#άρθρο Η

[thenewsmag]

Συνεχίζει την... απογείωση η ταινία Top Gun: Maverick - Cineramen

Συνεχίζει την… απογείωση η ταινία Top Gun: Maverick – Cineramen

Βαθμολόγησε το άρθρο Η ταινία Top Gun: Maverick για την οποία σας αναφέραμε την άποψη μας, σπάει όλα τα ρεκόρ και συνεχίζει να… απογειώνεται. Πλέον στην Αμερική ξεπέρασε τα 700 εκ. δολάρια και είναι η έκτη ταινία που το πετυχαίνει αυτό μετά τα Black Panther ($700,426,566), Avatar ($760,507,625), Spider-Man: No Way Home ($806,543,477), Avengers: Endgame ($858,373,000), Star Wars: Episode VII – The…

[indianthi]

Σήμερα ανέβηκα ξανά στο κάστρο. Προσπαθούσα να κλείσω στα χέρια μου τον αέρα και τον ήλιο. Έβαλα μουσική απο την Αμελί και μαγευόμουν ενώ κοιτούσα τον ορίζοντα . Απο το κάστρο, βγήκαν δύο μικροκαμωμένοι Γιαπωνέζοι, μία γυναίκα και ένας άντρας. Ήτανε σίγουρα ζευγάρι . Η γυναίκα μου θύμισε λίγο Yoko Ono . Ο Άντρας μόλις άκουσε ένα soundrack της Αμελί , γύρισε να με κοιτάξει με θαυμασμό . Έφυγαν και μετά απο λίγο έφυγα και εγώ. Στην διαδρομή και μέσα στα δέντρα , μου ήρθε μία μυρωδιά σύκου , ήθελα πολύ να αρπάξω δύο τρία και να τα φάω , δεν το έκανα γιατί τα έψαχνα σαν μανιακή και δεν τα βρήκα ποτέ . Στον δρόμο προς το σπίτι αντάμωσα με δύο παιδιά που ξέρω και χαιρετηθήκαμε. Μ' αρέσει η ψυχική μου ηρεμία τώρα , μ' αρέσει να τα βλέπω όμορφα γύρω μου και μ' αρέσει να συγκινούμαι μέσα απο αυτά τα συναισθήματα. Σε ένα επιστημονικό άρθρο κάποτε, είχα διαβάσει πως τα δάκρυα χαράς και λύπης βγαίνουν ανάλογα απο ποιο μάτι θα τρέξει το κάθε δάκρυ. Αν είναι λύπης, θα τρέξει απο το δεξί, αν είναι χαράς θα τρέξει απο το αριστερό κι αν βουρκώνουν και τα δύο μάτια, δεν βουρκώνουν γιατί νιώθεις κάτι συναισθηματικό, αλλά είναι μία φυσική αντίδραση του οργανισμού . Εμένα μου συμβαίνουν όλα αυτά μαζί, την ίδια στιγμή , αλλά τώρα ξέρω πως νιώθω μέσα μου και ξέρω πως είναι απλά κάτι χαρούμενο .

[gemsofgreece]

Ρε παιδιά ώρες ώρες απορώ… Αυτό που θα σχολιάσω δεν αμφισβητεί ούτε στο ελάχιστο τις εξαθλιωμένες συνθήκες εργασίας στην Ελλάδα.

Αλλά διάβασα τώρα ένα άρθρο, ένα από τα πολλά, για καποιον που μιλάει για την εμπειρία του στο εξωτερικό και πόσο δεν διανοείται να επιστρέψει.

Μέχρι εδώ καλά.

Επρόκειτο για Έλληνα που πήγε στην Ισλανδία. Ωραία και ξεχωριστή χώρα, τρεντάρει πολύ τελευταία μεταξύ των Ελλήνων και για διακοπές ακόμα.

Ο Έλληνας αυτός λοιπόν ξεκινά λέγοντας ότι είχε πολύ καλή δουλειά σε επιτυχημένη εταιρία στην Ελλάδα, αλλά ένιωθε ότι δε μπορούσε να ανελιχθεί επαγγελματικά και ήθελε ούτως ή άλλως πάντα να φύγει. Οκ.

Συνεχίζει λοιπόν λέγοντας ότι στην Ισλανδία βρήκε αυτό που ήθελε. Δουλεύει μάνατζερ σε ένα ξενοδοχείο σε ένα χωριό 300-700 ατόμων. Δηλαδή οκ από αυτό πόσο παίζει να ανελιχθεί;;; Οι μισθοί είναι «ικανοποιητικοί» λέει, ειδικά άμα ζεις σε χωριό. Χαίρω πολύ Σπίτια έχει λίγα, οπότε συνήθως νοικιάζεις στου εργοδότη σου φθηνά κι έτσι εξοικονομείς (αυτό θα πει ποιότητα ζωής!)

Οι ώρες εργασίας είναι συνήθως 8ωρο 5 ημέρες την εβδομάδα, όπως περίπου το Ελληνικό δημόσιο υπό κανονικές συνθήκες.

Το κρύο είναι πολύ, οι άνεμοι είναι φοβεροί, το καλοκαίρι είναι ο ήλιος ντάλα μέχρι μετά τα μεσάνυχτα και το χειμώνα φυσικά είναι διαρκής νύχτα.

Αυτά σε συνδυασμό με τα φοβερά κρύα και τους ανέμους και τις κοινότητες 300 ατόμων σε μια χώρα που δε φτάνει ούτε το μισό εκατομμύριο πληθυσμού ξέρετε τι σημαίνει; Ότι ο τύπος τον περισσότερο καιρό είναι ταμπουρωμένος μέσα στο σπίτι του. Και έτσι φυσικά, αφού δεν τα ξοδεύει κυριολεκτικά πουθενά εκτός από φαγητό, αποταμιεύει.

Σίγουρα θα πηγαίνει διακοπές και θα υπάρχει καλύτερο κράτος δικαίου. Αλλά η καθημερινότητα δεν ακούγεται έτσι όπως όλοι προσπαθούν να πείσουν ότι ήταν ονειρική επιλογή να φύγουν και κάνουν συνεχώς άρθρα για αυτό.

Ο τύπος θα μπορούσε να δουλέψει σε ξενοδοχείο σε απόμερο νησί ή στο Ζαγόρι ας πούμε. Αλλά πήγε εκεί και έγινε άρθρο λες και ανακάλυψε τον τροχό.

Ας έλεγε τουλάχιστον «βρήκα τον έρωτα εδώ» ή «γουστάρω κρύα απομονωμένα τοπία γιατί έτσι» ή «στην εταιρία στην Ελλάδα με εκμεταλλεύονταν» για να βγάζει ένα νόημα.

Αλλά άμα είναι απλά θέμα γούστου το ότι είναι στην Ισλανδία γιατί γίνεται αυτό το άρθρο ακριβώς και τόσα άλλα με ακριβώς το ίδιο περιεχόμενο που οριακά σε τραβάνε από το μανίκι να φύγεις;

Και ξαναλέω ναι οι εργασιακές συνθήκες στην Ελλάδα είναι άθλιες, αλλά σκοπός μας είναι να τονώσουμε το brain drain στέλνοντας ανθρώπους έξω ακόμα και σε μέτρια έως μη δελεαστικά μέρη ή να διορθώσουμε τις εργασιακές συνθήκες ενώ παράλληλα εμφυτεύουμε την επιθυμια για συμμετοχή και ανατροπή των κακώς κειμένων σε όλους;

Εγώ από αυτό το άρθρο κρατώ ότι «ούτως ή άλλως ήθελε να φύγει». Αυτή ήταν η ουσία, και μπορεί να βασιζόταν σε χίλιους δύο προσωπικούς λόγους. Το γιατί έγινε είδηση δεν κατανοώ. Να δείξει τι. Άσε που ο ίδιος έλεγε ότι είναι επιλογή για «λίγους» η Ισλανδία. Οπότε;;;

[chterzidislaw]

Παραβάσεις της νομοθεσίας σχετικά με τα ναρκωτικά στην Ελλάδα.

⚖️ 🏛️ Το να αντιμετωπίζει κάποιος μια παράβαση της νομοθεσίας περί Ναρκωτικών στην Ελλάδα είναι τρομακτικό. Η πλειοψηφία των αδικημάτων σχετικά με τα ναρκωτικά στην Ελλάδα είναι κακουργήματα, πράγμα που σημαίνει ότι κάποιος που καταδικάζεται για αυτά τα αδικήματα μπορεί να εκτίσει πολυετή ποινή στη φυλακή.

⚖️ Οι παραβάσεις της νομοθεσίας σχετικά  με  τα  Ναρκωτικά μπορεί να  είναι πλημμελήματα ( πχ. προμήθεια  ή  κατοχή μικροποσότητας ναρκωτικών για προσωπική χρήση ή καλλιέργεια κάνναβης  για  προσωπική  χρήση με προβλεπόμενη ποινή φυλάκιση μέχρι 5 μήνες κ.ά.)  ή κακουργήματα, όταν πρόκειται για  διακίνηση (εμπορία) ναρκωτικών.

🌐 Μπείτε στο σύνδεσμο και διαβάστε το άρθρο μας για τις παραβάσεις της νομοθεσίας σχετικά με τα ναρκωτικά στην Ελλάδα.

[alatismeni-theitsa]

Submission:

Ωπ, γλίστρισε το χέρι μου και έγραψα κατεβατό αλλά θα σκάσω θείτσα μααας

“Οι σημερινοί Ελληνες δεν έχουν σχέση με τους αρχαίους Έλληνες” λένε οι ιμπεριαλιστές γενοκτόνοι δυτικοί, “εμείς οι ροζ βορειοευρωπαίοι είμαστε οι απόγονοί τους βιολογικά και πολιτισμικά, όχι αυτοί στην Ελλάδα”

Για το πρώτο, για να ρθουν εδώ χωρίς αντηλιακό να κάτσουν δίπλα από τις απεικονίσεις των αρχαίων παππούδων και γιαγιάδων μας, και πλάι μας να συγκριθούμε, να δουν κάτι. Θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. (Γι αυτό εκνευρίζονται και μας λένε ρατσιστές και εθνικιστές όταν δείχνουμε τα αγάλματα αγγεία και περιγραφές και πόσο πολύ μοιάζουμε χιλιετίες μετά (συν τα τεστ dna), δεν θέλουν να δείχνουμε τις ομοιότητες για να μπορούν να συνεχισουν ανενοχλητοι την προπαγάνδα τους ότι ο πολιτισμός μας ανήκει σ αυτους. Για τους υποσαχάριους δε αφροκεντρικούς που κάνουν το ίδιο, έχω μόνο φτύσιμο, διοτι αν και η προπαγάνδα τους κάνει πολύ πιο μπαμ ότι είναι μαλακίες, η υποκρισία τους που το παίζουν θύματα είναι εξοργιστική.

Αλλά βλέπεις η κοινή λογική και η επιστημονική μέθοδος λένε, τι στοιχεία έχεις; Βαλτα όλα κάτω και βγάλε συμπέρασμα. Ο ρατσιστές λένε στους αυτόχθονες “μην τολμήσεις να κοιτάξεις και χρησιμοποιήσεις ως επιχείρημα τα αρχαία ευρήματα της ιστορίας των προγονων σου, γιατί μου χαλάς την παραμύθα, παλιορατσιστή”. Α και: “η εθνική συνέχεια ξεβολεύει τις μειονότητες” Θα ήθελα κ να θυμίσω οτι αυτοί που τους υιοθέτησε η εθνική μας οικογένεια ως μέλη της αργοτερα, τους δέχτηκε γιατί είχαν ελληνική ψυχή, ασχέτως αν μοιάζουν σε μας, το να σβήνει κάποιος το παρελθόν έτσι είναι σαν να υιοθετείς ένα παιδί και να πάει σ ολο το σπίτι σου και να σου ζωγραφίζει ολες τις φωτογραφίες απο πάνω για να σε κάνει σαν κι αυτό, κ να σου λέει πάντα ήταν ετσι.

