δεν είχε φανερώσει καμία καλλιτεχνική κλίση στα εφηβικά του χρόνια. Αντιθέτως, έδειξε από την αρχή κλίση στα αθλητικά. Δεν τα πήγαινε καλά στο σχολείο και το πάθος του σε αυτήν την ηλικία ήταν το μποξ και το ποδόσφαιρο. Έκανε, μάλιστα, και προπονήσεις μποξ.

Αποφάσισε έτσι να γίνει πυγμάχος και στη σύντομη καριέρα του στα ρινγκ, κατάφερε να μη χάσει ποτέ. Έδωσε τον πρώτο του αγώνα το 1949 με νοκ άουτ από τον πρώτο γύρο, αν και την επόμενη κιόλας χρονιά, συνειδητοποιώντας τις θυσίες που έπρεπε να κάνει για να γίνει επαγγελματίας, τα παράτησε.

Τότε στράφηκε στην υποκριτική και έγινε δεκτός στην Εθνική Σχολή Δραματικής Τέχνης του Παρισιού και αποφοιτώντας το 1956 βρήκε αμέσως δουλειά στο σινεμά.

Με ένα τσιγάρο μόνιμα στο στόμα του, ο Ζαν Πολ Μπελμοντό ξεκίνησε την καριέρα του το 1957 παίζοντας μικρούς ρόλους σε γαλλικές ταινίες της εποχής και βρέθηκε στην αντίπερα όχθη από τον υπερβολικά όμορφο Αλέν Ντελόν, με τους κριτικούς να χαρακτηρίζουν τον Μπελμοντό «γοητευτικά άσχημο» -αν και πολλές θαυμάστριές του και μη, διαφωνούσαν με αυτό.

Ο πρώτος του πρωταγωνιστικός ρόλος ήρθε το 1958 με το φιλμ «Les copains du Dimanche» και μετά από διάφορες συνεργασίες, όπως με τον σκηνοθέτη Μαρκ Αλεγκρέ στο «Έγκλημα στην Place Pigalle» (Sois belle et tais-toi, 1958) και το «Τελευταίο Ραντεβού» (Un drôle de Dimanche, 1958), τον Μαρσέλ Καρνέ στους «Ζαβολιάρηδες» (Les tricheurs, 1958), αλλά και τον ρόλο του ως Ντ' Αρτανιάν στην τηλεοπτική ταινία «Οι Τρεις Σωματοφύλακες», ήρθε ο ρόλος που θα έκανε το όνομά του γνωστό σε μία ταινία που εκπροσωπούσε το «Νέο κύμα» του γαλλικού σινεμά.

Το αστείρευτο ταλέντο και η χαλαρή κινηματογραφική παρουσία του Ζαν Πολ Μπε��μοντό τράβηξαν την προσοχή του Γάλλου σκηνοθέτη Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, ο οποίος μέχρι τότε είχε σκηνοθετήσει τρεις μικρού μήκους ταινίες. Το 1960 στην ταινία «Με κομμένη την ανάσα» (À bout de soufflé), ο Μπελμοντό -ακολουθώντας τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γκοντάρ- πρωταγωνιστεί ως κακοποιός που προσπαθεί να ξεφύγει από την αστυνομία και βρίσκει καταφύγιο σε μία εφήμερη ερωτική σχέση με μία Αμερικανίδα. Ο Μπελμοντό ενσάρκωσε τον χαρακτήρα του με μία ποιητική ελαφρότητα που κανείς Γάλλος ηθοποιός δεν είχε επιδείξει μέχρι τότε. Ο ρόλος του Μπελμοντό ως Μισέλ τον καθιέρωσε ως style-icon και παρ' όλο που οι ρόλοι που προηγήθηκαν ήταν λιγοστοί και ο Μπελμοντό βρισκόταν μόλις στην αρχή της καριέρας του, η ταινία αυτή τον καθιέρωσε ως «κλασικό». Το «Με κομμένη την ανάσα» εκτόξευσε τη φήμη του Γκοντάρ και του Μπελμοντό στα ύψη και εγκαινίασε με αριστουργηματικό τρόπο τη νέα σχολή κινηματογραφικής σκέψης που θα έμενε γνωστή ως Nouvelle Vague (Νέο Κύμα).

Το γαλλικό σινεμά είχε βρει την απάντησή του στον Αμερικανό Τζέιμς Ντιν. Δεν είναι τυχαίο πως κάθε κείμενο που έχει γραφτεί για τον Ζαν Πολ Μπελμοντό ξεκινάει και τελειώνει με μία αναφορά στο φιλμ «Με κομμένη την ανάσα». Το ντεμπούτο του Γκοντάρ δεν ήταν o καλύτερος ρόλος που έπαιξε ποτέ ο Μπελμοντό, αλλά ήταν με διαφορά η ταινία που αποφάσισε πως στο πρόσωπο του 27χρονου τότε ηθοποιού το νέο γαλλικό σινεμά είχε μόλις ανακαλύψει τον πρώτο του μεγάλο ήρωα.

Την ίδια χρονιά, ο Μπελμοντό έπαιξε στο φιλμ του Βιττόριο ντε Σίκα «Η Ατιμασμένη» (La Ciociara, 1960), η οποία επέκτεινε τη φήμη του σε παγκόσμιο βεληνεκές. Η Σοφία Λόρεν ως χήρα Τσεζίρα κατέκτησε το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου και το βραβείο της καλύτερης ηθοποιού στο Φεστιβάλ των Καννών.

Το 1961 ο Γκοντάρ τον επιστράτευσε και πάλι για το «Η Κυρία θέλει έρωτα» (Une femme est une femme) και την ίδια χρονιά έγινε ο «Εφημέριος» (Léon Morin, Prêtre) του Ζαν Πιερ Μελβίλ, αποσπώντας την πρώτη του υποψηφιότητα για βραβείο BAFTA καλύτερου ξένου ηθοποιού. Την επόμενη χρονιά ξανασυνεργάστηκε με τον Μελβίλ όταν υποδύθηκε τον Σιλιάν, έναν πληροφοριοδότη της αστυνομίας, στην ταινία «Ο Χαφιές» (Le Doulos), ένα «διαμάντι» του σινεμά που κατατάχθηκε από το περιοδικό Empire στις 500 καλύτερες όλων των εποχών. Την ίδια χρονιά βρέθηκε στο πλευρό της Κλαούντια Καρντινάλε στη θρυλική κομεντί του Φιλίπ Ντε Μπροκά Καρτούς (Cartouche).

Το 1963 έπαιξε στο «Καυτό πεζοδρόμιο» (Peau de banane) με τη Ζαν Μορώ και λίγο αργότερα βρέθηκε και πάλι στα χέρια του Μελβίλ για την ταινία «Ο μεγάλος τυχοδιώκτης» (L’ aîné des Ferchaux, 1963), όπου υποδύθηκε έναν νεαρό μποξέρ σε ρόλο σωματοφύλακα.

Προσπαθώντας να μην τυποποιηθεί, ο Μπελμοντό έπαιξε στον «Άνθρωπο από το Ρίο» (L’Homme de Rio, 1964) του Φιλίπ ντε Μπροκά, μία κομεντί περιπέτεια υποψήφια για Όσκαρ, που αποτέλεσε μεγάλη εμπορική επιτυχία στη Γαλλία. Σε αυτό το φιλμ ο Μπελμοντό πρωταγωνιστεί με την αδελφή της Κατρίν Ντενέβ, Φρανσουάζ Ντορλεάκ. Εκεί, ο Μπελμοντό δείχνει μία στροφή από τη «Νουβέλ βαγκ» σε μία πιο εμπορική τάση, με τις κωμωδίες.

