#αναφέραμε

[eclecticstarlightblogger]

Για τη Φιλοσοφία και την Ιατρική

“Πρέπει να εφαρμόζεται η φιλοσοφία στην Ιατρική και η Ιατρική στη Φιλοσοφία. Έτσι πρέπει, παίρνοντας κανείς το καθένα από τα σημεία που αναφέραμε, να μεταφέρει και να εφαρμόζει τη φιλοσοφία στην ιατρική και την ιατρική στη φιλοσοφία. Ο ιατροφιλόσοφος είναι ίσος προς τους Θεούς. Γιατί δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ φιλοσοφίας και ιατρικής. Ό,τι υπάρχει […] Για τη Φιλοσοφία και την Ιατρική –…

[thoughtfullyblogger]

Για τη Φιλοσοφία και την Ιατρική

“Πρέπει να εφαρμόζεται η φιλοσοφία στην Ιατρική και η Ιατρική στη Φιλοσοφία. Έτσι πρέπει, παίρνοντας κανείς το καθένα από τα σημεία που αναφέραμε, να μεταφέρει και να εφαρμόζει τη φιλοσοφία στην ιατρική και την ιατρική στη φιλοσοφία. Ο ιατροφιλόσοφος είναι ίσος προς τους Θεούς. Γιατί δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ φιλοσοφίας και ιατρικής. Ό,τι υπάρχει […] Για τη Φιλοσοφία και την Ιατρική –…

[greekblogs]

Για τη Φιλοσοφία και την Ιατρική

“Πρέπει να εφαρμόζεται η φιλοσοφία στην Ιατρική και η Ιατρική στη Φιλοσοφία. Έτσι πρέπει, παίρνοντας κανείς το καθένα από τα σημεία που αναφέραμε, να μεταφέρει και να εφαρμόζει τη φιλοσοφία στην ιατρική και την ιατρική στη φιλοσοφία. Ο ιατροφιλόσοφος είναι ίσος προς τους Θεούς. Γιατί δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ φιλοσοφίας και ιατρικής. Ό,τι υπάρχει […] Για τη Φιλοσοφία και την Ιατρική –…

[skandaladiaplokidiafthora]

Για τη Φιλοσοφία και την Ιατρική

“Πρέπει να εφαρμόζεται η φιλοσοφία στην Ιατρική και η Ιατρική στη Φιλοσοφία. Έτσι πρέπει, παίρνοντας κανείς το καθένα από τα σημεία που αναφέραμε, να μεταφέρει και να εφαρμόζει τη φιλοσοφία στην ιατρική και την ιατρική στη φιλοσοφία. Ο ιατροφιλόσοφος είναι ίσος προς τους Θεούς. Γιατί δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ φιλοσοφίας και ιατρικής. Ό,τι υπάρχει […] Για τη Φιλοσοφία και την Ιατρική –…

[awesomehappystudentmagazine-blog]

Εκπρόσωπος Τύπου ΣΥΡΙΖΑ: Από την Αυγέρη στην Κεχαγιά ο Στέφανος Κασσελάκης

Τη διάδοχο της Αυγέρη γνωστοποίησε μέσω Facebook ο Στέφανος Κασσελάκης. Μάλιστα δημοσίευσε βίντεο δίπλα με την δημοσιογράφο Βούλα Κεχαγιά. Έτσι επιβεβαιώθηκαν οι πληροφορίες που αναφέραμε και εμείς προχθές, για την Βούλα Κεχαγιά ότι αναλαμβάνει τη θέση της Δώρας Αυγέρη, η οποία θα κατέλθει υποψήφια ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. «Στο νέο κύκλο που αρχίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, η Θεοδώρα Αυγέρη και η Βούλα Κεχαγιά…

[romios-gr]

α΄. Η καλύτερη παρηγοριά για τους θλιμμένους είναι η επίγνωση των αμαρτημάτων τους Το πρώτο σου γιατρικό, το πρώτο παυσίπονο που θα πάρεις στον καιρό των θλίψεων, ας είναι τούτος ο καλός λογισμός, που αναφέραμε και πρίν, όται για τις πολλές σου αμαρτίες σου άξιζαν χειρότερα δεινά. Και μην τολμήσεις να πεις, όπως μερικοί ανόητοι, ότι δεν έχεις κάνει κανένα κακό. Όλοι έχουμε αμαρτήσει, με τον ένα... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/pos-tha-sothoyme-logoi-parigorias-stoys-thlimmenoys/

[eclecticstarlightblogger]