Για το 2ο, σχεδόν όποια πετρα κι αν σηκωσεις, θα βρεις από κάτω αρχαία πολυθεϊστικά εθιμα, θα τα βρεις και στον ιδιο τον χριστιανισμό, κι εκτός από τον Αγ. Νικόλαο που αντικατέστησε τον Νηρέα πχ. υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις που συνδέονται η μία με την άλλη και φτάσαν έτσι στο σήμερα.

https://www.pontosnews.gr/481427/syntages/varvara-etsi-kai-allios-tesseris-sy/

Κοίτα, μπήκα να ξαναβρώ το άρθρο και βρήκα ΚΑΙ αυτά εδώ

https://www.pontosnews.gr/751153/politismos/drama-anaviosan-kai-fetos-ta-mpampoygera-stin-kali-vrysi/

https://www.pontosnews.gr/750465/politismos/kamiles-ntivitzides-gia-kali-chronia-apo-tin-anatoliki-romylia/

Βλέπεις αφιερώματα πχ τα Χριστούγεννα, και σχεδόν σε κάθε έθιμο βλέπεις ότι έχει αρχαιοελληνικές μη χριστιανικές ρίζες. Και τα συμπληρώνουν βυζαντινά και πιο συγχρονα έθιμα. Αλλά “είναι χριστιανοί οι Ελληνες δεν έχουν πια τα αρχαία έθιμα” “αυτά που έχουν τώρα είναι υποδεέστερα/βάρβαρα/σαν των μουσουλμάνων κλπ” λένε, ΚΟΥΝΙΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΚΟΥΝΑΓΕ, ΟΥΣΤ ΚΛΟΟΥΝ

====================================================

Απαντηση:

Δε συμφωνω με ολοκληρο το submission εδω αλλα συμφωνω με τη γενικη ιδεα οπως και πολλοι Ελληνες - δηλαδη οτι οι Δυτικοι κανουν τα παντα για να αποδειξουν οτι οι Ελληνες “δεν αξιζουν” κυριοτητα πανω στην ιστορια τους, ενω υπαρχουν παρα πολλα στοιχεια για το αντιθετο. Ο πολιτισμος μας ποτε δεν εξαφανιστηκε, μονο εξελιχθηκε φυσικα οπως ολοι οι υπολοιποι, αλλα αυτη ειναι μια “λεπτομερεια” που πολλους τους χαλαει. Νομιζουν οτι φυτρωσαμε τον 19ο αιωνα και ζητησαμε κυριοτητα πανω σε μια ξενη κουλτουρα. Τωρα πως βγαζει αυτο νοημα στα μυαλουδακια τους, δεν ξερω.

Επισης ναι, η εθνικη συνεχεια δεν ειναι αρνητικη απο μονη της. Ειναι η βασικη αναγκη που εχει ενας ανθρωπος να περασει στα παιδια του την κουλτουρα του. Μονο οταν πιεζει κανεις τις αλλες εθνικοτητες να αφομοιωθουν (οπως εκαναν οι Τουρκοι και οι Βουλγαροι σε μας και οπως η Ελλαδα σημερα μπορει να κανει σε αλλους μεταναστες) ειναι αρνητικο.

Μιας και στην αρχαια Ελληνικη τεχνη οι μορφες ηταν εξωραισμενες δεν μπορουμε να πουμε οτι μοιαζουμε απολυτα με τους αρχαιους μας με βαση αυτα, αλλα σιγουρα υπαρχει μια πληθωρα στοιχειων που δειχνει οτι τα χαρακτηριστικα μας ηταν παντα πανω κατω Μεσογειακα. Ερευνες με dna test επισης εχουν δειξει μια γενικη πληθυσμιακη συνεχεια.Το να το αρνηθει κανεις αυτο, ειδικα χωρις να εχουν εξετασει στοιχεια, δειχνει να πολυ βαθυ κομπλεξ και ταυτοχρονα μια (κατα)κτητικη συμπεριφορα. 

Ταυτοχρονα, οπως εχω ξαναπει, δε θελω να βασιζομαι στην εμφανιση για να θεωρησω καποιον μερος μιας κουλτουρας και σιγουρα καταλαβαινεις γιατι.  Πρωτον, υπαρχουν αρκετοι Ελληνες που χωρις αντιηλιακο κοκκινιζουν οπως οι βορειοευρωπαιοι, και αυτο δεν ειναι επισης επιχειρημα για να πεις οτι δεν ειναι μεσα στην Ελληνικη κουλτουρα. Δευτερον, αυτη η λογικη αυτοματα αρνειται σε καποια ατομα που δεν εχουν μεσογειακη εμφανιση (ειτε πολυ πιο ανοιχτοι ειτε πολυ πιο σκουροι) το δικαιωμα να μετεχουν στην Ελληνικη κουλτουρα. Τριτον, γιατι το ιδιο επιχειρημα χρησιμοποιουν και οι Δυτικοι για αρνηθουν σε εμας την κουλτουρας μας. 

“Δεν τους μοιαζουμε σαν Ελληνες” αλλοτε επειδη μας βρισκουν πολυ χλωμους και αλλοτε πολυ σκουρους. Οποτε αν ακολουθησεις τη δικη τους λογικη δεν μπορεις να βρεις το δικιο σου γιατι παντα θα σε βρισκουν “ελλειπη”.

Επισης στην ιστορια μας ανα τα χρονια εχουν γινει δεκαδες φορες ανταλλαγες πληθυσμων - κυριως σε περιοχες που αποδεκατιζονταν απο τη χολερα στον Μεσαιωνα, οποτε ειναι δυσκολο να δεις εναν τυχαιο αρχαιο ελληνα και να πεις “ναι αυτος σιγουρα ειναι ο αρχαιος παππους μου” γενετικα. Δηλαδη, θα μπορουσε να εχετε και γενετικη σχεση, αλλα αυτο δεν μπορεις να το αποδειξεις αμεσα. Μπορει ο τυπος να ηταν και απο ενα Ελληνικο μερος το οποιο να μισουσε τη δικη σου περιοχη εκεινα τα χρονια 😂 Σιγουρα βεβαια μπορεις να πεις οτι σας ενωνει μια πολιτισμικη συνεχεια, και δεν ειναι διολου κακο να νιωθεις μια συνδεση μαζι του.

Θα ελεγα παντως να μην πεφτουμε στις παγιδες που εχουν στησει οι Δυτικοι για μας οσον αφορα την “αξια” μας με βαση το αιμα και την εμφανιση μας. Εχουμε μια αυτοματη αξιωση πανω στην κουλτουρα μας οσοι ελληνες - ανεξαρτητου εμφανισης - μετεχουμε στην κουλτουρα και κραταμε ζωντανα εθιμα και παραδοσεις, αντιστεκομενοι σε αποικιοκρατικες και ιμπερεαλιστικες ιδεες. Αυτο πιστευω οτι το κανουμε με αυτοματο τροπο ολοι μας, και στο κατω κατω δε θα υποδειξει κανεις σε κανεναν αν ειμαστε “αρκετα Ελληνες”.

Α, και κατι αλλο...

“Θα ήθελα κ να θυμίσω οτι αυτοί που τους υιοθέτησε η εθνική μας οικογένεια ως μέλη της αργοτερα, τους δέχτηκε γιατί είχαν ελληνική ψυχή “ Ανωνυμε, στην ιδια χωρα ζουμε, και μεταξυ κατεργαρεων πρεπει να υπαρχει ειλικρινεια. Ξερουμε πολυ καλα οτι στους Ελληνες οτιδηποτε ξενο τους “ξενιζει” σα λαο, ακομα και αν ειναι απο κρατη που θαυμαζουμε. Οι Ελληνες - σα λαος , δε θα μιλησω για τον καθενα μας - εχουν γενικα προβλημα με αλλους λαους απο καιρο τωρα (Αλβανους, Τουρκους, Ρουμανους + οποιονδηποτε σκουρο Αφρικανό) και τους αποδεχτηκαν μονο οταν αφομοιωθηκαν πληρως - και μονο αν εχουν το “καταλληλο” χρωμα. 

Εγω για παραδειγμα βρισκω οτι οι Δυτικοι Αφρικανοι και οι Ελληνες ταιριαζουν παρα πολυ “στην ψυχη” δηλαδη στο πως αντιμετωπιζουν τη ζωη, αλλα ταυτοχρονα βλεπεις οτι το κρατος μας και ενας διολου ευκαταφρονητος αριθμος Ελληνων δεν τους δεχεται εδω σαν νομιμους μεταναστες. Α, το ιδιο και με τους Μεσανατολιτες. Παρ’ ολοι την εθχροτητα των λαων μας τους προηγουμενους αιωνες, ταιριαζουμε απιστευτα σε φαγητα, χορους, και γενικα στο πως βλεπουμε τη ζωη. Αλλα εχω δει πολλες φορες τι αντιμετωπιση εχουν στην καθημερινοτητα, απο ανθρωπους που δεν ξερουν καν τις προσωπικες τους αξιες , και απλα υποθετουν οτι ο Αραβα�� ή ο Ιρανος μπροστα τους ειναι ενας σωβινιστης αγροικος που περασε τα συνορα παρανομα. Άλλο να θελεις μετρα κατα της λαθρομεταναστευσης και αλλο να φερνεις σε δυσκολη θεση μια εντελως ανγωστης σε σενα κοπελα στο λεωφορειο επειδη φοραει μαντιλα. Εντωμεταξυ οι Ελληνες που το υποθετουν αυτο εχουν συνηθως αποψεις που θα ταιριαζαν πολυ καλα σε ενα Ισλαμικο φανταμενταλιστικο περιβαλλον, και επισης ειναι αμορφωτοι οσον αφορα την κουλτουρα των λαων αυτων και τα κοινα που εχουμε.

Επισης, δεν θελουν ολοι στον κοσμο να εχουν “ελληνικη ψυχη”, και δεν εχουν αναγκη τη δικη μας εγκριση και αποδοχη για να ζησουν εδω. Εννοειται  οτι ολοι πρεπει να τηρουμε τους νομους, αλλα εδω περα μιλαμε για την κουλτουρα. Πχ ενας Ελληνας δε χρειαζεται να γινει Γερμανος και να εχει την Γερμανικη εγκριση για να εργαστει και να ζησει μια ζωη στη Γερμανια.

Αυτα ειχα να πω κ εγω σα σχολια σε αυτο το submission. Αν και δεν ειναι ολα τα asks και submissions για να μπουν σε αυτο το μπλογκ, καποιες σκεψεις που μπορει να ειναι πιο ευρειες στη χωρα θα ηθελα να τις παρουσιαζω και ας μη συμφωνω απολυτα σε ολα.

[justforbooks]

Ήταν Δεκέμβριος του 2010 όταν οι εκδόσεις Νεφέλη ξεκίνησαν την επανέκδοση των Απάντων του Ηλία Πετρόπουλου. Η αρχή έγινε με το «Εγχειρίδιο του καλού κλέφτη» για να ακολουθήσουν το «Μπουρδέλο», το «Άγιο Χασισάκι», τα «Καλιαρντά» και αρκετά άλλα ακόμα. Τα περισσότερα βιβλία, μυθικά για την εποχή τους, παρέμεναν εκτός εμπορίου για καιρό. Τον Σεπτέμβριο του 2003 ο Ηλίας Πετρόπουλος πεθαίνει στο Παρίσι και η οριστική έκδοση των Απάντων του είναι μια ευκαιρία για να τον γνωρίσουν και οι νεότεροι.

Με ένα τεράστιο και πολυσχιδές έργο –80 βιβλία και πάνω από χίλια άρθρα– έγινε γνωστός ως λαογράφος του περιθωρίου, ανατρεπτικός λεξικογράφος, βιωματικός ρεμπετολόγος αλλά και τεχνοκρίτης, αρθρογράφος, ποιητής. Κατέγραψε εκφάνσεις του υποκόσμου που μέχρι τότε αγνοούσε ή περιφρονούσε η επίσημη έρευνα και με τρόπο που προκαλούσε τον πουριτανισμό του ακαδημαϊκού κατεστημένου, πράγμα φυσικά που του κόστισε σε διώξεις και φυλακίσεις, αναγκάζοντας τον έτσι να τραπεί σε φυγή στο Παρίσι το 1975.

Συλλέγω επίθετα που τον έχουν χαρακτηρίσει κατά κόρον όλα αυτά τα χρόνια: Αιρετικός, αποσυνάγωγος, αντικομφορμιστής, ασυμβίβαστος, ανένταχτος, ρηξικέλευθος, προκλητικός, ενοχλητικός, σαρκαστικός, άθεος, άπατρις, αναρχικός, πορνογράφος, υβριστικός, βωμολόχος, σκωπτικός, αθυρόστομος, καυστικός. Αλλά ασφαλώς και δε μου φτάνουν για να δω το όλον. Γιατί και άλλοι συγγραφείς μπορεί να είναι κάτι από όλα αυτά αλλά ο Πετρόπουλος μια ξεχωριστή μονάδα.