Μακριά πια από τις σκηνοθετικές οδηγίες των σκηνοθετών του Νέου Κύματος, ο Μπελμοντό γύριζε με καταιγιστικούς ρυθμούς τη μία ταινία μετά την άλλη και στη φιλμογραφία του προστέθηκαν γκανγκστερικές ταινίες, μαύρες κωμωδίες, ανάλαφρες κομεντί, θρίλερ, έχοντας κάνει πλέον σαφή στροφή προς το εμπορικό σινεμά.

Το 1970 ήταν και πάλι συμπρωταγωνιστής με τον Αλέν Ντελόν στο γκανγκστερικό Μπορσαλίνο (Borsalino) του Ζακ Ντερέ. Το 1971 βρέθηκε στην Ελλάδα μαζί με τον Ομάρ Σαρίφ για τα γυρίσματα της ταινίας Οι διαρρήκτες (Le casse, 1971) του Ανρί Βερνέιγ.

Το 1972 έπαιξε στη μαύρη κωμωδία «Απίθανος, σατανικός και… ωραίος» (Docteur Popaul) του Κλοντ Σαμπρόλ, έχοντας στο πλευρό του τη Μία Φάροου και τη Λάουρα Αντονέλι. Ερμήνευσε τον Πολ, ο οποίος ως πρώην γυναικάς, προσπαθεί να αναθεωρήσει τις απόψεις του, πιστεύοντας ότι δεν πρέπει να εμπιστεύεται πλέον όμορφες γυναίκες. Το 1974 έπαιξε στη δραματική ταινία «Stavisky» του Αλέν Ρενέ -ο οποίος αν και δεν ήταν ποτέ επίσημο μέλος του «Νέου Κύματος», η δουλειά του το υποστηρίζει. Σε αυτό το φιλμ ο Μπελμοντό βρέθηκε σε μία από τις πιο αντι-εμπορικές δουλειές της καριέρας του, υποδυόμενος τον μεγαλοαπατεώνα επιχειρηματία Αλεξάντρ Σταβίσκι.

Η εμπορική αποτυχία της τελευταίας του ταινίας, έκανε τον Μπελμοντό να δείχνει απρόθυμος πλέον να συνεργαστεί με σκηνοθέτες του «Νέου Κύματος» και να αναζητά περισσότερο τις εμπορικές ταινίες, ξανά. Επόμενο βήμα η ταινία «Ένας αξιολάτρευτος παλιάνθρωπος» (L’ incorrigible, 1975) του Μπροκά, όπου ερμήνευσε και πάλι τον μικροαπατεώνα, και τα θρίλερ «Τρόμος πάνω απ’ την πόλη» (Peur sur la ville, 1975) και «Εν ονόματι της βίας» (L’ Alpagueur, 1976).

Ο Ζαν Πολ Μπελμοντό συνέχισε στο ίδιο μοτίβο και το 1979 πρωταγωνίστησε στην κομεντί «Μπάτσος ή αλήτης» (Flic ou Voyou), που σημείωσε μεγάλη επιτυχία, ξεκινώντας μία επιτυχημένη συνεργασία με τον σκηνοθέτη Ζορζ Λοτνέρ, την οποία συνέχισαν αργότερα με τις ταινίες «Ο μάγκας με τα 1000 πρόσωπα» (Le Guignolo, 1979), «Ο επαγγελματίας» (Le Professionnel, 1981), «Ο πολυγαμικός» (Joyeuses Pâques, 1984) και την ταινία μυστηρίου L’inconnu dans la maison (1992).

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 ο Ζαν Πολ Μπελμοντό ήταν πια ένας σπουδαίος δραματικός και πολύπειρος ηθοποιός, ανεβαίνοντας ολοένα και πιο συχνά στο θεατρικό σανίδι. Το 1987 κέρδισε βραβείο Σεζάρ καλύτερου ηθοποιού για την ταινία «Ο κυνηγός της περιπέτειας» (Itinéraire d’un enfant gâté), έχοντας βραβευτεί λίγες φορές στη ζωή του, παρά το εύρος της καριέρας του.

Τη δεκαετία του 1990 οι κομεντί όπως το Désiré (1996) και το «Ανάμεσα σε δυο μπαμπάδες» (1 chance sur 2, 1998) όπου συνάντησε ξανά τον Αλέν Ντελόν, συνεχίστηκαν, αλλά ταυτόχρονα έκανε και πιο δημιουργικές δουλειές, όπως το «Εκατό και μια νύχτες» (Les cent et une nuits de Simon Cinéma, 1995) της Ανιές Βαρντά και τους «Άθλιους» (Les Misérables) πάνω στο έργο του Βικτόρ Ουγκώ, την ίδια χρονιά.

Τώρα ήταν αρκετά επιλεκτικός στους ρόλους του, αν και την καριέρα του ανέκοψε το εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη το 2001 και του στέρησε την ικανότητα της απρόσκοπτης ομιλίας. Στο σινεμά επέστρεψε ως ζωντανός θρύλος έπειτα από διάστημα 7 ετών με τον «Άνθρωπο και τον σκύλο του» (Un homme et son chien, 2008), ερμηνεύοντας έναν άνθρωπο άστεγο και ηλικιωμένο που περιπλανιέται στο Παρίσι με τον σκύλο του.

Το 2011, ο «άσχημος γόης» του γαλλικού κινηματογράφου τιμήθηκε στις Κάννες με ειδικό Χρυσό Φοίνικα για τη συνολική προσφορά του στην έβδομη τέχνη , ενώ με αφορμή την εμφάνιση και τη βράβευσή του, προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ «Belmondo…Itineraire» των Βενσάν Περό και Τζεφ Ντόμενεχ, το «Ένας υπέροχος κατάσκοπος» (Magnifique, 1973) του Φιλίπ ντε Μπροκά και το «100.000 δολάρια στον ήλιο» (Cent mille dollars au soleil, 1964) του Ανρί Βερνέιγ.

Ο «Μπελ Μπελ», όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του, χαρακτήρισε τον ειδικό Χρυσό Φοίνικα «δώρο θεού», καθώς στα 53 χρόνια που δούλεψε στον κινηματογράφο (1956-2008) δεν τιμήθηκε ποτέ με κάποιο σημαντικό βραβείο (εκτός από ένα Σεζάρ).

Ο «αέρας» και το αρρενωπό στυλ του Μπελμοντό αποδείχθηκαν ακαταμάχητα για τις γυναίκες της εποχής του. Στην προσωπική του ζωή είχε δύο γάμους: Με την Ελοντί Κονσταντάν (1953-1965), με την οποία χώρισε όταν αποκαλύφθηκε ο παράνομος δεσμός του με την Ούρσουλα Άντρες, και τη Ναταλί Ταρντιβέλ, την οποία γνώρισε το 1989 ως 24χρονη κοπέλα και έμεινε στο πλευρό της επισήμως από το 2002 έως το 2008.

Απέκτησε επίσης τέσσερα παιδιά, αν και η μεγαλύτερή του κόρη έχασε τη ζωή της σε πυρκαγιά το 1994. Σύντροφος του Ζαν Πολ Μπελμοντό υπήρξε για οκτώ χρόνια (1972-1980) η ηθοποιός Λάουρα Αντονέλι. Στο φεστιβάλ των Καννών, το 2011, είχε εμφανιστεί με τη νέα του σύντροφο, την κατά 45 χρόνια νεότερή του και πρώην Playmate, Μπάρμπαρα Γκαντόλφι από το Βέλγιο.