Νίκος Πλακιάς: Την μόνη ισοπέδωση που είδα μέχρι τώρα ήταν στο σημείο 0 και μάλιστα βάλατε και το εκκλησάκι εκεί όπως κάνει η Ιταλική Μαφία

Βγαίνοντας πριν από δυο μήνες από το κτίριο της Περιφέρειας Λάρισας οπου είχαμε συνάντηση οι συγγενείς θυμάτων ΤΕΜΠΩΝ ,περίπου 30 οικογένειες ζήτησα την παραίτηση του Κυρίου Φλωρίδη Ήταν εκείνη την ημέρα που είχε πει το αλησμόνητο : αυτοί που μιλούν για τα μπάζα είναι για τα μπάζα . Δηλαδή εμείς. Αφού εμείς αναφέραμε τα ξεμπάζωματα […] Νίκος Πλακιάς: Την μόνη ισοπέδωση που είδα μέχρι τώρα ήταν…

[thoughtfullyblogger]

Νίκος Πλακιάς: Την μόνη ισοπέδωση που είδα μέχρι τώρα ήταν στο σημείο 0 και μάλιστα βάλατε και το εκκλησάκι εκεί όπως κάνει η Ιταλική Μαφία

Βγαίνοντας πριν από δυο μήνες από το κτίριο της Περιφέρειας Λάρισας οπου είχαμε συνάντηση οι συγγενείς θυμάτων ΤΕΜΠΩΝ ,περίπου 30 οικογένειες ζήτησα την παραίτηση του Κυρίου Φλωρίδη Ήταν εκείνη την ημέρα που είχε πει το αλησμόνητο : αυτοί που μιλούν για τα μπάζα είναι για τα μπάζα . Δηλαδή εμείς. Αφού εμείς αναφέραμε τα ξεμπάζωματα […] Νίκος Πλακιάς: Την μόνη ισοπέδωση που είδα μέχρι τώρα ήταν…

[greekblogs]

Νίκος Πλακιάς: Την μόνη ισοπέδωση που είδα μέχρι τώρα ήταν στο σημείο 0 και μάλιστα βάλατε και το εκκλησάκι εκεί όπως κάνει η Ιταλική Μαφία

Βγαίνοντας πριν από δυο μήνες από το κτίριο της Περιφέρειας Λάρισας οπου είχαμε συνάντηση οι συγγενείς θυμάτων ΤΕΜΠΩΝ ,περίπου 30 οικογένειες ζήτησα την παραίτηση του Κυρίου Φλωρίδη Ήταν εκείνη την ημέρα που είχε πει το αλησμόνητο : αυτοί που μιλούν για τα μπάζα είναι για τα μπάζα . Δηλαδή εμείς. Αφού εμείς αναφέραμε τα ξεμπάζωματα […] Νίκος Πλακιάς: Την μόνη ισοπέδωση που είδα μέχρι τώρα ήταν…

[skandaladiaplokidiafthora]

Νίκος Πλακιάς: Την μόνη ισοπέδωση που είδα μέχρι τώρα ήταν στο σημείο 0 και μάλιστα βάλατε και το εκκλησάκι εκεί όπως κάνει η Ιταλική Μαφία

Βγαίνοντας πριν από δυο μήνες από το κτίριο της Περιφέρειας Λάρισας οπου είχαμε συνάντηση οι συγγενείς θυμάτων ΤΕΜΠΩΝ ,περίπου 30 οικογένειες ζήτησα την παραίτηση του Κυρίου Φλωρίδη Ήταν εκείνη την ημέρα που είχε πει το αλησμόνητο : αυτοί που μιλούν για τα μπάζα είναι για τα μπάζα . Δηλαδή εμείς. Αφού εμείς αναφέραμε τα ξεμπάζωματα […] Νίκος Πλακιάς: Την μόνη ισοπέδωση που είδα μέχρι τώρα ήταν…

[labookaracha]

Ο παππούς μου γεννήθηκε το 1911. Ο πατέρας της Annie Ernaux το 1899. Ο πατέρας μου γεννήθηκε το 1952. Η Ernaux το 1940. Εγώ το 1982. Οι γιοι της φαντάζομαι κάποια στιγμή μέσα στη δεκαετία του 70. Με κάποιον από τους δύο πιθανότατα να έχω και ακριβώς 12 χρόνια διαφορά.