Αναρχικός κοντά στη ρίζα του όρου, πέρα από ιδεολογικά τερτίπια, ίσως ο μόνος από τους συγγραφείς μας που θα μπορούσε να διεκδικήσει επάξια αυτόν τον τίτλο, με μόνιμη αναφυλαξία έναντι σε κάθε τι καθεστωτικό, σταθερός σε αυτή τη γραμμή μέχρι τέλους. Ακόμα και η πορνογραφία ή ο ερωτισμός, που για αυτόν είναι ένα αξεδιάλυτο σύνολο –κόντρα στους ύποπτους διαχωρισμούς από φιλολογίζοντες του σιναφιού του– ενέχουν θέση δήλωσης επαναστατικότητας και αναρχισμού.

Παρ' όλο το κυνηγητό από την εξουσία, την αυτοεξορία στο Παρίσι, την περιφρόνηση των ομοτέχνων του, τα βιβλία του Πετρόπουλου ευτύχησαν μεγάλης αναγνώρισης απ' το κοινό. Ωστόσο ένα έργο με τέτοιο εύρος και εξαιτίας της sui generis προσωπικότητας του δημιουργού του είναι αδύνατον να προσδιοριστεί επακριβώς –παρά μόνο ψήγματα να συλλεχθούν. Ανάλογα με το εργαλείο που θα επιλέξεις για να το «διαβάσεις», ξεκλειδώνεις κάθε φορά και κάτι άλλο.

Όλα όσα έχουν γραφτεί μοιάζουν λειψά. Ίσως ακόμα να μην έχουμε συνειδητοποιήσει σε όλο τους το βάθος τι μπορεί να σήμαιναν η ασκητική επιμονή με την οποία συνέλεγε την αργκό των ομοφυλοφίλων, τα μάγκικα της λαχαναγοράς ή τα πειράγματα του δρόμου, κατέτασσε τα ονόματα οδών και πλατειών σε στρατηγούς και αγίους, αντέγραφε τις ζωγραφιές από τους τοίχους των φυλακών, φωτογράφιζε νεκροταφεία σε ακριτοχώρια της Ελλάδας.

Αν τα βιβλία του σήμερα δε θα κινδύνευαν από κατηγορίες για περιύβριση αρχής και παραβίασης του νόμου περί ασέμνων, ωστόσο δεν κινδυνεύουν λιγότερο από παρερμηνείες, αποσιωπήσεις, επιλεκτικές φωτοσκιάσεις και από την προσπάθεια διάφορων ομάδων να ενστερνιστούν την αχλή του αντισυστημικού που τον περιέβαλε. Ο Πετρόπουλος ευτυχώς διέθετε πολύ πιο ανεπτυγμένη την αίσθηση της ελευθερίας από όλους αυτούς.

Αλλά, όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, «Όμηρον εξ Ομήρου σαφηνίζειν». Τα ίδια του τα κείμενα με διαφωτίζουν. Όπως ο πρόλογος του «Κουραδοκόφτη» που, με τα σχόλια που κάνει για κάθε άρθρο, λειτουργεί σαν μπούσουλας για όλο του το έργο:

«Στην Ελλάδα κυριαρχεί η υποκρισία και η μυθολογία».

«Πιστεύω πως η πρόκληση και ο αναπόφευκτος σκανδαλισμός εξαναγκάζουν τους αναγνώστες να χρησιμοποιήσουν τη σκέψη τους».

«Πρέπει να διασώζουμε κάθε λογής γλωσσάρια, επειδή αντικατοπτρίζουν κάποιες πλευρές του κοινωνικού βίου».

Ανακαλύπτω με τη χαρά του αρχαιοδίφη ένα από τα δυσεύρετα εξαντλημένα του, που έχει πολλά να μου πει. Με εκπλήσσει με τη φρεσκάδα του και μου φαντάζει όλο σαν ένα λανθάνον επίκαιρο σχόλιο για την τρέχουσα κατάσταση. Πρόκειται για το κείμενο «Η Εθνική Φασουλάδα» που πρωτοδημοσιεύτηκε ��το περιοδικό «Σχολιαστής» τον Απρίλιο του 1990.

Έγραφε ο Δημοσθένης Κούρτοβικ το '90 με αφορμή την επανέκδοση των «Ρεμπέτικων»: «Πολύ λίγοι ξέρουν να εκθέτουν το θέμα τους με τέτοιο τρόπο, ώστε να παρασύρουν τον αναγνώστη τους σ' ένα γοητευτικό ταξίδι, όπου οι πιο γνώριμες μορφές, τα πιο καθημερινά αντικείμενα αποδείχνονται κρύπτες άγνωστων και εξαίσιων θησαυρών». Αυτό ακριβώς κάνει ο Πετρόπουλος κι εδώ με μια φασολάδα σε μόλις 50 σελίδες. Παίρνει τα ευτελή του υλικά και τα κάνει να χορεύουν μπροστά σου.

«Το ελάχιστο είναι, ήδη, μια ελπίδα. Γραπατσώνομαι από το ελάχιστο», λέει. Κι αυτό το «γραπατσώνομαι» κρύβει μέσα του τόση λαχτάρα. «Η φασουλάδα μοιάζει κάποιο γελοίο θέμα προς μελέτην. Αλλά μέσα από το ασήμαντο βγάζεις το σημαντικό, και, μέσα στο γελοίο βρίσκεις το σοβαρό». Είναι από αυτά τα αμελητέα ελάχιστα που χρειάζεται μια ματιά σαν και αυτή του Πετρόπουλου για να τα εκτιμήσεις.

Έτσι κι εγώ βυθίζομαι σε μια ανακουφιστική σαφήνεια, εν μέσω γενικής ασάφειας. Και στην υποδόρια ειρωνεία του που με διατρέχει πατόκορφα.

Εκ πρώτης όψεως κάνει μια πλούσια αναδρομή σε ό, τι συνιστά το θέμα του. Ετυμολογικές αναζητήσεις, λεξικογραφικά παραδείγματα, ιστορικά στοιχεία, γνωμικά, παροιμιώδεις εκφράσεις, ανεκδοτολογικά περιστατικά, λέξεις της αργκό, συμβουλές για το μαγείρεμα, χρηστικές πληροφορίες, βιβλιογραφία, συνταγές. Αλλά αυτό που κάνει στην πραγματικότητα, όπως και σε όλα του τα βιβλία, είναι να καταρρίπτει μύθους. Μέσα στη φασολάδα του καθρεφτίζονται –άλλοτε ξεκάθαρα, άλλοτε αμυδρά– παθογένειες, ήθη, τάσεις, ελλείμματα, λες και γνωρίζει τη νεοελληνική ψυχή καλύτερα απ' τον καθένα.

Το φαγητό που ανέθρεψε γενιές επί γενιές με τη γοητεία του κλασικού εδέσματος της φτωχολογιάς, επιβίωσε του σνομπισμού μας στα χρόνια της μεταπολιτευτικής ευμάρειας, για να φτάσει να μας σαρκάζει σήμερα μέσα από το κείμενο του Πετρόπουλου ή έτσι μου φαίνεται. Ίσως γιατί συνοψίζει τα στρώματα του αρχοντοχωριατισμού μας.

«Οι έλληνες λαογράφοι απεχθάνονται την φασουλάδα. Οι έλληνες λεξικογράφοι περιφρονούν την φασουλάδα». Αντίθετα, ο Πετρόπουλος της αποδίδει τις τιμές που της πρέπουν.

Ακόμα και η ταπεινή φασολάδα σ' αυτή τη χώρα δεν υπολείπεται σε εθνικούς μύθους. Έτσι κι αλλιώς σέρνει πίσω της βαρύ φορτίο –μέχρι και τον τίτλο του εθνικού μας εδέσματος –σαν να λέμε ο Σολωμός στο πιάτο μας. Τον οποίο βέβαια ο Πετρόπουλος ευθαρσώς και δεν αναγνώριζε ως εθνικό ποιητή με αποτέλεσμα φυσικά να εγείρει μόνο οργή. Έτσι εδώ καταρρίπτει το μύθο περί φαγητού της φτωχολογιάς, καθώς τα φασόλια είχαν μια πλατιά κοινωνική διαστρωμάτωση. Μπαρμπούνια με αγριογούρουνο για τους λεφτάδες, κοινά φασόλια για το λαό, γυφτοφάσουλα για τους φτωχούς και εβρέικη φασουλάδα για την κατώτατη πλέμπα. Και με ένα τέτοιο σχόλιο βάζει στη θέση τους όλους τους «ανόητους (μαρξίζοντας) έλληνες κοινωνιολόγους».

Και βάζει μια ακόμα διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην Παλιά Ελλάδα και τους νεοαφιχθέντες: «Έχω μιλήσει, κατ' επανάληψιν, για τα βλαχαδερά του Μοριά που εκπολιτίστηκαν από τους πρόσφυγες». Τα μπαρμπούνια δεν τα ήξεραν στη μητροπολιτική Ελλάδα. Τα γνώρισαν από τους βορειοελλαδίτες. Αλλά κι ένα σωρό άλλα φαγητά που τους ήταν άγνωστα.

Η ιστορία της «απαισίας μνήμης» εβρέικης φασουλάδας, την οποία παραθέτει, αποδεικνύει πως οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης ήταν κατά κ��ριο λόγο πάμφτωχοι πληθυσμ��ί, ξεθολώνοντας την κυρίαρχη εικόνα περί πλούσιων εβραίων εμπόρων. Στα σφαγεία ζωντανεύει μπροστά σου συγκλονιστικές σκηνές από ένα παρελθόν που σοκάρει με τη φτώχεια του.

Και ωσάν μαζί με αμπελοφάσουλα να σου σερβίρει από κοντά στο πιάτο και λίγο ψαχνό, σου πετάει και τα απογειωτικό του σχόλιο για τη νεοελληνική πραγματικότητα. Εκεί που μαθαίνω πως στη χωριάτικη φασολάδα δεν πρέπει να τσιγαρίσεις τα κρεμμύδια, γιατί το φαγητό θα γίνει βαρύ και ότι μια καυτερή κόκκινη πιπεριά είναι των εκ των ων ουκ άνευ, εκεί κάνει κι ένα κοινωνιολογικό σχόλιο όπως: «Οι δυστυχείς Νεοέλληνες άλλαξαν (όχι μόνο τα είδη διατροφής) αλλά και τον τρόπο όπου έτρωγαν. Μέσα σε εκατό χρόνια οι συμπατριώτες μου εξελίχθησαν από ολοζώντανα πλάσματα εις πιθήκους…».

Αποθησαυρίζει από τη «Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια» του 1930 ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο: «Η εγχωρία παραγωγή φασιόλων δεν καλύπτει τας ανάγκας της καταναλώσεως, δι' ό εισάγονται εκ του εξωτερικού περί τους 15-20.000 τόννοι ετησίως.» Ούτε και ο εγχώριος βασιλιάς των οσπρίων ξέφυγε από την ελλειμματική μας παραγωγή. 80 χρόνια μετά εξακολουθούμε να εισάγουμε πολύ περισσότερα απ' όσα παράγουμε.

Η κρίση κατά τον Πετρόπουλο το 1990: «Η χώρα μας μαστίζεται από μια πολιτιστική κρίση. Η χώρα μπαίνει τώρα στην χειρότερη φάση αυτής της κρίσης. Ο λαός (που δεν είναι διόλου αγνός και αθώος) ευθύνεται εν μέρει για την κρίση. Το μεγαλύτερο ποσοστό της ευθύνης το έχει και το κατέχει το Κράτος, όπως εκφράζεται από τους σάπιους πολιτικάντηδες. Εδώ και σαράντα χρόνια η Ελλάδα κατευθύνεται από βάρβαρους πρωθυπουργούς…».

Για να τα ξεχάσει όλα αυτά τι μένει; Η φασολάδα.

«Για να ξεχάσω τα καθάρματα που διοικούν την Ελλάδα, επιστρέφω με χαρά στην φασουλάδα».

Και σε πάει μια βόλτα σε ό, τι θεωρεί αυθεντικά ελληνικό. Από τον «ελληνικό τρόπο» του Νίκου Καρούζου, ο οποίος «άρχιζε τη μυσταγωγία της νύχτας με μια καυτή φασουλάδα», μέχρι την ελληνική συνείδηση όπως εκφράζεται από τον Καστοριάδη, τον Φασιανό, τον Σαχτούρη και τον Ελύτη. Οι λογοτεχνικές αναφορές της φασολάδας δεν είναι διόλου αμελητέες. Από τα χασαπάκια και τους ταμπάκηδες του Γιώργου Ιωάννου, στον Ροδοκανάκη και στον Πεντζίκη. Από τον Καραγκιόζη ως τη «Βαβυλωνία», από τον Παπαδιαμάντη ως τον Καρκαβίτσα. Και ασφαλώς στην περίφημη πολίτικη της Ιορδανίδου.