Ζαν Πολ Μπελμοντό - Ενδεικτική φιλμογραφία

À pied, à cheval et en voiture (1957) Les copains du Dimanche (1958) Έγκλημα στην Place Pigalle (Sois belle et tais-toi, 1958) À pied, à cheval et en spoutnik! (1958) Οι ζαβολιάρηδες (Les tricheurs, 1958) Τελευταίο Ραντεβού (Un drôle de Dimanche, 1958) Ένας άγγελος στη Γη (Ein Engel auf Erden, 1959) Το τρίγωνο της αμαρτίας (À double tour, 1959) Με κομμένη την ανάσα (À bout de soufflé, 1960) Προσοχή! Δημόσιος κίνδυνος!, (Classe tous risques, 1960) Moderato cantabile (1960) Μυστηριώδης επισκέπτης (Les distractions, 1960) Η Γαλλίδα και ο έρωτας (La Française et l’amour, 1960) Το γράμμα μιας δόκιμης μοναχής (Lettere di una novizia, 1960) Η Ατιμασμένη (La ciociara, 1960) Ο δρόμος των κακόφημων σπιτιών (La viaccia, 1961) Η Κυρία θέλει έρωτα (Une femme est une femme, 1961) Ο εφημέριος (Léon Morin, Prêtre, 1961) Διάσημοι εραστές (Amours célèbres, 1961) Προθεσμία ως την αυγή (Un nommé La Rocca, 1961) Riviera-Story (1961) Καρτούς (Cartouche, 1962) Οι δυο αλήτες (Un singe en hiver, 1962) Ο Χαφιές (Le Doulos, 1962) Η πιο αστεία μέρα του πολέμου (Il giorno più cortο, 1963) Οι εραστές της πανσιόν Μαρίνα (Mare matto, 1963) Καυτό πεζοδρόμιο (Peau de banane, 1963) Ο μεγάλος τυχοδιώκτης (L’aîné des Ferchaux, 1963) Το αλατοπίπερο της ζωής (Dragées au poivre, 1963) Ο Άνθρωπος από το Ρίο (L’Homme de Rio, 1964) 100.000 Δολάρια στον Ήλιο (Cent mille dollars au soleil, 1964) Το μυστικό της χρυσής λιμουζίνας (Échappement libre, 1964) Επιχείρηση: Το κυνήγι του άνδρα (La chasse à l’homme, 1964) Δουνκέρκη – 2 Ιουνίου, (Week-end à Zuydcoote, 1964) Βιασμός στον ήλιο (Par un beau matin d’été, 1965) Ο τρελός Πιερό (Pierrot le fou, 1965) Ο τυχοδιώκτης τον δύο ηπείρων (Les tribulations d’un Chinois en Chine, 1965) Ο τρυφερός αλήτης (Tendre voyou, 1966) Το Παρίσι φλέγεται (Paris brûle-t-il?, 1966) Ο κλέφτης (Le voleur, 1967) James Bond 007 – Casino Royale (1967) Ho! (1968) Ο εγκέφαλος (Le cerveau, 1969) Η Σειρήνα του Μισσισσιπή (La sirène du Mississipi, 1969) Ο άνδρας που μ’ αρέσει (Un homme qui me plait, 1969) Μπορσαλίνο (Borsalino) (1970) Παντρεμένοι αλά… γαλλικά (Les mariés de l’an II, 1971) Οι διαρρήκτες (Le casse, 1971) Απίθανος, σατανικός και… ωραίος (Docteur Popaul, 1972) Ο Σημαδεμένος (La scoumoune, 1972) Ο κληρονόμος (L’héritier, 1973) Αχτύπητος εραστής, τρελλός καταδιώκτης (Le magnifique, 1973) Stavisky… (1974) Τρόμος πάνω απ’ την πόλη (Peur sur la ville, 1975) Ένας αξιολάτρευτος παλιάνθρωπος (L’incorrigible, 1975) Εν Ονόματι της Βίας (L’alpagueur, 1976) Το Αφεντικό του Club Number 1 (Le corps de mon ennemi, 1976) Το θερίο (L’ animal, 1977) Μπάτσος ή αλήτης (Flic ou voyou, 1979) Ο μάγκας με τα 1000 πρόσωπα (Le guignolo, 1980), Ο Επαγγελματίας (Le professionnel, 1981) Ο άσσος των άσσων (L’as des as, 1982) Ο Περιθωριακός (Le marginal, 1983) Το αρπαχτικό (Les morfalous, 1984) Ο πολυγαμικός (Joyeuses Pâques, 1984) Επικίνδυνος διαρρήκτης (Hold-up, 1985) Ο Κυρίαρχος (Le solitaire, 1987) Ο κυνηγός της περιπέτειας (Itinéraire d’un enfant gate, 1988) L’inconnu dans la maison (1992) Εκατό και μια νύχτες (Les cent et une nuits de Simon Cinéma, 1995) Οι άθλιοι (Les misérables, 1995) Désiré (1996) Ανάμεσα σε δυο μπαμπάδες (1 chance sur 2, 1998) Peut-être (1999) Amazone (2000) Ένας άνθρωπος και ο σκύλος του (Un homme et son chien, 2008).

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

#JUST FOR BOOKS #Jean-Paul Belmondo #in memoriam

13 notes · View notes

atsoukalidis · 3 years

Text

Το γράμμα του Ουμπέρτο Έκο στον εγγονό του: «Καλλιέργησε τη μνήμη σου και θα ζήσεις χίλιες ζωές»

Πρόκειται για ένα κείμενο που ο εκλιπών μεγάλος στοχαστής έγραψε το 2014, κατά παραγγελία του ιταλικού περιοδικού «L’ Espresso»

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ

Μια συγκλονιστική επιστολή, ενδεικτική της τεράστιας προσωπικότητας του, έγραψε ο Ουμπέρτο Έκο απευθύνοντάς την στον εγγονό του. Πρόκειται για ένα κείμενο που ο εκλιπών μεγάλος στοχαστής έγραψε το 2014, κατά παραγγελία του ιταλικού περιοδικού «L’ Espresso», το οποίο είχε ζητήσει από τον ίδιο και από άλλες 13 προσωπικότητες του πνεύματος να γράψουν μια επιστολή για το 2014.

Ο Ουμπέρτο Έκο έγραψε την επιστολή προς τον εγγονό του, ο οποίος πρόσφατα εκφώνησε έναν λιτό και ουσιαστικό επικήδειο λόγο στον παππού του.

Στο κείμενο ο Έκο εκδηλώνει τον προβληματισμό του για τις Νέες Τεχνολογίες και τη σημασία της μνήμης. Υποστηρίζει πως ούτε το Διαδίκτυο μπορεί να υποκαταστήσει τη γνώση, ούτε οι υπολογιστές το μυαλό μας και προτρέπει τις νέες γενιές να μαθαίνουν απομνημονεύοντας.

Ολόκληρη η επιστολή:

«Αγαπητό μου εγγονάκι,

Δεν θα ήθελα αυτή η χριστουγεννιάτικη επιστολή να θεωρηθεί υπερβολικά συναισθηματική ή ότι έχει σκοπό να σε νουθετήσει σχετικά με την αγάπη για τους συνανθρώπους μας, για την πατρίδα, για τον κόσμο, και όλα τα συναφή. Δεν θα έδινες καμιά σημασία και όταν θα έφτανε η στιγμή να θέσεις σε εφαρμογή όλα αυτά, (εσύ έφηβος, και εγώ στο επέκεινα), το σύστημα αξιών θα είχε αλλάξει τόσο πολύ, που πιθανότατα οι συμβουλές μου θα προέκυπταν ξεπερασμένες.