 Ο παππούς μου ήταν μαραγκός. Κάποια στιγμή έκλεισε το μαραγκάδικο και απέκτησε ένα κτήμα με κουνέλια. Ο πατέρας της Ernaux καταγόταν από αγροτική οικογένεια. Εργάτης πρώτα, και μετά μικρέμπορος, είχε με τη γυναίκα του ένα μικρό καφεπαντοπωλείο. Ο πατέρας μου σπούδασε ηλεκτρονικός στο Μικρό Πολυτεχνείο. Η Ernaux σπούδασε φιλολογία. Εγώ μπήκα στο Πολυτεχνείο. Οι γιοι της Ernaux φαντάζομαι ότι και αυτοί θα ακολούθησαν τη μητέρα τους και θα σπούδασαν κάτι. Αν και δεν έχει και τόση σημασία.

 Βίοι παράλληλοι λοιπόν.

 Μια μικρή πόλη στη Νορμανδία, μια πόλη στον θεσσαλικό κάμπο.

 Παρόμοιες ιστορίες σίγουρα υπάρχουν άπειρες. Σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο ίσως. Η Ευρώπη όμως είναι ο κατεξοχήν χώρος όπου η βιομηχανική ανάπτυξη ήταν ο καμβάς για παρόμοιες ιστορίες μεταμόρφωσης τόσο των ανθρώπων όσο και των τόπων.

 Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι άφησαν πίσω τους ρημαγμένες πόλεις και περιοχές. Οι άνθρωποι αναγκαστικά οδηγήθηκαν στις πόλεις. Άλλαξαν επαγγέλματα. Από αγρότες έγιναν τεχνίτες, εργάτες, έμποροι. Οι κοινωνικές αλλαγές οδήγησαν τους νεότερους πιο κοντά στην εκπαίδευση, στη μόρφωση. Σε άλλα επαγγέλματα. Γιατροί, δικηγόροι, δάσκαλοι, μηχανικοί. Η κοινωνική ανέλιξη ερχόταν πολλές φορές με αύξηση του εισοδήματος, που σήμαινε με τη σειρά του καλύτερη ζωή από κάθε άποψη.

 Όμως πάντα όταν κερδίζεις κάτι, χάνεις και κάτι.

 Ο πατέρας της Ernaux ποτέ δεν κατάφερε να αποτινάξει από πάνω του την ταπεινή του καταγωγή. Οι συνήθειες μιας ζωής δεν άλλαζαν εύκολα. Προσαρμόστηκε εν μέρει, αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να ενταχθεί πλήρως σε έναν καινούριο τρόπο ζωής. Έχτισε με κάθε δυνατό τρόπο, με όποιον τρόπο μπορούσε, ένα καλύτερο μέλλον για την κόρη του, ακόμα και αν τις περισσότερες φορές δεν καταλάβαινε πολλές από τις αλλαγές που συνέβαιναν μπροστά στα μάτια του.

 Η μητέρα της μεταλλάχθηκε με τα χρόνια, όσο τις επέτρεπαν οι κοινωνικές συμβάσεις της εποχής. Πάντα μέσα σε κάποια όρια τα οποία πολλές φορές ξεχνάμε αν μας επιβάλλονται από το περιβάλλον ή αν τα κουβαλάμε μέσα μας. Κατανοούσε περισσότερο τις ανησυχίες της κόρης της και ίσως ενδόμυχα να ήθελε να είναι στη θέση της. Να ζήσει αυτή τη ζωή. Πιο ελεύθερη, πιο ανέμελη, πιο εύκολη ίσως από την ζωή που έζησε, μια ζωή μόχθου, στερήσεων, και μιας συνεχούς έννοιας, “να είναι όλα εντάξει”. Όπου το εντάξει είναι κάτι λίγο αφηρημένο, επιβεβλημένο από τα στερεότυπα που αναφέραμε, αλλά και με συγκεκριμένες εκφάνσεις στην καθημερινότητα.

 Οι γονείς της Ernaux μεγάλωσαν σε μια εποχή όπου η αξιοπρέπεια ήταν μια κυρίαρχη αρετή. Ειδικά για τις χαμηλότερες κοινωνικές και οικονομικές τάξεις. Ήταν το διαβατήριο για μια καλύτερη ζωή. Αν ήσουν αξιοπρεπής και κανένας δεν είχε κάτι κακό να πει για σένα, τότε προχωρούσες. Και είχες την ελπίδα ότι αύριο, μεθαύριο, κάποια στιγμή, ο ήλιος θα λάμψει διαφορετικά για σένα. Ήταν και μια εποχή όπου ειδικά στις μικρές πόλεις οι άνθρωποι γνωρίζονταν σχεδόν όλοι μεταξύ τους. Υπήρχε έντονο το αίσθημα της ντροπής, ακόμα και αν πολλές φορές οι λόγοι για τους οποί��υς ντρέπονταν οι άνθρωποι μπορεί να ήταν ακόμα και αστείοι ιδωμένοι μέσα από το κοινωνικό φίλτρο του σήμερα.