Αποδομεί απολαυστικά τα ιερά τοτέμ της κλασικής ελληνίδας νοικοκυράς, Νικόλαο Τσελεμεντέ και Χρύσα Παραδείση, που ανέθρεψαν γενιές και γενιές νεοελλήνων. Η προσπάθεια τους να εκσυγχρονίσουν με εκ Γαλλίας δάνεια την ελληνική κουζίνα, εδώ βρίσκεται αντιμέτωπη με τον άτεγκτο Πετρόπουλο, που συμφωνεί με όσους υποστήριζαν πως κάτι τέτοιες απόπειρες την νόθεψαν. Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, η προσπάθεια του Τσελεμεντέ για εκσυγχρονισμό των πιάτων μας συμπορευόταν με την προσπάθεια εξευρωπαϊσμού της χώρας . Έτσι μάθαμε τότε και την άγνωστη béchamel. Ο Τσελεμεντές, λέει ο Πετρόπουλος, διέθετε «ακατανόητο μίσος προς τη λέξην φασουλάδα», πάσχει από «ένα αθεράπευτο σύνδρομο της φαρίνας» και βάζει αλεύρι παντού και το ψιλοκομμένο κρεμμύδι «το βρίσκει χυδαίο γιατί προφανώς του βρώμαγε», κι έτσι το απέκλειε. Η Παραδείση με την περίφημη «Ελληνική μαγειρική» της αντιγράφει σε γενικές γραμμές τον Τσελεμεντέ αλλά πρόσθεσε και τις δικιές της πινελιές ισπανικής και ιταλικής κουζίνας. Τον ενοχλεί η ασάφεια, ο μιμητισμός και οι παραλείψεις τους και είναι σάμπως, μέσα από αυτούς, να καταφέρεται εναντίον όλων όσων πηγαίων αντικαταστάθηκαν προς χάριν ενός ευρωπαϊκού λούστρου. Νομίζω ότι αν μπορούσε, όταν τους μελετούσε, θα τους φώναζε: «Τι σούπα φασόλια και αηδίες. Φασουλάδα τη λένε, μαϊμούδες, ε, μαϊμούδες!»

«Η ελληνική κουζίνα υπήρξε αλλά ήταν αόρατη.» Και βέβαια δεν υπήρξε «μέσα στα ανύπαρκτα αρχοντικά της ανύπαρκτης αριστοκρατίας μας». Της αστικής τάξης, δηλαδή, που ποτέ δεν είχαμε. Κατά τον ίδιο τρόπο που και η δική του Ελλάδα υπήρξε αλλά ήταν αόρατη.

Και ποιο να ήταν άραγε το καλύτερο συνοδευτικό για τη φασολάδα; Μα το μαύρο χαβιάρι φυσικά. Ω, τι έκπληξη! Ο Πετρόπουλος διαβεβαιώνει τους αδαείς για την απρόσμενη σύζευξη: «Δεν κάνω πλάκα. Το χαβιάρι ήτο πάμφτηνο και περιφρονητέο. Στην Παλιά Σαλονίκη το τρώγανε οι χαμάληδες». Λες και κοροϊδεύει, μαρτυρώντας την ταπεινή καταγωγή του εδώδιμου εμβλήματός του, τον άκοπο και γρήγορο πλουτισμό μιας χώρας, που όφειλε να το φωνάζει κιόλας πως είχε αφήσει πολύ μακριά πίσω της τη φτώχεια του '50.

Και φυσικά δε λείπει ούτε εδώ ο σκανδαλώδης Πετρόπουλος. Φροντίζει να πληροφορήσει όσους από τους νεότερους το αγνοούν πως «Οι νεοέλληνες αποκαλούσαν την κλειτορίδα φασουλάκι». Και παραθέτει το βασικότερο αβαντάζ της φασολάδας έναντι των ανταγωνιστών της: «Ανέκαθεν αντιμετώπιζα την πορδή σαν γέλιο της κωλοτρυπίδας». Φάτε μια στεγνή κυριολεξία για να έχετε να πορεύεστε δηλαδή. Αυτό που σήμερα πιο πολύ σκανδαλίζει είναι το γεγονός ότι ένας άνθρωπος έσκυβε με πάθος και τρυφερότητα και όχι από επαγγελματική διαστροφή πάνω από αυτά που οι άλλοι περιφρονούσαν και έκρυβαν κάτω από το χαλί. Ο ίδιος έλεγε «Είμαι τρυφερός και εν ταυτώ ανηλεής». Έπρεπε να τα ταιριάξει αυτά τα δύο για αυτόν τον κόσμο, τον οποίο αναδιφούσε με την αφοσίωση μυρμηγκιού, σωρεύοντας ακατάπαυστα τα «ελάχιστα» στη φωλιά του για χρόνια. Και φεύγοντας άφησε υλικό για χίλιες ζωές ακόμα.

Στην πραγματικότητα διδάσκει το δικό του «ήθος» –το Πετροπούλειον– με μια ακλόνητη συνέπεια που διαπνέει όλο το έργο και μια έμφυτη ροπή προς την αλήθεια –πιο σταθερός από πολλούς άλλους θιασώτες του τρίπτυχου πατρίς-θρησκεία-οικογένεια.

��αι εκτός από το ήθος ,το ύφος. Το ύφος του μεγάλου στυλίστα που συναρπάζει και σφραγίζει ανεξίτηλα. Το ύφος που σε κάνει, είτε μιλάς για φασολάδες, είτε για κατσαπλιάδες, μπουρδέλα, φουστανέλες, σκαμνιά να εξακριβώνεσαι αυτομάτως στη λογοτεχνική πιάτσα αλλά και να σε απολαμβάνουν ακριβώς γι' αυτό. Το ύφος που χρωματίζεται από «αυτό το αλλόκοτο είδος του αγοραίου που έχει καταπιεί βιβλιοθήκες» κατά Κωστή Παπαγιώργη. Και πλέκει εδεσματολογία, πορνογραφία, λαογραφία, ιστοριογραφία, κοινωνιολογία, ετυμολογία πάνω σε έναν καμβά. Η ενδελεχής έρευνα, που έχει αποβάλλει την ακαδημαϊκή δυσκοιλιότητα και σου δίνει το ψαχνό στο πιάτο. Εύστοχος μέχρι κεραίας και εραστής της ακριβολογίας –η κυριολεξία στα καλύτερα της. Το ύφος που καταλήγει να μην είναι τίποτε άλλο από Ποίηση.

Κρατάω για το τέλος κάτι που μου επιφύλαξε στην αρχή. Πριν προλάβω ακόμα να εγκλιματιστώ στο Πετροπούλειον σκώμμα, μου πετάει στα μούτρα μια ειρωνεία που νομίζω πως είναι όλη δικιά μου. Αναφέρεται σε ένα ανεκδοτολογικό περιστατικό με τον Πεντζίκη, με τον οποίο τον συνέδεε στενή φιλία από τα χρόνια της Θεσσαλονίκης. Μια μέρα που ο Πετρόπουλος του σύστησε μια νεαρή ποιήτρια, ο Πεντζίκης, αφού την ξεψάχνισε, της είπε: «αντί να γράφεις ποιήματα, θάτανε καλύτερα να μάθεις πως μαγειρεύουν φασουλάδα». Ο Πετρόπουλος πιστοποιεί τον παροιμιώδη μισογυνισμό του Πεντζίκη. Είναι η πρώτη φορά που θα διαφωνήσω κάθετα μαζί του. Γιατί εμένα αυτό δε μου μοιάζει διόλου μισογύνικο, αλλά απλά ένα τσουχτερό σχόλιο για την αδιαφιλονίκητη υπεροχή της χρηστικότητας . . .

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[kafkaguy]

gnomi gia KKE?

έχουν πολλα προβληματα σίγουρα, ειδικά με τους τύπους που τους εκπροσωπευουν στη βουλη. η στάση τους στο "γάμο των ομοφυλων ζευγαριών" και οι λογοι που δίνουν είναι γελοία. κι αυτό είναι μόνο ένα πρόσφατο παράδειγμα. η επίσημη στάση τους αυτή, μαζί με τη στάση τους εναντίον την αυτονομία των γυναικών, που αναφερεται επίσης σε εκείνο το άρθρο.... πολύ κριντζ. έχει το ιδιο πρόβλημα με κάθε άλλο κόμμα της ελλαδας: το οδηγεί μια ομάδα ηλιθιων αμυαλων αντρών. εχουν την λαθος ιδεα γενικα ενω στην ιστορια η υπαρξη του κόμματος ήταν αναγκαία, και πιστευω είναι ακόμα σημαντικό να υπάρχει...αλλά θέλει πολύ φτιαξιμο. βέβαια το αβερετζ ατομο που ειναι κομμουνιστής στην ελλαδα... εξαρτάται από τον ατομο, αλλά γενικά δεν έχω πρόβλημα μαζί τους. ΕΙΜΑΙ κομμουνιστης και δεν ντρέπομαι, παρόλο που το κκε είναι ντροπή 😑

[avgerinosx]

Κατερίνα Σακελλαροπούλου: Η χειρότερη Πρόεδρος της Δημοκρατίας μετά από... έρευνα

του Αυγερινού Χατζηχρυσού Ο θεσμός της Προεδρίας της Δημοκρατίας, μπορεί στην Ελλάδα να μην έχει εκτελεστικές εξουσίες, αλλά έχει τον ρόλο του υπερκομματικού θεματοφύλακα του Ελληνικού Συντάγματος, του οποίου μάλιστα καταλύθηκε το άρθρο 16, χωρίς καμία αντίδραση από την Κατερίνα Σακελλαροπούλου! Καταρρακώθηκε η εμπιστοσύνη των πολιτών στον θεσμό της Προεδρίας της Δημοκρατίας και όπως φαίνεται από…

[moonsdemon]

So, γεια!

Εδώ και μερικούς μήνες έχω ξεκινήσει να γράφω άρθρα (κυρίως ιστορικά και εθνολογικα που είναι και η ειδικότητα μου) στο substack.

Προς το παρόν έχω γράψει στα αγγλικά ένα άρθρο για τους βρικόλακες ως μυθολογικα πλασματα, αν είστε mythology nerd σαν εμένα και έχετε δει όλες τις κριντζ ταινίες twilight, θα το λατρέψετε.

Την σελίδα μου μπορείτε να την βρείτε εδώ . Ιδανικά θα γράφω σε τρεις διαφορετικές γλώσσες (ελληνικά, αγγλικά και ρώσικα). Προς το παρόν προτιμώ τα αγγλικά μέχρι τουλάχιστον να μεγαλώσει η σελίδα 🤍

Τα θέματα περιπλέκονται γύρω από τις ανθρωπιστικες επιστήμες και κλασσικές, ενώ ήδη σκοπεύω να γράφω και προσωπικές φιλοσοφικές έρευνες ή σκέψεις.

Υγ. Εννοείται ότι σε όλα μου τα άρθρα θα υπάρχει η ανάλογη βιβλιογραφία και υποσημείωση ♡

[fromgreecetoanarchy]

(Βίντεο) "Τι έχω κάνει;" Βίαιη προσαγωγή ανθρώπου που πήγε να δώσει τρόφιμα στην Κατάληψη στην Πρυτανεία

Η ξεφτίλα της αστυνομίας συνεχίζεται: Βίαιη προσαγωγή ανθρώπου που προσπάθησε να προσεγγίσει την Κατάληψη στην Πρυτανεία για να δώσει τρόφιμα στους αποκλεισμένους καταληψίες από τη Δευτέρα 13 Μάρτη. Καθώς τον σέρνουν τραβώντας από τα ρούχα και ξεγυμνώνοντας τον ο άνθρωπος τους ρωτάει άναυδος, "τι έχω κάνει;".

Το βίντεο τραβήχτηκε στις 5 το απόγευμα σήμερα Σάββατο 18 Μάρτη.