Βάζε πράγματα στο μυαλό σου

Γι’ αυτό, θα ήθελα να επικεντρωθώ σε μια μόνο συμβουλή, την οποία μπορείς να ακολουθήσεις ακόμη και τώρα, ενώ σερφάρεις στο iPad σου. Κι ούτε θα κάνω το λάθος να σου το υποδείξω, όχι γιατί θα φαινόμουν ένας παππούς βαρετός, αλλά γιατί το ίδιο κάνω και εγώ. Στην καλύτερη περίπτωση μπορώ να σου πω ότι, αν κατά τύχη πέσεις πάνω σε εκατοντάδες ιστοσελίδες πορνό που δείχνουν τη σχέση μεταξύ δύο ανθρώπινων όντων, προσπάθησε με χίλιους τρόπους να μην πιστέψεις ότι αυτό είναι το σεξ, όταν μάλιστα σε αναγκάζει να μη βγαίνεις από το σπίτι σου, για να κοιτάξεις τα πραγματικά κορίτσια. Ξεκινώ από την αρχή ότι είσαι ετεροφυλόφιλος, αλλά κι έτσι να μην είναι, προσάρμοσε τις συμβουλές μου στην περίπτωσή σου. Κοίταζε τα πραγματικά κορίτσια στο σχολείο ή όπου πας να παίξεις, γιατί είναι καλύτερα από τα τηλεοπτικά και μια μέρα θα σου προσφέρουν μεγαλύτερες χαρές από εκείνες του Διαδικτύου. Πίστεψε εκείνους που έχουν μεγαλύτερη εμπειρία από εσένα. Αν εγώ κοίταζα το σεξ μόνο στον υπολογιστή, ο πατέρας σου δεν θα είχε ποτέ γεννηθεί, κι εσύ ποιος ξέρει πού θα βρισκόσουν, μάλλον δεν θα υπήρχες καν.

Αλλά δεν είναι αυτό που θέλω να σου πω, αλλά για μια ασθένεια που έχει προσβάλει τη γενιά σου, καθώς και παιδιά μεγαλύτερα από εσένα, που τώρα φοιτούν στο πανεπιστήμιο: την απώλεια της μνήμης.

Είναι αλήθεια ότι αν θέλεις να μάθεις ποιος ήταν ο Καρλομάγνος ή πού βρίσκεται η Κουάλα Λουμπούρ, δεν έχεις παρά να πατήσεις μερικά πλήκτρα και το Διαδίκτυο σου το λέει αμέσως. Κάν’ το όταν χρειάζεται, αφού όμως το κάνεις, προσπάθησε να θυμηθείς τι σου είπε, για να μην αναγκαστείς να το αναζητήσεις για δεύτερη φορά σε περίπτωση που υπάρξει επείγουσα ανάγκη, όπως για μια έρευνα στο σχολείο. Επειδή νομίζεις ότι ο υπολογιστής μπορεί να σου απαντάει οποιαδήποτε στιγμή, ελλοχεύει ο κίνδυνος να χάσεις το ενδιαφέρον να βάζεις πράγματα στο μυαλό σου. Είναι σαν να λέμε ότι, επειδή έχεις μάθει πως για να πας από την τάδε οδό στη δείνα, υπάρχουν το λεωφορείο ή το Μετρό, που σου επιτρέπουν να μετακινηθείς χωρίς κόπο -το οποίο βεβαίως εξυπηρετεί και κάν΄το κάθε φορά που βιάζεσαι-, για τον λόγο αυτό δεν χρειάζεται πλέον να περπατάς. Αν όμως δεν περπατάς αρκετά, γίνεσαι «άτομο με ειδικές ανάγκες», όπως χαρακτηρίζουμε σήμερα τους ανθρώπους που βρίσκονται σε αναπηρικό καροτσάκι. Εντάξει, ξέρω ότι ασχολείσαι με σπορ, άρα ξέρεις να κινείς το σώμα σου, ας επιστρέψουμε όμως στο μυαλό σου.

Παιχνίδια με τον νου

Η μνήμη είναι ένας μυς, όπως εκείνοι των ποδιών, και αν δεν τον εκγυμνάζεις, ατονεί κι έτσι, από πλευράς εγκεφάλου, γίνεσαι άτομο με ειδικές ανάγκες, δηλαδή, για να μιλήσουμε ειλικρινά, ένας ηλίθιος. Κι επειδή για όλους ελλοχεύει ο κίνδυνος να πάθουν Αλτσχάιμερ όταν γεράσουν, ένας τρόπος για να αποφύγουν αυτό το δυσάρεστο ατύχημα είναι να εξασκούν πάντοτε τη μνήμη τους. Ιδού, λοιπόν, η δική μου συνταγή: Κάθε πρωί μάθαινε απ’ έξω μερικούς στίχους, ένα σύντομο ποίημα ή, όπως έκαναν οι δάσκαλοί μας, που μας έβαζαν να μάθουμε τη «Σταχτιά Φοραδίτσα»1 ή «Το Σάββατο του χωριού»2. Καλό θα ήταν να κάνεις παιγνίδια μνήμης με τους φίλους σου για να δείτε ποιος θυμάται καλύτερα. Αν δεν σας αρέσει η ποίηση, κάντε το με τους ποδοσφαιριστές. Πρόσεξε όμως! Δεν πρέπει να γνωρίζεις μόνο τους σημερινούς ποδοσφαιριστές της Ρόμα, αλλά και των άλλων ομάδων, ίσως και ομάδων του παρελθόντος. Φαντάσου ότι εγώ θυμάμαι εκείνους της Τορίνο, όταν το αεροπλάνο τους συνετρίβη με όλους τους παίκτες μέσα: Μπατσικαλούπο, Μπαλαρίν, Μαρόζο κ.λπ. Κάντε αγώνες μνήμης σχετικά με τα βιβλία που έχετε διαβάσει. Π.χ., ποιος ήταν πάνω στην Ισπανιόλα προς αναζήτηση του νησιού των θησαυρών; Ο Λόρδος Τριλώνεϋ, ο Καπετάν Σμόλετ, ο Δόκτωρ Λάιβζι, ο Λονγκ Τζον Σίλβερ, ο Τζιμ; Δες αν οι φίλοι σου θυμούνται ποιοι ήταν οι υπηρέτες των Τριών Σωματοφυλάκων και του Ντ’ Αρτανιάν: Γκριμό, Μπαζέν, Μουσκετόν και Πλανσέ. Κι αν δεν θέλεις να διαβάσεις τους «Τρεις Σωματοφύλακες» (να ήξερες τι χάνεις) κάν’ το με κάποια από τις ιστορίες που έχεις διαβάσει. Μοιάζει με παιγνίδι (και είναι), θα δεις όμως πως το κεφάλι σου θα κυριευθεί από διάφορους χαρακτήρες, ιστορίες, αναμνήσεις κάθε είδους.

Θα αναρωτηθείς γιατί παλιά οι υπολογιστές ονομάζονταν ηλεκτρονικά μυαλά; Διότι σχεδιάστηκαν με βάση το μοντέλο του εγκεφάλου σου (μας), αλλά ο εγκέφαλος έχει περισσότερες διασυνδέσεις από έναν υπολογιστή, είναι ένα είδος υπολογιστή που κουβαλάς πάντα μαζί σου, ο οποίος μεγαλώνει και δυναμώνει με την άσκηση, ενώ ο υπολογιστής που έχεις πάνω στο γραφείο σου, όσο πιο πολύ τον χρησιμοποιείς, τόσο περισσότερη ταχύτητα χάνει και μετά από μερικά χρόνια θα πρέπει να τον αλλάξεις. Αντίθετα, στην εποχή μας, το μυαλό σου μπορεί να διαρκέσει έως και ενενήντα χρόνια -αν το έχεις εξασκήσει. Και στα ενενήντα του χρόνια θα θυμάται περισσότερα πράγματα από αυτά που θυμάσαι τώρα. Και μάλιστα δωρεάν!

Μάθε τι συνέβη πριν τη γέννησή σου

Έπειτα, υπάρχει η ιστορική μνήμη, αυτή που δεν αφορά τα γεγονότα της ζωής σου ή τα πράγματα που έχεις διαβάσει, αλλά αυτά που συνέβησαν πριν ακόμη γεννηθείς.