 Η Ernaux έφυγε από αυτή τη ζωή. Σπούδασε, ταξίδεψε. Άφησε πίσω της τους γονείς της. Αλλά όχι μόνο τους γονείς της. Άφησε πίσω της την πόλη που μεγάλωσε. Και μαζί έκοψε τον ομφάλιο λώρο μιας συνέχειας στον χώρο και στον χρόνο. Η ερήμωση της υπαίθρου είναι κάτι που συνέβη σε ολόκληρη την Ευρώπη. Συνέβη πολύ έντονα και στη χώρα μας με τη γιγάντωση των αστικών κέντρων, ειδικά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Η ανάγκη για επιβίωση ώθησε τους ανθρώπους στα αστικά κέντρα και από εκεί ο μετασχηματισμός της παραγωγής και των υπολοίπων εργασιακών σχέσεων ανέδειξε και δημιούργησε καινούρια επαγγέλματα. Οι επιστήμονες με τα χρόνια γίνονταν περισσότεροι, η εξειδίκευση άνθησε και το βιοτικό επίπεδο ανέβηκε. Σήμερα?

 Σήμερα είμαστε στον πυρήνα μιας μεγάλης κρίσης που μαίνεται τα τελευταία τουλάχιστον δέκα χρόνια και που εκκολαπτόταν για άλλα τόσα σίγουρα. Η γενιά αυτών που σήμερα είναι 35-45 είναι ίσως με διαφορά η γενιά με τις καλύτερες σπουδές και την ευκολότερη πρόσβαση στη γνώση και την πληροφορία, ενώ έχει και την μεγαλύτερη βοήθεια από την τεχνολογία σε κάθε επίπεδο του εργασιακού αλλά και του κοινωνικού βίου.

 Και όμως θα έλεγα ότι είμαστε η πιο δυστυχισμένη γενιά. Και αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με το τώρα, που σε πολλές χώρες και για πολλούς ανθρώπους της γενιάς μας είναι πολύ δύσκολο, αλλά με το αύριο.

 Η κάθε γενιά πριν από εμάς είχε κάτι να προσδοκά, είχε ένα βουνό μπροστά της το οποίο προσπαθούσε να ανέβει, άλλοτε εύκολα, άλλοτε δύσκολα, είχε ένα όραμα για το αύριο. 

 Εμείς?

 Ο κόσμος μας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, και παρόλο που “λεφτά υπάρχουν” όπως είπε και μια ψυχή πριν κάποια χρόνια, δεν τα βλέπουμε γύρω μας. Και αν τα βλέπουμε είναι μάλλον δανεικά και τελικά συσσωρεύονται σε συγκεκριμένες τσέπες.

 Και για γυρίσουμε στην αρχή, το μεγαλύτερο δυστύχημα της εποχής μας είναι πως έχει χαθεί η σημαντικότητα της έννοιας της αξιοπρέπειας. Όχι ότι δεν υπάρχει ακόμα. Αλλά δεν μετράει όπως παλιά. Είναι ένα νόμισμα που δεν έχει μεγάλο αντίκρυσμα πλέον.

 Την Annie Ernaux την αγνοούσα μέχρι την προηγούμενη Πέμπτη όταν και διάβασα ότι τιμήθηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας.

 Διάβασα διάφορες απόψεις για το έργο της. Μάλιστα κάποιες ήταν εξαιρετικά σκληρές. Ότι γράφει απλοϊκά, ότι τα βιβλία της είναι τόσο προσωπικά που δεν έχουν αντίκρυσμα στην κοινωνία. Άλλα σχόλια όμως με ιντρίγκαραν να διαβάσω τα βιβλία της και έτσι παρήγγειλα τρία, τα οποία και παρέλαβα χθες, μια βδομάδα ακριβώς μετά την βράβευσή της από τη Σουηδική Ακαδημία.

 Πρόλαβα και διάβασα ήδη τα δύο, μην τρομάζετε, είναι πολύ μικρά, και αρκετά ευκολοδιάβαστα, παρόλο που τα θέματα τους είναι αρκετά σκληρά.

 Το πρώτο ήταν Ο τόπος, και το δεύτερο το Μια γυναίκα.