Ούτε σε πόλεμο δεν απαγορεύεται η χορήγηση ανθρωπιστικής βοήθειας, κι όμως στις ανελεύθερες και δυστοπικές μέρες που ζούμε, οι μπάτσοι, τα "παιδιά του λαού" για κάποιους, ακολουθώντας πιστά τις εντολές της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. υπό τον νέο αρχηγό της, Λάζαρο Μαυρόπουλο, που ορίστηκε σήμερα και του Θεοδωρικάκου απαγορεύουν την παράδοση τροφίμων και νερού στις/στους καταληψίες στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ στα Προπύλαια, που βρίσκονται για 6η συνεχόμενη μέρα χωρίς τρόφιμα. Ήδη εδώ και 6 ημέρες οποιαδήποτε προσπάθεια έγινε από αλληλέγγυες να παραδώσουν νερό ή τρόφιμα στην κατάληψη κατέληξε σε προσαγωγές.

Η Κατάληψη της Πρυτανείας πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 13 Μαρτίου 2023 από φοιτητές και φοιτήτριες για την ελευθεριακή οργάνωση στη βάση με τα εξής αιτήματα που θα διαβάσετε στο κείμενο που δημοσιοποιήθηκε την ημέρα της κατάληψης της Πρυτανείας:

"Κόντρα στο κλίμα ηττοπάθειας και ατομικισμού, αποφασίσαμε συλλογικά και με όρους αυτοοργάνωσης να κλιμακώσουμε τον αγώνα μας ενάντια στην υποβάθμιση των ζωών μας. Η κρατική-καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη ανέδειξε για μία ακόμα φορά το αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που έχουν οδηγήσει στην ιδιωτικοποίηση οτιδήποτε δημόσιου, ακόμα και του βασικού αγαθού για την επιβίωση του ανθρώπου, το νερό. Είναι οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί στα υποστελεχωμένα νοσοκομεία, οι νεκροί πρόσφυγες και μετανάστριες στα χερσαία και υδάτινα σύνορα την Ευρώπης, οι δολοφονημένοι Ρομά Νίκος Σαμπάνης και Κώστας Φραγκούλης που ζητάνε δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη, όχι από το σάπιο δικαστικό σύστημα που αφήνει ελεύθερους (παιδο)βιαστές, συγκαλύπτει κυκλώματα trafficking, και νομιμοποιεί την έξωση 700.000 ανθρώπων από την πρώτη κατοικία τους, αλλά από τον κόσμο του αγώνα που θα ανατρέψει αυτό το σύστημα και την πολιτική του.

Επιλέγουμε να αντισταθούμε μαχητικά, φοιτητές/τριες και σπουδαστές/τριες μαζί, απορρίπτοντας την συντεχνιακή αντίληψη και τα στερεότυπα που μας διαχωρίζουν. Έχοντας πλήρη συνείδηση της ταξικής μας θέσης, αντιλαμβανόμαστε ότι ο αγώνας ενάντια στο ΠΔ85 είναι κομμάτι του αγώνα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Η εξίσωση των πτυχίων στο δημόσιο τομέα, κολλεγίων και ΑΕΙ, με το άρθρο 7 του ΠΔ85 είναι άλλο ένα κομμάτι που καταδεικνύει την αναγκαιότητα της σύνδεσης των δυο υποκειμένων. Μέσω της κίνησής μας αποσκοπούμε την σύνδεση φοιτητικού και σπουδαστικού υποκειμένου για έναν συνολικότερο αγώνα ενάντια στην υποβάθμιση των ζωών μας. Οι καταλήψεις των καλλιτεχνικών σχολών και των κεντρικών θεάτρων άνοιξαν τον δρόμο για ένα κίνημα ακηδεμόνευτο, χωρίς διαμεσολαβητές και ειδικούς, που έχει ήδη κερδίσει ηθικά από την πρώτη στιγμή που αποφάσισε να αγωνιστεί.

Αυτή την στιγμή που το κράτος απονομιμοποιείται στις συνειδήσεις της κοινωνικής βάσης, εμφανίζεται η ευκαιρία να συλλογικοποιήσουμε την οργή και τις ανάγκες μας, δημιουργώντας ένα κέντρο αγώνα στην καρδιά της μητρόπολης. Ως φοιτήτριες/τες σπουδάστριες/ες καταλαμβάνουμε την πρυτανεία του ΕΚΠΑ διεκδικώντας την επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου και του κοινωνικού του χαρακτήρα. Ακριβώς γιατί το άσυλο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τους αγώνες για ελευθερία, ισότητα, και αξιοπρέπεια, και δεν σταματά να νοηματοδοτεί τα επίδικα των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Απαιτούμε την άμεση κατάργηση του νόμου 4777 και του νέου νόμου-πλαίσιο για τα πανεπιστήμια, που φέρνουν τους ταξικούς φραγμούς και την καταστολή στις σχολές μας. Απαιτούμε την άμεση ικανοποίηση όλων των αιτημάτων του σπουδαστικού κινήματος για το ΠΔ85 και τις φοιτητικές παροχές σε όλες τις καλλιτεχνικές σχολές οι οποίες εποπτεύονται από το ΥΠΠΟΑ. Απαιτούμε την άμεση παραίτηση της εισαγγελίας τ��υ Αρείου Πάγου, την παραίτηση της ακροδεξιάς-νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης της ΝΔ και την αποχώρηση από το πολιτικό γίγνεσθαι όλων αυτών που, είτε με τις πολιτικές που εφάρμοσαν, είτε με τις θέσεις που πήρανε, οδήγησαν στον κατακερματισμό και την ιδιωτικοποίηση του σιδηροδρομικού δικτύου και τρένων.

Καλούμε το φοιτητικό/σπουδαστικό σώμα και αλληλέγγυο κόσμο, μέσω της οριζόντιας ανοιχτής συνέλευσης της κατειλημμένης πρυτανείας, να ορίσουμε τα χαρακτηριστικά ενός ακηδεμόνευτου κινήματος με βασικές αρχές μας την Αυτοοργάνωση και την Αλληλεγγύη, για έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας.

10, 100, 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ

Κίνηση Φοιτητών/τριων Σπουδαστριών/ων για την ελευθεριακή οργάνωση στην βάση"

Αξίζει να σημειωθεί ότι η πρώτη φορά που υλοποιήθηκε το σχέδιο λιμοκτονίας και απαγόρευσης της αλληλεγγύης σε κατάληψη ήταν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τον Μάρτη του 2015 ξανά στην Πρυτανεία σε αλληλεγγύη τότε της απεργίας πείνας πολλών πολιτικών κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές.

[thenewsmag]

Κριτική για την ταινία Ο τυφλός άνδρας που δεν ήθελε να δει τον Τιτανικό - Cineramen

Κριτική για την ταινία Ο τυφλός άνδρας που δεν ήθελε να δει τον Τιτανικό – Cineramen

Βαθμολόγησε το άρθρο Η ταινία Ο τυφλός άνδρας που δεν ήθελε να δει τον Τιτανικό έχει την εξής υπόθεση: Ο Γιάκο είναι τυφλός και ανάπηρος, προσκολλημένος στο αμαξίδιό του. Είναι ερωτευμένος με τη Σίρπα. Καθώς μένουν σε διαφορετικά μέρη, δεν έχουν συναντηθεί ποτέ, αλλά συναντιούνται κάθε μέρα χρησιμοποιώντας τα κινητά τους. Όταν η Σίρπα ταράζεται από κάποια σοκαριστικά νέα, ο Γιάκο αποφασίζει…

[xehasmenesithakes]

Έχω και εγώ μερικά τιπς που τα εφάρμοσα την δεύτερη φορά που έδωσα και έγραψα 18.4 :

Αυτό που λες είναι πολύ σημαντικό. Να αναλύετε τα επιχειρήματα σας και όχι επιγραμματικά σε μια πρόταση. Γενικά θέλει γράψιμο , με 1,5 σελίδα δεν βγαίνει με σωστά ανεπτυγμένα επιχειρήματα.

Επίσης , αν δεν ξέρετε μια λέξη περίεργη πως να την χρησιμοποιήσετε μην το κάνετε. Γιατί χτυπάει άσχημο σε ένα μέτριο γραπτό να πετάς περίεργες λέξεις μόνο και μόνο για δείξεις ότι την ξέρεις. Δεν ταιριάζει στο σύνολο. Καλύτερα με απλά λόγια , αλλά σωστά δομημένα και που να βγάζουν νόημα.

Επίσης δεν ξέρω πως είναι τώρα γτ εγώ έδωσα πριν μπει και η λογοτεχνία, αλλά ήταν έξτρα μπόνους αν έβαζες κι ένα ρητό στο τέλος.

Και τέλος , αν σας πέσει άρθρο ΣΟΣ , να ξεκινήσετε με κάτι επίκαιρο και ζωντανό. Γενικά πρόλογος και επίλογος να έχουν την υπογραφή σας και να μην είναι τυποποιημένα. Όπως είπε και ο Χάρης θα διαβάσουν αλλά χίλια γραπτά. Στον πρόλογο και στον επίλογο έχετε την ευκαιρία να δώσετε λιιιιγο το στίγμα σας.

Γενικά ζωντανια , όμορφος καθαρός λόγος που να μην προσπαθεί να εντυπωσιάσει άσχημα , και να αναπτύξετε αυτά που θέλετε να πείτε.

Καλή επιτυχία ❤️❤️❤️

Οριστεεε❤️

[bigbongdongsolong]

Όταν το Ανώτατο Δικαστήριο στις ΗΠΑ προχώρησε σε ακύρωση του νόμου για το δικαίωμα στην άμβλωση βλ. Roe v. Wade σε μια "πρωτοφανή" (ας πούμε) παρέμβαση στο δικαίωμα αναπαραγωγής δημιουργώντας νέα δεδομένα για την καθημερινότητα των γυναικών και τον έλεγχο του σώματός τους στη χώρα που αν δεν κερδίζεις κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια απλά πεθαίνεις, η σπουδαία Αμερικανίδα καλλιτέχνιδα, ακτιβίστρια και ενίοτε street artist Βarbara Κruger έκανε τη δική της παρέμβαση στο δημόσιο λόγο με άρθρο γνώμης στην έκδοση της 13ης Μαΐου 2022 των New York Times.

Καθώς το φιλελεύθερο κατεστημένο της Αμερικής -χορηγημένη πάντα από εταιρείες με μία ατζέντα βλ. ΚΑΝΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΧΡΗΜΑ!- ήταν απασχολημένο με φλυαρίες και κορώνες για να αποσπάσει την προσοχή από το γεγονός ότι στην ουσία του και σε όλα υπήρξε "ενεργά ανενεργό," η Barbara Kruger παρέμεινε επικεντρωμένη στις σταθερές, μελετημένες κινήσεις της δεξιάς.

Πενήντα χρόνια οικοδόμησης ενός νομοθετικού, νομικού και θανατηφόρου πλαισίου τελικά απέδωσαν καρπούς και αν ο κόσμος των ΗΠΑ δήλωνε τότε σοκαρισμένος από την κατάχρηση εξουσίας στο Ανώτατο Δικαστήριο, η Kruger δήλωσε ότι ανήκει σε άλλο κόσμο, τον δικό της που όλα είναι ξεκάθαρα και αλλιώς.

Για αυτήν η (όποια) Αριστερά θα έπρεπε να είχε προβλέψει αυτό που ερχόταν εδώ και καιρό, αλλά χάθηκε στα ξερόχορτα, παίζοντας μια βαθιά λανθασμένη στρατηγική, γα την Kruger κάποιος κοιμόταν στο τιμόνι.

Οι NYT δημοσίευσαν την παρέμβαση/έργο τέχνης, μαζί με το συνοδευτικό κείμενο της Kruger στη σελίδα τους στο Instagram @NYTOpinion. Αυτό:

"Το τέλος της Roe είναι το αποτέλεσμα της αδυσώπητης εκστρατείας των Ρεπουμπλικάνων να περιορίσουν τα αναπαραγωγικά δικαιώματα και να ελέγξουν τα σώματα των γυναικών. Πολλοί Δημοκρατικοί ήταν ανίκανοι να αντιδράσουν δυναμικά, και μόλις πρόσφατα η Αριστερά άρχισε να κατανοεί ότι οι αμφισβητήσεις γύρω από το φύλο, τη φυλή και την τάξη πρέπει να διεξάγονται ταυτόχρονα και όχι απομονωμένες σε άκαμπτες ιεραρχίες. Αυτή η έλλειψη πειστικής ρητορικής και η ανικανότητα να σκεφτούν στρατηγικά όπλισε με τραγικό τρόπο το σημερινό Ανώτατο Δικαστήριο".