Σήμερα, αν πας σε ένα κινηματογράφο, θα πρέπει να μπεις μέσα μια συγκεκριμένη ώρα, όταν αρχίζει η ταινία, και όταν η προβολή ξεκινά, είναι σαν κάποιος να σε παίρνει από το χέρι και να σου λέει τι συμβαίνει. Στα χρόνια μου, μπορούσε κανείς να μπει στην αίθουσα του κινηματογράφου οποιαδήποτε στιγμή, θέλω να πω στο μέσο της προβολής. Έμπαινε τη στιγμή που συνέβαιναν ορισμένα πράγματα και προσπαθούσε να καταλάβει τι είχε προηγηθεί. Αργότερα, όταν η ταινία ξανάρχιζε, μπορούσε να διαπιστώσει αν είχε καταλάβει σωστά την υπόθεση, εκτός του ότι, αν η ταινία είχε ενδιαφέρον, μπορούσε να μείνει και να την ξαναδεί. Λοιπόν, η ζωή είναι σαν μια ταινία της δικής μου εποχής. Όλοι ερχόμαστε στη ζωή όταν πολλά πράγματα έχουν ήδη συμβεί πριν εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, και είναι σημαντικό να μάθουμε τι έχει συμβεί πριν εμείς γεννηθούμε. Αυτό είναι αναγκαίο, για να κατανοήσουμε καλύτερα γιατί σήμερα συμβαίνουν πολλά νέα πράγματα.

Να ξεφυλλίζεις και να μαθαίνεις

Λοιπόν, το σχολείο, εκτός από τις προσωπικές σου αναγνώσεις, θα έπρεπε να σου διδάσκει να απομνημονεύεις αυτά που συνέβησαν πριν τη γέννησή σου. Φαίνεται όμως ότι δεν το κάνει καλά, διότι διάφορες έρευνες μας λένε ότι τα παιδιά του σήμερα, ακόμη και τα πιο μεγάλα που φοιτούν στα πανεπιστήμια, ας πούμε αυτά που έχουν γεννηθεί το 1990, δεν ξέρουν -και ίσως δεν θέλουν να ξέρουν- τι είχε συμβεί το 1980, για να μη μιλήσουμε για το τι συνέβη πριν από πενήντα χρόνια.

Τα στατιστικά στοιχεία μας λένε ότι αν ρωτήσετε κάποια παιδιά ποιος ήταν ο Άλντο Μόρο, θα απαντήσουν ότι ήταν ο αρχηγός των Ερυθρών Ταξιαρχιών – ενώ ήταν αυτός που οι Ερυθρές Ταξιαρχίες σκότωσαν.

Δεν θα μιλήσουμε εδώ για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, αφού για πολλούς παραμένει ένα μυστήριο, παρά το γεγονός ότι αυτά συνέβησαν εδώ και τριάντα χρόνια. Εγώ γεννήθηκα το 1932, δέκα χρόνια μετά την άνοδο του Φασισμού στην εξουσία. Ήξερα όμως ποιος ήταν ο πρωθυπουργός κατά τη στιγμή της Πορείας στη Ρώμη (τι είναι αυτό;)3. Ίσως το φασιστικό σχολείο μού το είχε διδάξει, για να μου εξηγήσει πόσο ανόητος και κακός ήταν εκείνος ο Υπουργός «O δειλός Φάκτα4», που οι φασίστες είχαν αντικαταστήσει. Εντάξει! Τουλάχιστον όμως το ήξερα.

Ας αφήσουμε όμως το σχολείο. Ένα αγόρι του σήμερα δεν γνωρίζει ποιοι ήταν οι ηθοποιοί του κινηματογράφου είκοσι χρόνια πριν, ενώ εγώ ήξερα ποια ήταν η Φραντσέσκα Μπερτίνι, που πρωταγωνίστησε σε βουβές ταινίες είκοσι χρόνια πριν εσύ γεννηθείς. Ίσως γιατί ξεφύλλιζα παλιά περιοδικά που συσσωρεύονταν στην ντουλάπα του σπιτιού μας, αλλά αυτό ακριβώς σε καλώ να κάνεις: να ξεφυλλίζεις κι εσύ παλιά περιοδικά, καθώς πρόκειται για έναν τρόπο να μάθεις τι είχε συμβεί πριν εσύ γεννηθείς. Αλλά γιατί είναι τόσο σημαντικό να γνωρίζουμε τι συνέβη πριν; Διότι, πολλές φορές ό, τι συνέβη στο παρελθόν σου εξηγεί γιατί ορισμένα πράγματα συμβαίνουν σήμερα, και οπωσδήποτε (όπως και για τους ποδοσφαιριστές, που είπαμε) είναι ένας τρόπος για να εμπλουτίζουμε τη μνήμη μας.

Πρόσεξε! Αυτό δεν μπορείς να το κάνεις μόνο με τα βιβλία και τα περιοδικά, αλλά και με το Ίντερνετ, το οποίο μπορούμε να το χρησιμοποιούμε όχι μόνο για να κάνουμε chat με τους φίλους μας, αλλά, (λέμε τώρα) και με την Ιστορία του κόσμου. Ποιοι ήταν οι Χετταίοι; Και οι Καμισάρντι (camisards)5; Και πώς ονομάζονταν οι τρεις καραβέλες του Κολόμβου; Πότε εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι; Η Κιβωτός του Νώε θα μπορούσε να έχει ένα πηδάλιο; Ποιο ήταν το όνομα του προγόνου του βοδιού; Υπήρχαν περισσότερες τίγρεις πριν από εκατό χρόνια απ’ ό,τι σήμερα; Τι ήταν η αυτοκρατορία του Μάλι; Και ποιος μιλούσε για την Αυτοκρατορία του Κακού; Ποιος ήταν ο δεύτερος Πάπας στην ιστορία; Πότε εμφανίστηκε ο Μίκυ Μάους;

Θα μπορούσα να θέσω ατέλειωτα ερωτήματα και όλα θα ήταν ωραίες περιπέτειες έρευνας. Θα έλθει η μέρα που θα είσαι ηλικιωμένος και θα νιώθεις ότι έχεις ζήσει χίλιες ζωές, γιατί θα είναι σαν να ήσουν παρών στη Μάχη του Βατερλό, ότι παρακολούθησες τη δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα κι ότι ήσουν πολύ κοντά στο σημείο όπου ο Bertoldo il Nero6, αναμιγνύοντας ουσίες σε ένα γουδί για να βρει τον τρόπο να φτιάξει χρυσό, ανακάλυψε κατά λάθος την πυρίτιδα (μπαρούτι) και εκτινάχθηκε στον αέρα (και καλά να πάθει). Αντίθετα, άλλοι φίλοι σου, οι οποίοι δεν θα έχουν καλλιεργήσει τη μνήμη τους, θα έχουν ζήσει μια μόνο ζωή, τη δική τους, που θα πρέπει να ήταν και πολύ μελαγχολική και στερημένη από μεγάλες συγκινήσεις.

Καλλιέργησε, λοιπόν, τη μνήμη σου και από αύριο αποστήθισε την «Εύθυμη Τερέζα»7.»

Σημειώσεις:

1. «La Cavallina Storna», στα ιταλικά. Είναι από τα πιο γνωστά ποιήματα του Ιταλού ποιητή Τζιοβάνι Πάσκολι (1855-1912). Το οποίο έγραψε στη μνήμη του πατέρα του, ο οποίος δολοφονήθηκε πάνω στην άμαξά του, όταν ο ποιητής ήταν δώδεκα ετών.

2. «Il Sabato del villaggio», στα ιταλικά. Ποίημα του Τζιάκομο Λεοπάρντι (1798-1837), ο οποίος θεωρείται o μεγαλύτερος Ιταλός ποιητής μετά τον Πετράρχη. Το συγκεκριμένο ποίημα αναφέρεται στις προετοιμασίες που κάνουν οι κάτοικοι του χωριού του, για να υποδεχθούν την Κυριακή.

3. Πορεία προς τη Ρώμη (Marcia su Roma) ονομάστηκε η πορεία που έκαναν προς την πρωτεύουσα της Ιταλίας οι μελανοχίτωνες (η παραστρατιωτική οργάνωση που είχε δημιουργήσει ο Μουσολίνι), προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία. Η “πορεία” διήρκεσε από τις 22 ως τις 28 Οκτωβρίου 1922 και κατέληξε στην άνοδο του Μουσολίνι στην εξουσία, στην οποία παρέμεινε επί 21 έτη.

