#βρούτος

[eclecticstarlightblogger]

Άγνωστοι Έλληνες: Γεώργιος Βρούτος

Ο Γεώργιος Βρούτος (Αθήνα, 1843 – Αθήνα, 10 Ιανουαρίου 1909) ήταν φημισμένος Έλληνας γλύπτης του 19ου αιώνα. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1843 και είχε ρίζες από την Κρήτη. Σπούδασε από το 1859 μέχρι το 1864 γλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών υπό τον Γεώργιο Φυτάλη και παράλληλα έλαβε μαθήματα μαρμαροτεχνίας στο εργαστήριο του γνωστού καθηγητή και […] Άγνωστοι Έλληνες: Γεώργιος Βρούτος – olympia source…

[thoughtfullyblogger]

Άγνωστοι Έλληνες: Γεώργιος Βρούτος

Ο Γεώργιος Βρούτος (Αθήνα, 1843 – Αθήνα, 10 Ιανουαρίου 1909) ήταν φημισμένος Έλληνας γλύπτης του 19ου αιώνα. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1843 και είχε ρίζες από την Κρήτη. Σπούδασε από το 1859 μέχρι το 1864 γλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών υπό τον Γεώργιο Φυτάλη και παράλληλα έλαβε μαθήματα μαρμαροτεχνίας στο εργαστήριο του γνωστού καθηγητή και […] Άγνωστοι Έλληνες: Γεώργιος Βρούτος – olympia source…

[greekblogs]

Άγνωστοι Έλληνες: Γεώργιος Βρούτος

Ο Γεώργιος Βρούτος (Αθήνα, 1843 – Αθήνα, 10 Ιανουαρίου 1909) ήταν φημισμένος Έλληνας γλύπτης του 19ου αιώνα. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1843 και είχε ρίζες από την Κρήτη. Σπούδασε από το 1859 μέχρι το 1864 γλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών υπό τον Γεώργιο Φυτάλη και παράλληλα έλαβε μαθήματα μαρμαροτεχνίας στο εργαστήριο του γνωστού καθηγητή και […] Άγνωστοι Έλληνες: Γεώργιος Βρούτος – olympia source…

[skandaladiaplokidiafthora]

Άγνωστοι Έλληνες: Γεώργιος Βρούτος

Ο Γεώργιος Βρούτος (Αθήνα, 1843 – Αθήνα, 10 Ιανουαρίου 1909) ήταν φημισμένος Έλληνας γλύπτης του 19ου αιώνα. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1843 και είχε ρίζες από την Κρήτη. Σπούδασε από το 1859 μέχρι το 1864 γλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών υπό τον Γεώργιο Φυτάλη και παράλληλα έλαβε μαθήματα μαρμαροτεχνίας στο εργαστήριο του γνωστού καθηγητή και […] Άγνωστοι Έλληνες: Γεώργιος Βρούτος – olympia source…

[aritsam]

[maxmaggr]

Γραμμενοχώρια: Πλούσιο πολιτιστικό περιβάλλον

  Πηγή εικόνας: zitsa.gov.gr Γραμμενοχώρια: Σε σχέση με το πολιτιστικό και ιστορικό περιβάλλον μπορούμε να αναφερθούμε ιδιαίτερα για την ενότητα των κοινοτήτων γύρω από το χωριό Γραμμένο, δέκα περίπου τον αριθμό, που έχουν κοινά πολιτιστικά στοιχεία και ονομάζονται Γραμμενοχώρια. Σε αυτά εκτός των οικισμών Ζωοδόχου, Αναργύρων, Λοφίσκου, Πετραλώνων, Περάτη, Βαγενιτίου, Πολυλόφου, Λύγγου και Λυκοστάνης περιλαμβάνονται και το Ασβεστοχώρι, η Κόντσικα και τα Μάρμαρα. Ο κ. Κρυστάλλης ανεβάζει σε 20 τα Γραμμενοχώρια, μεταξύ αυτών την Κωστάνιανη, τη Ψήνα, τη Δραγοψά ��αι την Αραχωβίτσα. Για το όνομα του οικισμού του Γραμμένου υπάρχουν τρεις εκδοχές. Μία λέει ότι ο πρώτος που κατοίκησε εκεί λεγόταν Γραμμένος και έδωσε το όνομά του στο χωριό. Η άλλη λέει ότι ονομάστηκε έτσι επειδή είναι όμορφο (ο λαός ονομάζει πολλές φορές κάτι το όμορφο γραμμένο, όπως «γραμμένα μάτια, «φρύδια μ’ γραμμένα»). Η τρίτη ερμηνεία ότι ονομάστηκε Γραμμένο και τα υπόλοιπα Γραμμενοχώρια, γιατί πρώτα αυτά τα κατέλαβαν οι Τούρκοι και τα έγραψαν να πληρώσουν φόρους, σε αντίθεση με όσα δεν γράφτηκαν και τα ονόμασαν Άγραφα. Το Γραμμένο πρωτοκατοικήθηκε στα μέσα του 15ου αιώνα. Σαν κοινότητα αναγνωρίστηκε το 1919. Στο κέντρο του χωριού βρίσκεται η εκκλησία των Ταξιαρχών με το ψηλό καμπαναριό και τις εξαιρετικές τοιχογραφίες, που κτίστηκε το 1818 και λένε ότι σε αυτό βοήθησε με χρήματα ο Αλή Πασάς, ύστερα από μεσολάβηση του Βασιλείου Γούδα από το Γραμμένο (1779-1845). Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, στο κάτω μέρος του χωριού, ήταν παλαιότερα μοναστήρι, ενώ στην εκκλησία της Λαμπροβίτριας υπάρχουν τοιχογραφίες του 1716. Τέσσερα χιλιόμετρα μακριά από το Γραμμένο υπάρχουν ερείπια της αρχαίας πόλης «Γεράκη».

Πηγή εικόνας: zitsa.gov.gr Το Γραμμένο είναι γνωστό από τους μεγάλους άνδρες που γέννησε, «λες και ο τόπος αυτός έχει συνηθίσει να γεννάει ανθρώπους σπουδαίους, ήρωες, ευεργέτες, σοφούς πολιτικούς, ιστορικούς», όπως: Οι Αδελφοί Ζωσιμάδες (Αναστάσιος, Ζώης, Θεοδόσιος, Ιωάννης, Νικόλαος, Μιχαήλ), εθνικοί ευεργέτες που ίδρυσαν νοσοκομεία, πτωχοκομεία, σχολεία κλπ. Ο Ζώης Καπλ��νης (1736-1806), που ίδρυσε την Καπλάνειο Σχολή και άλλα Ιδρύματα. Ο Σταύρος Γούδας, αγωνιστής του 1821. Ο Χριστόφορος Φιλήτας (1785-1868), καθηγητής Ιονίου Ακαδημίας, συγγραφέας, Δάσκαλος του Γένους. Ο Γεώργιος Κρανάς ή Αίσωπος (1795-1835), πρώτος διευθυντής της Ζωσιμαίας Σχολής Ιωαννίνων, γλωσσομαθής, φιλόσοφος. Ο Σάπφειρος Χριστοδουλίδης ή Ζαφείρης Γραμμενιάτης (1765-1856), Δάσκαλος του Γένους και βιογράφος του Κοσμά του Αιτωλού. Ο Βασίλειος Μπίτσας (1802-1857), αγωνιστής του 1821, ιερολοχίτης και εθνικός ευεργέτης. Ο Βασίλειος Γούδας (1779-1845), αγωνιστής του 1821, Γραμματέας του Μάρκου Μπότσαρη. Ξεσήκωσε τα Γραμμενοχώρια κατά των Τούρκων στις 27-7-1821. Ο Κων/νος Ασώπιος (1790-1872), καθηγητής της Ιονίου Ακαδημίας και Δάσκαλος του Γένους. Ο Αναστάσιος Γούδας (1816-1882), ιατρός, καθηγητής, κριτικός, συγγραφέας (συνέγραψε τους «Παράλληλους Βίους») και πολιτικός. Ο Στέφανος Ράδος, καθηγητής και συγγραφέας. Ο Κων/νος Ζωΐλος, ηγούμενος της Μονής των Φιλανθρωπινών της Νήσου Ιωαννίνων λίγο μετά το 1850. Ο Λάμπρος Μάλαμας, λογοτέχνης και συγγραφέας. Αρκετά πιο μπροστά από το Γραμμένο στον ίδιο δρόμο το χωριό Ζωοδόχος. Το όνομά του οφείλεται στην ομώνυμη εκκλησία, ενώ παλαιότερα λεγόταν Ζοντήλα. Η λέξη σλαβική και σημαίνει «θαυμάσιος τόπος». Η μετονομασία έγινε το 1955. Το χωριό κάηκε στον εμφύλιο και δεκαπέντε (15) περίπου οικογένειες το εγκατέλειψαν και εγκαταστάθηκαν στο τωρινό Δίκορφο του Ζαγορίου. Η Ζωοδόχος είναι γενέτειρα της μητέρας του Ζώη Καπλάνη, των αδελφών Στεφάνου (με δωρεές το σχολείο), του Καραΐσκου (χρήματα για το σχολείο) και του Ιωάννη Καμπέρη (βοήθησε στην κατασκευή δρόμων και της εκκλησίας). Δεκαεννέα χιλιόμετρα από τα Ιωάννινα είναι άλλο ένα από τα Γραμμενοχώρια, το χωριό Ανάργυροι ή Βράβορη, χτισμένο σε ύψωμα. Αναγνωρίστηκε σαν κοινότητα Βράβορης (όνομα σλαβικό που σημαίνει κλειδί, στρατηγική θέση και κέντρο διερχομένων) το 1919 και περιελάμβανε και το Λοφίσκο (Τσέργιανη), μέχρι το 1927, οπότε έγιναν δύο κοινότητες. Μετονομάστηκε σε Αναργύρους από την ομώνυμη εκκλησία του χωριού το 1927. Στο κάτω μέρος του χωριού, τυλιγμένη σε όμορφα κυπαρίσσια και πεύκα, βρίσκεται από το 1813 η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Κτίστηκε με βοήθεια του Αλή Πασά πάνω στα χαλάσματα παλαιού μοναστηριού. Η ιστόρηση έγινε αργότερα, το 1826, ενώ το τέμπλο είναι ακόμα πιο παλιό. Εκεί υπάρχει Ευαγγέλιο του 1776, αργυρά Δισκοπότηρα, αργυρός Σταυρός και αντιμήνσιο του 1837 και του 1868. Υπάρχουν ακόμη βιβλία του 1775 και του 1781. Οι Ανάργυροι είναι πατρίδα του Κων/νου Μέρτζιου, ακαδημαϊκού, προξένου και συγγραφέα.

Πηγή: www.zitsa.gov.gr Ανατολικότερα σε απόσταση 19 χλμ. από τα Ιωάννινα είναι το χωριό Λοφίσκος ή Τσέργιανη. Το όνομά του οφείλεται στο γεγονός ότι είναι κτισμένο σε λόφο, ενώ παλιά λεγόταν Τσέργιανη. Το όνομα αυτό το πήρε από ομώνυμα δένδρα που φυτρώνουν εκεί ή κατά άλλους από τον πρώτο κάτοικο που λεγόταν Σέργιανης ή Τσέργιανης. Η μετονομασία έγινε το 1953. Όταν στην περιοχή κατοικούσαν Σλάβοι, γύρω στα 700 μ.Χ., το χωριό ήταν ακατοίκητο και λέγεται ότι το έδωσαν προίκα σε κάποιον πρίγκιπά τους. Κατοικήθηκε επί τουρκοκρατίας. Ανάμεσα από το Λοφίσκο και το Γραμμένο υπάρχει μία παλιά εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, η Παναγιά της Κύκου όπως λέγεται. Ανήκει στο Λοφίσκο και πιστεύεται ότι έχει ηλικία 1000 ετών. Η εικονογράφηση σύμφωνα με επιγραφή πάνω από την πόρτα έγινε το 1762. Το χωριό έχει αρκετά μάρμαρα και ζουν από αυτά πολλοί κάτοικοί του. Το χωριό Πετράλωνα ή Παλαιά Αλώνια ή Ντόμπρου απέχει 18χλμ. από τα Ιωάννινα και είναι χτισμένο σε ύψωμα. Παλαιότερα λεγόταν Ντόμπρου ή Δόβρον, λέξη σλαβική που σημαίνει καλό, αγαθό, ειλικρίνεια (ντόμπρος άνθρωπος). Μετονομάστηκε σε Παλαιά Αλώνια από ομώνυμη τοποθεσία το 1927 και τελευταία το είπαν Πετράλωνα, εξαιτίας των μαρμάρων. Στο παρελθόν υπήρχε ένα μόνο μοναστήρι στο μέρος που υπάρχει σήμερα το χωριό. Στο Μεσοχώρι βρίσκονται τα ερείπια παλαιού κάστρου, αγνώστου εποχής. Μικρό χωριό που ανήκει στα Γραμμενοχώρια σε απόσταση 20 χλμ. από τα Ιωάννινα είναι το Περάτι ή Περάτης. Οφείλει την ονομασία του στον πρώτο κάτοικο που πριν 300 χρόνια ήρθε από το Πέραμα Ιωαννίνων. Ανάμεσα στον Περάτη και το Λοφίσκο υπάρχει το ερειπωμένο χωριό Παλιουρή. Λέγεται ότι ερημώθηκε ύστερα από κάποια φοβερή αρρώστια που έπεσε στο χωριό. Υπάρχουν σήμερα εκεί πηγάδια, αλώνια, πεσμένα σπίτια καθώς και η παλιά εκκλησία του Αγ. Νικολάου.

Πηγή: www.zitsa.gov.gr Ένα μικρό χωριό 1000μ. από το Γραμμένο είναι το Βαγενίτι. Εκεί λέγεται ότι υπήρχε παλιά η πόλη Βαγενητία, μία από τις 70 αρχαίες πόλεις που κατέστρεψε ο Αιμίλιος Παύλος. Ίσως όμως να καταστράφηκε και από τη μεγάλη πανούκλα που ήρθε από την Ιταλία επί Κων/νου Πωγωνάτου (741-775), τότε που ερημώθηκαν πόλεις και χωριά. Πάντως το 1754 το Βαγενίτι ήταν ανθούσα κωμόπολη, που λεηλάτησε και κατέστρεψε εκκλησίες και σπίτια μία συμμορία ληστών. Τον 15ο αιώνα πολλοί κάτοικοι του Γραμμένου, μεταξύ αυτών και της Βαγενήτης, εμπορεύονταν, από όπου και η ακμή της πόλης που φαίνεται από την λιθόστρωση των δρόμων του χωριού και το άνοιγμα των πηγαδιών. Ανατολικά του χωριού υπάρχουν σήμερα ερείπια, μεταξύ των οποίων ένα κεραμοποιείο και ένα βυρσοδεψείο, μάρτυρες μίας καλής εποχής. Σαν κοινότητα το χωριό αναγνωρίστηκε το 1920 και προήλθε από τις κοινότητες Γραμμένου και Δελβινακόπουλου (τότε περιελάμβανε και το σπήλαιο). Στη θέση του χωριού, χωμένη μέσα στα δένδρα και με πολλή υγρασία υπάρχει η εκκλησία του Αγ. Γεωργίου, που κτίστηκε το 1612. Αυτή η εκκλησία κάηκε κατά τους πολέμους του Αλή Πασά εναντίον των Σουλιωτών.