Αν αλλάξει κάποιος τώρα το Roe σε κάτι άλλο τύπου εκλογές, τις λέξεις Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί με ένα γενικότερο Συντηρητικές και Προοδευτικές πολιτικές μπράντες ας έρθει να μου πει κάτι για το πώς το νεοφιλελεύθερο αφήγημα καταφέρνει να κρύβει το φρικώδες, απάνθρωπο προσωπείο του με viirality που θυμίζει το Bold Glamour φίλτρο του ΤκΤκ.

Όποιος κοιμάται στο τιμόνι δεν έχει δικαίωμα να σοκάρεται. Έχει όμως δικαίωμα αν όχι υποχρέωση να νιώσει ακριβώς όσο βλάκας ήταν, είναι και θα είναι.

Αυτό το τελευταίο, και βέβαια, ναι, το μπορεί.

[gemsofgreece]

https://ardin-rixi.gr/archives/251402 https://ardin-rixi.gr/archives/251403

Βρήκα αυτό το εξαιρετικό άρθρο και θα ήθελα τη γνώμη σου για όσα λέει, πέρα από τα ενδιαφέροντα και επίκαιρα για την Ουκρανία είναι λες και γράφτηκε για την κατάσταση στην Ελλάδα πλην εξαιρέσεων δευτερεύουσας σημασίας. Απλά και κατανοητά εξηγεί την κατάσταση που υπάρχει σε μας και σε πολλές άλλες Ανατολικοευρωπαϊκες χώρες και όσα προσπαθούμε να εξηγήσουμε αλλά μας πνίγουν τις φωνές δυτικοί των “μεταμελημένων αυτοκρατοριών” , είτε με αγνές είτε ιδιοτελείς προθέσεις. Ένα πράγμα ειδικά που θα ήθελα τη γνώμη σου στο πλαίσιο όσων λέει, είναι το κομμάτι που μιλάει για “χρυσή εποχή” και “επαναλήψεις” διότι η εμπειρία μας δεν έχει σχέση με δυτικών/ρώσων ούτε Ουκρανών (πχ έχουμε απ την μία δυτικούς να προσπαθουν να οικειοποιηθούν τις αρχαίες χρυσές μας εποχές επειδή λεει ειναι αυτοί οι απογονοι των προγόνων μας -μη χέσω, απ την άλλη ρώσους να προσπαθούν να οικειοποιηθούν τις βυζαντινές χρυσές μας & την πρωτοκαθεδρία στην ορθοδοξία ως “τρίτη ρώμη” ταχα μου) εξού και η νοσταλγία και η άμυντικότητά μας.

Υ.Γ. ελαφρώς εκτός θέματος: Οι γερμανοί κλέψανε αρχαίο συμβολο και τ ονόμασαν σβ@στικ@, οι ρώσοι τον δικέφαλο αετό, οι τούρκοι το βυζαντινό άστρο και ημισέληνο, κανένας αλλος σκοπεύει να κλέψει κανα άλλο σύμβολο να το κάνουν το “δικό τους” ή ντάξ τελειώσαμε;

ΤΕΛΟΣ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ

Re: 

Όντως πολύ ενδιαφέρον άρθρο και μορφωτικό σχετικά με την ταυτότητα της Ουκρανίας αλλά και τον τρόπο που οι ίδιοι οι Ουκρανοί την αντιλαμβάνονται.

Όπως εντόπισες και εσύ, αν και γενικά μπορούμε να σχολιάσουμε τις ομοιότητες, υπάρχουν και αρκετές διαφορές μεταξύ της Ουκρανικής και Ελληνικής εμπειρίας που κατά την γνώμη μου δεν είναι και ακριβώς δευτερεύουσες. Έχουμε από τη μία την Ουκρανία που μέσα από την παράδοση και τη λογοτεχνία της προσπαθεί να διατηρήσει την ταυτότητα της απέναντι στην ενεργή απειλή της Ρωσίας και τον - εγώ θα έλεγα - νεωτεριστικό αντιρωσικό οίκτο της Δύσης, αλλά παράλληλα αποστρέφεται το παρελθόν, διότι εκείνο συχνά ήταν για τους Ουκρανούς ακόμα χειρότερο. Αυτό λέει ο Ουκρανός αρθρογράφος τουλάχιστον, ελπίζω να τα κατάλαβα σωστά.

Από την άλλη, η Ελλάδα μπορεί να ανήκει στο σύνολο των μετα-αποικιακών κρατών, αλλά δεν είναι κλασικό παράδειγμά τους. Μια διαφορά είναι ότι οι ίδιοι οι κάτοικοι της φέρονται να έχουν κουλτούρα με αποικιοκρατική ή αυτοκρατορική κληρονομιά, την οποία τιμούν σε γενικές γραμμές (υπάρχουν βέβαια εσωτερικές τριβές). Υπάρχουν πολλά "παρελθόντα" για τους Έλληνες και κάποια είναι σχετικά αποκρουστικά (Οθωμανική Αυτοκρατορία) ενώ άλλα είναι αξιομνημόνευτα (Κλασσική εποχή, οι καλές εποχές του Βυζαντίου κλπ). Είναι ενδιαφέρον να διαβάσεις προπαγάνδα γειτονικών λαών για τους Έλληνες κατά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι άλλοι λαοί έβλεπαν τους Έλληνες σαν πολιτισμικούς μικρο-κατακτητές που ενεργούσαν εναντίον των άλλων Χριστιανών εκμεταλλευόμενοι την αδιαφορία των Τούρκων. Φυσικά εδώ πρέπει οπωσδήποτε να θυμόμαστε ότι πρόκειται για προπαγανδιστικά κείμενα των βαλκανικών πολέμων που προφανώς εξισώνουν την ιστορική επιρροή του Ελληνισμού στην Ορθοδοξία με συνειδητοποιημένες ιμπεριαλιστικές στρατηγικές, αλλά από την άλλη δείχνει ότι οι υπόλοιποι Χριστιανοί υποτελείς της αυτοκρατορίας σε γενικές γραμμές θεωρούσαν ότι οι Έλληνες διατηρούσαν την κουλτούρα τους διακριτή ευκολότερα από εκείνους, και αυτό ίσως δημιουργούσε πικρία. (Εννοείται ότι επικεντρώνονταν στην ισχύ των Φαναριωτών και των Ελλήνων των μικρασιατικών παραλίων και αγνοούσαν τα βάσανα των Ελλαδιτών και ύστερα των Ποντίων και γενικά όλων των υπολοίπων, που δε διέφεραν από τα δικά τους, γιατί αυτό δε θα συνέφερε την προπαγάνδα.)

Εν πάσει περιπτώσει, για όλους αυτούς τους λόγους οι Έλληνες δεν αποστρέφονται το παρελθόν τους με τον τρόπο που το κάνουν οι Ουκρανοί (πάντα σύμφωνα με το άρθρο). Εκείνοι πρέπει τώρα για πρώτη φορά να πείσουν τον κόσμο για την διαφορετική ταυτότητά τους, την ξεχωριστή από την Ρωσία οντότητα, και ταυτόχρονα να πείσουν για όσα μπορούν να προσφέρουν στον πολιτικό, πολιτιστικό, τεχνοκρατικό και οικονομικό διάλογο. Οι Έλληνες, έχοντας την ευλογία και κατάρα να έχουν μεγάλα κομμάτια της κουλτούρας τους μονίμως στα φώτα της σκηνής, αρκεί περισσότερο να επαναδιεκδικήσουν την κυριότητά τους πάνω τους παρά να δημιουργήσουν μια εικόνα εξ ολοκλήρου καινούρια προς τον κόσμο. Υπό αυτήν την έννοια, το έργο των Ελλήνων θα έπρεπε να είναι ευκολότερο.

Με άλλα λόγια, η Δύση και όλοι οι ισχυροί του κόσμου δεν ξέρουν πολλά για την Ουκρανία ακόμα, διότι πάντα υπήρχε στην σκιά της Ρωσίας, που τους φόβιζε και τους απομάκρυνε. Και γνήσιο ενδιαφέρον δεν υπάρχει, πρέπει οι Ουκρανοί να τους το εμπνεύσουν. Οι Δυτικοί έχουν δείξει όσο ενδιαφέρον χρειάζεται για μια χώρα που βάλλεται από την "κακή" Ρωσία και άρα μπορεί στην ανάγκη να γίνει τώρα προτεκτοράτο της δυτικής επιρροής και πρόσβαση σε πολλά αγαθά του πρωτογενούς τομέα (η αγροτική παραγωγή είναι η υπερτεράστια δύναμη της Ουκρανίας και ο βασικός λόγος που οι Δυτικοί υποκρίνονται ότι νοιάζονται). Αλλά πέρα από αυτό, οι Δυτικοί δεν γνωρίζουν πολλά για την Ουκρανία, για τις εθνικές και πολιτικές ισορροπίες αυτής με την Ρωσία, και άρα αμφιταλαντεύονται ως προς τον ποιο βαθμό αξίζει να επέμβουν.

Στην πραγματικότητα, το ενδιαφέρον για την Ελλάδα είναι μεγαλύτερο και θα μπορούσε να είναι ακόμα περισσότερο αν οι Έλληνες ήταν καθόλου ικανοί να το προκαλέσουν. Πέρα από τον ουσιώδη πολιτισμικό παράγοντα, στον οποίο για κάποιο λόγο η Δύση έχει επενδύσει πολλά, υπάρχουν και αλλά γεωπολιτικά, συμμαχικά και εμπορικά (ναυτιλιακά) κριτήρια που θα μπορούσαν σίγουρα να κάνουν την Ελλάδα έναν δυναμικότερο παίκτη στην ευρύτερη περιοχή.

Στο πρόσφατο παρελθόν της, η Ελλάδα ήταν πιο "επιθετική" στις στρατηγικές της απ' ό,τι είναι σήμερα. Ξεκίνησε τις συμμαχίες και αναζήτησε ενεργά τη συμμετοχή της σε αυτές και μέχρι που έπαιρνε ενεργά μέρος σε πολέμους που δεν ήταν δικοί της, υπό την βλέψη ιστορικών εδαφών με σημαντικούς Ελληνικούς πληθυσμούς. Γι' αυτόν το λόγο, στους Τούρκους έχει περάσει η προπαγάνδα ότι η Ελλάδα είναι "επιθετικό" κράτος, αν και σε εμάς βέβαια και μόνο η σκέψη φαντάζει γελοία. Δεν σκέφτονται τα περί ιστορικότητας ή τους μεγάλους ελληνικούς μικρασιατικούς πληθυσμούς αλλά πώς στο καλό μια μικροσκοπική χώρα έπαιρνε σερί τους πολέμους για να πάρει εδάφη από την "τρανή"αυτοκρατορία. Τους φαίνεται ακραία προκλητικό και, εδώ που τα λέμε, ενείχε όντως ΤΡΕΛΟ ρίσκο. Η Ελλάδα του τώρα όμως δεν έχει σχέση με την Ελλάδα ούτε καν των 100 χρόνων πριν.

Φυσικά με όλα αυτά δεν εννοώ ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει επιθετική, ούτε ότι πρέπει να επαναδιεκδικήσει την κυριότητά της πάνω στα παγκοσμιοποιημένα πολιτιστικά της στοιχεία με επιθετικότητα. Αυτό που λέω είναι ότι πρέπει να το κάνει με φυσικότητα και αξιοπρέπεια και σεβασμό απέναντι στον εαυτό της και τους άλλους. Η ουσία αυτών που λέω είναι ότι η Ελλάδα μπορεί να έχει υπάρξει θύμα άλλων μεγαλύτερων δυνάμεων αλλά ο μεγαλύτερος δυνάστης της είναι οι ίδιοι της οι κάτοικοι. Η Ελλάδα φέρει πολλά εφόδια για να δυναμώσει ή ανακτήσει τη φωνή της, σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον! Δεν χρειάζεται να δώσει έναν αγώνα τόσο σκληρό όσο η Ουκρανία ή άλλες μετα-αποικιακές χώρες που τώρα προσπαθούν να προσδιοριστούν εντελώς απέναντι στην αδηφάγα και αφομοιωτική Δύση. Έχει λίγο από δύση μέσα της εγγενώς και η ίδια, άλλωστε.