4. Ο Λουίτζι Φάκτα (1861-1930) ήταν ο τελευταίος πρωθυπουργός πριν την ανάληψη της εξουσίας από τον Μπενίτο Μουσολίνι.

5. Γάλλοι καλβινιστές που εμφανίστηκαν το 1700 εναντίον του Λουδοβίκου του 14ου , ο οποίος είχε καταργήσει τη θρησκευτική τους ελευθερία. Ονομάζονταν έτσι από την πουκαμίσα, που φορούσαν πάνω από το ένδυμά τους, ως αναγνωριστικό στοιχείο.

6. Ο Μπερτόλδος, επονομαζόμενος και Μαύρος (Berthold der Schwartz) ήταν φραγκισκανός μοναχός, στον οποίο αποδίδεται (χωρίς να μπορεί να τεκμηριωθεί ιστορικά) η εφεύρεση της πυρίτιδας.

7. «La Vispa Teresa», στα ιταλικά είναι το πιο γνωστό ποίημα για μικρά παιδιά του Ιταλού ποιητή Λουίτζι Σάιλερ (1825-1885). Γράφτηκε γύρω στο 1850 και μιλάει για ένα κοριτσάκι, την Τερέζα, που περιχαρής που έπιασε μια πεταλουδίτσα, ενώ εκείνη πέταγε πάνω από το γρασίδι, αναφωνεί: «Τη έπιασα! Την έπιασα!». Η πεταλούδα την εκλιπαρεί να την αφήσει ελεύθερη, λέγοντάς της: «Ζώντας πετώντας, τι κακό σου κάνω; Εσύ με πληγώνεις πιέζοντάς μου τις φτερούγες. Άσε με ελεύθερη! Κι εγώ κόρη του Θεού είμαι!». Η Τερέζα, κόκκινη από ντροπή, άνοιξε τα δάχτυλά της κι εκείνη πέταξε και πάλι.

(Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Εποχή σε μετάφραση της κ. Χριστίνας Πετροπούλου, σχολικής συμβούλο φιλολόγων Α΄ Διεύθυνσης, Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αθήνας).

#φιλοσοφία #ζωή #Ουμπέρτο Έκο

5 notes · View notes

conundrum-esoterica · 4 years

Note

αχ πες και σε εμάς που δεν βρήκαμε εισιτήρια, πως ήταν στην συναυλία της Florence? ακόμα είμαι νευριασμένη που δεν πήγα σε καμία από τις τρεις, οπότε κάνε ένα μικρό στόρι-τάιμ να μάθω πως ήταν τουλάχιστον:'(

Αχ χαίρομαι που με ρωτάς! Την σκέφτομαι πολύ συχνά αυτή τη συναυλία τον τελευταίο καιρό..... to cope.

Λοιπόν μπορώ να πω πως σίγουρα ήταν η πιο ωραία μέρα της περυσινής χρονιάς. Καταρχάς εγώ πήγα στην τελευταία από τις τρεις, δηλαδή στις 22 Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο (εκεί που θα πάτε εσείς οι άνονς για να κάνετε τελετή προς τιμήν μου) η οποία επίσης ήταν η εκατοστή και τελευταία συναυλία του τουρ.

Επίσης, ήταν τέσσερις μέρες μετά τα γενέθλια μου, και ήταν σίγουρα το καλύτερο δώρο γενεθλίων. (Ήθελα να πάω περισσότερο στην πρώτη συναυλία που ήταν στις 19, μια μέρα μετά τα γενέθλια μου, αλλά δεν βρήκα εισιτήριο... καλύτερα όμως που πήγα στην τελευταία γιατί ήταν πολύ λετζένταρι)

Μετά τον χαμό που έγινε με τα εισιτήρια, με λίγη τύχη έκλεισα στις 22 και πήγα μόνος μου, που δεν είναι καθόλου σαδ όσο ακούγεται. Κανένας από τους φίλους μου δεν καταδέχτηκε να δώσει τόσα λεφτά για το εισιτήριο (που ήταν ακριβό βέβαια) και έτσι και αλλιώς κανείς τους δεν ακούει, οπότε είπα θα πάω μόνος μου.

Και νομίζω καλύτερα που πήγα μόνος μου. Δεν ένιωσα καθόλου ‘’μοναξιά’’ ούτε είπα: ‘’αχ μακάρι να ήμουν με κάποιον’’. Πέρασα πολύ καλά και ήταν πολύ προσωπική και ‘’καθαρτική’’ εμπειρία με κάποιον τρόπο. Ειδικά αφού είχε προηγηθεί ένα υπερβολικά σκατά καλοκαίρι.

Που λες λοιπόν, ο μικρός Ορέστης ξύπνησε το πρωί νωρίς νωρίς ενθουσιασμένος μάζεψε τα μπογαλάκια του και πήγε στην Αθήνα. Πρώτα πήγα μια βόλτα με μια φίλη μου (και έβλεπα ενθουσιασμένος, διάφορο κόσμο στον δρόμο να φοράνε μπλούζες F&TM και μερικοί με χαιρέτησαν κιόλας -χωρίς να με ξέρουν, αλλά φορούσα και εγώ) και κατά τις 2 (ή 3) πήγα να πιάσω ουρά. Ναι προφανώς ήμουν ο πρώτος που πήγε.

Αλλά ήταν η πιο ευχάριστη αναμονή έβερ, γιατί μιλούσα με κάτι κοπελίτσες που ήταν πίσω μου, διάβαζα το βιβλίο μου, ήμουν ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΕΞΑΙΤΙΝΤ, γενικά δεν βαρέθηκα καθόλου. Το πιο ωραίο ήταν πως δεν είδα κανέναν γνωστό, γιατί οι περισσότεροι ήταν ξένοι. (σε αντίθεση με την Μαρίνα που μόνο γνωστούς έβλεπα).

Και τότε φυσικά ήρθε η ώρα που άνοιξαν οι πόρτες και ο Ορέστης έσπευσε εκστασιασμένος μέσα. Ήμουν στο πάνω διάζωμα (ακόμα το μετανιώνω που δεν έδωσα μερικά λεφτά παρά πάνω για να πάρω vip γαμώτο) αλλά πρόλαβα και έκατσα στο κέντρο, στην πρώτη σειρά, οπότε έβλεπα τέλεια.

Η μόνη στιγμή που δεν πέρασα πολυ καλά (λολ) ήταν η μια ώρα από την στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες και έκατσα, μέχρι να αρχίσει η συναυλία. Σκυλοβαρέθηκα την ζωή μου, με ενοχλούσαν οι γύρω μου που έκαναν φασαρία και με σκουντούσαν, πεινούσα, νύσταζα, ήθελα τουαλέτα και με πονούσε το κεφάλι μου. Αλλά βέβαια τα ξέχασα όλα, γιατί σε λίγο ο ουρανός σκοτείνιασε, το κοινό ησύχασε, τα φώτα άναψαν και οι μουσικοί βγήκαν έξω.....

Και τότε από την κεντρική καμάρα του Ηρωδείου άναψε ένα φως και βγήκε από μέσα η θεότητα και για τα επόμενα είκοσι λεπτά έκλαιγα. Σοβαρά, τα δύο πρώτα τραγούδια δεν θυμάμαι καν να τα βλέπω γιατί είχαν ανοίξει οι βρύσες και δεν έκλειναν κιόλας. Εκείνη η στιγμή που βγήκε μέσα από το φως και έκανε εκείνες τις περίεργες νότες πριν το Sky full of Song.....αααααΑΑΑ το θυμάμαι και ανατριχιάζω.