Πηγή εικόνας: zitsa.gov.gr Έξι χιλιόμετρα πέρα από το Γραμμένο βρίσκεται ο Πολύλοφος. Πήρε το όνομα από τους πολλούς λόφους. Παλιά λεγόταν Κοβύλιανη (μετονομασία το 1928), όνομα σλαβικό από τη λέξη Κουβυλιάνσκα, πόλη της Β. Γιουγκοσλαβίας. Στα νότια του χωριού υπάρχει η τοποθεσία Βούρτιο ή Βουρτιά ή Βουρτί. Εκεί, υπήρχε άλλοτε ο συνοικισμός Βρούτιο που έκτισε ο Ρωμαίος Στρατηγός Μάρκος Ιούνιος Βρούτος (85-42 π.Χ.). Μετά τη δολοφονία του Καίσαρα, από φόβο μην τον σκοτώσουν, ο Βρούτος γύρισε στην Ελλάδα και ανασύνταξε το στρατό του Πομπηίου. Για τους γέρους και ανίκανους στρατιώτες έκτισε τότε στη σημερινή θέση Βουρτί το συνοικισμό Βρούτο, που πήρε το όνομά του. Ο συνοικισμός αυτός έζησε λίγα χρόνια. Πολύ αργότερα, κατά τον 7ο αιώνα, ήρθαν οι Σλάβοι και έκτισαν την Κοβύλιανη. Ο Πολύλοφος αναγνωρίστηκε το 1919 σαν κοινότητα μαζί με την Πογδορά και το συνοικισμό της Ι. Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Λυκοστάνης. Στα νότια του Πολύλοφου βρίσκεται ο συνοικισμός Λυκοστάνη, που οφείλει το όνομα στους πολλούς λύκους που φωλιάζουν στο Μεγαλόγγο. Πριν το 1940 λεγότ��ν Πογδορά, ενώ εκεί υπάρχει και ένας συνοικισμός της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως της Θεοτόκου «Λυκοστάνη». Οι συνοικισμοί αυτοί απέχουν 4 χιλιόμετρα από τον Πολύλοφο. Στην Πογδορά σώζεται παλιό μοναστήρι της Παναγίας που άλλοτε είχε μοναχούς με κοπάδια και μεγάλη περιουσία. Ερείπια ενός χωριού που λεγόταν Τοβόλιανη σώζονται κοντά στο μοναστήρι Τοβόλιανης, που λέγεται και μοναστήρι Κοιμήσεως της Θεοτόκου ή Λυκόστανη. Από την κατάληξη –λιανη (Τοβόλιανη) συμπεραίνουμε ότι πρόκειται περί χωριού που ιδρύθηκε από Σλάβους, τέλη του 6ου και αρχές του 7ου αιώνα, όπως και με την Κοβύλιανη (Πολύλοφο). Το χωριό αυτό υπήρχε και κατά τα χρόνια του Δεσποτάτου της Ηπείρου αλλά δε ξέρουμε πότε ερημώθηκε.

Πηγή: www.zitsa.gov.gr Ο Λύγγος ή παλιά Μοσπίνα, είναι το τελευταίο χωριό στα Γραμμενοχώρια και σύνορο με τα Δωδωνοχώρια. Απέχει 20 χλμ. από τα Ιωάννινα, είναι χτισμένο σε μία πλαγιά, πήρε το όνομά του από την αρχαία πόλη της Λύγγου, που απλωνόταν στα χωριά Δραγοψά, Ψήνα, Μπέρκο και έφτανε ως το κάτω μέρος της Μοσπίνας. Η ακρόπολη της Λύγγου βρισκόταν κάτω από τη Δραγοψά, στη σημερινή θέση Καστρί. Παλιότερα το χωριό λεγόταν Μοσπίνα από τον πρώτο κάτοικο Μοσπινιώτη, που ήρθε το 1729 από την Επισκοπή του Αργυροκάστρου. Σε ανάμνηση της αρχαίας Λύγγου μετονομάστηκε σε Λύγγο το 1955. Στην έξοδο του χωριού υπάρχει η παλιά εκκλησία της Παναγίας που έχει πολλά εκκλησιαστικά βιβλία με θυμίσεις. Νοτιοδυτικά της Μοσπίνας, σε ωραία τοποθεσία γεμάτη κυπαρίσσια και αιωνόβια δένδρα, υψώνεται η εκκλησία της Αγίας Τριάδας που εικονογραφήθηκε το 1794, σύμφωνα με επιγραφή. Παλιές τοιχογραφίες δεν υπάρχουν. Αυτές που σώζονται είναι του 1937. Πηγές: zitsa.gov.gr zitsaculture.gr Σύνταξη κειμένου: Μίλτος Γήτας Επιμέλεια κειμένου: Ελευθερία Σακελλαρίου Read the full article

[maxmaggreece]

Γραμμενοχώρια: Πλούσιο πολιτιστικό περιβάλλον

  Πηγή εικόνας: zitsa.gov.gr Γραμμενοχώρια: Σε σχέση με το πολιτιστικό και ιστορικό περιβάλλον μπορούμε να αναφερθούμε ιδιαίτερα για την ενότητα των κοινοτήτων γύρω από το χωριό Γραμμένο, δέκα περίπου τον αριθμό, που έχουν κοινά πολιτιστικά στοιχεία και ονομάζονται Γραμμενοχώρια. Σε αυτά εκτός των οικισμών Ζωοδόχου, Αναργύρων, Λοφίσκου, Πετραλώνων, Περάτη, Βαγενιτίου, Πολυλόφου, Λύγγου και Λυκοστάνης περιλαμβάνονται και το Ασβεστοχώρι, η Κόντσικα και τα Μάρμαρα. Ο κ. Κρυστάλλης ανεβάζει σε 20 τα Γραμμενοχώρια, μεταξύ αυτών την Κωστάνιανη, τη Ψήνα, τη Δραγοψά και την Αραχωβίτσα. Για το όνομα του οικισμού του Γραμμένου υπάρχουν τρεις εκδοχές. Μία λέει ότι ο πρώτος που κατοίκησε εκεί λεγόταν Γραμμένος και έδωσε το όνομά του στο χωριό. Η άλλη λέει ότι ονομάστηκε έτσι επειδή είναι όμορφο (ο λαός ονομάζει πολλές φορές κάτι το όμορφο γραμμένο, όπως «γραμμένα μάτια, «φρύδια μ’ γραμμένα»). Η τρίτη ερμηνεία ότι ονομάστηκε Γραμμένο και τα υπόλοιπα Γραμμενοχώρια, γιατί πρώτα αυτά τα κατέλαβαν οι Τούρκοι και τα έγραψαν να πληρώσουν φόρους, σε αντίθεση με όσα δεν γράφτηκαν και τα ονόμασαν Άγραφα. Το Γραμμένο πρωτοκατοικήθηκε στα μέσα του 15ου αιώνα. Σαν κοινότητα αναγνωρίστηκε το 1919. Στο κέντρο του χωριού βρίσκεται η εκκλησία των Ταξιαρχών με το ψηλό καμπαναριό και τις εξαιρετικές τοιχογραφίες, που κτίστηκε το 1818 και λένε ότι σε αυτό βοήθησε με χρήματα ο Αλή Πασάς, ύστερα από μεσολάβηση του Βασιλείου Γούδα από το Γραμμένο (1779-1845). Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, στο κάτω μέρος του χωριού, ήταν παλαιότερα μοναστήρι, ενώ στην εκκλησία της Λαμπροβίτριας υπάρχουν τοιχογραφίες του 1716. Τέσσερα χιλιόμετρα μακριά από το Γραμμένο υπάρχουν ερείπια της αρχαίας πόλης «Γεράκη».

Πηγή εικόνας: zitsa.gov.gr Το Γραμμένο είναι γνωστό από τους μεγάλους άνδρες που γέννησε, «λες και ο τόπος αυτός έχει συνηθίσει να γεννάει ανθρώπους σπουδαίους, ήρωες, ευεργέτες, σοφούς πολιτικούς, ιστορικούς», όπως: Οι Αδελφοί Ζωσιμάδες (Αναστάσιος, Ζώης, Θεοδόσιος, Ιωάννης, Νικόλαος, Μιχαήλ), εθνικοί ευεργέτες που ίδρυσαν νοσοκομεία, πτωχοκομεία, σχολεία κλπ. Ο Ζώης Καπλάνης (1736-1806), που ίδρυσε την Καπλάνειο Σχολή και άλλα Ιδρύματα. Ο Σταύρος Γούδας, αγωνιστής του 1821. Ο Χριστόφορος Φιλήτας (1785-1868), καθηγητής Ιονίου Ακαδημίας, συγγραφέας, Δάσκαλος του Γένους. Ο Γεώργιος Κρανάς ή Αίσωπος (1795-1835), πρώτος διευθυντής της Ζωσιμαίας Σχολής Ιωαννίνων, γλωσσομαθής, φιλόσοφος. Ο Σάπφειρος Χριστοδουλίδης ή Ζαφείρης Γραμμενιάτης (1765-1856), Δάσκαλος του Γένους και βιογράφος του Κοσμά του Αιτωλού. Ο Βασίλειος Μπίτσας (1802-1857), αγωνιστής του 1821, ιερολοχίτης και εθνικός ευεργέτης. Ο Βασίλειος Γούδας (1779-1845), αγωνιστής του 1821, Γραμματέας του Μάρκου Μπότσαρη. Ξεσήκωσε τα Γραμμενοχώρια κατά των Τούρκων στις 27-7-1821. Ο Κων/νος Ασώπιος (1790-1872), καθηγητής της Ιονίου Ακαδημίας και Δάσκαλος του Γένους. Ο Αναστάσιος Γούδας (1816-1882), ιατρός, καθηγητής, κριτικός, συγγραφέας (συνέγραψε τους «Παράλληλους Βίους») και πολιτικός. Ο Στέφανος Ράδος, καθηγητής και συγγραφέας. Ο Κων/νος Ζωΐλος, ηγούμενος της Μονής των Φιλανθρωπινών της Νήσου Ιωαννίνων λίγο μετά το 1850. Ο Λάμπρος Μάλαμας, λογοτέχνης και συγγραφέας. Αρκετά πιο μπροστά από το Γραμμένο στον ίδιο δρόμο το χωριό Ζωοδόχος. Το όνομά του οφείλεται στην ομώνυμη εκκλησία, ενώ παλαιότερα λεγόταν Ζοντήλα. Η λέξη σλαβική και σημαίνει «θαυμάσιος τόπος». Η μετονομασία έγινε το 1955. Το χωριό κάηκε στον εμφύλιο και δεκαπέντε (15) περίπου οικογένειες το εγκατέλειψαν και εγκαταστάθηκαν στο τωρινό Δίκορφο του Ζαγορίου. Η Ζωοδόχος είναι γενέτειρα της μητέρας του Ζώη Καπλάνη, των αδελφών Στεφάνου (με δωρεές το σχολείο), του Καραΐσκου (χρήματα για το σχολείο) και του Ιωάννη Καμπέρη (βοήθησε στην κατασκευή δρόμων και της εκκλησίας). Δεκαεννέα χιλιόμετρα από τα Ιωάννινα είναι άλλο ένα από τα Γραμμενοχώρια, το χωριό Ανάργυροι ή Βράβορη, χτισμένο σε ύψωμα. Αναγνωρίστηκε σαν κοινότητα Βράβορης (όνομα σλαβικό που σημαίνει κλειδί, στρατηγική θέση και κέντρο διερχομένων) το 1919 και περιελάμβανε και το Λοφίσκο (Τσέργιανη), μέχρι το 1927, οπότε έγιναν δύο κοινότητες. Μετονομάστηκε σε Αναργύρους από την ομώνυμη εκκλησία του χωριού το 1927. Στο κάτω μέρος του χωριού, τυλιγμένη σε όμορφα κυπαρίσσια και πεύκα, βρίσκεται από το 1813 η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Κτίστηκε με βοήθεια του Αλή Πασά πάνω στα χαλάσματα παλαιού μοναστηριού. Η ιστόρηση έγινε αργότερα, το 1826, ενώ το τέμπλο είναι ακόμα πιο παλιό. Εκεί υπάρχει Ευαγγέλιο του 1776, αργυρά Δισκοπότηρα, αργυρός Σταυρός και αντιμήνσιο του 1837 και του 1868. Υπάρχουν ακόμη βιβλία του 1775 και του 1781. Οι Ανάργυροι είναι πατρίδα του Κων/νου Μέρτζιου, ακαδημαϊκού, προξένου και συγγραφέα.

Πηγή: www.zitsa.gov.gr Ανατολικότερα σε απόσταση 19 χλμ. από τα Ιωάννινα είναι το χωριό Λοφίσκος ή Τσέργιανη. Το όνομά του οφείλεται στο γεγονός ότι είναι κτισμένο σε λόφο, ενώ παλιά λεγόταν Τσέργιανη. Το όνομα αυτό το πήρε από ομώνυμα δένδρα που φυτρώνουν εκεί ή κατά άλλους από τον πρώτο κάτοικο που λεγόταν Σέργιανης ή Τσέργιανης. Η μετονομασία έγινε το 1953. Όταν στην περιοχή κατοικούσαν Σλάβοι, γύρω στα 700 μ.Χ., το χωριό ήταν ακατοίκητο και λέγεται ότι το έδωσαν προίκα σε κάποιον πρίγκιπά τους. Κατοικήθηκε επί τουρκοκρατίας. Ανάμεσα από το Λοφίσκο και το Γραμμένο υπάρχει μία παλιά εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, η Παναγιά της Κύκου όπως λέγεται. Ανήκει στο Λοφίσκο και πιστεύεται ότι έχει ηλικία 1000 ετών. Η εικονογράφηση σύμφωνα με επιγραφή πάνω από την πόρτα έγινε το 1762. Το χωριό έχει αρκετά μάρμαρα και ζουν από αυτά πολλοί κάτοικοί του. Το χωριό Πετράλωνα ή Παλαιά Αλώνια ή Ντόμπρου απέχει 18χλμ. από τα Ιωάννινα και είναι χτισμένο σε ύψωμα. Παλαιότερα λεγόταν Ντόμπρου ή Δόβρον, λέξη σλαβική που σημαίνει καλό, αγαθό, ειλικρίνεια (ντόμπρος άνθρωπος). Μετονομάστηκε σε Παλαιά Αλώνια από ομώνυμη τοποθεσία το 1927 και τελευταία το είπαν Πετράλωνα, εξαιτίας των μαρμάρων. Στο παρελθόν υπήρχε ένα μόνο μοναστήρι στο μέρος που υπάρχει σήμερα το χωριό. Στο Μεσοχώρι βρίσκονται τα ερείπια παλαιού κάστρου, αγνώστου εποχής. Μικρό χωριό που ανήκει στα Γραμμενοχώρια σε απόσταση 20 χλμ. από τα Ιωάννινα είναι το Περάτι ή Περάτης. Οφείλει την ονομασία του στον πρώτο κάτοικο που πριν 300 χρόνια ήρθε από το Πέραμα Ιωαννίνων. Ανάμεσα στον Περάτη και το Λοφίσκο υπάρχει το ερειπωμένο χωριό Παλιουρή. Λέγεται ότι ερημώθηκε ύστερα από κάποια φοβερή αρρώστια που έπεσε στο χωριό. Υπάρχουν σήμερα εκεί πηγάδια, αλώνια, πεσμένα σπίτια καθώς και η παλιά εκκλησία του Αγ. Νικολάου.