Το να κλαίγονται οι Έλληνες διαρκώς σαν αιώνια θύματα, δεν είναι ούτε εντελώς ιστορικά ακριβές αλλά ούτε και κάτι που θα κάνει τους άλλους να μας πάρουν σοβαρά. Το πολύ πολύ να μας πάρουν για λούτρινα αρκουδάκια και να μας κάνουν ό,τι θέλουν με τη δικαιολογία της "προστασίας". Ουσιαστικές διακρατικές σχέσεις υπάρχουν μόνο όταν οι συνεισφορές είναι αμοιβαίες. Δε μπορεί η Ελλάδα να κάθεται κούκος και να λέει "τιμήστε τον πολιτισμό μου και σώζετέ με κάθε φορά που έχω ανάγκη". Η Ρομαντική περίοδος έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Και τώρα θα μου πεις, και πως θα τα κάνει όλα αυτά η Ελλάδα. Ε λοιπόν, όλα ξεκινάνε από το να έχεις σωστούς ηγέτες, οι οποίοι αναδεικνύονται μόνο όταν ο λαός είναι συνειδητοποιημένος ως προς το πώς πρέπει να ενεργήσει. Ο σωστός πολιτικός ηγέτης κοιτά να κάνει τη χώρα του κόμβο ανάπτυξης, διαφάνειας και οικονομικής και πολιτιστικής προόδου, με αξιοπρέπεια και σαφή όρια, αλλά με φιλικότητα και όχι δουλικότητα, και σίγουρα όχι επιθετικότητα ή απομόνωση. Και όταν αναβαθμίσει τα εσωτερικά της χώρας, αυτό της δίνει ώθηση, επιχειρήματα και δίχτυ ασφαλείας να διεκδικήσει μεγαλύτερη επιρροή και στα εξωτερικά ζητήματα. Κι όταν μια χώρα έχει εσωτερική σταθερότητα και εξωτερική επιρροή στο παρόν, έχει πλέον μεγαλύτερες δυνατότητες να επαναδιεκδικήσει την κυριότητα στο παρελθόν της και να διασφαλίσει την επιδραστικότητα στο δικό της και το ευρύτερο μέλλον.

Πάντως από τη μια στιγμή στην άλλη δε γίνεται. Απλά η διαφορά είναι ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να κινήσει προς αυτήν την κατεύθυνση δεκαετίες τώρα, αντ' αυτού κλωτσάει συνεχώς τα προαναφερθέντα διευκολυντικά εφόδια στη μούρη.

[chterzidislaw]

Δεκτή η αίτησή μας για τη μεταγωγή εντολέα μας!

⚖️ Το Συμβούλιο Φυλακών Λάρισας δέχτηκε την αίτησή μας περί μεταγωγής εντολέα μου - κρατούμενου από το Κατάστημα Κράτησης Λάρισας στο Γενικό Κατάστημα Κράτησης Θεσσαλονίκης για να παρακολουθήσει θεραπευτικό πρόγραμμα απεξάρτησης του ΚΕΘΕΑ, το οποίο λειτουργεί εκεί!

🌐 Αν θέλετε να δείτε και άλλες επιτυχίες μας στο Ποινικό Δίκαιο,μπείτε στο σύνδεσμο και διαβάστε το άρθρο μας!

🤔 Ψάχνετε και εσείς έμπειρο δικηγόρο να αναλάβει τις υποθέσεις σας;Καλέστε μας στο 6977424779 να συζητήσουμε τις υποθέσεις σας!

💼 Ο δικηγόρος Χρήστος Μ. Τερζίδης,διδάκτωρ Νομικής ΑΠΘ στο αντικείμενο των ναρκωτικών,μέλος της ομάδας δικηγόρων του ΚΕΘΕΑ και τ.νομικός σύμβουλος στη ΜΚΟ 'ΑΡΣΙΣ' σε θέματα προσφύγων και μεταναστών,διαθέτει πολύ μεγάλη εμπειρία και εξειδίκευση στο Ποινικό Δίκαιο και τα ναρκωτικά.

[sons-language-school]

«Πόσο καιρό χρειάζεται για να δώσω το Lower/Proficiency;»

Ο πραγματικός χρόνος απόκτησης πτυχίων στις ξένες γλώσσες

«Πρώτο πτυχίο σε έναν χρόνο».

«Επάρκεια σε δύο».

«Προετοιμασία για σπουδές στο εξωτερικό με έξι μήνες υπερεντατικών μαθημάτων».

Με παρόμοιες υποσχέσεις από εκπαιδευτικούς ομίλους κατακλύζονται τα inbox μας αλλά και τα καπό των αυτοκινήτων μας κάθε Μάιο και Σεπτέμβριο. Ανταποκρίνονται, όμως, οι παραπάνω εξαγγελίες στην πραγματικότητα; Πόσοι μαθητές κατορθώνουν να περάσουν πράγματι τις εξετάσεις για τα πτυχία κάθε γλώσσας; Πόσοι εγκαταλείπουν κατά την προσπάθεια; Και πόσοι πραγματικά κατακτούν μια ξένη γλώσσα;

Τα παραπάνω ερωτήματα βασανίζουν πολλούς γονείς και μαθητές, γι’ αυτό εδώ θα προσπαθήσουμε, μοιράζοντας την επαγγελματική μας άποψη ως native speaking εκπαιδευτικοί του SONS Language School, να κάνουμε μια ψύχραιμη και αντικειμενική καταγραφή των χρόνων που απαιτεί κάθε πτυχίο σε Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ισπανικά και Ιταλικά, με γνώμονα τις ώρες διδασκαλίας και την ηλικία των διδασκομένων σε σχέση, πάντοτε, με το CEFR (Common European Framework of Reference for Languages) – Κοινό Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Αναφοράς για τις Γλώσσες.

Άλλωστε, το CEFR για τις γλώσσες αποτελεί μια κατευθυντήρια γραμμή που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τα επιτεύγματα μαθητών ξένων γλωσσών (ξεκινώντας από το Α1 για τους αρχάριους μέχρι την πλήρη επάρκεια του C2) σε όλη την Ευρώπη. Κύριος στόχος του είναι να παρέχει έναν κοινό οδηγό μάθησης, διδασκαλίας και αξιολόγησης, η οποία εφαρμόζεται σε όλες τις γλώσσες στην Ευρώπη.

Η αγγλική γλώσσα είναι η πρώτη ξένη γλώσσα, την οποία ξεκινούν κατά κανόνα τα παιδιά, όταν φοιτούν στις πρώτες τρεις τάξεις του Δημοτικού. Ως εκ τούτου και καθώς δεν κατέχουν καν επαρκώς την ελληνική γλώσσα, τα δύο πρώτα χρόνια θεωρούνται προκαταρκτικά, πρόκειται για τα τμήματα Junior Α & Junior B (Pre A1). Μετά το πέρας αυτού του χρονικού διαστήματος, αρχίζει η «αντίστροφη μέτρηση» μέχρι τα διπλώματα Αγγλικών, με πρώτο το πτυχίο Lower (B2), που συνήθως διαρκεί από έξι έως επτά χρόνια, με μάθημα δύο φορές την εβδομάδα επί δύο ώρες. Συχνά, η εξέλιξη ζητείται από τους γονείς να γίνει γρηγορότερη έτσι ώστε οι μαθητές, ακολουθώντας υπερεντατικό τμήμα στη διάρκεια του καλοκαιριού (Sandwich Course – E Class & Lower), να επιδιώξουν να πάρουν στα χέρια τους το Lower λίγο νωρίτερα (Α’ με Β’ Γυμνασίου).

Μόλις ένας μαθητής πάρει το πτυχίο Lower του Michigan ή του Cambridge (αντιστοιχεί στο Β2 με βάση το CEFR) η μετάβαση στο Proficiency (αντιστοιχεί στο C2) γίνεται με μάθημα 3 φορές την εβδομάδα επί δυο ώρες για δύο χρόνια. Φυσικά, εξακολουθεί να υπάρχει το ενδιάμεσης δυσκολίας πτυχίο Advanced (C1 με βάση το CEFR), αλλά λίγοι μαθητές αποφασίζουν να δώσουν εξετάσεις για αυτό. Αν, λοιπόν, δεν υπάρξει κάποια ανατροπή στον προγραμματισμό, στην Α’ Λυκείου ένας ανήλικος μπορεί να έχει ολοκληρώσει τις σπουδές των Αγγλικών. Συχνά, σε αυτή τη περίπτωση όπως και στο Lower, η εξέλιξη απαιτείται από γονείς και μαθητές να γίνει γρηγορότερη έτσι ώστε οι μαθητές, ακολουθώντας υπερεντατικό τμήμα στη διάρκεια του καλοκαιριού, να επιδιώξουν να πάρουν στα χέρια τους το Proficiency λίγο νωρίτερα.

Ωστόσο, αντιθέτως με την πεποίθηση των γωνέων, πιο συχνά απ' ότι όχι, εκδειλώνεται μια πληθώρα προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι μαθητευόμενοι οι οποίοι υιοθετούν την σκεπτική του “γρήγορου” αποτελέσματος - μία τακτική που τους καταδικάζει σε μία σπείρα εμποδίων και συχνά δυστυχώς οδηγεί στην αποτυχία τους.

Κάθε χρόνο 100.000 περίπου εξεταζόμενοι αποτυγχάνουν στις εξετάσεις Lower, Advanced & Proficiency. Για δεκάδες χιλιάδες δεκαπεντάχρονα παιδιά αυτό το γεγονός, είναι η πρώτη σχολική τους αποτυχία. Κι έχει σαν αποτέλεσμα τον έντονο τραυματισμό της αυτοπεποίθησης που ενδεχομένως να τα κυνηγάει σε όλη τους τη ζωή.

Το ίδιο ισχύει και για τους ενήλικες εξεταζόμενους, που παραδόξως αποτελούν την μειοψηφία του εξεταστικού σώματος.

Μετά από πολλά χρόνια ενασχόλησης με την προετοιμασία για τις εξετάσεις της Αγγλικής, συντάσαμε αυτό το άρθρο για να απαριθμήσουμε τους κύριους λόγους στους οποίους αποδίδεται αυτή η επίκαιρη δυσχέρεια που μαστίζει τον τομέα της γλωσσομάθειας. Η απάντηση στο «γιατί» δεν είναι μονοσήμαντη.

Προτού συζητήσουμε όμως τα προβλήματα αυτά, αξίζει να εξετάσουμε τη διαδικασία καθώς και το επίπεδο γλωσσομάθειας που απαιτείται για να αντεπεξέλθει ένας υποψήφιος στις εξετάσεις του University of Michigan.

Τι ακριβώς απαιτούν από τους μαθητές οι εξετάσεις Proficiency;

Το πιστοποιητικό Michigan Proficiency, γνωστό και ως ECPE (Examination for the Certificate of Proficiency in English), αποτελεί επίσημο πιστοποιητικό γλωσσομάθειας της Αγγλικής γλώσσας σε επίπεδο Γ2, όπως αυτό ορίζεται από το Κοινό Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Αναφοράς για όλες τις Ευρωπαϊκές γλώσσες.

Απονέμεται από το Πανεπιστήμιο του Michigan, ένα από τα κορυφαία πανεπιστήμια των Η.Π.Α. στον τομέα της γλωσσικής έρευνας, με μακρά πείρα στη δημιουργία και ανάπτυξη εξετάσεων γλωσσομάθειας της Αγγλικής. Το ECPE είναι επίσημα αναγνωρισμένο από το ελληνικό κράτος (ΑΣΕΠ) και από τον ιδιωτικό τομέα ως πιστοποιητικό γλωσσομάθειας της Αγγλικής σε επίπεδο Γ2 (C2). Επίσης, αναγνωρίζεται σε διάφορες χώρες και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για ακαδημαϊκούς και επαγγελματικούς σκοπούς. Γίνεται αποδεκτό από ορισμένα πανεπιστήμια ως αποδεικτικό άριστης γνώσης της Αγγλικής εφόσον ο κάτοχός του το απέκτησε εντός διετίας (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μετά το πέρας των δύο ετών παύει να έχει ισχύ).

Η «μάστιγα» της Ελληνικής νοοτροπίας

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Βρετανικού Συμβουλίου που αφορούν τα Πανελλήνια αποτελέσματα των διαγωνιζομένων για την απόκτηση των πτυχίων επιπέδου LOWER και PROFICIENCY, «ο ένας στους δύο και οι δύο στους τρεις διαγωνιζομένους στις εξετάσεις της τελευταίας δεκαετίας για το LOWER και PROFICIENCY αντίστοιχα ΑΠΕΤΥΧΑΝ». Για την ακρίβεια το ποσοστό ανέρχεται στο 49,85% των εξεταζομένων στην Ελλάδα αποκλειστικά.

Ωστόσο, η άβολη αλήθεια είναι πως η πλειοψηφία των μαθητών αποτυγχάνει διότι ΔΕΝ ΦΘΑΝΕΙ ΠΟΤΕ στο επίπεδο που απαιτούν οι εξετάσεις.