Καταρχάς η Φλόρενς ήταν υπέροχη. Όπως πάντα βέβαια, αλλά εκείνο το βράδυ ήταν ακόμα πιο υπέροχη. Το Ηρώδειο της ταίριαζε γάντι, και ήταν σχεδόν σοκαριστικό να την παρακολουθείς να τραγουδάει, να χορεύει και να κινείται εκεί μέσα. Ήταν σαν να έβλεπα όνειρο, ή κάτι τελείως εξωπραγματικό (μια νεράιδα, ένα φάντασμα, μια θεά;;;;; αί ντοντ νόου, πάντως είναι φοβερή η ατμόσφαιρα που δημιουργεί αυτή η γυναίκα)

Γενικά για μια ώρα και σαράντα λεπτά, ήμουν σε έναν τελείως άλλο κόσμο (δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά) Αλλά ήταν εντελώς σαν όνειρο, να την παρακολουθείς να πετάει σχεδόν μέσα στο Ηρώδειο και επίσης να ακούω αυτά τα τραγούδια λαιβ! Που τόσα χρόνια τα άκουγα από τα ακουστικά μου στο κινητό, ξαφνικά ήμουν κάτω από την φάκινγκ Ακρόπολη, και έβλεπα την Φλόρενς να τραγουδάει ΛΑΙΒ ΖΩΝΤΑΝΑ ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ (ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω)

Η αγαπημένη μου στιγμή ήταν στο τέλος της ‘’Patricia’’ που ξεκινάει τα παλαμάκια, και το έκαναν όλοι όλο και πιο γρήγορα, και πιο γρήγορα μέχρι που δεν άκουγες τίποτα άλλο εκτός από παλαμάκια και αυτά τα υπέροχα vocals που κάνει στο τέλος, μέχρι που σταμάτησε απότομα και σταμάτησαν όλοι και ΟΥΑΟΥ. Ήταν υπέροχη στιγμή.

Μια άλλη αγαπημένη μου στιγμή ήταν, όταν στην αρχή του Grace ξεκίνησε να τραγουδάει και σταμάτησε απότομα και νομίζω είπε κάτι σαν: ‘’oh sorry, i messed that up, let’s try again. Sorry guys, Flossie is tired!!!’’ και το είπε με την πιο γλυκούλικη φωνή και ΑΑΑΑ ψυχούλα μου.

Μέχρι να τελειώσει, είχα κλάψει, είχα γελάσει, είχα τραγουδήσει, είχα αγκαλιαστεί με κάτι Ισπανούς (ή Ιταλούς) δίπλα μου, είχαμε κρατήσει χεράκια, είχα χοροπηδηξει σαν τρελός και μου είχε φύγει το λαρύγγι.

Την Φλόρενς την αγαπώ γιατί νομίζω πως είναι από τους λίγους αυθεντικούς καλλιτέχνες που έχουν απομείνει. Εκτός από το ότι βγάζει αυτό το μεγάλο intellect και την αισθητική, που είχαν οι καλλιτέχνες του προηγούμενοι αιώνα (αυτή τη λίγο μποεμίλα που είχε ας πούμε η Βιρτζίνια Γουλφ ή η Φρίντα Κάλλο, χωρίς όμως να είναι κιτς) είναι επίσης από τους λίγους καλλιτέχνες που βάζει όλη της την ψυχή σε αυτό που κάνει, και φαίνεται. Ακόμα και όταν ακους τραγούδια της από τα ακουστικά, σου μεταφέρει τόσα πολλά συναισθήματα και ενέργεια και ‘’έκσταση’’, που φαντάσου πως είναι να το ακους λαιβ. Δεν ξέρω... είναι σαν να κάνει μάγια, μεταφέρει όλη της την ενέργεια και όλο της το πάθος όταν είναι πάνω στην σκηνή και είναι πολύ overwhelming.

Βγαίνεις από την συναυλία και νιώθεις πως σου έκαναν εξορκισμό (με την καλή έννοια!) Αφού είπε και το Shake It Out, αφού έκλαψα άλλη μια φορά, αφού υποκλίθηκαν και είπαν πως το τουρ επισήμως τελείωσε, βγήκα έξω τόσο ανάλαφρος. Πραγματικά βγήκα έξω και πετούσα και δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω! Ήταν αυτό που είπα πριν: μια καθαρτική εμπειρία. Ήμουν υπερβολικά χαρούμενος και ήρεμος (ακριβώς όπως αφού έχεις ξυπνήσει μετά από ένα υπέροχο όνειρο)

Και αρκετές μέρες μετά, ένιωθα έτσι. Παρότι η επόμενες μέρες ήταν αρκετά δύσκολες (την ακριβώς επόμενη μέρα είχα τις πρώτες μου εισαγωγικές εξετάσεις στο Εθνικό) γιατί ήταν η περίοδος που έδινα εξετάσεις και είχα το άγχος, θα περάσω; Δεν θα περάσω; Αυτή η ηρεμία που μου είχε δημιουργηθεί μετά τη συναυλία, παρέμενε. Οπότε εν τέλει, ευχαριστώ και τη Φλόρενς που μου έδωσε την καλή της ενέργεια και κατάφερα και πέρασα στο Εθνικό. Θα το γράψω στην αυτοβιογραφία μου.

Και κάτι τελευταίο... είχα φτιάξει ένα art-book το καλοκαίρι, εμπνευσμένο και από τα τέσσερα άλμπουμ (όσοι με έχετε στο ίνστα λογικά το είχατε δει) στο οποίο είχα βάλει μέσα όλη τη στερνή ψυχούλα και την αγάπη μου και ήθελα με κάποιο τρόπο να το δώσω στη μαμα-Φλο. (είχα δει πως γενικά δέχεται δώρα στις συναυλίες, από τους σωματοφύλακες της). Αυτό το art-book το είχα φτιάξει μέσα σε μια λίγο δύσκολη περιόδο, αλλά το είχα κάνει με τόση χαρά και αγάπη. Για έναν μήνα κάθε μέρα δεν έκανα τίποτα άλλο.

Και όταν τέλειωσε η συναυλία πήγα εκεί μπροστά στα παρασκήνια, που είδα και κάτι άλλες κοπέλες που έδιναν πράγματα σε έναν κυριούλη-σωματοφύλακα. (αυτές είχαν δώσει τρεις καρτ-ποστάλ από την Ακρόπολη, να το θυμάστε αυτό θα μας χρειαστεί για μετά) οπότε πήγα και εγώ και του ζήτησα πολύ αγχωμένος αν μπορεί να το δώσει (δεν ξέρω γιατί. νομίζω πως πίστευα πως θα με διώξει ή θα το πετάξει στα σκουπίδια)

Αλλά αυτός ήταν πολύ καλούλης και γλυκούλης και μου είπε πως φυσικά και θα το δώσει γιατί φαίνεται πως έχω κάνει πολύ δουλειά και τα δίνουν όλα στην Φλόρενς γιατί της αρέσει πολύ να βλέπει τα δώρα μετά τις συναυλίες. Και το πήρε και το πήγε μέσα μετά τα υπόλοιπα. Προφανώς δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για την κατάληξη αυτού του art-book και μάλλον δεν θα μάθω ποτέ τι απέγινε, αλλά ελπίζω (και πιστεύω) πως κάπου μέσα στα πράγματα της αγαπητής Φλο, μαζί με άλλα βρίσκεται και αυτό ♥

Επίσης κάποιον καιρό μετά είχε βάλει σε ένα στόρι τρεις κάρτες από την Ακρόπολη. Δεν ξέρω αν παραληρώ, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος πως ήταν οι κάρτες που είχαν δώσει οι κοπέλες πριν από εμένα. Οπότε έχω καλούς λόγους να πιστεύω πως το art-book κατέληξε εκεί που έπρεπε.