Πηγή: www.zitsa.gov.gr Ένα μικρό χωριό 1000μ. από το Γραμμένο είναι το Βαγενίτι. Εκεί λέγεται ότι υπήρχε παλιά η πόλη Βαγενητία, μία από τις 70 αρχαίες πόλεις που κατέστρεψε ο Αιμίλιος Παύλος. Ίσως όμως να καταστράφηκε και από τη μεγάλη πανούκλα που ήρθε από την Ιταλία επί Κων/νου Πωγωνάτου (741-775), τότε που ερημώθηκαν πόλεις και χωριά. Πάντως το 1754 το Βαγενίτι ήταν ανθούσα κωμόπολη, που λεηλάτησε και κατέστρεψε εκκλησίες και σπίτια μία συμμορία ληστών. Τον 15ο αιώνα πολλοί κάτοικοι του Γραμμένου, μεταξύ αυτών και της Βαγενήτης, εμπορεύονταν, από όπου και η ακμή της πόλης που φαίνεται από την λιθόστρωση των δρόμων του χωριού και το άνοιγμα των πηγαδιών. Ανατολικά του χωριού υπάρχουν σήμερα ερείπια, μεταξύ των οποίων ένα κεραμοποιείο και ένα βυρσοδεψείο, μάρτυρες μίας καλής εποχής. Σαν κοινότητα το χωριό αναγνωρίστηκε το 1920 και προήλθε από τις κοινότητες Γραμμένου και Δελβινακόπουλου (τότε περιελάμβανε και το σπήλαιο). Στη θέση του χωριού, χωμένη μέσα στα δένδρα και με πολλή υγρασία υπάρχει η εκκλησία του Αγ. Γεωργίου, που κτίστηκε το 1612. Αυτή η εκκλησία κάηκε κατά τους πολέμους του Αλή Πασά εναντίον των Σουλιωτών.

Πηγή εικόνας: zitsa.gov.gr Έξι χιλιόμετρα πέρα από το Γραμμένο βρίσκεται ο Πολύλοφος. Πήρε το όνομα από τους πολλούς λόφους. Παλιά λεγόταν Κοβύλιανη (μετονομασία το 1928), όνομα σλαβικό από τη λέξη Κουβυλιάνσκα, πόλη της Β. Γιουγκοσλαβίας. Στα νότια του χωριού υπάρχει η τοποθεσία Βούρτιο ή Βουρτιά ή Βουρτί. Εκεί, υπήρχε άλλοτε ο συνοικισμός Βρούτιο που έκτισε ο Ρωμαίος Στρατηγός Μάρκος Ιούνιος Βρούτος (85-42 π.Χ.). Μετά τη δολοφονία του Καίσαρα, από φόβο μην τον σκοτώσουν, ο Βρούτος γύρισε στην Ελλάδα και ανασύνταξε το στρατό του Πομπηίου. Για τους γέρους και ανίκανους στρατιώτες έκτισε τότε στη σημερινή θέση Βουρτί το συνοικισμό Βρούτο, που πήρε το όνομά του. Ο συνοικισμός αυτός έζησε λίγα χρόνια. Πολύ αργότερα, κατά τον 7ο αιώνα, ήρθαν οι Σλάβοι και έκτισαν την Κοβύλιανη. Ο Πολύλοφος αναγνωρίστηκε το 1919 σαν κοινότητα μαζί με την Πογδορά και το συνοικισμό της Ι. Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Λυκοστάνης. Στα νότια του Πολύλοφου βρίσκεται ο συνοικισμός Λυκοστάνη, που οφείλει το όνομα στους πολλούς λύκους που φωλιάζουν στο Μεγαλόγγο. Πριν το 1940 λεγόταν Πογδορά, ενώ εκεί υπάρχει και ένας συνοικισμός της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως της Θεοτόκου «Λυκοστάνη». Οι συνοικισμοί αυτοί απέχουν 4 χιλιόμετρα από τον Πολύλοφο. Στην Πογδορά σώζεται παλιό μοναστήρι της Παναγίας που άλλοτε είχε μοναχούς με κοπάδια και μεγάλη περιουσία. Ερείπια ενός χωριού που λεγόταν Τοβόλιανη σώζονται κοντά στο μοναστήρι Τοβόλιανης, που λέγεται και μοναστήρι Κοιμήσεως της Θεοτόκου ή Λυκόστανη. Από την κατάληξη –λιανη (Τοβόλιανη) συμπεραίνουμε ότι πρόκειται περί χωριού που ιδρύθηκε από Σλάβους, τέλη του 6ου και αρχές του 7ου αιώνα, όπως και με την Κοβύλιανη (Πολύλοφο). Το χωριό αυτό υπήρχε και κατά τα χρόνια του Δεσποτάτου της Ηπείρου αλλά δε ξέρουμε πότε ερημώθηκε.

Πηγή: www.zitsa.gov.gr Ο Λύγγος ή παλιά Μοσπίνα, είναι το τελευταίο χωριό στα Γραμμενοχώρια και σύνορο με τα Δωδωνοχώρια. Απέχει 20 χλμ. από τα Ιωάννινα, είναι χτισμένο σε μία πλαγιά, πήρε το όνομά του από την αρχαία πόλη της Λύγγου, που απλωνόταν στα χωριά Δραγοψά, Ψήνα, Μπέρκο και έφτανε ως το κάτω μέρος της Μοσπίνας. Η ακρόπολη της Λύγγου βρισκόταν κάτω από τη Δραγοψά, στη σημερινή θέση Καστρί. Παλιότερα το χωριό λεγόταν Μοσπίνα από τον πρώτο κάτοικο Μοσπινιώτη, που ήρθε το 1729 από την Επισκοπή του Αργυροκάστρου. Σε ανάμνηση της αρχαίας Λύγγου μετονομάστηκε σε Λύγγο το 1955. Στην έξοδο του χωριού υπάρχει η παλιά εκκλησία της Παναγίας που έχει πολλά εκκλησιαστικά βιβλία με θυμίσεις. Νοτιοδυτικά της Μοσπίνας, σε ωραία τοποθεσία γεμάτη κυπαρίσσια και αιωνόβια δένδρα, υψώνεται η εκκλησία της Αγίας Τριάδας που εικονογραφήθηκε το 1794, σύμφωνα με επιγραφή. Παλιές τοιχογραφίες δεν υπάρχουν. Αυτές που σώζονται είναι του 1937. Πηγές: zitsa.gov.gr zitsaculture.gr Σύνταξη κειμένου: Μίλτος Γήτας Επιμέλεια κειμένου: Ελευθερία Σακελλαρίου Read the full article

[theatrinos]

“Μελάχρα  ή Το Λουλούδι της Φωτιάς” στο Θέατρο Σταθμός

6 έως 28 Μαΐου 2019

ΠΑΡΑΤΑΣΗ έως 4 Ιουνίου 2019

Κυριακή, Δευτέρα & Τρίτη  21:00

του Παντελή Χορν

σε σκηνοθεσία Σοφίας Φιλιππίδου

  Η Σοφία Φιλιππίδου επιστρέφει με την Μελάχρα του Π. Χορν.

Η Σοφία Φιλιππίδου, μετά την πετυχημένη συμμετοχή της ως Βρούτος στην παράσταση Κοριολανός- Ιούλιος Καίσαρας του Σαίξπηρ στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής, ανεβάζει την Μελάχρα του Παντελή Χορν στο θέατρο Σταθμός.

ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

(Πρώτη παράσταση: 20 Ιουλίου 1909 (Θέατρο Νέας Σκηνής, θίασος Μαρίκας Κοτοπούλη).

Ο ερχομός της νεαρής Μελάχρας, κόρη μάγισσας, θα φέρει ανακατατάξεις στο χωριό των τσιγγάνων και κυρίως στη ζωή της Περουζέ. Η Μελάχρα, ψάχνει να βρει τον πρίγκιπα του παραμυθιού, που της έταξε για άντρα της η Βενετία και ζητά την φιλοξενία της. Η Μελάχρα περιπλανιόταν με μια ομάδα θεατρίνων, την οποία συνάντησε ο Νέδος που από τότε δεν μπόρεσε να ξεχάσει τα μάτια της. Με τον ερχομό της, η Μελάχρα κερδίζει τον έρωτα του Νέδου, με τον οποίο ήταν ερωτευμένη η Περουζέ, δημιουργώντας στην δεύτερη την ανάγκη να εκδικηθεί. Με την Περουζέ ωστόσο, είναι ερωτευμένος ο Γιάσσαρης, γιος της Βενετίας, ο οποίος προσπαθεί επίμονα να την κερδίσει. Η Περουζέ πασχίζει να απαλλαγεί από την Μελάχρα και τον Γιάσαρη και να ξανακερδίσει την αγάπη του Νέδου, γι’ αυτό στήνει μια πλεκτάνη. Σχεδιάζει να οδηγήσει το βράδυ τ��υς δύο ερωτευμένους στην σπηλιά του Γιάσσαρη και να στείλει τον Αγκούπη να τους σκοτώσει. Η Περουζέ συνήθιζε να χορεύει με τη συνοδεία του βιολιού του Τεμελκού και ο Αγκούπης κάθε φορά που άκουγε το βιολί έτρεχε να δει την Περουζέ να χορεύει. Έτσι η Περουζέ, αποφασίζει πως το σήμα του Τεμέλκου, για να ξέρει πότε να σκοτώσει τους δύο, θα είναι ο ήχος του βιολιού. Η Μελάχρα μόλις αντιλαμβάνεται το σχέδιο, επιστρατεύει την πονηριά της και στέλνει την Περουζέ στην ίδια της την παγίδα. Δημιουργεί ίντριγκα έτσι ώστε, να βρεθούν αντιμέτωποι μέχρι τελικής πτώσης ο Νέδος και ο Γιάσαρης. Η Περουζέ γνωρίζοντας πως ο Νέδος δεν έχει πολλές ελπίδες μπροστά στον Γιάσαρη, αποφασίζει με την παρότρυνση της Μελάχρας, να αποδεχτεί την πρόταση του Γιάσαρη και να φύγει μαζί του στη σπηλιά, προκειμένου να σώσει τη ζωή του αγαπημένου της Νέδου. Η Μελάχρα εκμεταλλεύεται την ευκαιρία και καθώς ο Αγκούπης δεν θα έβλεπε μέσα στο σκοτάδι ποιον σκοτώνει, δίνει την εντολή να παίξει ο Τεμέλκος το βιολί του. Και ενώ η Μελάχρα χορεύει στους ρυθμούς του βιολιού, ο Αγκούπης σκοτώνει την Περουζέ και τον Γιάσαρη στη σπηλιά.

 Το έργο χωρίζεται σε τρεις πράξεις και είναι γραμμένο στη δημοτική γλώσσα. Η σκηνή τοποθετείται σ’ ένα τσιγγανοχώρι στα περασμένα χρόνια. Οι χαρακτήρες είναι επτά από τους οποίους οι τρεις είναι γυναίκες. Άξονας του έργου είναι η τσιγγάνικη ζωή και οι παραδόσεις της. Κυρίαρχο ρόλο στη ζωή των προσώπων έχει και εδώ η μοίρα. Αρκετά στοιχεία παραπέμπουν στα παραμύθια. Ένα σκηνικό αντικείμενο, το βιολί, είναι φορτωμένο συμβολισμούς και παίζει βασικό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής, αφού δίνει το σύνθημα για την δολοφονία της Περουζέ και του Γιάσαρη. «Το βιολί, το χιλιόχρονο βιολί, κληρονομιά από πάππου προς πάππου. Το χάρισε σε κάποιον παλιό μας η Μοίρα του και λένε πως το δοξάρι του ήτανε μαγικό ραβδί πού’ σερνε απάνω στις χορδές της Μοίρας τα γραμμένα. Κόσμους γκρέμιζε, κόσμους έχτιζε καταστροφή το δοξάρι του μα και δημιουργία... λένε πως έπλαθε τ’ αδύνατα, όσα δεν πλάθει χέρι ανθρώπου...». Η Βενετία σύμφωνα με το συγγραφέα «μια γριά γύφτισσα απ’ αυτές που λένε τις Μοίρες» φαίνεται να φτιάχνει μαγικά φίλτρα για να «δένει» τους ανθρώπους με μάγια. Η ίδια ισχυρίζεται πως ξέρει βότανα «που δεν τάδε ο ήλιος, και γιατρικά που αλλάζουν τα συλλοϊκά». Μια ακόμα παραμυθένια φιγούρα που αναφέρεται συχνά, αλλά δεν εμφανίζεται στη δράση είναι η μητέρα της Μελάχρας, η προφήτισσα Ζουχραέ, η οποία φαίνεται να είχε εξωπραγματικές ικανότητες στη μαντική. Εθιμοτυπικό μοτίβο αποτελεί ο χορός των γυναικών μπροστά στους άντρες με την συνοδεία του βιολιού.

Πηγή: © Τμήμα θεάτρου, Σχολή Καλών Τεχνών, Α.Π.Θ.

 ΜΕΛΑΧΡΑ ή ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ  

Τη Μελάχρα την «ανακάλυψα» το 2005 στα άπαντα του Παντελή Χορν, εκδόσεις του Ιδρύματος Γουλανδρή-Χορν. Όμως τον συγγραφέα τον αγαπούσα ήδη, από το σπαραχτικό έργο Φιντανάκι, που ανέβασα στο ΔΗΠΕΘΕ Ρόδου το καλοκαίρι 1998.

Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η πληροφορία ότι η Μελάχρα ανέβηκε από το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη το 1909 και κρίθηκε αυστηρά από τους μεγαλύτερους κριτικούς της εποχής με αποτέλεσμα να κατέβει αμέσως.

Το έργο λαβαίνει χώρα σ’ ένα τσιγγανοχώρι και πρωταγωνιστούν ο Τσιγγάνος Τεμέλκος σιδηρουργός, η γυναίκα του Περουζέ, που έχει ερωτική σχέση με τον ψυχογιό τους Νέδο, μια μάγισσα με το γιο της τον «ληστή», η αναπόδραστη μοίρα... ένα βιολί, το καμίνι, ένα λιβάδι με παπαρούνες (καμίνι και παπαρούνες συναντάμε και στο διήγημα του Παπαδιαμάντη Tο καμίνι) ένα παρδαλό φουστάνι... η φωτιά, ο έρωτας, τα μαγικά βοτάνια, η ζήλεια, η εκδίκηση, ο θάνατος, ο τελετουργικός χορός!

Κάπου εκεί στα γύρω χωριά, έξω από τον καταυλισμό μέσα στα δέντρα, έχει εγκατασταθεί ένας περιοδεύων θίασος. Η νεαρή μελαχρινή θεατρίνα Μελάχρα, «βιασμένη» συναισθηματικά από μεθυσμένους θεατρίνους από άντρες «θαυμαστές», θα ερωτευτεί το νεαρό Νέδο και θα το σκάσει από το θίασο για να τον ψάξει. Έτσι θα βρει καταφύγιο στην αυλή του Τσιγγάνου Τεμέλκου και θ’ αρχίσουν οι αντιζηλίες οι μεγάλες συγκρούσεις και οι βίαιες ανατροπές.