Με αφορμή αυτή τη συστηματικά τεράστια αποτυχία στις εξετάσεις, η εφημερίδα ELΤ NEWS, πραγματοποίησε μια πολύ αξιόλογη έρευνα που αποσκοπεί στο να διαφωτίσει τα πραγματικά αίτια αυτής της αποτυχίας. Η εφημερίδα ζήτησε τη γνώμη έμπειρων καθηγητών Αγγλικής, Διευθυντών Σπουδών από μεγάλα ιδιωτικά σχολεία, εκπαιδευτών καθηγητών και συγγραφέων στα παρακάτω ερωτήματα:

1. Ο μέσος όρος των ΕΠΙΤΥΧΟΝΤΩΝ στο LOWER (FCE/ECCE) στην Ελλάδα είναι κάτω του 50%, τη στιγμή που ο μέσος όρος των ΕΠΙΤΥΧΟΝΤΩΝ για τις ίδιες εξετάσεις στην υπόλοιπη Γη είναι 70-75%. Γιατί οι Έλληνες εξεταζόμενοι αποτυγχάνουν παρά τη μακροχρόνια παράδοση για Αγγλομάθεια και διδασκαλία της Αγγλικής στην Ελλάδα;

2. Το ποσοστό επιτυχίας στις εξετάσεις για το PROFICIENCY (Cambridge/Michigan) είναι σταθερό εδώ και χρόνια. Δεν υπερβαίνει το 30% σε σχέση με το 60%-65% για τους εξεταζόμενους εκτός Ελλάδος. Γιατί οι Έλληνες διαγωνιζόμενοι αποτυγχάνουν μαζικά; … Τι φταίει;

3. Τι μπορεί να γίνει για να βελτιωθεί η κατάσταση;

Πριν απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, είναι αξιοσημείωτο να προσθέσουμε πως η λογική της γρήγορης επιτυχίας είναι σχεδόν ανύπαρκτη στους εξεταζόμενους των χωρών της Ευρώπης όπου το ποσοστό επιτυχίας δεν πέφτει κάτω από το 65%, καθώς θεωρείται «παράλογη».

Σε αυτές τις χώρες, οι εξεταζόμενοι χρειάζονται την επάρκεια γνώσεων που επικυρώνει αυτή ή πιστοποίηση για το λόγο της αναγνώρισης του επιπέδου τους, και όχι αποκλειστικά για να την μοριοδότηση που τους παρέχει ο δημόσιος τομέας με την καταχώρηση του πιστοποιητικού – πράγμα το οποίο πολύ συχνά αποτελεί κύριο λόγο για την απόκτηση τέτοιου πτυχίου για πολλούς Έλληνες υποψήφιους του LOWER ή PROFICIENCY. Ως εκ τούτου, η πλειονότητα των Ευρωπαίων αναγκάζονται να δώσουν τις εξετάσεις μόνο όταν βρεθούν στο κατάλληλο επίπεδο.

Αντιθέτως, η νοοτροπία που επικρατεί στην Ελλάδα, είναι δυστυχώς εκείνη της γρήγορης επιτυχίας.

Από την περιγραφή των προβλημάτων, είναι εμφανές το τι θα μπορούσε να κάνει ο εξεταζόμενος (ή και οι γονείς του) για να περάσει τις εξετάσεις.

Η ταπεινή (αλλά σκληρή) αλήθεια

Οι εξετάσεις για το επίπεδο PROFICIENCY είναι απαιτητικές. Μόνο ένα ποσοστό του μαθητικού πληθυσμού θα βρεθεί σε θέση να περάσει αυτές τις εξετάσεις. Συμβαίνει σε όλες τις παρόμοιες περιπτώσεις δύσκολων εξετάσεων. Δεν τα καταφέρνουν όλοι να περάσουν για παράδειγμα στην Ιατρική.

Με την πεποίθηση πως θα μπορέσουν να αντεπεξέλθουν πιο αποτελεσματικά σε αυτό το απαιτητικό επίπεδο, αλλά μάλιστα και γρηγορότερα, οι μαθητές πολύ συχνά επιλέγουν τα ιδιαίτερα μαθήματα που συχνά προσφέρονται από ανθρώπους που χρεώνουν πολύ φθηνές τιμές και που ��εν έχουν ιδέα για το πώς θα διδάξουν σε τάξεις τόσο υψηλού επιπέδου. Το γλωσσικό επίπεδο πολλών καθηγητών που διδάσκουν το PROFICIENCY είναι απαράδεκτα χαμηλό αλλά οι μαθητές ή οι γονείς τους δεν έχουν κανένα τρόπο να τους ελέγξουν.

Συχνά, επίσης, οι ιδιοκτήτες φροντιστηρίων δεν έχουν πάντα τη δύναμη να εξηγήσουν την πραγματικότητα στους γονείς και ακόμη χειρότερα οδηγούν αδύνατους μαθητές σε καλοκαιρινά τμήματα για προσωρινά κέρδη. Κι αν κάποιος πει την αλήθεια, υπάρχει πάντα ο καλοθελητής που θα δεχθεί στο φροντιστήριό του το παιδί του αγχωμένου γονέα.

Δυστυχώς, η γενική άποψη που επικρατεί κυρίως στους γονείς, είναι να ξεφορτωθούν το δίπλωμα LOWER πριν τα δύσκολα χρόνια του Λυκείου φοβούμενοι το απαιτητικό σχολικό σύστημα. Εξ΄ αιτίας αυτής της κατάστασης τα φροντιστήρια δέχονται μαθητές σε πολύ μικρή ηλικία ή διαφημίζουν ένα προκαταρτικό έτος με σκοπό να τελειώσει ο μαθητής το LOWER ένα χρόνο νωρίτερα.

Αξίζει να αναφέρουμε και τις πολλές περιπτώσεις των ιδιαιτέρων μαθημάτων, όπου με την σύμφωνη γνώμη των γονέων τους οι μαθητές “τζογάρουν” με το να δώσουν τις εξετάσεις νωρίτερα, μη τυχών και σταθούν τυχεροί.

Επιπροσθέτως, απαιτείται ένα υψηλό επίπεδο διδασκαλίας που σε πολλές περιπτώσεις δεν προσφέρεται. Πολλοί προετοιμαζόμενοι για το PROFICIENCY έχουν την εντύπωση ότι αυτή η πιστοποίηση απαιτεί μόνο ένα χρόνο προετοιμασίας μετά την απόκτηση του LOWER. Έτσι δίνουν τις εξετάσεις αυτές πολύ γρήγορα και χωρίς επαρκή προετοιμασία.

Οι συμβουλές μας

Τα τεστ LOWER και PROFICIENCY αντίστοιχα είναι διαγωνίσματα λεπτομερειών σε γραμματικά και γλωσσικά ιδιώματα καθώς και στην αντίληψη του κόσμου (worldview) που έχει ο εξεταζόμενος όταν του ζητούνται να απαντήσει σε ερωτήσεις που αφορούν τρέχοντα κοινωνικά θέματα.

Ο Έλληνας μαθητής, πολύ πριν φοιτήσει στο φροντιστήριό του, έχει ήδη αφομοιώσει τη γλώσσα και τον πολιτισμό των γονιών του. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να σκέφτεται και να λειτουργεί βάσει αυτής της καταλυτικής εμπειρίας.

Πρέπει λοιπόν να εκπαιδευθεί να αποδίδει όχι μόνο τα γλωσσικά και γραμματικά ιδιώματα αλλά και ιδέες και νοήματα ενός τελείως διαφορετικού προς αυτόν πολιτισμό χωρίς να κάνει γραμματικά ή συντακτικά λάθη.

«Το ζήτημα, όμως, είναι: Μπορεί να αφομοιώσει κανείς όλες αυτές τις γνώσεις σε μικρότερη ηλικία ώστε να αποκτήσει πιστοποίηση LOWER ή PROFICIENCY γρηγορότερα απ’ ότι μας συμβουλεύουν οι καθηγητές και οι ειδικοί στην εκπαίδευση;»

Κατά την επαγγελματική μας γνώμη ως εκπαιδευτικοί στον τομέα της Αγγλικής με πάνω από 10 χρόνια εμπειρίας, ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ σε κανένα μαθητή να επιχειρήσει να δώσει το Lower ή το Proficiency αν δεν κατέχει το επαρκές επίπεδο που απαιτείται από αυτές τις υψηλού επιπέδου εξετάσεις ή δεν είναι ηλικιακά έτοιμος, για τους πολλαπλούς λόγους που έχουμε αναλύσει.

ΩΣΤΟΣΟ, θα λέγαμε πως είναι εφικτό ΜΟΝΟ εφόσον ένας μαθητής έχει πολύ καλή επίδοση και διάθεση για εντατική εργασία, οργάνωση και επιμέλεια, καθώς και αγάπη για την γλώσσα που επιχειρεί να μάθει.

Απαραίτητη προυπόθεση είναι να προταθεί από τον καθηγητή του βασιζόμενος στην υψηλή του απόδοση.

«Τι μπορούν, λοιπόν, να κάνουν οι μαθητές για να πετύχουν με εγγύηση σε αυτά τα ψηλά επίπεδα γλωσσομάθειας;»

• Να δεχτούν ότι η επιτυχία τους, θα είναι άθροισμα πολλών επιμέρους μικρών επιτευγμάτων.

• Να δεχτούν ότι και η αποτυχία είναι μέρος της διαδικασίας μάθησης και της βελτίωσης τους ως εξεταζόμενοι.

• Να δεχτούν ότι η έλλειψη κινήτρου δε διορθώνεται από τους γονείς ή τους καθηγητές. Θα το βρουν μέσα τους ΕΚΟΙΝΟΙ.

• Να αποφασίσουν ότι αντέχουν να εργαστούν για να προετοιμαστούν για τις εξετάσεις.

• Να επιτρέψουν στον εαυτό τους τον χρόνο που απαιτείται για να αφομοιωθούν ολες οι απαραίτητες γνώσεις που χρειάζονται για να ανταπεξέλθουν στο απαιτητικό αυτό επίπεδο γλώσσας.

• Με την στήριξη, συναίνεση και συνεργασία των γωνιών τους, να βρουν καθηγητές που αποδεδειγμένα μπορούν να τους βοηθήσουν να προετοιμαστούν για τις εξετάσεις.

• Να βεβαιωθούν για το ποια ακριβώς είναι η ύλη στην οποία εξετάζονται.

• Να σιγουρευτούν ότι έχουν ένα γραπτό σχέδιο μελέτης.

• Και να απαντήσουν με ειλικρίνεια στον εαυτό τους:

«Θέλω πραγματικά να περάσω τις εξετάσεις Lower (ή Advance ή Proficiency);»

«Είμαι αποφασισμένος/η να κάνω ότι απαιτείται από τις εξετάσεις για να φτάσω στο επιθυμητό επίπεδο;»

«Ξέρω ποιους επιμέρους στόχους πρέπει να πετύχω για να περάσω τις εξετάσεις;»

Η επιτυχία στις εξετάσεις θα έρθει «Βήμα – Βήμα».

Ο άνθρωπος που έχει αποφασίσει να επιτύχει το στόχο του πρέπει να μάθει ότι ο δρόμος προς την επιτυχία κτίζεται βήμα - βήμα. Για να κτίσεις ένα σπίτι, βάζεις τα τούβλα ένα-ένα. Για να κερδίσεις ένα παιχνίδι μπάσκετ, βάζεις τα καλάθια ένα-ένα. Για να πάρεις το πανεπιστημιακό σου πτυχίο, περνάς τα μαθήματα ένα-ένα. Όλα τα μεγάλα επιτεύγματα είναι άθροισμα μικρών επιτυχιών (David J. Schwartz, συγγραφέας του ''The Magic of Thinking Big'').

Υπάρχουν πολλοί σύντομοι δρόμοι για την αποτυχία, αλλά κανένας σύντομος δρόμος προς την επιτυχία (Orrin Woodward, συγγραφέας του "The Leadership Train").

Τώρα, αγαπητέ μαθητή μας, αγωνίσου για να πετύχεις τους στόχους σου!

• Θέσε ένα στόχο τον οποίο μπορείς να πετύχεις σε ρεαλιστικό χρονικό διάστημα.

• Χώρισε το στόχο σου σε επιμέρους μικρότερους στόχους.

• Το άθροισμα αυτών των χαμηλότερων στόχων είναι η επιτυχία που επιθυμείς να φτάσεις.

Καλή Επιτυχία!