 Στο πρώτο η Ernaux μιλάει για τον πατέρα της, και για την μικρή πόλη στην οποία μεγάλωσε. Μέσα από το βιβλίο προσπαθεί να διαχειριστεί την απώλεια του πατέρα της αλλά και την αποκοπή που αναφέραμε παραπάνω από την πρότερη ζωή της.

 Στο δεύτερο μιλάει για τον θάνατο της μητέρας της μετά από μια σύντομη μάχη με το Αλτσχάιμερ. Ανατρέχει στις μνήμες της σχετικά με τη σχέση τους, και το πώς αυτή διαμορφώθηκε μέσα στα χρόνια.

 Και τα δύο βιβλία είναι τρυφερά αλλά και σκληρά ταυτόχρονα. Η Ernaux αποφεύγει τους έντονους συναισθηματισμούς και την αίσθηση της νοσταλγίας. Κοιτάει πίσω στη ζωή των γονιών της και τη δικιά της με ενδιαφέρον, αλλά και με ευαισθησία. Προσπαθεί να κατανοήσει τους γονείς της ως ανθρώπους της εποχής τους, δεν τους κατηγορεί για τα λάθη και τις παραλείψεις τους, δεν τους ψέγει για τις επιλογές τους. Ήταν άνθρωποι του καθήκοντος, ήταν τίμιοι, προσπάθησαν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν μ�� αυτά που είχαν στα χέρια τους.

 Μέσα από τη ζωή των γονιών της, και την αναπόφευκτη απομάκρυνση και αποξένωση ανάμεσα σε αυτή και τους γονείς της, κάτι που συμβαίνει με όλα τα παιδιά και όλους τους γονείς, αλλά και μέσα από την τελεσίδικη απώλεια τους με το θάνατο τους, η Ernaux προσπαθεί να βρει τη δική της θέση στην κόσμο. Από που έρχεται, που στέκεται, που πάει.

 Οι άνθρωποι δεν είμαστε σημεία, είμαστε διανύσματα. Με αρχή, μήκος και τέλος. Και το νόημα στη ζωή μας, στο κομμάτι του χώρου και του χρόνου που μας δόθηκε να κατοικήσουμε, πρέπει να το αναζητάμε προχωρώντας μπροστά. Η ενδοσκόπηση είναι μια απαραίτητη διαδικασία για να κατανοήσουμε αυτή τη διαδρομή. Οι αφορμές για αυτό το βήμα προς τα μέσα μπορεί να είναι πολλές.

 Σε αυτά τα δύο μικρά βιβλιαράκια η Ernaux με αφορμή των θάνατο των γονιών της μας μιλάει με πολύ απλό τρόπο, χωρίς να γίνεται μελό, χωρίς να γίνεται δραματική, χωρίς διδακτισμούς και φανφάρες, για πράγματα απλά αλλά ταυτόχρονα υπερβολικά σύνθετα. Για πράγματα προσωπικά όσο και οικουμενικά. Για πράγματα καθημερινά και ταυτόχρονα διαχρονικά.

 Δεν ξέρω αν δικαίως βραβεύτηκε με το Νόμπελ. Αυτό που ξέρω είναι ότι εγώ γνώρισα μια πολύ ξεχωριστή συγγραφέα, με τρομερή ενσυναίσθηση για την πορεία του σύγχρονου ανθρώπου μέσα σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο.

 Μια συγγραφέα που καταφέρνει τα δικά της, προσωπικά και σίγουρα όχι ιδιαίτερα ξεχωριστά βιώματα, να μας τα προσφέρει σαν ένα πολύτιμο δώρο. Να μας δίνει τις ιστορίες της και την αλήθεια που κουβαλάνε σαν κάτι που αξίζει να το κοινωνήσουμε.

15.10.22

[thenewsmag]

Συνεχίζει την... απογείωση η ταινία Top Gun: Maverick - Cineramen

Συνεχίζει την… απογείωση η ταινία Top Gun: Maverick – Cineramen

Βαθμολόγησε το άρθρο Η ταινία Top Gun: Maverick για την οποία σας αναφέραμε την άποψη μας, σπάει όλα τα ρεκόρ και συνεχίζει να… απογειώνεται. Πλέον στην Αμερική ξεπέρασε τα 700 εκ. δολάρια και είναι η έκτη ταινία που το πετυχαίνει αυτό μετά τα Black Panther ($700,426,566), Avatar ($760,507,625), Spider-Man: No Way Home ($806,543,477), Avengers: Endgame ($858,373,000), Star Wars: Episode VII – The…