Αυτή είναι με λίγα λόγια η Μελάχρα: Ένα κοινωνικό δράμα στα όρια της άγριας φάρσας, με δυνατή πλοκή, που τολμάει μια εντυπωσιακή έξοδο στην ύπαιθρο κι έναν άμεσο δεσμό με τη φύση και τη ζωή. Ένα έργο που αναζητά την ελευθερία μέσω της αμεσότητας, της απλότητας κι ενός νέου πριμιτιβιστικού ύφους με πολλούς συμβολισμούς παρμένους από τα λαϊκά παραμύθια.

Όσον με αφορά ανέβασα τη Μελάχρα (από το μελαχρινή, όνομα που έδωσε στο έργο η ίδια η θιασάρχης και πρωταγωνίστρια Μαρίκα Κοτοπούλη) πρώτη φορά το 2006 με τη φοιτητική μου ομάδα στο Πνευματικό Κέντρο της Κρητικής Εστίας, ενώ τώρα δοκιμάζω ένα πιο επαγγελματικό ανέβασμα.

Για τις ανάγκες αυτής της παράστασης, που την ονομάζω Μελάχρα ή το λουλούδι της φωτιάς έχω κάνει μια μικρή διασκευή - δραματουργική επεξεργασία και προσέθεσα ως θέατρο μέσα στο θέατρο:εικόνες από το άγνωστο παραμύθι Ο Πρίγκιπας της Γκραβάλας (στοιχεία του οποίου αναφέρονται στη Μελάχρα του Π. Χορν) αποσπάσματα από τον Σχοινοβάτη του Ζαν Ζενέ, το ποίημα Μέθα του Σαρλ Μπωντλαίρ και το ποίημα Ρομάντζα της Σελήνης από τη συλλογή Τσιγγάνικα τραγούδια του Φ.Γ. Λόρκα.

Αγάπησα την Μελάχρα του Παντελή Χορν με την πρώτη ανάγνωση. Μ’ εντυπωσίασε που όλα γίνονται σ’ ένα τσιγγανοχώρι κοντά στην φύση, όπως στο Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας του Σαίξπηρ, αλλά και το γεγονός ότι η παράσταση -που ανέβηκε από τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη το 1909-, κρίθηκε αυστηρά από την ελίτ των κριτικών της εποχής (Γρηγόριος Ξενόπουλος, ο κριτικός του Νουμά, Καζαντζάκης κ.ά.) και κατέβηκε άμεσα.

Βρήκα τον τρόπο σκέψης των τσιγγάνων -τα ήθη και τα έθιμα τους- αλλά και τον περιοδεύοντα θίασο όπου εργάζεται ως θεατρίνα η Μελάχρα ιδανικά «τοπία» για να πούμε την ιστορία και να δημιουργήσουμε θεατρικές φόρμες. Με συγκινεί που οι τσιγγάνοι ήταν σιδεράδες και ξέρανε τα μυστικά της μεγάλης αυτής τέχνης -πώς να κρατούν αναμμένη την φωτιά στο καμίνι, πώς να δίνουν σχήμα στο πυρωμένο σίδερο, πώς να φτιάχνουν σκεύη από μπρούτζο και μπακίρι αλλά και στολίδια και μαλάματα και γιατί γεννήθηκα στα εβραίικα Θεσσαλονίκης μέσα στα παλιατζίδικα και στους τσιγγάνους κι επειδή ο πατέρας μου όταν ήμουν παιδί άνοιξε μάντρα παλιών σιδήρων στη ίδια γειτονιά.

Έμαθα ερευνώντας, πως πηγή έμπνευσης του Παντελή Χορν είναι Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου του Κωστή Παλαμά:η αέναη πορεία και αναζήτηση, μακριά απ’ τις πατρίδες και τους νόμους τους, η άρνησή τους, το κυνήγημα ενός καινούριου κόσμου -ωραίου και ελεύθερου- το χτίσιμο μιας νέας πλάσης. Ο Γύφτος στο Δωδεκάλογο είναι ο ίδιος ο ποιητής που εκφράζει τις διανοητικές αγωνίες του και πιστεύω πως και στην Μελάχρα αναγνωρίζουμε τις λαχτάρες του Παντελή Χορν για ελευθερία έκφρασης και το πάθος του για το νεοελληνικό θέατρο.

Θα προσέθετα με θάρρος πως ο Παντελής Χορν, γνώριζε σίγουρα εκτός από το αριστουργηματικό Kαμίνι του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, οπωσδήποτε κι όλους τους ποιητές και συγγραφείς που εμπνεύστηκαν από την «ελεύθερη» ζωή των τσιγγάνων -την άγρια και ανυπότακτη- κι ακόμη πως μελέτησε τα λαϊκά παραμύθια, την ζωή των μπουλουκιών της εποχής, αλλά και μυήθηκε με κάποιο τρόπο στα σύμβολα της Αλχημείας και στα μαγικά μυστικά της μεταστοιχείωσης, που έντεχνα συγκολλάει στη Μελάχρα του. Ακόμη είναι βέβαιον πως παρακολούθησε και αγάπησε το ευρωπαϊκό θέατρο, τον Σαίξπηρ και μελέτησε Ίψεν. Δεν είναι τυχαίο πως αναγνωρίζουμε στη Μελάχρα τα κλασσικά Ιψενικά τρίγωνα και την ίδια την Μελάχρα να εισβάλει στη σκηνή ως άλλη Χίλντε από τον Αρχιμάστορα Σόλνες. Αλλά εδώ ο Χορν τολμάει επιπλέον κάτι πρωτοποριακό. Απελευθερώνει τη σεξουαλικότητα των ηρώων από το «αποκρουστικό κουτί», μιας αστικής κοινωνίας -που καταπνίγει την ηδονή μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου. Η επιθυμία δεν είναι πλέον ένα βρώμικο μικρό μυστικό, ένα ενδόμυχο θέατρο, αλλά ένα καταπληκτικό εργαστήρι- «σιδεράδικο» της φύσης, όπου το δαιμονικό στοιχείο της λαγνείας, ρισκάρει να παίξει και να προκαλέσει την μοίρα, μέχρι θανάτου! Αυτό κατά την γνώμη μου, για την εποχή που γράφτηκε και ανέβηκε το έργο (1909) είναι επαναστατικό. Εύχομαι να μεταδώσω τη φλόγα της ψυχής του Παντελή Χορν και την αγάπη του για το ευρωπαϊκό θέατρο μέσα από την πολύχρωμη παράσταση μας.

Σοφία Φιλιππίδου

Την παράσταση την αφιερώνω στον πατέρα μου Φίλιππο Φιλιππίδη του Παντελή.

  ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

ΜΕΛΑΧΡΑ ή ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΧΟΡΝ

Σκηνοθεσία /δραματουργική επεξεργασία: Σοφία Φιλιππίδου

Μουσική: Ματούλα Ζαμάνη

Σκηνικά /Κοστούμια: Σοφία Φιλιππίδου

Συνεργάτες σκηνογραφίας: Λία Ασβεστά και Κ.Φ.

Συνεργάτης ενδυματολογικού: Μάγδα Καλορίτη

Χορογραφίες: Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος

Φωτισμοί: Κώστας Αγγέλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Καστρησίου

Βοηθός σκηνογράφου/ Μάσκες: Γιώργης Παρταλίδης

Αφίσα /σχεδιασμός προγράμματος: Πέτρος Παράσχης

Τρέιλερ παράστασης: Κώστας Αυγέρης

Φωτογραφίες από την παράσταση: Πάνος Καραδήμας

Διεύθυνση παραγωγής: Μαίρη Φραγκιαδάκη

Παραγωγή Τ3χνη

 Παίζουν με σειρά εμφάνισης:

Τατιάνα Μελίδου

Γιώργης Παρταλίδης

Ντίνος Φλώρος

Έλενα Μεγγρέλη

Θωμάς Καζάσης

Ρήνος Τζάνης

Δήμητρα Δερζέκου

Σπύρος Δούρος

  ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Προγραμματισμένη Πρεμιέρα: Δευτέρα, 6  Μαΐου στις 21:00 για 11 παραστάσεις.

Παραστάσεις: από 6 έως 28 Μαΐου 2019

Παράταση παράστασης: Κυριακή, 2 Ιουνίου, Δευτέρα, 3 Ιουνίου & Τρίτη, 4 Ιουνίου στις 21:00.

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κυριακή, Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00

Εισιτήριο: 15€ (Κανονικό), 12€ (Φοιτητικό),  10€ (Ανέργων, ΑΜΕΑ, Άνω των 65, Ομαδικές Κρατήσεις άνω των 10 ατόμων)

Διάρκεια: 90 λεπτά

Χώρος: Θέατρο Σταθμός

Διεύθυνση:Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα (Μετρό Μεταξουργείο)

Τηλ.:210 52 30 267

Για να επικοινωνήσετε με το Θέατρο Σταθμός: info@sthatmostheatro.gr/

Η ιστοσελίδα: http://stathmostheatro.gr/

Η σελίδα στο facebook: https://www.facebook.com/stathmostheatro/

Ακολουθήστε στο Instagram: https://www.instagram.com/theatro_stathmos/

  ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΧΟΡΝ. ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

 Ο Παντελής Χορν (1 Ιανουαρίου 1881 - 1 Νοεμβρίου 1941) υπήρξε θεατρικός συγγραφέας σημαντικών έργων του ελληνικού δραματολογίου του 20ού αιώνα και αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και του Λιμενικού σώματος. Γεννήθηκε στην Τεργέστη της Ιταλίας από τον Γερμανοεβραϊκής καταγωγής χρηματιστή Δημήτριο Χορν και τη Σταματίνα Κουντουριώτη της γνωστής εφοπλιστικής οικογενείας της Ύδρας. Ήταν δηλαδή εγγονός του Παντελή Κουντουριώτη, δισέγγονος του Λάζαρου Κουντουριώτη και ανιψιός του Παύλου Κουντουριώτη (δεύτερος εξάδελφος της μητέρας του), πρώτου Προέδρου της πρώτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Είχε επίσης έναν αδερφό, τον Λάζαρο Χορν.

Η οικογένεια εγκαθίσταται οριστικά στην Ελλάδα το 1888. Ακολουθώντας την ναυτική παράδοση της μητρικής οικογένειας, τον Οκτώβρη του 1895 εγγράφεται στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Το 1905 προάγεται σε Ανθυποπλοίαρχο. Ωστόσο αυτό που αγαπούσε να κάνει ήταν άλλο...

Γράφει ο ίδιος χαρακτηριστικά: Εκεί λοιπόν που λαχταρούσα την αγκαλιά της Μελπομένης, ο Ποσειδών με κρατούσε αιχμάλωτο και δεν με άφηνε να κάνω βήμα. Όργωνα τη θάλασσα με τον «Πηνειό» και μέσα στις τρικυμίες της συλλογιζόμουν την «Τρικυμία» του Σαίξπηρ. Ήρθαν στιγμές που απογοητεύτηκα. Ήθελα την ελευθερία μου. Ξαπλωμένος στην κουκέτα μου, ονειρευόμουν θεατρικά παρασκήνια.Ο θεατρολόγος Βάλτερ Πούχνερ τον χαρακτήρισε πρωτεργάτη του νεοελληνικού θεάτρου του 20ού αιώνα. Μαζί με τον Γρηγόριο Ξενόπουλο και τον Σπύρο Μελά, θεωρούνται οι αξιολογότεροι θεατρικοί συγγραφείς του πρώτου μισού του 20ού αιώνα.

Έχει γράψει πάνω από 30 θεατρικά έργα -αν και δεν σώζονται παρά μόνο 12 πολύπρακτα και 4 μονόπρακτά του- γνωστότερα των οποίων είναι Οι Πετροχάρηδες, Το φυντανάκι, Το Μελτεμάκι, Ο Σέντζας, έργα τα οποία παίζονται και μέχρι σήμερα. Τα έργα του ανέβασαν οι σημαντικότεροι θίασοι και ηθοποιοί, όπως ο Βασίλης Αργυρόπουλος, ο Αιμίλιος Βεάκης, η Μαρίκα Κοτοπούλη και φυσικά η Κυβέλη, με την οποία τους συνέδεε και βαθιά πολύχρονη φιλία. Συνεργάστηκε επίσης με τις μεγαλύτερες ελληνικές εφημερίδες της εποχής του ως χρονογράφος, και σποραδικά ως θεατρικός κριτικός.

Παρόλο που ο Παντελής Χορν μεσουράνησε στο θεατρικό στερέωμα της πρωτεύουσας επι τριάντα χρόνια τελικά αποσύρθηκε μ’ ένα πικρό συναίσθημα αποτυχίας. Ένα χρόνο πριν το θάνατο του σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετική με το γιατί δε γράφει θέατρο πια, εκείνος απάντησε: Η απάντηση αν και δεν είναι ευχάριστη για μένα, είναι πάντως η πραγματική. Σαν ξεκίνησα γράφοντας έπλαθα του κόσμου τα όνειρα για ότι σκεφτόμουν να δημιουργήσω. Ήρθε όμως κάποια στιγμή που κατάλαβα πως εκείνο που ήθελα δεν μπορούσα να το πετύχω, γιατί έλειπαν οι δυνάμεις για τέτοιο πράγμα. Έτσι λοιπόν σταμάτησα κι εγώ το γράψιμο.

Ο Παντελής Χορν πέθανε από καρκίνο την 1 Νοεμβρίου 1941 στην Αθήνα.

Πηγή: Παντελής Χορν Α’ και Β’ τόμος έκδοση Ίδρυμα Γουλανδρή Χορν.

[lets-arelis]

aediophallic mandrake-greek version

                              Ο ΑΙΔΟΙΟΦΑΛΛΙΚΟΣ

                         ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ

             [Η ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΔΙΝΗΣ]

                        ΑΡΕΛΗΣ/ARELIS                

                                              ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

 ΑΓΟΡΙ

ΚΟΡΙΤΣΙ

                                                                         ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

  Ένα αγόρι και ένα κορίτσι εμφανίζονται αδαμιαίοι ενώπιον ενός κοινού σε μέρος απροσδιόριστο. Ο χρονικός προσδιορισμός του έργου τοποθετείται μετά πάσης βεβαιότητας σίγουρα μετά το 1995.Το αγόρι και το κορίτσι αυνανίζονται επί σκηνής ενώπιον των θεατών και φιλοσοφούν επάνω στο δρώμενο αυτό. Στην συνέχεια εκφράζουν τις επόψεις τους πάνω στον έρωτα, την σχέση τους, τον ρόλο και την λειτουργία του αιδοίου και του φαλλού, ώσπου να συνουσιασθούν ζωντανά επί σκηνής συνεχίζοντας στο ίδιο διαλογικό μοτίβο και στο οποίο θ’ ακουστούν οι γνώμες τους για την σεξουαλική πράξη που επιτελούν το πέος και το αιδοίο.