Αυτό ήταν ένα σχετικά σύντομο στόρυ-ταιμ για την συναυλία (θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο για εκείνη τη μέρα. Ή τώρα που το σκέφτομαι θα κάνω ένα κεφάλαιο στο Journal μιας ��αι ξανά έπιασα το Wattpad). Γενικώς όπως καταλάβατε ήταν μια υπέροχη και κατά κάποιον τρόπο, πολύ προσωπική εμπειρία. Και μόνο πως παρακολούθησα το High as Hope tour από την αρχή του (το βράδυ που βγήκε είχα μείνει ξύπνιος ως αργά για να του ακούσω) έως το τέλος του (κυριολεκτικά είδα την τελευταία συναυλία του τουρ) ήταν πολύ συγκινητικό. Ήταν πραγματικά υπέροχα, και μόνο που το θυμάμαι νιώθω όσο ενθουσιασμό και χαρά ένιωθα και εκείνο το βράδυ. Ήταν από τα πιο μοναδικά (και μαγικά!) πράγματα που έχω ζήσει, και ελπίζω να καταφέρω να ξανά πάω σε κάποια συναυλία τους στο μέλλον.

Αυτά! Ελπίζω να σε κάλυψα άνον μου. Αν έχετε κάποια παρόμοια εμπειρία από τις τρεις συναυλίες, μοιραστείτε την μαζί μου, να πεθάνουμε όλοι από νοσταλγία.

#άνονς

6 notes · View notes

manpetasgr · 30 days

Text

ISBN: 978-960-16-0721-4 Συγγραφέας: Αλέξανδρος Δουμάς Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σελίδες: 354 Ημερομηνία Έκδοσης: 2015-02-01 Διαστάσεις: 21x13 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

0 notes

kwstasattgr · 30 days

Text

0 notes

clevernews · 2 years

Text

«Ντογκτανιάν & οι τρεις σωματοφύλακες»

22 Σεπτεμβρίου στους κινηματογράφους από την Odeon Ο Ντογκτανιάν είναι ένας φιλόδοξος ξιφομάχος που ονειρεύεται να γίνει ήρωας και να γίνει μέλος των θρυλικών Σκύλων Σωματοφυλάκων. Αφού αποδείξει την ικανότητά του και κερδίζει την εμπιστοσύνη τους πρέπει να προστατέψει τον βασιλιά από τον απειλητική πλεκτάνη του Καρδινάλιου Ρισελιέ για κατάκτηση της εξουσίας. Θα καταλάβει ο Καρδινάλιος τον…

View On WordPress

#Home

0 notes

rulinarulina · 3 years

Text

Πολεμική Αεροπορία: Οι «τρεις σωματοφύλακες» του Αιγαίου! Rafale, Viper, Mirage και… F-35

Απόλυτη κυριαρχία των ελληνικών «φτερών» στον ουρανό του Αιγαίου – Τα καλύτερα μαχητικά νέας γενιάς της Δύσης και οι καλύτεροι πιλότοι του ΝΑΤΟ προκαλούν… εφιάλτες στο τουρκικό καθεστώς που ψάχνει ευκαιρία για αναταραχή, όσο είναι καιρός. Μήνυμα ισχύος, ετοιμότητας και ξεκάθαρης εναέριας υπεροχής έστειλαν οι Έλληνες πιλότοι κατά τη διάρκεια της άσκησης Blue Flag στο […] The post Πολεμική…

View On WordPress

#45

0 notes

toposopos · 3 years

Photo

ΠΕΡΙ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΕΚΦΟΡΑΣ Ο ΛΟΓΟΣ

και ιδού η ασύγκριτη, η ιστορική εμπειρία της δικής μας Παράδοσης.

Σκηνές από την κηδεία του Ιωάννη Βατάτζη (βλ. «Το στέμμα των αυγών», εκδόσεις Καστανιώτη, 2020):«… Ήταν η ώρα της τελευτής και της εξόδου. Η ώρα της λύσης του σώματος και της κατάπαυσής του. Τον έλουσαν, τον ταρίχευσαν, τον έχρισαν με άγιο μύρο, τον αρωμάτισαν, τον χτένισαν. Ύστερα οι κουβικουλάριοι και οι κοιτωνίτες τον μετέφεραν από το παλάτι διά του καβαλλαρίου στην κάμαρα που είχε κοσμηθεί όπως η μεγαλόπρεπη των δεκαεννέα κλινών στην Πόλη. Εκεί, στο ψηλό θολωτό δώμα αποτέθηκε το χρυσό φέρετρο, με τον νεκρό βασιλέα να φορεί ακόμη το στέμμα, μέσα στη στιλπνή χλαμύδα του, το κοντό διβητήσιο και τα κόκκινα καμπάγια. Έψαλλε αργά ο κλήρος με φωνή οξεία και τρομώδη. Χτύπησε πάλι το λευκό ραβδί ο πραιπόζιτος κι όλοι άρχισαν να προσκυνούν με την ορισμένη τάξη. Ο τελετάρχης πλησίασε, φώναξε τρεις φορές: «Έξελθε βασιλεύ. Καλεί σε ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων». Τρεις φορές φώναξε και τρεις απάντησαν παρεστώτες και λαός στενάζοντας. Οι βασιλικοί άνδρες σηκώσανε τον νεκρό. Το στέμμα αντιγύρισε στο φως των κεριών τις χρυσές του σπίθες. Σαν να κοιμόταν αυτός που πολέμησε σε ανατολή και δύση, ξένους, βαρβάρους μα και δικούς στασιαστές και εμπόρους, τις ύαινες της Βενετιάς που τριγυρνούσαν τη βασιλεία. Ποτέ δεν ξαπόστασε, δεν χάρηκε τη βασιλεία, αυτός που δεν μπορούσε με κανένα να συγκριθεί στην περί τα θεία ευλάβεια και κηδεμονία των υπηκόων. Σιγή θανάτου (…) Σηκώσανε οι πρωτοσπαθάριοι το άγιο λείψανο, κίνησε η πομπή για το μνήμα. Μπροστά οι λαμπροί μαγλαβίτες, οι ευγενείς σωματοφύλακες να ανοίγουν δρόμο με κορύνες. Ύστερα οι βασιλικοί κήρυκες, σιωπηλοί, τι να αναγγείλουν; Οι ιδρωμένοι παπάδες με τα βαρύτερα άμφια. Η ορφανή σύνοδος. Οι μοναχοί με τα κεριά. Οι συγκλητικοί. Το κιβούρι. Ο νέος βασιλέας. (…) Σαν φτάσαμε στο μνήμα, ακούστηκε τελευταία φορά η φωνή του πραιπόζιτου. «Είσελθε βασιλεύ, καλεί σε ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων». Ποτάμι τα δάκρυα στο «αναπαύσου άναξ, ο βασιλεύς των βασιλευόντων, ο Κύριος των κυριευόντων καλεί σε, απόθεσε από της κεφαλής σου το στέμμα», όταν ο πραιπόζιτος μέσ’ σε καπνούς από τα θυμιατά πλησίασε τρέμοντας, έβγαλε το στέμμα και το αντικατέστησε μ’ ένα πορφυρό σκούφο. Σήκωσαν το σώμα και το αποθέσανε στη μαρμάρινη σαρκοφάγο. Έκλαιγαν όλοι. Η νεαρή χήρα, με μάτια πρησμένα από το κλάμα και βλέμμα χωρίς φως, ο νέος βασιλέας σαν χαμένος. Με θόρυβο υπόκωφο σφράγισαν πάλι τον λίθο. Μα τη φήμη των αρετών, τη φιλελεημοσύνη, την ευλάβεια του σπουδαίου αυτού βασιλέα που εξαγόρασε με τις δοκιμασίες των τελευταίων του χρόνων τα ανθρώπινα πάθη του, δεν μπόρεσαν να κλείσουν. Πλάι στο μνήμα ένα κερί δεν έπαψε στιγμή ως σήμερα να καίει».

#greece #greek #greek posts

0 notes