                                             ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ  

  [Εμφανίζονται επί σκηνής ένα αγόρι και ένα κορίτσι χέρι-χέρι, σα να ’ναι έτοιμοι  να χειροκροτηθούν στην αποπεράτωση κάποιας επιδαύριας παράστασης απ’ το κοινό. Το αγόρι αρχίζει να αυτο˙ι˙κανοποιείται επί σκηνής ενώπιον των θεατών σε στάση προφίλ όπως ο Φεντερίγκο Ντα Μοντεφέλτρο, δούκας του Ουρμπίνο. Το κορίτσι βάζει το δάκτυλο στο στόμα και εκείνο σε στάση ημισεληνική, ακολουθώντας του Πιέρο ντε λα Φραντζέσκα την εικονογραφική τακτική και έχοντας σαν ασυναίσθητο πρότυπο την Μπατίστα Σφόρτσα, δούκισα του Ουρμπίνο. Υγραίνει το δάκτυλό της και στην άμεση ακολουθία των ερμητικών της λογισμών-αριθμών ως φτερούγα στρουθοκαμήλου τα εξωτερικά χείλη του αιδοίου της μ’ αυτό τα θωπεύει.]

 ΑΓΟΡΙ: Το δάκτυλό σου είναι το συντακτικό σου….Διακινείς τα υπόγεια σου χείλη μ’ αυτό…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Ο φαλλός σου είναι μια τριττύς…

 ΑΓΟΡΙ: Ο δυ˙ι˙κός αριθμός είναι για την ζωή και η τριττυαρχία για τον δικό της παιάνα…[Πασιφανώς ερεθισμένος και με τους οφθαλμούς- δίπτερους μισοδυτικούς.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Τα πέη είναι τ’ ακρωτήρια των θιναίων κόλπων…Έχουν καταντήσει να ’χουν Ντε Λα Τουρ και ταυτολογίας χαρακτήρες…

 ΑΓΟΡΙ: Μ’ αυτό που ψηλαφώ ανεδύθη ο πολιτισμός…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Με την τύλη στους ώμους σου συνηθίζω δάκρυα στο περιγιάλι της επιδερμίδας μου να εγκυμονώ…[Εκδήλως διεγερμένη.]

 ΑΓΟΡΙ: Το ίδιο τηλέμαχο σε οποιονδήποτε πόλεμο να συναρμολογηθεί δεν είναι δυνατόν…Οι σπηλιές σας ��ίναι μάχες…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Του Μαραθώνος ή των Νορμανδών;

 ΑΓΟΡΙ: Μάχες θερισμένες εκ των προτέρων εξ’ ουρανού…Σαν το Ιράκ…Σαν το Αφγανιστάν… Σαν την Σερβία…[Με τα μάτια σε ανιούσα στροφή.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Στην παντοκρατορία μας δεν υφίσταται το ενδεχόμενο προδοσίας…

 ΑΓΟΡΙ: Τα χείλη σας είναι η δέκατη τρίτη εντολοδοσία…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Της καμηλοπάρδαλης ή τα σπαρτογλυφικά; [Το αγόρι σε τούτο τον λόγο γελάει.]

 ΑΓΟΡΙ: Η αυτο˙ι˙κανοποίηση που μου δίνει να βλέπω τον αιδοιόσχημο γαμέτη σου είναι μια performance στην οποία Μάρλον Μπράντο είναι το κενό και η χειρ μου το πινέλο που σ’ ετερότητες σαν κρέμα στιγμής και με κίνηση παροδική το μορφοποιεί…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Ο Αυνάν του σουπρεματισμού…

 ΑΓΟΡΙ: Ο Γενάρχης στου ακαθόριστου κενού τον σουρεαλισμό…. Το πέος μου όμως δεν θα βρέξει με την άκαιρη ζωή του τον σταυρό σαν του Ντε Κορντιέ τον σάλο…Είναι από μόνο του κερί που ανάβει, φωτίζει και σβήνει…Η λαμπάδα του Πάσχα…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Σταυρώνεται, ευλογείται απ’ το χέρι σου και έχει αναστηθεί… [Γελάει.]Μπορείς με τον Σαρλό να παραλληλισθείς…

 ΑΓΟΡΙ: Και με την Αικατερίνη την Μεγάλη εσύ…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Μην μου λες τέτοια γιατί πόνυ και λαμπραντόρ σε λίγο θα φαντασιωθώ…

 ΑΓΟΡΙ: Μέλισσα το χέρι σου  θα κατεργασθείς των ζαφειριών σου τον χυμό…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Τα πέταλά του είναι από ζαφείρια για το αγγείο σου που τόσο καιρό το ενορώ κανωπικό…

 ΑΓΟΡΙ: Δεν θέλεις την κεφαλή του πυραύλου μου ακόλαστη Ηρωδιάδα ευτυχώς….

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Η σχισμή του πέους σου μοιάζει με του κτήτορά μου…

 ΑΓΟΡΙ: Και γιατί προτιμάς αυτού του τρόπου εκλογής την ηδονή;

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Η χειροποίητη ζωγραφική μου είναι η πλέον αρεστή γιατί σε ό,τι επιθυμώ, μπορεί το αδιόρατο κοινό να μεταμορφωθεί…[Εισάγει όλο της το χέρι στο αιδοίο, μιμούμενη ένα σπουργίτι που σχηματίζει κανείς μπροστά απ’ το φως, ώστε ο τοίχος να μετακυλισθεί σε μηχάνημα σκιαγραφιών.]

 ΑΓΟΡΙ: Με τα υποκατάστατα σ’ έχω οραματισθεί Αδριανή…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Τα όρη της Αφροδίτης των χεριών σου που δονούνται απ’ την αύρα σου και τα γκούας της τους κιρσούς των βράχων έχουν υποδυθεί….

 ΑΓΟΡΙ: Όποια πολιτισμού οραματίζεσαι ενώπιόν σου μορφή σαν του Michael Jackson το βίντεο Scream….

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Γιατί έχουν κοινό στυλοβάτη όλοι οι πολιτισμοί …[Ερεθίζει το ταπεινότερο ψηφίδιο του μωσαϊκού αιδοίου της.]

 ΑΓΟΡΙ: Απλώς διαφέρουν στο μέγεθος και στο στυλ…[Διεγείρει την κύρια πρόταση στης βαλάνου την περιοχή.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Αν είχες περικόψει την τομή δεν θα ’χες σ’ αυτό το δρώμενο προβεί…

 ΑΓΟΡΙ: Η φαντασία μου είναι δίχως χαλινάρι…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Και ποιος μπορεί να μου εγγυηθεί πως τον Αχιλλέα, τον Ηρακλή ή την Ελένη του Πάρη  δεν έχεις φαντασιωθεί;

 ΑΓΟΡΙ: Του Αλέξανδρου θέλεις να πεις…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Ακόμη καλλίτερα να ’ναι αρσενοδιώκτης…

 ΑΓΟΡΙ: Και εμένα ποιος μπορεί να μου διασφαλίσει πως τον Ορλάντο Μπλουμ ή τον Τζέικ Γκυλενχάαλ δεν έχεις σκεφθεί;

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Ή και την Σαμάνθα Φοξ…

 ΑΓΟΡΙ: Ναι…Την Σαμάνθα Φοξ….[Σε παροδική περισυλλογή με απορφανισμένο  το άλλο χέρι.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Τouch me, touch me I wanna feel your body…

ΑΓΟΡΙ: All night….

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Day and night…

 ΑΓΟΡΙ: Οι ρώγες στα στήθη σου είναι για θηλασματική…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Στο ακρόπρωρον του Λεπέν  ή στου τριπτύχου μου το τμήμα το σπαρτακιστικό;

ΑΓΟΡΙ: Αν εκφέρω την γνώμη πως το μεσαίο φύλλο του τριπτύχου σου  προτιμώ…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Τα μάτια των δακτύλων μου οι οδικές αρτηρίες του φαλλού σου…Όλα τα βλέπει εντός μου ο Θεός…

 ΑΓΟΡΙ: Κάσιος.. Βρούτος…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Από κάσια η σχέση μας σε αέναο πανί…

ΑΓΟΡΙ: Πάλι την Τιτάνια θα υποδυθείς;

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Ο Σέξπηρ μ’ αρέσει πολύ…

 ΑΓΟΡΙ: Σεξ..Πηρ…Γουίλ…Ι…Αμ…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Εσύ η θέληση…Εσύ η διαθήκη.. Εσύ το σεξ…

 ΑΓΟΡΙ: Ήλθε η ώρα να υποκριθώ και εγώ το δευτερόλεπτο του οργασμού… [Προσποιείται πως ολοκληρώνει επί σκηνής.]Ιδού θεατές…Τελείωσα για να τερψητεχνηθείς…. Δίπλα στην κύρια, πρόταση τελική…

 ΚΟΡΙΤΣΙ:Οι γυναίκες για την Λοκαντιέρα από εσάς τους άνδρες έχουν κατηγορηθεί…Η ζωή σας όμως είναι μια Ορέστεια…

 ΑΓΟΡΙ: Θέλεις να σου ψάλλω για την αίγα μια ωδή;

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Παραχορδίες στο γενετικό μας λεξικό δεν επιζητώ…[Με τα τρία της δάχτυλα κάνει κατάδυση σ’ έναν κάδο υδάτων και κατόπιν προελαύνει στο νεύμα της ευλογίας προς το κοινό, μοιάζοντας να το καθαγιάζει. Επιχώνει τα τρία της δάχτυλα στα ενδογενή του αιδοίου χείλη.]

 ΑΓΟΡΙ: Η υποκρισία σας είναι ο ταοϊσμός σας…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Μ’ αρέσει που ’σαι μισογύνης…Θεριεύει η ζαρωμένη σου ακμή εις το κρεβάτι…

 ΑΓΟΡΙ: Αληθεύει ότι τους άνδρες εσείς οι γυναίκες ως βιαστές έχετε ονειρευθεί όταν ομόκλινοι έχετε αφροδισιασθεί;

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Μας αρέσει η Ανάγκη και η ορμή…

 ΑΓΟΡΙ: Ένας φαλλός δεν σας αρκεί, ώστε το κενό σας να καλυφθεί…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Δεν μας αρέσει ούτε καν η επιλογή…

 ΑΓΟΡΙ: Βλέπω να κατρακυλάει στα πόδια σου μουσωνική ηχοποιητική….

Ετοιμάζεσαι να εξορίσεις παιδί;[Πλησιάζει το αιδοίο της και γονυπετής το παρατηρεί.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Γιατί απ’ τα στεγανά της δεν έχεις προστατευθεί…[Το αγόρι πιέζει τα εξωτερικά χείλη του κοριτσιού για να μεταναστεύσουν στους γοφούς, ώστε καλλίτερα απ’ το καλειδοσκόπιο της ζωής το φως στο τούνελ να δει.]

 ΑΓΟΡΙ: Είμαι ο Σηκουάνας και εσύ ο Τάμεσης…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Τη νιώθεις την αλατιέρα της θαλάσσης μου;

 ΑΓΟΡΙ: Τη νιώθω…[Φιλάει το δεξιό εξωτερικό χείλος.] Την αγαπώ! [Φιλάει το αριστερό εξωτερικό χείλος.] Την λατρεύω….[Με τα χείλη του έλκει σαν ζώο τα πρεσβευτικά χείλη και των δύο οπτικών. Το κορίτσι κάνει ανυπόκριτο αναστεναγμό.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Συνέχισε…Συνέχισε έτσι…[Το κορίτσι τραβάει την κόμη του αγοριού προς το σώμα της, τω όντι σε κάθετη στάση.] Έτσι φθάνω στο απόγειο μου…Να τ’ άστρα! [Κοιτάζει προς τ’ άνω και μικρή αναπνοή…] Να το ουράνιο στερέωμα! [Μεσαία αναπνοή.] Να το υπερπέραν! [Μεγάλη αναπνοή.]

 ΑΓΟΡΙ: Πλειάδες είναι τα χείλη μου που σε υγραίνουν φιλικώς….[Φυσάει στον κόλπο της σα ’να ’ναι σαξόφωνο.] Το πνεύμα τώρα σ’ εσένα εμφυσεί… [Κάνοντας διαλείμματα και για λόγους διαπνοής, ενώ όλη την ώρα το κοινό με τα μάτια της θα επεξεργασθεί.] Διαλύει με τ’ οκτάκτινό του άρμα των Ιωαννίνων σου το μελάνι…Το σύμπαν σου από έρεβος γίνεται ένα φάληρο σεντόνι με στίγματα ασήμαντρα και μεγάλα που ’ναι οι λέξεις και τα διάστιχά τους…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Το πνεύμα σου ενώθηκε με τον υποκόμη της ψυχής μου…

 ΑΓΟΡΙ: Με τον Αρκτικό της ψυχής σου για να τον ζεστάνει με τον καύσωνά του και τις φοινικιές των λέξεων…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Σημιτική αλφάβητος η γλώσσα των ανδρών.. Αλλά στον ανεμοστρόβιλό της τόσο ακροβατική….

 ΑΓΟΡΙ: Είναι στην κερασένια χλωροφύλλη μας η αστοργία και η υποκριτική…  

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Δεν εξωθείτε μωρά απ’ το μαντρί σας….

 ΑΓΟΡΙ: Ούτε ερίφια…[Με ύφος περιφρονητικό.] Δεν κάνουμε έκτρωση στο αίμα μας…Δεν εκβάλλουμε την ηδονή…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Αποβάλλετε όμως του κατάγματος την ηδονή…

 ΑΓΟΡΙ: Την αναπληρώνουμε με το επιτύμβιο περιτύλιγμά σας που σας μεταφορτώνει σ’ όλη σας την ζωή…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Ένας ανήρ πρέπει να ’ναι ο κυματοθραύστης στην προβλήτα μας που στις διαφορετικές φάσεις μας τον έχουμε ασπασθεί…

 ΑΓΟΡΙ: Ένας ανήρ θα χρειασθεί μια γυνή με την οθωμανική διπλωματική…

[Ζωγραφίζει με το πινέλο της γλώσσης του μια καραβέλα στο αιδοίο της.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Οδυσσέα του έρωτα πότε την Μασσαλία σου θα βρεις;

 ΑΓΟΡΙ: Εδώ έχει προσανατολισθεί και αγκυροβοληθεί…Απ’ τον λιμενοβραχίονά  σου υποχωρούν οι απόβλητες λέξεις της ζωής…Ανερμάτιστες…Εκτός λόγου και προτάσεων…Βουβές…Περίλυπες….

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Το σπέρμα σου πήγαν να συναντήσουν στην τιθήνη της γης…

 ΑΓΟΡΙ: Που ’να ’ναι άραγε το σημείο G;

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Αυτό το ερώτημα έπρεπε να ’χε θέσει στον Οιδίποδα η Σφίγγα…Ο λόγος σου είναι συνώνυμος της απορίας σου…

 ΑΓΟΡΙ: Είναι οι σκιές μου που βλέπει και που στους άλλους δεν μπορεί να μεταδώσει τι έχει συμβεί…Αν όμως είχε συμβεί αυτό, ο Οιδίποδας Τύραννος δεν θα ’χε γίνει της Θήβας και αιμομείκτης…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Η γλώσσα σου είναι η αλήθεια…

 ΑΓΟΡΙ: Δεν είναι διχαλωτή….

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Όχι… Δεν είναι διχαλωτή… [Αμφίθυμη.]

 ΑΓΟΡΙ: Τον κόλπο σου με τις νεολογιστικές τεχνουργίες της εκβιάζει…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Δεν θα με βιάσεις;[Προσποιείται πως ολοκληρώνει στο στόμα του. Εκείνος  θ’ αποτραβηχθεί και με μια πετσέτα προσώπου καθαρίζει τα χείλη.]

 ΑΓΟΡΙ: Εγώ μαζί με τον διπλότυπό μου εαυτό;

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Στους τρεις φαλλούς οι δύο δωρεή…[Βάζει τα τρία δάχτυλα του αριστερού της χεριού στο στόμα της ως ένα είδος πεολειχίας, μιμούμενη την Μαντόνα στις φωτογραφίες του Σεξ και του Ερότικα.]

 ΑΓΟΡΙ: Μήπως δεν σου αρκούν δύο και τρίποδες θα ’θελες να σου ’χ��ν προικοσυμφωνηθεί;

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Τρεις οίκοι μέσα μου…Τα μυστήρια του σύμπαντος και οι κέλευθοί του δυο φαλλούς ως μηδενικά τους θεωρούν…

 ΑΓΟΡΙ: Καλλίτερο όμως και απ’ το τίποτε…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Το τίποτε είναι διάφορο του μηδενός…Το μηδέν εξακολουθεί να ενυπάρχει στην αλγεβρική…  

 ΑΓΟΡΙ: Και η λέξη τίποτε στον κόσμο της γραμματικής είναι υπαρκτή…  

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Το μηδέν όμως αν και ανύπαρκτο χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα στις συναλλαγές της αριθμητικής….  

 ΑΓΟΡΙ: Το σχήμα του μηδενός  στο περίγραμμα του αιδοίου σου έχει προβλεφθεί…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Μ’ αυτό αρχίζει η προπαιδεία και η αριθμητική…Ενώ το τίποτε…

Στο τίποτε υπάρχει…

 ΑΓΟΡΙ: Πάντως έχει σεπτά γράμματα έξι ….

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Σαν την λέξη φαλλός μήπως;

 ΑΓΟΡΙ: Η λέξη φαλλός δεν έχει το γιώτα, μήτε το έψιλον…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Ούτε το ταυ όπως λέμε ταπεινότητα…

 ΑΓΟΡΙ: Το τίποτε έχει όμως το γράμμα πι όπως λέμε πύλη…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Η πύλη της ηδονής μου δεν έχει ακόμη από εσένα εκπορθηθεί…

Ούτε καν το πρόπυλό μου…

 ΑΓΟΡΙ: Έχει και το γράμμα έψιλον όπως Έρως ο αυτοδιαλογιστικός… [Πελαστικός και της δίνει ένα καταιονιστικό φιλί, ενώ σε λίγα δευτερόλεπτα θ’ απομακρυνθεί.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Όμως έχει το γράμμα όμικρον η λέξη φαλλός…Ψάχνει λεκτικές και οπτικές οπές στης στοάς μου τα βάθη…

 ΑΓΟΡΙ: Ο Ευρίπους της αγάπης…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Ο Άξεινος Πόντος που λαχτάρησε το "ευ ζην"… [Το κορίτσι το αγόρι  πλησιάζει και το πέος του με το δεξί του χέρι αγκαλιάζει.]

 ΑΓΟΡΙ: Λήγει όμως η λέξη φαλλός στην σιγμοειδή γραφή….

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Εννοείς στην σιγμοειδή ζωγραφική…

 ΑΓΟΡΙ: Ναι, στην σιγμοειδή…[Φανερά ερεθισμένος απ’ το χειρωνακτικό παιχνίδι με το χέρι.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Το δέρας του φαλλού σου σε κονιορτό κοντεύει να μεταβληθεί απ’ την έξαρση και την έφεση μου την παροξυστική….  

 ΑΓΟΡΙ: Δεν βλέπεις τον κίονα τον φλεβωτό μου;

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Σφύζει από θέληση για ζωή…[Γονυπετής βάζει το στόμα της στον φαλλό του και του κάνει μια εντός αποκλίσεων απολογία.]

 ΑΓΟΡΙ: Τον μελανίτη του λόγου σου στην Μεσόγειο των παθών μου νιώθω ως Σκανδιναβός….  

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Η σμίλη της ανιχνεύει το απειροελάχιστο σωματίδιό της στην πορεία της για το Άγνωστο….

 ΑΓΟΡΙ: Οι τοιχογραφίες της Πομπηίας…[Τα μάτια του σε ανατρεπτική κλίση απ’ τον θώκο τους λόγω της ακατάσχετης ηδονής.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Με τα πολύπτυχά της πορνεία…

 ΑΓΟΡΙ: Και τους σάτυρους…. Να που ο φαλλός σχημάτισε στην οριενταλιστική μας ζωγραφική το γράμμα φι.  

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Εκεί που αρχίζει ο πόθος σταματάει ο λόγος για ν’ ανασάνει στα πευκόφυτα αγροκτήματά του…[Συνεχίζοντας πάντα στον λόγο του αγοριού την πεολειχία.]

ΑΓΟΡΙ: Μ’ αυτό τ’ όπλο σου δίνω την ζωή…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Χωρίς τα οιστρογόνα μου είναι ένας μανδραγόρας νεκρός….

 ΑΓΟΡΙ: Δεν θέλεις πια να σε βιάσω;

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Αν είναι να νιώσω περισσότερο απ’ ότι είμαι Μητέρα Τερέζα…[Γελάει.]

 ΑΓΟΡΙ: Άμωμη με δύο φαλλούς στον Σαρωνικό σου ή κλίμακες σε ασυμφωνία στο ελληνόφωνο σου….Συνέχισε το έργο σου το αγαθοποιό…[Της εκβιάζει το κεφάλι της να γίνει το τρίτο του σώμα-στεφάνι.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Νιώθω στο στόμα μου τις κρηναίες σου λέξεις….

 ΑΓΟΡΙ: Είναι Αλιμούσιες και Θουκυδίδειες για ν’ αποφεύγω της ηδονής την λιμωδία…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Βιταμίνες της ψυχής εκρρέονται για του παγετωνικού μου πόνου τον λιμό….

 ΑΓΟΡΙ: Κατάπιε την υπερηφάνειά μου…Ναι...Καταβρόχθισέ την….

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Το κλαδί σου από ανύπαρκτο έγινε κλαδάκι…

 ΑΓΟΡΙ: Και τα δόντια σου έγιναν τα φυλλαράκια του για να του καλύπτουν την αιδημοσύνη από μπαμπού…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Δεν θέλεις να το βλέπει ο ήλιος;

 ΑΓΟΡΙ: Όχι, γιατί θα το διασπάσουν τα ζώα που παίζουν παιχνίδια…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Φαλλός όπως φόβος….Φοβάσαι τα παιχνίδια…

 ΑΓΟΡΙ: Τα παιχνίδια που δεν ελέγχω; Πολύ…Τα παιχνίδια που εξετάζω; Σχεδόν ποτέ…[Με ύφος καθηγητού πανεπιστημίου.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Της μαθητιώσας νεολαίας τον παλμό εδώ θ’ αφουγκρασθώ…

 ΑΓΟΡΙ: Είδες πως η Καμπάλα τα χείλη σου σαλεύει σε οξύτονους χορούς…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Το άνθος σου τον ίμερο για τις λέξεις μου φυλλομετρεί…

 ΑΓΟΡΙ: Η επιδιδυμίδα βλέπεις….

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Είναι ο ασκός του πνεύματός σου…

 ΑΓΟΡΙ: Το πνεύμα είναι όμως ακατάστατο και άτακτο….

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Το ξέρω ότι μ’ έχεις απατήσει μ’ άλλα κορίτσια…

 ΑΓΟΡΙ: Κάθε αιδοίο διαφέρει στην οσμή, στην υφή, στα ιδιότυπα εξωγενή και εσωστρεφή χαρακτηριστικά του, στα λεξικά του και στις αντιδράσεις του…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Η ευρυζωνικότητα είναι η επίλυση στο πρόβλημά του…

 ΑΓΟΡΙ: Πόρπες γραμματικής θαλάσσης είναι οι άνεμοι του πάθους σου που μου χαιρετίζουν το κατάρτι…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Οι σειρήνες είναι όντα με αρμονικές μελωδίες…

 ΑΓΟΡΙ: Γι’ αυτό ο Όμηρος προτιμούσε την απαγγελία στο έπος…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Εν τούτοις όμως οι σειρήνες του έδωσαν ρυθμό…

 ΑΓΟΡΙ: Υπέκυψε ο λόγος του στον τόνο τον φεμινιστικό τους…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Οι εικονοπλασίες των λέξεών του είχαν επενεργητικώς χαρακτήρα διαχρονικό…

 ΑΓΟΡΙ: Φαλλός όπως φιλοσοφώ…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Στο αλφάδι του έρωτά σου οπισθοχωρώ…

 ΑΓΟΡΙ: Θέλω μαζί σου να συνουσιασθώ….[Την πλαγιάζει κάτω και ενώπιον του κοινού ενσωματώνει στο αιδοίο της τον φαλλό του, αφού χτυπάει τρεις φορές τα δεξιά εξωτερικά του τοιχώματα μ’ αυτό και τ’ αριστερά άλλες τρεις.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Αλχημιστικός λογότυπος - παλμός…

 ΑΓΟΡΙ: Τώρα το κερί μου ανάβει με το φως του την συναγωγή σου τη νεκταριακή…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Ναι…Ναι….Η μύτη σου δίνει αναπνοή στην φυλλωσιά της δικής μου εκπνοής…Το πνεύμα σου το δικό μου ηλεκτροδοτεί ….Ναι…Πάλλεται ως την  τάφρο μου την ινδική…

 ΑΓΟΡΙ: Διαμάντια τα μάτια σου και τυρκουάζ η μιλιά σου…[Με πιο αλκαία ορμή ως σταυροφόρος ροδοσταυρίτης.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Τα φρύδια σου του σουφιστικού μου ορίζοντα η γραμμή….

Τα χείλη σου το διαστημικό όχημα για την σελήνη…Ο λαιμός σου ένας σκλήθρος

από οφίτη…Οι τρίχες στο στήθος σου τα μυστικά του δάσους…

 ΑΓΟΡΙ: Νύμφη των δασών, Αμφιτρίτη των πελάγων…Τα μάγουλά σου αγροί από ρόδα σπαρτοί και απ’ τα φιλιά μου θεριστοί…[Την φιλάει και στα δύο μάγουλα.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Επικαρπωτή της τιτάνιάς μου γης…

 ΑΓΟΡΙ: Σ’ επινοικιάζω για τον Ιούλιο της καρδιάς μου..

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Κεραίες της Αρκάνα τ’ αυτιά σου…

 ΑΓΟΡΙ: Τράπουλα είναι η ζωή και το πρόσωπό σου σ’ όλα τα χαρτιά μου προσκυνώ…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Φουλ του άσσου…

 ΑΓΟΡΙ: Ο δρυμός στην ήβη σου, φύκια στο Ικάριό μου που με προειδοποιούν απ’ τις σμέρνες του μυαλού σου να περιοδολογώ… H πηγή της προέλευσης της ανθρωπότητας του Κουρμπέ…Τέχνη και ποίημα σε δίοδο φωτορεαλιστική…Δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν είσαι φωτογραφία ή αυτοπεριφερειακό ποίημα της ζωής …

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Είναι  επειδή το σώμα μου είναι ένα έργο - σταθμός στην ιστορία της τέχνης και το θρόισμα των φύλλων των Νοεμβριανών θυμίζουν στην γη πως κάθε τέλος έχει μια άλλη αρχή…

 ΑΓΟΡΙ: Και όχι γιατί στον ήλιο οι δενδροειδείς δεν είναι αρεστοί;

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Έχει το άρωμά της κάθε εποχή και εσύ απ’ την Μελιά δεν απέχεις πολύ…

 ΑΓΟΡΙ: Κάθε Δηρός οδηγεί στο επίκεντρο της γης…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Κάθε κέντρο μάθε πως θα ’χει και το απόκεντρό του…Τα αισθήματά μου είναι οι ρίζες των κλαίουσων ιτιών…

 ΑΓΟΡΙ: Δεν διαφαίνονται όμως πως φθάνουν εις τα έγκατα της γης…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Όπως και οι φουσκάλες των ονείρων μου που σε είχαν φαντασιωθεί και την λόγχη σου εδώ και παρατατικό…

 ΑΓΟΡΙ: Μετά την ξηρασία επελαύνει η υγρασία…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Και μετά την ανυδρία τα πάθη της χειλικής μας συγχορδίας…  

 ΑΓΟΡΙ: Μέσα απ’ τα κλάσματά μας θ’ ανεύρουμε την αλήθεια της ζωής…

Τα χιόνια Ελοχίμ τα δικά σου και τα δικά μου εκπροσωπούν την αναμόρφωση του σύμπαντος που δεν εμπεριέχονται στο κενό…  

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Το κενό αν και το ’χουμε εντός μας είναι ανερμήνευτο…

 ΑΓΟΡΙ: Ανήκει στου Αγνώστου το αδράχτι και αν το Άγνωστο είναι το πνεύμα,

τό��ε εμείς είμαστε τα πιόνια του που ψυχανεμιζόμαστε την παρουσία του…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Παρόλα αυτά η ύλη που αναπαράγουν τα ωάρια της μήτρας μας και τα σπέρματά σας εμπεριέχουν την έννοια του κενού που όταν συνενωθούν θ’ αποδώσουν την ζωή…

 ΑΓΟΡΙ: Κύτταρα σε ασυνέχειες με κενά ζωής…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Πέρασες Ιάσωνα τις Συμπληγάδες Πέτρες…

 ΑΓΟΡΙ: Δεν ξέρω αν θα ’θελα να τις προσπεράσω, αλλά να διερευνήσω την ορυκτολογία τους και την ψυχολογία τους σε απροσδόκητες αντιδράσεις…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Ο λόγος σου μεγάλωσε το ραβδάκι σου που ’γινε ραβδί…

 ΑΓΟΡΙ: Σωστό ραβδί…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Τελικά ο έρως είναι μιας Θεουργίας Γκοέτια ραβδί…

 ΑΓΟΡΙ: Και οι εκλάμψεις στα στήθη μου καρδιακά άνθη…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Μια μαργαρίτα βλέπω πάνω απ’ τα χείλη σου…

 ΑΓΟΡΙ: Και εγώ μέσα σου θέλω στους Δελφούς σου να φθάσω…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Για να μην γίνεις αδελφός…Το βρήκες νομίζω το σημείο G…Πιο δυνατά…Ναι…[Αναστενάζει απ’ την θαλπωρή της ηδονής.]Ω….Παράδεισος….

 ΑΓΟΡΙ: Εσύ η Τσιτσιολίνα και εγώ ο Τζεφ Κουνς….Η τέχνη της πράξης της σεξουαλικής για τους οφθαλμοπόρνους, για το φιλοθεάμον κοινό και τους πουριτανούς, ώστε να υπερσκελίσουν τα αισθητικά τους ταμπού ˙ πρόξενοι σύγχυσης στα σύνορα πορνό και φωτογραφίας με τρόπο μινιμαλιστικό… Βρίσκεις τον Παράδεισο…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Στο μέγιστο κοινό πολλαπλάσιο…Συνέχιζε εσύ την αγαθοεργία σου στην ευαγγελική μου σχολή…Ναι…Ναι…

 ΑΓΟΡΙ: Σ’ εμάς τους άνδρες η ηδονή είναι σαν τον καφέ της στιγμής…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Καλά να πάθετε που γεννηθήκατε άνδρες…[Το αγόρι την καβαλικεύει τώρα πιο άγρια και συνοφρυωμένο.]Δείξε μου τι αξίζεις στο κρεβάτι αγόρι αγριωπό…Ναι.. Ναι…Θα ’θελα να παγώσω αιωνίως τούτη την στιγμή…

 ΑΓΟΡΙ: Αν είχες τις ιδιότητες και τις γνώσεις μιας φωτογραφικής… Έχεις τόσο στο υπουργείο εσωτερικών όσο και στο εξωτερικών σου ιδρώσει…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Είμαι πρεσβευτής ίππων πολλών…

 ΑΓΟΡΙ: Εγώ μάθε πως είμαι η τροχαλία σου…Και βλέπω των φαντασμάτων σου τα ίχνη ως υδρατμούς απ’ τον κόλπο της μήτρας σου να μαγειρεύουν τον άρτο μου σε θερμοκρασία δωματίου…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Το στόμα σου ένας οίνος ακολασίας στο δείπνο των φαντασιώσεών μου τον κόκορα που κολυμπάει μέσα μου με παναίολα χρώματα επιτοιχίζει…

 ΑΓΟΡΙ: Μ’ έχεις ψήσει με την ηλιακή Λύρα των υποβολιμαίων σου προτάσεων…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Αυτό είναι λίγο πιο κάτω απ’ τον λαιμό και η συναίσθηση του φεγγαριού μου ανάμεσα στα στήθη…

 ΑΓΟΡΙ: Θα χρειασθώ επίδεσμο και ιατρό, ώστε στον διαγωνισμό μαγευτικής οινομαγειρικής να σε προφθάσω…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Εκεί που ’χεις φθάσει καλά είναι…Λιώνει της κόλασής μου ο πάγος…

 ΑΓΟΡΙ: Ο κριός μου σε αναστροφή στο στόμιο της λαγνείας σου σε πολιορκεί…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Τα δίδυμα χείλη μου πάντα θα χαιρετούν τον ταύρο σου…

 ΑΓΟΡΙ: Νιώθω τον φαλλό μου πλημμυρισμένο απ’ τις διφθόγγους των παρενθέσεων σου των νοσταλγικών…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Η σονάτα του σεληνόφωτος…

 ΑΓΟΡΙ: Πολλές οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσουν…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Και πιο λίγες οι νηνεφελωμένες ημέρες….

 ΑΓΟΡΙ: Στου καμβά σου την ζωή σ’ ένα ολοκλήρωμα σε ολίγες στιγμές θα ’χω προβεί…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Σε περιμένω για να τελειώσουμε μαζί της ζωής την πράξη …

 ΑΓΟΡΙ: Ναι.. Ναι…Τελείωσα…[Σηκώνεται από πάνω της, ενώ πετάει το προφυλακτικό στο κοινό.] Όποιος είναι τυχερός τούτο το προφυλακτικό ας πιάσει γιατί για σεξουαλικό γάμο θα γίνει οιωνός….[Σηκώνεται και το κορίτσι το οποίο πετώντας έναν μαρκαδόρο προς αυτό κοιτάζει και ’κείνο το κοινό.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Ζωγραφίσατε κάτι μ’ αυτό το προφυλακτικό για να λάβετε αυτόγραφο μετά απ’ αυτό!

 ΑΓΟΡΙ: Θέλουμε να σας κάνουμε καλλιτέχνες του σεξ και αυτοσχεδιαστές…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Σας αγαπούμε πολύ…[Τους δίνει φιλιά στον αέρα αλλά και με τα χέρια.]

 ΑΓΟΡΙ: Σας αγαπούμε πολύ…[Τους δίνει φιλιά στον αέρα αλλά και με τα χέρια.]

  [Φιλιούνται στο στόμα και αγκαλιάζονται.]

                                                                      ΑΥΛΑΙΑ

                                                                        ΤΕΛΟΣ

[mikrofwno]

Το Θέατρο ΣΗΜΕΙΟ σε συνεργασία με την εταιρία παραγωγής ΛΥΚΟΦΩΣ, παρουσιάζει τον ‘Κοριολανό’ του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Διαμαντή.

Η τελευταία τραγω��ία του Σαίξπηρ (1606/-07), ένα από τα σημαντικότερα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, το οποίο στην Ελλάδα έχει παρουσιαστεί μόνο άλλες τέσσερις φορές, εξετάζεται εδώ κάτω από νέο φως, απογυμνωμένο από κάθε περιττό στοιχείο, μέσα σ’ένα βίαιο και ηρωικό σύμπαν.

Ένας εξαμελής θίασος υψηλών αξιώσεων: Ιωάννης Παπαζήσης, Παρθενόπη Μπουζούρη, Στάθης Μαντζώρος, Ορόρα Μαριόν, Άρτεμις Γρύμπλα, Νικόλας Μίχας, υπό την καθοδήγηση ενός εξαιρετικά νέου, αλλά δοκιμασμένου σκηνοθέτη, αναλαμβάνει να αναπαραστήσει την ιστορία του μεγάλου ιδεολόγου που προτίμησε να βαδίσει ενάντια στην ίδια του την πατρίδα, παρά να προδώσει τις ιδέες του. Οι ακραίες θερμοκρασίες που αναπτύσσονται στο ασφυκτικό περιβάλλον της διεκδίκησης και της διατήρησης της εξουσίας, διατρέχουν το έργο. Κάθε αγαθή ανθρώπινη προαίρεση, κάθε αίσθημα και κάθε συμπεριφορά έχει οξειδωθεί από την εμμονή με την κυριαρχία επί των πάντων. Όλοι οι ήρωες του έργου έχουν απόλυτη συνείδηση των πράξεών τους και ακλόνητη προσήλωση στις προθέσεις τους• πρόκειται για έναν μέχρι τελικής εξόντωσης αγώνα, για μια θανατηφόρα πάλη του ανθρώπου με τη μοίρα του μέσα στο περίοπτο δημόσιο σφαγείο της εξουσίας.

Λιμός σαρώνει τη Ρώμη. Ο Γάιος Μάρκιος Κοριολανός, εθνικός ήρωας, πολεμιστής γενναίος και αλαζόνας, απεχθάνεται το λαό. Στο μεταξύ ξεσπάει πόλεμος με τους εχθρούς των Ρωμαίων, τους Βόλσκους, από τον οποίο ο Κοριολανός γυρνάει θριαμβευτής. Κατευθυνόμενος και χειραγωγούμενος από τους πολιτικούς της άρχουσας τάξης, αλλά και από την ίδια του τη μητέρα, τη Βολούμνια, ο Κοριολανός μπλέκει σ’ένα πολιτικό παιγχνίδι, και καταλήγει στην εξορία. Ζητώντας την εκδίκηση, συμμαχεί με το θανάσιμο εχθρό, δικό του και της Ρώμης, τον Βόλσκο πολέμαρχο, Τούλλο Αουφίδιο και βαδίζει ενάντια στην πατρίδα του. Ο αδιάλλακτος χαρακτήρας του και η πολιτική άγνοια που τον οδήγησαν στην εξορία, γίνονται και η αιτία του θανάτου του, στα χέρια των νέων του συμμάχων.

#gallery-0-4 { margin: auto; } #gallery-0-4 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 33%; } #gallery-0-4 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-4 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές. Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Διαμαντής. Σκηνογραφία: Μικαέλα Λιακατά. Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα. Φωτισμοί: Άννα Σμπώ��ου. Βοηθός Σκηνοθέτη: Βικτόρια Στιμπέλσκι. Επικοινωνία: Ειρήνη Λαγουρού.

ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ:

Ιωάννης Παπαζήσης: Κοριολανός. Παρθενόπη Μπουζούρη: Βολούμνια-Αουφίδιος. Στάθης Μαντζώρος: Μενένιος-Βόλσκος Συνωμότης. Ορόρα Μαριόν: Βρούτος-Βιργίλια. Άρτεμις Γρύμπλα: Επαναστάτης-Κομίνιος-Βαλέρια-Βόλσκος Άρχοντας. Νικόλας Μίχας: Επαναστάτης-Σικίνιος-Λάρκιος-Νικάνωρ.

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:

Ημερομηνίες: από 6 Νοεμβρίου έως 16 Ιανουαρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Ώρες: 21:15 Τιμές Εισιτηρίων: Κανονικό: 12 ευρώ. Μειωμένο: 8 ευρώ. Ομαδικό: 10 ευρώ.

Κοριολανός του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ στο Θέατρο Σημείο Το Θέατρο ΣΗΜΕΙΟ σε συνεργασία με την εταιρία παραγωγής ΛΥΚΟΦΩΣ, παρουσιάζει τον ‘Κοριολανό’ του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Διαμαντή. Η τελευταία τραγωδία του Σαίξπηρ (1606/-07), ένα από τα σημαντικότερα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, το οποίο στην Ελλάδα έχει παρουσιαστεί μόνο άλλες τέσσερις φορές, εξετάζεται εδώ κάτω από νέο φως, απογυμνωμένο από κάθε περιττό στοιχείο, μέσα σ’ένα βίαιο και ηρωικό σύμπαν. Ένας εξαμελής θίασος υψηλών αξιώσεων: Ιωάννης Παπαζήσης, Παρθενόπη Μπουζούρη, Στάθης Μαντζώρος, Ορόρα Μαριόν, Άρτεμις Γρύμπλα, Νικόλας Μίχας, υπό την καθοδήγηση ενός εξαιρετικά νέου, αλλά δοκιμασμένου σκηνοθέτη, αναλαμβάνει να αναπαραστήσει την ιστορία του μεγάλου ιδεολόγου που προτίμησε να βαδίσει ενάντια στην ίδια του την πατρίδα, παρά να προδώσει τις ιδέες του. Οι ακραίες θερμοκρασίες που αναπτύσσονται στο ασφυκτικό περιβάλλον της διεκδίκησης και της διατήρησης της εξουσίας, διατρέχουν το έργο. Κάθε αγαθή ανθρώπινη προαίρεση, κάθε αίσθημα και κάθε συμπεριφορά έχει οξειδωθεί από την εμμονή με την κυριαρχία επί των πάντων. Όλοι οι ήρωες του έργου έχουν απόλυτη συνείδηση των πράξεών τους και ακλόνητη προσήλωση στις προθέσεις τους• πρόκειται για έναν μέχρι τελικής εξόντωσης αγώνα, για μια θανατηφόρα πάλη του ανθρώπου με τη μοίρα του μέσα στο περίοπτο δημόσιο σφαγείο της εξουσίας. Λιμός σαρώνει τη Ρώμη. Ο Γάιος Μάρκιος Κοριολανός, εθνικός ήρωας, πολεμιστής γενναίος και αλαζόνας, απεχθάνεται το λαό. Στο μεταξύ ξεσπάει πόλεμος με τους εχθρούς των Ρωμαίων, τους Βόλσκους, από τον οποίο ο Κοριολανός γυρνάει θριαμβευτής. Κατευθυνόμενος και χειραγωγούμενος από τους πολιτικούς της άρχουσας τάξης, αλλά και από την ίδια του τη μητέρα, τη Βολούμνια, ο Κοριολανός μπλέκει σ’ένα πολιτικό παιγχνίδι, και καταλήγει στην εξορία. Ζητώντας την εκδίκηση, συμμαχεί με το θανάσιμο εχθρό, δικό του και της Ρώμης, τον Βόλσκο πολέμαρχο, Τούλλο Αουφίδιο και βαδίζει ενάντια στην πατρίδα του. Ο αδιάλλακτος χαρακτήρας του και η πολιτική άγνοια που τον οδήγησαν στην εξορία, γίνονται και η αιτία του θανάτου του, στα χέρια των νέων του συμμάχων. ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές. Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Διαμαντής. Σκηνογραφία: Μικαέλα Λιακατά. Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα. Φωτισμοί: Άννα Σμπώκου. Βοηθός Σκηνοθέτη: Βικτόρια Στιμπέλσκι. Επικοινωνία: Ειρήνη Λαγουρού. ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ: Ιωάννης Παπαζήσης: Κοριολανός. Παρθενόπη Μπουζούρη: Βολούμνια-Αουφίδιος. Στάθης Μαντζώρος: Μενένιος-Βόλσκος Συνωμότης. Ορόρα Μαριόν: Βρούτος-Βιργίλια. Άρτεμις Γρύμπλα: Επαναστάτης-Κομίνιος-Βαλέρια-Βόλσκος Άρχοντας. Νικόλας Μίχας: Επαναστάτης-Σικίνιος-Λάρκιος-Νικάνωρ. ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: Ημερομηνίες: από 6 Νοεμβρίου έως 16 Ιανουαρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Ώρες: 21:15 Τιμές Εισιτηρίων: Κανονικό: 12 ευρώ. Μειωμένο: 8 ευρώ. Ομαδικό: 10 ευρώ.

[eclecticstarlightblogger]

Άγνωστοι Έλληνες: Γεώργιος Βρούτος

Άγνωστοι Έλληνες: Γεώργιος Βρούτος

Ο Γεώργιος Βρούτος (Αθήνα, 1843 – Αθήνα, 10 Ιανουαρίου 1909) ήταν φημισμένος Έλληνας γλύπτης του 19ου αιώνα. (more…)

[thoughtfullyblogger]

Άγνωστοι Έλληνες: Γεώργιος Βρούτος

Άγνωστοι Έλληνες: Γεώργιος Βρούτος

Ο Γεώργιος Βρούτος (Αθήνα, 1843 – Αθήνα, 10 Ιανουαρίου 1909) ήταν φημισμένος Έλληνας γλύπτης του 19ου αιώνα. (more…)

[greekblogs]

Άγνωστοι Έλληνες: Γεώργιος Βρούτος

Άγνωστοι Έλληνες: Γεώργιος Βρούτος

Ο Γεώργιος Βρούτος (Αθήνα, 1843 – Αθήνα, 10 Ιανουαρίου 1909) ήταν φημισμένος Έλληνας γλύπτης του 19ου αιώνα. (more…)

[skandaladiaplokidiafthora]

Άγνωστοι Έλληνες: Γεώργιος Βρούτος

Άγνωστοι Έλληνες: Γεώργιος Βρούτος

Ο Γεώργιος Βρούτος (Αθήνα, 1843 – Αθήνα, 10 Ιανουαρίου 1909) ήταν φημισμένος Έλληνας γλύπτης του 19ου αιώνα. (more…)

[frapedoypoli]

Ένας από τους πλέον αγαπημένους και διαχρονικούς παιδικούς ήρωες θα γεννιόταν το 1929 από την πένα του Έλζι Κράισλερ Σίγκαρ, ο οποίος άφησε παρακαταθήκη τον παραπονιάρη αλλά καλόκαρδο ναυτικό του που καπνίζει την πίπα του, τρώει το σπανάκι του και υπερασπίζεται το δίκαιο με την υπεράνθρωπη δύναμή του. Μονόφθαλμος (πιθανότατα!), χωρίς δόντια και κοντός, αμόρφωτος και με εμφάνιση τουλάχιστον ιδιαίτερη, δεν ήταν σαν τους υπερήρωες που θα συνήθιζε να βλέπει ο κόσμος λίγο αργότερα. Όταν έκανε μάλιστα το ντεμπούτο του στις 17 Ιανουαρίου 1929 στο σχετικό ένθετο άλλης μιας νεοϋορκέζικης καθημερινής εφημερίδας του σκοτεινού μεγιστάνα Γουίλιαμ Ράντολφ Χιρστ, δεν ήταν καν κεντρικός χαρακτήρας! Η σειρά του Σίγκαρ μετρούσε ήδη 10 χρόνια ζωής και είχε πρωταγωνιστές την Όλι και τον τότε αγαπημένο της Χαμ Γκρέιβι. Ο ναύτης Ποπάυ επιστρατεύτηκε μια δεκαετία αργότερα για να πάει με ένα καΐκι το ζευγάρι στα παράλια της Αφρικής, όταν θα τον ερωτευόταν μονομιάς το κοινό και θα τον έστεφε απόλυτο πρωταγωνιστή σε πείσμα του δημιουργού! Με τη λατρεία των αναγνωστών στο πλευρό του, ο Ποπάυ κέρδιζε σταδιακά έδαφος στα καρεδάκια του Σίγκαρ, μέχρι να αποφασίσει τουλάχιστον να τον μετατρέψει σε κεντρικό ήρωα της σειράς, δίνοντας τελικά στο κόμικ το όνομά του. Ο Ποπάυ κυριάρχησε στη δεκαετία του 1930, βγήκε στο σινεμά το 1933 και μέχρι το 1938, όταν πέθανε ο Σίγκαρ και τον σχεδιασμό του ανέλαβαν άλλοι καρτουνίστες, ήταν ο δημοφιλέστερος ήρωας κινουμένων σχεδίων στις ΗΠΑ, ξεπερνώντας ακόμα και τον ίδιο τον Μίκι Μάους του Γουόλτ Ντίσνεϊ. Έναν χρόνο πρωτύτερα εξάλλου, το 1937, η ένωση σπανακοπαραγωγών της Αμερικής αναγνώρισε τη συνεισφορά του φανταστικού ναύτη στην κατανάλωση σπανακιού (αύξηση στις πωλήσεις του ζαρζαβατικού κατά 33%!) στήνοντάς του το πρώτο άγαλμά του! Τώρα τον Ποπάυ σχεδίαζε ο παλιός βοηθός του Σίγκαρ, Μπαντ Σέιτζεντορφ, ο οποίος θα τον έστελνε σε νέες δόξες, κατασκευάζοντας τα πάντα με το πρόσωπό του επάνω. Ο Ποπάυ θα γινόταν τελικά κεντρικός ήρωας σε κόκιμς, κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση και το σινεμά, θα απαθανατιζόταν σε διαφημίσεις και θα έβρισκε τη θέση του σε βιντεοπαιχνίδια αλλά και κάθε λογής προϊόντα (από φίρμα συσκευασμένων σπανακιών μέχρι και γλυκίσματα). Ακόμα και κανονική ταινία θα γινόταν το 1980, όταν ο Ρόμπερτ Όλτμαν θα έκανε Ποπάυ τον Ρόμπιν Γουίλιαμς. Όπως και την Όλιβ αλλά και τον Πόλντο, ο Σίγκαρ εμπνεύστηκε τον Ποπάυ του από άλλον έναν άνθρωπο που γνώριζε προσωπικά, έναν συμπολίτη του στο Τσέστερ του Ιλινόις, τον καβγατζή και χειροδύναμο Φρανκ Φίγκελ. Αυτή είναι λίγο-πολύ η ιστορία του… Ποιος ήταν ο πραγματικός Ποπάυ

Ο Φρανκ «Rocky» Φίγκελ γεννιέται στις 27 Ιανουαρίου 1868 στο Τσέστερ του Ιλινόις, μια πόλη 5.000 νοματαίων, για να λειτουργήσει άθελά του ως έμπνευση για τον Ποπάυ του Σίγκαρ. Όπως θα έκαναν άλλωστε, χωρίς ποτέ να το μάθουν, ο Γουίλιαμ Σούκερτ (Πόλντο) και η Ντόρα Πάσκελ (Όλιβ), καθημερινοί επίσης άνθρωποι του Τσέστερ. Πολωνικής καταγωγής, ο Φρανκ έμενε σε ένα σπιτάκι με τη μάνα του κοντά στο δημοτικό κοιμητήριο και δεν ήταν παρά ο νταής της πόλης. Μια γειτόνισσα τον θυμόταν κάπως έτσι: «Ψηλό, δυνατό, πάντα έτοιμο για καβγά και πάντα νικητή». Τα καμώματά του ήταν θρυλικά στο Τσέστερ και όλοι διηγούνταν την ιστορία όπου του την είχαν πέσει πέντε αλήτες να τον δείρουν, πήραν όμως ένα καλό μάθημα που θα το θυμόταν για όλη τους τη ζωή! Ο Φρανκ, ή «Rocky» όπως τον ήξεραν όλοι, εργαζόταν σε ένα μπαρ-σαλούν της πόλης, σε συνθήκες μερικής απασχόλησης φυσικά. Όταν σχόλαγε και έχοντας καταναλώσει μερικά ποτηράκια, έβγαζε μια καρέκλα δίπλα στην εξώπορτα του μαγαζιού, την έγερνε στον τοίχο και με την πίπα πάντοτε κρεμασμένη στο στόμα έπαιρνε έναν υπνάκο στη λιακάδα.

Ο κοιμισμένος Φρανκ γινόταν, όπως ήταν φυσικό, αντικείμενο πειράγματος από τα παιδιά της γειτονιάς, τα οποία κοντοζύγωναν με προσοχή, ούρλιαζαν στο αυτί του και έτρεχαν μετά με όλη τους τη δύναμη. Ο Φρανκ ξυπνούσε αλαφιασμένος και πάντα με τις γροθιές του υψωμένες, πανέτοιμος για άλλον έναν καβγά. Μόνο που δεν υπήρχε αντίπαλος, καθώς τα πιτσιρίκια είχαν ήδη φτάσει στην άλλη γωνιά. Για τον Φρανκ μάς μίλησε αργότερα και ο ίδιος ο Μπαντ Σέιτζεντορφ, στο βιβλίο του «Ποπάυ: Τα πρώτα πενήντα χρόνια» (1979), προκαλώντας ένα πρωτόγνωρο ενδιαφέρον για τον πραγματικό άνθρωπο που πάνω του πάτησε ο ναυτικός με το σπανάκι και τις άγκυρες στα παραφουσκωμένα του μούσκουλα. Διάφοροι που τον είχαν γνωρίσει προσωπικά επιβεβαίωσαν ότι ήταν ο νταής της πόλης, ένας σκληροτράχηλος τύπος που δεν χαριζόταν σε κανέναν. Κάποιοι τον ήθελαν βέβαια κοντό και ευέξαπτο, σαν τον ήρωα που τόσο ενέπνευσε. Κυκλοφορούσαν μάλιστα και πολλές λαϊκές διηγήσεις για την υπεράνθρωπη δύναμή του, την οποία δοκίμαζε βέβαια σε όσους τολμούσαν να τον αντιμετωπίσουν. Στο φύλλο της τοπικής εφημερίδας («Chester Herald Tribune») με ημερομηνία 28 Μαρτίου 1947 υπάρχει δημοσιευμένος ένας επικήδειος για τον Φίγκελ, από τον οποίο μαθαίνουμε ότι πέθανε ήρεμα στο σπίτι του στις 24 του μήνα, στα 79 του χρόνια.

Ο συντάκτης του κειμένου έγραψε πως «Ο Φρανκ "Rocky" Σίγκελ ήταν ένας γνωστός χαρακτήρας του Τσέστερ και του αποδιδόταν ότι ήταν έμπνευση για τον "Ποπάυ" του Έλζι Σίγκαρ». Από την ίδια εφημερίδα πληροφορούμαστε πως στα νιάτα του είχε εκτελέσει μερικούς απίστευτους άθλους δύναμης και αντοχής. Το «Rocky» το απέκτησε μάλιστα γιατί έμοιαζε με βράχο, έτσι τραχιά που ήταν τα χαρακτηριστικά του. Και ήταν το τριγωνικό του σαγόνι και η μονίμως κρεμασμένη στο στόμα του πίπα που εντυπωσίασαν τόσο πολύ τον νεαρό Σίγκαρ. Κάπου πενήντα χρόνια αργότερα, στις 7 Σεπτεμβρίου 1996, το Διεθνές Φαν Κλαμπ του Ποπάυ έφτιαξε μια μαρμάρινη στήλη για τον τάφο του Φίγκελ, στην οποία απεικονίζεται η πρώτη μορφή του Ποπάυ έτσι όπως βγήκε από την αυθεντική πένα του Σίγκαρ το 1929. Και όπως όλοι παραδέχονταν, έμοιαζε αρκετά στον Φίγκελ.

Όσο για τον ίδιο τον Ποπάυ, εντυπωσίασε κι αυτός με τη σειρά του τους αναγνώστες της εφημερίδας «New York Journal», οι οποίοι δεν μπορούσαν να μην αναγνωρίσουν τον τραχύ μεν, αποτελεσματικό δε τρόπο που έλυνε τα προβλήματά του. Ο ναύτης έγινε ακαταμάχητος κυριολεκτικά εν μία νυκτί στο κόμικ («Thimble Theatre») που παρουσίαζε εδώ και μια δεκαετία τις περιπέτειες της Όλιβ Όιλ, της οικογένειάς της και του καλού της Χαμ Γκρέιβι. Ο Γκρέιβι, ψάχνοντας καπετάνιο για το σκάφος του, βλέπει τον παράξενο αυτό ναύτη (που δεν ήταν ποτέ σαφές αν ήταν μονόφθαλμος ή απλώς αλλήθωρος, ο Βρούτος τον αποκαλεί ωστόσο κάποια στιγμή «μονόφθαλμο νάνο») και τον ρωτά: «Έι, είσαι ναύτης;». Για να εισπράξει τη χαρακτηριστική απάντηση του Ποπάυ με την εξίσου χαρακτηριστική δυσνόητη προφορά του: «Νόμισες πως είμαι καουμπόι;»! Μέσα σε δύο χρόνια, ο Ποπάυ έπαιζε ακόμα και στον τίτλο της σειράς του Σίγκαρ, που τώρα λεγόταν «Thimble Theatre… Starring Popeye».

Ο ναύτης προέβαινε αρχικά σε υπεράνθρωπους άθλους δύναμης για να βοηθήσει όσους τον είχαν ανάγκη και δεν έπαιρνε ποτέ αμοιβή. Στην αρχή δε ήταν από μόνος του χειροδύναμος, σαν τον Φίγκελ δηλαδή, όσο περνούσε όμως ο καιρός άρχισε να εμφανίζεται ολοένα και πιο πολύ το σπανάκι ως πηγή της δύναμής του. Δεν θα περνούσαν ωστόσο παρά χρόνια μέχρι να ξεκαθαριστεί ότι το σπανάκι ήταν αυτό που έκανε τους μυς τους να φουσκώνουν. Αρχικά ο Ποπάυ έτριβε το κεφάλι μιας μαγικής κότας για να πάρει τη δύναμή του, όντας ένας ρωμαλέος πλην αγράμματος ναύτης. Και πάλι όμως μόνο όταν βγήκε στη σκοτεινή αίθουσα και το γυαλί αργότερα θα συνδεόταν το ζαρζαβατικό με τον Ποπάυ. Μέσα σε λίγα χρόνια, ο Σίγκαρ θα εμφάνιζε και τους άλλους βασικούς χαρακτήρες του, όπως τον ��όλντο που μασουλάει συνέχεια, τον υιοθετημένο γιο του Ποπάυ και τον Βρούτο φυσικά (Μπλούτο στην αρχική του μορφή), με τον οποίο πρωτοπάλεψαν το 1932.

Γέννημα-θρέμμα του Τσέστερ ήταν και ο ίδιος ο δημιουργός Σίγκαρ, ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του στα κόμικς ήδη από τα 12 του, αν και όνομα στον χώρο θα γινόταν παρά στα τέλη του 1919, όταν έπιασε δουλειά στην καθημερινή εφημερίδα του Χιρστ και άρχισε να σκαρώνει τις ιστορίες της Όλιβ και του αγαπημένου της. Ο Σίγκαρ πέθανε πρόωρα το 1938 χτυπημένος από λευχαιμία, στα 44 του χρόνια, όντας πάμφτωχος και απογοητευμένος, μιας και δεν κατάφερε ποτέ να πάρει τα δικαιώματα του Ποπάυ του. Ο Φίγκελ ήταν αθυρόστομος, όπως ήταν στο ξεκίνημά του κι ο Ποπάυ, ο οποίος προέβαινε σε ρατσιστικά σχόλια για τους Αφροαμερικανούς που τρέχουν πλέον να κόψουν οι τηλεοπτικοί σταθμοί που παίζουν τα πρώτα επεισόδια του «Ποπάυ του Ναύτη». Όπως θα έκανε άλλωστε και στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου ο αγαπημένος ήρωας, βρίζοντας ασύστολα τους Γιαπωνέζους τώρα για να τονώσει το ηθικό των στρατευμένων Αμερικανών.

Όταν δε οι σπανακοπαραγωγοί τού έστησαν εκείνο το άγαλμα στην Κρίσταλ Σίτι το 1937, ήταν φυσικά η πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία που ένας καρτουνίστικος ήρωας γινόταν άγαλμα!

Δεν είναι γνωστό αν έμαθε ποτέ ο Φίγκελ πως πρωταγωνιστούσε στο δικό του κόμικ, το οποίο έπαιζε μάλιστα σε μεγάλη νεοϋορκέζικη εφημερίδα. Σε ό,τι τον αφορούσε πάντως, ήταν κι αυτός θρύλος στην πόλη του, τόσο για την εκπληκτική φυσική δύναμή του όσο και τη δίψα του για μπελάδες. Και σίγουρα η περιγραφή του Σίγκαρ για τον ναυτικό του θα ταίριαζε γάντι και στον Φίγκελ. Τι είπε για τον Ποπάυ του ο δημιουργός; Πως ήταν βίαιος και απολίτιστος, αλλά καλόκαρδος και με υψηλά ηθικά πρότυπα! Όπως ακριβώς και ο Ποπάυ, ο Φρανκ κάπνιζε μανιωδώς την πίπα του και δεν είχε δόντι ούτε για δείγμα. Ήταν όμως κι αυτός καλός με τα παιδιά, σαν τον σκληροτράχηλο ναυτικό, τουλάχιστον με όσα δεν τον πείραζαν διαρκώς. Μόνο που αυτός ήταν ορκισμένος εργένης, καθώς δεν ήθελε μια Όλιβ να τον ταλαιπωρεί… Πηγή: newsbeast.gr

Πηγή: http://ift.tt/2wmHES3 http://ift.tt/2w24OdX